Dag 765: waarom versteken we onze expressie achter onze gedachten?

In en door het bewandelen van mijn proces ben ik gaan inzien en ervaren dat er onder alle twijfels, onzekerheden, gedachten, persoonlijkheden en ervaringen die in de geest kunnen bestaan, een bepaalde pure expressie bestaat. En deze pure expressie bestaat 'onder' maar tegelijkertijd ook ondanks de geest. De geest is wat die expressie onderdrukt, maar tegelijkertijd ben je zelf in elk moment in staat om die expressie te laten doorkomen en jezelf te realiseren in en als die expressie ondanks wat er ook in je geest speelt en ondanks hoe extensief, 'erg', 'groot' en overweldigend je geest ook kan lijken te zijn.

Het is zelfs zo dat ik die expressie pas heb kunnen ervaren en realiseren op momenten waarin ik zelf mijn gedachten, emoties, angsten, onzekerheden, enzovoort, in de ogen heb gekeken en heb gezegd van 'weet je wat, ik laat me niet onderdrukken of onderdoen door mijn geest, ik ga in plaats daarvan mijn geest en al de dingen die in mezelf bestaan en wat ik steeds als obstakels gezien en ervaren heb gebruiken om mezelf kracht bij te zetten om mezelf ondanks alles toch uit te drukken als wie ik ben.

Bijvoorbeeld, ik zelf heb altijd een vrij intense zelf-beoordelende persoonlijkheid en bijbehorende gedachten ervaren. Ik had altijd allerlei redenen voor waarom ik mezelf niet kan of mag of zou uitdrukken of waarom mijn uitdrukking niet goed genoeg was op de één of andere manier. Het was vaak alsof ik mezelf aan het pesten was in mijn eigen gedachten door mezelf te zeggen dat ik mezelf zus of zo niet mag uitdrukken, want 'wat zal die of deze persoon ervan denken', 'het is niet normaal' of 'die/deze persoon zal minder van mij denken', enzoverder.

En dan liet ik mij ook steeds neerhalen door dat soort gedachten, tot ik dan op een bepaald punt besefte dat gedachten niet iets 'slecht' zijn waar je moet tegen vechten of waar je je moet tegen verzetten. Je kan je eigen gedachten, ook al zijn het gedachtenpatronen van zelf-beoordeling en zelf-vermindering, gebruiken als ondersteuning. Het is maar een kwestie van je houding tegenover je gedachten.

Als je je namelijk gaat verzetten tegen gedachten die in je naar boven komen omdat je zelf niet onderdrukt wil worden en je wil zelf opkomen voor jezelf tegenover je eigen geest bij wijze van spreken, dan zal je uiteindelijk je gedachten kracht bijzetten en zal je je nog meer een slachtoffer voelen van dat soort pestende gedachten. Maar als je tegenover je gedachten staat en ze 'inademt', ze namelijk gewoon door je heen laat gaan waarbij je bij elke gedachte zegt van 'ok, ik zie je wel, maar dat wil niet zeggen dat het is wie ik ben en dat ik erdoor beinvloed moet worden', dan gebruik je je gedachten om jezelf kracht bij te zetten en dus niet andersom.

Wordt vervolgd in Dag 766

Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander?

Vergelijking is een fascinerend iets. Ik merkte gisteren op dat ik mezelf aan het vergelijken was met iemand en dat ik me in tijdens en middels die vergelijking dan 'minder' ging voelen in mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat ik 'minder' was dan de persoon waar ik me mee aan het vergelijken was.

Deze persoon in kwestie kwam mij namelijk vertellen wat ze die dag allemaal gedaan had, dat ze zoveel nieuwe mensen ontmoet had, zoveel netwerken heeft kunnen leggen, zoveel deuren heeft geopend en dat ze een doorbraak gemaakt had in het spreken met een groep mensen waarbij ze die hele groep mensen in één gesprek volledig verkocht had.

Terwijl ik haar aanhoorde en langs buiten aan het oppervlak wel blij was voor haar, ging er in mijn achterhoofd toch een stemmetje op dat zegde van 'wauw, ik zou dat niet kunnen', 'ik zie mezelf niet zo met mensen praten' en 'ik ben zo vaardig en zelf-zeker niet in mijn sociale omgang met mensen'. En diep vanbinnen voelde ik mezelf 'zakken' in mijn gemoed. Ik voelde me plots een beetje teneergeslagen omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn achterhoofd opkwamen.

In de plaats van blij te zijn voor haar was ik binnenin mezelf omgeslagen naar mij slecht en teleurgesteld voelen in mezelf, gewoon omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn geest opkwamen. Het gebeurt zo snel dat je iets persoonlijk kan opnemen terwijl het in wezen niets met jou persoonlijk te maken heeft. Wat deze persoon mij kwam vertellen had op zich niets met mij te maken, ze deelde immers gewoonweg haar verhaal en haar opgelatenheid in verband met wat ze die dag gedaan had. Maar toch vond mijn geest een manier om van het gebeuren een soort van beoordeling van mijn karakter te maken.

En dit is een 'patroon' dat ik doorheen mijn leven vaak heb ervaren, het vergelijken van mezelf met de mensen om mij heen en mij dan vaak teneergeslagen en teleurgesteld voelen in mezelf omdat ik mezelf om de één of andere reden heb beoordeeld en bestempeld als minder dan de ander. En terwijl ik dan met iemand aan het praten ben, kan ik mij soms plots 'minder' voelen, alsof ik binnenin mezelf een 'val' maak - een 'val' in emoties - en dan geef ik ook plots geen aandacht meer aan wat de persoon mij eigenlijk aan het vertellen is omdat mijn aandacht verschoven is naar de gedachten in mijn achterhoofd die mij aan het vertellen ben dat ik 'minder' ben.

Dit keer wanneer die gedachten en de ervaring van vermindering opkwamen in mezelf nam ik echter een stap achteruit en dacht ik van "wacht eens even..." en ik kwam tot een interessante vaststelling die een nieuw licht wierp op dit gedachtenpatroon van 'vergelijking'. Meer in Dag 742..