Dag 743:: De oppervlakkige dimensie waarin je jezelf vastzet wanneer je jezelf vergelijkt

Hoe kan je jezelf dus ondersteunen in een moment waarin je jezelf aan het vergelijken bent met een ander en jezelf ziet en ervaart als 'minder' dan die ander omwille van een bepaalde eigenschap die jij niet schijnt te hebben en zij wel? Hoe Kan je ervoor zorgen dat je in dat moment niet in die ervaring van zelf-vermindering  gaat maar eerder stabiel blijft in een besef dat wat er ook gebeurt, wat je ook ziet in de ander en wat jij of zij al dan niet hebben, je blijft steeds evenwaardig?

Ik heb dit gedachten- en emotionele patroon van vergelijking extensief bewandeld in mijn leven. Ik vergeleek me constant met de mensen om mij heen en ik ervoer mezelf vaak als minderwaardig diep binnenin mezelf. Er waren zoveel dingen die ik zag in anderen die ik niet in mezelf zag, zoals zelf-zekerheid, spontaniteit, aantrekkelijkheid, vrouwelijkheid,  inzichtelijkheid, enzovoort.

Steeds wanneer ik me in het bijzijn bevond van iemand waar ik één of meerdere van die eigenschappen in zag, ging ik mij meteen minder voelen, alsof ik in mekaar zakte en mijn schouders bukte om mezelf op te stellen als zijnde 'minder' dan die persoon. En die ervaring van minderwaardigheid in relatie tot mensen om mij heen aanvaarde ik steeds doorheen mijn leven als 'normaal', als 'wie ik ben'. Ik geloofde immers dat ik nu eenmaal al die eigenschappen niet bezit en daarom ben ik nu eenmaal 'minder' dan zij die die eigenschappen wel bezitten.

Er waren zoveel dingen waar ik mij niet gewaar van was, in de zin van bijvoorbeeld hoe de geest in elkaar zit en hoe de geest die ervaring en perceptie van minderwaardigheid produceert en hoe het in wezen een illusie is. Een 'illusie', namelijk omwille van het feit dat wanneer je jezelf ziet als minderwaardig aan een ander omwille van een bepaalde vergelijking, dan zie je alerlei aspecten en dimensies niet in relatie tot wie jij bent en wie de ander is. Al wat je ziet in dat moment van vergelijking is die ene eigenschap die jij 'niet hebt' en die de ander 'wel heeft'.

Je ziet bijvoorbeeld niet waarom de ander die eigenschap bezit en jij niet. Je ziet niet hoe zij doorheen hun leven specifieke dingen hebben meegemaakt en daardoor die eigenschap in zichzelf ontwikkeld hebben. Je ziet ook niet dat jij eigenschappen hebt die zij niet bezitten en ook omwille van het leven dat jij geleeft hebt en de dingen die jij meegemaakt hebt in je leven en die jouw persoonlijkheid en manier van zijn hebben gestuurd.

Je ziet dus ook niet dat realistisch gezien, als jij die eigenschap zou willen ontwikkelen in jezelf dan zou het simpelweg tijd vergen. Je ziet en beseft je eigen vermogen en potentieel niet om jezelf te creëren en om de eigenschap die jij ziet in een ander te ontwikkelen in jezelf.

Zo'n momenten van vergelijking zijn als het ware een ziekte in en van de geest omdat het in zulk 'n oppervlakkige laag en ruimte gebeurt in je geest dat je de eigenlijke realiteit van de situatie niet inziet en realiseert. Al wat je ziet is 'ik ben minder en hij/zij is meer'. En dit is één inzicht dat mij geassisteerd heeft om in momenten waarin ik mezelf zie vergelijken met een ander en die ervaring van minderwaardigheid zie opkomen stabiel te blijven in mijn eigen zelf-waardigheid en mezelf dus niet te laten meesleuren door die ervaring van minderwaardigheid.

Dit heeft mij geholpen om niet enkel mijn eigen potentieel te erkennen maar ook andere mensen te leren kennen als wie ze eigenlijk zijn, en dus niet alleen maar als gezien door die oppervlakkige vergelijking.

Dag 742: Hoe Limiteer je Jezelf wanneer je jezelf Vergelijkt met een Ander?

 In Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander? omschreef ik hoe vergelijking de kop kan opsteken in momenten waarin je aan het converseren bent met iemand of wanneer je simpelweg in iemand's bijzijn bent. Plots komen er gedachten aanzetten in je geest waarin je jezelf in vergelijking plaatst met de persoon en dan kom je ineens tot de vaststelling dat je om de één of andere reden 'minder' bent dan die persoon omwille van een welbepaalde eigenschap die zij hebben en jij schijnbaar niet - weze het een bepaalde kledingstijl, lichaamsbouw, huidskleur, geld, leeftijd, uitdrukking, enzovoort.

Het eigenaardige aan deze gedachtengang van vergelijking met een ander persoon - en iets dat ik pas had ontdekt toen ik die gedachten van vergelijking in mijn geest nader onderzocht - is dat het een tunnelvisie vormt. In dat ene moment van vergelijking zie je namelijk maar één aspect van zowel jezelf als de ander persoon.  Al je aandacht gaat naar die ene eigenschap van jezelf en de ander en je ziet of beseft niet dat er zoveel meer is aan jezelf en de ander dan die ene eigenschap.

Maar doordat je jezelf in die ene eigenschap gaat vergelijken, geloof je als het ware dat je volledig gedefinieerd bent door die vergelijking. Het lijkt alsof, gewoon omdat jij tot de vaststelling komt dat jij niet hebt wat die ander heeft, dat je daarom 'minder' bent - dat met andere woorden de totaliteit van je wezen 'minder' is.

Iets wat je daarin dus over het hoofd ziet is de rest van jezelf, namelijk al je andere eigenschappen die jou 'jij' maken. Je ziet niet dat die ene eigenschap die in dat ene moment het allerbelangrijkste lijkt te zijn helemaal niet bepaald wie jij noch de ander is. Dat is immers de illusie die de geest creëert, dat het wel of niet hebben van die ene eigenschap de waarde bepaalt van wie jij bent. Maar in wezen is dat dus maar een gedachte die in dat ene moment in jouw geest naar boven komt.

En daarin bestaat dan de illusie, in de vergankelijkheid en vluchtigheid van je gedachten - gedachten die je in het ene moment zeggen dat je 'minder' ben dat die of deze persoon omdat jij een welbepaalde eigenschap niet hebt die zij wel hebben, maar die in het volgende moment alweer weggeëbd zijn. Een gedachte kan je in het ene moment iets doen geloven over 'wie jij bent', dat in het andere moment alweer helemaal niet relevant meer lijkt, omdat de gedachte niet blijft steken. Een gedachte is van vergankelijke aard, ook al komt dezelfde gedachte in verschillende situaties steeds naar boven, toch is het geen constante in elk moment van je leven.

Wat wel een constante is dat ben jij in en als de totaliteit van je wezen en dat is iets dat spijtig genoeg lijkt te verdwijnen in zulk 'n momenten waarin je hele aandacht gevestigd wordt op een eendimensionele en gelimiteerde gedachtengang van vergelijking.

In de Dag 743 deel ik hoe je jezelf kan ondersteunen en begeleiden om jezelf niet te verliezen in vergelijking en om in elk moment te beseffen wie jij bent als een multidimensioneel wezen - in tegenstelling tot de eendimensionele vergelijking die je geest creëert.

Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander?

Vergelijking is een fascinerend iets. Ik merkte gisteren op dat ik mezelf aan het vergelijken was met iemand en dat ik me in tijdens en middels die vergelijking dan 'minder' ging voelen in mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat ik 'minder' was dan de persoon waar ik me mee aan het vergelijken was.

Deze persoon in kwestie kwam mij namelijk vertellen wat ze die dag allemaal gedaan had, dat ze zoveel nieuwe mensen ontmoet had, zoveel netwerken heeft kunnen leggen, zoveel deuren heeft geopend en dat ze een doorbraak gemaakt had in het spreken met een groep mensen waarbij ze die hele groep mensen in één gesprek volledig verkocht had.

Terwijl ik haar aanhoorde en langs buiten aan het oppervlak wel blij was voor haar, ging er in mijn achterhoofd toch een stemmetje op dat zegde van 'wauw, ik zou dat niet kunnen', 'ik zie mezelf niet zo met mensen praten' en 'ik ben zo vaardig en zelf-zeker niet in mijn sociale omgang met mensen'. En diep vanbinnen voelde ik mezelf 'zakken' in mijn gemoed. Ik voelde me plots een beetje teneergeslagen omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn achterhoofd opkwamen.

In de plaats van blij te zijn voor haar was ik binnenin mezelf omgeslagen naar mij slecht en teleurgesteld voelen in mezelf, gewoon omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn geest opkwamen. Het gebeurt zo snel dat je iets persoonlijk kan opnemen terwijl het in wezen niets met jou persoonlijk te maken heeft. Wat deze persoon mij kwam vertellen had op zich niets met mij te maken, ze deelde immers gewoonweg haar verhaal en haar opgelatenheid in verband met wat ze die dag gedaan had. Maar toch vond mijn geest een manier om van het gebeuren een soort van beoordeling van mijn karakter te maken.

En dit is een 'patroon' dat ik doorheen mijn leven vaak heb ervaren, het vergelijken van mezelf met de mensen om mij heen en mij dan vaak teneergeslagen en teleurgesteld voelen in mezelf omdat ik mezelf om de één of andere reden heb beoordeeld en bestempeld als minder dan de ander. En terwijl ik dan met iemand aan het praten ben, kan ik mij soms plots 'minder' voelen, alsof ik binnenin mezelf een 'val' maak - een 'val' in emoties - en dan geef ik ook plots geen aandacht meer aan wat de persoon mij eigenlijk aan het vertellen is omdat mijn aandacht verschoven is naar de gedachten in mijn achterhoofd die mij aan het vertellen ben dat ik 'minder' ben.

Dit keer wanneer die gedachten en de ervaring van vermindering opkwamen in mezelf nam ik echter een stap achteruit en dacht ik van "wacht eens even..." en ik kwam tot een interessante vaststelling die een nieuw licht wierp op dit gedachtenpatroon van 'vergelijking'. Meer in Dag 742..

Dag 731: Waarom lijkt Verantwoordelijkheid nemen voor onze Realiteit Tegen-Instinctief?

Deze blog is een verderzetting van Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost. Het ligt in onze aard om geen verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen reacties op anderen. Neem bijvoorbeeld een situatie zoals het voorbeeld dat ik in Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander besproken heb waarin ik mij in een moment bevond waarin ik mij verbaal aangevallen voelde door iemand die met frustratie en irritatie leek te reageren op iets dat ik tegen hen zei. Ik onderbrak deze persoon terwijl hij iets aan het uitleggen was en op sterke toon liet hij mij weten dat ik moet wachten tot hij uitgepraat is.

In dat moment reageerde ik automatisch met een gevoel van minderwaardigheid en gekwetstheid als een voorgeprogrammeerde reactie op de manier waarop hij zichzelf uitdrukte, hetgeen ik in mijn geest associeerde met herinneringen aan hoe bijvoorbeeld volwassenen en leerkrachten en familieleden zich uitdrukte tegenover mij toen ik klein was en hoe ik mij toen heel klein, minderwaardig en gekwetst voelde.

Het is in zulk 'n momenten waarin je op automatische manier reageert, bijvoorbeeld met ervaringen van je gekwetst voelen, dat het makkelijk is om in beschuldiging te gaan tegenover de persoon waar je je door gekwetst voelt en om te denken van 'ik voel mij zo omdat zij zich zo uitgedrukt hebben tegenover mij', waarin je jezelf ervan overtuigt dat zij volledig verantwoordelijk zijn van hoe jij je voelde bij hun uitdrukking. Zij zijn zogezegd de schuldige en de reden waarom jij je in dat moment gekwetst voelde. Dat is immers wat makkelijk gaat, om je eigen reacties te volgen en om mee te gaan met wat je eigen geest je vertelt en je doet voelen, hetgeen dus impliceert dat de ander en niet jij zelf verantwoordelijk is voor je reactie.

Heel wat moeilijker is om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor de ganse situatie, en dit wel in het besef dat  je eigen reactie op de situatie in wezen voor het grootste deel gebaseerd was op en afkomstig was van je eigen herinneringen en ervaringen uit het verleden die jij in je geest hebt opgeslagen. Het lijkt haast tegen-instinctief om onszelf te zien en erkennen als volledig verantwoordelijk voor een situatie die in onze geest volledig de schuld van de ander lijkt te zijn, en om met andere woorden tegen het 'instinct' van onze geest in te gaan - namelijk onze gedachten, gevoelens en emotionele reacties.

Zelf-verantwoordelijkheid nemen kan dan ook enkel wanneer je een beter zicht en een meer uitgebreid perspectief hebt op de situatie. Als je bijvoorbeeld ten eerste beseft en inziet dat je reactie meer te maken had met de emotionele relatie die jij in jezelf gevormd hebt met je perceptie (!) van authoriteit dan met de persoon waar je op had gereageerd. En ten tweede zal je ook sneller inzien dat je eigen emotionele reactie een heel gelimiteerd zicht geeft op de situatie wanneer je inzicht begint te hebben in de persoon waar je op reageerde. Wanneer je bijvoorbeeld met hen gaat praten om erachter te komen waarom zij in feite zo sterk uit de hoek kwamen in dat moment.

En vaak zal je erachter komen dat het absoluut niets met jou persoonlijk te maken hadden. Zij voelde zich eigenlijk machteloos of hulpeloos in zichzelf in relatie tot de situatie waar ze over aan het praten waren. Ik kwam er bijvoorbeeld achter dat de persoon wiens uitdrukking ik ervoer als 'aanvallend' eigenlijk een ervaring van frustratie aan het opbouwen was geweest en die frustratie nu als het ware aan het loslaten was, als een het deksel dat van de ketel blaast. Hij was dus niet zozeer 'geïrriteerd' door mij, maar door zijn eigen interne ervaring van hulpeloosheid tegenover de situatie waar hij frustratie over had zitten opbouwen.

Eens ik dus begreep dat zijn frustratie niets met mij te maken had en eigenlijk afkomstig was van een ervaring van hulpeloosheid in hem, kon ik al snel mijn eigen reacties van minderwaardigheid, gekwetstheid en verontwaardiging tegenover hem loslaten. Zelf-verantwoordelijkheid bestaat dus in het ontwikkelen van inzicht in de werkelijkheid en daarin beseffen dat je eigen reacties in de meeste gevallen compleet ongegrond en irrelevant zijn.

Dag 724: Het aspect van zelf-verantwoordelijkheid in de ervaring van inferioriteit

In deze blog zet ik verder op Dag 723: Hoe Verander je het gedachten- en reactiepatroon van Competitie en vergelijking? waarin ik heb aangetoont en uiteengezet hoe het is dat bepaalde grote patronen in jezelf, zoals bijvoorbeeld het gedachten- en reactiepatroon van competitie en vergelijking, enkel veranderd kunnen worden als en wanneer je dat patroon uiteenrafelt en het geduld toepast en oefent om te beginnen met het onderzoeken en veranderen van de details en de genuanceerde manier waarop het patroon bestaat.

Het interessante aan het bewandelen van je proces en specifiek het doorwandelen van het proces van onderzoeken hoe een bepaald patroon in elkaar zit, is dat je door middel van schrijven maar ook door middel van gesprekken met anderen, deuren opent in jezelf waardoor je dingen begint te ontdekken in jezelf waar je je eerder niet van bewust was.

Je kan bijvoorbeeld lange tijd geloven dat een patroon op een bepaalde manier in elkaar zit en dus spits je je proces van zelf-verandering toe op dat begrip, maar dan plots door je ervaringen neer te schrijven of erover te spreken of zelf-vergeving toe te passen, kom je tot een nieuw inzicht en begrip en plots zie je met zoveel meer helderheid dat dit het 'puzzelstuk' is dat je steeds had moeten begrijpen en inzien om tot een punt van bevrijding en loslaten en verandering te komen met betrekking tot het patroon dat je aan het doorwandelen bent.

Ik geloofde bijvoorbeeld op een bepaald punt, wanneer ik onderzocht hoe het competitie en vergelijking patroon in mezelf in elkaar zit, dat het simpelweg iets is dat ik gekopieerd heb van mijn ouders en dat ik in en als dat patroon als het ware de 'zonden van de vaders' aan het uitleven ben - totdat ik op een welbepaald moment terwijl ik het punt uiteenzette met iemand anders, mij herinnerde dat ik voor een groot deel van mijn leven mij superieur voelde tegenover de mensen in mijn omgeving.

Ik zag met andere woorden dat het niet zozeer bij mijn ouders lag en dat ik niet zomaar het slachtoffer ben in de situatie, in termen van dat ik zomaar 'hun' patronen aan het uitleven ben, maar dat ik de ervaringen van inferioriteit, zelf-twijfel en onzekerheid als zijnde ervaringen die afkomstig zijn van het competitie patroon, zelf heb gecreëerd door mezelf compleet te definieren in en als de ervaring van superioriteit doorheen mijn leven.

Toen ik klein was kreeg ik vaak erkenning voor mijn 'superioriteit' bijvoorbeeld in school, in hoe ik kan schrijven en lezen en hoe ik mijn taken uitvoer enzovoort. Ik werd gezien als 'beter' dan bijvoorbeeld mijn broer of sommige andere kinderen, en dus ervoer ik mij er ook naar. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik inderdaad beter ben en ik voelde mij ook superieur tegenover anderen. Dit werd dan een patroon doorheen mijn leven van mezelf vergelijken met anderen en steeds manieren vinden om mezelf ervan te overtuigen dat ik op bepaalde vlakken superieur ben.

Het is pas door mijn proces te bewandelen en door mezelf in een groep te bevinden van andere individuen die ook hun proces bewandelen, dat ik ben beginnen inzien dat ik helemaal niet 'superieur' ben en dat het steeds moeilijker wordt om mezelf op te sluiten in mijn eigen geest en mijn waanbeelden van schijnbare superioriteit. Wat ik dan langs de andere kant ervaar is de eerder negatieve kant van de medaille, namelijk inferioriteit, onzekerheid en zelf-twijfel.

En dit was voor mij een belangrijk punt om in te zien omdat ik meteen ook mijn eigen verantwoordelijkheid kon realiseren in relatie tot deze ervaringen omdat ik met mijn eigen ogen inzag dat het een direct resultaat en gevolg is van de ervaringen en gedachtenpatronen waar ik doorheen mijn leven actief in geparticipeerd heb.

Meer in Dag 725

Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is

Ter verderzetting van Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap waarin ik een interessant construct besproken heb, zet ik in deze blog verder met het uiteenzetten van dat construct. Ik heb namelijk ondervonden en bemerkt dat ik een bijzondere regel volgde doorheen mijn leven wanneer het aankwam op 'vriendschap'. En die 'regel' was namelijk dat ik steeds enkel op zoek ging naar 'vriendinnen'.

Ik vond een zekere ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning in mijn vriendschappen met mede-leden van het vrouwelijke geslacht. En dat was zo sinds ik ongeveer tien of elf jaar oud was, dat ik uitsluitend op zoek ging naar vrienden van een specifiek geslacht.

En dit is eigenaardig omdat, ondanks het zo 'natuurlijk' aanvoelde om dit te doen en ondanks het ook op schijnbaar natuurlijke wijze voltrok in mijn realiteit, heeft het een bepaalde ervaring en manier van omgaan met mijn wereld en omgeving gevormd binnenin mezelf. En dit omdat ik mij nooit bewust was van de onderliggende motivaties en drijfveren die in de dieperliggende lagen van mijn geest bestonden in relatie tot waarom het eigenlijk is dat ik die 'schijnbare' ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning opzocht in vriendschappen met specifiek andere vrouwen.

Ik aanvaardde die schijnbaar natuurlijke drang en neiging om zo'n vriendschappen te vormen zodanig als 'normaal' en vanzelfsprekend en als een inherent deel van wie ik ben, dat ik tot op heden nog steeds bepaalde reacties ervaar binnenin mezelf tegenover de mensen in mijn omgeving die volledig gebaseerd zijn op dat bewustzijns-systeem dat 'eigen' schijnt te zijn aan het 'vrouwendom'.

Op een bepaald niveau zag ik het altijd wel, maar het is pas nu dat ik begin te bemerken en te zien wat de gevolgen en de consequenties zijn van dat systeem en hoe dat systeem in feite een 'probleem' en een mechanisme van zelf-sabotage vormt in mezelf.

Hoewel ik langs de ene kant die gevoelens van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning ervaar binnenin mezelf wanneer ik een vriendschap gevormd heb met een groepje vrouwen, zal ik langs de andere kant ook de tegenovergestelde ervaringen tegenkomen in mezelf. Ik zal mij ook vaak alleen, minderwaardig, buitengesloten, onzeker en ongemakkelijk voelen.

En het is dus nu pas, wanneer ik de ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid die in mezelf naar boven kwam in relatie tot een meisje in mijn omgeving onderzocht, dat ik kan zien en begrijpen hoe die negatief geladen ervaringen direct afkomstig zijn van de positieve ervaringen waar ik op 'natuurlijke', 'zelfsprekende' en automatische wijze naar op zoek ben in relatie tot de vrouwen in mijn omgeving.

Op onderbewust niveau heb ik nooit gestopt met het benaderen van vrouwen vanuit dat voorgeprogrammeerde systeem van het zoeken naar vriendschap en specifiek het zoeken naar die ervaringen van verbondenheid, bondgenootschap en ondersteuning en het is, nu dat ik een volwassene ben, zelfs zo eigen geworden aan wie ik ben of althans wie ik geloof dat ik ben en hoe ik mij voel vanbinnen dat ik het niet eens opmerkt dat dat in feite is wat ik doe en dat dat aan het gebeuren is in mijn relaties met andere vrouwen.

En dit is niet iets dat ik alleen doe. Ik heb dit bewustzijns-systeem opgemerkt in veel als niet haast alle vrouwen waar ik mee in contact gekomen ben doorheen mijn leven. Het is iets dat eigen lijkt te zijn aan hoe de 'vrouwelijke geest' opgezet is en functioneert. Maar, dat wil echter niet zeggen dat het noodgedwongen hoeft te bepalen wie wij zijn als individuele wezens en dat we het met andere woorden niet kunnen veranderen.

Wordt vervolgd in Dag 722

Dag 372: Is Mentale Arbeid werkelijk meer Waard dan Fysieke Arbeid?

In "Dag 369: Is De Geest werkelijk Superieur aan het Lichaam?" zijn we begonnen met Volgende statement, waar we in deze blog op zullen verdergaan:



Dit reflecteert zich bijvoorbeeld in hoe 'fysieke arbeid' gezien/beoordeeld wordt als 'inferieur'/minder dan 'mentale arbeid', in hoe Arbeiders minder loon, voordelen en privileges krijgen in de samenleving dan Bedienden en 'Hooggeschoolden'/Gediplomeerden -- ondanks het feit dat ons Leven hier op aarde onmogelijk zou zijn zonder die Arbeid, omdat we in wezen nu eenmaal fysieke wezens zijn die fysieke zaken nodig hebben om te Leven/Overleven, fysieke zaken die gemaakt, gevormd en geproduceerd worden door middel van Arbeid.


In deze blog wil ik licht werpen op hoe de collectief aanvaardde idee dat 'fysieke arbeid inferieur is aan Mentale Arbeid' Vals is en een illusie is. Waarom beweer ik dat? Omdat, als we kijken naar het woord 'Arbeid', 'arbeid' impliceert het uitvoeren van een daad/beweging/bewerking in en als de fysieke werkelijkheid --- zelfs 'mentale arbeid' wordt niet gezien als 'arbeid' zolang het niet fysiek zichtbaar/tastbaar/meetbaar is, zolang het niet wordt omgezet in fysieke daden/beweging -- waarin duidelijk wordt dat Alle arbeid in wezen Fysieke Arbeid is, en dus Evenwaardig.

Wat mensen over het algemeen gebruiken als zogezegde reden of rechtvaardiging om het onderscheid te maken tussen 'fysieke arbeid' en 'mentale arbeid', in en als het geloof dat 'fysieke arbeid minderwaardig/inferieur is aan mentale arbeid', is door het geloof dat in de mens bestaat dat 'het mentale' op de één of andere manier 'meer' is dan 'het fysieke', en dat als je dus 'veel nadenkt' en met andere woorden 'veel studeert/gestudeerd hebt', dat je dan 'meer arbeid verricht' dan als/wanneer je puur fysieke arbeid zou verrichten waarbij je zogezegd niet moet nadenken, zoals bandwerk in een fabriek.

Dit wordt gebruikt als stokpaardje door mensen die geloven dat ze meer geld zouden moeten verdienen omdat ze 'gestudeerd hebben' en 'naar't school geweest zijn' en 'hogere opleiding gevolgd hebben', omdat ze daar zogezegd een 'hogere vorm' van arbeid verricht hebben, en daardoor zogezegd 'meer van zichzelf hebben moeten geven' en 'meer moeite hebben moeten doen' dan mensen die zogezegd 'enkel fysieke arbeid verrichten' en bijvoorbeeld 'nooit naar 't school geweest zijn'. Maar, is dat wel zo? Want, ik bedoel: als we kijken naar de Realiteit van hoe wij bestaan - is dat, de totaliteit van onszelf als 'menselijk wezen hier op aard' IS fysiek.

Waarin, als we kijken naar hoe het 'mentale' zich ontwikkelt vanaf onze kindertijd, dan kunnen we tot de conclusie komen dat 'het mentale' als 'onze gedachten' in onze geest, niet 'meer' zijn dan het fysieke, in de zin van dat ze niet 'speciaal' zijn ofzo - omdat, net zoals een fysieke vaardigheid zoals praten, lopen en bewegen tijd nodig heeft om zich te ontwikkelen tot een geperfecteerde 'gewoonte' door middel van Routine tijdens het leerprocess van het lichaam, ontwikkelt 'het mentale' zich op precies dezelfde manier, door middel van gewoonte en routine, door middel van herhaling. Waardoor bijvoorbeeld, mensen die arbeid uitvoeren dat ze 'mentaal' zouden noemen, doen uiteindelijk ook bandwerk -- het is allemaal gewoontes die uitgevoerd worden, het zijn in wezen allemaal bewegingen, interne en externe bewegingen die in het lichaam geïntegreerd geweest zijn over tijd en die nu een lichamelijke vaardigheid geworden zijn.

En, of je dat nu 'mentaal' of 'fysiek' wil noemen, het is allemaal hetzelfde - de enige reden waarom mensen zo verslingerd zijn aan de idee dat 'mentale arbeid superieur is aan fysieke arbeid' is omdat mensen op zoek zijn naar een excuus om zich superieur te voelen, om zich beter te voelen dan een ander, om te kunnen geloven dat ze speciaal zijn, 'meer speciaal' dan een ander. Maar, net zoals elke beweging die we maken, is ook elke gedachte die we denken en zelfs elk gevoel of emotie dat we ervaren, het resultaat van gewenning, van routine, van herhaling --- het is in wezen allemaal bandwerk dat we uitvoeren: waarin, ons lichaam en onze geest is als een fabriek, en wij zijn de arbeider.

En wat hierin eigenaardig is, is dat we, wat we in onszelf gedaan hebben, door onze 'mentale arbeid' boven onze 'fysieke arbeid' te plaatsen, in en als het geloof dat 'de geest' superieur is aan het lichaam, is wat we in de fysieke werkelijkheid gedaan hebben, door 'bedienden' boven 'arbeiders' te plaatsen, door 'hooggeschoolden' boven 'laaggeschoolden' te plaatsen --- vaak letterlijk, waarin je in een fabriek de kantoren waar de bedienden werken boven de werkplaats van de 'arbeiders' hebt. Maar, het is allemaal een illusie, het is allemaal gebaseerd op de goedgelovigheid van de mens en het gebrek aan zelf-studie en zelf-inzicht, waarin de mens bijvoorbeeld niet inziet dat er niet zoiets bestaat als 'de geest', als zogezegd iets dat 'de mens' in en als 'het mentale' onderscheidt van 'het fysieke' - want: het is allemaal een Systeem, een programma, een fabriek - waarin wij de arbeider zijn, de slaaf --- geketend aan onze zelf-aanvaardde illusie van 'superioriteit' en 'speciaalheid'.


Wordt Vervolgd in Dag 373