Dag 804: Van Externe naar Interne Zelf-Beweging

Wat ik geleerd heb doorheen mijn leven in verband met zelf-beweging, is dat zelf-beweging draait rond dingen 'doen' in de zin van fysieke handelingen. Wat ik echter gemerkt heb is dat dit perspectief op zelf-beweging kan leiden tot het creeren van en participeren in een polariteit in de geest.

Een polariteit die welbepaalde nefaste gedragspatronen met zich meebrengt. Als je immers gelooft dat zelf-beweging louter wil zeggen dat je of fysiek vlak allerlei dingen doet en je 'voortbeweegt' in je leven, in de vorm van success creeren, dan hecht je een negatieve connotatie aan de idee van 'niets doen', 'geen success hebben' of 'geen meetbare resultaten behalen'. Hieruit komt dan een angst voort in verband met dit 'niets doen', of althans een angst van hoe je je zal voelen wanneer je de indruk krijgt dat je niet aan het voortbewegen bent in je leven, dat je niets aan het bereiken of behalen bent.

De polariteit hier bestaat er dan uit dat je je oftewel negatief gaat voelen wanneer je de indruk hebt dat je op fysiek vlak niet echt veel doelen bereikt, mijlpalen behaalt of ondernemingen neerzet, hetgeen dan kan resulteren in een neerwaardse spiraal van teleurstelling in jezelf, depressie en apathie omwille van je beoordelingen over dit schijnbare 'niets doen'. Oftewel ga je in een gedragspatroon van je net zoveel mogelijk bezig te willen houden, tenijnde die negatieve ervaringen van teleurstelling en zelf-beoordeling te vermijden. Je gebruikt de bezigheid om je angst van die emotionele ervaringen te onderdrukken.

Beide gedragspatronen zijn een gevolg van het externaliseren van zelf-beweging en geen van beide is zelf-ondersteunend. In het ene geval saboteer je jezelf door jezelf als het ware de grond in te boren via je emoties en gedachten van zelf-beoordeling en in het andere geval werk je jezelf naar een burn-out en/of een uiteindelijke zenuwinzinking toe door niet te durven vertragen en werkelijk tot jezelf te komen.

De oplossing is hier om zelf-beweging eerder te zien als interne beweging in de plaats van externe beweging. Dit wil zeggen dat zelf-beweging eerst en vooral uit bestaat uit zelf-verandering. Het gaat om het onder ogen komen en het veranderen van wie je bent vanbinnen - van je emotionele reacties en je gedachtenpatronen. Dat zijn immers net die dingen die deze polariteit in stand houden waarin je niet gewoon jezelf kan zijn en waarin je steeds dat gevoel hebt dat je niet werkelijk kan ontspannen en loslaten - dat je steeds vanalles moet 'doen' in je externe realiteit.

Interne beweging is gebaseerd op zelf-ondersteuning, op het creeren van een realiteit die het beste is voor jezelf -- een realiteit waarin jouw handelingen niet gebaseerd zijn op het onderdrukken van of je ten prooi voelen van emoties en gedachtenpatronen, maar op natuurlijke wijze voortvloeien van wij jij bent vanbinnen.

Dag 777: DIP Zelf-Ontwikkeling - Het ontwikkelen van Zelf-Appreciatie

Naar aanleiding van de DIP hangout over het ontwikkelen van zelf-appreciatie die morgen Live gaat, besliste ik een blog toe te wijden aan het onderwerp. Dit om even te omlijnen wat dit onderwerp in feite inhoud en wat het woord 'appreciatie' en 'zelf-appreciatie' eigenlijk zelfs wil zeggen. Wat wil het 'ontwikkelen van zelf-appreciatie' eigenlijk betekenen en waarom moet het nog 'ontwikkeld' worden?

Waarom is het met andere woorden dat zelf-appreciatie niet een gegeven is? Wat is beste manier om 'appreciatie' te leven? Het zijn dit soort vragen die ons de nodige aanzet kunnen geven om het probleem te ontdekken in relatie tot het woord en de expressie van Appreciatie.

Als ik een kijkje neem naar hoe ik het woord appreciatie geleeft heb, dan zie ik bijvoorbeeld meteen dat het verbonden is met bepaalde gevoelens en met een ervaring van verlangen. Een verlangen om appreciatie te ontvangen. Ik zie ook dat er in mijn geest onmiddellijk een bepaald beeld naar boven komt en in dat beeld zie ik mezelf appreciatie 'ontvangen' van andere mensen. Dit houdt voornamelijk in dat mensen naar me glimlachen, en het is in die glimlach dat ik lees, "Goed zo! Je bent goed bezig. We apprecieren wat je doet! Doe zo verder!".

Dit wil dus in feite zeggen dat er in appreciatie ook een ander verlangen verscholen ligt. Namelijk een verlangen naar richting, naar begeleiding en naar bevestiging van het pad dat ik bewandel en de dingen die ik doe. En dit wil dan zeggen dat het woord appreciatie dus gelinkt is aan het woord "bevestiging", zowel als het woord "zekerheid" en "doel". Wat ik met andere woorden in wezen aan het zoeken ben in het verlangen naar appreciatie, is een ervaring van bevestiging, zekerheid en doelgerichtheid. Ik wil bevestiging krijgen dat het doel waar ik me naartoe beweeg het juiste doel is zodat ik me verzekerd kan voelen in mijn beweging richting dat doel. Dat is dus in feite hoe ik steeds het woord appreciatie heb geleeft.

Wat ik hierin kan zien en vaststellen is dat alles aan deze definitie van het woord appreciatie onzekerheid uitstraalt. Het hele startpunt van het verlangen om appreciatie te krijgen is dat ik eigenlijk enorm onzeker ben over mezelf en over wat ik doe, aangezien ik op zoek ben naar die bevestiging, zekerheid en doelgerichtheid. Maar in de zoektocht naar die woorden maak ik mezelf enkel nog meer onzeker omdat ik nooit werkelijk genoeg bevestiging zal hebben. Ik zal altijd wel een reden hebben om te twijfelen aan mezelf omdat ik nu eenmaal onmogelijk constant kan weten hoe andere mensen denken over wat ik doe.

Hoe kan ik immers ook zomaar dat soort druk en verwachting op de schouders leggen van anderen? De mensen in mijn omgeving en mijn realiteit hebben immers hun eigen leven en verantwoordelijkheden. Zij hebben hun eigen weg te bewandelen en beslissingen te maken. Het is in feite absurd en onrealistisch van mij om te verwachten dat zij mij bevestiging kunnen geven in relatie tot mijn beslissingen en hoe ik mijn leven leidt. Het is dus eigenlijk maar vreemd dat ik het woord appreciatie ben gaan definieren als zijnde volledig afhankelijk van de mensen om mij heen, aangezien het niet eens praktisch of realistisch is om constant appreciatie en dus bevestiging te krijgen van andere mensen.

De vraag is hier dus: Waar en hoe heb ik mijn huidige definitie van appreciatie ontwikkeld? En, waarom staat die definitie niet op één lijn met de praktische realiteit waarin ik mij bevindt?

Wordt vervolgd in Dag 778

Dag 765: waarom versteken we onze expressie achter onze gedachten?

In en door het bewandelen van mijn proces ben ik gaan inzien en ervaren dat er onder alle twijfels, onzekerheden, gedachten, persoonlijkheden en ervaringen die in de geest kunnen bestaan, een bepaalde pure expressie bestaat. En deze pure expressie bestaat 'onder' maar tegelijkertijd ook ondanks de geest. De geest is wat die expressie onderdrukt, maar tegelijkertijd ben je zelf in elk moment in staat om die expressie te laten doorkomen en jezelf te realiseren in en als die expressie ondanks wat er ook in je geest speelt en ondanks hoe extensief, 'erg', 'groot' en overweldigend je geest ook kan lijken te zijn.

Het is zelfs zo dat ik die expressie pas heb kunnen ervaren en realiseren op momenten waarin ik zelf mijn gedachten, emoties, angsten, onzekerheden, enzovoort, in de ogen heb gekeken en heb gezegd van 'weet je wat, ik laat me niet onderdrukken of onderdoen door mijn geest, ik ga in plaats daarvan mijn geest en al de dingen die in mezelf bestaan en wat ik steeds als obstakels gezien en ervaren heb gebruiken om mezelf kracht bij te zetten om mezelf ondanks alles toch uit te drukken als wie ik ben.

Bijvoorbeeld, ik zelf heb altijd een vrij intense zelf-beoordelende persoonlijkheid en bijbehorende gedachten ervaren. Ik had altijd allerlei redenen voor waarom ik mezelf niet kan of mag of zou uitdrukken of waarom mijn uitdrukking niet goed genoeg was op de één of andere manier. Het was vaak alsof ik mezelf aan het pesten was in mijn eigen gedachten door mezelf te zeggen dat ik mezelf zus of zo niet mag uitdrukken, want 'wat zal die of deze persoon ervan denken', 'het is niet normaal' of 'die/deze persoon zal minder van mij denken', enzoverder.

En dan liet ik mij ook steeds neerhalen door dat soort gedachten, tot ik dan op een bepaald punt besefte dat gedachten niet iets 'slecht' zijn waar je moet tegen vechten of waar je je moet tegen verzetten. Je kan je eigen gedachten, ook al zijn het gedachtenpatronen van zelf-beoordeling en zelf-vermindering, gebruiken als ondersteuning. Het is maar een kwestie van je houding tegenover je gedachten.

Als je je namelijk gaat verzetten tegen gedachten die in je naar boven komen omdat je zelf niet onderdrukt wil worden en je wil zelf opkomen voor jezelf tegenover je eigen geest bij wijze van spreken, dan zal je uiteindelijk je gedachten kracht bijzetten en zal je je nog meer een slachtoffer voelen van dat soort pestende gedachten. Maar als je tegenover je gedachten staat en ze 'inademt', ze namelijk gewoon door je heen laat gaan waarbij je bij elke gedachte zegt van 'ok, ik zie je wel, maar dat wil niet zeggen dat het is wie ik ben en dat ik erdoor beinvloed moet worden', dan gebruik je je gedachten om jezelf kracht bij te zetten en dus niet andersom.

Wordt vervolgd in Dag 766

Dag 735: Problemen Oplossen via Communicatie vergt Moed

Deze blog is een verderzetting van de voorgaande blog waarin het onderwerp 'expressie' naar boven gekomen is. Expressie in termen van het 'durven' uitdrukken van jezelf zonder angst om afgang te maken, een mal figuur te slaan of 'wat andere mensen van je zouden denken', maar ook 'expressie' als het durven open zijn met de mensen in je omgeving, durven communiceren over problemen in de plaats van ze op te kroppen en er durven voor kiezen om dingen uit te praten in de plaats van ermee te blijven zitten in de veronderstelling dat je het zelf wel allemaal kan oplossen.

Ik zeg 'durven' omdat, hoewel communiceren en open zijn en openlijk delen wie je bent en waar je mee zit het beste is voor jezelf en voor de omgeving en wereld waarin je bestaat als geheel, is het toch niet zo voordehandliggend en evident. Je zal zelfs merken dat de neiging om je af te zonderen van je omgeving wanneer je je emotioneel voelt of wanneer je met iets zit groter is dan de neiging om erover te praten en om problemen die je hebt met iemand op te lossen door middel van communiceren met die persoon.

Er is immers een zekere 'kwetsbaarheid' die bestaat in het toepassen van communicatie om problemen op te lossen en emoties te verwerken. Stel bijvoorbeeld dat je op een gegeven moment plots de indruk krijgt dat iemand in je naaste omgeving zich afstandelijk aan het gedragen is tegenover jou. Je weet ten eerste niet goed of wat je ziet wel degelijk de realiteit is omdat de verandering in gedrag zo subtiel is en ten tweede zie of begrijp je niet waar het vandaan zou komen omdat je zelf niet meteen wetenschap hebt van iets dat jij gedaan zou kunnen hebben dat zulk 'n reactie losgeweekt zou kunnen hebben in hen.

Maar tegelijkertijd is er iets dat je ziet in hun gedrag tegenover jou hetgeen jij ervaart als wegduwend en afstandelijk. De kans is in deze situatie groot dat jij hun gedrag persoonlijk zal opnemen en dat jij je zelf dan ook afstandelijk zal gaan opstellen tegenover hen omdat je je als het ware bedreigd voelt door hun gedrag, hetgeen jij ervaart als kwetsend aangezien je je weggeduwt voelt zonder klaarblijkelijke reden.

Hoewel in feite de oplossing hier in deze situatie is om 'simpelweg' met de persoon te gaan praten over wat jij ziet en voelt teneinde duidelijkheid te krijgen over je eigen ervaringen en over de hele situatie, ga je dus eerder de neiging hebben om het probleem verder te laten bestaan door er net niet over te praten maar je eerder af te zonderen en af te scheiden van de ander. Wat je dan doet is dus met andere woorden net het tegenovergestelde van wat je eigenlijk zou moeten doen om tot een oplossing te komen.

Wat er dan uiteindelijk gebeurt is dat je een emotionele relatie opbouwt tegenover die persoon door met wrok, rancune, kwaadheid, beschuldiging en allerhande emotionele ervaringen van gekwetstheid blijft zitten in je eigen geest en gedachten en de relatie dus laat verzuren omdat jij je in feite liever gekwetst voelt dan de moeite te doen om oplossingen te vinden voor de problemen in je relaties met anderen.

Wordt verdergezet in Dag Dag 736

Dag 734: De geest als systeem van limitatie

Deze blog is een verderzetting op Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten. Wat over het algemeen kan opkomen voor veel mensen die de neiging hebben om zichzelf en hun expressie te onderdrukken, is een angst om te 'falen', of om 'afgang te maken',  'een mal figuur te slaan' en/of 'uitgelachen te worden', en dan specifiek een angst van de emotionele ervaring van schaamte en vernedering.

En dat is een angst die opkomt wanneer je voor de keuze staat om jezelf al dan niet uit te drukken. Dan komen er gedachten in je geest naar boven waarin je jezelf al helemaal afbeeld in de situatie waarin je jezelf uitdrukt, waarin je bijvoorbeeld een speech geeft, of je staat voor de klas een spreekbeurt te doen, of je speelt een spel waarin je iets moet uitbeelden, enzovoort. En in die afbeeldingen zie je je eigen angsten uitkomen. Je ziet als het ware het 'ergste' dat je kan overkomen afgebeeld. En onmiddellijk heb je dan zoiets van 'neen, dat wil ik niet!' en je kiest ervoor om je toch maar niet uit te drukken: om toch maar niet dat spel te spelen of iets voor te stellen aan de groep of simpelweg in een conversatie je mening te delen.

En die reactie op wat zich in je eigen geest afspeelt, waardoor je je dan uiteindelijk gaat onderdrukken (door ervoor te kiezen om je niet uit te drukken, ondanks je eigenlijk wel graag zou willen), speelt zich zo snel af in je geest dat niet niet per se stil staat bij wat er zich 'daarboven' eigenlijk aan het afspelen is. Je ziet bijvoorbeeld niet dat wat er in je gedachten naar boven komt eigenlijk maar een vrij wazig beeld is en niet al te specifiek is.

Je ziet niet dat de gedachte die opkomt in je geest in wezen de belichaming is van je eigen angst, die op zich ook niet al te specifiek is. Met andere woorden, als jij ervoor kiest om jezelf niet uit te drukken vanwege wat er in je geest omgaat, dan laat jij jezelf en je hele bestaan in de fysieke werkelijkheid als een fysiek wezen bepalen en sturen door een eendimensioneel en gelimiteerd systeem in je geest dat ten eerste niet gebaseerd is op de fysieke werkelijkheid omdat het zich compleet en helemaal alleen in je eigen geest afspeelt, en ten tweede niet betrouwbaar is omdat jij nog nooit de keuze gemaakt hebt om je realiteit te onderzoeken buiten dat systeem van zelf-onderdrukking in je geest om.

Dit hele systeem van zelf-onderdrukking dat gebaseerd is op die angst om je te generen of om 'afgang te maken' is in wezen een illusie omdat het hele concept van 'afgang maken' in de eerste plaats ook enkel in jouw geest bestaat. In de fysieke werkelijkheid zijn dingen niet zo eendimensioneel en oppervlakkig als oftewel afgang maken oftewel niet. Het is in feite je eigen geest die oppervlakkig is als jij gelooft dat dat de realiteit is en dat er niet meer is aan de realiteit dan die  ene beoordeling.

Als en wanneer je je eigen geest met meer diepgang begint te onderzoeken en uiteen te halen dan besef je dat dingen die aanvankelijk zo 'echt' lijken in werkelijkheid maar een perceptie zijn, een denkbeeld  dat enkel in je eigen geest bestaat.

Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten

Vandaag deed er zich een moment voor waarin iemand mij uitnodigde om 'charades' te spelen. Dat is een spel waarbij je een onderwerp moet uitbeelden en je team moet dan raden wat je aan het uitbeelden bent om punten te verdienen. En in dat moment waarin er gevraagd werd van 'wie niet wil meespelen steekt z'n hand op'  stak ik uiteindelijk mijn hand op  omdat er een weerstand in mij opkwam om dat spel te spelen en ik die weerstand volgde en vertrouwde en aldus mijn hand opstak.

Maar toen drong iemand aan en spoorde mij aan om toch mee te spelen en ik werd in dat moment als het ware geconfronteerd met mijn eigenlijke reden om aanvankelijk niet te willen meespelen. Die 'weerstand' die ik ervoer om dat spel te spelen, was niet 'zomaar' weerstand, het was niet zomaar 'geen goesting hebben', hoewel het dat op het eerste zicht misschien mag lijken te zijn.

In mijn geest zag ik mezelf voor de groep staan om iets uit te beelden en op dat beeld in mijn geest reageerde ik dan met een gedachte van 'oei neen, dat wil ik niet doen, want dan ga ik mij ongemakkelijk en beschaamd en gegeneerd voelen'. Dus eigenlijk was er een ervaring van angst die opkwam in mezelf in relatie tot het spelen van 'charades', waardoor ik dan eerder verkoos om toch niet mee te spelen.

En het is deze ervaring van angst en die toekomstprojectie waarin ik mezelf het spel al zag spelen en ervan uitging dat ik mij zus en zo zou voelen die interessant is om te onderzoeken omdat het mij in wezen aantoont hoe en waar ik mezelf aan het limiteren ben in mijn expressie en in mijn uitdrukking. Als ik namelijk zomaar die ervaring van angst en weerstand aanneem als vanzelfsprekend en daardoor steeds mezelf laat beïnvloeden in mijn beslissingen, dan zal ik mezelf ervan weerhouden om mezelf te leren kennen in het spelen van charades.

Het kan misschien maar een 'kleine' kwestie lijken, want 'het is maar een spel', maar het representeert eigenlijk een groter patroon in mezelf waarin ik mezelf steeds ervan weerhouden heb om mezelf uit te drukken. Het is namelijk niet enkel dit soort spellen waarin ik mezelf tegenhoud en ervoor kies om toch maar niet mee te spelen, maar het zijn ook andere activiteiten waarin ik er steeds voor kies om mezelf niet uit te drukken. Bijvoorbeeld wanneer het aankomt op het doen van iets dat betrekking heeft tot een grotere groep mensen, zoals een publieke toespraak houden of iets bespreken met een groep of zingen in het bijzijn van andere mensen, enzovoort.

Ik realiseerde mij dat ik door steeds in die schijnbaar 'kleine' momenten ervoor te kiezen om mij toch maar liever niet uit te drukken, dat ik telkens opnieuw mezelf eigenlijk tegenhield en mezelf in feite saboteerde in het ontwikkelen van mijn expressie, en dat enkel en alleen door die ervaring van angst die naar boven komt in mezelf, angst om mij gegeneerd en beschaamd te voelen in zo'n situaties waarin ik mij zou uitdrukken.

Het is echter zo dat ik mij enkel gegeneerd of beschaamd zou voelen als en wanneer mijn expressie niet voldoende ontwikkeld is en wanneer ik dus geen zelf-zekerheid ontwikkeld heb om mezelf uit te drukken. En die zelf-zekerheid is iets wat ik enkel maar kan ontwikkelen als en wanneer ik mezelf durf uit te drukken in zulk 'n momenten waarin ik de kans heb, zoals een moment waarin iemand mij vraagt om charades te spelen.

Wordt vervolgd in Dag 734

Dag 691: De Relevantie van Overlevingsangst als Basis voor de dingen die je Doet

Ter verderzetting op Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress? schrijf ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen uit die ik in het moment waarin ik de emotioneel overweldigende ervaring in mezelf opmerkte in relatie tot het project waar ik aan het werken was.

Zelf-Correctie

Wanneer ik de ervaring zie opkomen in mezelf van stress en gejaagdheid wanneer ik iets aan het doen ben zie opkomen in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik bezig ben mezelf af te scheiden van wat ik aan het doen ben en van mijn uitdrukking en expressie in het moment, door te denken aan het eindresultaat van wat ik aan het 'maken' ben, op zoek naar een gevoel van veiligheid en zekerheid dat ik verbonden heb met het kunnen maken of hebben van een product of iets waar ik potentieel geld mee zou kunnen verdienen en mee zou kunnen overleven

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik mijn uitdrukking en expressie in en als het moment gedefinieerd heb in en als overleving en emotionele ervaringen en reacties zoals stress, angst, frustratie en spanning en dat ik daarin wie ik werkelijk ben als het leven zelf, heb onderdrukt door mezelf niet toe te staan te ontspannen en comfortabel en stabiel te zijn in en als elk moment van ademhaling

En ik zie, besef en begrijp dat het mijn verantwoordelijkheid is tegenover mezelf en al het leven als mezelf om te leven en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en om dus te leven op een manier die als voorbeeld staat voor een wereld waarin elk levend wezen kan en mag leven in en als stabiliteit en comfortabiliteit, waarin niemand dingen hoeft te doen vanuit die ervaring van overlevingsangst en vanuit emotionele ervaringen en reacties en waarin niemand zich zorgen hoeft te maken over de toekomst en zichzelf hoeft te onderdrukken in en als die toekomstzorgen

Dus ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen  voor wie ik ben in en als deze wereld als een creatieve kracht en macht en als een deel van deze wereld en realiteit, in en als het besef dat het mijn verantwoordelijkheid is om een voorbeeld te zijn van hoe het ook anders kan, een voorbeeld van verandering, van verbetering van deze realiteit vanbinnen en vanbuiten - en om dit levende voorbeeld te leven op elk vlak, door mezelf niet toe te staan mezelf te laten sturen, begeleiden of bepalen in de dingen die ik doe door emotionele ervaringen en reacties en zelf onderdrukking

Ik stel mezelf tot doel om mezelf als het leven zelf als ademhaling, als onvoorwaardelijke zelf-expressie en zelf-aanvaarding als wat het beste is voor elk levend wezen op de eerste plaats te zetten en te ontdekken wat het is om te leven en te bestaan als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven zelf in en als wie ik werkelijk ben en om mezelf dus niet te limiteren of onderdrukken in functie en naam van overlevingsangst en het systeem van de geest als gedachten, emoties en gevoelens gebaseerd op die overlevingsangst

Dag 674: Waarom onderdrukken we onze expressie?

Wanneer ik aan iets nieuws begin, een nieuw project zeg maar, iets waar ik nog niets van af weet, wat ik nog nooit gedaan heb en waar ik mezelf nog over moet onderwijzen en zelf moet ondervinden hoe ik het kan klaarspelen, dan speelt zich meestal als niet altijd, een bepaalde dynamiek af binnein mezelf.

En die dynamiek is dat ik er vaak met goede moed en motivatie aan begin, en ik zie mezelf het project afwerken als het ware. In mijn geest heb ik een helder en duidelijk beeld van wat ik zal doen en van het afgewerkte resultaat en hoe dat er zal uitzien. Maar dan na een tijdje, vaak al na een aantal dagen wanneer ik er nog maar pas aan begonnen ben, begint er een vreemde ervaring in mezelf naar boven te kruipen.

Een ervaring van twijfel, gepaard gaande met gedachten van twijfel zoals 'waar ben ik eigenlijk mee bezig?', 'zal ik dit wel kunnen?', 'heb ik hier de vaardigheden en kennis eigenlijk wel voor?', 'is dit niet gewoon een dom idee dat op niets zal uitdraaien?', 'wie houdt ik eigenlijk voor de gek, ik weet niet eens fatsoenlijk waar ik mee bezig ben?', 'kan ik mezelf wel vertrouwen?', 'wie ben ik nu om van dit project een succes te maken?', enzovoort.

En dit project waar ik me aanvankelijk zo optimistisch en gemotiveerd en enthousiast om had gevoeld, is nu iets waar ik me volledig ontmoedigd, gedemotiveerd en onzeker over voel. En die ervaring van haast extreme negativiteit en desillusie is meestal  datgene wat leidt tot een uiteindelijk opgeven van het project.

Nu, om te begrijpen waarom dit zo gebeurt is het woord 'desillusie' interessant om te bekijken in deze situatie. En dit omdat de 'desillusie' waar de negatieve ervaringen van onzekerheid, ontmoediging en demotivatie op gebaseerd zijn, een gevolg is van de 'illusie' waar de positieve ervaringen van motivatie, moed en enthousiasme op gebaseerd waren.

Meer over waarom en hoe die ervaringen in het begin van het vormgeven aan een project gebaseerd waren op een 'illusie' in de volgende blog...

Dag 632: Luiheid en Apathie en de Creërende Kracht van Beoordelingen

Als we zouden onderzoeken waar het gedragspatroon van apathie vandaan komt en hoe het bestaat en waarom het precies is dat men het gevoel kan hebben dat men 'niets doet' of een ervaring van ontevredenheid in relatie tot wat men doet, neerzet of produceert in de fysieke wereld door middel van fysieke daden, dan zouden we wel eens tot een fascinerende ontdekking komen.

Omdat, deze 'apathie' en de ervaring van weerstand, 'luiheid', 'laksheid' en 'loomheid' in relatie tot 'zelf-beweging' en in relatie tot het 'doen' van dingen, heeft eigenlijk niet werkelijk een 'reden' - en dus, dit is ook heel lang mijn 'fout' geweest in het willen aanpakken en veranderen van dit patroon van weerstand in relatie tot zelf-beweging en de ervaring in mezelf dat ik niet efficient genoeg ben in mijn 'doen', namelijk dat ik dit patroon steeds heb benaderd vanuit de veronderstelling en het geloof dat er een bepaalde 'reden' is waarom ik de neiging heb om 'lui' en 'laks' te zijn en weerstand te ervaren.

Terwijl, wat ik nooit heb overwogen is dat het eigenlijke probleem ligt in de manier waarop ik het woord 'apathie', 'luiheid' of 'laksheid' gebruik in mijn geest, hetgeen namelijk is als een beoordeling en gebaseerd op een angst om 'niet genoeg te doen' en 'lui' en 'laks' te zijn.  Er bestaat met andere woorden een polariteit in mijn geest waarin ik de idee en het geloof gevormd heb dat het 'goed' is om productief te zijn en om veel te 'doen' en veel bezig te zijn en mijn tijd te spenderen aan het verwezenlijken van allerhande plannen en dat het langs de andere kant 'slecht' is om niet productief te zijn en niet al te veel te verwezenlijken of neer te zetten.

En dus, vanaf het moment dat ik naar mijn beweging en mijn uitdrukking kijk en de conclusie vorm dat ik 'niet al te veel doe' of dat ik mezelf niet genoeg inzet, ga ik dat zien als iets 'slecht' en iets 'negatief', waardoor ik er een 'probleem' van ga maken --- en aldus het patroon van 'apathie' creëer in en als mijn geest, waarin ik mezelf definieer volgens mijn eigen beoordelingen over wat het is dat ik al dan niet doe en mijn bewegin in de fysieke realiteit.

Het 'probleem' is dus niet dat ik werkelijk 'apathisch' ben, of dat ik werkelijk 'niet genoeg doe' of niet efficient genoeg ben - het probleem is dat ik een polariteit gecreëerd heb in mijn geest in relatie tot hoe ik mijn eigen uitdrukking en beweging beoordeel en dat ik dus mijn zelf-beweging niet onvoorwaardelijk aanvaard als een uitdrukking van wie ik ben.

Ik ga eerder mijn zelf-beweging beginnen beoordelen en denken van 'dit is goed' en 'dat is slecht' --- bijvoorbeeld wanneer ik bepaalde dingen gedaan krijg, beoordeel ik dat als 'goed' en ga ik mij daar goed over voelen, en wanneer ik de indruk krijg dat ik wat trager vooruitga in andere zaken, dan ga ik dat beoordelen als 'slecht' en ga ik mij er slecht over voelen. 

Zo creëer ik dus echter een soort gevecht binnenin mezelf omdat ik ga beginnen vechten tegen de zogezegde 'slechte' kant van mezelf, de kant waarin ik geloof en denk dat ik 'niet snel genoeg ben' of 'niet voldoende vooruit ga' of 'niet genoeg verwezenlijk'. Wat ik in dat gevecht echter nooit heb beseft is dat hoe meer ik mij verzet tegen iets dat in mezelf bestaat, hoe meer ik het net aandacht geef en hoe meer ik het in wezen creëer en 'echt' maak. Dus, hoe meer ik mij verzet tegen dat deel van mezelf dat ik heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht', hoe meer ik uiteindelijk net het gevoel begin te krijgen dat dat deel de bovenhand begint te halen en dat wat ik ook doe, ik gedoemd ben om die specifieke zogezegde slechte en negatieve gedragspatronen uit te leven.

De oplossing is dus om die beoordelingen te stoppen en om de polariteit in de geest te stoppen waarin ik mezelf en mijn zelf-expressie en -beweging onderverdeel in 'slecht' en 'goed', en om in de plaats daarvan elke expressie van mezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden en te zien als evenwaardig en gelijk. En om dus met andere woorden mij goed noch slecht te voelen over hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik al dan niet doe in de fysieke werkelijkheid, maar om gewoon te staan in het besef dat wat ik ook doe, hoe ik mezelf ook beweeg of inzet, het is een uitdrukking van mezelf, niet 'meer' of 'minder' dan simpelweg 'mezelf'.

Dag 623: Hoe ons Wereldbeeld kan Leiden tot Zelf-Limitatie

In de voorgaande blog heb ik gekeken naar de gedachte en idee die kan opkomen in relatie tot het schrijven in en van de  Reis naar Leven blogs, namelijk 'ik weet niet wat te schrijven', en hoe die gedachte eigenlijk afkomstig is vanuit een ervaring van twijfel en onzekerheid die eigen is aan hoe zelf-expressie in deze huidige wereld bestaat of althans hoe ik het aanvaard heb te bestaan in en als mijn bewustzijn en begrip van de wereld om mij heen.

Ik bedoel, de stelling van 'ik weet niet wat te schrijven' en 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik weet niet hoe ik mezelf moet uitdrukken' is een stelling van limitatie - het is in feite zeggen dat ik zo gelimiteerd ben in mezelf als wezen en dat ik zo 'leeg' ben vanbinnen, dat ik 'niets heb om uit te drukken. Terwijl, de realiteit is dat ik als wezen een deel uitmaak van het bestaan, van al wat bestaat en dat al wat bestaat dus binnenin en als mezelf bestaat. Dit wil dus zeggen dat als ik zo'n stelling maak van 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik heb niets om uit te drukken', dat ik dan in wezen mezelf aan het onderdrukken ben als het bestaan en dat ik mezelf eigenlijk niet wil toestaan een uitdrukking te hebben -- ik geloof liever dat ik 'leeg ben vanbinnen' en 'niets te zeggen heb' of 'niets uit te drukken heb' dan mezelf de kans te geven om mezelf uit te drukken en binnenin mezelf te kijken in het besef dat ik wel degelijk iets uit te drukken heb.

Ik als het bestaan heb wel degelijk iets uit te drukken in de zin van dat wat ik uit te drukken heb en wat ik zal uitdrukken als ik mezelf maar de kans zou geven, is wat er in mezelf bestaat als zijnde niet enkel mijn persoonlijke bewustzijn, maar ook het collectieve bewustzijn en al wat bestaat -- in de zin van dat 'het bestaan' zoals ik het waarneem met mijn zintuigen in en als mezelf bestaat, anders zou ik het niet kunnen waarnemen.

Stellingen en gedachten zoals 'ik heb niets te vertellen/schrijven/uit te drukken' zijn dus opzettelijke zelf-limitaties waarin ik bij voorbaat mijn 'vleugels kortknip' omdat er eigenlijk een angst in mezelf bestaat die ik verborgen tracht te houden achter die stelling. Een angst van kritiek, een angst van mensen, een angst van de wereld - of althans een versie van 'de wereld' die ik in mijn geest geschilderd heb gebaseerd op hoe ik invloeden waarmee ik in mijn externe omgeving  in contact gekomen ben geïnterpreteerd heb.

En dat is wat we doen wanneer we zulk'n stellingen maken, intern of extern, van 'ik heb niets te vertellen' of 'wat heb ik nu te zeggen' of 'ik heb niets te delen' - we limiteren en onderdrukken wie we werkelijk zijn als het bestaan zelf, uit angst van hoe wij binnenin onszelf de wereld zien. Ik bedoel, waarom en hoe is het immers dat wij mensen zo verschillend kunnen zijn in deze eigenschap van zelf-expressie, waarin sommige mensen zichzelf steeds maar onderdrukken achter en in de stelling van 'wat heb ik nu te vertellen' en andere mensen geen enkele moeite lijken te hebben met het uitdrukken van zichzelf en het delen van hun 'meningen', 'ideëen', 'geloof-systemen', enzovoort…

Dat is omdat we elk onze eigen interpretatie en perceptie hebben van onze omwereld en van de wereld waarin we bestaan - ook al is dat één en dezelfde wereld. Ook al delen we allen dezelfde wereld die in wezen voor elk mens hetzelfde is, namelijk de fysieke meetbare en tasbare realiteit, toch hebben we elk onze eigen interpretatie, perceptie en ervaring die bestaat in onze individuele geest en die bepaalt hoe we onszelf zullen uitdrukken in die wereld - of we onszelf zullen onderdrukken of uitdrukken.

Bekijken en interpreteren we onze wereld in en vanuit angst of vanuit motivatie? Hebben we een eerder negatief of een eerder positief wereld-beeld? En, nog belangrijker, waarom zien we onze wereld niet als wat het simpelweg is, positief noch negatief?  Waarom lijkt onze wereld verdeeld tussen hen met een positieve houding en instelling en hen met een negatieve houding en instelling? Zij die zichzelf uitdrukken en zij die zichzelf onderdrukken? Waarom is het dat we niet allen een natuurlijke uitdrukking zijn van onszelf - eenvouding, vanzelfsprekend en natuurlijk? Waarom bestaan er zulk'n zelf-limiterende gedachten zoals 'ik heb niets te delen/uit te drukken' in de eerste plaats?

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Het Veranderen van de 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid

Sinds ik ben begonnen in mijn proces van het onderzoeken en veranderen van de persoolijkheid die ik heb aanvaard in en als mezelf als zijnde zogezegd 'niet goed met kinderen' te zijn, waarin ik al de eerste stap heb bewandeld van het schrijven over wat ik kan zien op het eerste zicht in verband met de gedachten, gevoelens en emoties in mezelf bestaan en opkomen wanneer ik in het bijzijn ben van kinderen en de tweede stap waarin ik zelf-vergeving heb toegepast om die eerste laag  in mezelf los te laten in en als het verantwoordelijkheid nemen voor mijn reactie in gedachten, emoties en gedrag in relatie tot die situatie  - heb ik al verandering gemerkt in de zin van dat ik mij meer comfortabel voelde om mezelf uit te drukken wanneer ik een kind in mijn omgeving tegenkwam.

De gedachte van 'wat zullen zijn ouders denken' kwam niet meer zo prominent in mezelf naar boven en mijn uitdrukking was meer 'natuurlijk'. Hij was een hond aan het aaien en terwijl ik voordien hen voorbijgewandeld zou hebben, stopte ik dit keer om samen met hem de hond te aaien en hem te becomplimentariseren op hoe hij de hond aaide. Omdat ik mij dit keer niet meer in mijn geest bezig hield met gedachten zoals 'wat zullen zijn ouders denken', merkte ik zo'n dingen bijvoorbeeld op. dit is wat ik ook heb beseft en ontdekt naar aanleiding van deze situatie, is dat wanneer ik besta in angsten en onzekerheden en allerlei achterliggende gedachten in mijn geest in relatie tot bepaalde mensen en situaties, dan ben ik zo gepreoccupeerd door die interne dialogen en fixaties en reacties, dat ik kleine details in mijn fysieke werkelijkheid niet opmerk en ook niet apprecieer.

Wanneer ik bijvoorbeeld opmerkte dat dit kindje de hond aan het aaien was in de plaats van ernaar te zwaaien of te slagen, kwam er een oprechte bemerking in mezelf naar boven van 'wauw, wat fijn!' en ik drukte het ook spontaan uit, zonder na te denken of zonder mij op welke manier ook bezig te houden met 'zijn ouders' of met wat zijn moeder  die er ook bijstond zou denken van mijn expressie. In dat moment was het hij en ik en er was niets dat in de weg stond van mijn expressie - er waren geen twijfels of voorontworpen ideëen in verband met 'hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken' naar voorbeeld van hoe ik andere mensen zich doorgaans zie uitdrukken tegenover kinderen  - het was gewoon 'mezelf' die in dat moment zichzelf uitdrukte, simpel en natuurlijk.

Dit wil echter niet zeggen dat ik nu, omwille van deze ene ervaring en dit ene moment dat zich afspeelde in mijn realiteit, 'veranderd' ben en dat mijn proces van het veranderen van deze persoonlijkheid nu compleet is, helemaal niet. Ik heb enkel een 'glimps' gekregen van wie ik kan zijn, van wat mijn potentieel is. Een glimps van een bestaan zonder angst en van wat er mogelijk is. Het is nu aan mij om mijn proces verder te bewandelen in het afpellen van de lagen waaruit deze 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid bestaat - als ik dat niet doe dan keert deze persoonlijkheid als het ware terug naar zijn 'natuurlijke staat'.

Zolang ik immers niet absoluut sta als de sturende kracht en het verantwoordelijke principe in relatie tot deze persoonlijkheid - met andere woorden, zolang ik niet onderzoek hoe deze persoonlijkheid in mezelf bestaat op alle vlakken en dimensies in mijn bewuste, onderbewuste en onbewuste geest - zal ik het ook nooit werkelijk kunnen veranderen op een blijvende, echte manier -- dat spreekt voor zich. Hoe kan ik iets veranderen als ik het niet volledig begrijp en als ik niet volledig besef en zie hoe ik het zelf gecreëerd heb?

Dag 617: Het Veranderen van de 'Ik Ben niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Stap 2

In het veranderen van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid, net zoals in het veranderen van eender welk construct en (persoonlijkheids)  systeem in de geest, is het belangrijk te begrijpen dat dit soort persoonlijkheid, dat bestaat als specifieke geloofsystemen en gedachten in het 'achterhoofd', hetgeen activeert in een situatie waarin ik mij in het bijzijn van kinderen bevindt -- is dat het op het eerste gezicht eendimensionele gedachten zijn, maar in wezen bestaan die gedachten in en als verschillende lagen in onze onbewuste, onderbewuste en bewuste geest en is er dus een specifiek proces van introspectie en toegepaste zelf-correctie nodig om die lagen langzaam maar zeker 'af te pellen'.

De reis naar leven is dan dus dit specifieke proces van het de limitaties die we toegestaan hebben te bestaan in onszelf in de vorm van persoonlijkheidssystemen te onderzoeken en te corrigeren om ons eigen directieve, sturende en bepalende principe te worden.

Het bewandelen van een eerste laag en een eerste stap in het veranderen van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid is om te gaan kijken naar wat het eigenlijk is dat opkomt in de geest in zulk'n moment waarin ik mij in het bijzijn van kinderen bevindt en ik mij plots 'ongemakkelijk' begin te voelen en 'verloren' in relatie tot hoe ik mezelf behoor uit te drukken in die situatie.

Hier kan ik dan bijvoorbeeld vaststellen dat wat er achter de aanvankelijke gedachten van 'ik weet niet hoe ik mij moet gedragen in relatie tot kinderen' en de 'ik ben niet goed met kinderen' zelf-definitie ligt, is in wezen een angst dat kinderen mij niet leuk vinden in en als mijn uitdrukking en expressie. En wat aan het startpunt van die angst ligt is dan weer een verlangen om leuk bevonden te worden door kinderen en dus in feite een persoon te zijn die 'wel goed met kinderen' is -- en dat om een specifieke positieve indruk te maken op andere mensen, zodat mensen en met name volwassenen mij definieren als zijnde 'goed' en dus een 'goede indruk' van mij hebben.

Een 'goede indruk' in de zin van dat ik eigenlijk wil dat mensen in hun geest denken van 'ha ja, Kim, dat is toch een aangenaam/tof/leuk meisje' omdat ze bijvoorbeeld zien hoe 'goed ik ben met kinderen' omdat kinderen mij toch 'oh zo leuk' vinden en kinderen amuseren zich toch zo enorm met mij en elke keer ik er ben komen ze allemaal naar mij toe gelopen omdat ze zo een super tijd met mij beleven en ze vinden mij allemaal fantastisch.

En dit verlangen om via het zijn van een 'kindervriend' een goede indruk te maken op volwassenen is gebaseerd op een geloofsysteem dat ik doorheen mijn leven gevormd heb in mijn geest op basis van indrukken die ik zelf kreeg in verband met hoe mensen over het algemeen reageren op mensen die zo een positieve reactie krijgen elke keer ze in de buurt van kinderen komen. Ik geloofde namelijk dat wanneer kinderen van iemand houden en enthousiast worden elke keer ze iemand zien, dat dat wil zeggen dat die persoon ook daadwerkelijk 'goed'  en 'positief' is als wezen en dat tegelijkertijd als en wanneer kinderen niet op zo'n positieve manier op mij reageren, dat dat dan wil zeggen dat ik 'slecht' en 'negatief' ben als wezen. En dus dat kinderen als het ware een soort 'rechters' zijn die bepalen en beslissen wie 'goed' en wie 'slecht' is op basis van hoe zij zich voelen over de mensen die hun wereld binnen treden.

Tot zover de stap van introspectie van de eerste laag in het veranderen en corrigeren van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid - en in de volgende blog pas ik de stap toe van het toepassen van geschreven zelf-vergeving als het loslaten van mijn zelf-definitie in verband met wat ik tot dusver gevonden heb als zijnde de aanvaardde zelf-limitaties in en van de 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid.

Dag 609: Waarom Limiteren we Onze Expressie?

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie en besef ik dat ik in veel aspecten van mijn leven heb opgegeven in mijn proces van zelf-verbetering en dat ik steeds gekozen heb voor zelf-vermindering - en dat omdat ik de sabotage mechanismen in en van de geest vertrouwde in het sturen van mijn expressie en bestaan in deze wereld en omdat ik nooit zelf begrepen heb hoe de geest in feite bestaat als een systeem van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en dat het aan mij is om op te staan tegenover mijn geest en door de mechanismen van de geest te breken om te ontdekken welk mijn echte potentieel is in mijn proces van zelf-verbetering. Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

Een voorbeeld van zo'n zelf-sabotage mechanisme dat bestaat in de geest is de angst om te falen. De angst om te falen is de emotionele ervaring van stress, angst, onzekerheid en twijfel die opkomt in jezelf en die de macht heeft om je beslissing te bepalen en beïnvloeden in relatie tot wat je wel of niet zal doen, en die er vaak genoeg voor zorgt dat je dingen die je eigenlijk best zou doen - dingen die het beste zijn voor jezelf  en voornamelijk dingen die een positieve verandering zouden teweegbrengen in je leven - links laat liggen en 'opgeeft'.

Die angst om te falen heeft niet werkelijk macht over je maar het voelt zo wel aan omdat we onszelf er zo makkelijk door laten bewegen en beïnvloeden. Het is die twijfel die opkomt in de geest in relatie tot of je al dan niet iets zou doen, of je jezelf al dan niet zou uitdrukken op die of deze manier - en die bijgevolg ervoor zorgt dat we onze expressie onderdrukken en limiteren in en als ons fysieke bestaan - die we macht gegeven hebben over onszelf, en die er voornamelijk voor zorgt dat we gaan aanvaarden dat wie we zijn nu eenmaal gelimiteerd is in ons bestaan en expressie in deze wereld en realiteit en dat we nu eenmaal tot niets meer in staat zijn.

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven.

En waarom is het dat we zouden twijfelen aan onszelf? Waarom is het dat we angst zouden hebben om te 'falen'? Waarom is het dat we opzettelijk ervoor kiezen om onszelf niet uit te drukken en bepaalde dingen niet te doen gewoon omdat er een ervaring van angst opkomt in onszelf en zonder dat we eigenlijk zelf volledig weten of beseffen waar de angst vandaan komt of wat er eigenlijk achter en aan het startpunt van de angst zit?

Ik bedoel, in zoveel aspecten van onszelf en ons leven laten we angst beslissen wie we zijn. Irrationele angst, vanuit het perspectief dat we over het algemeen ons niet gewaar zijn van hoe die angst eigenlijk werkt in onszelf, hoe de angst bestaat, waarom we ons angstig voelen en wat het preciese nut is van de meeste van onze angsten.

Meer in de volgende blog...

Dag 599: Is Onzekerheid Eigenlijk Angst om Betrapt te worden op Leugenachtigheid?

Dag 599: Is Onzekerheid Eigenlijk Angst om Betrapt te worden op Leugenachtigheid?

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

...En om er dus voor te zorgen dat ik niet zal veranderen in en als die gewoontes, heb ik de emotionele ervaring van onzekerheid in mezelf gecreëerd waar ik mezelf achter verberg en waarin ik mijn aandacht afleid zodat ik niet direct zal zien wie ik ben vanbinnen en zodat ik niet daadwerkelijk eerlijk zal zijn met mezelf over wat ik doe in mezelf en wat ik toesta en accepteer te bestaan in mezelf en macht en authoriteit te hebben over mijn interne en externe bestaan.

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Wat er dus gebeurt in mezelf wanneer ik in de emotionele reactie van onzekerheid ga wanneer ik bij iemand ben, is dat ik de beoordelingen die in mezelf bestaan in relatie tot specifieke dingen die ik doe of gedaan heb en hoe ik besta en wie ik ben in mezelf, ga projecteren in de persoon waar ik in dat moment bij ben. En dan creëer ik dus de illusie dat die persoon al die dingen ziet van en in mij die ik van mezelf beoordeel en waar ik mij dus 'slecht' over voel in mezelf -- als al de aspecten van mezelf die ik zie als 'minderwaardige/inferieure eigenschappen' -- en dat die persoon mij bijgevolg ook beoordeelt en ziet als hoe ik mezelf eigenlijk beoordeel en zie in mijn eigen geest.

De ervaring van onzekerheid komt dan op omdat ik helemaal niet wil dat mensen zien dat ik inferieur of minderwaardig ben - of dat mensen mij althans op die manier gaan beoordelen - waardoor ik ga proberen om de delen van mezelf te verbergen die ik in mezelf beoordeel zodat de mensen om mij heen die delen niet zouden zien en zodat mensen mij dus ook niet zullen beoordelen als hoe ik mezelf beoordeel in relatie tot specifieke dingen die in mezelf bestaan, zoals bepaalde gewoonten die ik uitleef of gedachten die ik denk of manieren waarop ik reageer.

En die daad van het proberen verbergen van delen van mezelf ervaar ik dan als de emotie van 'onzekerheid' --- onzekerheid zijnde de angst dat de dingen die ik probeer te verbergen gezien zullen worden door mensen en dat ik met andere woorden gezien zal worden als hoe ik mezelf eigenlijk zie binnenin mezelf, namelijk op een negatieve manier.

Want, de realiteit is dat ik in feite binnenin mezelf mezelf aan het beoordelen ben, en dat ik eigenlijk vanbinnen in mezelf geloof dat ik minderwaardig en inferieur en negatief ben omwille van specifieke dingen die in mezelf bestaan zoals gewoonten, gedachten, reacties, enzovoort. Maar het probleem ontstaat wanneer ik die 'negatiefheid' die ik ervaar vanbinnen probeer te verbergen achter een 'positief' beeld en 'imago'.

Omdat, wanneer ik dan in feite de zogezegde 'waarheid' van mezelf, als de negatiefheid die ik ervaar en waarneem binnenin mezelf in relatie tot mezelf, wil verborgen houden van mensen - dan zal ik uiteraard in constante angst bestaan in mezelf dat mensen die 'waarheid' zien. Ik zal bestaan in angst om 'gevat' te worden en om 'gezien' en als het ware 'betrapt' te worden op het doen en participeren in al de dingen die ik beoordeel in en van mezelf -- al de dingen waarvan ik denk en geloof dat het negatief of slecht of minderwaardig is om zo te bestaan, al de zogezegde 'slechte eigenschappen' in en van mezelf.

Dus, in de plaats van die 'slechte eigenschappen' te veranderen en dus ervoor te zorgen dat ik besta op een manier waarin ik mezelf absoluut en volledig en compleet kan respecteren en waarderen, ga ik die delen van mezelf eerder proberen verstoppen achter een leugen, namelijk een 'positief beeld' van 'wie ik ben' - en verkies ik dus als het ware om de hele tijd rond te lopen in en als onzekerheid en angst dat ik 'gevat' en 'betrapt' zal worden op mijn leugens --- dat mensen met andere woorden zullen zien dat ik niet dat 'positieve' beeld ben dat ik probeer rond te dragen als 'wie ik ben'.

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! - Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! 

Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Wat is het dan dus dat ervoor nodig zou zijn opdat wij één en gelijk kunnen staan met onze interne onzekerheden en onszelf niet toestaan in een reactie gaan van het onderdrukken van deze onzekerheden en in het ego van de geest te gaan en daarin een rigide standpunt in te nemen van schijnbare zelf-zekerheid teneinde zowel onszelf als andere mensen ervan te overtuigen dat de onzekerheid en minderwaardigheid die wij ervaren in onszelf tegenover onze omwereld niet bestaat in onszelf?

Ten eerste moeten we ons ervan gewaar worden dat we bestaan in een angst van deze ervaring van onzekerheid in onszelf en dat we daardoor in het ego willen vluchten waar de illusie bestaat van zelf-bescherming in en als en door middel van het alsof doen dat er wel zekerheid bestaat in onszelf. Maar, uiteraard door alsof te doen, negeren we de realiteit, waardoor we in feite consequenties aan het creëren zijn voor onszelf omdat we immers ons vertrouwen gaan plaatsen op een illusie van zekerheid in relatie tot wat we weten en begrijpen over de realiteit waarin we ons bevinden, die in functie bestaat van het genereren van een Gevoel in onszelf -- in de plaats van dat we de eigenlijke realiteit zien zoals die werkelijk bestaat.

De gevolgen daarvan zijn dan bijvoorbeeld dat we zowel in ons individuele leven als in en als het collectieve bestaan als mensheid beslissingen gaan nemen die niet gebaseerd zijn op gezond verstand en die op langere termijn niet het beste zijn -- omdat we eerder ons vertrouwen plaatsen op geloofsystemen en meningen over hoe de realiteit in elkaar zit, dan dat we onze ogen gebruiken om te zien wat hier gaande is. Ik bedoel, als we werkelijk zouden zien wat er aan de hand is in onze wereld, zouden we dan niet al lang oplossingen gevonden hebben voor de problemen die hier duidelijk aanwezig zijn? In de plaats daarvan leven we in een persoonlijke bubbel, volledig afgeschermd van onze omwereld en de levens van andere wezens, mens, plant en dier --- omdat we hebben leren vertrouwen op ons ego als een reactie op de ervaring van onzekerheid in onszelf, dan eerlijk te zijn met onszelf en te vertrouwen op wat onze ogen eigenlijk werkelijk zien en wat hier werkelijk aanwezig is in onze wereld en realiteit.

En, zelfs al zouden we ons op dit punt belanden van het zien en beseffen dat er misschien een korrel van waarheid zit in deze bemerkingen - dat dit is wat we daadwerkelijk doen in en als onze geest als we eerlijk zouden zijn met mezelf en als we de moed zouden hebben en de moeite zouden doen om onszelf te onderzoeken in en als wie we zijn en hoe we hebben bestaan binnenin onszelf in relatie tot onze omwereld - dan nog zouden de meesten onder ons ervoor kiezen om niet de weg te nemen van zelf-eerlijkheid en zelf-integriteit maar om terug te glijden in de gemakzucht van de geest en de ervaring van comfort die we ervaren in het niet bevragen van onszelf en in het aanvaarden van de patronen uit het verleden ook al kunnen we duidelijk zien dat die patronen aan verandering toe zijn omdat ze niet overeen komen met de idee die we van onszelf hebben in onze geest als zijnde een 'goed persoon'.

In de volgende blog zal ik zelf-vergeving delen - als een gereedschap waarmee we onszelf assisteren en ondersteunen om uit deze ego-gewoonten te breken en onszelf de kans te geven om te kunnen veranderen - en in de eerste plaats verandering te kunnen overwegen --- zodat we kunnen bestaan als een zelf-eerlijk en integer wezen dat niet enkel beweert te geven om het leven maar dat ook daadwerkelijk genoeg geeft om het leven om op te staan en zichzelf in te zetten voor ware verandering van dit bestaan op aarde ten dienste van het verbeteren van het leven voor ieder wezen.

Wordt Vervolgd in Dag 537

Dag 491: Waarom Onderdrukken we Wie We Zijn in Onze Zoektocht Naar Validatie?

Dus, hoe is het dat we onszelf verliezen naarmate we opgroeien en leren om op zoek te gaan naar en waarde te plaatsen in het krijgen van validatie van de mensen in onze omgeving? En, nog belangrijker, waarom is het dat we dit niet merken, dat we onszelf aan het verliezen zijn in een verlangen dat in ons geprogrammeerd wordt doorheen onze kindertijd in onze interactie met ouders, leerkrachten en de maatschappij?

Is het omdat we onze Gevoelens niet in vraag stellen? Onze gevoelens die ons zeggen wat 'goed' en wat 'slecht' is? Onze gevoelens die ons vertellen dat het 'goed' is om in de voetstappen te treden van hen die ons zijn voorgegaan, en dat het 'goed' is om de wetten en regels die we collectief aanvaard hebben in onze samenleving niet in vraag te stellen? Onze gevoelens die er met andere woorden voor zorgen dat deze wereld en realiteit blijft bestaan in haar huidige hoedanigheid.

En wat is dit 'zelf' dat we aan het verliezen zijn door hoe we onze macht weggeven aan de gevoelens die we het leidinggevend principe laten zijn van onszelf en onze levensbeslissingen? Bestaat dit 'zelf' wel als we zelfs nooit in de gaten hebben gehad dat we niet meer werkelijk bestaan als een individueel wezen en levensvorm wanneer we een voorgeprogrammeerde en voorontworpen ervaring laten beslissen wie wij zijn in elk gegeven moment terwijl we onszelf bewegen in onze wereld en realiteit? Ik bedoel, als er ooit sprake geweest is van een 'zelf', zouden we dan niet tenminste op een bepaald punt in ons leven opgestaan zijn in het besef dat de gedachten en gevoelens en voorgekauwde ervaringen van liefde en haat, hoop en wanhoop, haat en vrede, enzovoort die onze omgeving aan ons opleggen, en gezegd hebben van "neen! Dit is niet wie ik ben!".

Ik bedoel, hoe kunnen we onszelf zomaar verliezen in het wereld-systeem van collectief gecreëerde 'bubbels' en 'illusies'  gecreëerd door zoveel verschillende aspecten in en van onze samenleving zoals bijvoorbeeld al de meningen en opinies en geloofsystemen die we van onze familiale structuur leren, dan zijn er de persoonlijkheidskenmerken en manieren en vormen van zelf-uitdrukking die we van andere kinderen kopiëren op school, de religieuze hersenspoeling van 'schuld' en 'boete' en 'straf', 'hemel' en 'hel' en dan zijn er al de verschillende commerciële begrippen die de ronde doen zoals 'liefde', 'romantiek', 'vrijheid', 'democratie' en, godbetert, 'spiritualiteit' - die we zomaar aanvaard hebben in onszelf alsof ze delen zijn van wie we werkelijk zijn en alsof we zelfs begrijpen wat deze begrippen willen zeggen. Terwijl we in alle eerlijkheid met onszelf niet eens zouden kunnen zeggen waar deze begrippen en concepten vandaan komen of hoe ze bestaan in onze werkelijkheid en onszelf.

Ik bedoel, we hoeven onszelf enkel de vraag te stellen: Op welk punt, waar en wanneer hebben wij zelf de bewuste beslissing genomen dat dit de begrippen zijn die wij zelf willen leven omdat het een statement en uitdrukking is van wie wij zijn binnenin onszelf? Het antwoord is dat we dat nooit gedaan hebben en dat we zelfs nooit enig gewaarzijn gehad hebben van 'onszelf' als het feit dat wij hier bestaan en aanwezig zijn als levend wezen op aarde en dat wij zelf verantwoordelijk zijn  voor deze wereld en dat wij daardoor de macht hebben om op te staan en een statement te maken in verband met wie wij zijn. Maar, in de plaats daarvan hebben we onszelf laten bepalen door gevoelens en emoties die we geleerd en gekopieerd hebben van onze omgeving omdat wij onszelf gedefinieerd hebben in en als het verlangen naar Validatie. Dat is het punt waar het allemaal begon - het feit dat wij enige waarde plaatsten in het krijgen van erkenning en goedkeuring en 'positieve aandacht' van 'andere mensen' --- dat is het punt waarop we onszelf verloren zijn, onze ware expressie en uitdrukking die uniek en individueel is.

Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven

Probleem:

In deze blog kijk ik naar de zelf-sabotage gedachte 'ik heb niets om over te schrijven', bijvoorbeeld in het wandelen van de Reis Naar leven, het dagelijks schrijven over aspecten van mezelf als het leven op aarde in zelf-eerlijkheid en het toepassen van zelf-vergeving voor de afscheiding en het gebrek aan zelf-verantwoordelijkhed dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf.

Uiteraard is deze gedachte niets meer of minder dan zelf-sabotage en ligt er een persoonlijke motivatie achter die ik eigenlijk verborgen probeer te houden van mezelf omdat 'wie ik ben' één en al afscheiding is, elk aspect van mezelf is het product van de afscheiding die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf --- en dus de gedachte dat ik 'niets om over te schrijven heb' kan niets anders zijn dan opzettelijke onderdrukking van iets waar ik eigenlijk niet eerlijk over wil zijn met mezelf.


Oplossing

Hierin is het dus belangrijk dat ik niet zomaar de gedachte geloof en vertrouw en dus beslis om niet te schrijven omdat ik blijkbaar zogezegd 'niets om over te schrijven heb' - maar dat ik even stilsta en adem, en inzie dat ik 'schrijven' van mezelf aan het afscheiden ben en dat ik dus opzettelijk geloof dat ik 'over iets' moet schrijven als het schrijven van kennis en informatie 'over' een bepaald onderwerp - waarin ik mezelf door middel van die kennis en informatie, afscheid van het onderwerp als mezelf.

In de plaats van 'schrijven' te zien als simpelweg een uitdrukking van wie ik ben in en als het moment, iets dat geen moeite zou moeten vergen en dat het net zo is dat wanneer het schrijven moeite vergt, dan ben ik mezelf opzettelijk aan het onderdrukken door niet simpelweg te schrijven vanuit en als mezelf. Want, wanneer en als ik zou schrijven vanuit en als mezelf, dan zou het schrijven zo moeiteloos en eenvoudig zijn als ademhaling, want dat is wie ik werkelijk ben in en als de simpliciteit van mezelf. Het feit dat ik dus 'moeite' heb met schrijven, laat zien dat ik die 'moeite' opzettelijk aan het creëren ben omdat er iets is aan mezelf waar ik niet mee geconfronteerd wil worden - en ik weet dat als ik zou schrijven vanuit en als mezelf in en als de simpliciteit van ademhaling, dat ik dan geconfronteerd zal worden met mezelf.

Er zullen dan, omdat ik blijkbaar iets te verbergen heb, allerlei gedachten opkomen als redenen waarom ik niet zou moeten schrijven en als rechtvaardigingen voor mijn weerstand tegen schrijven - gedachten zoals 'ik kan dit niet' en 'ik ben blanco' en allerhande zelf-verminderende gedachten waarin ik mezelf opzettelijk een negatieve energie/ervaring inpraat via die backchat --- zodat ik die energie/ervaring kan gebruiken als een rechtvaardiging om iets anders te gaan doen dan schrijven zodat ik mij beter kan voelen en zodat ik dus van een negatieve naar een positieve energie kan bewegen in mezelf. Terwijl ik dus de negatieve energie zelf opzettelijk had gecreëerd via backchat om mezelf te saboteren in de eerste plaats. En wanneer ik het 'schrijven' dan uiteindelijk heb opgegeven door de zelf-verminderende backchat te vertrouwen, te geloven en te volgen - heb ik weer een excuus om te gebruiken tegen mezelf om ervoor te zorgen dat ik nooit meer zal schrijven, door dan te denken 'zie je wel, ik kan het gewoonweg niet - ik ben een mislukking' --- en zo is de cirkel van zelf-sabotage compleet.

De oplossing is dus om ten eerste mezelf te vergeven voor deze vorm van zelf-sabotage die ik heb toegestaan plaats te vinden in mezelf en dat ik mezelf dus heb toegestaan mezelf opzettelijk af te scheiden van 'schrijven' om mezelf te saboteren in mijn proces van zelf-realisatie zodat ik in en als de geest zal blijven steken --- omdat ik diep vanbinnen goed genoeg weet dat als ik werkelijk zou schrijven en zelf-vergeving zou toepassen, dat ik als de geest dan niet meer zal kunnen bestaan.

De oplossing is dus in wezen zeer simpel --- omdat het probleem niet eens echt is aangezien ik de ervaring van weerstand in 'schrijven' zelf opzettelijk heb gecreëerd om een excuus te hebben om niet te moeten schrijven - aangezien 'schrijven' op zich absoluut niet 'moeilijk' is, het wordt enkel 'moeilijk' wanneer ik stokken begin te steken in mijn eigen wielen via en door middel van gedachten en backchat.

Schrijven is in wezen net als ademhaling, het is de 'natuurlijke' expressie van wie ik ben, in en als absolute simpliciteit --- en wanneer ik hier ben, in en als absolute zelf-eerlijkheid, dan gaat schrijven vanzelf. Wanneer ik echter iets verborgen probeer te houden, zal ik beginnen nadenken om manieren te vinden om ervoor te zorgen  dat dat specifieke aspect dat ik verborgen wil houden ook verborgen blijft -- waardoor het schrijven uiteraard 'moeilijk' wordt omdat ik vanuit mijn gedachten mijn woorden probeer te controleren en gedachten zijn altijd zeer gelimiteerd en in essentie enkel een gereedschap van zelf-sabotage, wat wil zeggen dat het enige doel van gedachten is om ervoor te zorgen dat ik mezelf nooit zal realiseren als het leven zelf en dat ik de geest nooit zal stoppen, en dus wat gedachten dan zullen doen is opzettelijk een 'frictie'/'wrijving'/conflict creëren in mezelf door mezelf bijvoorbeeld te bombarderen met allerlei angsten, zodat ik uiteindelijk het 'schrijven' zal opgeven en iets zal gaan doen dat enkel de geest als eigenbelang voedt --- hetgeen impliceert dat 'gedachten' en de geest absoluut niet te vertrouwen zijn wanneer het aankomt op schrijven en zelf-vergeving toepassen en dat - wanneer ik gedachten zie opkomen en wanneer ik de neiging van de geest zie opkomen om mijn expressie in en als schrijven te controleren, is het best dat ik even stop en adem en mezelf niet laat beïnvloeden door al de zelf-verminderende backchat die opkomt en daarin een statement maak dat ik niet zal luisteren naar gedachten en dat ik mezelf niet zal laten saboteren door de geest. En dan schrijf ik verder, zonder gedachten, zonder verwachtingen, zonder angsten, zonder weerstand --- in en als de absolute simpliciteit van ademhaling.


Beloning

De beloning hierin is dat ik leer om mezelf in en als mijn 'natuurlijke' expressie te aanvaarden als 'goed genoeg' en leer om te vertrouwen op mezelf in de plaats van op gedachten. Ik zal voor de eerste keer mezelf de kans geven om mezelf te leren kennen en mijn zelf-opgelegde grenzen te doorbreken.

Ik zal hierin ook opstaan als het levende voorbeeld in deze realiteit om te staan als het levende bewijs dat de mens in staat is om te veranderen en dat het mogelijk is om een wereld/realiteit te creëren waarin het leven zelf als de simpliciteit van ademhaling wordt geëerd in de plaats van de illusie van de geest.

De beloning is dat ik leer werken met de realiteit op een heel simpele en eenvoudige manier en dat ik dus 'gedachten' helemaal niet nodig heb om mezelf uit te drukken in en als deze realiteit.


Wordt vervolgd in Dag 249

Dag 219: Faalangst en de Rechtlijnigheid van Expressie

In deze blog brei ik verder op de vorige blogs in verband met 'Faalangst':

"Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning"
"Dag 212: Faalangst - Zelf Vergeving"
"Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"
"Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning"
"Dag 215: Angst om te falen en verlangen naar erkenning (deel 2)"
"Dag 216: Verlangen naar erkenning en faalangst - zelf-correctie"


Ik ga verder in op de vraag 'waar komt faalangst vandaan?' en 'wat zijn de factoren die meespelen in mezelf en ervoor zorgen dat ik mezelf onderdruk en limiteer en saboteer in mijn fysieke expressie in deze wereld in en als 'angst om te falen'?' --- hetgeen ik bekijk volgens het 'probleem, oplossing, beloning'-model.


Probleem

In de vorige blogs had ik al vastgesteld dat faalangst samenhangt met het verlangen naar erkenning, als een energetische polariteit die gebaseerd is op BEOORDELINGEN (zelf-beoordeling) --- beoordelingen die op zich gebaseerd zijn op de idee dat er een 'ideaal' is van 'expressie' in deze wereld, waar ik aan zou moeten voldoen - en de 'faalangst' is in deze context, de angst om niet te kunnen voldoen aan dat 'ideaal' en aldus mezelf 'minderwaardig'/'mislukt'/'gefaald' te voelen.

Wat in deze dynamiek interessant is, is hoe ik, door een ideaalbeeld in mijn geest te plaatsen van 'hoe ik zou moeten zijn' en 'hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken', zeg ik eigenlijk al tegen mezelf dat ik 'niet goed genoeg' en 'minderwaardig' ben als wie ik ben HIER, door te geloven dat ik 'anders' moet zijn, meer zoals dat beeld in mijn geest --- waarin ik mezelf in wezen al plaats in een positie van 'faling'/'mislukking'/'minderwaardigheid', waardoor ik in feite 'gedoemd' ben om te 'falen' omdat dat ideaalbeeld in mijn geest nu eenmaal niet is wie ik ben als HIER. Ik creëer met andere woorden het 'falen', door te streven naar 'beter'/'meer'/'hoger', in de plaats van mezelf te aanvaarden als wie ik ben HIER.

Dat 'ideaalbeeld' en het geloof dat er een 'ideaal' is van 'expressie', is dus een zekere 'rechtlijnigheid' - zoals wat ons op school aangeleerd geweest is, en wat ons door de media ook ingeprent wordt --- dat er een zekere 'standaard' is, een 'ideaal' van hoe we allemaal zouden moeten zijn - als een 'lijn' die we allemaal zouden moeten volgen. En wat hierdoor gebeurt is dat er een 'waterval-systeem' gecreëerd wordt in de samenleving en in scholen, waarin de mensen die niet of minder kunnen voldoen aan die 'standaard'/'ideaal', afvloeiien naar 'lagere' regionen in de samenleving, 'lagere' klassen, 'lagere' jobs, 'lagere' levensomstandigheden, 'lagere' lonen, 'lagere' kansen/mogelijkheden. Dat is het systeem van 'competitie' dat in alle aspecten van onze samenleving uitgespeeld wordt, en wat kinderen al heel vroeg aangeleerd wordt, door ouders en leerkrachten die verwachten dat ze zich 'flink/voorbeeldig gedragen', dat ze 'in de rij lopen' en vooral niet 'anders' zijn of 'uit de boot vallen' of 'de vreemde eend in de bijt zijn'.

En waarom verwachten ouders dat van hun kind? Uit ANGST dat ze anders niet zullen kunnen overleven in de samenleving. Het probleem in deze situatie ligt dus in de 'samenlevingsstructuur' die één is van 'vechten/competitie om te overleven'. Dus, waarom is het dat we deze structuur niet veranderen, zodat kinderen zichzelf kunnen uitdrukken zonder angst om 'anders' te zijn of 'uit de boot te vallen'? -- waarom hebben we geen samenleving gecreëerd die onvoorwaardelijk zorgt voor het leven en die in functie staat van het leven zelf, van de ongelimiteerde expressies en ontwikkelingsmogelijkheden die enkel kunnen bestaan wanneer het kind de vrijheid krijgt om zichzelf te verkennen, uit te breiden en ontdekken op alle vlakken --- wanneer er dus geen 'rechtlijnigheid' is in hoe/wat het kind verwacht/geacht wordt zich te 'gedragen' om te 'overleven' in een wereld/samenleving die niets geeft om het leven in/als het kind, maar die van kinderen machines/robots/systemen maakt die in functie staan van het voeden en ondersteunen van het voortbestaan van een systeem dat op zich niets om hen geeft.

Een belangrijke vraag hier is dus - 'is die 'rechtlijnigheid' in/van expressie het beste voor allen of zijn we gewoon een 'programma' aan het volgen zonder te beseffen waar we eigenlijk mee bezig zijn en waarom?'.

En - 'Wat is die 'rechtlijnigheid' eigenlijk?' --- Wat ons op school geleerd wordt in termen van wat 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' is, is dat het 'goed'/'juist' is en dat we 'goed'/'juist' zijn wanneer we regels kunnen volgen zonder vragen te stellen, wanneer we kennis en informatie kunnen 'reproduceren' zonder af te wijken van hoe het ons voorgeschreven is in de tekstboeken - met andere woorden, we worden geleerd om te VOLGEN, om 'gehoorzaam'/'volgzaam' te zijn en zonder vragen te stellen ('moeilijk te doen') te aanvaarden dat wat de leerkracht en de boeken ons VERTELLEN over wat 'echt'/'de realiteit' is, de enige echte onomstootbare 'waarheid' is. Er worden verschillende vormen van bestraffing en bedreiging gebruikt om ANGST in het kind te plaatsen, waardoor het kind makkelijk bespeelbaar/kneedbaar wordt en zijn vertrouwen zal plaatsen in 'het systeem' in de verwachting dat 'als ik het systeem volg en doe wat het systeem van mij verlangt, dan zal het systeem voor mij zorgen en dan zal ik geen angst meer voelen'.

Dus: Is dit 'blind' volgen, zonder vragen te stellen bij het 'waarom' en 'hoe' van alles, en het vertrouwen op 'het systeem' wat het beste is voor deze wereld als geheel? - Want, wat is 'het systeem'? Zijn wij niet 'het systeem'? Wie staat er in de leiding van 'het systeem'? Zijn wij dat niet? Wie anders? God? Waar is God? Welke hand leidt 'het systeem'? Wie is het die verantwoordelijkheid neemt voor het leven op aarde, als die 'onzichtbare macht/kracht' waar we ons vertrouwen/geloof in hebben geplaatst en die we blijkbaar 'volgen'?

Als kind 'volgen' we de leerkracht - maar de leerkracht 'volgt' zelf de regels/codes  die hij/zij heeft geleerd te volgen toen hij/zij zelf een kind was --- en geeft nu diezelfde codes/regels door aan de volgende generatie in het 'goede vertrouwen/blinde geloof' dat die codes/regels het beste zijn voor ons, zonder uiteraard zelf inzicht te hebben in het waarom en hoe ervan. Wetten/regels/codes worden gemaakt door 'wereld-leiders'/'politici'/'economisten'/'topfunctionarissen', en die wetten/regels/codes worden in 'goed vertrouwen'/'blind geloof' gevolgd door ons, 'de burger' - maar die 'wereld-leiders'/'politici'/'economisten'/'topfunctionarissen' handelen zelf vanuit een 'goed vertrouwen'/'blind geloof' in 'het systeem' als de mensen die ons zijn voorgegaan --- alsof het hele systeem op de één of andere manier gestuurd wordt door de onzichtbare hand van God en wat we ook doen, het is allemaal 'goed'/'juist', zolang we maar niet afwijken van het 'pad' van 'het verleden', zolang we de 'rechte lijn' van 'evolutie' van de 'menselijke samenleving' maar verderzetten.

De 'rechtlijnigheid' in hoe we leren onszelf uit te drukken in deze wereld bestaat dus in het 'volgen van het voorbeeld' als 'het verleden', 'het voorbeeld' van zij die ons zijn 'voor-gegaan', het 'beeld' dat ons 'voor' gegaan is. De 'recht-lijnigheid' bestaat in het volgen van de 'lijnen' van het 'beeld' dat ons 'voor' gegaan is, zodat we zelf ook een 'beeld' worden dat zal dienen als 'voor-beeld' voor de volgende generaties om te 'volgen'. En wat zijn die 'lijnen' die het 'beeld' vormen van onszelf? Wat maakt/creëert de 'lijnen' in en als de 'recht-lijnigheid' in onze expressie? Wat maakt het 'onderscheid' tussen wat 'binnen de lijntjes' en wat 'buiten de lijntjes' is? - Het is ANGST, het is de kennis van 'goed' en 'kwaad', in ons geprogrammeerd dmv ANGST --- 'goed' zijnde 'binnen de lijntjes' en 'kwaad' zijnde 'buiten de lijntjes' - waarin 'kwaad' neerkomt op 'alles wat niet binnen de lijntjes is', alles wat 'onbekend'/'anders'/'vreemd' is --- en 'goed' als wat 'binnen de lijntjes is' wordt 'ingekleurd' aan de hand van kennis en informatie - dat is hoe we het 'beeld' van onszelf 'inkleuren'/'invullen', als wat onze 'identiteit'/'ik-bewustzijn' wordt, namelijk al wat ons VERTELD wordt door onze leerkracht/ouders over 'de realiteit' als 'wie we zijn in en als het leven op aard'.

Dit geeft meteen een heel ander perspectief op het hele construct van 'de kennis van Goed en Kwaad' - ik bedoel, 'goed' en 'kwaad' bestaat niet werkelijk aangezien het enige wat het 'onderscheid' maakt tussen de twee is de angst van het onbekende, het 'onbekende' zijnde dat wat 'buiten de lijntjes' bestaat van wat we hebben aanvaard als 'de realiteit' in en als de kennis en informatie die we hebben meegekregen/gekopieerd over onszelf/de realiteit - hetgeen wil zeggen dat al wat we niet kunnen definieren/plaatsen/categoriseren/bevatten gezien en ervaren wordt als 'het kwaad' omdat het ons ANGST aanjaagt ---- als diezelfde angst die de consequentie was van het 'buiten de lijntjes lopen' op school.

Ik bedoel, niemand die weet wat er werkelijk 'buiten die lijntjes' ligt - we hebben gewoon geleerd om er nooit te gaan, om het niet te verkennen door het te zien als 'slecht'/'fout'/'negatief'.

Dus, kan het zijn dat datgene dat we beoordelen/zien/ervaren als 'goed'/'positief'/'juist' in wezen simpelweg hetgene is dat ons een 'vertrouwd' gevoel geeft, hetgene dat het meest 'rechtlijnig' is, het meest 'in lijn' met 'het verleden' als 'het ideaalbeeld'/'de standaard'/'de norm'.

Hierin is het zeker interessant om te onderzoeken hoe onze partnerkeuze, en de 'lichaamsstructuren' waar we ons individueel en collectief toe aangetrokken voelen in relatie staan met dit inzicht. Met andere woorden - in hoeverre worden we gestuurd in waar we ons toe aangetrokken voelen en wat we beoordelen als 'schoonheid' door de voorgeprogrammeerde neiging/verlangen om te leven 'in lijn' met en naar het 'voor-beeld' van het verleden als 'het bekende/gekende' - en omgekeerd, in welke mate wordt onze ervaring van ons 'afgestoten' te voelen tegenover iets/iemand omwille van de 'lijnen' van het 'beeld' dat we zien met onze ogen bepaald/gestuurd door onze angst van het onbekende, als dat wat 'buiten de lijntjes' van het 'verleden' ligt --- dus: 'Wat is 'Schoonheid'?', 'Hoe bestaat 'Schoonheid'?' en 'Is 'Schoonheid' en 'aantrekkings-kracht' werkelijk iets 'natuurlijks'.

Dit is een onderwerp/vraag waar ik me over zal buigen in de volgende blogs.

Laat ik nu nogmaals kijken naar wat de consequenties zijn van die rechtlijnigheid die we onszelf hebben toegestaan uit te leven hier op aarde. Ondanks ons sterk geloof en vertrouwen dat we 'goed bezig zijn' in en als het blindelings volgen van het verleden in de 'toekomst', als zogezegde 'evolutie' --- zien we toch dat onnoembare problemen de kop opsteken, problemen/conflicten die niet deel zouden mogen uitmaken van een 'gezonde samenleving', van een 'geëvolueerde samenleving'. Niet alleen op vlak van de maatschappelijke structuren zoals een economisch model dat niet de capaciteit heeft om elke mond op aarde te voeden, ondanks het feit dat de aarde die het 'voedsel' verschaft wel die capaciteit heeft, maar ook op individueel en relationeel vlak lijken we letterlijk en figuurlijk te verzieken door ongezonde eetgewoonten, ongezonde denkpatronen en ongezonde levensstijlen. 'Ongezond' zijnde, niet in harmonie staand met de fysieke structuren/organismen die HIER bestaan.


 Oplossing

Als we even kijken naar de natuur en het dierenrijk, zien we een fascinerend gegeven, namelijk dat zij zonder regels, codes of kennis van goed en kwaad toch een perfect gebalanceerd en harmonieus systeem in stand houden -- in tegenstelling tot de mens die, ondanks al zijn kennis, regels en codes, met zichzelf geen blijf lijkt te weten hier op aarde en niet functionneert als een gezond deel van het 'systeem' in en als 'het leven op aarde'. Wat wij mensen met andere woorden altijd hebben gezien als ons 'antwoord' en 'oplossing' voor 'problemen' (>>wat door religie en de wet wordt omschreven als 'slecht'/'kwaad'/'fout'), namelijk zelf-onderdrukking door 'rechtlijnigheid' in expressie aan de hand van regels/codes in en als de 'kennis van goed en kwaad', is net het echte probleem als de oorzaak/reden waarom we niet op een harmonieuze/gebalanceerde manier in relatie staan met het leven op aarde.

We hebben geleerd om onszelf niet te vertrouwen en ons vertrouwen te plaatsen in een systeem van kennis en informatie over 'goed' en 'slecht' - waardoor we onszelf hebben afgescheiden van onszelf als 'het leven', als 'de natuur' --- dus is het vanzelfsprekend dat we niet op een gezonde manier in relatie staan met de natuur en het dierenrijk als 'het leven op aarde'.

De oplossing ligt dus in hoe we onze kinderen opvoeden - en het veranderen van ons onderwijsprogramma, waarin we kinderen aanleren om, in de plaats van te vertrouwen op één of ander systeem buiten zichzelf van kennis en informatie, net te vertrouwen op zichzelf als de 'essentie' van 'het leven' - en daarin één en gelijk te staan met het leven op aarde als 'de natuur'. Want - waarom is het dat we onszelf niet volledig vertrouwen en aanvaarden als wie we werkelijk zijn in de eerste plaats? Is het omdat we geloven dat we geboren zijn in 'zonde' en dus wel moeten veranderen en voldoen aan één of andere standaard/ideaal/norm om 'goed' te zijn in de ogen van..... God?



De oplossing ligt in het herdefinieren van de begrippen als kennis en informatie die we kinderen aanleren over het leven op aarde - zodat die begrippen niet zomaar 'dode kennis' zijn als doorgegeven geloofsystemen, maar 'levende kennis' die betrekking heeft tot de eigenlijke fysieke werkelijkheid waarin wij ons bevinden - hetgeen gebeurt door onze aanvaardde kennis te bevragen naar wat de consequenties zijn in het leven op aarde van de uitleving van die kennis --- als de enige parameter die stand houdt in het onderscheiden maken tussen leugens/illusie/dode kennis en 'levende kennis'/waarheid/realiteit/betrouwbaarheid. We ondersteunen dus de bevragende natuur in en van onze kinderen - in het besef dat het enkel is door vragen te stellen dat we kunnen komen tot de essentie van wie we zijn en wat echt is - en waardoor we onszelf ervan kunnen verzekeren dat de begrippen die we leven betrekking hebben tot de essentie en dus niet 'gebakken lucht' zijn.


Beloning

We zullen voor de eerste keer in de menselijke geschiedenis te weten komen wie wij werkelijk zijn als de essentie van het 'leven op aarde', wat echt belangrijk is, wat echt bestaat. We krijgen de kans om onszelf te leren kennen als het leven zelf, en om voor onszelf in te zien wat het werkelijk wil zeggen om deel uit te maken van het leven op aarde.

Voor de eerste keer zullen we ondervinden wat het betekent om te LEVEN in de plaats van te 'overleven' -- hetgeen op zich een uiterst fascinerend reis/ervaring zal zijn omdat we tot nu toe enkel hebben bestaan in een voorgeprogrammeerd 'systeem' van 'regels'/'codes'/'geloofsystemen' in functie van 'overleven' in 'het systeem' waarin 'wie wij zijn' gedefinieerd en gelimiteerd is tot onze capaciteit om te overleven in het systeem.

Onze kinderen zullen opgroeien in een omgeving/systeem die hen onvoorwaardelijk ondersteund, hetgeen hen de kans en de vrijheid geeft om zichzelf te ontplooiien en ontwikkelen tot hun ultieme potentieel in en als het 'buiten de lijntjes kleuren', hetgeen baan geeft voor het ontstaan van nieuwe inzichten en expressies die het leven op aarde als geheel kunnen ondersteunen in onze collectieve ontwikkeling en evolutie. Het bestaan op aarde zal een absoluut genot zijn, waarin we kunnen genieten van elkaars uitdrukking/expressie omdat er geen 'druk' meer ligt in en als het 'competeren' en 'vergelijken' van onszelf met een ander.


Wordt vervolgd in Dag 220