Dag 683: Wat is het Verschil tussen de Visies in onze Geest en de fysieke realiteit?

Een interessant feit dat de meesten onder ons vreemd genoeg echter niet begrijpen of inzien, is dat de fysieke werkelijkheid goed noch fout is. De dingen die we doen zijn nooit louter goed of slecht, juist of fout of positief of negatief. Wanneer we iets gaan bestempelen of definieren als goed of slecht, dan zijn we daar immers een zeer kortzichtige en gelimiteerde beoordeling  over aan het maken en de eigenlijke fysieke realiteit en de technische details van hoe de realiteit in elkaar zit en functioneert is nooit zo simpel of eendimensioneel en kortzichtig als een beoordeling zoals goed of slecht.  Dag 682: Gedachten zijn een Eénduidige en Kortzichtige Weergave van de Realiteit

Stel bijvoorbeeld dat je begint aan een project vol goede moed en motivatie en al snel begin je het gevoel te krijgen dat het toch niet zo gemakkelijk is, en de gedachten beginnen in je achterhoofd naar boven te kruipen die zeggen van 'ik kan dit niet', 'het lukt me niet', 'ik geef beter gewoon op', 'dit is een slecht idee'. En dan plots voel je je negatief in relatie tot dat project waar je je voorheen nog positief over voelde en je gelooft die gedachten die je vertellen dat dit project een 'slecht idee' is.

De 'realiteit' in deze situatie zou bijvoorbeeld zijn dat dit project hetgeen aanvankelijk een beeld, een idee en een concept in je geest was, op zich geen 'goed' of 'slecht' idee is. Dat is het eerste punt om je van bewust te worden. De realiteit is dat je een idee had, je had een bepaalde 'visie' om iets te doen of te maken.

En, in de realiteit is het potentieel van die visie en die idee om succesvol te worden niet gedetermineerd of bepaald door of het al dan niet een 'goed' of een 'slecht' idee is. Het success van een visie of een idee is enkel en alleen bepaald door de stappen die jij zelf onderneemt in je uitvoering van dat idee of de visie.

Als jij gaat denken dat het idee dat je probeert uit te voeren 'slecht' is vanaf het moment dat je obstakels tegenkomt en het gevoel krijgt dat het moeilijker is dan je had verwacht of vanaf het moment dat je niet meteen weet of ziet hoe je verder moet, dan wil dat zeggen dat je je realiteit aan het bekijken en het benaderen bent vanuit jouw gevoelens en emoties en dat je vertrouwen plaatst in die gevoelens en emoties in de plaats van je vertrouwen te plaatsen in de eigenlijke toestand en functionaliteit van de realiteit.

En die eigenlijke toestand en functionaliteit van de realiteit is namelijk dat:

1. Ten eerste: Als jij opgeeft, dan zal je uiteraard niet slagen of succesvol zijn in je project, idee of visie - dan is het ermee gedaan en dan zal jij ook de ervaring en het geloof binnenin jezelf meedragen dat je 'het niet kan' en dat je 'er niet toe in staat bent'
2. Ten tweede: Je ziet misschien niet onmiddellijk een oplossing voor het probleem waar je voor staat in relatie tot je volgende stap in het uitwerken van je project/idee/visie, maar dat is enkel omdat je bron van informatie en oplossingen gelimiteerd is tot wat jij persoonlijk hebt geleerd en/of hebt meegemaakt in jouw persoonlijke leven. Als je te rade gaat bij andere mensen of andere bronnen van informatie consulteerd dan zal je vast en zeker perspectieven en oplossingen kunnen vinden om het probleem op een manier te benaderen die je zelf nog nooit hebt uitgeprobeerd. De gedachten dat je 'het niet kan' of dat het 'onmogelijk is', is dus niet relevant en zeker geen excuus of reden om op te geven.
3. Ten derde: zolang jij doorzet in je project en zolang jij manieren vindt om oplossingen te vinden voor de problemen die je op je weg tegenkomt, zal je 'iets' bereiken. En dat 'iets', zal waarschijnlijk niet precies hetzelfde zijn als wat je aanvankelijk in gedachten had, maar het zal een uitvoering zijn van je project in de fysieke werkelijkheid. Het beeld dat jij aanvankelijk van dat project in je geest had, was immers maar een hersenspinsel, een beeld, een idee, als iets dat op zich niet echt bestaat. Uiteraard zal het resultaat in de fysieke werkelijkheid er anders gaan uitzien dat het idee en de visie die je had.

Hier zie je dus hoe het is dat wat onze gedachten, gevoelens en emoties ons vertellen over waar we mee bezig zijn niet overeenkomt met de realiteit en met het eigenlijke potentieel van de dingen die we doen en ons ware potentieel om een idee en een visie te verwezenlijken in de fysieke werkelijkheid.

Dag 449: Hoe Creëer ik de Emotionele Ervaring van Verslagenheid?

Dit is een verderzetting van "Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2" - waarin ik het platform heb gelegd en gecreëerd van hoe de emotionele reactie van opgeven en verslagenheid werkt en functioneert in mijn geest, in termen van hoe en wanneer het activeert en wat de componenten zijn - en dus in deze blog zet ik verder in de tweede stap in dit proces met het toepassen van geschreven en gesproken zelf-vergeving voor de specifieke patronen van gedachten, gevoelens en emoties die ik in mezelf geïdentificeerd heb -- omdat ik door middel van zelf-vergeving mezelf in de positie plaats van 'verantwoordelijkheid', van 'god' in mezelf als het ware, waarin ik als god mezelf als creatie vergeef voor mijn 'zonden'. 'zonden' niet in de zin van dat ik iets 'slecht' gedaan heb, maar eerder in de zin van dat ik nooit heb bestaan in en als een levend gewaarzijn en besef dat ik daadwerkelijk god ben van en voor en als en in mezelf en mijn wereld en realiteit en dat ik dus daarin mezelf, mijn leven en mijn realiteit 'verloochend' heb.

In dit proces van het toepassen van zelf-vergeving maak ik specifiek gebruik van een fysieke situatie en mijn interne mentale/emotionele/'bewuste' reactie op en in die situatie. De situatie zijnde waarin ik les kreeg van de leerkracht, en hij wilde mij een nieuwe opslagtechniek aanleren voor mijn squash-spel, omdat hij had opgemerkt dat mijn opslag niet deugde. En wanneer ik zijn techniek uitprobeerde kreeg ik het maar niet juist, ik bleef fouten maken - en hij bleef zeggen van 'neen, dat is het niet' en 'je moet het zus en zo doen' --- en in mezelf reageerde ik in een patroon van gedachten en emotionele reacties dat vertrok van een aanvankelijke reactie waarin ik dacht 'de leerkracht kijkt op mij neer omdat ik fouten maak', verbonden met een emotionele ervaring van angst - hetgeen dan uiteindelijk transformeerde tot een emotionele reactie van kwaadheid, gekoppeld aan een gedachte van 'ik kan dit niet', en dan sprak ik die gedachte zelfs luidop uit tegenover de leerkracht - zo van 'ik kan dit gewoon niet', 'ik weet het niet meer', in een tonaliteit van frustratie -- en terwijl ik die woorden luidop sprak tegenover de leerkracht, voelde ik een emotionele ervaring van zelf-medelijden opkomen in mezelf.

Ik bedoel, door deze hele resem van ervaringen en gedachten zo neer te schrijven en te bekijken, en daar te zien hoe het is dat de geest zichzelf continu transformeert en van vorm verandert - vindt ik het fascinerend hoe dit eigenlijk in z'n werk gaat, en hoe ik eigenlijk besta in mezelf --- in de zin van dat ik zie dat ik eigenlijk totaal niet consistent ben, omdat de ene ervaring zo overgaat in de andere, als reacties op elkaar. En hierin valt duidelijk een patroon te herkennen - waarin de emotionele ervaring van opgeven bijvoorbeeld in wezen een resultaat is en een consequentie is van dit patroon aan emotionele reacties, dat enkel voorkomt en bestaat omdat al de voorgaande emotionele reacties/ervaringen bestaan.

De zelf-vergeving statements voor dit hele patroon deel ik in Dag 450
                                                                                                                            

Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2

Dit is een Verderzetting van "Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd" waarin ik de tweede fase heb besproken en doorwandeld in mijn/het proces van het Veranderen van een Voorgeprogrammeerd Patroon van Gedachten en emotionele reacties dat mij in de weg stond en saboteerde in mijn ervaring en uitdrukking van mezelf in relatie tot mijn omgeving - met name een emotionele reactie waarin ik wil 'Opgeven' waar ik mee bezig ben, dat de kop opsteekt wanneer ik voor een uitdaging sta of bijvoorbeeld, hetgeen in mijn geval inhield dat ik een Squash-wedstrijd aan het spelen was tegen iemand en ik aan het verliezen was.

Ik bewandel dit proces van het veranderen van deze emotionele reactie en ervaring omdat ik zie en mij realiseer dat dit specifieke patroon dat ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan niet het beste is voor mezelf omdat het mij saboteert in wie ik ben zowel vanbinnen als vanbuiten, in relatie tot mijn fysieke uitdrukking en hoe ik bijgevolg mijn fysieke wereld en realiteit stuur, bepaal en vormgeef via en aan de hand van hoe ik mezelf uitdruk. Dit door bijvoorbeeld fysiek dingen 'op te geven' vanaf het moment dat de specifieke gedachten en emotionele ervaringen van 'Opgeven' komen aanzetten in mezelf .
                                                                                                                                                              
In Dag 447 had ik beschreven hoe ik in mijn proces van het praktisch toepassen van Zelf-Vergeving de gedachten en emotionele reacties die opkwamen in mezelf in een moment waarin ik voor een uitdaging stond en het even moeilijk werd voor mij heb veranderd door middel van het toepassen van gesproken zelf-vergeving - waarin dan een specifieke dimensie van dit patroon zich openbaarde --- namelijk waarin ik aanvankelijk, wanneer ik voor een uitdaging sta, kwaad wordt op mezelf wanneer ik zie dat ik 'het niet kan', bijvoorbeeld wanneer ik tijdens een squash-wedstrijd tegen iemand een slag mis of verschillende slagen na elkaar of wanneer ik les krijg en ik zie dat ik de oefening niet makkelijk onder de knie krijg. Deze gedachte van 'ik kan het niet', gekoppeld aan een emotionele reactie/ervaring van Woede, is wat uiteindelijk leidt tot een emotionele en soms zelfs gedragsmatige reactie van Opgeven --- omdat ik de reactie van 'Opgeven' in mijn geest heb geprogrammeerd als een 'coping-mechanisme' voor de emotionele ervaring van Woede/kwaadheid en frustratie.

Vandaag tijdens de Squash les kreeg ik weer eens de kans om geconfronteerd te worden met dit patroon dat ik in mezelf heb toegestaan te bestaan omdat er een moment was waarin de leerkracht mij bij hem riep om mij een specifieke opslagtechniek aan te leren waarbij de bedoeling was dat ik mij een bepaalde lijn op de muur inbeeldde waar de bal op moest landen teneinde de bal helemaal vanachter op het veld te krijgen zodat de tegenpartij de opslag moeilijk kan terugspelen - omdat, hij zag dat er fouten waren in hoe ik mijn opslag deed. En terwijl ik daar stond op te slaan naar de leerkracht, en het maar niet juist kreeg op de manier die hij bedoelde - kwam ik op een bepaald punt in mijn gedachten tot de vaststelling dat 'ik dit niet kan' en dat 'ik het nooit zal kunnen' en dat het 'gewoonweg onmogelijk is', hetgeen dan een emotionele reactie activeerde in mezelf van verslagenheid en zelf-medelijden en frustratie. En in dat moment zei ik het ook tegen hem van "ik kan het gewoon niet - ik weet niet meer wat te doen", in die energetische lading van zelf-medelijden en frustratie.

En het is dan dat ik zag van 'ow shit - dit is pure manipulatie -- wat voor onaanvaardbare bullshit!' - omdat, ik bedoel, dat is wat ik eigenlijk aan het doen ben door mij zo uit te drukken, ik probeer hem te manipuleren om te kunnen krijgen wat het dan ook is dat ik wil -- want als ik kijk naar wat er achter die statement en ervaring ligt dan zie ik dat ik eigenlijk verwacht dat hij op de één of andere manier medelijden zal hebben met mij en dat hij 'zachtaardig' en lief zal zijn tegen mij. Omdat, waar ik eigenlijk op reageerde was de leerkracht die maar bleef zeggen van 'neen, zo niet' en mij bleef corrigeren bij al wat ik deed, en daar voelde ik mij slecht bij -- dus, door dan mezelf uit te drukken in die statement van verslagenheid van 'ik kan dit niet' en 'ik weet het niet meer', plaats ik mezelf opzettelijk in een slachtofferrol in een poging om in te spelen op zijn gevoelens van medelijden zodat hij in zijn geest zou denken van 'ocharme, ik ben veel te hard voor haar' en mij eerder complimentjes zal willen geven en dus 'zachter' zal willen zijn tegenover mij. Dat is dus Manipulatie met hoofdletter M en het is Onaanvaardbaar omdat: door mezelf opzettelijk in die emotionele slachtofferrol te plaatsen tegenover mijn omgeving laat ik eigenlijk zien aan de mensen om mij heen dat ik niet stabiel in mijn schoenen sta en dan zullen mensen ook minder respect gaan hebben voor mij -- dat zijn de consequenties van wat ik toesta te bestaan in mezelf, in mijn interne ervaring zowel als mijn externe uitdrukking.

En, ik ben dankbaar dat dit patroon naar boven is gekomen op zo een duidelijke manier omdat ik nu duidelijker kon zien wat het precies is dat ik eigenlijk aan het doen ben wanneer ik die statement maak van 'ik kan dit niet' - en dit is een punt dat ik heb geleerd in mijn proces tot dusver, is om, wanneer een specifieke reactie, patroon of gedachte of interne ervaring zich herhaalt nadat ik mezelf heb toegepast in mijn schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie en ik veronderstelde van 'ik ben veranderd' of 'ik heb dit patroon veranderd', om dan niet te gaan kwaad worden op mezelf of denken van 'ik heb gefaald' of mezelf te beoordelen, maar om eerder dat moment te zien als een teken dat ik gewoon bepaalde dimensies gemist heb in mijn proces, en dat dit niet wil zeggen dat ik 'gefaald' heb, het wil enkel zeggen dat ik dieper moet graven en verder moet doen in het veranderen van dit specifieke patroon -- en op die manier wordt dit proces van zelf-verandering ook veel aangenamer en leuker om te bewandelen.

In de volgende blog zal ik dus de stap van zelf-vergeving bewandelen en delen in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaring van Opgeven, en dus van de 'gedrags-stoornis' van manipulatie en zelf-medelijden - zodat ik een stap verder ben in het loslaten en veranderen van dit patroon in mezelf dat mij mijn hele leven al in zijn greep gehad heeft en waardoor ik mij vaak heb gedragen op een manier die consequenties creëerde in mijn relaties met de mensen in mijn omgeving.