Dag 498:De Macht om een Emotionele Ervaring van Depressie te Stoppen Ligt in Onszelf

In de voorgaande blog heb ik geschreven over hoe een emotionele reactie in een moment veranderd kan worden door de toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf waarin de emotie opkomt - en waarom het is dat die toepassing in het moment zelf noodzakelijk is in het daadwerkelijk veranderen van een specifiek mentaal/emotioneel patroon dat zichzelf blijft herhalen in de geest in en als mijn reacties op mijn omgeving, wereld en realiteit.

Wat ik merkte door deze praktische toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf, is dat ik de emotionele ervaring verminderde in dat moment en dat ik het ook makkelijker maakte voor mezelf om, in andere momenten waarin de ervaring van depressie opkomt in mezelf, mezelf ervan te weerhouden om erin te gaan, maar in dat moment eerder simpelweg te ademen en te zeggen van 'neen, ik sta mezelf niet toe om mezelf hierin te verliezen - ik blijf stabiel'.

Omdat, er was een moment waarin deze reactie nog eens opkwam in mezelf, omdat dat nu eenmaal is hoe ik mijn geest getraind heb om te reageren op specifieke situaties die zich afspelen in mijn wereld --- als hoe ik reageer op situaties die niet verlopen volgens mijn wil. En dus, in dit moment waarin er allerlei dingen gebeurden waardoor ik iets wat ik wilde doen maar niet gedaan kreeg, kwam er een ervaring in mezelf op waarin ik mij kwaad begon te voelen omdat ik dacht van 'waarom is het altijd hetzelfde - waarom krijg ik nooit wat ik wil', en van die reactie en gedachten begon ik langzaam maar zeker in een depressieve staat te zinken des te meer ik de ervaring van kwaadheid bleef vasthouden in mezelf.

De ervaring van kwaadheid transformeerde dus naar andere emotionele ervaringen zoals zelf-medelijden en depressie, waarin ik mezelf langzaamaan neerhaalde in mezelf in een onderbewuste poging om aandacht te krijgen van mijn omgeving en 'geholpen' te worden door mijn omgeving. 'Geholpen', omdat dat was hoe mijn familie en vrienden en omgeving reageerden op mijn gedrag wanneer ik tijdens mijn kindertijd in die specifieke emotionele ervaring ging - dan kon ik mijn omgeving in beweging krijgen om mij aandacht te geven en mij er dus van te verzekeren dat ik een vorm van controle heb over die omgeving en dan voelde ik mij bijgevolg 'veilig', verbonden met de gedachte en de idee dat mijn omgeving 'om mij geeft' omdat ze reageren met medelijden wanneer ik in een depressieve staat ga.

Dus, ik bedoel, wanneer ik deze specifieke emotionele ervaring zie opkomen, is het erg 'verleidelijk' voor mezelf om mezelf erin te laten meevoeren omdat het lijkt alsof ik die ervaring moet voelen en alsof ik moet in die depressie gaan om te krijgen wat ik wil, wat dat dan ook is. Omdat ik die idee gevormd heb in mijn geest van 'enkel als ik mij depressief voel zullen mensen aandacht hebben voor mij', als een causale redenering die ik gevormd heb in mijn geest op basis van een aantal ervaringen in mijn verleden.

Maar, wat ik echter nooit had ingezien zijn de ware gevolgen van dit mentale en emotionele systeem, zijnde dat als ik mezelf toesta steeds in die emotie van depressie te gaan, dan ben ik als de jongen die Wolf riep in de Bijbel, namelijk dat mensen mij gaan wegduwen en uiteindelijk net geen aandacht meer zullen willen geven aan mij omdat ik mij zo 'asociaal' gedraag - en, ik bedoel, wie wil er nu samen zijn met een depressief geval? Dat is nu eenmaal de realiteit van hoe de wereld werkt. Het was misschien zo dat in een aantal kleine situaties die hele depressie toestand werkte in relatie tot het kortstondig krijgen van aandacht van iemand die naar mij toe kwam en vroeg van 'gaat het wel' en 'ben je ok?', maar dat was het dan. Ik heb nooit beseft en ingezien dat dat niet is hoe de echte wereld werkt. In de echte wereld ben ik niet 'speciaal', en zal ik geen speciale aandacht krijgen van mijn omgeving gewoon omdat ik mij even slecht voel. Het zal eerder net anders om zijn.

Wat ik bijvoorbeeld in mijn relaties heb ondervonden doorheen mijn leven is dat mensen mij net wegduwen en zich niet meer aangetrokken voelen tot mij wanneer en als ik mezelf toesta in die emotionele toestand te gaan - en dat die ervaring van depressie dus eigenlijk net het tegenovergestelde creëert in mijn relaties met andere mensen dan wat eigenlijk aan het startpunt ervan ligt.

Dus, wat ik na mijn praktische toepassing van Zelf-Verandering in het toepassen van zelf-vergeving in een moment waarin ik de emotie van depressie zag opkomen in mezelf, heb vastgesteld dat als ik eenmaal mezelf een duwtje gegeven heb en heb doorgezet in mijn beslissing om te veranderen, dat het daarna veel makkelijker is om te blijven doorzetten in het stoppen van mezelf om in een specifieke reactie/emotie te gaan, omdat ik aan mezelf bewezen heb dat ik wel degelijk kan veranderen en dat ik mezelf wel degelijk kan stoppen. En dat ik met andere woorden niet machteloos ben tegenover emotionele ervaringen, maar dat ik de macht heb om te beslissen en te bepalen wie ik ben in relatie tot een emotionele ervaring en in relatie tot gedachten die opkomen in mijn geest.

http://www.desteni.org

Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2

Dit is een Verderzetting van "Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd" waarin ik de tweede fase heb besproken en doorwandeld in mijn/het proces van het Veranderen van een Voorgeprogrammeerd Patroon van Gedachten en emotionele reacties dat mij in de weg stond en saboteerde in mijn ervaring en uitdrukking van mezelf in relatie tot mijn omgeving - met name een emotionele reactie waarin ik wil 'Opgeven' waar ik mee bezig ben, dat de kop opsteekt wanneer ik voor een uitdaging sta of bijvoorbeeld, hetgeen in mijn geval inhield dat ik een Squash-wedstrijd aan het spelen was tegen iemand en ik aan het verliezen was.

Ik bewandel dit proces van het veranderen van deze emotionele reactie en ervaring omdat ik zie en mij realiseer dat dit specifieke patroon dat ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan niet het beste is voor mezelf omdat het mij saboteert in wie ik ben zowel vanbinnen als vanbuiten, in relatie tot mijn fysieke uitdrukking en hoe ik bijgevolg mijn fysieke wereld en realiteit stuur, bepaal en vormgeef via en aan de hand van hoe ik mezelf uitdruk. Dit door bijvoorbeeld fysiek dingen 'op te geven' vanaf het moment dat de specifieke gedachten en emotionele ervaringen van 'Opgeven' komen aanzetten in mezelf .
                                                                                                                                                              
In Dag 447 had ik beschreven hoe ik in mijn proces van het praktisch toepassen van Zelf-Vergeving de gedachten en emotionele reacties die opkwamen in mezelf in een moment waarin ik voor een uitdaging stond en het even moeilijk werd voor mij heb veranderd door middel van het toepassen van gesproken zelf-vergeving - waarin dan een specifieke dimensie van dit patroon zich openbaarde --- namelijk waarin ik aanvankelijk, wanneer ik voor een uitdaging sta, kwaad wordt op mezelf wanneer ik zie dat ik 'het niet kan', bijvoorbeeld wanneer ik tijdens een squash-wedstrijd tegen iemand een slag mis of verschillende slagen na elkaar of wanneer ik les krijg en ik zie dat ik de oefening niet makkelijk onder de knie krijg. Deze gedachte van 'ik kan het niet', gekoppeld aan een emotionele reactie/ervaring van Woede, is wat uiteindelijk leidt tot een emotionele en soms zelfs gedragsmatige reactie van Opgeven --- omdat ik de reactie van 'Opgeven' in mijn geest heb geprogrammeerd als een 'coping-mechanisme' voor de emotionele ervaring van Woede/kwaadheid en frustratie.

Vandaag tijdens de Squash les kreeg ik weer eens de kans om geconfronteerd te worden met dit patroon dat ik in mezelf heb toegestaan te bestaan omdat er een moment was waarin de leerkracht mij bij hem riep om mij een specifieke opslagtechniek aan te leren waarbij de bedoeling was dat ik mij een bepaalde lijn op de muur inbeeldde waar de bal op moest landen teneinde de bal helemaal vanachter op het veld te krijgen zodat de tegenpartij de opslag moeilijk kan terugspelen - omdat, hij zag dat er fouten waren in hoe ik mijn opslag deed. En terwijl ik daar stond op te slaan naar de leerkracht, en het maar niet juist kreeg op de manier die hij bedoelde - kwam ik op een bepaald punt in mijn gedachten tot de vaststelling dat 'ik dit niet kan' en dat 'ik het nooit zal kunnen' en dat het 'gewoonweg onmogelijk is', hetgeen dan een emotionele reactie activeerde in mezelf van verslagenheid en zelf-medelijden en frustratie. En in dat moment zei ik het ook tegen hem van "ik kan het gewoon niet - ik weet niet meer wat te doen", in die energetische lading van zelf-medelijden en frustratie.

En het is dan dat ik zag van 'ow shit - dit is pure manipulatie -- wat voor onaanvaardbare bullshit!' - omdat, ik bedoel, dat is wat ik eigenlijk aan het doen ben door mij zo uit te drukken, ik probeer hem te manipuleren om te kunnen krijgen wat het dan ook is dat ik wil -- want als ik kijk naar wat er achter die statement en ervaring ligt dan zie ik dat ik eigenlijk verwacht dat hij op de één of andere manier medelijden zal hebben met mij en dat hij 'zachtaardig' en lief zal zijn tegen mij. Omdat, waar ik eigenlijk op reageerde was de leerkracht die maar bleef zeggen van 'neen, zo niet' en mij bleef corrigeren bij al wat ik deed, en daar voelde ik mij slecht bij -- dus, door dan mezelf uit te drukken in die statement van verslagenheid van 'ik kan dit niet' en 'ik weet het niet meer', plaats ik mezelf opzettelijk in een slachtofferrol in een poging om in te spelen op zijn gevoelens van medelijden zodat hij in zijn geest zou denken van 'ocharme, ik ben veel te hard voor haar' en mij eerder complimentjes zal willen geven en dus 'zachter' zal willen zijn tegenover mij. Dat is dus Manipulatie met hoofdletter M en het is Onaanvaardbaar omdat: door mezelf opzettelijk in die emotionele slachtofferrol te plaatsen tegenover mijn omgeving laat ik eigenlijk zien aan de mensen om mij heen dat ik niet stabiel in mijn schoenen sta en dan zullen mensen ook minder respect gaan hebben voor mij -- dat zijn de consequenties van wat ik toesta te bestaan in mezelf, in mijn interne ervaring zowel als mijn externe uitdrukking.

En, ik ben dankbaar dat dit patroon naar boven is gekomen op zo een duidelijke manier omdat ik nu duidelijker kon zien wat het precies is dat ik eigenlijk aan het doen ben wanneer ik die statement maak van 'ik kan dit niet' - en dit is een punt dat ik heb geleerd in mijn proces tot dusver, is om, wanneer een specifieke reactie, patroon of gedachte of interne ervaring zich herhaalt nadat ik mezelf heb toegepast in mijn schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie en ik veronderstelde van 'ik ben veranderd' of 'ik heb dit patroon veranderd', om dan niet te gaan kwaad worden op mezelf of denken van 'ik heb gefaald' of mezelf te beoordelen, maar om eerder dat moment te zien als een teken dat ik gewoon bepaalde dimensies gemist heb in mijn proces, en dat dit niet wil zeggen dat ik 'gefaald' heb, het wil enkel zeggen dat ik dieper moet graven en verder moet doen in het veranderen van dit specifieke patroon -- en op die manier wordt dit proces van zelf-verandering ook veel aangenamer en leuker om te bewandelen.

In de volgende blog zal ik dus de stap van zelf-vergeving bewandelen en delen in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaring van Opgeven, en dus van de 'gedrags-stoornis' van manipulatie en zelf-medelijden - zodat ik een stap verder ben in het loslaten en veranderen van dit patroon in mezelf dat mij mijn hele leven al in zijn greep gehad heeft en waardoor ik mij vaak heb gedragen op een manier die consequenties creëerde in mijn relaties met de mensen in mijn omgeving.

Dag 430: Het Veranderen van een Angst-Reactie op het Krijgen van Kritiek - Evaluatie

Dit is een verderzetting van een proces dat ik begonnen ben vanaf "Dag 423: Tegen Wie Denk je wel dat je het Hebt?!" - een proces waarin ik de emotionele reacties in mezelf op een moment waarin iemand kritiek had op mij en mij advies gaf in verband met hoe ik een bepaald punt beter zou doen/benaderen in mijn fyieke uitdrukking en realiteit, onderzocht in mijn schrijven, en dan veranderde en corrigeerde in mezelf in mijn zelf-vergeving en zelf-correctieve toepassingen.

Na het toepassen van deze drie stappen, zet ik in deze blog verder in dit proces met het herbekijken van mijn ervaringen in een moment waarin iemand mij bekritiseert op mijn fysieke uitdrukking/handelingen en/of mij advies geeft in verband met hoe ik het beter zou doen - om voor mezelf te kunnen zien en berekenen of mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie wel degelijk effectief was en hoe en waar er nog specifieke punten bekeken, onderzocht en doorwandeld moeten worden. Deze specifieke situatie had zich namelijk herafgespeeld in mijn realiteit vandaag, als een punt in mijn proces waarin mijn fysieke werkelijkheid zegt van "Ok, als je beweert jezelf gecorrigeerd en veranderd te hebben in dit punt, bewijs het dan!".

Ik bedoel, als ik kijk naar hoe het moment zich in de fysieke werkelijkheid afspeelde, dan zie ik dat het nagenoeg hetzelfde is als de situatie die de hele emotionele ervaring activeerde in mezelf waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 423. De vraag is dus of ik op precies dezelfde manier reageerde in mijn geest of was er verandering in mezelf in relatie tot hoe ik de situatie benaderde en ervoer in mezelf? Met andere woorden: Hoe efficient was het hele proces dat ik bewandeld heb in de voorbije dagen in mijn blogs eigenlijk?

Dus, wat er veranderd en gecorrigeerd was in mijn ervaring in mezelf in relatie tot het moment dat ik kritiek/advies kreeg van iemand in mijn omgeving - is dat, ten eerste, de hele situatie geen emotionele stortvloed activeerde in mijn geest, als wat ik in de voorgaande blogs had uitgeschreven, waarin ik van een emotionele reactie van angst en minderwaardigheid, in woede ga en dan uiteindelijk naar zelf-medelijden -- gestuurd door backchat in mijn geest die zichzelf transformeerde -- en ten tweede, een punt dat hand in hand gaat met het eerste punt, is dat ik mij in het moment zelf meer gewaar was van wat er aan het gebeuren was en wie ik ben in relatie tot de situatie, en dat ik daarin stond in een punt van 'autoriteit' in relatie tot de situatie en vooral in relatie tot wat er omgaat in mezelf.

Aanvankelijk, in het moment dat ik omschreef in Dag 423, was er geen enkele autoriteit in mezelf aanwezig ten aanzien van de gedachten, backchat en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest als reactie op de situatie - de gedachten, backchat en emoties kwamen met andere woorden gewoon op in mijn geest, en ik volgde ze, tot op het punt dat ze bleven muteren naar steeds andere emotionele ervaringen en ik op een bepaald punt mezelf isoleerde in mijn kamer en begon te huilen omdat het mij allemaal teveel werd.

Dit keer echter, besefte ik onmiddellijk van 'ok, ik ben hier eerder geweest, dus, dit moment is een test voor mezelf om te zien waar ik sta in mezelf ten opzichte van deze situatie' - dus, vanuit dit perspectief, was het best een fascinerend proces om in het moment zelf mijn eigen vooruitgang te meten en gade te slaan in verband met het vestigen van mezelf als het punt van 'autoriteit' in relatie tot mijn geest.

Ik zag de emotionele ervaringen van angst en inferioriteit opkomen in mezelf, en ik besefte in het moment van 'als ik mezelf hier toesta mezelf te definieren in en als die ervaring van angst en inferioriteit, dan zal ik uiteindelijk in een reactie van kwaadheid en beschuldiging gaan in relatie tot deze persoon, en dan weer vallen in een emotionele ervaring van zelf-medelijden, en de cirkel zal weer rond zijn' - en dus, zoals ik in mijn zelf-correctieve statements had voorgeschreven, ademde ik door de ervaring die opkwam en stabiliseerde ik mezelf op die manier in het moment en zo voorkwam ik een 'emotionele episode'  in mijn geest.

Wat ik echter wel opmerkte in termen van welke gedachten en backchat er nog reacties activeerden in mijn geest - en waar ik dus zag dat ik niet specifiek genoeg geweest ben in mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie -- was een beeld dat opkwam in en als mijn gedachten van deze persoon die 'boven' mij staat. En dat beeld activeerde backchat van "als deze persoon denkt dat ik dingen niet juist/correct doe en dat ik dom ben, dan zal ze mij afwijzen en dan zal ik niet kunnen overleven", verbonden met een ervaring van overlevings angst.

Hierin zie ik dus dat het achterliggende punt van hoe en waarom ik reageerde op een situatie van kritiek krijgen met angst, kwaadheid en zelf-medelijden - is een persoonlijkheidsstructuur waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest, waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als een specifiek 'idee' van mezelf als 'een slim/intelligent persoon', dat ik gebruik om 'relaties' te vormen met de mensen in mijn omgeving. En dit omdat ik doorheen mijn kindertijd heb geleerd dat mensen zich 'groeperen' op basis van 'intelligentie', dat mensen 'relaties' vormen met andere mensen op basis van het 'respect' en het 'aanzien' dat ze hebben voor wat een ander mens kan en kent --- en dat, wanneer mensen denken dat je 'dom' bent omdat je niets kan of kent/weet in termen van wat andere mensen bruikbaar of interessant zouden vinden, dan vinden ze je de moeite niet waard om mee om te gaan en dan 'hoor je niet bij de groep'.

Een patroon dat zich doorheen mijn leven vaak heeft afgespeeld is dat ik mij in situaties bevond waarin mensen mij iets vroegen of ik moest iets doen, en dan ging ik 'blanco' in mijn geest, alsof er geen enkel 'script' bestond in mezelf in verband met hoe ik deze taak moet uitvoeren, of zelfs in verband met wat 'normaal gedrag' is --- alsof die stabiele basis van gezond verstand ontbrak in mezelf in relatie tot mijn interactie met en beweging in mijn fysieke omgeving. En in die momenten werd mijn geest overspoeld met die angst van 'als ik dit niet juist/correct doe, op een 'normale' manier, dan zullen mensen denken dat ik dom ben en ze zullen mij afwijzen'.

De essentie van hoe deze persoonlijkheidsstructuur dus in elkaar zit, is dat ik mijn vertrouwen plaats in de mensen in mijn omgeving en dat ik erop vertrouw dat zij mij ondersteunen in mijn overleving, dat zij als het ware voor mij zorgen en mijn 'vangnet' vormen -- en ik probeer hen te manipuleren om die ondersteuning/zorg te krijgen van hen, door bijvoorbeeld een beeld/idee van mezelf te projecteren als 'iemand die weet wat ze doet' en 'een intelligent persoon', in de veronderstelling dat ze mij dan zullen aanvaarden als een volwaardig deel van de 'groep' -- en door bijvoorbeeld, wanneer ik in zo een situatie terechtkom waarin iemand die 'intelligentie' uitdaagd door mij kritiek/advies te geven, in een emotionele reactie te gaan van zelf-medelijden, verbonden met gedachten van 'wat is er mis met mij?' en 'waarom kan ik niet normaal zijn?'.

En dus, zolang ik deze persoonlijkheidsstructuur niet aanpak, en mezelf niet corrigeer in mijn startpunt van waar ik mijn vertrouwen en macht/kracht in plaats - zullen dit soort reacties blijven opkomen in mezelf in situaties waarin ik kritiek/advies krijg van mensen in mijn omgeving.


Ik zet dit proces verder in Dag 431

Dag 405: Hoe is Zelf-Medelijden een Gevolg van Zelf-Verwerping?

In deze blog post zet ik verder in mijn Reis in het Onderzoeken van de Emotionele ervaring van Zelf-Medelijden. In de voorgaande blogs heb ik de lagen onderzocht die zich bevinden in en aan het startpunt van de ervaring van zelf-medelijden - en dan die lagen 'afgepeld' en losgelaten door middel van zelf-vergeving en zelf-correctieve statements.

Ik merkte echter dat er nog steeds een soort van 'resonante' aanwezigheid van zelf-medelijden in mezelf bestaat --- waarin bijvoorbeeld, bepaalde gedachten en een bepaalde 'staat van zijn' en ervaring in mezelf naar boven komt in een bepaald moment, zonder dat ik precies kan definieren waar deze ervaring vandaan komt --- en dan, wanneer die ervaring van conflict op haar hoogtepunt zit in mezelf, komt daar de emotionele ervaring van zelf-medelijden aanzetten.

Wat ik merkte was dat ik mezelf niet toestond mezelf er volledig door/in te laten meeslepen -- maar er was wel nog beweging in mezelf, waarin ik dus mezelf niet volledig stopte in het mezelf laten meeslepen in die ervaring, en met andere woorden nog voor een deel geloofde dat die ervaring 'echt' is en dat het is 'wie ik ben'.

En dus het punt waarin ik mijn macht weggeef aan de ervaring van zelf-medelijden is dat punt waarin een ervaring van 'gevecht', van 'conflict' mij 'teveel' wordt in mezelf --- en ik uiteindelijk denk van 'ik probeer alles maar die ervaring wil niet weggaan - ik weet niet meer wat ik moet doen!!' --- en daar komt dan de 'ocharme ik' aanzetten en die troostende ervaring van zelf-medelijden waarin ik tegen mezelf zeg van 'het is goed, stort maar in, huil maar, wees maar verdrietig, kruip maar in een bolletje - jij mag dat, want wat heb je toch zoveel doorstaan'.

Meestal zou ik mezelf volledig laten meevoeren door die gedachten en die overweldigende ervaring van zelf medelijden - maar dit keer kwam het gewaarzijn waarin ik mezelf in de vorige blogs gecorrigeerd had naar boven en besefte ik van 'maar wacht eens - ik heb deze ervaring van pijn en conflict in mezelf zelf gecreëerd --- ik heb mezelf pijn gedaan in mezelf door in bepaalde gedachten en reacties te participeren --- dus als ik mezelf nu toesta te reageren met zelf-medelijden doe ik alsof ik niet verantwoordelijk ben voor hoe ik mezelf ervaar in mezelf'. En in dat besef is het waar ik de ervaring van zelf-medelijden kon 'loskoppelen' en mezelf stabiliseren.

Het trigger punt van die emotionele ervaring bestaat echter nog wel in mezelf - waarin ik mezelf opwerk in een staat van conflict in mijn geest en gedachten, waarin het uiteindelijk heel oncomfortabel en zelfs pijnlijk is in mijn geest en in mezelf omwille van een bepaalde Strijd die zich afspeelt in mijn geest.

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb.

Door dat niet willen aanvaarden van een deel van mezelf, als al die emoties die opkomen, en het conflict/gevecht dat ik daarin creëer - ben ik dus in feite mezelf aan het 'verwerpen', hetgeen pijn doet binnenin mezelf --- en omwille van die pijn die zich opbouwt, komt dan die ervaring van zelf-medelijden op waarin ik mezelf wil troosten. In de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en stress te aanvaarden en omarmen als een deel van mezelf in eenheid en gelijkheid met mezelf en daarin het gevecht te stoppen.

Dag 398: Is Zelf-Medelijden werkelijk zo Onschuldig als het Lijkt?

Dit is een verderzetting van "Dag 395: Hoe Kunnen Emoties Getransformeerd worden van een Vloek tot een Geschenk?" - waarin ik vertrokken ben vanuit de observatie en realisatie dat Emoties en emotionele reacties en ervaringen die verbonden zijn met herinneringen in mijn geest een systeem zijn van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en daardoor niet te vertrouwen zijn omdat ze niet bestaan op een manier die het beste zijn voor mezelf --- en waarin ik heb onderzocht hoe ik emoties kan transformeren tot een mechanisme dat wel bestaat ter ondersteuning van mezelf.

Een voorbeeld van hoe een emotionele ervaring bestaat als een opzettelijke zelf-sabotage - is de emotie van Zelf-Medelijden. De Atlanteans hebben een aantal interviews gedaan over Zelf-Medelijden (Self Pity: Understanding Self Pity - Atlanteans - Part 142 en Self Pity: Starting to Let Go - Atlanteans - Part 143), die zeer treffend zijn in het omschrijven van wat er eigenlijk werkelijk gebeurt 'achter de schermen' in de geest wanneer men zelf-medelijden ervaart.

Wat ik doorheen het bewandelen van mijn proces meer en meer begin te erkennen en in te zien, is hoe energie in de geest in de vorm van gevoelens en emoties, als ervaringen en reacties die in een moment 'zomaar' schijnbaar uit het niets opkomen in mezelf, in werkelijkheid niet 'zomaar' opkomen, maar altijd een bepaalde 'verborgen agenda' hebben --- waarin ik in het diepst van mijn wezen eigenlijk de touwtjes in handen heb en in het geheim zelf opzettelijk die specifieke energetische ervaring van een gevoel of een emotie heb opgewekt/opgeroepen in mezelf teneinde mezelf opzettelijk te saboteren --- zodat ik niet zou afwijken van mijn 'pad'. Mijn 'pad' zijnde het verleden, als wie en wat en hoe ik denk dat 'ik' ben en besta, als een blauwdruk en patroon van het leven/bestaan dat ik ken en dat bestaat als een soort van cirkel, een slang die haar eigen staart opeet en daarin als primaire functie heeft om zichzelf te blijven herhalen, eindeloos.

Momenten dat ik van dat 'pad' zou afwijken is bijvoorbeeld een moment waarin ik plots inzicht krijg in hoe mijn gedachten functioneren, een moment waarin ik een mogelijkheid en kans heb om in mezelf te kijken en te zien hoe ik eigenlijk echt besta, hetgeen dus een potentieel moment is van Verandering. Omdat, als ik inzicht zou hebben in hoe ik zelf in elkaar zit, hoe mijn geest werkt, waarom ik besta zoals ik besta, waarom en hoe ik heb bestaan doorheen mijn leven hier op aarde, dan zou ik misschien wel kunnen beginnen overwegen om het eens over een andere boeg te gooien en mezelf te veranderen teneinde specifieke consequentiele beslissingen en ervaringen uit het verleden niet meer te herhalen. En, 'Verandering', is een bedreiging voor de structuur van de Geest, de structuur van de eindeloze cirkel/cyclus -- en dus heeft de Geest allerlei mechanismen om die potentiele momenten en mogelijkheden tot verandering te onderdrukken en saboteren.

Dit bijvoorbeeld door hoofdzakelijk een bepaalde energie op te wekken in het lichaam en de geest waarin we onszelf voor een moment even afleiden van waar we naar aan het kijken waren en wat we aan het contempleren waren - door onszelf even te verliezen in die energie die opkomt in onszelf -- omdat, het eigenaardige aan onze relatie tegenover energie, is dat we het niet bevragen, het komt gewoon op in onszelf, en we volgen het -- zo gaat dat en zo is dat altijd gegaan - omdat we onze Geest vertrouwen, we geloven dat het is 'wie we zijn'.

Die energetische ervaringen van emoties en gevoelens die opkomen in onszelf zijn dus zeker en vast niet 'zomaar' of onschuldig - ze maken deel uit van een specifiek plan en infrastructuur die onze Geest is en die in functie bestaan van één enkel doel: de Cirkel/Cyclus van de Geest intact houden en ervoor zorgen dat wij nooit afwijken van de blauwdruk/het patroon van ons leven als voorgeprogrammeerd tijdens ons verleden in en als onze herinneringen.

Wat ik bijvoorbeeld gemerkt en ingezien heb, in het bestuderen en onderzoeken van de emotionele ervaring van zelf-medelijden --- is dat het heel toevallig altijd opkomt precies in een moment waarin ik op het punt sta te kijken naar een heel aanwezig/groot punt in mezelf - wanneer ik bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur in mezelf aan het bekijken ben en op het punt sta een inzicht te verwerven in hoe die persoonlijkheidsstructuur in elkaar zit, teneinde mezelf erin te kunnen veranderen en bevrijden.

Ik bedoel, elke keer wanneer die ervaring van zelf-medelijden opkomt in mezelf, heb ik het altijd opnieuw gevolgd, zonder aarzeling -- en waarom? Omdat die energie een bepaalde aangename ervaring biedt in mezelf - plots voel ik mij veilig en geborgen in die energie die opkomt in mezelf - en daarom heb ik het nooit in vraag gesteld, ik liet me er steeds gewoon door meevoeren. Maar wanneer ik even een moment stilstond en het moment onderzocht waarin die ervaring precies naar boven kwam - in het besef dat die ervaring toch ergens vandaan komt, en opkomt met een bepaalde motivatie/reden, omdat als de emotionele ervaring van zelf-medelijden niet een specifieke motivatie had die specifiek is aan een bepaald moment/situatie, dan zou ik constant die ervaring in mezelf voelen, en dat is niet zo --- dus, is er iets in het moment dat de ervaring van zelf-medelijden naar bovenkomt dat die ervaring 'triggert'.

Hierin zag ik dat ik in dat eigenste moment op het punt stond om iets te zien in mezelf - om een werkelijk inzicht te verwerven in mezelf en voornamelijk in relatie tot een heel groot persoonlijkheidsstructtuur waarin ik altijd al heb bestaan en waarin ik mezelf in die mate altijd heb verloren dat ik niet eens merk dat ik erin besta -- in mijn geval is dat bijvoorbeeld een persoonlijkheidsstructuur waarin mezelf systematisch blijf isoleren en onttrekken van de mensen om mij heen. Dit is een bepaalde persoonlijkheid waarin ik mezelf gedurende het grootste deel van mijn leven heb ervaren alsof het is 'wie ik werkelijk ben', het zit zo diep geworteld in mijn systeem, in de cellen van mijn lichaam - dat ik niet eens opmerk dat het een systeem is, maar dat ik werkelijk ben gaan geloven dat die ervaring is wie ik werkelijk ben.

En dus op dat moment waarin ik op het punt sta dat systeem te ontrafelen of een bepaald inzicht te verwerven dat mij in staat zou stellen het systeem beter te begrijpen en bijgevolg mezelf te kunnen veranderen in dat systeem - daar komt de ervaring van zelf-medelijden aanzetten --- en daar ga ik dan, de energie in getuimeld, en ik verlies mezelf in die energetische ervaring die mij meevoert in mezelf en mij even afleidt van dat specifieke moment opdat ik zou vergeten wat ik zou gaan inzien en beseffen en begrijpen in dat moment --- zodat het moment van potentiele verandering aan mijn neus voorbijgaat en ik mezelf wederom veranker in de cirkel/cyclus beweging van de Geest.

En het is in dat moment, dat ik zag wat deze energie van zelf-medelijden werkelijk is en waarom het werkelijk bestaat - dat ik ook inzag en begreep dat het niet Mezelf is, dat deze energie niet te vertrouwen is en dat het in wezen niets meer is dan een Mechanisme van een Systeem dat bestaat tot één enkele functie - namelijk Zelf Behoud. De Geest is een systeem dat enkel wil verderbestaan - en tot dat doel heeft het allerlei mechanismen gecreëert om ervoor te zorgen dat dat ook gebeurt, en dat ik dus met mijn 'Gewaarzijn', niet tussenbeide kom en het systeem in de war breng. De geest gebruikt dus energie als emoties en gevoelens om mijn Gewaarzijn te 'bevangen' in allerlei ervaringen die ervoor zorgen dat ik niet even kan stilstaan in mezelf en kan kijken naar wat er eigenlijk gebeurt in mezelf en waar ik eigenlijk mee bezig ben en hoe ik eigenlijk besta in mezelf.

Ik bedoel, nu begrijp ik ook waarom de Atlanteans in hun Interviews uitlegden dat de emotionele ervaring van Zelf-Medelijden zo sterk/krachtig is in het lichaam, waarom het die kracht/macht heeft om onszelf in één moment, plots mee te voeren  tot in het diepst van onszelf, en dus te onttrekken van één specifiek moment --- omwille van die ene mogelijkheid en kans tot zelf-verandering, om dat moment te saboteren.

Emoties zijn absoluut niet te vertrouwen - zelfs niet emotionele ervaringen die zo 'eigen' aanvoelen, zoals de ervaring van zelf-medelijden --- ik bedoel: zelf medelijden heeft echt een heel comfortabel aanvoelen, alsof het 'thuis' is --- maar in werkelijkheid is het absolute zelf-misleiding en bedrog. Dat op zich is vrij alarmerend --- omdat dat impliceert dat al wat ik ooit voor lief heb aangenomen - al de ervaringen en gevoelens die ik in mezelf heb gedefinieerd als 'thuis' en als 'wie ik ben' - zijn leugens en bedrog.


Wordt Vervolgd in Dag 399