Dag 714: Wat een 'ongeluk' je kan leren over jezelf

Ter verderzetting op Dag 713: Hoe je fysieke lichaam je laat zien wie je bent in je geest en specifiek op het punt van fysieke 'ongevallen', zoals in mijn geval het verbranden van mijn hand, en hoe die schijnbare 'ongevallen' in wezen specifiek verband houden met wie jij bent in dat moment.

Het is gemakkelijk om 'aan te nemen' en te 'accepteren' dat een 'ongeval' zomaar een 'ongeval' is, een ongeluk, iets dat 'zomaar' gebeurt en iets waar jij als persoon niets mee te maken hebt. Het is makkelijk om je als het ware te verschuilen achter het woord 'ongeluk' en 'ongeval', daar zijn woorden immers voor, om ons te vertellen hoe de werkelijkheid in elkaar zit. Dus als het woord 'ongeluk' aanduid dat wat jou voorgevallen is simpelweg een kwestie was van geen 'geluk' hebben, dan neem je ook vanzelf aan dat het 'lot' jou dat 'on-geluk' heeft aangedaan. Het 'lot' heeft beslist dat jij in dat moment 'geen geluk' zou hebben en een 'ongeluk' zou voorhebben.

Wat ik hier dus probeer over te brengen is hoe we doorgaans woorden, en de dingen die woorden impliciet lijken te suggereren over hoe dingen bestaan en in elkaar zitten, gebruiken om de realiteit achter te verbergen en om onszelf verhaaltjes te vertellen en voor te houden zodat we onze eigen verantwoordelijkheid niet zouden inzien.

Neem als voorbeeld het woord 'ongeluk' en hoe dit woord lijkt te suggereren dat als jij bijvoorbeeld je hand verbrand, het simpelweg een kwestie is van 'geen geluk' te hebben gehad in dat moment. Deze specifieke term 'ongeluk' maakt het daarom ook makkelijk voor ons om doorgaans niet stil te staan bij het hoe en waarom van de dingen die ons 'overkomen' en die gebeuren in onze realiteit. Want, het zijn 'on-gelukken', het waren schijnbaar momenten waarin we nu eenmaal 'geen geluk' hadden.

Het zijn dit soort woorden en vooral dan ons eigen vertrouwen in de woorden die we gebruiken en wat die woorden suggereren in hun opbouwing die het makkelijk maken voor ons om niet te kijken naar of te onderzoeken wat er werkelijk gaande is in zo'n momenten waarin we een 'ongeluk' hebben bijvoorbeeld.

Als we bijvoorbeeld in zelf-eerlijkheid zouden kijken naar zo'n momenten en naar de werkelijke oorzaak en oorsprong van hoe en waarom dat 'ongeluk' plaatsvond en kon plaatsvinden, dan zouden we inzien en beseffen dat de meeste ongelukken zich voordoen omdat we zelf in onze geest zaten. We waren bijvoorbeeld aan het nadenken over iets compleet anders dan het moment waar we ons in bevonden en wat we praktisch aan het doen waren in dat moment, en dus merkten we bepaalde dingen niet op of hielden we onze aandacht niet bij wat zich aan het afspelen was in onze onmiddellijke omgeving.

Toen ik mijn hand bijvoorbeeld verbrandde, en wanneer ik terugblikte op dat moment waarin het gebeurde en ik voornamelijk keek naar wie ik was binnenin mezelf in dat moment, kon ik onmiddellijk erkennen en zien dat ik in mijn geest zat. Ik was bezig mij op te winden over allerlei andere zaken waar ik over aan het nadenken was. Ik was nog aan het reageren op de afwas die aan de afwastafel stond en op mijn eigen gedachten over hoe het andere mensen hun verantwoordelijkheid is om hun afwas te doen, etcetera.

Ik was in dat moment niet met mijn aandacht aanwezig en daardoor had ik geen stevige greep op het frietmandje dat ik in mijn handen hield en boven de hete frietketel aan het houden was. Als ik in dat moment met mijn gewaarzijn aanwezig geweest zou zijn, dan zou ik mijn kracht niet gespendeerd hebben aan die gedachten en reacties in mijn geest, maar eerder aan het stevig vasthouden van het mandje in het besef dat een hete frietketel niet om mee te spelen is. Ik realiseerde mij dus dat als ik niet in mijn geest was afgedwaald en als ik mij niet zou hebben bezig gehouden met reacties op gedachten over andere mensen en over mijn omgeving, dan zou dat 'ongeluk' niet zijn voorgevallen en dan zou ik mijn hand niet verbrand hebben.

Het zou dus makkelijk geweest zijn om te denken van 'ach ja, ongelukken gebeuren nu eenmaal' en er verder niet bij stil te staan. Maar dan zou ik ook niets hebben geleerd over mezelf. Dan zou het ongeluk zijn doel niet gediend hebben, namelijk mij erop te wijzen dat ik dingen aan het toelaten was binnenin mezelf die niet het beste waren voor mezelf, zoals het afdwalen in gedachten en reacties in de plaats van aanwezig blijven in het moment zelf.

Dag 683: Wat is het Verschil tussen de Visies in onze Geest en de fysieke realiteit?

Een interessant feit dat de meesten onder ons vreemd genoeg echter niet begrijpen of inzien, is dat de fysieke werkelijkheid goed noch fout is. De dingen die we doen zijn nooit louter goed of slecht, juist of fout of positief of negatief. Wanneer we iets gaan bestempelen of definieren als goed of slecht, dan zijn we daar immers een zeer kortzichtige en gelimiteerde beoordeling  over aan het maken en de eigenlijke fysieke realiteit en de technische details van hoe de realiteit in elkaar zit en functioneert is nooit zo simpel of eendimensioneel en kortzichtig als een beoordeling zoals goed of slecht.  Dag 682: Gedachten zijn een Eénduidige en Kortzichtige Weergave van de Realiteit

Stel bijvoorbeeld dat je begint aan een project vol goede moed en motivatie en al snel begin je het gevoel te krijgen dat het toch niet zo gemakkelijk is, en de gedachten beginnen in je achterhoofd naar boven te kruipen die zeggen van 'ik kan dit niet', 'het lukt me niet', 'ik geef beter gewoon op', 'dit is een slecht idee'. En dan plots voel je je negatief in relatie tot dat project waar je je voorheen nog positief over voelde en je gelooft die gedachten die je vertellen dat dit project een 'slecht idee' is.

De 'realiteit' in deze situatie zou bijvoorbeeld zijn dat dit project hetgeen aanvankelijk een beeld, een idee en een concept in je geest was, op zich geen 'goed' of 'slecht' idee is. Dat is het eerste punt om je van bewust te worden. De realiteit is dat je een idee had, je had een bepaalde 'visie' om iets te doen of te maken.

En, in de realiteit is het potentieel van die visie en die idee om succesvol te worden niet gedetermineerd of bepaald door of het al dan niet een 'goed' of een 'slecht' idee is. Het success van een visie of een idee is enkel en alleen bepaald door de stappen die jij zelf onderneemt in je uitvoering van dat idee of de visie.

Als jij gaat denken dat het idee dat je probeert uit te voeren 'slecht' is vanaf het moment dat je obstakels tegenkomt en het gevoel krijgt dat het moeilijker is dan je had verwacht of vanaf het moment dat je niet meteen weet of ziet hoe je verder moet, dan wil dat zeggen dat je je realiteit aan het bekijken en het benaderen bent vanuit jouw gevoelens en emoties en dat je vertrouwen plaatst in die gevoelens en emoties in de plaats van je vertrouwen te plaatsen in de eigenlijke toestand en functionaliteit van de realiteit.

En die eigenlijke toestand en functionaliteit van de realiteit is namelijk dat:

1. Ten eerste: Als jij opgeeft, dan zal je uiteraard niet slagen of succesvol zijn in je project, idee of visie - dan is het ermee gedaan en dan zal jij ook de ervaring en het geloof binnenin jezelf meedragen dat je 'het niet kan' en dat je 'er niet toe in staat bent'
2. Ten tweede: Je ziet misschien niet onmiddellijk een oplossing voor het probleem waar je voor staat in relatie tot je volgende stap in het uitwerken van je project/idee/visie, maar dat is enkel omdat je bron van informatie en oplossingen gelimiteerd is tot wat jij persoonlijk hebt geleerd en/of hebt meegemaakt in jouw persoonlijke leven. Als je te rade gaat bij andere mensen of andere bronnen van informatie consulteerd dan zal je vast en zeker perspectieven en oplossingen kunnen vinden om het probleem op een manier te benaderen die je zelf nog nooit hebt uitgeprobeerd. De gedachten dat je 'het niet kan' of dat het 'onmogelijk is', is dus niet relevant en zeker geen excuus of reden om op te geven.
3. Ten derde: zolang jij doorzet in je project en zolang jij manieren vindt om oplossingen te vinden voor de problemen die je op je weg tegenkomt, zal je 'iets' bereiken. En dat 'iets', zal waarschijnlijk niet precies hetzelfde zijn als wat je aanvankelijk in gedachten had, maar het zal een uitvoering zijn van je project in de fysieke werkelijkheid. Het beeld dat jij aanvankelijk van dat project in je geest had, was immers maar een hersenspinsel, een beeld, een idee, als iets dat op zich niet echt bestaat. Uiteraard zal het resultaat in de fysieke werkelijkheid er anders gaan uitzien dat het idee en de visie die je had.

Hier zie je dus hoe het is dat wat onze gedachten, gevoelens en emoties ons vertellen over waar we mee bezig zijn niet overeenkomt met de realiteit en met het eigenlijke potentieel van de dingen die we doen en ons ware potentieel om een idee en een visie te verwezenlijken in de fysieke werkelijkheid.

Dag 682: Gedachten zijn een Eénduidige en Kortzichtige Weergave van de Realiteit

Als dus de gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen  van zowel de enthousiasme die we ervaren wanneer we aan iets nieuws beginnen als de verslagenheid die we ervaren wanneer we obstakels tegenkomen en we willen opgeven in wezen een illusie zijn die enkel in onze geest bestaat en in feite niets te maken heeft met de realiteit van het project dat we aanvangen - wat is dan eigenlijk de realiteit en hoe kunnen we voorbij de illusie naar de realiteit beginnen zien?

We hebben in de voorbijgaande blogs al uitgebreid bekeken en onderzocht hoe het is dat je geest een polariteit vormt van positieve gedachten en gevoelens en negatieve emoties die op elkaar inwerken wanneer je aan een project begint en die er dan uiteindelijk voor kunnen zorgen dat je gaat opgeven.

We hebben dan echter de neiging om te geloven dat hoe we ons voelen in relatie tot dat project representatief staat voor wat het project is, hetgeen wil zeggen dat als we ons positief voelen dan geloven we dat we 'goed bezig zijn' en dat het project waar we mee bezig zijn goed en positief en juist is, maar wanneer we ons dan negatief gaan ervaren dan gaan we beginnen denken dat het project eigenlijk toch niet zo juist is en dat we misschien beter iets anders zouden doen. Dat is dan ook waarom we uiteindelijk zover gedreven kunnen worden in en door onze gedachten dat we wel degelijk het project volledig opgeven.

Hier is het echter belangrijk om te beseffen en te begrijpen dat hoe je je voelt helemaal niets met het project zelf te maken heeft. Hoe je je voelt over wat je doet heeft te maken met je gedachten, met de gedachten en de 'hersenspinsels' als het ware die je in je geest aan het creëren bent in relatie tot waar je mee bezig bent. En die hersenspinsels/gedachten kunnen bijvoorbeeld projecties en verbeeldingen zijn waarin je je inbeeld dat je het project al aan het afwerken bent en je ziet hoe je prijzen en/of prijzing aan het winnen bent  met het afgewerkte resultaat.

Of al zijn het maar simpele gedachten zoals 'ja ik ben goed bezig', 'ik weet dat ik dit kan', 'ik ben hier goed in', 'ik zal mensen eens laten zien dat ik dit kan', enzovoort... Dit soort gedachten zijn ook hersenspinsels die je in je geest vormgeeft in relatie tot waar je mee bezig bent. En, als je denkt dat je goed bezig bent en als je je goed voelt over wat je doet, wil dat niet noodzakelijk zeggen dat dat ook zo is, dat wat je aan het doen bent ook daadwerkelijk 'goed' of 'juist' is. 'goed' en 'juist' is maar de invulling die jij in je geest zelf geeft aan wat je aan het doen bent in je fysieke werkelijkheid.

Een interessant feit dat de meesten onder ons vreemd genoeg echter niet begrijpen of inzien, is dat de fysieke werkelijkheid goed noch fout is. De dingen die we doen zijn nooit louter goed of slecht, juist of fout of positief of negatief. Wanneer we iets gaan bestempelen of definieren als goed of slecht, dan zijn we daar immers een zeer kortzichtige en gelimiteerde beoordeling  over aan het maken en de eigenlijke fysieke realiteit en de technische details van hoe de realiteit in elkaar zit en functioneert is nooit zo simpel of eendimensioneel en kortzichtig als een beoordeling zoals goed of slecht.

Meer hierover in de volgende blog.

Dag 680: Hoe zit het Conflict tussen wie we zijn in onze Verbeelding en wie we zijn in de Realiteit in Elkaar?

In de voorgaande blog hebben we besproken en bekeken hoe het is dat je soms wanneer je aan een nieuw project begint je enthousiast en opgeladen en energetisch voelt en dat je op de achtergrond in je geest 'in het geheim' je begint in te beelden hoe je het project zal uitwerken en aanvatten en hoe je het al zal afwerken. Je ziet jezelf met andere woorden al alsof je het project al helemaal succesvol afgelegd hebt en alsof je al aan de eindmeet staat.

En dat beeld kan soms heel helder in je geest staan in die mate dat je in dat moment al het gevoel krijgt in jezelf dat je successvol bent. Je ervaar een soort van voldoening en tevredenheid en positieve ervaringen over jezelf omdat je jezelf in je eigen geest successvol ziet zijn. Dat is dus waar de ervaring van 'motivatie' en enthousiasme' op gebaseerd is wanneer je aan dat nieuwe project begint. Je voelt je energetisch opgeladen omdat al die beelden, verbeelding en projecties in je geest je een goed gevoel geven over jezelf.

Maar hier ligt dan echter het gevaar, omdat die beelden in je geest uiteraard niet echt zijn. Ze hebben niets te maken met de fysieke werkelijkheid omdat je in de realiteit nog niet eens begonnen bent aan het project. Wat zal er dus noodgedwongen gebeuren?

Je zal uiteindelijk beginnen aan het project, je zet de eerste stappen, en al snel merk je op dat het project in de realiteit heel anders is dan het beeld dat je in je geest hebt. Plots ervaar je dat het moeilijk is en dat je misschien niet meteen weet hoe je eraan moet beginnen of waar je eigenlijk volledig mee bezig bent.

Dit is dan waar de ervaring van desillusie komt aanzetten, wanneer je inziet en opmerkt dat de eigenlijke realiteit helemaal niet overeenkomt met dat prachtige beeld van jezelf in je verbeelding. En dit is waar je dan zo'n gedachten begint te ervaren zoals 'ik kan dit niet', 'wie houdt ik voor de gek', 'ik zal het nooit kunnen', 'ik kan niet successvol zijn', 'ik ben er niet toe in staat', omdat je fysieke werkelijkheid je nu als het ware laat zien dat je uitvoering van dit project helemaal niet overeenkomt met het beeld in je geest waarin je zo succesvol bent.

En omdat de fysieke werkelijkheid niet overeenkomt met het beeld van success in je geest, ga je dan geloven dat je niet in staat bent om success te bereiken en om het project op een succesvolle manier ten einde te brengen.

Wat we echter in de volgende blog zullen zien is hoe deze ervaring van desillusie op zich ook deel uitmaakt van de ware illusie die zich hier in dit scenario aan het afspelen is.

Dag 588: De Theorie Vs de Realiteit van het Stoppen van een Verslaving

 Dag 588: De Theorie Vs de Realiteit van het Stoppen van een Verslaving

 Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving

Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.3A8zGes2.dpuf

Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.3A8zGes2.dpuf

Ik bedoel, het stoppen van een eetverslaving is net zoals het stoppen van elke verslaving, op fysiek vlak heel moeilijk - vanuit het oogpunt dat een verslaving een specifiek geconditioneerd fysiek gedrag is waarin verschillende dimensies van hoe ik mezelf gedurende geruime tijd geconditioneerd heb samenkomen -- een mentale dimensie van gedachten waarin ik bijvoorbeeld denk aan het eten dat ik wil en waar ik specifieke gevoelens en waarde aan geassocieerd heb, de gevoelens/emotie dimensie als de ervaring en het gevoel van verlangen om specifieke dingen te eten op specifieke tijdstippen en op een specifieke manier en dan de fysieke dimensie als het sturen en besturen van mijn lichaam door middel van die gedachten en gevoelens/emoties en dus daadwerkelijk te doen wat mijn gedachten mijn lichaam opdragen. Dag 587: Ik wil mijn Verslaving stoppen, maar ook weer Niet

In het stoppen van een verslaving, vooral één die zo fysiek uitgedrukt wordt zoals een eetverslaving, waarin gedachten, gevoelens, emoties en fysiek gedrag samenkomen in één patroon en gewoonte, moet ik dus allereerst gewaar zijn van wat het in feite werkelijk inhoud om die verslaving daadwerkelijk te stoppen. Namelijk dat het moeilijk zal zijn, op fysiek, mentaal en emotioneel vlak, omdat, elke keer wanneer ik in dat moment ben waarin het patroon opkomt, met de specifieke gedachten en emoties en gevoelens - dan moet ik mezelf op fysiek vlak stoppen zodat het mentale en emotionele/energetische patroon niet fysiek uitgeleeft wordt.

En, aangezien die specifieke verslaving een handeling is die ik doorheen het grootste deel van mijn leven tot dusver op fysiek vlak geïntegreerd heb in en als mijn dagelijkse leven en bestaan, zal ik heel wat weerstand gaan ondervinden vanaf het moment dat ik die handeling ga proberen te veranderen. En zoals ik in de voorgaande blogs heb vastgesteld en  gerealiseerd, is dat er de neiging bestaat om een beslissing te maken zoals 'ik ga mijn eetverslaving veranderen en corrigeren', en in dat moment wanneer ik die beslissing maak, heb ik  een beeld en idee in mijn geest van wat het is dat ik wil. Met andere woorden, ik zie in mijn geest al een vrij duidelijke projectie van hoe ik eigenlijk wil leven en bestaan in mijn relatie met voedsel - althans, het voelt duidelijk aan. Het voelt zelfs zo duidelijk aan dat ik het gevoel heb dat ik mijn proces van zelf-verandering en zelf-correctie in relatie tot mijn eetverslaving al bewandeld heb en dat ik, door die ene beslissing te hebben genomen om de eetverslaving te veranderen, dat ik als het ware het patroon al veranderd heb in mezelf in dat eigenste moment.

Maar dan komt de realiteit aanzetten en dan begin ik te merken dat er nog veel dimensies en facetten bestaan in verband met hoe de eetverslaving bestaat in mezelf die ik nog niet werkelijk begrijp en waar ik nog niet echt een oplossing voor gevonden heb. Ik merk dat ik vanuit gewoonte mezelf overeet en dat ik mezelf zoals gewoonlijk heel makkelijk laat verleiden om eerder zoete dingen op te zoeken dan te eten of zelfs maar te onderzoeken wat het beste zou zijn voor mijn lichaam. En dat simpelweg omdat er binnenin mezelf nog geen stabiel 'platform' of 'script' bestaat om in die momenten het anders te kunnen aanpakken. Het enige script en platform dat aanwezig is in mezelf, is het patroon dat ik doorheen mijn leven geintegreerd heb in mezelf op mentaal, emotioneel en fysiek vlak en dat is hetgene waar ik niet eens over moet nadenken, het komt volledig automatisch.

In het veranderen van dat patroon zal ik dus elke keer wanneer dat geautomatiseerd gedrag komt aanzetten, moeten stoppen en even stilstaan in mezelf en mezelf opzettelijk nieuwe richtlijnen geven. En die nieuwe richtlijnen zullen niet zo makkelijk en vloeiend verlopen aanvankelijk omdat ik als het ware tegen mijn 'natuur' moet inwerken --- ook al is die 'natuur' in feite in wat het beste is voor mezelf en als het ware dus op zichzelf 'tegennatuurlijk'.

Dag 558: Bestaat Falen wel Echt? - Het Transformeren van Angst om te Falen

 Dag  558: Bestaat Falen wel Echt? - Het Transformeren van Angst om te Falen

Het Veranderingsproces van Emotionele Zelf-Sabotage

 In deze blog zet ik verder met het proces van zelf-vergeving in relatie tot een patroon van zelf-sabotage in mijn geest waarin ik, zoals ik in Dag 556 en Dag 557 heb ingezien en onderzocht, mezelf 'gevangen zet' in mijn geest in en als illusies in verband met wie ik denk dat ik ben in en als mijn leven door bijvoorbeeld te participeren in fantasieen en verbeelding - en mezelf daarin saboteer in mijn vermogen om een leven op te bouwen volgens wat ik wil voor mezelf in en als mijn fysieke bestaan.

In de  zelf-vergeving statements van de voorgaande blog heb ik het punt bekeken en onderzocht van hoe ik een ervaring creëer in mezelf van te 'falen' en angst om te falen als een gevolg van een positief gevoel dat ik opwek en genereer in mezelf in relatie tot successvol willen zijn in mijn geest en dat 'success' in mijn geest te hebben verbonden met en gedefinieerd in en als het ego als het verlangen om aandacht en erkenning en respect te krijgen van andere mensen.

En in deze blog ga ik verder met de zelf-vergeving statements omdat dit specifieke patroon iets is waarvan ik vastberaden ben om het te veranderen en omdat ik besef dat het niet vanzelf zal veranderen als ik gewoon een paar zelf-vergeving statements toepas. Ik bedoel, ik zie dat ik mezelf moet toepassen en dat ik moeite zal moeten doen om dit patroon volledig te begrijpen en doorzien zodat ik het richting kan geven in mezelf en zodat ik in mezelf een absolute oplossing kan vormgeven voor dit patroon en daarin mezelf kan ondersteunen om mezelf en mijn leven te veranderen op een manier die het beste is voor mezelf.

De zelf-vergeving van de vorige blog was:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'success' te definieren in en als het verlangen om aanzien en respect en erkenning te krijgen van andere mensen verbonden met een positief gevoel binnenin mezelf - en daardoor 'success' en mezelf als 'successvol' te projecteren in en als mijn fantasie en verbeelding om op die manier het gewenste gevoel in mezelf te kunnen opwekken en genereren --- en mezelf dan op die manier te saboteren in en als mijn eigenlijke fysieke beweging en uitdrukking in en als de fysieke realiteit omdat ik al in de illusie verkeer dat ik al 'successvol' ben aangezien ik dat positieve gevoel geassocieerd heb met 'success' en dus geloof dat als ik mij positief voel, dat ik dan successvol ben --- in de plaats van dat ik voor mezelf een fysiek referentiepunt creëer in relatie tot 'success' en er op die manier voor zorg dat 'success' een daadwerkelijke fysieke uitdrukking wordt waarin ik success creëer in en als mijn fysieke bestaan en leven in deze wereld en dus niet verloren geraak in een illusie en een leugen van schijnbaar 'success' in en als mijn geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat echt 'success' pas werkelijk kan bestaan in en als mijn leven als en wanneer ik sta als het punt van zelf-erkenning, zelf-aanzien en zelf-respect en dus niet op zoek ga naar een gevoel van opwinding verbonden met de idee dat andere mensen mij erkennen, respecteren en aanzien hebben voor mij - omdat, zolang dat success een gevoel is in mijn geest, zal ik success blijven simuleren in en als mijn verbeelding en fantasie  en mezelf vastzetten in een illusie in mijn geest en zal ik mezelf nooit werkelijk bewegen in en als de fysieke werkelijkheid om een leven op te bouwen voor mezelf hetgeen dan uiteindelijk een testament zal zijn van echt Success

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat energie werkt in en als polariteiten en dat - als ik heel veel positieve energie opwek in en als mijn geest, verbonden met gedachten en fantasiëen in relatie tot 'success' en 'aanzien' en 'erkenning' krijgen voor 'wat ik doe' en voor mijn 'talenten' en 'vaardigheden'  - dat die polariteit zich dan 'balanceert' door 'falen' en 'mislukking' te creëren en te manifesteren in relatie tot mijn fysieke ervaring en leven en bestaan, waarin ik constant geconfronteerd wordt, wanneer ik naar mijn fysieke bestaan en leven kijk, met het besef dat ik nooit eigenlijk werkelijk iets met mijn leven gedaan heb dat heeft bijgedragen tot het creëren van een successvol en bevredigend leven en dus het besef dat ik 'gefaald' heb en dat ik een 'faling' en 'mislukkeling' ben in en als mijn eigenlijke echte leven --- hetgeen dan op zich weer een motivatie is voor mijn verlangen om in mijn fantasie en verbeelding projecties te gaan creëren waarin ik mij inbeeld dat ik wel 'successvol' ben en dat ik daar erkenning voor krijg, om zo weer een positief gevoel op te wekken in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen en te begrijpen dat ik mezelf gedefinieerd heb in en als een vicieuze cyclus van energie binnenin en als mijn geest, waarin ik continu wissel tussen een negatieve ervaring en een positieve ervaring, verbonden met die polariteit tussen mijn verbeelding en mijn eigenlijke echte fysieke leven en bestaan en hoe ik mezelf in die twee beoordeel als langs de ene kant een 'success' en langs de andere kant een 'mislukkeling' - zonder dat ik eigenlijk zelfs ooit mezelf beweeg in en als mijn echte leven --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'success' te definieren in en als een gevoel en niet in en als een fysieke werkelijkheid en manifestatie en omdat ik nooit heb ingezien en beseft dat gevoelens niet echt zijn en dat gevoelens in wezen het product zijn van emoties, waarin ik in feite wil vluchten in en als gevoelens van de emoties die ik tegenkom wanneer ik kijk naar mijn echte fysieke bestaan en leven

En als vervolg hierop:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd het richtinggevende principe te zijn van en in mijn leven en mezelf door mijn bestaan zowel binnen als buiten mezelf te hebben laten bepalen en besturen door een mentaal construct van 'falen' en 'success' als gedefinieerd in en als gevoelens en emotionele verbanden en relaties, waarin ik mezelf als het sturende principe en als de authoriteit en beslissende kracht en macht in mezelf in mijn relatie tot mijn eigen leven zowel binnen als buiten mezelf, heb verloren in en als een innerlijke ervaring van energie als gevoelens en emoties --- omdat ik nooit doorgehad heb dat die ervaringen als gevoelens en emoties, verbonden met de specifieke gedachten in relatie tot 'de toekomst' en in relatie tot mijn zelf-beeld en identiteit en imago --- niet is wie ik werkelijk ben en niet eens echt is omdat wie ik werkelijk ben is mijn fysieke bestaan en zolang als ik mezelf definieer in en als en verlies in de gevoelens en emoties in relatie tot dit specifieke mentale construct van het ego, zie of besef ik niet dat ik mijn fysieke bestaan in wezen heb opgegeven omdat -- terwijl ik mij bezighoud met gevoelens en emotionele reacties op die gedachten in verband met mijn imago en zelf-beeld in de geest en gedachten van andere mensen als projecties in mijn geest, beweeg ik mezelf niet in en als mijn fysieke leven en bestaan op basis van het besef en inzicht dat ik mijn eigen leven in handen heb, omdat ik mij in feite compleet ontmachtigd voel tegenover mijn fysieke leven omdat ik in mijn geest constant en continu geconsumeerd ben door allerlei angsten en onzekerheden die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan door mezelf te definieren in en als het ego van de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te ontmachtigen in relatie tot mijn fysieke bestaan en beweging en expressie door mijn energie, aandacht en gewaarzijn en dus macht en kracht weg te geven aan een interne ervaring en een gefabriceerde interne 'wereld' en 'realiteit' waarin ik mezelf projecteer in allerlei scenarios en gevoelens en emoties opwek en genereer in relatie tot die projecties die op zich niets te maken hebben met de eigenlijke echte fysieke realiteit van mijn leven en van wie ik ben als wat zich afspeelt in elk moment van ademhaling

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien, te beseffen en te begrijpen dat, terwijl ik mezelf laat afleiden en sturen en bewegen in en als mijn aandacht en gewaarzijn binnenin mezelf door gedachten, gevoelens en emoties als denkbeelden en projecties en fantasieëen over 'mezelf' -- ben ik eigenlijk bezig mezelf te ontmachtigen in relatie tot mijn fysieke bestaan omdat ik de macht geef aan gedachten, gevoelens en emoties in en als de geest in afscheiding met mezelf om mij te besturen en te bewegen vanbinnen dan dat ik macht realiseer als mijn fysieke bestaan en fysieke beweging en het besef en inzicht en begrip dat ik in elk moment in en als mijn fysieke lichaam en beweging en bestaan in en als de fysieke werkelijkheid het vermogen en de capaciteit en de kans heb om mezelf te sturen en te bewegen en mijn eigen punt van macht en authoriteit en leiderschap te zijn --- door het simpele besef dat ik HIER besta, en dat ik in en als de fysieke werkelijkheid de stabiliteit voor mezelf kan creëren om mezelf te bewegen en te sturen in de richting die het beste is voor mezelf omdat ik mijn macht en aandacht niet weggeef aan interne bewegingen in en als de geest

Dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten afleiden door interne bewegingen in en als de geest als gedachten, gevoelens en emoties waarin ik een leugen creëer van 'wie ik ben' op basis van allerlei geloofsystemen en projecties, verlangens, angsten, onzekerheden -- waarin ik geloof dat ik een 'identiteit' ben en een 'persoonlijkheid' - in de plaats van stabiel te blijven vanbinnen zowel als vanbuiten in en als het besef en het levende feit dat wie ik werkelijk ben is mijn fysieke bestaan, de eenvoud en simpliciteit van het fysieke lichaam en de fysieke beweging waarin ik in elk moment absoluut ben in mijn expressie en er niets beweegt binnenin mezelf dat dan onzekerheid en angst en twijfel en afscheiding gaat creëren in die absolute expressie van mezelf -- en hierin de levende 'identiteit' en 'persoonlijkheid' te zijn van en als het fysieke lichaam waarin ik als identiteit of persoonlijkheid niet een afgescheiden 'entiteit' ben die schijnbaar buiten het lichaam om bestaat, maar waarin ik het lichaam zelf ben  als één alleenstaande individuele expressie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de illusie te geloven en te vertouwen dat ik 'meer' ben in en als de interne bewegingen van gedachten, gevoelens en emoties en dat ik dus 'meer' ben als en wanneer ik in fantasie en verbeelding ga, verbonden met gevoelens en emoties --- omdat het aanvoelt alsof er 'meer' is aan mezelf dan enkel mijn fysieke verschijning, aanwezigheid en uitdrukking in en als de fysieke werkelijkheid - en daardoor te verlangen om binnen mezelf te gaan in en als mijn geest en te participeren in het opwekken en genereren van projecties, en verbeelding en gedachten zodat ik het gevoel kan hebben dat ik 'meer' ben en dat ik op de één of andere manier 'meer waardevol' ben en 'belangrijk' ben --- in de plaats van in te zien dat, terwijl ik mezelf bezigdhoudt met deze gevoelens en ervaringen in mezelf van het schijnbaar 'meer' en 'belangrijk' en 'waardevol' zijn, neem ik mijn aandacht en gewaarzijn en macht weg in relatie tot mijn fysieke bestaan omdat ik mij niet gewaar ben van wat er gebeurt in mijn fysieke wereld en realiteit en leven omdat ik te afgeleid ben door mijn eigen interne projecties en gedachten en gevoelens en emoties - en dat ik dus in en als mijn fysieke bestaan en participatie in en als mijn fysieke realiteit en omgeving aan het verminderen ben omdat ik met mijn gewaarzijn niet werkelijk aanwezig ben in en als mijn fysieke interacties met mijn fysieke omwereld en bestaan --- en dat er dus op die manier een polariteit komt te ontstaan waarin ik in en als mijn fysieke werkelijkheid aan het verminderen ben terwijl ik in mijn interne ervaring en 'wereld' schijnbaar aan het 'vermeerderen' ben

En hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de interne beleving en ervaring van gedachten, gevoelens en emoties in mezelf waarin ik het gevoel heb dat hoe meer ik nadenk en projecties en verbeelding creëer en produceer en hoe meer ik daarop reageer met gevoelens en emoties, hoe meer ik 'vermeerder' en 'belangrijk' en 'waardevol' wordt als wezen omwille van al die informatie die ik opstapel in en als mijn geest - in wezen een polariteits reactie is op de ervaring van minderwaardigheid en inferioriteit als angst die ik ervaar in relatie tot mijn fysieke bestaan en wereld en realiteit, wanneer ik kijk naar wie ik ben en hoe ik besta en leef in en als mijn eigenlijke echte leven in en als de fysieke werkelijkheid - waarin ik dan in mijn geest een positief gevoel wil genereren zodat ik mij 'beter kan voelen over mezelf' en zogezegd als het ware kan vluchten van de angst en negatieve ervaringen die ik ervaar in mezelf in relatie tot mijn fysieke wereld en bestaan door met andere woorden dus mijn fysieke leven en de fysieke factoren en consequenties die spelen in en als mijn fysieke bestaan in de fysieke wereld te negeren en onderdrukken en ontkennen --- zonder daarbij te beseffen of te begrijpen dat hoe meer ik mezelf toesta en accepteer op die manier proberen te vluchten van mijn fysieke realiteit door mezelf af te leiden met gevoelens en emoties en ervaringen in mezelf in relatie tot de gedachten en projecties en verbeelding in mijn geest, hoe meer consequenties ik aan het manifesteren ben in mijn fysieke bestaan waar ik mij uiteindelijk nog meer minderwaardig, inferieur en angstig bij zal voelen -- en tegelijkertijd, hoe meer ik participeer in de valse 'ideale' wereld van mijn verbeelding en fantasie, hoe meer mijn eigenlijke echte leven in en als de fysieke werkelijkheid lijkt te verbleken in vergelijking tot die 'ideale'  fantasie-wereld in en als mijn geest en hoe meer ik ook de ervaring ga creëren in mezelf dat mijn fysieke realiteit en bestaan 'niet goed genoeg' is en 'gefaald' is

En dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd te zien, te beseffen en te begrijpen dat die ervaring dat mijn fysieke leven en realiteit 'gefaald' is en 'niet goed genoeg' is, in wezen een ervaring is die ik heb gecreëerd in mezelf als gevolg en consequentie van de ideaalbeelden en fantasiëen waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren met een positief gevoel in mezelf en omdat ik die schijnbare 'ideale' realiteit in mijn geest heb gedefinieerd als zijnde 'ideaal' en 'successvol' en 'geslaagd' en 'perfect' en 'goed' - waardoor ik tegelijkertijd één en gelijk mijn fysieke werkelijkheid, die niet zomaar een beeld is, ben gaan zien en definieren als 'niet perfect' en 'gefaald' en 'negatief' en 'slecht' --- in de plaats van die idee van schijnbare 'perfectie', 'success' en 'positiefheid' in en als verbeelding en projecties in mijn geest, te laten varen en loslaten in het besef dat het een illusie is die mij enkel saboteert in mijn vermoren en capaciteit om success en perfectie te leven als een fysieke uitdrukking die bestaat in en als het besef en het inzicht dat 'perfectie' en 'success' niet een idee of een eendimensioneel, statisch beeld of verbeelding is -- maar, perfectie en success bestaat in en als mijn beslissing en toewijding om in elk moment mijn fysieke realiteit te onderzoeken en mezelf in één lijn te plaatsen met de eigenlijke hoedanigheid van die fysieke realiteit en dus mezelf niet toe te staan of te accepteren om te gaan met mijn fysieke realiteit vanuit afgescheiden ideëen en fantasiëen in mijn geest -- en op die manier in staat te zijn om mijn fysieke realiteit vorm te geven en te sturen aan de hand van wat realistisch en op basis van een begrip en inzicht in mezelf van wie ik werkelijk ben en wat mijn vermogens en mogelijkheden zijn

Wordt Vervolgd in Dag 559

Dag 531: Waarom geeft Onze Geest geen Correcte Weergave van de Realiteit?

 

In relatie tot de voorgaande blog - deel ik in deze blog de zelf-vergeving statements om te gebruiken in het veranderen en loslaten van de eigenschap van het ego van de geest om de realiteit te benaderen vanuit het startpunt van de idee en het geloof dat de kennis en informatie die ik al in mijn geest heb opgeslagen doorheen mijn leven, een correcte representatie is van de fysieke realiteit en dat met andere woorden niets mij nog werkelijk iets kan bijleren over hoe de realiteit echt functioneert omdat ik zodanig vertrouw op mijn vergaarde 'kennis en informatie' ook al kan ik niet exact zeggen waar al die 'wetenschap' die in mijn geest bestaat eigenlijk precies vandaan komt. Zelf-vergeving die ik zelf in het begin van mijn proces toegepast heb om mezelf uit die leugen te halen die bestaat in en als mijn geest en die mij via kennis en informatie over de realiteit saboteert om de realiteit te zien voor wat het is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het ego van de geest als het absolute vertrouwen op en geloof in de kennis en informatie in en van de geest omdat dat het enige is dat ik zie en ken en altijd gekend en gezien heb als 'mijn wereld' en 'mijn realiteit'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat al de kennis en informatie die ik heb over hoe mijn wereld en realiteit bestaat, op de één of andere manier verbonden is met en aangedreven wordt door energie in mezelf in de vorm van emoties en gevoelens --- en dat de kennis en informatie die opkomt in mijn geest altijd een specifieke emotie of gevoel activeert in mezelf

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen en te begrijpen dat, omdat de kennis en informatie die opkomt in mijn geest in verband met mijn wereld en realiteit, altijd ook een gevoel en/of emotie opwekt, laat zien en wil zeggen dat deze kennis en informatie niet een correcte weergave is van de eigenlijke realiteit maar eerder een persoonlijke perceptie en interpretatie is die niet in functie bestaat van het daadwerkelijk zien en begrijpen van hoe de fysieke realiteit functioneert maar die eerder in functie staat van het genereren en opwekken van gevoelens en emoties in mezelf als persoonlijke ervaringen

Ik vergeef mezelf dat ik kennis en informatie in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan als een construct/systeem/mechanisme van eigen-belang waarin mijn 'wetenschap' en 'begrip' van mijn wereld enkel bestaat in relatie tot mijn persoonlijke gevoelens en emoties - en, omwille van deze gevoelens/emotionele verbanden met de kennis en informatie in mijn geest, zie ik en besteed ik enkel aandacht aan de kennis en informatie die mij het meest energie als gevoelens en emoties zal geven --- in de plaats van in te zien dat ik op deze manier kennis en informatie over de realiteit van de realiteit heb afgescheiden en een alternatieve realiteit in mijn geest heb gecreëerd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat kennis en informatie over de realiteit waardeloos is als het niet in eenheid en gelijkheid bestaat met de eigenlijke fysieke realiteit, bijvoorbeeld wanneer de kennis en informatie enkel bestaat in en als emoties en gevoelens in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat als ik de realiteit wil zien in en als de correcte weergave van de kennis en informatie over de realiteit - dat ik dan een stabiele basis en platform moet creëren in en als mezelf waarin ik één en gelijk sta aan de realiteit als kennis en informatie en dus niet inferieur aan die kennis en informatie in en als gevoelens en emoties - hetgeen wil zeggen dat ik niet kan bestaan in en als gevoelens en emoties binnenin mezelf als eigenbelang, maar dat ik moet bestaan in en als een principe in en als mezelf waarin ik besta als een levende pillaar van stabiliteit en als een levend bewijs dat ik geen persoonlijke relatie met kennis en informatie nodig heb om te kunnen bestaan, door een proces te bewandelen waarin ik mezelf verander en transformeer opdat ik niet meer besta als een energetische entiteit van gevoelens en emoties die kennis en informatie nodig hebben om gegenereerd te worden

Wordt Vervolgd in Dag 532

Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?

Dit is een Verderzetting van "Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien als Mezelf?" in mijn proces van het onderzoeken van wat 'zelf-aanvaarding' inhoudt en wat het woord 'aanvaarding' impliceert in praktische, realistische termen.

Omdat, wat eigenaardig is aan het woord 'aanvaarding' en het feit dat dit woord zelfs bestaat als deel van mijn woordenschat - is dat het impliceert dat er ook zoiets bestaat als 'verwerping' of het 'niet aanvaarden' van iets/iemand --- omdat, als aanvaarding echt zou zijn, dan zou ik er niet eens een woord voor nodig hebben, dan zou het gewoon deel uitmaken van mijn wezen, als een realiteit die ik Leef in elk moment van ademhaling.

Dus, in deze blog wil ik een kijkje nemen naar waarom het is dat het woord aanvaarding tegelijkertijd een gebrek of gemis aan aanvaarding impliceert.en betekent. Dit wil immers zeggen dat er iets scheelt aan mijn definitie van het woord en 'begrip' van aanvaarding - omdat, hoe kan die 'aanvaarding' nu eigenlijk echt en betrouwbaar zijn als en wanneer het in wezen niet op zichzelf bestaat, als een stabiele en constante realiteit, maar als en wanneer het bestaat als een tegenpool en balanceringspunt van de tegenovergestelde ervaring?

Want, als ik dat soort gepolariseerde en voorwaardelijke definitie van het woord 'aanvaarding' hanteer en toesta te bestaan in mijn geest en in hoe ik mijn wereld en realiteit zie en begrijp --- dan creëer en manifesteer ik die gepolariseerde definitie in mijn eigen fysieke leven en in mijn fysieke wereld en omgeving --- hetgeen praktisch gezien wil zeggen dat, terwijl ik bijvoorbeeld een ervaring van Aanvaarding zoek, verlang of probeer te manifesteren, ben ik tegelijkertijd in wezen de tegenovergestelde ervaring als verwerping/afscheiding/afwijzing en een gemis aan aanvaarding aan het manifesteren -- omdat mijn defintie van het woord 'aanvaarding' nu eenmaal inhoudt dat het bestaat met een tegenpool en dat het dus niet kan bestaan zonder zijn tegenpool.

Het is dus niet verwonderlijk dat, gezien het woord en concept van 'aanvaarding' en 'aanvaard worden' bestaat in mezelf en in mijn begrip van de werkelijkheid in en als mezelf en wat ik zie met mijn ogen, dat er ook het begrip en concept van 'afscheiding' en 'afwijzing' en 'verwerping' in mezelf en in mijn begrip van de realiteit bestaat. Hetgeen dus wil zeggen dat, om deze consequentie van het woord 'aanvaarding' op te lossen, waarin aanvaarding dus in wezen afwijzing en verwerping creëert, zal ik het concept van 'aanvaarding' moeten loslaten in mijn geest, en kan 'aanvaarding' niet meer bestaan in mezelf. Enkel dan kan ik een levende statement en ervaring zijn van 'aanvaarding' --- wanneer er geen spoor meer is van gepolariseerde woorden en begrippen en betekenissen in mijn geest in verband met wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Want, zolang het begrip van 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een tegenpool van 'afwijzing' en 'verwerping' ---  zal afwijzing en verwerping ook in mezelf blijven bestaan als deel van dat gepolariseerde begrip van het woord 'aanvaarding'.

Wat ware 'aanvaarding' dus in wezen is en wil zeggen - is het loslaten van het begrip en concept van wat aanvaarding is in mijn geest, omdat dat begrip getint is door allerlei ideëen en verwachtingen en gedachten in verband met wat 'aanvaarding' wil zeggen, als tegengestelde van 'verwerping' en 'afwijzing'. En, aangezien het begrip 'aanvaarding' gekleurd en getint is door ideëen, verwachtingen en gedachten -- is het een voorwaardelijk begrip, hetgeen op zich dus wil zeggen dat er niet werkelijk sprake is van waarachtige Aanvaarding, omdat de aanwezigheid van gedachten, verwachtingen en ideëen in de definitie van het woord 'aanvaarding' impliceert dat er een uitsluiting plaatsvindt. Omdat, in het baseren van mijn definitie van het woord 'aanvaarding' op ideëen, verwachtingen en gedachten, zeg ik in wezen van 'aanvaarding is dit en niet dat', 'het is zus en niet zo', 'het is op die manier maar niet op deze manier', 'het houdt dit in maar niet dat' --- en, dat is niet 'aanvaarding', dat is uitsluiting.

Echte Aanvaarding zou zijn om geen definities, ideëen of gedachten te creëren omtrent wie ik ben of wat de realiteit is of wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit --- omdat, zolang er sprake is van gedachten, definities en ideëen ben ik bezig met het creëren van uitsluiting en afscheiding en afwijzing/verwerping. Vanuit dit perspectief bestaat 'aanvaarding' niet - althans toch niet op de manier waarop ik het altijd heb begrepen --- en dus is 'aanvaarding' iets dat ik nog moet leren kennen door middel van het daadwerkelijk Leven van dit woord en het onderzoeken van hoe ik dit woord kan Leven in en als mijn fysieke dagelijkse bestaan hier in mezelf, zowel als in mijn relatie tot mijn realiteit.


Wordt Vervolgd in Dag 469

Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?

Dit is een Verderzetting van "Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen" in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van Zelf-Aanvaarding een Praktische werkelijkheid kan maken. In de voorgaande dagen had ik in mijn schrijven onderzocht hoe Zelf-Aanvaarding en meer specifiek een gebrek aan Zelf-Aanvaarding eigenlijk functioneert in mijn geest en waarom het bijvoorbeeld is dat een gebrek aan zelf-aanvaarding zelfs kan bestaan in mezelf, waarom is het met andere woorden dat een individu in zichzelf het gevoel of de ervaring heeft van 'niet aanvaard te worden'.

In dit onderzoeks-proces had ik vastgesteld dat het concept 'aanvaarding' in en als bijvoorbeeld 'zelf-aanvaarding', niet enkel in relatie staat tot mezelf als wezen --- maar verbonden is met al wat bestaat - en dat hierin een gebrek aan zelf-aanvaarding of het gevoel dat ik niet aanvaard wordt door mezelf en/of andere mensen een gevolg is van het in feite niet aanvaarden van de realiteit zoals die hier bestaat. Dit 'niet aanvaarden van de realiteit zoals die bestaat' is wat zich bijvoorbeeld manifesteert in de vorm van beoordelingen in de Geest, beoordelingen waarin ik denk van 'die is beter/minder dan die' of 'dit is beter/minder dan dat' en waarin ik in essentie mijn waarde-oordeel plaats op wat het is dat ik zie met mijn ogen.

Dat was immers het specifieke patroon dat ik had gezien en opgemerkt in mijn gedachten van waaruit ik was vertrokken in deze blog series --- namelijk dat ik de neiging heb om naar mezelf en mijn realiteit te kijken vanuit beoordelingen en vergelijking --- waarin ik  mijn realiteit dus niet aanvaard als wat het simpelweg is, als de Realiteit, maar ik ga eerder God spelen door specifieke voorkeuren te hebben in relatie tot bepaalde manifestaties. Ik bedoel, als dit mijn definitie is van 'de realiteit', waarin sommige dingen/wezens beter of minder of superieur of inferieur zijn dan andere dingen/wezens --- hoe kan het dan anders dat ik mezelf niet aanvaard in mezelf, dat ik mij constant onzeker voel over hoe ik eruit zie, over wie ik ben in relatie tot andere mensen, over de dingen die ik doe en hoe ik mezelf uitdruk?

Dus, door beoordelingen te laten bestaan in mijn geest, laat ik afscheiding, verscheuring, buitensluiting en ongelijkheid toe te bestaan in mijn wereld en in mezelf --- en enkel wanneer ik loslaat van die beoordelingen in mijn geest en dus mijn werkelijkheid niet meer onderverdeel en opdeel, kan aanvaarding pas bestaan in mijn ervaring van mijn werkelijkheid en van mezelf, want dan zal aanvaarding de levende manifestatie zijn van 'wie ik ben' -- omdat, de fysieke werkelijkheid als hoe ze echt bestaat IS aanvaarding omdat er geen beoordelingen bestaan, die bestaan immers enkel in mijn persoonlijke geest en gedachten in de structuur van mijn identiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 467

Dag 429: Kritiek Krijgen is de Realiteit van Wie Ik Ben Onder Ogen Zien

Dit is een verderzetting van "Wie of Wat is het dat zichzelf beschermt/verdedigd in het emotioneel reageren op kritiek?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als iemand in mijn omgeving mij aanspreekt over wat ik heb gedaan of aan het doen ben of zal doen, en mij advies, tips, commentaar of kritiek geeft  in verband met hoe ik het beter zou doen of waarom wat ik deed niet het beste was - en ik zie een emotionele ervaring van inferioriteit en angst opkomen in mezelf, verbonden met de gedachte dat 'ik iets fout gedaan heb' en dat ik nu 'minderwaardig ben' en dat ik 'niet goed genoeg ben' --- dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze automatische reactie van angst waarin ik mezelf in mijn gedachten een slachtoffer maak van de situatie door te denken dat ik 'minderwaardig' ben omdat ik kritiek gekregen heb van iemand en mij dan minderwaardig te voelen, een voorgeprogrammeerde reactie is van het ego van de geest als een gelimiteerd systeem van kennis en informatie dat zichzelf in dat moment probeert te beschermen --- omdat ik eigenlijk binnenin mezelf weet en begrijp dat als ik zou luisteren naar wat deze persoon te zeggen heeft tegen mij en zijn/haar woorden in overweging zou nemen, dat ik dan mezelf zou uitbreiden buiten de 'grenzen' van dat gelimiteerde systeem van kennis en inforatie als het ego en dat ik dus niet meer zal kunnen bestaan in en als het ego

en dus zie, besef en begrijp ik dat ik in en als het ego van de geest reageer met angst en kwaadheid wanneer iemand mij kritiek of advies geeft in verband met mijn expressie in deze fysieke werkelijkheid - omdat ik op die manier mijn aandacht onmiddellijk afleid en wegleid van wat die persoon tegen mij gezegd heeft, en er zo dus voor zorg dat ik de realiteit in de woorden van die persoon in verband met wie ik ben in mijn fysieke uitdrukking niet zal horen --- om mezelf in en als het ego van de geest te 'beschermen' tegen 'verandering' - omdat ik eigenlijk weet dat verandering noodgedwongen een gevolg zal zijn als ik mezelf openstel om te horen wat het perspectief is van andere mensen op wat ik doe en wie ik ben in en als de fysieke realiteit --- omdat ik dan zal inzien en beseffen dat wie ik denk dat ik ben in en als het ego van de geest, waarin ik mezelf heb gedefinieerd in en als de gedachte/idee dat ik 'juist' ben en dat ik 'weet wat ik doe', in wezen een enorm gelimiteerde visie is op en idee is van mezelf dat niet de realiteit is van wie ik eigenlijk echt ben

hierin zie, besef en begrijp ik dat wat andere mensen te zeggen hebben over mij en mijn fysieke expressie/handelingen/daden/uitdrukking mij altijd een dimensie zal tonen van wie ik eigenlijk ben in en als de fysieke werkelijkheid --- en dat het ego daarom dit niet zal willen horen, omdat het ego van de geest bestaat in en als een eendimensioneel idee in verband met 'wie ik ben', en daarin in afscheiding bestaat van alle andere wezens in mijn omgeving --- en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te horen wat het perspectief van een ander wezen is over mij, dan geef ik mezelf de kans om te leren over wie ik werkelijk ben in en als de fysieke werkelijkheid, door dit specifieke individu in kwestie te leren kennen, als een deel van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid, door mezelf in zijn/haar schoenen te verplaatsen en daarin te zien hoe deze persoon mij ziet en ervaart en bijgevolg te zien welke de consequenties van mijn expressie zijn op dit individu, zodat ik hierin mezelf kan ondersteunen om mijn expressie te veranderen en te corrigeren zodat hoe ik mezelf uitdruk steeds in lijn staat met een waarachtige overweging van en een geven om de levende wezens om mij heen

dus, als en wanneer ik die automatische emotionele reactie van angst en inferioriteit zie opkomen in mezelf wanneer iemand iets aan te merken heeft op hoe ik mezelf uitdruk, verbonden met gedachten waarin ik mezelf beoordeel en verminder - dan stop ik en ik adem, en ik zie, begrijp en besef dat ik mezelf in mijn geest opzettelijk in een inferieure positie aan het plaatsen ben tegenover deze persoon die een opmerking gemaakt heeft over mijn expressie/uitdrukking/handeling - zodat ik een excuus heb om mezelf af te scheiden van deze persoon en van de woorden die hij/zij heeft uitgedrukt tegenover mij --- en daarin dus, in de plaats van te horen wat er gezegd geweest is en één en gelijk te staan met de commentaar/kritiek/advies opdat ik de commentaar/kritiek/advies kan gebruiken op een ondersteunende en constructieve manier, eerder emotioneel kan blijven reageren op de commentaar/kritiek/advies en dus in de geest kan blijven bestaan zonder ooit mezelf te leren kennen als wie ik werkelijk ben als het zelf-directieve principe

ik sta mezelf dus niet toe van een voorgeprogrammeerde emotionele reactie van angst op kritiek/commentaar/advies dat ik krijg van andere mensen over mijn fysieke expressie, over te gaan in een reactie van kwaadheid en beschuldiging, verbonden met de gedachte dat deze persoon mij persoonlijk heeft aangevallen door mijn expressie in vraag te stellen of uit te dagen --- omdat ik inzie, besef en begrijp dat deze persoon mij niet werkelijk persoonlijk aan het aanvallen is door mij kritiek/commentaar/advies te geven, maar dat ik het zo interpreteer omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het ego van de geest en de gedachte/idee dat ik 'juist' ben en dat ik 'weet wat ik doe' --- waardoor ik mij enkel aangevallen voel in en als het gelimiteerde, eendimensionele systeem dat ik mezelf heb toegestaan te worden in en als het ego van de geest

en dus, hierin stel ik mezelf tot doel om de mensen om mij heen te zien in eengheid en gelijkheid met mezelf - en dus, wanneer ik kritiek of commentaar of advies krijg in verband met mijn expressie - deze kritiek/commentaar/advies te zien en erkennen als een kans en een mogelijkheid om meer te weten te komen over mezelf als wie ik ben in en als deze fysieke werkelijkheid - omdat, iemand die mij commentaar/kritiek/advies geeft over wat ze van mij zien, is een directe fysieke feedback die ik krijg van mijn fysieke omgeving, in relatie tot wie ik werkelijk ben als een fysiek wezen

en dus hierin zie, besef en begrijp ik dat ik over het algemeen in mijn geest zit, in en als de idee dat ik 'juist' en 'correct' ben en 'gelijk' heb in al wat ik doe de hele tijd omdat er niemand of niets is die mij in vraag stelt, of mij wijst op mijn gedrag of daden - en dat dus, wanneer iemand mij kritiek/commentaar/advies geeft, dan is dat een directe confrontatie met wie ik eigenlijk ben en met de realiteit van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid - en in dat moment wordt ik even wakker geschud uit mijn illusie wereldje in mijn geest waarin ik geloof dat ik perfect ben en 'juist' ben

hierin stel ik mezelf dus tot doel om zulk een momenten te aanvaarden en erkennen en zien voor wat ze werkelijk zijn - als geschenken van mezelf in en als de fysieke werkelijkheid die mij een 'reality-check' geeft in een moment en mij zegt van 'hey, ik zie jou, jij bent Hier, jij bestaat hier in deze fysieke realiteit, je bent niet alleen en je gedrag/daden hebben wel degelijk gevolgen en consequenties op je omgeving, dus let op!' --- en dus omarm ik deze momenten waarin ik de kans krijg om mijn perspectief op wie ik ben als HIER uit te breiden en te verrijken en mezelf te realiseren als wie ik werkelijk ben --- buiten de gelimiteerde grenzen van het ego om

ik stel mezelf tot doel om mezelf niet te laten bepalen of sturen door voorgeprogrammeerde automatische emotionele reacties in en als het ego - en neem verantwoordelijkheid voor deze automatische reacties in en als het gelimiteerde systeem van het ego dat ik heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mezelf --- door in het moment waarin ik geconfronteerd wordt met iemand die mij kritiek/commentaar/advies geeft in verband met wat ik heb gedaan of aan het doen ben of zal doen - te ademen en in en als ademhaling, stabiel te blijven staan in en als mezelf in en als de statement dat ik HIER ben, ik beslis wie ik ben als het leven zelf en ik ben geen systeem van voorgeprogrammeerde reacties van zelf-sabotage - ik ben niet zelf-limitatie, ik ben zelf-uitbreiding, zelf-verkenning, zelf-ontdekking en zelf-omarming - ik ben het leven in en als elk wezen dat Hier bestaat in eenheid en gelijkheid

Dag 408:Wanneer de Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit

Vandaag kwamen Joao en Joana op bezoek op de Desteni Farm - en dus gingen Maite en ik de gordijnen weer ophangen die we net gewassen hadden. De gordijnen hadden een specifiek systeem waarbij je verschillende staafjes in verscheidene lussen moet schuiven om een speciaal effect te creëren wanneer ze ophangen.

Ik had dat systeem nog nooit gezien, toegepast of geprobeerd - en toen ik eraan begon merkte ik dat ik heel veel moeite had om de staafjes in de lussen te schuiven -- het proces ging heel traag en gedachten die door mijn geest gingen waren van: 'wat voor een snertsysteem is dat nu', 'wie ontwerpt er nu zoiets?!', 'wie koopt er nu zoiets?!', 'waarom moet ik mijn tijd hieraan spenderen?!', 'ik begrijp niet waarom ik al mijn tijd moet spenderen aan het ophangen van gordijnen terwijl ik andere taken te doen heb!'.

Ik had aanvankelijk verwacht dat het ophangen van gordijnen een heel snel proces zou zijn, en dat ze in één twee drie zouden ophangen zoals dat altijd het geval geweest is met gordijnen - het is normaal gezien een heel simpel systeem van één haakje dat je door één lus moet schuiven. Ik begon mij gefrustreerd te voelen omdat het zo traag ging - en die frustratie was duidelijk een reactie op de machteloosheid die ik eigenlijk ervoer in mezelf tegenover dit hele proces dat niet verliep zoals ik had verwacht/verlangd dat het zou verlopen. En ik bleef maar denken van 'waarom ziet Maite niet dat dit systeem niet werkt?!', 'waarom nemen we niet gewoon andere gordijnen die niet zoveel tijd consumeren om op te hangen?!', 'dit is toch gewoon niet redelijk!' -- en hoe meer ik rondjes bleef draaien in die 'waarom'-vragen in mijn geest die een uiting waren van de machteloosheid die ik ervoer in mezelf --- alsof ik mezelf tot God aan het keren was in mijn onbegrip over waarom de situatie niet verliep volgens het plan dat ik aanvankelijk in mijn gedachten had - 'waarom heeft U mij verlaten God, waarom toch?!' lol. Met andere woorden: 'waarom krijg ik niet wat ik wil God?' --- des te meer voelde ik mij 'gevangen' in/door de situatie, en voelde ik mij meer en meer machteloos tegenover de taak die ik aan het uitvoeren was en mijn onkunde om die staafjes op snelle en efficiente wijze door die lussen te krijgen.

Hierdoor ontstond er een conflict in mezelf - waarin er langs de ene kant in mezelf een 'stem'/'personage' was die de situatie wil controleren en die een bepaalde verwachting/plan had in verband met wat ik aan het doen was en die zei van 'dit moet hier sneller gaan!', 'komaan, gordijnen ophangen, dat zou niet zoveel tijd in beslag moeten nemen!' - en dan langs de andere kant was er ik in het fysieke lichaam en de fysieke realiteit van mezelf waarin ik nu eenmaal niet sneller leek te kunnen gaan, waarin ik mij constant geblokkeerd voelde door mijn eigen fysieke beperkingen en vaardigheden in relatie tot het 'staafjes-in-lusjes-schuiven'-proces. En dus, doordat ik in en als dat 'controllerende' personage in mijn geest verwachtingen/verlangens/plannen had die niet overeenkwamen met de eigenlijke fysieke realiteit/situatie, en die dus in conflict/frictie/wrijving stonden met de realiteit, bouwde er zich een energie op in mezelf, een ervaring van kwaadheid - die dus in werkelijkheid een reactie was van hulpeloosheid/machteloosheid -- waarin het best eigenaardig is hoe die ervaring van kwaadheid net het omgekeerde lijkt te zijn van 'machteloosheid'/'hulpeloosheid' en een gevoel van macht/superioriteit geeft, maar dus in wezen is het eigenlijk gewoon een gevolg van de wrijving/frictie die ontstaat wanneer de realiteit van mezelf in mijn geest in de vorm van verlangens, verwachtingen en plannen, niet overeenkomt met de fysieke realiteit van mezelf.

En, zodra Maite wegging om andere taken te verzorgen, en ik alleen bleef met de gordijnen, en de staafjes en de lussen, begon ik te huilen, lol. Ik huilde uit frustratie/machteloosheid - frustratie/machteloosheid omdat ik niet leek te kunnen doen wat ik geloofde en dacht dat ik zou moeten doen/kunnen -- namelijk die staafjes snel en efficient in die lusjes schuiven en de gordijnen ophangen. En, die toestand waarin ik me op dat moment in bevond was exact hetzelfde als hoe ik me zo vaak ervaren had tijdens mijn kindertijd. Toen was die stem/dat personage van 'controle' dat zegt van 'zo moet het zijn' en 'dit is wat ik van jou verwacht' - een volwassene -- en ik was het kind, namelijk de fysieke realiteit die niet kon voldoen aan die verwachtingen omdat het de specifieke noodzakelijke vaardigheden of kennis niet had en die dan begon te huilen uit angst van de kwaadheid van de volwassene als ik de specifieke taak niet op hun manier zou kunnen uitvoeren - uit angst om gestraft te worden.

En dus is het fascinerend hoe die 'kwaadheid' zich nu gemanifesteerd heeft in mijn eigen geest - waarin ik zowel het kind als de volwassene ben. Ik ben langs de ene kant in mijn geest de volwassene die controle wil uitoefenen over de fysieke realiteit door allerlei verwachtingen te hebben in verband met 'hoe het moet zijn' --- en langs de andere kant ben ik het kind als de fysieke realiteit van mezelf die niet kan voldoen aan die verwachtingen. Dat hele proces van hoe ik vroeger in relatie stond met en reageerde op de volwassene in mijn omgeving, heeft zich dus, nu dat ik zelf 'volwassen' ben, geinternaliseerd in mezelf. Hoe eigenaardig - dat die momenten in mijn herinneringen zich volledig hebben geïntegreerd in en als mezelf, waarin ik dus zelf elk personage ben in de herinneringen - ik ben zelf de 'controlerende' volwassene waarop ik reageer met angst en machteloosheid/hulpeloosheid --- ik ben de polariteit van langs de ene kant de volwassene die zich gefrustreerd en kwaad voelt omdat 'het kind'/het fysieke lichaam niet snel genoeg gaat, en denkt van 'je moet het zus en zo doen' en 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', en langs de andere kant ben ik het kind dat zegt van 'ik probeer maar het lukt me niet', 'ik weet niet waarom ik niet sneller/beter kan zijn'.

Want, dit keer was er helemaal geen 'volwassene' in mijn omgeving die zei van 'kim je moet sneller gaan' of 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', maar toch interpreteerde mijn geest de situatie vanuit mijn herinneringen, waar ik dan emotioneel op reageerde alsof het echt is - ook al was er geen enkele werkelijke referentie tot die herinnering in mijn eigenlijke fysieke realiteit. En dus, dit is een mooi voorbeeld van hoe ik werkelijk een 'organische robot' ben, een geprogrammeerd systeem dat dag in en dag uit het verleden blijft herbeleven, ook al is dat verleden totaal niet meer HIER - want, de realiteit die HIER is, heeft niets te maken met al die emotionele herinneringen in mijn geest. En dus, daarom is het proces van zelf vergeving en zelf-correctie zo essentieel - om als het ware mezelf 'op te ruimen' in mijn geest, en ervoor te zorgen dat ik in mijn participatie met/in mijn dagelijkse werkelijkheid niet gestuurd of beïnvloed wordt door herinneringen als geintegreerde momenten en emotionele ervaringen uit het verleden - maar zodat ik voor de eerste keer in mijn bestaan werkelijk kan Leven, in het moment, als het zelf-directieve principe van mezelf en mijn leven/bestaan.

Wordt Vervolgd in Dag 409

Dag 318:Hoe draagt onze Media bij tot Maatschappelijke Problemen? - Dossier Verkrachting in België

Dit is een vervolg van "Dag 317: Waarom is ons Rechtssysteem niet Oplossingsgericht - Dossier Verkrachting in België" - en we gaan verder vanuit volgende paragraaf:

In de volgende blog zullen we de rol van de media bekijken, onderzoeken en bespreken in het beïnvloeden en aansturen van het menselijk denken en reageren op bepaalde gebeurtenissen door bijvoorbeeld veel meer opzettelijk in te spelen op de emotionele en gevoelens-reacties van de mens en zeer weinig wetenschappelijk onderbouwde perspectieven te bieden op het hoe, wat en waarom van gebeurtenissen die plaatsvinden in onze samenleving --- en wat daar bijgevolg de consequenties van zijn in onze samenleving en in hoe wij als samenleving met problemen, zoals bijvoorbeeld seksuele delinquentie, omgaan.


Wanneer we kijken naar de rol van de media in het fenomeen 'criminaliteit' in onze samenleving, en meer specifiek gerelateerd aan het onderwerp in de voorgaande blogs, seksuele delinquentie, kunnen we vaststellen dat de media, als 'het Nieuws', enkel functioneert als een mechanisme van verslaggeving. Het is alsof we kunnen zien precies hoe diep we in de shit zitten en precies hoe dysfunctioneel onze samenleving en menselijke relaties zijn, terwijl we onszelf langzaam maar zeker tenonder zien gaan als de Titanic.

En al wat wij kunnen doen wanneer we het nieuws zien, horen of lezen, is onze schouders ophalen en zuchten 'tja, het is allemaal wel erg, ja, maar wat kan ik daar nu aan doen?'. De media, het nieuws, de verslaggeving brengt ons in een staat van aanvaardde hulpeloosheid en machteloosheid terwijl we onze eigen leefomgeving, wereld en samenleving zien zieker en zieker worden - door enkel te berichten over al wat er misloopt, al de criminele activiteiten en problemen die de kop opsteken, zonder op welke manier dan ook verslag te geven over het hoe of waarom van die problemen.

Neem verkrachting en seksuele delinquentie bijvoorbeeld, wat de media weergeeft zijn al de statistieken, al de cijfers van verkrachting in België/Vlaanderen - 50 per week! - al de verhalen van meisjes en vrouwen die verkracht geweest zijn. Maar met welk doel kan je wel vragen? Wat deze verslaggeving uitlokt bij de kijker/lezer/luisteraar is een REACTIE, van bijvoorbeeld verontwaardiging, woede en angst, maar vooral van moedeloosheid, verslagenheid en hulpeloosheid die gepaard gaat met de gedachte van 'ik ben maar een mens', 'wat weet ik nu over hoe ik deze problemen kan oplossen?!'.

Want, ja, verkrachting is 'erg' en 'slecht' en 'verschrikkelijk' en, ja, geen enkele vrouw/meisje zou zoiets moeten doorstaan. Maar, als het erop aankomt, wat weten we eigenlijk over het fenomeen 'verkrachting'? Waarom bestaat zoiets? Wat kunnen we eraan doen? Wat vertelt het feit dat verkrachting voorkomt in onze samenleving over onze samenleving en over onszelf als individuen/participanten in die samenleving? Deze vragen worden niet gesteld noch beantwoord in de media, en dat zijn net de meest pertinente en drukkende vragen die elke gezonde samenleving en individu zich zou moeten stellen.

Waarom is het dat wij onze media hebben aanvaard als een mechanisme dat enkel bijdraagt tot het creëren van een passieve, machteloze en hulpeloze samenleving/bevolking/individu - een individu/samenleving vol feiten, vol data, informatie, statistieken en kennis/wetenschap van zaken, maar zonder enig oplossingsgerichte ingesteldheid?

Waarom, met andere woorden, is het dat wij de media, dat in principe een vorm van 'onderwijs-instelling' is die de mens behoort te onderwijzen over de wereld waarin hij zich bevind en hoe hij zich kan ontplooien tot een betrokken en verantwoordelijke deelnemer in die wereld, hebben toegestaan een industrie te worden  die opzettelijk inspeelt op het ego in en van de mens, namelijk het verlangen van de mens om te REAGEREN op 'nieuws' in en als 'nieuws-GIERIGHEID', om daar winst uit te kunnen slaan --- net zoals bij elke andere industrietak het geval is?

Het wordt tijd dat we inzien, beseffen en begrijpen dat het soort media die wij toestaan in onze samenleving, bijdraagt tot het vormgeven van de samenleving waar wij ons in bevinden omdat het bijdraagt tot het vormgeven van onze ingesteldheid tegenover de wereld waar wij ons in bevinden. De media heeft hierdoor een inherente plicht te vervullen - het heeft de plicht om de problemen in de samenleving, zoals bijvoorbeeld 'verkrachting', niet enkel te kaarten, maar daarnaast ook wetenschappelijk onderzoek te verrichten en vragen te stellen naar het hoe en waarom van die problemen --- teneinde de problemen te kunnen oplossen en zodoende bij te dragen tot het vormgeven van een gezond functionerende samenleving.

Je kan zelfs stellen dat de media in zijn huidige vorm bijdraagt tot het in stand houden van de problemen door enkel REACTIES uit te lokken bij de luisteraar/kijker/lezer op de feiten, statistieken en bericht-gevingen --- reacties die altijd afkomstig zijn vanuit het ego van de mens als persoonlijke meningen, opinies, gedachten en geloofsystemen -- en daardoor het individu in een staat te brengen van het passief aanvaarden van de samenleving en de problemen in die samenleving 'zoals het is', door het individu niet bij te brengen over het werkelijke hoe en waarom van de samenleving, van het economische systeem en van hoe ons economische systeem tot veel consequenties leidt door niet te bestaan op een manier die het beste is voor al het leven op aarde.

De problemen die zich voordoen in onze leefwerend zijn immers allemaal, stuk voor stuk, gevolgen en consequenties van een groter probleem dat zich al sinds jaar en dag afspeelt in de menselijke samenleving - het economische stelsel en hoe mensen gedreven worden om vanuit persoonlijk winstbejag en overleving zonder verpinken een ander uit te buiten en te misbruiken. En het feit dat onze media dit inherente probleem, als de verziekte voedingsbodem waar onze samenleving op gebouwd is, niet aankaart en linkt aan alle andere problemen die de kop opsteken, bewijst dat de media niet het beste met ons voorheeft en dus niet bestaat op een manier die het beste is voor onszelf, onze samenleving en onze kinderen.

Onderzoek de Equal Life Foundation, waar we opperen voor een Basis Inkomen Garantie voor elk mens - dat de kans zal bieden voor de mens om zijn integriteit en eerlijkheid te herwinnen en om onze samenleving te herbekijken en herdefinieren en dingen zoals de Media te onderzoeken en hervormen, vanuit het besef en inzicht dat de media een belangrijke factor vormt in het vormgeven van de ingesteldheid van het individu en bijgevolg in het vormgeven van het soort samenleving waarin wij bestaan.