Dag 411: Hoe kan Manipulatie een Uitdrukking zijn die het Beste is voor Allen?

Dit is een verderzetting van "Dag 410: Het Verleden is een Leugen"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in een emotionele reactie zie gaan van te willen ineenstorten en huilen als een reactie op de ervaring van een conflict tussen machteloosheid en frustratie in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie een manipulatie techniek is die ik tijdens mijn kindertijd in mezelf ontwikkeld heb, uit angst van de kwaadheid van de mensen om mij heen wanneer en als ik iets niet zou kunnen

waarin ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf, door te participeren en mezelf uit te drukken in en als die manipulatie, onderdruk en limiteer en minder/kleiner maak dan wie/wat ik eigenlijk ben --- omdat ik mezelf in en als die manipulatie heb aanvaard als een slachtoffer van de mensen om mij heen, net zoals ik mezelf als kind het slachtoffer voelde van mijn ouders/leerkrachten en de volwassenen om mij heen -- en dat dus, als ik mezelf toesta mezelf te definieren in en als die manipulatie, dat ik dan het verleden met/in mezelf blijf meedragen en mezelf blijf verminderen in en als mezelf net zoals ik mij vroeger 'minderwaardig' voelde tegenover mijn ouders/leerkrachten/volwassenen

waarin  ik zie, besef en begrijp - dat ik nooit werkelijk minderwaardig geweest ben tegenover mijn ouders/leerkrachten/volwassenen - en dat die ervaring van minderwaardigheid een voorgeprogrammeerde, voorspelbare ervaring is die in elk kind geprogrammeerd wordt via het schoolsysteem en het familie-systeem in deze wereld, en dat ervoor zorgt dat kinderen zich onderwerpen aan al de systemen in deze wereld en bijgevolg zullen leven en bestaan in deze wereld als exacte kopiëen van hun ouders en grootouders en dus nooit zullen opstaan om het systeem te veranderen

ik zie, besef en begrijp hoe ik mezelf opzettelijk aan het limiteren en onderdrukken ben door mezelf te definieren in en als emotioneel geladen herinneringen/momenten uit het verleden waarin ik reageerde op de angst die ik voelde in mezelf in relatie tot mensen in mijn omgeving en door mezelf uit te drukken in en als het mechanisme van manipulatie in en als mezelf door bvb te beginnen huilen als reactie op een angst in mezelf, waarin ik probeer om opzettelijk in te spelen op de emoties van mensen om mij heen --- omdat ik daarin een statement maak dat ik geloof dat de ervaring van minderwaardigheid is wie ik werkelijk ben

ik zie, besef en begrijp dat ik niet minderwaardig ben aan de mensen om mij heen en dat de ervaring van minderwaardigheid eerder een gevolg was van voorgeprogrammeerde factoren tijdens de kindertijd die de illusie/idee creëren dat het kind 'minder' is dan de volwassene

waarin, ik mezelf tot doel stel om op te staan in en als mezelf en in en als deze wereld en realiteit als een zelf-verantwoordelijk levend wezen, in en als het besef dat ik één en gelijk ben met elk ander mens --- door een proces van zelf-correctie te bewandelen waarin ik de emotionele en mentale brainwashing van het verleden corrigeer en mezelf herstel als een stabiel levend wezen dat staat/bestaat als een punt van onvoorwaardelijke ondersteuning --- als het levende voorbeeld van hoe een volwassen mens werkelijk zou moeten bestaan, op een manier die het beste is voor al het leven hier op aarde, als een stabiel, consistent en betrouwbaar wezen dat niet bestuurd wordt door persoonlijke gevoelens of emotionele reacties, maar dat zichzelf bestuurt en dirigeert

ik stel mezelf tot doel om manipulatie in en als mezelf te corrigeren tot een expressie/uitdrukking van mezelf die geen reactie is op voorgeprogrammeerde emotionele ervaringen en in functie bestaat van persoonlijke overleving/zelfbehoud - maar die eerder een uitdrukking is in/van mezelf van een geven om al wat bestaat als mezelf, waarin ik de verantwoordelijkheid op mij neem om al wat bestaat in en als mijn omgeving, te sturen, besturen en begeleiden vanuit en op basis van inzicht in en begrip van hoe alles bestaat, werkt en functioneert - om een bestaan te creëeren dat het beste is voor allen als mezelf

Dag 408:Wanneer de Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit

Vandaag kwamen Joao en Joana op bezoek op de Desteni Farm - en dus gingen Maite en ik de gordijnen weer ophangen die we net gewassen hadden. De gordijnen hadden een specifiek systeem waarbij je verschillende staafjes in verscheidene lussen moet schuiven om een speciaal effect te creëren wanneer ze ophangen.

Ik had dat systeem nog nooit gezien, toegepast of geprobeerd - en toen ik eraan begon merkte ik dat ik heel veel moeite had om de staafjes in de lussen te schuiven -- het proces ging heel traag en gedachten die door mijn geest gingen waren van: 'wat voor een snertsysteem is dat nu', 'wie ontwerpt er nu zoiets?!', 'wie koopt er nu zoiets?!', 'waarom moet ik mijn tijd hieraan spenderen?!', 'ik begrijp niet waarom ik al mijn tijd moet spenderen aan het ophangen van gordijnen terwijl ik andere taken te doen heb!'.

Ik had aanvankelijk verwacht dat het ophangen van gordijnen een heel snel proces zou zijn, en dat ze in één twee drie zouden ophangen zoals dat altijd het geval geweest is met gordijnen - het is normaal gezien een heel simpel systeem van één haakje dat je door één lus moet schuiven. Ik begon mij gefrustreerd te voelen omdat het zo traag ging - en die frustratie was duidelijk een reactie op de machteloosheid die ik eigenlijk ervoer in mezelf tegenover dit hele proces dat niet verliep zoals ik had verwacht/verlangd dat het zou verlopen. En ik bleef maar denken van 'waarom ziet Maite niet dat dit systeem niet werkt?!', 'waarom nemen we niet gewoon andere gordijnen die niet zoveel tijd consumeren om op te hangen?!', 'dit is toch gewoon niet redelijk!' -- en hoe meer ik rondjes bleef draaien in die 'waarom'-vragen in mijn geest die een uiting waren van de machteloosheid die ik ervoer in mezelf --- alsof ik mezelf tot God aan het keren was in mijn onbegrip over waarom de situatie niet verliep volgens het plan dat ik aanvankelijk in mijn gedachten had - 'waarom heeft U mij verlaten God, waarom toch?!' lol. Met andere woorden: 'waarom krijg ik niet wat ik wil God?' --- des te meer voelde ik mij 'gevangen' in/door de situatie, en voelde ik mij meer en meer machteloos tegenover de taak die ik aan het uitvoeren was en mijn onkunde om die staafjes op snelle en efficiente wijze door die lussen te krijgen.

Hierdoor ontstond er een conflict in mezelf - waarin er langs de ene kant in mezelf een 'stem'/'personage' was die de situatie wil controleren en die een bepaalde verwachting/plan had in verband met wat ik aan het doen was en die zei van 'dit moet hier sneller gaan!', 'komaan, gordijnen ophangen, dat zou niet zoveel tijd in beslag moeten nemen!' - en dan langs de andere kant was er ik in het fysieke lichaam en de fysieke realiteit van mezelf waarin ik nu eenmaal niet sneller leek te kunnen gaan, waarin ik mij constant geblokkeerd voelde door mijn eigen fysieke beperkingen en vaardigheden in relatie tot het 'staafjes-in-lusjes-schuiven'-proces. En dus, doordat ik in en als dat 'controllerende' personage in mijn geest verwachtingen/verlangens/plannen had die niet overeenkwamen met de eigenlijke fysieke realiteit/situatie, en die dus in conflict/frictie/wrijving stonden met de realiteit, bouwde er zich een energie op in mezelf, een ervaring van kwaadheid - die dus in werkelijkheid een reactie was van hulpeloosheid/machteloosheid -- waarin het best eigenaardig is hoe die ervaring van kwaadheid net het omgekeerde lijkt te zijn van 'machteloosheid'/'hulpeloosheid' en een gevoel van macht/superioriteit geeft, maar dus in wezen is het eigenlijk gewoon een gevolg van de wrijving/frictie die ontstaat wanneer de realiteit van mezelf in mijn geest in de vorm van verlangens, verwachtingen en plannen, niet overeenkomt met de fysieke realiteit van mezelf.

En, zodra Maite wegging om andere taken te verzorgen, en ik alleen bleef met de gordijnen, en de staafjes en de lussen, begon ik te huilen, lol. Ik huilde uit frustratie/machteloosheid - frustratie/machteloosheid omdat ik niet leek te kunnen doen wat ik geloofde en dacht dat ik zou moeten doen/kunnen -- namelijk die staafjes snel en efficient in die lusjes schuiven en de gordijnen ophangen. En, die toestand waarin ik me op dat moment in bevond was exact hetzelfde als hoe ik me zo vaak ervaren had tijdens mijn kindertijd. Toen was die stem/dat personage van 'controle' dat zegt van 'zo moet het zijn' en 'dit is wat ik van jou verwacht' - een volwassene -- en ik was het kind, namelijk de fysieke realiteit die niet kon voldoen aan die verwachtingen omdat het de specifieke noodzakelijke vaardigheden of kennis niet had en die dan begon te huilen uit angst van de kwaadheid van de volwassene als ik de specifieke taak niet op hun manier zou kunnen uitvoeren - uit angst om gestraft te worden.

En dus is het fascinerend hoe die 'kwaadheid' zich nu gemanifesteerd heeft in mijn eigen geest - waarin ik zowel het kind als de volwassene ben. Ik ben langs de ene kant in mijn geest de volwassene die controle wil uitoefenen over de fysieke realiteit door allerlei verwachtingen te hebben in verband met 'hoe het moet zijn' --- en langs de andere kant ben ik het kind als de fysieke realiteit van mezelf die niet kan voldoen aan die verwachtingen. Dat hele proces van hoe ik vroeger in relatie stond met en reageerde op de volwassene in mijn omgeving, heeft zich dus, nu dat ik zelf 'volwassen' ben, geinternaliseerd in mezelf. Hoe eigenaardig - dat die momenten in mijn herinneringen zich volledig hebben geïntegreerd in en als mezelf, waarin ik dus zelf elk personage ben in de herinneringen - ik ben zelf de 'controlerende' volwassene waarop ik reageer met angst en machteloosheid/hulpeloosheid --- ik ben de polariteit van langs de ene kant de volwassene die zich gefrustreerd en kwaad voelt omdat 'het kind'/het fysieke lichaam niet snel genoeg gaat, en denkt van 'je moet het zus en zo doen' en 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', en langs de andere kant ben ik het kind dat zegt van 'ik probeer maar het lukt me niet', 'ik weet niet waarom ik niet sneller/beter kan zijn'.

Want, dit keer was er helemaal geen 'volwassene' in mijn omgeving die zei van 'kim je moet sneller gaan' of 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', maar toch interpreteerde mijn geest de situatie vanuit mijn herinneringen, waar ik dan emotioneel op reageerde alsof het echt is - ook al was er geen enkele werkelijke referentie tot die herinnering in mijn eigenlijke fysieke realiteit. En dus, dit is een mooi voorbeeld van hoe ik werkelijk een 'organische robot' ben, een geprogrammeerd systeem dat dag in en dag uit het verleden blijft herbeleven, ook al is dat verleden totaal niet meer HIER - want, de realiteit die HIER is, heeft niets te maken met al die emotionele herinneringen in mijn geest. En dus, daarom is het proces van zelf vergeving en zelf-correctie zo essentieel - om als het ware mezelf 'op te ruimen' in mijn geest, en ervoor te zorgen dat ik in mijn participatie met/in mijn dagelijkse werkelijkheid niet gestuurd of beïnvloed wordt door herinneringen als geintegreerde momenten en emotionele ervaringen uit het verleden - maar zodat ik voor de eerste keer in mijn bestaan werkelijk kan Leven, in het moment, als het zelf-directieve principe van mezelf en mijn leven/bestaan.

Wordt Vervolgd in Dag 409