Dag 806: Omarm je Emoties

Dit interview Embrace your Mind op Eqafe gaat over hoe je jezelf kan ondersteunen om beter te kunnen omgaan met de negatieve ervaringen die opkomen in jezelf. Wanneer het aankomt op positieve ervaringen - op gevoelens - lijken we zonder weerstand onszelf volledig over te geven aan deze gevoelens. We laten ons meevoeren door de stroom en omarmen de ervaringen, gedachten, verbeeldingen en al wat eraan gekoppeld is volhartig.

Wanneer het echter aankomt op de negatieve ervaringen in onze geest - onze emoties - dan is onze ervaring heel anders. We vechten ertegen, we willen dat het weggaat en stopt en we ervaren onze emoties meer als een last en als iets dat we niet willen in onszelf. Terwijl positieve zowel als negatieve ervaringen eigenlijk hetzelfde zijn in de zin van dat het maar energetische ervaringen zijn binnenin onszelf, gekoppeld aan gedachten in onze geest. Waarom is het dus dat we de voorkeursbehandeling geven aan gevoelens terwijl we onszelf dissocieren van emoties? Waarom erkennen we emoties niet als evenveel deel van onszelf als gevoelens en hebben we niet dezelfde houding tegenover emoties?

Dit interview en het erop volgende interview, Embrace your Mind(Part 2), heeft mij ondersteund om een kijkje te nemen in mezelf naar die emotionele ervaringen die ik verwerp en naar hoe ik reageer binnenin mezelf op de emotionele ervaringen die ik zie in mezelf. In Deel 2 wordt een oefening gedeeld die je kan toepassen om deze relatie met gevoelens en emoties beginnen te zien.

Ik zag en besefte dat het mijn houding was tegenover emotionele ervaringen die opkomen in mijn geest, zoals kwaadheid, onzekerheid of angst, dat er voor een groot deel voor zorgde dat ik de ervaringen als het ware erger maakte dan het op zich eigenlijk is. Het is doordat ik me verzet en reageer met weerstand, beoordelingen en angst wanneer ik die emoties zie in mezelf, dat ik bovenop de emoties nog een extra laag van innerlijk conflict creeer.

Als je probeert te vechten tegen je emoties alsof ze een soort slechte entiteit zijn, dan worden je emoties de boeman in jezelf waar je van probeert weg te vluchten, maar hoe meer je probeert te vluchten des te groter en enger ze lijken te worden. Het is wanneer je even stilstaat in jezelf en de negatieve ervaringen die in jezelf bestaan omarmt, dat je pas beseft dat ze nooit werkelijk zo erg waren als je dacht.

Dag 795: Hoe is Beschuldiging eigenlijk Zelf-Onderdrukking?

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen voor de zelf-vergeving die ik in

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving gedeeld heb. Deze stellingen spreek ik in momenten waarin ik beschuldiging zie opkomen in mijn geest nadat ik zelf-vergeving heb toegepast om de beschuldiging terug naar mezelf te brengen. De zelf-vergeving assisteert in het ontwikkelen van inzicht in verband met hoe ik ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest zoals het beschuldigen van een ander zelf creeer en zelf-correctieve stellingen assisteren met het formuleren en richting geven aan hoe ik mezelf kan en zal veranderen middels de inzichten waartoe ik ben gekomen.

De inzichten die ik in mijn zelf-vergeving in verband met beschuldiging in Dag 795 heb ontwikkeld zijn voornamelijk:

• Wanneer ik een ander beschuldig, dan ga ik in een ervaring van kwaadheid, frustratie en/of haat in mijn geest waarin ik mezelf als het ware opblaas of groter maak, terwijl ik mij vanbinnen eigenlijk heel klein voel. De kwaadheid is dus een illusie, iets dat ik gebruik om de echte emoties die ik voel vanbinnen te verbergen en te onderdrukken - emoties waarin ik me eigenlijk net het tegenovergestelde voel zoals bijvoorbeeld gekwetst, minderwaardig, angstig, onzeker, enzovoort.

Hier zal mijn zelf-correctieve stelling dus als volgt gaan:

Als en wanneer ik de ervaring van kwaadheid zie opkomen in mijn geest, samen met gedachten van beschuldiging naar X toe, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze ervaring van kwaadheid eigenlijk fungeert als onderdrukking van de werkelijke emoties die ik ervaar binnenin mezelf waarin ik me eerder klein en angstig voel

Ik zie, besef en begrijp dat als ik mezelf toesta de emoties van angst, machteloosheid, onzekerheid en minderwaardigheid - als hoe ik me werkelijk voel vanbinnen - te onderdrukken door in het patroon van beschuldiging te gaan tegenover X, dan zal ik nooit tot een oplossing of verwerking kunnen komen van die aanvankelijke emotionele reacties van angst, onzekerheid, machteloosheid en minderwaardigheid en dan zal dit patroon van beschuldiging in relatie tot X zich blijven herhalen en uiteindelijk bepaalde gevolgen creeren in mijn relatie met X als reflectie van mijn relatie met mezelf waarin ik mezelf niet aan het ondersteunen ben om mijn interne conflicten te verwerken

Ik stel mezelf tot doel om mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen in het verwerken en richting geven aan mijn interne conflicten door het patroon van beschuldiging in mijn geest te zien als een teken dat er bepaalde ervaringen in mezelf zijn die ik aan het onderdrukken ben, en mezelf dus niet toe te staan mezelf te definieren in en als het patroon van beschuldiging in en als het besef en het inzicht dat de beschuldiging nooit werkelijk gaat om X maar eerder een patroon is dat mijn geest gebruikt om delen van mezelf die ik eigenlijk onder ogen zou moeten komen en waar ik van kan leren over mezelf te onderdrukken

• Wanneer ik een ander beschuldig leg ik mijn focus op 'de ander' waardoor ik de realiteit van mezelf niet zie, hetgeen vaak is dat ik eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik de ander van beschuldig. Beschuldiging is dus in feite de geest die ervoor wil zorgen dat ik in ontkenning blijf van mezelf en van die delen van mezelf waar ik me nooit van gewaar geweest ben door een ander ervan te beschuldigen.

Zelf-correctieve stellingen:

Als en wanneer ik zie dat ik X in mijn geest aan het beschuldigen ben van bvb niet om mij te geven, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging een systeem is in de geest dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat ik bepaalde eigenschappen van mezelf niet zal inzien door die eigenschappen te zien in een ander en een ander ervan te beschuldigen en mezelf in de slachtofferrol te plaatsen

Ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging mij dus eigenlijk die delen van mezelf laat zien die ik eigenlijk niet wil zien, zoals het feit dat ik eigenlijk niet om mezelf geef en niet onvoorwaardelijk mezelf waardeer

Ik stel mezelf tot doel om beschuldiging terug te brengen bij mezelf en mezelf te ondersteunen om eerder die delen te zien van mezelf die ik probeer te onderdrukken en verbergen in de plaats van een ander te gaan beschuldigen en mijn gewaarzijn weg te halen van wie ik ben vanbinnen -- zodat ik mezelf compleet kan maken en kan bestaan op een manier die het beste is voor mezelf

Ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor die delen van mezelf waar ik anderen voor beschuldig door beschuldiging te zien als een teken dat er bepaalde dingen zijn die ik niet geef aan mezelf en dat er eigenschappen zijn van mezelf waar ik niet eerlijk over wil zijn -- zodat ik kan bestaan als een zelf-verantwoordelijk individu, vrij van beschuldiging, kwaadheid en haat

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving

In deze blog deel ik de zelf-vergeving die ik zelf toepas om mezelf te ondersteunen en te assisteren om uit het patroon van beschuldiging te stappen, hetgeen ik in Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug heb omschreven. Deze zelf-vergeving is een algemene representatie van wat ik meestal spreek en/of neerschrijf wanneer ik merk dat ik aan het participeren ben in beschuldiging in mijn geest. Wanneer ik met andere woorden in mijn gedachten en emotionele ervaringen zie en opmerk dat ik een ander persoon ergens van aan het beschuldigen ben.

Deze zelf-vergeving is voor mij zo van belang in het overstijgen van beschuldiging in de geest omdat het mij assisteert in het zien wat er onder de beschuldigende gedachten en emoties schuilt. Zelf-vergeving is wat mij steeds helpt loslaten van de meer oppervlakkige lagen van de geest, zoals de bewuste gedachten en emotionele reacties waarin ik bijvoorbeeld iemand zie als de 'schuldige' of de 'reden' van mijn kwaadheid of frustratie, opdat ik tot de realisatie kan komen van hoe die beschuldiging in wezen steeds meer zegt over mezelf dan over de persoon die ik aan het beschuldigen ben.

Voor deze zelf-vergeving neem ik als voorbeeld een situatie die de vaak de neiging heeft om bij mezelf naar boven te komen, namelijk gedachten in mijn geest waarin ik denk dat een bepaalde persoon in mijn leven 'niet om mij geeft'. De beschuldiging is dan meestal in de zin van 'hij houdt niet van mij', 'hij geeft niet echt om mij', 'hij is niet in mij geinteresseerd', hetgeen meestal uitmondt in een ervaring van kwaadheid, frustratie en zelfs wanhoop binnenin mezelf omdat ik ervan uitga dat hij het mij als het ware verschuldigd is om van mij te houden, om mij te geven en interesse te tonen in mij. De volgende zelf-vergeving is wat mij heeft geondersteund om die gedachten en de ervaring van kwaadheid, frustratie en wanhoop in mezelf te kunnen loslaten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen dat hij niet om mij geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X aan te wijzen als de schuldige en de reden waarom ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben en dat ik afgewezen wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van kwaadheid en beschuldiging tegenover X, waarin ik mezelf groter en sterker probeer te maken, in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over hoe ik mij werkelijk voel, namelijk minderwaardig, klein, niet goed genoeg en afgewezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik zelf X afwijs, wegduw en beoordeel als 'niet goed genoeg' wanneer ik hem beschuldig en kwaadheid tegenover hem ervaar - en dat ik daarin in feite precies hetzelfde doe tegenover hem als waar ik hem van beschuldig

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedrag tegenover X zowel als tegenover mezelf door mijn aandacht af te leiden in en als het beschuldigen van X -- en dus niet te zien en te beseffen dat waar ik X van beschuldig eigenlijk net is wat ik zelf doe in relatie tot mezelf zowel als X, waarin ik degene ben die mezelf zie en beoordeel als niet goed genoeg en minderwaardig en ik mezelf dus afwijs en kwets en dan ook X ga afwijzen en kwetsen omdat ik mij afgewezen en gekwetst voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in het beschuldigen van X in mijn geest in feite mijn aandacht aan het afleiden ben van mijn verantwoordelijkheid in verband met wie ik ben in relatie tot mezelf en X -- door mijn aandacht te plaatsen in X en wat X zogezegd allemaal verkeerd doet, zodat ik niet zou zien dat ik mijn eigen ervaringen zelf gecreeerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn afwijzende en beoordelende relatie die ik gecreeerd heb met mezelf te projecteren in Paul in en als het patroon van beschuldiging waarin ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de relatie die ik met mezelf gecreeerd heb en dus liever iemand anders aanduid als de schuldige

Enzovoort…

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve doelstellingen die ik steeds als afsluiting plaats voor zelf-vergeving.

Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug

Dit is een gezegde dat we misschien allemaal wel op een bepaald punt gehoord hebben en het klinkt ook als een wijs gezegde waar we mee akkoord zouden gaan als we het horen zeggen. Maar ondanks dat we het inzichtvol en wijs vinden, is het tegelijkertijd niet zo voordehandliggend voor ons om dit gezegde om te zetten naar een praktisch en leefbaar principe.  Een wijsheid of gezegde is immers meestal ook enkel kennis, iets dat mooi in de oren klinkt en dat ons misschien voor een ogenblik doet nadenken of doet stilstaan bij onszelf en de realiteit, maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven. We blijven omgaan met situaties die getuigen dat de gezegdes en wijsheden die we zo inzichtelijk vonden niet werkelijk zijn doorgesijpeld op fysiek/praktisch vlak in de zin van ons dagelijks denken en handelen.

Zo ook met dit gezegde. Ik bedoel, hebben we zelfs de moeite gedaan om werkelijk voor onszelf te begrijpen wat dit gezegde praktisch gezien inhoud en wil zeggen? Of is het dat we eerder even appreciatie opbrachten voor het creatief gebruik van het symbolische beeld dat we soms letterlijk en soms figuurlijk doen wanneer we een ander beschuldigen - de vinger wijzen - maar niet verder stilstaan bij wat het werkelijk wil zeggen dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf en hoe we dit inzicht op praktische wijze kunnen toepassen in onzelf en ons dagelijkse leven? Hoe kunnen we dit gezegde dus omzetten naar een praktisch leefbaar principe, zodat het niet zomaar een leeg betekenisloos gezegde blijft maar een levende stelling van wie we zijn als wezen?

Hoe ik dit gezegde leef en toepas in mijn dagelijkse leven is aan de hand van het gereedschap van zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving. Zelf-eerlijkheid is het naar binnen brengen van mijn gewaarzijn in momenten waarin ik mezelf een ander zie beschuldigen van iets. Wanneer ik een ander beschuldig en bijvoorbeeld denk dat 'zij dit of dat moeten veranderen' en 'zij hier of daar een fout begaan zijn' gepaard met een emotie van frustratie, boosheid en/of beschuldiging, dan is mijn gewaarzijn immers gekanaliseerd naar buiten toe, naar 'de ander' en 'wat zij al dan niet gedaan hebben'. Het naar binnen richten van mijn gewaarzijn in die momenten wil zeggen dat ik mezelf afvraag hoe en waar ik zelf in mijn eigen gedachten en/of handelingen eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik dit individu van beschuldig.

Dit mede omdat ik in het bewandelen van mijn proces zeer vaak tot dit inzicht ben gekomen, dat wat ik zag in een ander en waar ik hen van aan het beschuldigen was, eigenlijk ook in mezelf aanwezig was. Keer op keer heb ik in een punt van nederigheid moeten staan in mezelf wanneer ik besefte dat ik de ander enkel aan het beschuldigen was om hetzelfde patroon van denken, reageren of gedrag in mezelf te verhullen. Het is fascinerend hoe blind we zijn voor die drie vingers die naar ons terug wijzen wanneer we de vinger wijzen naar een ander.

Het is echter vaak die kleine stap die nodig is om je gewaarzijn even naar jezelf te richten en jezelf de vraag te stellen 'hoe/waar in mijn eigen leven/denken/handelen doe ik eigenlijk zelf waar ik deze persoon van beschuldig?' om in te zien dat het basisontwerp van beschuldiging is om onze eigen 'fouten' te verbergen van onszelf door die vinger naar een ander te richten. Hier is zelf-eerlijkheid van belang omdat het een zekere brutale eerlijkheid vergt om echt te kijken naar jezelf als wie je werkelijk bent en om je eigen fouten onder ogen te komen.

Zelf-vergeving is het gereedschap dat je zal assisteren om die omkering te maken in je gewaarzijn, om je focus te verleggen van buiten naar binnen en om de zelf-eerlijkheid te faciliteren. In de volgende blog deel ik hoe je zelf-vergeving kan toepassen in momenten van beschuldiging om jezelf te assisteren en te ondersteunen in het omkeren van je gewaarzijn en het praktisch leven en toepassen van het gezegde 'Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug.'

Dag 790: De geest als afleider - Weet je wel waar je echt kwaad om bent?

In deze blog ga ik verder in op Dag 789: Stress als gevolg van de Extreme natuur van de GeesT waarin ik tot zover al had in gezien in verband met waarom en hoe het is dat ik overspoeld kan worden door emotionele reacties zoals wanhoop, frustratie en woede wanneer er bepaalde zaken mislopen wanneer ik te maken heb met bureacratie. Sinds toen heb ik echter ondervonden dat dit patroon zich niet enkel voordoet in verband met bureaucratie, maar in verschillende situaties waarin de algemene deler is dat iets probeer klaar te spelen maar er allerlei factoren in de weg komen te staan die het veel moeilijker maken voor mij om te bereiken wat ik aanvankelijk voor ogen had.

Dit patroon komt echter wel vaker naar boven wanneer ik te maken heb met bureaucratie en bedrijven omdat het vooral daar is dat ik dingen niet in de hand heb. Je krijgt namelijk te maken met een doolhof van regeltjes en processen die je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen, hetgeen wil zeggen dat je dingen nog moet uitcijferen en dat er vaak dingen zullen voorkomen die je niet had kunnen voorspellen. Het zal dus niet allemaal van een leien dakje verlopen, in tegenstelling tot wat je had gewild wanneer je eraan begon.

Vandaag kwam de ervaring van frustratie, hetgeen bijna overliep in wanhoop, wanneer ik een nieuwe sim kaart probeerde te activeren via de website van een telecommunicatiebedrijf, waarbij dan uiteindelijk bleek dat de dame in de winkel mij de foute richtlijnen gegeven had en dit dus wil zeggen dat ik vaak de ervaring had dat het allemaal niet wil meewerken en dat alles mij tegenzit.

Toen ik dan echter een kijkje nam naar de intensiteit van de emoties die opkwamen in mezelf bedacht ik me dat al die frustratie hoogstwaarschijnlijk niet enkel en alleen afkomstig was van of te maken had met wat ik in dat moment probeerde te doen. Energie is immers iets dat zich opbouwt en dat niet zomaar 'uit het niets' opkomt in jezelf. Als je dus te maken hebt met een enorme uitbarsting of ervaring van energie zoals de emotionele ervaring en reactie van kwaadheid, die zelfs tot het ziedende af naar boven komt, dan heb je te maken met onderdrukte energie die zich heeft opgebouwd in jezelf, waar je eigenlijk gefrustreerd bent over iets anders maar hetgeen je onderdrukt hebt in jezelf en waar je niet noodzakelijk eerlijk over bent met jezelf.

Daar is het dan een kwestie van diep in jezelf kijken naar wat het is dat je aan het onderdrukken bent en waarover je je werkelijk gefrustreerd voelt. Is er iets in je leven waarin je je gevangen of geconflicteerd voelt en dat nu een uitlaatklep heeft gevonden waarin jij je woede en wanhoop richt naar 'bureaucratie'  of wat het ook is dat je in de weg staat.

Wordt vervolgd.

Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena?

Als verderzetting op:

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die je gebruikt om de persoon wiens gedrag je beoordeelt en veroordeelt zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat jij je niet meer angstig hoeft te voelen. Maar door dat te doen, plaats je jezelf eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten.  (Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen)

Hoe is het dus dat je jezelf in een slachtoffer positie plaatst tegenover de mensen wiens gedrag je beoordeelt/veroordeelt, zoals in het voorbeeld van het beoordelen en veroordelen van het zien van roddelgedrag? In de vorige blogs heb je al kunnen zien en realiseren hoe het is dat beoordelingen en specifiek de reacties van kwaadheid eraan verbonden, welbepaalde angsten in jezelf herbergen en dat je die beoordelingen en reacties van kwaadheid en verontwaardiging in feite gebruikt als een middel om jezelf te trachten beschermen tegen datgene waar je eigenlijk angst van hebt.

Zoals in het voorbeeld waarin je eigenlijk angst hebt dat mensen over jou zouden roddelen, en dus om jezelf proberen te beschermen tegen het roddelgedrag dat je bepaalde mensen ziet uiten, ga je je kwaad maken op die mensen en ga je dingen denken en zeggen zoals 'doe eens volwassen! Roddelen is geen teken van volwassenheid', of 'hoe arrogant moet je zijn om zo aan achterklap te doen!'. Omdat, wanneer je zo'n dingen zegt of denkt, voel je je gerechtvaardigd in je kwaadheid omdat je het gevoel hebt dat andere mensen er ook zo over zouden denken en de meeste mensen zouden die 'roddelaars' ook op die manier beoordelen en veroordelen op hun gedrag.

En, gebaseerd op het principe van 'samen sta je sterk', kan je die idee dat je in je mening ondersteund zou worden door 'de meeste mensen' en dat de meesten met jou akkoort zouden gaan en achter je zouden staan in wat je zegt  dan gebruiken als een soort 'groepsdruk' om de mensen die je aan het beoordelen bent in een positie te plaatsen van de 'minderheid' waardoor zij zich dan op hun beurt angstig en minderwaardig voelen. En dit zodat zij dan uiteindelijk zouden stoppen met het gedrag waar jij aanvankelijk op had gereageerd met angst.

Dit lijkt nogal een uitgebreidt en complex gedoe maar dat is hoe de geest in z'n werk gaat en hoe je jezelf in je eigen geest probeert te beschermen van je eigen angsten, door middel van het vormen van meningen en beoordelingen en het krijgen van ondersteuning van andere mensen zodat je drukkingskracht hebt. Je geest en de manier waarop je vanuit je geest je omgeving als andere mensen benaderd lijkt dus heel veel op een politieke arena.

En nog interessanter is dat, wanneer je eigenlijk kijkt naar wat je zelf dan doet door zo'n beoordelingen te vormen en door het gedrag te veroordelen van de 'roddelaars' en dan ondersteuning te zoeken voor die meningen van anderen om de kleine groep roddelaars als het ware in het nauw te drijven, is dat je eigenlijk bezig bent precies hetzelfde te doen als waar je mensen van beschuldigd hebt.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf?

In het kijken naar een televisieserie genaamd 'Naked and Afraid XL', is er een interessant punt in mezelf naar het oppervlak gekomen. Naked and Afraid XL is een reality show die een groep mensen naakt en met maar een paar praktische instrumenten in een jungle plaatst om dan gedurende 40 dagen te moeten overleven.  En aangezien ze zo dicht op elkaar zitten en elkaar en de groep nodig hebben om te overleven, komen er veel patronen naar boven en wordt veel gedrag zichtbaar dat zich over het algemeen in groepen in onze samenleving ook afspeelt.

Ik heb in mijn Reis naar Leven al een wezenlijk proces bewandeld van het onder ogen komen, verkennen, stabiliseren en veranderen van wie ik ben in groepen van mensen en specifiek van de emotionele ervaringen die ik doorheen mijn leven steeds ervaren heb binnenin mezelf wanneer ik me in groepen van mensen bevond.

De reacties die echter in mezelf naar boven kwamen terwijl ik dit televisieprogramma aan het bekijken was lieten mij echter zien dat er nog bepaalde ervaringen in mezelf bestaan en specifiek bepaalde angsten met betrekking tot groepen en mijn aanvaardde 'identiteit' wanneer het groepen betreft, die ik nog niet heb doorwandeld en veranderd.

En de desbetreffende reacties kwamen dus voornamelijk in mezelf naar boven elke keer wanneer ik zag hoe de groep één enkel individu viseerde of uit de groep stootte of wegduwde op de één of andere manier. Ik werd soms kwaad op het gedrag van sommige individuen in die mate dat ik mezelf erop betrapte tegen het scherm luidop te praten vanuit die reactie van 'zie je nu niet waar je mee bezig bent?!' of 'wat voor een mens moet je zijn om zoiets nu te doen?!'.

En dit omdat ik soms het gedrag van mensen in het programma bestempelde en zag als enorm kwetsend en zonder scrupules, moraliteit of zelfs rede, waardoor ik het aanvankelijk ook zag als 'normaal' of vanzelfsprekend dat ik er kwaad op wordt.

Wanneer ik mij er echter van bewust werd dat ik wel degelijk in een emotionele reactie zat in mezelf in relatie tot wat ik aan het zien was in dit programma, besefte ik dat mijn reacties niet werkelijk 'gegrond' waren, in de zin van dat ik niet 'zomaar' reageerde gewoon omdat mensen dingen aan het doen en zeggen waren die niet 'correct' zijn. Ik was aan het reageren omdat er ergens iets in mezelf is dat getriggerd wordt, een bepaalde angst binnenin mezelf die naar boven komt als reactie op iets dat ik zie in het gedrag van deze mensen, en het is vanuit die angst dat ik dan aan het reageren ben met kwaadheid.

In de volgende blog kijk ik dus naar wat mijn reacties op dit programma en hoe ik de mensen in het programma zie vanuit mijn ogen te zeggen hebben over wie ik ben vanbinnen en mij een punt laten zien van en in mezelf waarin ik mezelf aan het verminderen ben.

Dag 662: Reageren op een Persoon en het Toepassen van Zelf-Stabilisatie

In de voorgaande blog beschreef ik hoe ik de laatste tijd mezelf in een reactie van ongemakkelijkheid en irritatie zag gaan in relatie tot een persoon in mijn omgeving en in deze blog zal ik delen welke zelf-vergeving ik in het moment waarin ik de reactie zag opkomen in mezelf heb toegepast om mezelf vanbinnen te stabiliseren en mezelf niet te laten overweldigen door de reactie.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op X en mezelf daarin af te scheiden van haar

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd met irritatie te reageren op X haar expressie en gedrag en daarin te geloven dat haar gedrag op de één of andere manier onaanvaardbaar of slecht is - in de plaats van in te zien en te beseffen dat mijn reactie eigenlijk laat zien dat ik mijn verantwoordelijkheid voor mezelf op de één of andere manier heb weggegeven aan X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien in zelf-eerlijkheid dat ik eigenlijk binnenin mezelf mijn vertrouwen geplaatst in X om mij te begeleiden en dat ik eigenlijk X zie als mijn voorbeeld waarin ik eigenlijk verwacht van X dat zij mij leiding en sturing geeft - en dat ik daardoor reageer binnenin mezelf wanneer zij zich niet uitdrukt als hoe ik had verwacht dat ze zich zou uitdrukken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor wat het is dat ik in X zie en wat het is dat ik van haar verwacht gebaseerd op de idee die ik van haar in mijn geest gevormd heb waarin ik mij inferieur voel in relatie tot haar -- door in mijn achterhoofd te verwachten dat zij verantwoordelijkheid neemt voor mij en dat ze zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als één en gelijk met X in en als zelf-verantwoordelijkheid door X in mijn geest te plaatsen in een positie waarin ik geloof dat zij meer in staat is om verantwoordelijkheid te nemen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik besta als wezen met zich meedraagt dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik irritatie heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in relatie tot X waarin ik X indirect beschuldig van mijn reactie - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in feite aan het reageren ben op mezelf en op de inferioriteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en de afscheiding die ik van X als mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf

Dag 661: Woede-Uitbarstingen - Hoe Smoor je ze in de Kiem?

Er is een meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en weerstand.

En deze reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie reageren.

Dus in het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.

Omdat, ik bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen, waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.

En dan zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…

Als ik in de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.

In de volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten escaleren.

Dag 653: Woede-Aanvallen, Waar komen ze Vandaan?

In verderzetting van het hoofdstuk over de slachtofferrol en hoe het is dat wanneer we onszelf slachtoffer wanen van iets of iemand, dat we tegelijkertijd ook de dader worden, deel ik in deze blog een meer praktisch voorbeeld van hoe dit fenomeen in z'n werk gaat en hoe het is dat we onszelf en vooral onze relaties met de mensen in onze wereld saboteren wanneer we onszelf laten vangen in de illusie van slachtofferschap.

Hoe ik dit fenomeen heb ervaren in mezelf en mijn leven is bjivoorbeeld in momenten waarin ik ervan overtuigd was dat de mensen in mijn omgeving mij bijvoorbeeld buitensloten of op de één of andere manier geen respect hadden voor mij of op mij neerkeken of niet om mij gaven.  En in deze stellingen in mijn geest vormde ik de perceptie dat ik een 'slachtoffer' ben van waar het is dat ik mijn omgeving van beschuldigde.

Die ervaring kon soms zo intens zijn dat ik absoluut geen enkele andere uitweg zag of een andere manier waarop de realiteit kon bestaan. Ik was er met andere woorden compleet van overtuigd dat de woede die ik ervoer tegenover andere mensen volledig gerechtvaardigd was. Het was in die momenten dan ook vrij moeilijk om mezelf zover te krijgen om zelf-vergeving toe te passen.

Wat echter keer op keer gebeurde was dat ik uiteindelijk uit de woede kwam en wat volgde was steeds schaamte en spijt omdat ik begreep en inzag dat de beschuldigingen die ik al die tijd aan het uitvoeren was in mijn geest jegens de mensen in mijn omgeving tijdens mijn 'woede-aanval', stuk voor stuk aanvallen waren tegenover die mensen die puur gebaseerd waren op een eenduidige ervaring in mezelf van woede.

Maar het feit was dat ik niet eens werkelijk begreep waar de woede in feite vandaan aan het komen was en dat ik aan het handelen was vanuit impulsen, waarin ik vaak zelfs humeurig rondliep om aan iedereen als het ware te laten zien dat ik kwaad ben omdat ik zo vast overtuigd was van de validiteit van mijn eigen emotionele ervaring.

Wat ik vond wanneer ik nadien was 'gekalmeerd' en de woede vanuit zichzelf 'verdween', en ik het gereedschap toepaste om in mezelf te kijken en de oorsprong te vinden van de woede die ik had ervaren, zag ik in dat de woede telkens afkomstig was van een punt in mezelf waarin ik mezelf kleiner maakte door mezelf te beoordelen of door geloofsystemen, ideëen en percepties te vormen over wie ik ben als zijnde schijnbaar minderwaardig aan andere mensen.

Daardoor ook dat de spijt en schaamte naar boven komt nadien, omdat ik diep vanbinnen wel weet dat ik zelf compleet verantwoordelijk ben voor de woede en kwaadheid die ik in mezelf ervaar en projecteer naar anderen toe, maar tegen dan is het uiteraard te laat. Hoe kunnen we er dus voor zorgen dat we onszelf en onze realiteit en relaties met de mensen om ons heen niet saboteren of compromitteren door woede-aanvallen in onszelf? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat als en wanneer er woede opkomt in onszelf, dat we er dan op een constructieve manier mee om kunnen gaan zonder reacties uit te lokken in andere mensen die ons dan weer in het gezicht terugschieten?

Dag 487: Vrouwen die Mannen Haten

Ik heb mij doorheen mijn leven en mijn ontwikkeling en opgroeiing als meisje en vrouw in deze wereld heel vaak heel kwaad gevoeld in mijn geest tegenover 'Mannen'. En niet zomaar één man in het bijzonder, maar 'alle mannen'. Ik maakte vaak stellingen in mijn geest zoals 'mannen zijn niet te vertrouwen' en 'mannen geven nooit echt om mij' en 'mannen zullen mij gewoon misbruiken', 'mannen hebben geen respect voor vrouwen', enzovoort.

Stuk voor stuk stellingen en statements waarin ik mezelf als vrouw in feite machteloos opstel tegenover 'de man' - omdat, als ik die stellingen eens goed bekijk en onderzoek, dan zie ik dat er eigenlijk verwachtingen en verlangens achter schuilgaan die in mezelf bestaan tegenover mannen. Bijvoorbeeld, achter de stelling 'mannen zijn niet te vertrouwen', ligt de verwachting en het verlangen om mijn vertrouwen in mannen te plaatsen. Achter de stelling 'mannen geven nooit om mij', ligt de verwachting en het verlangen dat mannen om mij zouden geven. Achter de stelling 'mannen zullen mij gewoon misbruiken', ligt het verlangen dat mannen voor mij zouden zorgen -- en achter de stelling 'mannen hebben geen respect voor vrouwen', ligt het verlangen om respect te krijgen van mannen.

Omdat ik mij altijd kwaad, en zelfs woedend, gevoeld heb tegenover 'mannen' - heb ik nooit ingezien dat er inderdaad persoonlijke verwachtingen en verlangens schuil gaan achter al die beschuldigingen tegenover 'mannen'. En dat ik mij enkel een slachtoffer en machteloos voel tegenover mannen en 'wat ze mij zogezegd allemaal aandoen', omdat ik in de eerste plaats mijn macht heb weggegeven aan al die verlangens en omdat ik bijvoorbeeld al die dingen die ik van mannen verwacht en verlang, zoals respect, ondersteuning, aanvaarding en liefde, nooit aan mezelf gegeven heb.

Ik bedoel, het is dat idee in mijn geest dat mannen zogezegd al de schuld dragen van waarom het is dat ik mij zo hulpeloos en machteloos en emotioneel voel in mezelf in deze wereld - dat mij net in die positie van machteloosheid en hulpeloosheid plaatst --- omdat ik in feite in mezelf aanvaard heb dat ik niet van mezelf kan houden, dat ik geen respect voor mezelf kan hebben en dat ik mezelf niet kan ondersteunen - en dat ik dat allemaal van 'mannen' nodig heb.

Dus, uiteraard, vanaf het moment dat de 'man' waar ik mijn oog op heb laten vallen en waar ik dus al die liefde, aanvaarding, respect en ondersteuning van wil en verlang, mij laat vallen of zich niet uitdrukt tegenover mij zoals ik had verwacht -- dan komen de beschuldigingen aanzetten in mezelf, waarin ik van die algemene gegeneraliseerde  beschuldigende stellingen maak over 'mannen', zodat ik een excuus en een rechtvaardiging heb om mijn woede te kanaliseren naar hem toe en naar 'alle mannen' toe ---en zodat ik niet hoef in te zien en te beseffen dat die woede die ik ervaar in mezelf in wezen niets te maken heeft met wat 'mannen' al dan niet doen of wie ze al dan niet zijn, en zelfs niet met wat deze ene 'man' al dan niet gedaan heeft. Die woede ervaar ik omdat ik in de eerste plaats allerlei dingen heb verlangd, gewild en verwacht van hem die niet realistisch waren.

Ik had in de eerste plaats één of ander ideaalbeeld gevormd in verband met wat ik verwacht en wil van een relatie, en ik had dan de verwachting gemaakt dat hij zich daarnaar zou schikken en dat hij die spreekwoordelijke 'prins op het witte paard' zou zijn. Maar ik nam de tijd niet om hem te leren kennen volgens de realiteit van wie hij eigenlijk werkelijk is als individu in deze wereld. Ik wilde wat ik wilde en dus was ik niet geïnteresseerd in de Realiteit.

Dus, vroeg of laat komt die realiteit toch naar boven en blijkt dat al de ideëen die ik in mijn geest had opgebouwd over 'de relatie' en over wie hij is en wie 'wij' zijn een leugen zijn. En dan, in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de waanbeelden die ik in de eerste plaats gecreëerd had in mijn geest die aan het startpunt lagen van waarom en hoe het gekomen is dat alles nu in het water gevallen is, door eerlijk te zijn met mezelf en in te zien dat ik mijn persoonlijke verlangens probeerde op te leggen aan de realiteit en dat ik, door de realiteit te onderdrukken en te negeren, het einde van de illusie niet had zien aankomen --- in de plaats daarvan, kanaliseer ik mijn woede naar hem toe en beschuldig ik hem in mijn geest als 'de slechterik'.

En dan gebruik ik opzettelijk zo van die algemene stellingen over 'mannen', om te rechtvaardigen voor mezelf waarom het is dat ik kwaad wordt op hem in de plaats van in te zien dat ik eigenlijk kwaad ben op mezelf omdat ik mezelf heb voorgelogen. Omdat, 'mannen zijn slecht' en 'mannen zijn klootzakken', dus, daarom is het ok dat ik mijn woede richt naar 'mannen' in mijn geest.

Wat ik heb ingezien door het bewandelen van een proces van het corrigeren van mezelf in relatie tot mezelf en mijn leven en de wezens in mijn leven -- is dat ik, door mij kwaad te maken op 'mannen', mezelf heel verbitterd maak, omdat ik mezelf in wezen enkel aan het vullen ben met woede. Ik bedoel, dan maakt het niet uit of die woede al dan niet 'gerechtvaardigd' is, omdat, het punt blijft dat ik moet leven met wat ik in mezelf toelaat. Dus, als ik woede toesta te bestaan in mezelf, tegenover wie of wat dan ook, gerechtvaardigd of niet, dan is dat wat ik zal ervaren. Dan zal ik geen plezier meer beleven aan het leven en het feit dat ik besta en dan beroof ik mezelf van het leven zelf - hetgeen de reden is waarom ik in feite kwaad ben in de eerste plaats.

http://www.desteni.com

Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden

Dit is een Verderzetting van "Dag 477: Hoe Bouw Ik Zelf een Emotionele Instorting Op?" - waarin ik had vastgesteld dat emotionele ervaringen van wanhoop, frustratie, kwaadheid en zelf-medelijden die op een bepaald punt opkomen in mezelf, een gevolg en resultaat zijn van een opbouwing van een spanning in mezelf door middel van de gedachten en gevoelens en emoties waarin ik doorgaans in participeer, die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen in mezelf waarop alles plots 'teveel' wordt en ik als het ware 'ineenstort' en alles opgeef.

Dus, uiteraard, om zo een emotionele ineenstorting te vermijden, moet ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhouden om die spanning op te bouwen in mezelf --- en tot dat doel is het nodig om te onderzoeken waar, wanneer en hoe ik precies die spanning opbouw. Met andere woorden, welke gedachten zijn het die door mijn geest gaan en die gevoelens en emoties activeren in mezelf, die ik gedurende afzienbare tijd laat opbouwen in mezelf  door ze te aanvaarden als een deel van 'wie ik ben' in en als mezelf?

Als ik terugkijk naar het specifieke scenario dat ik onderzocht in mijn vorige blog, als de situatie waarin die specifieke emotionele ineenstorting naar boven kwam in mezelf - dan zie ik dat de spanning die ik aan het opbouwen was voordat die ineenstorting plaatsvond, er van de aard waren van bijvoorbeeld een angst van wat de mensen om mij heen denken van mij en meer specifiek een angst dat de mensen om mij heen om de één of andere reden 'niet tevreden zijn over mij' --- en dit, zoals ik had ingezien na nader onderzoek, was afkomstig vanuit het feit dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn eigen leven en dat ik de mensen om mij heen wil manipuleren door hen 'tevreden te maken', om voor mij te zorgen en mij te ondersteunen --- omdat ik tijdens mijn kindertijd de idee en het geloof heb opgebouwd in mezelf dat als de mensen om mij heen tevreden zijn over mij, dat ze dan zullen zorgen voor mij en dat ik dan veilig ben en niet moet zorgen voor mezelf.

Ik bedoel, dit 'niet zorgen voor mezelf' is gebaseerd op een overlevingsangst en is in relatie tot het hebben en verkrijgen van voeding, onderdak en geld -- maar op andere vlakken geldt dit ook als een punt van een gebrek aan respect hebben voor mezelf en geen zorg dragen voor mezelf.

Ik zal bijvoorbeeld nooit wat ik persoonlijk leuk of aangenaam of onaangenaam vindt op de eerste plaats zetten, in de zin van dat ik vaak mijn eigen interne voorkeuren of uitdrukking zal onderdrukken om mezelf te kunnen aanpassen aan de voorkeuren of uitdrukking van anderen, teneinde die personen tevreden te maken door hen te geven wat het is dat ze willen.

Dit punt manifesteert zich ook in hoe ik in relatie sta tot mijn eigen lichaam, waarin ik bijvoorbeeld geen waarde hecht of aandacht besteed aan mijn eigen lichaam, omdat, wat in mijn geest op de eerste plaats komt, is 'andere mensen' en erachter komen wat het is dat zij willen en hoe zij zich voelen en wat zij denken over mij --- en in dat proces zie ik niet eens dat ik zelf besta, dat ik zelf Hier aanwezig ben in en als een Fysiek Lichaam -- en dus wordt dat lichaam Verwaarloosd.

Ik bedoel, ik heb al lang genoeg rond dit punt gecirkeld in mezelf - de zelf-onderdrukking, de angst om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, het manipuleren van de mensen om mij heen, en de energetische/emotionele spanning die ik daardoor opbouw in mezelf hetgeen dan uiteindelijk tot een emotionele instorting leidt. En nog steeds is dit punt niet bewogen in mezelf, het is duidelijk dat er iets is in mezelf dat ik nog niet in overweging genomen heb in relatie tot hoe dit punt bestaat in mezelf, als de oorzaak van waarom het is dat ik hierin nog niet veranderd ben en waarom het is dat ik dit patroon macht blijf geven over mijn bestaan.

Met andere woorden: Wat is het dat ik niet wil loslaten? Waarom is het dat ik blijf terugkeren naar een reactie-patroon dat duidelijk niet het beste is voor mezelf?  Waarom is het dat ik niet stabiel blijf in mezelf in relatie tot mijn interne en externe realiteit en specifiek in relatie tot de gedachten in mijn interne realiteit over hoe mijn externe realiteit op mij reageert?

Want, dit gebeurt niet zomaar in mezelf - ik Doe het gebeuren. Ik ben het startpunt van al wat er omgaat in mezelf dus ik kan niet zomaar beweren dat dit reactiepatroon macht heeft over mij of 'te sterk' is of op de één of andere manier invloed kan hebben over mij -- omdat, het is Mezelf, het bestaat in mezelf - dus, het feit dat ik het gevoel heb, en geloof dat het 'macht heeft over mij' en dat het 'mij kan beïnvloeden', duidt aan dat ik opzettelijk geen verantwoordelijkheid wil nemen voor een deel van mezelf en dat ik mezelf opzettelijk distancieer van een deel van mezelf in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 479

Dag 477: Hoe bouw ik Zelf een Emotionele Instorting Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 476: Wanneer je Beseft dat je Verantwoordelijk bent voor Jezelf?" - waarin ik een volgende stap zette in mijn reis van het veranderen van mezelf in en als een specifieke emotionele ervaring in mezelf - in de zin van dat ik, na een herevaluatie van mezelf in een fysieke situatie die de specifieke emotionele reactie activeerde in mezelf, opnieuw onderzocht in welke zin ik veranderd was en wie ik ben in relatie tot deze emotionele ervaring.

Wat ik ondervond is dat, de emotionele reactie die opkwam, was een gevolg van wat er in mijn geest omging in relatie tot de mensen om mij heen. ik was mij druk aan het maken over wat zij van mij denken en hoe zij mij beoordelen en ik voelde mij angstig dat ze op de één of andere manier ontevreden zouden zijn over mij --- en daarin bestond ik in feite in constante spanning, die dan tot een kookpunt kwam op een bepaald punt en dan viel ik in allerlei emotionele ervaringen van wanhoop en zelf-medelijden en kwaadheid die opkwamen in mezelf.

dus, de emotionele ervaringen van frustratie, kwaadheid, zelf-medelijden en wanhoop waren mijn eigen creatie door middel van de spanning die ik had opgebouwd in mezelf en waren als het ware een soort van 'neerstorten' dat gebeurde in mezelf omdat ik mezelf had 'opgebouwd' in een energetische ervaring.

Dus, mijn nieuwe stap in het proces van het veranderen van deze specifieke emotionele ervaringen is om de spanning niet te laten opbouwen en mezelf te ondersteunen om een manier te vinden waarop ik mezelf niet meer toelaat om die spanning op te bouwen in mezelf --- zodat ik bijgevolg ook niet meer zal 'vallen' in de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/zelf-medelijden/wanhoop.

Ik bedoel, het is omdat ik geen verantwoordelijkheid nam voor wat ik aan het opbouwen was in mezelf, omdat ik het verbond in mijn gedachten met de mensen om mij heen --- door te denken aan 'wat ZIJ over mij denken' en 'hoe ZIJ mij beoordelen' en 'of ZIJ niet tevreden zullen zijn over mij' - daardoor heb ik zelf de emotionele ervaringen gecreëerd waarin ik feitelijk 'ineen stortte' en 'opgaf'.

Dus, in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaringen van 'opgeven', zal ik het praktische proces moeten bewandelen van het veranderen van hoe ik in mezelf in relatie sta met de mensen om mij heen - door bijvoorbeeld mij te realiseren dat ik die spanning opbouw in mezelf en dat dat niets te maken heeft met de mensen om mij heen --- ik heb die gedachten toegestaan te bestaan in mezelf in relatie to 'wat zullen andere mensen van mij denken' en 'wat als ze niet tevreden zijn over mij' enzovoort. ik heb die gedachten waarde gegeven in mezelf en dus heb ik een spanning opgebouwd in mezelf -- daarin ben ik verantwoordelijk voor mezelf en uiteraard voor de consequenties die ik creëer door de spanning die ik opbouw. Consequenties namelijk de emotionele ervaringen van frustratie/kwaadheid/wanhoop/zelf-medelijden.

Wordt vervolgd in Dag 478

Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd

Dit is een Verderzetting van "Dag 446: Het Veranderen van Interne Competitie en Zelf-Beoordeling" - waarin ik de Tweede Fase besproken heb van en in dit proces van het Veranderen van een specifieke Emotionele Reactie die ik in Dag 436 heb opgemerkt en vastgesteld en waarin ik, doorheen mijn proces van het opentrekken en  onderzoeken van deze emotionele ervaring van Opgeven die ik aanvankelijk had ervaren in één specifiek moment, uiteindelijk zag hoe deze ene emotionele ervaring in wezen geactiveerd en in stand gehouden wordt door allerlei verschillende achterliggende gedachten, gevoelens en emotionele reacties waarin ik dagelijks op haast continue basis participeer, waaronder bijvoorbeeld een mentaal/energetisch construct/programma van Competie en Vergelijking dat in mijn geest bestaat in de vorm van Beoordelingen die ik vel over zowel andere mensen die ik zie in mijn omgeving als mezelf en die gebaseerd zijn op voorgeprogrammeerde ideëen die in mijn geest bestaan in verband met wat goed/slecht, juist/fout en positief/negatief is.

De eerste fase was tot daartoe dus het vaststellen en onderzoeken van wat de emotionele reactie van Opgeven in de geest eigenlijk in feite is en hoe het functioneert - hetgeen bijvoorbeeld niet is wat ik aanvankelijk had gezien of gedacht wanneer ik aan dit proces van het veranderen van deze reactie/ervaring van Opgeven begon. In de Tweede Fase die waarover ik in Dag 446 verslag heb gegeven nam ik deze inzichten en realisaties in verband met hoe ik in mijn geest de emotionele ervaring van Opgeven Creëer mee in een Praktische Fysieke Toepassing van Zelf-Vergeving in het moment zelf (De Zelf-Vergeving statements hiervan heb ik in Dag 446 gedeeld en uitgeschreven) waarin ik de specifieke gedachten en emotionele/gevoelens reacties die bijdragen tot een emotionele reactie/ervaring van Opgeven zag opkomen in mijn Geest. In deze praktische toepassing zag ik, terwijl ik de zelf-vergeving aan het spreken was in het moment, hoe de emotionele reacties en ervaringen in mezelf langzaam maar zeker wegebden en ik stabiliseerde in mezelf in relatie tot de situatie waarin ik mij bevond.

Als deel van deze Tweede Fase - toen ik mij gisteren weer in een specifieke situatie bevond die voor mij als activeringspunt bestaat voor het mentale/emotionele construct en patroon van Competitie/Vergelijking en uiteindelijk Opgeven - had ik de kans om het proces dat ik tot dusver gewandeld heb, in mijn schrijven en toegepaste zelf-vergeving, te evalueren door in het moment zelf te zien voor mezelf welke de mate is waarin ik mij al dan niet nog laat meeslepen door de gedachten, gevoelens en emoties in dit welbepaalde mentale/emotionele construct --- met andere woorden: Hoe Effectief was mijn toepassing in dit proces eigenlijk? Omdat, gewoon omdat ik in één moment waarin ik zelf-vergeving heb toegepast, de emotionele reacties en ervaringen in mezelf heb kunnen veranderen, wil niet zeggen dat dit hele patroon nu volledig veranderd is in mezelf - het is immers een patroon waar ik mijn hele leven aan gewerkt heb en geïntegreerd heb in mijn lichaam en geest, door er keer op keer opnieuw in te participeren, in die mate dat het nu deel is gaan uitmaken van mijn 'Constitutie' als de ervaring in mijn 'bewustzijn' van 'Wie ik ben' in en als Mezelf -- het zou dus vrij arrogant zijn van mezelf om te veronderstellen, te geloven en te denken dat ik, omwille van één enkele ervaring in één moment, nu in staat ben om dit hele patroon richting te geven in mezelf - Echte Verandering Vergt Tijd (En Moeite).

Dit is wat zich ook liet blijken gisteren toen ik opnieuw ben gaan squashen in competitie-verband en ik bevond mij in precies dezelfde context waarin ik tegen iemand aan het spelen was en ik zag hoe ik aan het verliezen was en dat zij veel sterker/beter was dan mij - ik bedoel, het was echt erg, bij elke opslag die zij gaf, kreeg ik die maar niet teruggespeeld en kreeg zij punten -- ik geraakte met andere woorden niet verder dan de opslag en er was dus amper sprake van een 'spel'. En ik zag hoe ik mij negatief begon te voelen in mezelf, verbonden met gedachten van 'wat zullen de andere spelers niet van mij denken' en 'als ze zien dat ik een verliezer ben en dat ik dit niet kan, zullen ze geen respect voor mij hebben' - en hoe meer ik haar zag winnen van mij, begonnen de gedachten te transformeren naar 'waarom kan ik dit niet!' en 'Verdomme - ik moet dit kunnen!' en 'dat kan nu toch niet dat ik hier zo slecht in ben!', verbonden met een reactie van kwaadheid, waarin ik ook in mijn gedrag meer kortaf en bruusk werd en mijn hele gezichts- en lichaams-uidrukking 'resoneerde' die kwaadheid.

Toen ik dit zag - namelijk dat mijn interne emotionele reacties, ervaringen en conflicten zich begonnen te uiten op fysiek vlak - wist ik van 'ok, hier moet ik mezelf stoppen' omdat ik besefte dat ik consequenties zal creëren voor mezelf als ik mezelf laat leiden door emoties, omdat, in de realiteit zijn die emotionele reacties en ervaringen maar kortstondig en tijdelijk. Uiteindelijk zal ik mij niet meer kwaad voelen en dan zal ik moeten leven met hoe ik mezelf heb uitgedrukt tegenover mijn omgeving in het moment dat ik mij wel even kwaad voelde en met de reacties die ik hierin heb gecreëerd in andere mensen. Want, door mij zo uit te drukken, zowel intern als extern, in en als Competitie waarvan de emotionele reactie een uiting is, duw ik mensen van mij weg, door in mezelf een afscheiding te creëren tussen mezelf en andere mensen in en als de ingesteldheid van 'ik wil jou Verslaan!' -- en zo compromitteer ik mijn sociale interacties en relaties met mensen in mijn omgeving.

Ik besefte dat de emotionele ervaringen zich hadden zitten opbouwen in mezelf doorheen en tijdens mijn match en dat ik mezelf niet zou kunnen stabiliseren zonder zelf-vergeving toe te passen in het moment zelf. Met Zelf-Vergeving heeft de Geest altijd zoiets van 'neen, het is niet nodig - ik kan mezelf wel gewoon weer stabiel maken', 'ik kan deze interne ervaringen zelf wel stoppen' en 'wat zal het nu uitmaken of ik zelf-vergeving doe - hoe kan dat nu werken?' of 'ik zal het later wel doen' -- hetgeen in wezen opzettelijke zelf-sabotage gedachten zijn om er enkel en alleen voor te zorgen dat ik niet in het moment zelf mijn interne realiteit richting geef door mezelf daadwerkelijk te vergeven voor wat ik in dat moment in mezelf toesta en accepteer te bestaan.

Omdat, vanaf het moment dat ik mezelf zover kreeg om zelf-vergeving statements in mezelf te spreken in relatie tot de emotionele reacties die ik in dat moment ervoer - zag ik hoe de reacties zienderogen plaatsmaakten voor een meer ontspannen ingesteldheid, houding en ervaring waarin ik plots zag dat de dingen eigenlijk niet eens zo 'erg' zijn en dat ik in feite een drama aan het creëren was van de situatie door emotioneel te reageren op mijn gedachten en door die emotionele reactie mijn gedachten een specifieke 'lading' te geven waardoor ze 'echt' leken te zijn. Omdat, door in dat moment de beslissing te maken om zelf-vergeving toe te passen - hetgeen ik stilletjes fluisterde in mezelf -confronteerde ik mezelf met wat ik aan het doen was in mijn 'bovenkamer'/Geest/Gedachten en nam ik tegelijkertijd verantwoordelijkheid voor die gedachten waardoor het ook makkelijker wordt om in dat moment zelf te veranderen.

De zelf-vergeving statements die ik sprak waren specifiek:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen omdat ik denk dat ik dit niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik het niet kan en op die gedachte te reageren met kwaadheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke vaardigheden en dus mezelf in en als mijn fysieke lichaam te aanvaarden en accepteren door mij kwaad te voelen op mezelf omdat ik iets niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen omdat ik niet kan wat ik wil doen en kunnen en mij dan kwaad te voelen op mezelf omwille van die beoordeling


Dit waren maar een paar zinnen die ik sprak, maar toch was deze toepassing van gesproken-zelf vergeving zeer effectief in het diffuseren van de emoties die ik ervoer in dat moment. De emoties zullen uiteindelijk echter wel terugkomen wanneer ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt omdat dit punt dat naar boven kwam in mijn geest een specifieke dimensie is van hoe het construct/programma van competitie in mijn geest bestaat dat ik nog niet had aangepakt en onderzocht in mijn schrijven.

Dus, wat ik hier in deze tweede fase in mijn proces van het praktisch toepassen van het veranderen van een emotionele ervaring en reactie van Opgeven heb geobserveerd is dat:

1. de toepassing van gesproken zelf-vergeving noodzakelijk is om mezelf in en als een specifieke patroon van gedachten en reacties in mijn geest daadwerkelijk te veranderen -- en dat dus, de toepassing van zelf-onderzoekend schrijven en geschreven zelf-vergeving en zelf-correctieve statements als het ware meer het 'voorbereidende werk' is waarin ik het 'platform' vormgeef waarop ik zal staan in een moment dat ik oog in oog kom te staan met de ervaringen die ik in mijn schrijven heb onderzocht -- omdat, dat fysieke moment van het 'oog in oog staan' met de realiteit van mezelf, dat is Echt, dat is 'het moment van de waarheid' waarin ik aan mezelf moet bewijzen dat al wat ik heb geschreven en voorbereid heb voor mezelf in mijn proces van zelf-verandering ook daadwerkelijk iets waard was en dus niet zomaar een beetje 'poëzie', als in 'mooie woorden zonder inhoud'
2. het praktische proces van zelf-verandering enkel mogelijk is door middel van consistentie, toewijding en doorzetting -- door bijvoorbeeld in te zien en te beseffen dat een emotionele reactie of gedachtenpatroon niet op slag zal veranderen, maar eerder gelaagd is in structuur en daardoor tijd nodig heeft, waarin ik stap voor stap de verschillende dimensies aanpak die deze structuur constitueren/opmaken en zo langzaam maar zeker een specifiek gedrags-, emotioneel en gedachten-patroon in en als mezelf volledig verander

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces door de dimensie die zich heeft aangeboden in de situatie die ik hier in deze blog omschreven heb, verder te onderzoeken en uit elkaar te halen door middel van geschreven zelf-vergeving - zodat ik, de volgende keer dat dit patroon de kop opsteekt, het directieve, beslissende en sturende principe zal zijn in mezelf in relatie tot dit patroon en daadwerkelijk in het moment zelf de levende verandering en oplossing kan zijn van en voor mezelf.

Dag 411: Hoe kan Manipulatie een Uitdrukking zijn die het Beste is voor Allen?

Dit is een verderzetting van "Dag 410: Het Verleden is een Leugen"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik mezelf in een emotionele reactie zie gaan van te willen ineenstorten en huilen als een reactie op de ervaring van een conflict tussen machteloosheid en frustratie in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie een manipulatie techniek is die ik tijdens mijn kindertijd in mezelf ontwikkeld heb, uit angst van de kwaadheid van de mensen om mij heen wanneer en als ik iets niet zou kunnen

waarin ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf, door te participeren en mezelf uit te drukken in en als die manipulatie, onderdruk en limiteer en minder/kleiner maak dan wie/wat ik eigenlijk ben --- omdat ik mezelf in en als die manipulatie heb aanvaard als een slachtoffer van de mensen om mij heen, net zoals ik mezelf als kind het slachtoffer voelde van mijn ouders/leerkrachten en de volwassenen om mij heen -- en dat dus, als ik mezelf toesta mezelf te definieren in en als die manipulatie, dat ik dan het verleden met/in mezelf blijf meedragen en mezelf blijf verminderen in en als mezelf net zoals ik mij vroeger 'minderwaardig' voelde tegenover mijn ouders/leerkrachten/volwassenen

waarin  ik zie, besef en begrijp - dat ik nooit werkelijk minderwaardig geweest ben tegenover mijn ouders/leerkrachten/volwassenen - en dat die ervaring van minderwaardigheid een voorgeprogrammeerde, voorspelbare ervaring is die in elk kind geprogrammeerd wordt via het schoolsysteem en het familie-systeem in deze wereld, en dat ervoor zorgt dat kinderen zich onderwerpen aan al de systemen in deze wereld en bijgevolg zullen leven en bestaan in deze wereld als exacte kopiëen van hun ouders en grootouders en dus nooit zullen opstaan om het systeem te veranderen

ik zie, besef en begrijp hoe ik mezelf opzettelijk aan het limiteren en onderdrukken ben door mezelf te definieren in en als emotioneel geladen herinneringen/momenten uit het verleden waarin ik reageerde op de angst die ik voelde in mezelf in relatie tot mensen in mijn omgeving en door mezelf uit te drukken in en als het mechanisme van manipulatie in en als mezelf door bvb te beginnen huilen als reactie op een angst in mezelf, waarin ik probeer om opzettelijk in te spelen op de emoties van mensen om mij heen --- omdat ik daarin een statement maak dat ik geloof dat de ervaring van minderwaardigheid is wie ik werkelijk ben

ik zie, besef en begrijp dat ik niet minderwaardig ben aan de mensen om mij heen en dat de ervaring van minderwaardigheid eerder een gevolg was van voorgeprogrammeerde factoren tijdens de kindertijd die de illusie/idee creëren dat het kind 'minder' is dan de volwassene

waarin, ik mezelf tot doel stel om op te staan in en als mezelf en in en als deze wereld en realiteit als een zelf-verantwoordelijk levend wezen, in en als het besef dat ik één en gelijk ben met elk ander mens --- door een proces van zelf-correctie te bewandelen waarin ik de emotionele en mentale brainwashing van het verleden corrigeer en mezelf herstel als een stabiel levend wezen dat staat/bestaat als een punt van onvoorwaardelijke ondersteuning --- als het levende voorbeeld van hoe een volwassen mens werkelijk zou moeten bestaan, op een manier die het beste is voor al het leven hier op aarde, als een stabiel, consistent en betrouwbaar wezen dat niet bestuurd wordt door persoonlijke gevoelens of emotionele reacties, maar dat zichzelf bestuurt en dirigeert

ik stel mezelf tot doel om manipulatie in en als mezelf te corrigeren tot een expressie/uitdrukking van mezelf die geen reactie is op voorgeprogrammeerde emotionele ervaringen en in functie bestaat van persoonlijke overleving/zelfbehoud - maar die eerder een uitdrukking is in/van mezelf van een geven om al wat bestaat als mezelf, waarin ik de verantwoordelijkheid op mij neem om al wat bestaat in en als mijn omgeving, te sturen, besturen en begeleiden vanuit en op basis van inzicht in en begrip van hoe alles bestaat, werkt en functioneert - om een bestaan te creëeren dat het beste is voor allen als mezelf

Dag 396: Hoe zijn Emotionele Ervaringen een Kans tot Zelf-Perfectie?

Dit is een verderzetting van "Dag 395: Hoe Kunnen Emoties Getransformeerd worden van een Vloek tot een Geschenk?"


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verankeren in en als de schadelijke, consequentiele en zelf-ondermijnende patronen van het verleden --- door emotioneel te reageren op beoordelingen over herinneringen in mijn geest en gedachten over dingen die ik gedaan en gezegd heb en door mezelf te identificeren met die emotionele reacties en ervaringen - en daarin mezelf te verdoemen/vervloeken om het verleden te blijven herhalen als een eindeloze cyclus van zelf-verminderend gedrag

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe emotionele reacties op en ervaringen over het verleden als mijn herinneringen een vicieuze cyclus is van zelf-bestraffing en zelf-vermindering - waarin ik mezelf verdoem tot het blijven herhalen van hetzelfde consequentiele gedrag als datgene waar ik mij schuldig, beschaamd en spijtvol over voel --- en dat daardoor emotionele ervaringen niet bestaan ter ondersteuning voor mezelf en dus niet werkelijk mezelf kunnen zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met emotionele ervaringen en reacties op het beoordelingen over het verleden - in de plaats van in te zien dat het mij slecht voelen over wat ik gedaan heb mij niet ondersteunt om mezelf te veranderen en corrigeren en te leren uit het verleden om te bestaan op een manier die wel het beste is voor mezelf, maar mij eerder gevangen zet in een vicieuze cyclus van zelf-vermindering en zelf-bestraffing -- en dat daardoor emoties niet werkelijk een expressie kunnen zijn van mezelf maar eerder een systeem van energie dat ik heb aanvaard in mezelf door mijn macht te hebben weggegeven aan andere wezens waar ik dit systeem van heb geleerd, gekopieerd en overgenomen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien en beseft dat emotionele ervaringen over het verleden niet kunnen zijn wie ik werkelijk ben omdat het niet het beste is voor mezelf en omdat het eerder een systeem is van opzettelijke zelf vermindering - hetgeen indiceert dat emoties een systeem zijn dat gecreëerd is door wezens die een plan hebben en van plan zijn om mij te onderwerpen door middel van het systeem van emotionele ervaringen waarin ik mezelf verminder en onderwerp door mij slecht te voelen over mijn verleden en daardoor nooit zal opstaan en zal bestaan in de best mogelijke vorm van mezelf als een expressie van het leven zelf in eenheid en gelijkheid

en dus, ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd emotionele ervaringen blindelings te aanvaarden als 'wie ik ben' in en als mezelf, in de plaats van emoties als energetische ervaringen in mezelf, te onderzoeken en te begrijpen -- en daardoor mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd mezelf te onderwerpen en mezelf te laten onderwerpen aan energie en mezelf nooit te ondersteunen om op te staan en te worden en bestaan als wie ik werkelijk ben als mijn hoogste potentieel als levend wezen hier op aarde --- en dus ook nooit gezond verstand te hebben toegepast in het onderzoeken van wat er in mezelf bestaat als emotionele ervaringen, en in te zien dat emotionele ervaringen mij onderdrukken en neerhalen en klein maken en 'verminderen' in wie ik ben en mij ervan weerhouden om op te staan en mezelf te ondersteunen om te bestaan in en als het hoogste potentieel van mezelf als de absolute perfectie van het leven zelf in eenheid en gelijkheid en daardoor niet een expressie kunnen zijn van mezelf en daardoor dus niet te vertrouwen zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen te plaatsen in energetische ervaringen en reacties in mezelf als emotionele ervaringen, als opzettelijke zelf-bestraffing, zelf-onderdrukking en zelf-vermindering in en als het mij 'slecht voelen over het verleden' - in de plaats van mijn vertrouwen te plaatsen in mezelf en wat het beste is voor mezelf als zelf-ondersteuning in het opstaan en bestaan in en als absolute zelf-perfectie, als de beste vorm van mezelf die ik kan zijn

ik vergeef mezelf dat ik opzettelijke zelf-vermindering heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf in de vorm van emotionele ervaringen van schuld, schaamte, spijt, wroeging, verdriet, angst en woede in afscheiding van mezelf --- door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf en dus nooit te hebben ingezien dat deze zelf-vermindering in de vorm van emotionele ervaringen niet kan zijn wie ik ben als het leven in en als mezelf omdat het niet het beste is voor mezelf --- omdat, wat het beste is voor mezelf is niet mezelf verminderen maar net mezelf ondersteunen om op te staan en mezelf te ontwikkelen om op elk vlak te bestaan in absolute perfectie

ik vergeef mezelf dat ik emotionele ervaringen heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf als een mechanisme van zelf-vermindering en zelf-onderdrukking -- in de plaats van het zelf-bepalende en zelf-sturende principe te zijn in relatie tot emoties, en verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van emotionele ervaringen in mezelf --- en daarin het bestaan van emotionele ervaringen te gebruiken als een mechanisme van zelf-ondersteuning -- door, in de plaats van mezelf te laten meevoeren in een eindeloze spiraal van schuld, schaamte, spijt, angst, verdriet en woede, deze emoties eerder te gebruiken als een indicator voor mezelf dat er delen zijn in/van mezelf die Minder zijn dan wie ik werkelijk ben als Perfectie als mijn hoogste potentieel, en daarin dus emoties te gebruiken als een kans voor mezelf om mezelf te corrigeren opdat en totdat ik besta op een manier die werkelijk Perfect is en die werkelijk het allerbeste is dat ik kan zijn als levend wezen hier op aarde


Wordt vervolgd in Dag 397

Dag 319: Hoe zijn meningen een gevolg van een Dysfunctioneel Media-Instituut? - Dossier Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 318:Hoe draagt onze Media bij tot Maatschappelijke Problemen? - Dossier Verkrachting in België" en we gaan verder vanuit volgende paragraaf:

Je kan zelfs stellen dat de media in zijn huidige vorm bijdraagt tot het in stand houden van de problemen door enkel REACTIES uit te lokken bij de luisteraar/kijker/lezer op de feiten, statistieken en bericht-gevingen --- reacties die altijd afkomstig zijn vanuit het ego van de mens als persoonlijke meningen, opinies, gedachten en geloofsystemen -- en daardoor het individu in een staat te brengen van het passief aanvaarden van de samenleving en de problemen in die samenleving 'zoals het is', door het individu niet bij te brengen over het werkelijke hoe en waarom van de samenleving, van het economische systeem en van hoe ons economische systeem tot veel consequenties leidt door niet te bestaan op een manier die het beste is voor al het leven op aarde.


Wat eigenaardig is aan de mening van mensen over bijvoorbeeld 'verkrachting', wanneer er weer een verhaal verschijnt in de media, en waar mensen doorgaans niet bij stilstaan, is dat we bijvoorbeeld zullen denken en uiten dat 'verkrachting erg en slecht is', we zullen reageren op de verhalen die we lezen met verontwaardiging, woede en, als je een vrouw bent, met angst. We zullen zelfs stellingen uiten zoals 'ze zouden zo'n mensen hun geslachtsdeel moeten afhakken' of 'ze zouden hen harder moeten straffen' of 'ik begrijp niet hoe iemand zoiets kan doen' of 'onbegrijpelijk hoe sommige mannen zo weinig respect hebben voor vrouwen', etcetera. En al deze stellingen die we ongetwijfeld allemaal al weleens gehoord hebben wanneer er in een conversatie verwezen wordt over verhalen die we gelezen, gehoord of gezien hebben in 'het Nieuws', komen vanuit een emotionele toestand, een emotionele reactie op die verhalen --- waarin dan een MENING gevormd werd over het verhaal en over de betrokken individuen/personages in het verhaal. Maar die 'mening', is altijd persoonlijk en is nooit gebaseerd op een werkelijk inzicht in de situatie, in het hoe en waarom van het fenomeen 'verkrachting'. Die mening beperkt zich tot de individuele reactie en ervaring van het individu die het verhaal leest.

We lijken te vergeten dat er maar één realiteit bestaat, er is maar één echte realiteit die HIER bestaat en die ons allen bindt in en als specifieke wetmatigdheden, zoals al de wetten van de fysica, de chemische bouwstenen en relaties van de natuur en het menselijk lichaam en de menselijke geest. Deze ene realiteit die hetzelfde is voor elk van ons is bijgevolg voorspelbaar, kan onderzocht worden en verklaard worden en begrijpelijk gemaakt worden voor elk individu. Over die ene realiteit kan er geen discussie zijn, geen conflict, onenigheid of misverstand, want, het is nu eenmaal wat het is als een voorspelbaar programma --- ik bedoel, dit principe werd al wijd en breed aangetoond door onze wetenschap.

Het feit dat er dus onbegrip en verontwaardiging bestaat in de mens als een reactie en mening over het fenomeen 'verkrachting' waar we over lezen in de krant en horen en zien op het Nieuws, toont aan dat de mens onvoldoende onderwezen is over hoe onze realiteit en wijzelf als deel van die realiteit functioneert. Het feit dat de mens meer waarde hecht aan persoonlijke meningen en emotionele reacties dan aan de wetenschappelijke verklaarbaarheid van bepaalde problemen die zich voordoen in onze samenleving toont aan dat de mens zelfs volledig onwetend en 'naïef' is --- om niet te zeggen 'dom' en 'stompzinnig'.

En de consequentie van deze 'naïviteit' en 'onwetendheid' is dat problemen zoals bijvoorbeeld 'verkrachting' niet opgelost geraken, ondanks al de organisaties en 'goede doelen' die opgericht worden, al het geld dat ingezameld wordt, al de verhalen over verkrachting die media-aandacht krijgen, al de witte marsen en feministische protesten. Omdat, zolang het inzicht in en begrip van hoe deze fysieke realiteit en de menselijke geest functioneert, als een voorspelbaar programma, ontbreekt in de mens, kan men geen waarachtig begrip hebben van het probleem, hoe het probleem in elkaar zit, waar het vandaan komt, wat de factoren zijn die ertoe bijdragen --- en kan men uiteraard bijgevolg ook niet in staat zijn om een oplossing te ontwerpen voor het probleem. Al wat we uiteindelijk hebben zijn beschuldigingen en verwijten aan het adres van de dader, die een personage geworden is in ons 'verhaal' dat volledig gebaseerd is op en getint is door onze persoonlijke emotionele reacties op en meningen over dat verhaal/de situatie.

De vraag is dus: Willen we wel tot oplossingen komen? Of zijn we meer geïnteresseerd in het in stand houden van en ons wentelen in onze emotionele reacties, omdat we onszelf daarin op de één of andere manier speciaal en belangrijk kunnen voelen? Misschien willen we ons verontwaardigd en kwaad voelen, en negeren we daardoor opzettelijk de voorspelbare REALITEIT van de situatie waar we ons kwaad en verontwaardigd over voelen. Want, die REALITEIT volgt altijd een programma, zoals ooraak en gevolg, begin en einde, actie en reactie --- net zoals al wat hier in onze wereld op dit moment bestaat het gevolg en de consequentie is van een cumulatief en opbouwend proces van acties en reacties doorheen de geschiedenis. En dus, als we onze geschiedenis niet volledig begrijpen en dus niet absoluut begrijpen waarom en hoe we tot op dit punt gekomen zijn, waarom en hoe het is dat bepaalde fenomenen, zoals bijvoorbeeld verkrachting, bestaan in onze samenleving en in de geest van mensen, is het maar vanzelfsprekend dat we niet weten wat aan te vangen met problemen die zich voordoen in onze wereld en samenleving.

Dit doet zich niet enkel voor op collectief vlak maar ook op individueel/persoonlijk vlak --- kennen we onze eigen geschiedenis? Weten we hoe we zelf in elkaar zitten - hoe we precies ontwikkeld en gegroeid zijn tot het individu en 'de persoonlijkheid' die we nu zijn? Waar komen onze gedachten en gevoelens en emoties vandaan? Hoe hebben bepaalde fysieke condities en ziektes zich ontwikkeld in ons lichaam en onze geest? Welke ervaringen, herinneringen en situaties hebben bijgedragen tot het bewerkstelligen en vormgeven van een welbepaalde ingesteldheid in en als onze geest? We zullen misschien verrast zijn te beseffen hoe weinig we onszelf kennen, hoe weinig inzicht we hebben in het hoe en waarom van onszelf --- en zo is het ook op maatschappelijk vlak. We hebben geen inzicht in onze geschiedenis, in het reactief en cumulatief proces van consequenties doorheen ons collectief verleden, en dus hebben we geen inzicht in hoe en waarom bepaalde conflicten en problemen bestaan in onze wereld.... en dus vinden we maar geen oplossingen. We blijven enkel rondjes lopen in onze emotionele reacties, beschuldigingen en verwijten.

Als we werkelijk geïnteresseerd zijn om problemen zoals verkrachting aan te pakken en voor eens en voor altijd op te lossen - dan zullen we ervoor moeten zorgen dat maatschappelijke instellingen zoals 'de media' hun doel dienen als het onderwijzen van de mens in de samenleving om een welgevormd en holistisch beeld te krijgen van zijn omgeving, zodat elk mens in de samenleving een zicht kan krijgen op hoe specifieke problemen zich ontwikkelen - waardoor er kan beginnen gewerkt worden aan preventie van problemen, in de plaats van reactie op problemen.

Onderzoek de Equal Life Foundation en de Basis Inkomen Garantie - die staat voor een maatschappelijke oplossing en het creëren van een economisch platform van maatschappelijke stabiliteit dat de mens de kans geeft om bepaalde instituties zoals de media te herbekijken, hervormen en herdefinieren op een manier die onze samenleving en onszelf als individu ondersteunt op de best mogelijke manier tot het praktisch vormgeven van een gezonde samenleving.




DIP Lite - Gratis Online Cursus in Zelf-Ondersteuning voor Beginners
DIP PRO - Een Desteni Cursus voor zij die Klaar zijn om de Reis van hun Leven te Maken
desteni.org - Doe mee in Discussies op het Forum en/of Onderzoek het Desteni Materiaal
eqafe.com - Investeer in de Verscheidene Interviews Als Ondersteuning in je Reis naar Zelf-Perfectie
equalmoney.org - Leer Over een GelijkGeld Systeem en Stem op de Doelen en Principes
Equal Life Foundation - Facebook Stream met de Dagelijkse Realiteit en Oplossingen
Creations Journey To Life 7 Year Process Blogs
Heavens Journey To Life 7 Year Process Blogs