Dag 552: Het Transformeren van De Toekomst als Angst naar De Toekomst als Zelf-Beweging

 Als verderzetting op Dag 551, zal ik hier de Zelf-Realisaties, inzichten en Zelf-Correctieve Statements toepassen volgend op de Zelf-Vergeving Statements die ik in de voorgaande blog gedeeld heb - zijnde de volgende:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een angst te gaan in mezelf in relatie tot de toekomst zoals mijn geest die voorstelt en afbeeld in mijn verbeelding - en specifiek in relatie tot achterliggende gedachten in mijn geest 'maar wat als het mij niet zal lukken' en 'wat als er iets zal mislopen' en 'wat als ik zal falen', met betrekking tot bepaalde doelen die ik voor mezelf gezet heb in mijn geest als wat ik wil bereiken en behalen in mijn leven --- en dat ik mezelf in en als die angst heel klein maak binnenin mezelf omdat ik in en als die ervaring van angst het gevoel creëer dat ik gelimiteerd en beperkt ben in mijn vaardigheden en kennen --- in de plaats van in te zien dat dat de illusie is die angst creëert, is dat al wat ik kan zien in mezelf is die eendimensionele ervaring van angst waarin ik mezelf bombardeer met al de gedachten die die angst representeren zoals 'wat als'  en daardoor geen andere manieren, uitwegen, oplossingen of mogelijkheden zie in mezelf om daadwerkelijk te kunnen bereiken wat het is dat ik wil bereiken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van angst en de ervaring van minderwaardigheid die ik genereer in mezelf door middel van die angst een deel uitmaakt van een polariteit in mezelf, waarin er naast die negatieve ervaring altijd ook een positieve ervaring aanwezig is --- en dat ik dus nooit heb ingezien, beseft en begrepen dat ik naast al die angsten in verband met mijn toekomst ook verlangens en verwachtingen en ideaalbeelden geprojecteerd heb in mijn geest in verband met wat ik wil doen en wie ik wil zijn in 'de toekomst' - hetgeen als het ware een lichtgevend beeld is van schijnbare 'perfectie', verbonden met positieve gevoelens in mezelf wanneer ik naar dat beeld kijk en wanneer ik mezelf identificeer met dat beeld --- en dat ik in feite, door langs de ene kant dat positieve ideaalbeeld te projecteren en te gebruiken om positieve energie op te wekken in mezelf, tegelijkertijd de negatieve beelden in mijn geest gecreëerd heb die negatieve energie opwekken, omdat dat is hoe energie zich uitbalanceert in en als de geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met deze polariteit in mijn geest waarin ik mezelf slinger tussen langs de ene kant angsten en zorgen en minderwaardigheid in relatie tot 'mijn toekomst' en 'mijn capaciteiten' en langs de andere kant verlangens, verwachtingen en opwinding in relatie tot mijn toekomst en mijn capaciteiten en de dingen die ik zal bereiken en de persoon die ik zal worden --- in de plaats van gezond verstand toe te passen in het onderzoeken van mijn geest en van wat ik eigenlijk werkelijk bezig ben in mijn geest, en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik noch die positieve ideaalbeelden ben noch de angstbeelden omdat beide deel uitmaken van eenzelfde polariteit en in wezen hersenspinsels zijn In mijn geest, die enkel bestaan in en als mijn eigen verbeelding, gevoed door mijn gevoelens en emotionele reacties --- en daarin dan in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wie ik werkelijk ben en wat mijn toekomst werkelijk is, is HIER, is mijn fysieke beweging en participatie in mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid die zich HIER in elk moment van ademhaling bevindt -- omdat mijn toekomst het gevolg en de consequentie en het product zal zijn van de moeite, de precisie, de aandacht en de zorgzaamheid die ik toewijdt en besteed aan mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid in elk moment - en dat, als ik in elk moment mezelf onttrek aan die werkelijkheid door mezelf af te leiden met toekomstprojecties en verlangens en angsten in relatie tot die zogezegde en in wezen nietbestaande 'toekomst', dan ben ik eigenlijk kansen aan het verliezen en aan het verkijken om daadwerkelijk mijn echte toekomst vorm te geven en te sturen en te creëren hetgeen ik doe door volledig en absoluut aanwezig te zijn met mijn volle wezen en gewaarzijn in elk moment en daarin dus te bestaan ALS mijn toekomst, als verleden, heden en toekomst in en als één uitdrukking van mezelf als zijnde HIER

Zelf-Correctieve Statements

Wanneer en als ik zie en opmerk dat ik in mijn geest zit, in een energetische ervaring van angst en piekeren en zorgen in relatie tot een toekomstprojectie of toekomstprojecties in mijn geest waarin ik angst heb dat bepaalde dingen zullen mislopen of falen en met andere woorden angst dat ik mijn angsten en onzekerheden zal tegenkomen in de toekomst - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze negatieve energetische ervaring in mezelf als de angst van de toekomst en specifiek de 'angst om te falen' en de 'angst om te mislukken' in direct verband staat met een verlangen in mezelf in relatie tot het 'slagen' in iets en specifieke ideaalbeelden bereiken en behalen in 'de toekomst' -- en met mijn participatie in positieve gevoelens zoals opwinding in relatie tot die beelden in mijn geest van wie ik zogezegd zal zijn en wat ik bereikt zal hebben in de toekomst

En daarin dus zie, besef en begrijp ik dat die angsten en onzekerheden in relatie tot mijn vaardigheden en mijn 'kunnen' als geprojecteerd in dat beeld in mijn geest van mezelf 'in de toekomst' een direct gevolg is van het feit dat ik allerlei ideëen en ideaalbeelden gecreëerd heb van mezelf in relatie tot mijn 'vaardigheden' en mijn 'kunnen' waarin ik in feite 'beter' wil zijn dan wie ik ben in dit eigenlijke moment -- en dus uiteraard, als en wanneer ik dingen van mezelf verwacht die niet in lijn staan met wie ik eigenlijk werkelijk ben hier in het moment, dan zal ik uiteraard ook allerlei onzekerheden en angsten kweken in mezelf in verband met het niet kunnen voldoen aan die verwachtingen - terwijl, ik nu zie en besef en begrijp dat die verwachtingen nooit echt geweest zijn in de eerste plaats omdat ze simpelweg onrealistisch zijn

Dus ik stel mezelf tot doel om mijn toekomst op een 'realistische' manier aan te pakken door allereerst mezelf niet toe te staan te participeren in emotionele en gevoelens reacties op toekomstprojecties - maar om eerder één en gelijk te staan met die toekomstprojecties als een systeem in mijn geest en dit systeem richting te geven op basis van gezond verstand - door los te laten van de ideaalbeelden, verlangens en verwachtingen die ik in mijn geest gecreëerd heb in relatie tot mezelf en te werken met wat echt is, met wie ik ben in het moment hier ---- en mezelf dan in dit moment van ademhaling bewegen in en als de fysieke realiteit, volgens wat realistisch en bereikbaar is in het moment zelf --- omdat ik zie en besef en begrijp dat de beelden en projecties in mijn geest niet bereikbaar zijn wanneer het aankomt op de fysieke  werkelijkheid omdat ik in de fysieke werkelijkheid niet werk met beelden en idealen en ideëen, maar eerder met het gereedschap dat ik hier voor mij heb staan als mijn fysieke beweging, mijn ademhaling, mijn aanwezigheid en mijn gezond verstand

En daarin zie, besef en begrijp ik dat als en wanneer ik mezelf toesta te participeren in toekomstprojecties, waarin ik in feite aan het leven ben voor de toekomst en naar de toekomst gericht - dat ik in wezen mezelf aan het saboteren ben in het daadwerkelijk creëren van een toekomst omdat ik mijn aandacht en gewaarzijn onttrek aan het moment zelf waarin ik de kans heb om mezelf toe te passen, om volledig ergens voor te gaan, om mezelf volledig uit te drukken en daadwerkelijk vorm te geven aan iets echt, iets fysiek --- omdat ik ergens 'ver weg' ben in mijn geest, bezig met 'de toekomst', als iets dat op zich niet echt bestaat in mijn geest omdat de toekomst in wezen simpelweg de accumulatie is van mijn daden -- net zoals ik op dit moment in 'de toekomst' besta van mijn 'verleden' waarin wie ik nu ben en hoe mijn leven bestaat op dit moment is niet als een beeld in mijn geest, maar eerder als een accumulatie van de daden die ik verricht heb in het verleden

En dus ik zie, besef en begrijp dat wie ik ben in dit moment is de levende toekomst, is verleden, heden en toekomst --- en dat ik mijn toekomst in elk moment vormgeef door middel van de mate van aandacht, gewaarzijn en zorgzaamheid die ik besteed aan mijn fysieke bewegingen en uitdrukking in elk moment van ademhaling

En dus stel ik mezelf tot doel om mezelf in elk moment van ademhaling te bewegen in en als een absoluut gewaarzijn dat ik mijn toekomst beslis in elk moment van ademhaling en beweging - en dat de toekomst dus niet een beeld is in mijn geest, als iets dat op zichzelf zal gebeuren --- neen, de toekomst is HIER, en zal niets meer of minder zijn dan wie ik ben in dit moment en dan wat ik accumuleer in en als de momenten waarin ik besta, leef en adem als een fysieke expressie

Dus, als en wanneer ik zie en besef dat ik in een energetische ervaring van haast of angst of onzekerheid zit in relatie met een beeld in mijn geest van 'de toekomst' als een idee in mijn geest van wat ik moet doen of worden of bereiken - dan stop ik en ik adem - en ik breng mijn gewaarzijn HIER naar mijn fysieke aanwezigheid, naar mijn fysieke beweging en ademhaling --- in en als het besef dat dat beeld in mijn geest van 'de toekomst' niet echt is, omdat wie ik ben is HIER, ik ben geen beeld, ik ben geen idee, ik ben een levende fysieke uitdrukking en ik zal nooit een beeld of idee of ideaalbeeld zijn of worden -- ik zal altijd, in elk moment, verleden, heden of toekomst, HIER bestaan, binnenin mezelf als een fysiek lichaam --- en wie ik ben in dit moment in en als mijn fysieke bestaan, is wat de toekomst ook zal zijn, omdat ik hier in dit moment mijn toekomst beslis, maak en creëer door middel van de statement die ik leef

Dag 408:Wanneer de Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit

Vandaag kwamen Joao en Joana op bezoek op de Desteni Farm - en dus gingen Maite en ik de gordijnen weer ophangen die we net gewassen hadden. De gordijnen hadden een specifiek systeem waarbij je verschillende staafjes in verscheidene lussen moet schuiven om een speciaal effect te creëren wanneer ze ophangen.

Ik had dat systeem nog nooit gezien, toegepast of geprobeerd - en toen ik eraan begon merkte ik dat ik heel veel moeite had om de staafjes in de lussen te schuiven -- het proces ging heel traag en gedachten die door mijn geest gingen waren van: 'wat voor een snertsysteem is dat nu', 'wie ontwerpt er nu zoiets?!', 'wie koopt er nu zoiets?!', 'waarom moet ik mijn tijd hieraan spenderen?!', 'ik begrijp niet waarom ik al mijn tijd moet spenderen aan het ophangen van gordijnen terwijl ik andere taken te doen heb!'.

Ik had aanvankelijk verwacht dat het ophangen van gordijnen een heel snel proces zou zijn, en dat ze in één twee drie zouden ophangen zoals dat altijd het geval geweest is met gordijnen - het is normaal gezien een heel simpel systeem van één haakje dat je door één lus moet schuiven. Ik begon mij gefrustreerd te voelen omdat het zo traag ging - en die frustratie was duidelijk een reactie op de machteloosheid die ik eigenlijk ervoer in mezelf tegenover dit hele proces dat niet verliep zoals ik had verwacht/verlangd dat het zou verlopen. En ik bleef maar denken van 'waarom ziet Maite niet dat dit systeem niet werkt?!', 'waarom nemen we niet gewoon andere gordijnen die niet zoveel tijd consumeren om op te hangen?!', 'dit is toch gewoon niet redelijk!' -- en hoe meer ik rondjes bleef draaien in die 'waarom'-vragen in mijn geest die een uiting waren van de machteloosheid die ik ervoer in mezelf --- alsof ik mezelf tot God aan het keren was in mijn onbegrip over waarom de situatie niet verliep volgens het plan dat ik aanvankelijk in mijn gedachten had - 'waarom heeft U mij verlaten God, waarom toch?!' lol. Met andere woorden: 'waarom krijg ik niet wat ik wil God?' --- des te meer voelde ik mij 'gevangen' in/door de situatie, en voelde ik mij meer en meer machteloos tegenover de taak die ik aan het uitvoeren was en mijn onkunde om die staafjes op snelle en efficiente wijze door die lussen te krijgen.

Hierdoor ontstond er een conflict in mezelf - waarin er langs de ene kant in mezelf een 'stem'/'personage' was die de situatie wil controleren en die een bepaalde verwachting/plan had in verband met wat ik aan het doen was en die zei van 'dit moet hier sneller gaan!', 'komaan, gordijnen ophangen, dat zou niet zoveel tijd in beslag moeten nemen!' - en dan langs de andere kant was er ik in het fysieke lichaam en de fysieke realiteit van mezelf waarin ik nu eenmaal niet sneller leek te kunnen gaan, waarin ik mij constant geblokkeerd voelde door mijn eigen fysieke beperkingen en vaardigheden in relatie tot het 'staafjes-in-lusjes-schuiven'-proces. En dus, doordat ik in en als dat 'controllerende' personage in mijn geest verwachtingen/verlangens/plannen had die niet overeenkwamen met de eigenlijke fysieke realiteit/situatie, en die dus in conflict/frictie/wrijving stonden met de realiteit, bouwde er zich een energie op in mezelf, een ervaring van kwaadheid - die dus in werkelijkheid een reactie was van hulpeloosheid/machteloosheid -- waarin het best eigenaardig is hoe die ervaring van kwaadheid net het omgekeerde lijkt te zijn van 'machteloosheid'/'hulpeloosheid' en een gevoel van macht/superioriteit geeft, maar dus in wezen is het eigenlijk gewoon een gevolg van de wrijving/frictie die ontstaat wanneer de realiteit van mezelf in mijn geest in de vorm van verlangens, verwachtingen en plannen, niet overeenkomt met de fysieke realiteit van mezelf.

En, zodra Maite wegging om andere taken te verzorgen, en ik alleen bleef met de gordijnen, en de staafjes en de lussen, begon ik te huilen, lol. Ik huilde uit frustratie/machteloosheid - frustratie/machteloosheid omdat ik niet leek te kunnen doen wat ik geloofde en dacht dat ik zou moeten doen/kunnen -- namelijk die staafjes snel en efficient in die lusjes schuiven en de gordijnen ophangen. En, die toestand waarin ik me op dat moment in bevond was exact hetzelfde als hoe ik me zo vaak ervaren had tijdens mijn kindertijd. Toen was die stem/dat personage van 'controle' dat zegt van 'zo moet het zijn' en 'dit is wat ik van jou verwacht' - een volwassene -- en ik was het kind, namelijk de fysieke realiteit die niet kon voldoen aan die verwachtingen omdat het de specifieke noodzakelijke vaardigheden of kennis niet had en die dan begon te huilen uit angst van de kwaadheid van de volwassene als ik de specifieke taak niet op hun manier zou kunnen uitvoeren - uit angst om gestraft te worden.

En dus is het fascinerend hoe die 'kwaadheid' zich nu gemanifesteerd heeft in mijn eigen geest - waarin ik zowel het kind als de volwassene ben. Ik ben langs de ene kant in mijn geest de volwassene die controle wil uitoefenen over de fysieke realiteit door allerlei verwachtingen te hebben in verband met 'hoe het moet zijn' --- en langs de andere kant ben ik het kind als de fysieke realiteit van mezelf die niet kan voldoen aan die verwachtingen. Dat hele proces van hoe ik vroeger in relatie stond met en reageerde op de volwassene in mijn omgeving, heeft zich dus, nu dat ik zelf 'volwassen' ben, geinternaliseerd in mezelf. Hoe eigenaardig - dat die momenten in mijn herinneringen zich volledig hebben geïntegreerd in en als mezelf, waarin ik dus zelf elk personage ben in de herinneringen - ik ben zelf de 'controlerende' volwassene waarop ik reageer met angst en machteloosheid/hulpeloosheid --- ik ben de polariteit van langs de ene kant de volwassene die zich gefrustreerd en kwaad voelt omdat 'het kind'/het fysieke lichaam niet snel genoeg gaat, en denkt van 'je moet het zus en zo doen' en 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', en langs de andere kant ben ik het kind dat zegt van 'ik probeer maar het lukt me niet', 'ik weet niet waarom ik niet sneller/beter kan zijn'.

Want, dit keer was er helemaal geen 'volwassene' in mijn omgeving die zei van 'kim je moet sneller gaan' of 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', maar toch interpreteerde mijn geest de situatie vanuit mijn herinneringen, waar ik dan emotioneel op reageerde alsof het echt is - ook al was er geen enkele werkelijke referentie tot die herinnering in mijn eigenlijke fysieke realiteit. En dus, dit is een mooi voorbeeld van hoe ik werkelijk een 'organische robot' ben, een geprogrammeerd systeem dat dag in en dag uit het verleden blijft herbeleven, ook al is dat verleden totaal niet meer HIER - want, de realiteit die HIER is, heeft niets te maken met al die emotionele herinneringen in mijn geest. En dus, daarom is het proces van zelf vergeving en zelf-correctie zo essentieel - om als het ware mezelf 'op te ruimen' in mijn geest, en ervoor te zorgen dat ik in mijn participatie met/in mijn dagelijkse werkelijkheid niet gestuurd of beïnvloed wordt door herinneringen als geintegreerde momenten en emotionele ervaringen uit het verleden - maar zodat ik voor de eerste keer in mijn bestaan werkelijk kan Leven, in het moment, als het zelf-directieve principe van mezelf en mijn leven/bestaan.

Wordt Vervolgd in Dag 409