Dag 787: Bureaucratie en de Ontmenselijking van onze Samenleving

Met deze titel en met specifiek het woord 'ontmenselijking' en 'onmenselijkheid' verwijs ik naar een ervaring die we allemaal wel op een bepaald punt doormaken, en dan vooral wanneer we te maken hebben met grote organisaties zoals overheidsinstanties of bedrijven. Vaak krijgen we het gevoel dat zaken in ons systeem (lees: samenleving), en dan vooral zaken die een directe impact hebben op het overleven en de gezondheid van onszelf en dat van ons gezin en familie, veel te 'onpersoonlijk' zijn. Er wordt naar ons verwezen via referentienummers, dossiers en klantenbestanden en vaak zijn bepaalde instanties zo groot dat je voor één kwestie verschillende lagen van authoriteit moet doorwandelen of aan steeds een andere hulpverlener je verhaal moet doen en bijgevolg soms ook steeds verschillend advies of richtlijnen te horen krijgt.

Dit kan de indruk opwekken dat niemand in onze samenleving, en zelfs niet in de instituties die zichzelf 'sociaal' noemen (zoals school, ziekteverzekering, sociale verzekering, etc), werkelijk om jou of je naasten geeft. "Mensen geven niet om elkaar" is vaak de conclusie die je uiteindelijk trekt wanneer je te maken krijgt met overheidsinstanties of grote bedrijven, en nog meer wanneer er zich problemen voordoen en/of wanneer je je totaal afhankelijk bevindt van die instituties. Zelfs als iemand je zou willen helpen en in feite de beslissing kan maken om bepaalde zaken makkelijker voor je te maken, kunnen ze dat soms niet omwille van de regulaties 'van bovenaf'. Deze mensen zouden bijvoorbeeld zelf hun job kunnen verliezen als ze beslissingen zouden maken uit 'menselijkheid' en 'compassie' die echter tegen het beleid en de regels van de organisatie waar ze voor werken ingaan.

Het zijn dus de regels, de wetgevingen en de 'codes' als het ware die onze samenleving richting geven en vooral dan de waarde die we geven aan die regels, die ervoor zorgen dat we de manier waarop we met elkaar omgaan op organisationeel en structureel niveau ervaren als 'onmenselijk' of 'zonder compassie'. Wat we echter lijken te vergeten is dat die wetgevingen, regels en structuren specifiek gecreëerd zijn om onszelf als individuëen te beschermen van elkaar. Regels en wetten zijn er ter bescherming van onze eigen 'menselijke natuur', en dan met name die delen van onze natuur die niet getuigen van compassie, menselijkheid of medeleven met anderen. En hier heb ik het over uitdrukkingen en gedrag zoals stelen, pesterijen, discriminatie, aggressie, geweld, sexuele intimidatie/manipulatie, en al de manieren waarop wij mensen in staat zijn om een ander - weze het individu of organisatie - te kwetsen op welke manier ook ten voordele van ons eigenbelang.

Maar hier komt dan de paradox in het spel, aangezien het net de regels, regulaties en wetgevingen zijn die tegelijkertijd ook obstakels vormen voor ons vermogen om die menselijkheid, compassie, empathie en medeleven uit te drukken en toe te passen. Het is doordat we zoveel waarde hechten aan de 'regels' die we dienen te volgen, dat we het onszelf onmogelijk maken om onszelf te kunnen herkennen in een ander en te kunnen omgaan met anderen zoals we zouden willen dat er met onszelf wordt omgegaan. Veel mensen die in organisaties of bedrijven werken, en vooral overheidsorganisaties, en omgaan met mensen komen vaak zulk 'n situaties tegen waarin ze zien en beseffen dat wat de regels voorschrijven in termen van de beslissingen die ze dienen te maken in feite niet het beste is voor de personen wiens leven die beslissingen zullen beïnvloeden.

Je kan echter de regels en wetgevingen en de bureaucratie die onze samenleving geworden is niet beschuldigen aangezien dat systeem in zekere zin gecrëerd is vanuit goede bedoelingen. De regels zijn er immers ter bescherming van het individu. Het probleem is dat we nooit echt gekeken hebben naar waarom het eigenlijk is dat mensen 'crimineel' en kwalijk gedrag uiten en naar hoe we dat kunnen veranderen. De regels die gevormd zijn kwamen eerder vanuit een reactie erop. Dit heb ik in mijn voorgaande blog ook aangetoont, hoe we de neiging hebben om te reageren op problematisch gedrag dat de kop opsteekt hetgeen dan uiteindelijk leidt tot een onderdrukking en limitering van de vrijheid van individuen om zichzelf uit te drukken.

Zo ook gaat het met onze samenleving. Problemen worden benaderd vanuit reacties en angst, en niet vanuit een waarachtige interesse om het probleem te begrijpen en bereidheid om dingen te veranderen teneinde de problemen op te lossen. Uiteindelijk maken we het onszelf en elkaar enkel moeilijker om nog menselijkheid, compassie en empathie toe te passen en beslissingen te maken die het beste zijn niet enkel voor onszelf maar ook de mensen om ons heen omdat we in angst bestaan van elkaar en onze 'menselijke natuur' en krampachtig de regels en wetgevingen vasthouden zogezegd om onszelf beschermd te houden. Hoe goed onze bedoelingen echter waren in het vormgeven van die regels, is het resultaat echter een ontmenselijking van onze samenleving en interacties en een onderdrukking van ons potentieel om te groeien en te ontwikkelen op manieren die het beste zijn voor ieder levend wezen in deze wereld.

In de volgende blog zet ik verder met dit onderwerp en bekijk ik specifiek wat de oplossing zou kunnen zijn voor dit fenomeen. Ik wil absoluut niet beweren dat we zomaar alle regels of wetgevingen en uitvoerende instituties zouden moeten schrappen en in een totaal wetloze samenleving zonder structuur zouden moeten leven. De oplossing houdt in feite een simpele verandering van perspectief in; een verandering in ons begrip van wie we zijn en van de rol die we elk spelen in deze wereld. 

Dag 274: Er is geen Krijgen zonder Geven

Voor Context, zie:
"Dag 267: Mensenrechten en de Gelijk Leven Stichting"
"Dag 268: Een rECHTzetting van de MensenrECHTen"
"Dag 269: Zijn de Mensenrechten een Illusie?"
"Dag 270: Hoe kunnen Mensenrechten bestaan als ze niet in Mij Bestaan?"
"Dag 271: Hoe kunnen Mensenrechten bestaan wanneer Politiek en Economie Gescheiden zijn?"
"Dag 272: Bestaat Politiek wel in Afscheiding van Economie?"
"Dag 273: De Uitvoering van de Mensenrechten is volgens de Wetten van de Natuur"

In deze blog-series onderzoek ik de 'Mensenrechten', hoe ze tot nog toe hebben bestaan in onze menselijke samenleving, hoe en waarom we ze hebben aanvaard - en hoe ze hergedefinieerd kunnen worden tot werkelijke praktische begrippen/manifestaties.

In deze blog kijken we naar een eigenaardig punt in het menselijk begrijpen van wat een 'recht' is - een recht is zogezegd iets dat je mag/moet/kan krijgen/hebben --- iets dat je toegewezen moet worden, van waar? Maakt niet uit! Zolang je het maar krijgt. En hoe we daarin een heel gelimiteerde visie hebben gehad op onze realiteit --- door een 'recht' te definieren in en als Eigenbelang en de 'ikke, ikke, ikke'-mentaliteit.

Het verband dat nooit gelegd wordt is dat tussen 'geven' en 'krijgen' - waardoor er al snel stemmen opgaan die de 'mensenrechten' en het feit dat aan die rechten 'zomaar voldaan moet worden' door de overheid, bestempelen als een vorm van 'profiteren van het systeem' --- als wat er vaak over een Socialistisch Systeem ook gezegd wordt. En aangezien het huidige neo-liberale Kapitalistische Economische Model een 'Ieder voor zich' model is dat zich faliekant afzet tegen 'profiteren', met als grootste vijand het 'Communistische' en als tweede in rij het 'Socialistische' model - is het omwille van deze kijk op de Mensenrechten onmogelijk om die Mensenrechten ook daadwerkelijk uit te voeren.

Dus, waarom is het dat we automatisch geloven dat, als we een systeem Creëren dat Elk Mens van de Basisnoodzakelijkheden voorziet, dat er dan zowieso misbruik van gemaakt zal worden - als wat ook de Kritiek bij Uitstek is nu met het 'Uitkerings-systeem'. Dat veel mensen dan helemaal NIETS zullen bijdragen en 'hele dagen op hun lui gat zullen liggen' - terwijl al de rest wel moet gaan werken om het hele systeem draaiende te houden. Is het misschien omdat niemand in onze samenleving werkelijk het principe van 'Geven is Krijgen' LEEFT? Omdat we allemaal eigenlijk diep vanbinnen wel verlangen om te profiteren van het systeem - hetgeen we allemaal dan ook wel op kleine en subtiele manier doen, zoals bijvoorbeeld wanneer er GRATIS spullen uitgedeeld worden? - waardoor zij die 'niets' doen in deze samenleving de wind van voren krijgen omdat zij de Manifestatie zijn van onze Innerlijke Geheime verlangens waar we niet eerlijk over willen zijn -- omdat wij het meest gebrainwashed zijn in de idee dat een 'Harde/noeste Arbeider/Werker' een 'Goed Persoon' is.

Het probleem ligt er echter in dat we niet precies weten waarom een 'harde Arbeider' een 'Goed Persoon' is - het is een idee/geloof dat we hebben geleerd van onze Ouders en van het Collectief Bewustzijn in de Samenleving. En dus, ziet niemand werkelijk het nut in van Arbeid, mede omdat veel van de huidige jobs meer kwaad dan goed doen aan onze samenleving en vooral de Natuur, waardoor we allemaal stiekem hopen op het Winnen van de Jackpot zodat we nooit meer hoeven te werken en waardoor we ons kwaad maken op de zogezegde 'profiteurs' van het systeem, meer vanuit een mentaliteit van 'als ik moet lijden, dan zal iedereen lijden', als een vorm van wrok en rancune omdat hun 'niets doen' ons eraan herinnert dat we ons leven, ons lichaam en onze kracht aan het opgeven zijn voor een systeem dat ons leegzuigt, dat niet echt om ons geeft en dat niet eens zorg draagt voor het leven op aarde.

En dus is het fascinerend dat we 'werken' en 'Arbeiten' zijn gaan bestempelen als een 'positieve eigenschap', als het zogezegd 'bijdragen' aan de samenleving, en ons aldus ons hele leven lang te pletter werken - maar dat we tegelijkertijd ondanks maar ook omwille van die Arbeid het Leven op Aarde ondraaglijk maken -- omdat het systeem waarin en waarvoor we werken niet gebaseerd is op Gezond Verstand en wat het beste is voor allen, maar eerder op losse regels en wetten die allemaal draaien rond het Persoonlijke Winstbejag van het Individu, waardoor we ons te pletter werken in de HOOP ooit een glimps op te kunnen vangen van de 'Prijs' die ons voor ogen gehouden wordt door de Media - de Roem, de Rijkdom en de Gelukzaligheid --- terwijl we het leven voor alle andere mensen, maar ook dieren en planten, verpesten - net zoals zij het voor ons aan het verpesten zijn.

Omdat onze huidige Economische 'ingesteldheid' volledig bestaat in en als een persoonlijke  'hebbe,hebbe,hebbe' mentaliteit, waardoor we ook het woord/concept 'rechten' zijn gaan definieren in en als 'krijgen' en 'hebben' - is 'geven' voor ons een 'straf' geworden, een 'plicht'. 'Geven' in de vorm van 'bijdragen', 'werken', 'ondersteunen' is iets dat we van kinds af aan hebben leren associeren met een dwang, een 'moeten' - waarin we nooit inzicht hebben gehad in het precieze 'waarom', we 'moesten' het gewoon, anders kregen we niet waar we 'recht op hadden'.

Het probleem hierin is dat Kinderen niet worden Onderwezen om Gezond Verstand toe te passen in al wat ze doen - om bijvoorbeeld in te zien dat de Wereld een Organisme is, en dat zij zelf deel uitmaken van dat organisme, en dat dat organisme, en bijgevolg zijzelf, enkel kan bestaan, wanneer elk deeltje zijn bijdrage doet. Wanneer iedereen Geeft, dan zal iedereen ook in gelijke mate Krijgen. En dus is 'geven' niet echt een 'plicht' of een 'taak', het is een vanzelfsprekendheid, het is een natuurlijke uitdrukking voortvloeiende uit het besef dat we zullen krijgen zoals we gegeven hebben --- omdat dat is hoe het leven op aarde functioneert. Dus wanneer we Geven, dan is het alsof we Geven aan onszelf - Geven IS dus in wezen Krijgen.

MAAR: Waarom is het dat Kinderen dit Natuurlijk inzicht niet meekrijgen en Leven in het huidige systeem? Ons huidige Systeem van 'winner takes all' is namelijk niet gebouwd op dat Principe van Gezond Verstand. In deze wereld kan je je hele leven zwoegen voor een bedrijf dat plastic eendjes maakt, een product waarvan je weet dat het én grondstoffen van de natuur verspilt én de natuur vervuilt én nog eens compleet overbodig is in het leven van mensen, dieren of planten - zonder zelfs genoeg terug te krijgen om je gezin fatsoenlijk te onderhouden. Terwijl andere mensen, gewoon omdat ze een andere 'titel' en 'positie' hebben in het bedrijf, genoeg geld verdienen om een eiland te kopen. Ons huidige systeem werkt niet volgens de 'natuurlijke' wetten/wetmatigheden van een Organisme - namelijk gelijkwaardige Ondersteuning en waardering, gebaseerd op het principe dat elk deeltje het geheel bepaalt.

Sommige delen van ons 'Economisch Organisme' vallen anderen aan, misbruiken anderen en buiten anderen uit -- waarom werden de 'mensenrechten' vastgelegd in de eerste plaats? We bestaan dus in een zelf-misbruikend, zelf-aanvallend en zelf-vernietigend Organisme omdat we onszelf niet willen erkennen als een gelijkwaardig deel van Eén Geheel, van Eén Wezen, het Leven op Aarde - waardoor we dus ook de Daad van 'Geven' niet zullen zien/ervaren als een Natuurlijke Uitdrukking van Onszelf, en daarentegen geobsedeerd zijn met 'Krijgen'.


Wordt Vervolgd in Dag 275