Dag 250: Heer, waarom Schrijven wij?

Dit is een verderzetting van "Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven"
en "Dag 249: Hoe is Angst om te Falen opzettelijke Zelf-Sabotage?"


ik besef dat wanneer en als de gedachte opkomt in mijn geest dat 'ik niets heb om over te schrijven', dat dit een opzettelijke zelf-sabotage is van de geest - waarin ik opzettelijk probeer mijn expressie te onderdrukken door mijn expressie te definieren in en als de energetische polariteit van angst om te falen en verlangen naar erkenning

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen dat ik 'niet weet waar over te schrijven', te stoppen en te ademen - en mezelf te vertrouwen in en als fysieke beweging als wie ik werkelijk ben, en mezelf uit te drukken als het fysieke lichaam in en als het moment HIER

ik besef en realiseer mij dat wanneer ik gedachten mijn expressie laat controleren en sturen - dat ik mezelf dan enkel zal saboteren in mijn proces van zelf-realisatie --- omdat ik besef dat gedachten een 'sabotage-mechanisme' zijn die enkel bestaan om ervoor te zorgen dat ik nooit zal inzien wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik schrijf en mij gereed maak om te schrijven --- mezelf te stabiliseren in het moment, en geen enkele gedachte te laten bepalen wat ik zal schrijven, wanneer en hoe --- en mezelf te vertrouwen in en als zelf-beweging in het moment --- om op die manier mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-realisatie

ik besef en realiseer mij dat mijn proces van zelf-realisatie MIJN proces is --- en dat het verlangen naar erkenning en angst om te falen verbonden met de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over mij' een opzettelijk sabotage-mechanisme is van de geest --- waarin ik mijn expressie limiteer en onderdruk en dus ook niets leer over mezelf en wie ik ben in en als mijn expressie

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen van 'wat zullen andere mensen denken over mij' tijdens ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die gedachte een sabotage is van de geest waarin ik mezelf afscheid van mijn expressie - door mijn expressie te definieren in en als competitie, en waardoor ik niets zal realiseren, inzien of leren voor mezelf - door mijn expressie te beoordelen

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de ervaring van weerstand zie opkomen in mezelf terwijl ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die ervaring van weerstand er is omdat ik in een polariteit zit van verlangen naar erkenning en angst om te falen, waarin ik aan het vechten ben tegen mijn expressie

daarin stel ik mezelf tot doel om in het moment te ademen en los te laten van het innerlijke conflict, los te laten van de afscheiding die ik heb gecreëerd in mezelf tussen 'mezelf' en 'schrijven' --- en om te staan één en gelijk met het lichaam --- en mezelf als het lichaam te bewegen - mijn handen naar het toetsenbord bewegen, en beginnen typen, zonder enige energetische reactie en zonder gedachten, in het besef dat ik mezelf aan het uitdrukken ben, voor mezelf --- en dat ik in het proces ben om mezelf te leren kennen, voor mezelf, helemaal en onvoorwaardelijk --- en dat dus de energetische frictie van verlangen naar erkenning en angst om te falen in en als 'competitie' niet is wie ik werkelijk ben

wanneer en als ik de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over wat ik schrijf' zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat dit het sabotage-mechanisme is van de geest waarin ik mezelf van mijn expressie afscheid door mezelf te definieren in en als 'beoordelingen' en 'competitie' --- zodat ik mezelf nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als het leven zelf

en dus stel ik mezelf tot doel om steeds mezelf te bewegen in en als schrijven, in eenheid en gelijkheid met het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben --- en in te zien dat de woorden die ik schrijf mezelf zijn en dat elke energetische reactie op en tegenover de woorden die ik schrijf, indiceert dat ik in afscheiding besta van mezelf

ik stel mezelf tot doel om mijn vertrouwen te plaatsen in het lichaam en niet in de geest --- omdat ik mezelf toewijdt aan het wandelen van een proces van zelf-realisatie en ik besef dat de geest een mechanisme is van afscheiding als zelf-sabotage, en dat, wanneer ik mezelf toesta te luisteren naar de geest in en als mijn expressie, dan zal ik mezelf enkel verder saboteren zodat ik mij nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid

Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning

Dit is een verderzetting van "Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"


In deze blog kijk ik naar wat er gebeurt in het moment voordat ik iets wil doen/uitvoeren, het 'quantum moment' waarin ik van een hoge energie naar een lage energie ga, en mezelf daarin saboteer in het daadwerkelijk fysiek DOEN en uitvoeren van een 'opdracht'/'taak'/'plan'. Ik heb doorheen mijn leven bepaalde gewoontes/patronen gecreëerd, van specifieke dingen die ik 'doe' waar ik uitsluitend een positief/goed gevoel bij ervaar, en buiten die specifieke handelingen, heb ik mezelf aan een zeer kort touw gehouden wat betreft mijn fysieke expressie in deze realiteit, door mezelf dus te laten tegenhouden door de angst om te 'falen' in het doen van dingen die ik niet 'ken', waarvan ik dus de 'uitkomst' als hoe ik mij zal 'voelen' niet kan berekenen/voorspellen.

Hetgeen concreet wil zeggen, dat elke keer ik iets ga doen, iets 'van plan ben', dat ik nog nooit eerder gedaan heb of waar ik niet zo vertrouwd mee ben, een handeling die met andere woorden niet deel uitmaakt van mijn repertoire aan 'gewoontes', stop ik mezelf voordat ik eraan begin door angst te hebben dat ik 'het niet zal kunnen' (=angst om te 'falen') -- hetgeen dus impliceert dat ik al een bepaald beeld gevormd had in mijn geest in verband met wat 'het' is of zal zijn en in verband met wat het 'resultaat' zal zijn van mijn specifieke handeling/plan/project dat ik wil uitvoeren, en in verband met 'wie ik wil zijn' als 'hoe ik mij wil voelen' wanneer ik de bepaalde handeling/project heb uitgevoerd, hetgeen mij laat zien dat ik mezelf identificeer met 'wat ik doe' als 'wat ik kan laten zien aan andere mensen' om 'waarde'/'erkenning' te krijgen voor mijn 'bestaan' - en dat ik dus verlang om mij 'waardevol' te voelen door iets 'speciaal', 'uniek', 'goed' te doen, iets dat 'andere mensen' zullen beoordelen als 'waardevol', 'uniek', 'speciaal', 'goed'. Hetgeen impliceert dat ik geloof dat wie ik werkelijk ben als simpelweg HIER, als een wezen, niets 'waard' is en niet echt 'bestaat', en dat ik wil/'moet' bewijzen dat ik 'besta' door dingen te 'doen' in deze realiteit, als wat 'andere mensen' kunnen ZIEN, waarin ze mijn 'bestaan' 'erkennen'/'zien' en 'bevestigen' door middel van hoe ze mijn 'daden'/'handelingen' beoordelen in hun gedachten/woorden.

Het verlangen om erkenning te krijgen voor mijn 'bestaan' van 'andere mensen' door middel van mijn 'daden', als mijn 'gereedschap' dat ik gebruik om aandacht te krijgen, laat mij zien dat ik mezelf nooit heb 'erkent' in het feit dat ik wel degelijk besta, dat ik wel degelijk HIER ben/besta.

Wanneer ik dus aan een 'taak'/'opdracht' ga beginnen, bvb een blog schrijven, heb ik dus al een bepaalde verwachting gecreëerd in mijn geest in verband met 'hoe het eruit zal zien' wanneer het al 'af' is, waarin mijn 'startpunt' voor het uitvoeren van mijn taak/opdracht dus één van 'ego' wordt als het verlangen naar een gevoel/ervaring van opwinding/superioriteit in en als het 'krijgen van erkenning/aanzien/aandacht' voor 'wat ik heb gedaan/gemaakt'. Hierin geef ik mezelf de vrijheid niet om de taak/opdracht te volbrengen en uit te voeren in de eigenlijke fysieke werkelijkheid, rekening houdend met het feit dat ik de specifieke taak/opdracht nog nooit eerder heb uitgevoerd en dus onmogelijk al kan weten 'hoe het eruit zal zien' wanneer het 'af'/'gedaan' is -- hetgeen dus pure zelf-sabotage is.

Dus, wat gebeurt er nu specifiek, stap voor stap, in mijn geest in het moment dat ik een gedachte vorm in mijn geest over 'iets dat ik kan/wil/moet doen'? Eerst is er de gedachte, een 'neutraal' beeld, als een 'idee', van 'hey, dit zou ik kunnen doen' - dan activeert mijn verbeelding waarin ik me het eindresultaat al inbeeld, alsof het al helemaal 'af' is en ik er complimentjes en erkenning voor krijg van 'andere mensen', ik beeld me de gedachten in van 'andere mensen' wanneer ze zien wat ik heb gedaan/gemaakt, gedachten als 'wow, dat had ik nooit gedacht van haar', 'amai, ze is zo intelligent/speciaal/uniek', 'wie had dat gedacht' -  waar ik dan op reageer in mezelf met backchat als 'mensen zullen zien hoe intelligent/uniek/speciaal ik ben', 'mensen zullen zien/opmerken dat ik besta', 'ze zullen mij eindelijk erkennen', 'ze zullen eindelijk zien dat ik wel iets waard ben' en de energetische ervaring van opwinding.

Nadat ik mezelf een hoge energie als verwachting/verlangen heb ingepraat in mijn geest via mijn verbeelding en backchat - komt de angst als de lage energie. Er komt een beeld in mijn gedachten waarin ik mezelf zie 'falen', in dat beeld zie ik hoe ik mij gefrustreerd VOEL, hoe ik het gevoel heb dat het mij niet lukt en dat ik 'vast zit', ik zie hoe ik mij gelimiteerd voel en hoe ik uiteindelijk opgeef, als een beeld/ervaring uit mijn verleden/herinneringen - dan komt de verbeelding waarin ik mij verbeeld dat 'andere mensen' mijn expressie beoordelen als 'idioot', dat ze 'neerkijken op mij', dat ze zeggen dat ik 'niet weet waar ik mee bezig ben' en er 'gewoon mee zou moeten ophouden', dat het 'stom'/'dom' is wat ik doe - hierop reageer ik met de ervaring van angst in mezelf -- en dan volgt de backchat waarin ik mezelf 'neerhaal' door te zeggen tegen mezelf in mijn geest dat 'ik er gewoon mee zou moeten ophouden', dat ik 'dit toch niet kan/zal kunnen', dat het 'mij niet zal lukken', en dat ik waarschijnlijk toch gewoon weer zal opgeven en dat ik er daarom niet eens aan zou moeten beginnen --- hierop reageer ik met een gevoel van kwaadheid tegen mezelf,  - waarna de backchat van opzettelijke zelf-sabotage begint waarin ik mezelf beoordeel in mezelf door te denken dat ik 'niets kan', en 'voor niets goed ben', en 'nooit iets zal kunnen', en dat het 'altijd hetzelfde is met mij', als opzettelijke 'zelf-verdoemende' gedachten/beoordelingen om mezelf in een gevoel van depressie en zelf-medelijden te brengen, hetgeen voor mij de reden en het excuus is om 'op te geven', omdat ik mezelf hierin opzettelijk in een 'neerwaardse spiraal' heb geplaatst van zelf-beoordeling en zelf-onderdrukking.


Wordt Vervolgd in Dag 215