Dag 682: Gedachten zijn een Eénduidige en Kortzichtige Weergave van de Realiteit

Als dus de gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen  van zowel de enthousiasme die we ervaren wanneer we aan iets nieuws beginnen als de verslagenheid die we ervaren wanneer we obstakels tegenkomen en we willen opgeven in wezen een illusie zijn die enkel in onze geest bestaat en in feite niets te maken heeft met de realiteit van het project dat we aanvangen - wat is dan eigenlijk de realiteit en hoe kunnen we voorbij de illusie naar de realiteit beginnen zien?

We hebben in de voorbijgaande blogs al uitgebreid bekeken en onderzocht hoe het is dat je geest een polariteit vormt van positieve gedachten en gevoelens en negatieve emoties die op elkaar inwerken wanneer je aan een project begint en die er dan uiteindelijk voor kunnen zorgen dat je gaat opgeven.

We hebben dan echter de neiging om te geloven dat hoe we ons voelen in relatie tot dat project representatief staat voor wat het project is, hetgeen wil zeggen dat als we ons positief voelen dan geloven we dat we 'goed bezig zijn' en dat het project waar we mee bezig zijn goed en positief en juist is, maar wanneer we ons dan negatief gaan ervaren dan gaan we beginnen denken dat het project eigenlijk toch niet zo juist is en dat we misschien beter iets anders zouden doen. Dat is dan ook waarom we uiteindelijk zover gedreven kunnen worden in en door onze gedachten dat we wel degelijk het project volledig opgeven.

Hier is het echter belangrijk om te beseffen en te begrijpen dat hoe je je voelt helemaal niets met het project zelf te maken heeft. Hoe je je voelt over wat je doet heeft te maken met je gedachten, met de gedachten en de 'hersenspinsels' als het ware die je in je geest aan het creëren bent in relatie tot waar je mee bezig bent. En die hersenspinsels/gedachten kunnen bijvoorbeeld projecties en verbeeldingen zijn waarin je je inbeeld dat je het project al aan het afwerken bent en je ziet hoe je prijzen en/of prijzing aan het winnen bent  met het afgewerkte resultaat.

Of al zijn het maar simpele gedachten zoals 'ja ik ben goed bezig', 'ik weet dat ik dit kan', 'ik ben hier goed in', 'ik zal mensen eens laten zien dat ik dit kan', enzovoort... Dit soort gedachten zijn ook hersenspinsels die je in je geest vormgeeft in relatie tot waar je mee bezig bent. En, als je denkt dat je goed bezig bent en als je je goed voelt over wat je doet, wil dat niet noodzakelijk zeggen dat dat ook zo is, dat wat je aan het doen bent ook daadwerkelijk 'goed' of 'juist' is. 'goed' en 'juist' is maar de invulling die jij in je geest zelf geeft aan wat je aan het doen bent in je fysieke werkelijkheid.

Een interessant feit dat de meesten onder ons vreemd genoeg echter niet begrijpen of inzien, is dat de fysieke werkelijkheid goed noch fout is. De dingen die we doen zijn nooit louter goed of slecht, juist of fout of positief of negatief. Wanneer we iets gaan bestempelen of definieren als goed of slecht, dan zijn we daar immers een zeer kortzichtige en gelimiteerde beoordeling  over aan het maken en de eigenlijke fysieke realiteit en de technische details van hoe de realiteit in elkaar zit en functioneert is nooit zo simpel of eendimensioneel en kortzichtig als een beoordeling zoals goed of slecht.

Meer hierover in de volgende blog.

Dag 250: Heer, waarom Schrijven wij?

Dit is een verderzetting van "Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven"
en "Dag 249: Hoe is Angst om te Falen opzettelijke Zelf-Sabotage?"


ik besef dat wanneer en als de gedachte opkomt in mijn geest dat 'ik niets heb om over te schrijven', dat dit een opzettelijke zelf-sabotage is van de geest - waarin ik opzettelijk probeer mijn expressie te onderdrukken door mijn expressie te definieren in en als de energetische polariteit van angst om te falen en verlangen naar erkenning

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen dat ik 'niet weet waar over te schrijven', te stoppen en te ademen - en mezelf te vertrouwen in en als fysieke beweging als wie ik werkelijk ben, en mezelf uit te drukken als het fysieke lichaam in en als het moment HIER

ik besef en realiseer mij dat wanneer ik gedachten mijn expressie laat controleren en sturen - dat ik mezelf dan enkel zal saboteren in mijn proces van zelf-realisatie --- omdat ik besef dat gedachten een 'sabotage-mechanisme' zijn die enkel bestaan om ervoor te zorgen dat ik nooit zal inzien wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik schrijf en mij gereed maak om te schrijven --- mezelf te stabiliseren in het moment, en geen enkele gedachte te laten bepalen wat ik zal schrijven, wanneer en hoe --- en mezelf te vertrouwen in en als zelf-beweging in het moment --- om op die manier mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-realisatie

ik besef en realiseer mij dat mijn proces van zelf-realisatie MIJN proces is --- en dat het verlangen naar erkenning en angst om te falen verbonden met de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over mij' een opzettelijk sabotage-mechanisme is van de geest --- waarin ik mijn expressie limiteer en onderdruk en dus ook niets leer over mezelf en wie ik ben in en als mijn expressie

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen van 'wat zullen andere mensen denken over mij' tijdens ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die gedachte een sabotage is van de geest waarin ik mezelf afscheid van mijn expressie - door mijn expressie te definieren in en als competitie, en waardoor ik niets zal realiseren, inzien of leren voor mezelf - door mijn expressie te beoordelen

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de ervaring van weerstand zie opkomen in mezelf terwijl ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die ervaring van weerstand er is omdat ik in een polariteit zit van verlangen naar erkenning en angst om te falen, waarin ik aan het vechten ben tegen mijn expressie

daarin stel ik mezelf tot doel om in het moment te ademen en los te laten van het innerlijke conflict, los te laten van de afscheiding die ik heb gecreëerd in mezelf tussen 'mezelf' en 'schrijven' --- en om te staan één en gelijk met het lichaam --- en mezelf als het lichaam te bewegen - mijn handen naar het toetsenbord bewegen, en beginnen typen, zonder enige energetische reactie en zonder gedachten, in het besef dat ik mezelf aan het uitdrukken ben, voor mezelf --- en dat ik in het proces ben om mezelf te leren kennen, voor mezelf, helemaal en onvoorwaardelijk --- en dat dus de energetische frictie van verlangen naar erkenning en angst om te falen in en als 'competitie' niet is wie ik werkelijk ben

wanneer en als ik de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over wat ik schrijf' zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat dit het sabotage-mechanisme is van de geest waarin ik mezelf van mijn expressie afscheid door mezelf te definieren in en als 'beoordelingen' en 'competitie' --- zodat ik mezelf nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als het leven zelf

en dus stel ik mezelf tot doel om steeds mezelf te bewegen in en als schrijven, in eenheid en gelijkheid met het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben --- en in te zien dat de woorden die ik schrijf mezelf zijn en dat elke energetische reactie op en tegenover de woorden die ik schrijf, indiceert dat ik in afscheiding besta van mezelf

ik stel mezelf tot doel om mijn vertrouwen te plaatsen in het lichaam en niet in de geest --- omdat ik mezelf toewijdt aan het wandelen van een proces van zelf-realisatie en ik besef dat de geest een mechanisme is van afscheiding als zelf-sabotage, en dat, wanneer ik mezelf toesta te luisteren naar de geest in en als mijn expressie, dan zal ik mezelf enkel verder saboteren zodat ik mij nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid

Dag 249: Hoe is Angst om te Falen opzettelijke Zelf-Sabotage?

Dit is een verderzetting van "Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik niets heb om over te schrijven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien hoe ik vanuit mijn gedachten opzettelijk mijn expressie probeer te controleren, en daarin de idee en de ervaring heb gecreëerd dat ik 'blanco' ben en 'niets te schrijven heb' en 'niet weet waar te beginnen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, in en als de gedachte dat ik 'niet weet wat ik moet schrijven', eigenlijk mijn expressie opzettelijk aan het onderdrukken ben uit ANGST om te 'falen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie in en als schrijven te definieren in en als competitie als het verlangen om iets te 'bereiken' - en daarin de geest in en als angst om te falen macht te geven over mijn expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie in en als schrijven te definieren in en als het verlangen om erkenning te krijgen voor wat ik 'heb bereikt'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie in en als schrijven te definieren in en als angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat het verlangen om iets te bereiken en de angst om te falen de geest is en niet wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de gedachte dat ik 'niet weet wat ik moet schrijven' afkomstig is vanuit de angst om te falen waarin ik mezelf heb gedefinieerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de angst om te falen waarin ik mijn expressie heb gedefinieerd bestaat in en als competitie als het voorgeprogrammeerde construct van de menselijke geest en niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de gedachte dat ik 'niets heb om over te schrijven'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de gedachte 'wat als ik iets slecht schrijf?!'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'slecht' enkel bestaat als een beoordeling in de menselijke geest in en als het construct van competitie -- en dus enkel bestaat als een sabotage-mechanisme in mijn proces van mezelf uitdrukken als wie ik werkelijk ben als HIER

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de angst om te falen waarin ik mijn expressie heb gedefinieerd, gebaseerd is op het verlangen om erkenning te krijgen van 'andere mensen' zodat ik mezelf kan beoordelen als 'goed', 'successvol', 'superieur' en 'belangrijk'/'speciaal'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te schrijven voor, als en één en gelijk met mezelf - door 'schrijven' te definieren in en als het verlangen om erkenning te krijgen van 'andere mensen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het verlangen naar erkenning in en als mijn expressie in wezen een sabotage-mechanisme is van de geest waarin ik mezelf de vrijheid niet geef om mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken - door mezelf te 'controleren' in mijn expressie door angst om te falen in en als backchat van 'ik weet niet wat te schrijven', 'ik ben blanco', 'ik kan dit niet', etc

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de ervaring van angst verbonden met de gedachte/backchat 'wat als ik een fout maak'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beinvloeden door het 'systeem-construct' van de ervaring van angst verbonden met de gedachte 'wat als ik een fout maak' - door niet te schrijven en door beelden op te roepen in mijn geest van dingen die ik kan doen waar ik mij positief/goed bij zou voelen --- in de plaats van in te zien dat dit een sabotage-mechanisme is van de geest en niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de gedachte 'hoe zullen andere mensen mijn expressie beoordelen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte 'hoe zullen andere mensen mijne expressie beoordelen' te verbinden met angst om te falen - in de plaats van in te zien dat dit een 'systeem-construct' is van zelf-sabotage in en als de menselijke geest waarin ik er alleen maar voor zorg dat ik mezelf niet uitdruk en beweeg en dus ook mezelf niet leer kennen in en als mijn expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik mezelf uitdruk in elk moment in en als schrijven

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd schrijven te gebruiken om mezelf te leren kennen in elk moment van expressie - in het besef dat schrijven mezelf is en dus niet 'goed' of 'slecht', 'juist' of 'fout' kan zijn --- het is gewoon wat het is, het is 'mezelf' als wie ik ben HIER

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat weerstand ervaren tegenover schrijven, een teken is dat ik mezelf niet wil zien

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te willen zien - en dus niet te willen schrijven in en als ademhaling -- en daardoor mezelf te saboteren in en als de geest door schrijven te definieren in en als een energetische polariteit van verlangen naar erkenning en angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat wanneer ik mijn expressie definieer in en als angst om te falen en verlangen naar erkenning in en als de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over mij', dat ik dan mijn expressie en mezelf limiteer tot de 'grenzen' van het ego --- en mezelf saboteer in mijn proces van zelf-realisatie als het leren kennen van mezelf en het uitbreiden van mezelf voorbij de grenzen van het ego

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat zolang ik mijn expressie definieer in en als de gedachte 'wat zullen andere mensen van mij denken' in en als de energetische polariteit van verlangen naar erkenning en angst om te falen, ik nooit zal 'leren' over wie ik ben en nooit werkelijk inzicht zal kunnen verwerven in wie ik ben als de realiteit als HIER --- omdat ik daarin mijn expressie van mezelf afscheidt en dus zelf niet erken/zie als 'mezelf'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat wanneer ik mijn expressie definieer in en als het verlangen om erkenning te krijgen - ik alles 'moeilijk' en 'moeizaam' maak door mezelf te limiteren in en als de angst om fouten te maken --- in de plaats van in te zien dat het verlangen om erkenning te krijgen en de angst om fouten te maken een voorgeprogrammeerd energetisch construct is dat ik in mezelf heb laten programmeren door de systemen en structuren in en van deze wereld/realiteit en dus niet is wie ik werkelijk ben


Wordt Vervolgd in Dag 250

Dag 214: Faalangst en het Verlangen naar Erkenning

Dit is een verderzetting van "Dag 213: Faalangst - De Grote Muur"


In deze blog kijk ik naar wat er gebeurt in het moment voordat ik iets wil doen/uitvoeren, het 'quantum moment' waarin ik van een hoge energie naar een lage energie ga, en mezelf daarin saboteer in het daadwerkelijk fysiek DOEN en uitvoeren van een 'opdracht'/'taak'/'plan'. Ik heb doorheen mijn leven bepaalde gewoontes/patronen gecreëerd, van specifieke dingen die ik 'doe' waar ik uitsluitend een positief/goed gevoel bij ervaar, en buiten die specifieke handelingen, heb ik mezelf aan een zeer kort touw gehouden wat betreft mijn fysieke expressie in deze realiteit, door mezelf dus te laten tegenhouden door de angst om te 'falen' in het doen van dingen die ik niet 'ken', waarvan ik dus de 'uitkomst' als hoe ik mij zal 'voelen' niet kan berekenen/voorspellen.

Hetgeen concreet wil zeggen, dat elke keer ik iets ga doen, iets 'van plan ben', dat ik nog nooit eerder gedaan heb of waar ik niet zo vertrouwd mee ben, een handeling die met andere woorden niet deel uitmaakt van mijn repertoire aan 'gewoontes', stop ik mezelf voordat ik eraan begin door angst te hebben dat ik 'het niet zal kunnen' (=angst om te 'falen') -- hetgeen dus impliceert dat ik al een bepaald beeld gevormd had in mijn geest in verband met wat 'het' is of zal zijn en in verband met wat het 'resultaat' zal zijn van mijn specifieke handeling/plan/project dat ik wil uitvoeren, en in verband met 'wie ik wil zijn' als 'hoe ik mij wil voelen' wanneer ik de bepaalde handeling/project heb uitgevoerd, hetgeen mij laat zien dat ik mezelf identificeer met 'wat ik doe' als 'wat ik kan laten zien aan andere mensen' om 'waarde'/'erkenning' te krijgen voor mijn 'bestaan' - en dat ik dus verlang om mij 'waardevol' te voelen door iets 'speciaal', 'uniek', 'goed' te doen, iets dat 'andere mensen' zullen beoordelen als 'waardevol', 'uniek', 'speciaal', 'goed'. Hetgeen impliceert dat ik geloof dat wie ik werkelijk ben als simpelweg HIER, als een wezen, niets 'waard' is en niet echt 'bestaat', en dat ik wil/'moet' bewijzen dat ik 'besta' door dingen te 'doen' in deze realiteit, als wat 'andere mensen' kunnen ZIEN, waarin ze mijn 'bestaan' 'erkennen'/'zien' en 'bevestigen' door middel van hoe ze mijn 'daden'/'handelingen' beoordelen in hun gedachten/woorden.

Het verlangen om erkenning te krijgen voor mijn 'bestaan' van 'andere mensen' door middel van mijn 'daden', als mijn 'gereedschap' dat ik gebruik om aandacht te krijgen, laat mij zien dat ik mezelf nooit heb 'erkent' in het feit dat ik wel degelijk besta, dat ik wel degelijk HIER ben/besta.

Wanneer ik dus aan een 'taak'/'opdracht' ga beginnen, bvb een blog schrijven, heb ik dus al een bepaalde verwachting gecreëerd in mijn geest in verband met 'hoe het eruit zal zien' wanneer het al 'af' is, waarin mijn 'startpunt' voor het uitvoeren van mijn taak/opdracht dus één van 'ego' wordt als het verlangen naar een gevoel/ervaring van opwinding/superioriteit in en als het 'krijgen van erkenning/aanzien/aandacht' voor 'wat ik heb gedaan/gemaakt'. Hierin geef ik mezelf de vrijheid niet om de taak/opdracht te volbrengen en uit te voeren in de eigenlijke fysieke werkelijkheid, rekening houdend met het feit dat ik de specifieke taak/opdracht nog nooit eerder heb uitgevoerd en dus onmogelijk al kan weten 'hoe het eruit zal zien' wanneer het 'af'/'gedaan' is -- hetgeen dus pure zelf-sabotage is.

Dus, wat gebeurt er nu specifiek, stap voor stap, in mijn geest in het moment dat ik een gedachte vorm in mijn geest over 'iets dat ik kan/wil/moet doen'? Eerst is er de gedachte, een 'neutraal' beeld, als een 'idee', van 'hey, dit zou ik kunnen doen' - dan activeert mijn verbeelding waarin ik me het eindresultaat al inbeeld, alsof het al helemaal 'af' is en ik er complimentjes en erkenning voor krijg van 'andere mensen', ik beeld me de gedachten in van 'andere mensen' wanneer ze zien wat ik heb gedaan/gemaakt, gedachten als 'wow, dat had ik nooit gedacht van haar', 'amai, ze is zo intelligent/speciaal/uniek', 'wie had dat gedacht' -  waar ik dan op reageer in mezelf met backchat als 'mensen zullen zien hoe intelligent/uniek/speciaal ik ben', 'mensen zullen zien/opmerken dat ik besta', 'ze zullen mij eindelijk erkennen', 'ze zullen eindelijk zien dat ik wel iets waard ben' en de energetische ervaring van opwinding.

Nadat ik mezelf een hoge energie als verwachting/verlangen heb ingepraat in mijn geest via mijn verbeelding en backchat - komt de angst als de lage energie. Er komt een beeld in mijn gedachten waarin ik mezelf zie 'falen', in dat beeld zie ik hoe ik mij gefrustreerd VOEL, hoe ik het gevoel heb dat het mij niet lukt en dat ik 'vast zit', ik zie hoe ik mij gelimiteerd voel en hoe ik uiteindelijk opgeef, als een beeld/ervaring uit mijn verleden/herinneringen - dan komt de verbeelding waarin ik mij verbeeld dat 'andere mensen' mijn expressie beoordelen als 'idioot', dat ze 'neerkijken op mij', dat ze zeggen dat ik 'niet weet waar ik mee bezig ben' en er 'gewoon mee zou moeten ophouden', dat het 'stom'/'dom' is wat ik doe - hierop reageer ik met de ervaring van angst in mezelf -- en dan volgt de backchat waarin ik mezelf 'neerhaal' door te zeggen tegen mezelf in mijn geest dat 'ik er gewoon mee zou moeten ophouden', dat ik 'dit toch niet kan/zal kunnen', dat het 'mij niet zal lukken', en dat ik waarschijnlijk toch gewoon weer zal opgeven en dat ik er daarom niet eens aan zou moeten beginnen --- hierop reageer ik met een gevoel van kwaadheid tegen mezelf,  - waarna de backchat van opzettelijke zelf-sabotage begint waarin ik mezelf beoordeel in mezelf door te denken dat ik 'niets kan', en 'voor niets goed ben', en 'nooit iets zal kunnen', en dat het 'altijd hetzelfde is met mij', als opzettelijke 'zelf-verdoemende' gedachten/beoordelingen om mezelf in een gevoel van depressie en zelf-medelijden te brengen, hetgeen voor mij de reden en het excuus is om 'op te geven', omdat ik mezelf hierin opzettelijk in een 'neerwaardse spiraal' heb geplaatst van zelf-beoordeling en zelf-onderdrukking.


Wordt Vervolgd in Dag 215