From Relationship to Agreement

This is quite an interesting blog written by Kim Kline, called "Relationships as religion" and well worth a read as her experiences mirror my own. I've been walking a similar path as of late, walking a relationship into an agreement. In fact, I had my relationship fail first before it was able, or rather before I was able to consider it could also be something different. Something more supportive for me as an individual, rather than something that would have me compromise myself.

In fact my relationship failed because I was so indoctrinated and obsessed with the religion of it. Using it as the 'rock' that hides and suppresses my deep, hidden fears. I was not supporting myself. My real self. Who I am as an individual. I more defined myself by the relationship. By my fear of losing it in my life. Fear of what I may face and experience within myself if I lost this 'rock'. And the indoctrination was so deep that I had to lose it, to realize there is still a 'self' without the relationship, and that that self needs to be honored a lot more than I had been. It was only fitting for my relationship to fail so that I may see and realize I had not been honoring what's best for me. I had not been listening to myself, or expressing myself. I was living for some 'God' or some 'idea' of what's more important than me, being my 'relationship'. Something I believed I could not live without.

All of my perfect ideas and ideals around relationships needed to end so that I could realize that what I had been believing in all this time had been a lie, and so that I could finally start placing myself first as 'God'. Having some self-respect, some self-integrity, self-honor and self-consideration. 

It was only because life took an unexpected turn of events, that my (ex)-partner and I came back together to form an agreement. This time both of us with open eyes, not 'falling' into anything, not out of feelings of 'love' or beliefs about being 'meant for each other' or even a desire to be together. But simply an agreement that we'll be two individuals who walk together in the physical and who will honor themselves and stand in support of honoring that individuality.

It is still challenging, because the desire to be in a relationship will still come up. The familiar tendency to want that 'rock' to be there to conveniently hide all of my fears under, and any of the unpleasant and uncomfortable experiences I've come to associate with 'being alone'. But, as Kim Kline stated in her blog, and as I've also realized, I am not alone. Yes I am responsible for me, I am an individual, I do not need a relationship, but just because there is no relationship, doesn't mean there is 'aloneness'. In fact I've found that within an agreement there is more togetherness, because now I get to be unapologetically me. I get to share me as I am. I don't need to hide anything, which I realized I was actually doing quite a lot while in a relationship. In fact, being in a relationship made me feel much more alone than being in an agreement. I just never realized how much until I stepped out of the relationship and suddenly felt a sense of freedom.

To be continued...

www.desteni.org

www.destonians.com

www.desteniiprocess.com

www.eqafe.com

In my Image and Likeness

I've always felt very ALONE. Like there's been this deep knowing within me that 'I am alone' on a deep beingness level. That, even though I can see 'other people' who look and walk and talk just like me, with my eyes, I am actually alone on a real level. In fact I've felt so extremely alone that at some point I was basically like 'fuck it, I don't want to feel this way forever. I'm just going to pretend as if I'm not alone.' And that pretty much got me to participate within the illusions in the mind. Illusions of 'relationships' with 'other people'. Of generating thoughts, emotions and feelings  wherein I could make myself feel as though I am 'not alone' because look here I am 'relating' to these 'other beings' through thoughts, emotions and feelings.

And in a way, I've walked an entire process that's taken me a fair amount of years to this exact point that I've been avoiding to face all this time. Because, quite simply, I don't know, as I've never known, just how to 'deal with it'. I've always felt 'stuck' in this loneliness. Because it's not just a feeling or emotion. It's actually REAL. It's a FACT. I AM ALONE, as a being, as life, as existence. I am alone.

So after going through the 'pain' of realizing, yet again, that I AM ALONE, and the same familiar experience of being 'stuck' and not knowing how to deal with this point inside of me, I did realize something. Or rather, there was a 'movement'. Because I do see that, yes I am alone, because I cannot 'relate' to anything that I see with my eyes. I cannot relate to 'people' because I do not recognize myself in them. Not the 'real me' anyways.

So maybe, if I cannot recognize myself in people, I'm going to MAKE SURE I recognize myself in people. I'm going to CREATE what it is that I've been looking for my whole existence - connection and togetherness. And I won't 'create' it through the mind as thoughts, emotions and feelings as that's been an illusion which has just brought me right back to the same point. I'm going to create it for real. I will CREATE my reality into my image and likeness, so that I can recognize myself finally.

Because, have I not also been created in the 'image and likeness' of others? Not a very nice image and likeness and not one I necessarily agree with. But who and what and how I exist as and have become as a 'human being' has been 'programmed'. Clearly by beings who had some power issues, but beings who took it upon themselves to form others into their image and likeness nonetheless. And maybe beings who also didn't really know what was best for themselves either, and so ended up creating something that represented the chaos and conflict and separation within. So yes, if you're going to create your image and likeness, you better make sure that image and likeness is something worth creating.

I will FIND the point that is 'me' within people, within animals, and nature, and everything that I see, however small that point may be. And then I will connect with that point, and speak to that point, nurture that point, support that point and give that point 'life', until it is HERE. So instead of changing myself to try and 'relate', I'll simply look for the 'relationship' that is already here. The 'me' that already does exist within others on some level. It may not be 'apparent', but I'll just have to look a little deeper to find it. I know I WILL find it, if I look for it. I mean, I found it in myself didn't I? lol

To Live as GOD

 This is a continuation of my previous post "What is Real Assertiveness?"

I mean it's interesting, this fear of having cancer is a programming in the mind. I never really saw it as a programming cause I thought it's 'just a fear'. An intense fear yes but 'just fear' that I basically just need to 'get over'.

And although yes it's a fear, it's actually also a 'programming'. A programming of almost wishing myself ill. Like wishing the worst for myself. Cause everytime that fear of 'getting cancer' comes up and I get all panicked and fearful of 'omg maybe i have cancer', it's almost like I am deliberately putting myself in that mental/emotional state  of basically thinking the worst for myself and it also makes me feel just horrible. Like it makes me feel unsettled and uncomfortable and separated from myself.

And it's this programming of 'wishing the worst' rather than 'wishing the best'. And I do it in relation to other people as well. Where I will actually wish the worst for them. Like I WANT people to just get cancer or some bad illness and die, as horrible as that sounds. Or to have bad things happen to them in their lives. Like, as long as it's you and not me. type of thing. But then obviously there will also be the point of fear of, 'omg but what if it's ME?!' What if I'm the one that bad things happen to?!

I guess it's based on the belief that we can't all be happy. That in this world there's only inequality which means that one person gets to be happy and healthy and have everything, and another person is fucked. They get things like cancer or they lose their job or die. So its like I learned to just hope that it's other people who get the bad stuff happen to them and not me. But then that does mean that I exist in constant fear of that 'bad stuff' happening to me - while I do simultaneously wish it upon everybody else.

Rather than wishing EVERYBODY well. Wishing that EVERYBODY can be healthy and happy  and that nobody needs to 'get the short end of the stick' or needs to suffer. Like, also asking the question of why is there suffering in this world to begin with? Why is it that some people need to get sick and lose their job and lose everything they have or have some horrible accident happen to them? I never even asked that question and never even considered that that's not how reality should be. I just accepted that thats just how things are and that you should just hope for the best only for yourself in this world.

Rather than wishing and hoping for the best for EVERYONE. So I have lived and accepted and allowed myself to live words like inequality and 'fate' - accepting that things are not 'equal', as in that everybody can't be equally happy and fulfilled. And accepting that if bad shit does happen, it's 'fate'. It's 'the luck of the draw' and there's nothing you can do about it, so therefore you should just hope that it doesn't happen to you. That your number doesn't get drawn, but that it's somebody else's number that's up.


 I forgive myself that I have accepted and allowed myself to live the word inequality in separation of myself by having lived it within and as the definition and the belief that things can't be 'equal', and that in this world there are only polarities of rich and poor, healthy and unhealthy, lucky and unlucky, fortunate and unfortunate - and so the belief that basically life cannot be equally pleasant and good for everyone -- but that if one person is happy then that means another person must suffer, as in a game of 'balance'

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be programmed to live the word inequality as in believing that things cannot be equal in this world  and that everything is a game of balance -- as though we cannot create a heaven on earth wherein EVERYBODY is happy and healthy and lucky and fortunate

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to take responsibility for this word within and as myself by defining myself within and as it and defining reality within and as it

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to take responsibility for the words that I am living within and as me and so to rather live the word EQUALITY and so standing for a world and reality wherein everything is equal - in terms of where everyone can be happy and healthy and lucky and fortunate and where there's no such thing as 'balance' but where everything is considered and supported and cared for equally -- and where thus the life of one being does not result in consequences in the life of another

I forgive myself that I have accepted and allowed a world of 'balance' to exist - or rather that I have accepted and allowed myself to define the word 'balance' within and as 'inequality' -- as the belief and the acceptance that things must be 'balanced out' through consequences, that happiness must be balanced out with unhappiness, healthy must be balanced out with unhealthy, love must be balanced out with hate, etcetera -- and that thus nothing can exist without it's 'balance point' --- instead of seeing and realizing and understanding that this belief and acceptance is just a consequence of never having taken responsibility for defining and redefining words, but rather having accepted definitions of words and having lived those definitions as reality

I forgive myself that I have accepted and allowed myself as life as reality to define myself within and as the word inequality as the acceptance that for me to be happy someone else must suffer and the acceptance that 'good' is in fact 'bad' as for anything 'good' something 'bad' must exist -- the belief that there must always be a 'counter-point', the belief that nothing is ever 'free' and 'unconditional', the belief that there must always be a point of 'debt', of 'consequence' and that nothing can ever truly simply be 'good'

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to therefore have defined the word equality within and as inequality as a polarity, within and as the word 'balance' -- wherein thus I've essentially made the word equality non-existent, or to rather actually mean it's opposite, just a void concept that doesn't mean anything and isn't real

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to see and realize and understand that equality cannot exist when inequality exists

and so I forgive myself that I have accepted and allowed the word inequality to even exist

I forgive myself that I havent accepted and allowed myself to take responsibility for standing as the living embodiment of what is best for all as me, and so standing in and as the living word EQUALITY, rather than accepting and allowing the word 'inequality' to exist in and as me and in and as reality as me and so live something that isn't actually best for me as reality

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to live the word EQUALITY without defining it in and as a polarity with inequality -- but actually seeing and living it as the solution to life on earth -- where equality is not defined within and as 'balance' as polarity but stands alone as a LIVING WORD

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be programmed within and as the word 'balance' by defining it within and as 'polarity' as energy, within and as the belief that for any 'good' there must be 'bad' and for any 'positive' there must be 'negative' and that no word can exist without its opposite

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to define balance within and as imbalance - rather than living balance as a living word

I forgive myself that I havent accepted and allowed myself to see and realize and understand that polarities is basically 'imbalance'

and so I forgive myself that I have accepted and allowed myself to define 'balance' within and as an acceptance of polarities as the belief that for 'good' to exist 'bad' must exist -- and that 'balance' is in a way a 'leveling out' of the good and the bad -- as though you're walking on a tight rope and are constantly at risk of 'falling off' and being 'tilted' to one side or the other and get 'off balance' -- which is essentially defining balance within and as imbalance

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to live balance as a living word, not defined in and as a polarity

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to live the word balance as essentially the in-breath and the out-breath -- which still exists in and as equality, where neither is good or bad or more or less and there is no polarity, there is simply 'balance' -- as essentially an equal consideration of everything

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to live the word balance as simply an equal consideration of everything that exists

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to live the word equality as the honoring, consideration and support of everything in existence as equal with myself - and so simply realizing everything as me

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to never even consider the possibility of equality as a reality where EVERYONE can be happy and healthy and lucky and fortunate -- by having accepted and allowed myself to be programmed in and as inequality to that extent that I believe I must actually exist in hope that someone else will experience something bad rather than myself, so that I can experience something good, and that I would accept such a reality where I accept the suffering of others in my name

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to live 'equality' as in wishing everybody well, just like i'd wish myself well -- and so to see and consider everyone as equal with myself

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to live inequality as the acceptance that someone else will suffer so that I can feel happy -- and so the acceptance of absolute disregard of life as me

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to live the word fate in separation of myself as in believing that when something 'bad' happens to someone, it's just what it is, because of how reality is, because of inequality, and there's nothing anyone can do about that

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to define the word 'fate' in a polarity with the word 'god' - and so defining the word fate as basically the belief that 'I am not God, so therefore I have no power and I have no directive principle and so anything that happens in this reality and any of how this reality exists is completely out of my hands'

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to live the word fate as equal with the word God, and so not in a polarity -- but to basically live the word God, as power, responsibility and directive principle, as well as living the word fate as essentially the 'result' of the kind of 'God' that you are and how you direct reality and take responsibility -- where 'fate' is simply the result of the 'equality equation'  in terms of what am I creating for myself as 'God' and what 'fate' is going to meet me based on what I have created and how I have existed as 'God' -- where thus fate is essentially the awareness and realization that everything is in my hands, that I decide my 'fate'

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to EVEN CONSIDER hoping for the best for ONLY MYSELF while disregarding everyone else

I forgive myself that I haven't accepted and allowed myself to wish for the best for all as me and so to not just think of and include myself when I'm 'wishing for the best' -- but to include ALL of existence -- and so living and standing in and as the word EQUALITY -- and so not allowing the polarities to exist of assuming that for one person to be happy, another must suffer, and so not accepting and allowing 'suffering' to exist at all within me as reality -- but to only stand as what is best for ALL as me in equality

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to live the word inequality by only looking out for myself – instead of looking out for everyone as equal with myself – and so not just wanting a better world for just me but wanting a better world for all as me in equality

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to live the word inequality by defining myself within and as and accepting the statement of ‘just be grateful for what you’ve got’ and ‘this world just is what it is and there’s nothing we can do about it so just be happy that you’re not suffering’

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that I wouldn’t be justifying suffering in that way if I were the one suffering – I wouldn’t be telling myself that ‘this is fine the way it is, there’s nothing I can do about it so I should just be grateful for what I have or rather, don’t have’ and ‘it’s ok that I am suffering at the hands of others who cling to their little bit of happiness and don’t do anything to change the world so others like me don’t have to suffer’

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that it’s only those who have not experienced suffering or who aren’t experiencing suffering as a consequence of this world the way it is, who will justify suffering and justify not doing anything about it to change this world – and who will accept statements like ‘just be grateful for what you have, there’s nothing you can do anyways’ – because when you are the one suffering, then you will WANT change and you will DEMAND change and PUSH for change and you won’t just be ‘ok’ with things ‘the way they are’

I forgive myself that I have never accepted and allowed myself to see and realize and understand that people who say and accept such things as ‘there is nothing we can do to change the world’, ‘this is just how things are’ and ‘just be grateful for what you have’ – are those who have not placed themselves in the shoes of those who are actually suffering as a consequence of ‘how things are’ and who do not want to place themselves in the shoes of the one they are justifying the suffering of and thus those who have a blatant DISREGARD for anything other than themselves

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and realize and understand that when you don’t want to change the world and eliminate suffering from the world, you are not considering others as equal to yourself – as you allow suffering to be done onto another that you would not want to be done onto yourself, and so you are saying that ‘another is of less value, importance and worth than me so it’s ok for them to go through something that I myself would not want to go through’

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that it’s only through living equality as in placing myself in the shoes of those who are suffering in this world, that I will really find out the ‘truth’ – that I will truly see and understand what must be done and what is ACTUALLY important – and I will stop justifying and excusing ‘the way things are’ because I will truly realize and understand that what is being accepted and allowed as a consequence of ‘how things are’ is UNACCEPTABLE

I forgive myself that I have never accepted and allowed myself to live the word equality as placing myself in the shoes of another and so therein truly being able to see solutions in the principle of giving to another what I would like for myself in their shoes

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that those who justify the suffering of others in this world are simply not placing themselves in the shoes of those they are allowing to suffer and so they simply aren’t seeing or realizing another as themselves as they hide behind their reasons and justifications and excuses for why another is apparently not equal to them – while if they were to truly place themselves in the shoes of another, they would SEE directly what is real and what is not

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to place myself in the shoes of every individual being in this world and actually go through what they are going through so that I can SEE directly what actually exists in this world and reality and so that I would stop hiding behind justifications and excuses for why I am not doing everything in my power to change this world – because only when I have actually gone through the suffering myself, will I truly understand that suffering is UNACCEPTABLE

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to shield myself off from going through the suffering that exists in this world, and to just exist in hope that I will never have to go through it – and to therein essentially just accept and allow it to exist and be done onto others

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be OK with suffering being done onto and happening onto others as long as I can feel safe and secure

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to even consider fearing going through what other beings in this world are going through – instead of simply realizing and seeing and understanding that THEY ARE GOING THROUGH IT and I have been allowing that – I have been allowing harm to come to another that I would not want to come to myself without realizing or considering that another is equal to myself as we are all equally here – we are all equally beings that exist, so what I accept and allow to be done onto another is what I accept and allow to be done onto me --- so in a way all this suffering is already being done onto me as another, I just have never been AWARE of it

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to even consider separating myself from another with fear – and so to even consider allowing fear to create the illusion that another is not me --- instead of simply realizing that every being in this world is me as all beings here in and as this reality are equal to me – and that thus what is happening to another is happening to me, and that I must stand in the shoes of all beings as me and direct this reality to be and become what is best for all as me

I forgive myself that I have never accepted and allowed myself to be aware of the suffering that actually exists in this world and reality, by having defined myself in and as fear, in apparent ‘separation’ of it all – while just allowing it all to continue existing while numbing and blinding myself to it with fear

I forgive myself that I have accepted and allowed fear to even exist within me as something wherein I separate myself from all other beings in this world and reality and wherein I ‘numb’ myself so that I wouldn’t actually see all the suffering that exists here in this world and reality – and the suffering that other beings as me are going through

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to define myself within and as fear as the ‘great separator’ – instead of seeing and realizing and understanding that who I really am is oneness and equality – that I am every being that exists in this world and reality as all beings are equal to me and that therefore what happens to another is happening to myself – and that if and when I separate myself from that, then I am turning my back to myself and rejecting myself

I forgive myself that I have accepted and allowed any separation to exist within myself in relation to other beings and so not stand within and as the shoes of every being in this world and reality

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that in fact, the physical is existing in constant pain – because I have never considered or seen it as equal to myself and so have never made sure that the physical is supported as I would like to be supported and that nothing is done onto the physical that I would not want to be done onto myself

I forgive myself that I have never accepted and allowed myself to see and realize and understand that the physical is me and that everything that happens within and onto the physical is happening within and onto me --  and that I am thus singlehandedly responsible to direct this world and reality in a way that will  create the best outcome for the physical as me

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that every being in this reality is me so there is no excuse or justification to not stand in the shoes of every being in every moment

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to be programmed within and as the word ‘God’ by defining it in separation of myself, within and as the belief that ‘I am not God’ and that ‘God is a force or something or someone greater than myself, which is holding this existence in their hands, and I am just at the mercy of this force’

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that ‘God’ is simply the realization that all beings in existence are equal with myself – it’s to see myself in another and to stand in their shoes and recognize that there is no separation – where, within that I will see and realize myself as responsible to direct this world and reality in a way that is best for all beings as me

I forgive myself that I have accepted and allowed myself to define ‘God’ as a ‘greater force’ instead of seeing and realizing and understanding that in fact ‘God’ is the simple awareness and understanding that everything is me – that another being is equal to me and that thus I am responsible for what I accept and allow to be done onto another as me, because it IS me in oneness and equality --- it’s to simply stand in the shoes of all beings and realize that the pain of another is my pain and so my responsibility to ‘solve’ and direct and heal – and that therefore nothing is ‘out of my hands’ because when I stand in the shoes of those who are suffering as myself, then I will make DAMN SURE that I will take things in my hands and that I will do whatever I possibly can to stop the suffering

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that the suffering in this reality actually only happens and exists on a physical level – which is the level that the human being is not aware of – as the human exists in separation of the physical within and as the mind consciousness system

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to see and realize and understand that the human has no idea of what real suffering is as they exist in and as the mind consciousness system which exists in suppression of the physical

I forgive myself that I haven’t accepted and allowed myself to stand in and as the physical and stand equal with the physical, which is where the real suffering is going on – and to see and realize and understand that the human is not in any way aware of what is really going on in reality and what is really being done onto reality as the human exists in absolute separation of actual reality as the physical – as the mind is essentially designed to suppress the physical

I forgive myself that I have accepted and allowed there to even be a ‘me’ within myself, instead of standing as all as me – so when I am worrying about ‘me’ or considering ‘me’ or thinking about ‘me’ and preoccupied with ‘me’ – then I am worrying about, preoccupied with, considering and thinking about all beings as me – and so wanting the best for all as me

When and as I see this fear of cancer point come up within me, then I stop and I breathe, and I see and realize and understand that this is actually a consequence of having defined myself within and as and having lived the word ‘inequality’ as the belief that ‘for some to be happy, others must suffer’ and that ‘we can’t all be happy’ – wherein I have come to accept the suffering of others in my name and essentially wish things to be done onto them that I would not want to be done onto me, just so that I could be ‘safe’ from it happening to me, by existing in and as the principle of ‘balance’ – that for my happiness, someone else must lose their happiness as the belief that ‘balance’ is essentially a game of polarities where anything ‘good’ cannot exist without something ‘bad’, and where thus ‘happiness’ cannot exist without ‘suffering’ – and wherein I thus also exist in constant fear of those bad things and that suffering that I’m accepting and allowing to be done onto another, happening to me

I see and realize and understand that I am not inequality – and that who I really am is equality as the recognition of another as me, as the standing in the shoes of another and the realization that what I accept and allow to be done onto another is what I accept and allow to be done onto myself – and thus the recognition and realization of my responsibility to direct reality to the best outcome for all as me

I see and realize and understand that ‘balance’ is not defined within polarities of good vs bad, happiness vs suffering, lucky vs unlucky, etc, but that balance is in fact just the in- and out-breath as everything being equally considered, everything in reality being equal and so equally cared for and supported and considered, where nothing is more or less or good or bad

I see and realize and understand that fear of getting cancer is basically thus a consequence of having accepted and allowed suffering to exist in this world and reality because I never saw another as equal with myself – and because I have always just been ‘fine’ with the suffering of another as I was hiding behind justifications and excuses like ‘reality is the way it is and there is nothing I can do about that’ and ‘just be grateful for what you have’ – rather than standing in the shoes of another and realizing and understanding that any suffering is UNACCEPTABLE and so not just allowing things to be done onto another that I would not want to be done onto myself

I commit myself to live the word EQUALITY as basically defining ‘me’ as all beings as me, as standing in the shoes of all beings in this world and reality and so considering all beings in this world and reality whenever I consider ‘me’ – and so not have ‘me’ exist in separation from other beings in reality

I commit myself to, anytime I think about or consider or am preoccupied with or am worrying about ‘me’ – to be thinking about, considering, preoccupied with and worrying about all beings in existence as me – so that I can also therein stand as God, as in directing myself in this reality to create an outcome that is best for all as me – as well as live the word FATE, as in deciding and creating the FATE as the outcome of reality as me through how I live as God

I commit myself to live the word GOD, by living and standing AS all beings in existence and so directing myself as all, within consideration of ALL beings in existence equally – and so living in a way that will ensure the best outcome for ALL beings in and as existence

I commit myself to take my responsibility as GOD  by living the word EQUALITY – living as ALL AS ME and so directing ALL AS ME

I commit myself to thus assist and support myself to RELAX as in let go of all self-interest as all points wherein I separate myself from other beings and from reality as me – so that I can stand AS existence

I commit myself to live the word GOD in terms of actually living what is best – and actually redefining and defining words so that they no longer exist within and as polarities as consequence but to actually ensure that I live words as expressions of life that stand in support of life – so that I stand in support of a world that is best for all as me – a world wherein inequality does not exist and where suffering does not exist

Dag 702: Wat is het Nut en Doel van Zelf-Vergeving?

Ter verderzetting van Dag 701: Wat is het Nut of Doel van Dagelijks Schrijven?, beschrijf ik in deze blog de toepassing 'zelf-vergeving', hetgeen ik naast schrijven 's avonds ook toepas. Wat ik doorheen mijn proces van zelf-verandering en het leren kennen van mezelf immers heb opgemerkt, is dat schrijven op zich goed werkt om even te ontstressen door de ervaringen en dingen die je in je geest bezig houden open te trekken en als het ware aan de lucht bloot te stellen.

Maar schrijven alleen, en dat momentaire loslaten van de stress die je ervaart is niet voldoende om die stress of die emotionele of gevoelsmatige ervaring ook te verwerken op een manier die jou de kracht geeft ervoor te zorgen dat dezelfde ervaring je geen tweede of derde keer overrompelt op dezefde manier en dat je je uiteindelijk niet in hetzelfde schuitje bevindt. Wat schrijven over je ervaringen en over wat je meegemaakt hebt tijdens je dag vanuit het perspectief van het onderzoeken wat er in je eigen geest naar boven kwam in gedachten, gevoelens en emoties doet is dat het je even een inzicht geeft in wat er precies gebeurt is.

Schrijven helpt je om tot een realisatie of inzicht te komen in relatie tot het gebeurde. En het is dat inzicht dat je in het moment waarin je aan het schrijven bent opdoet dat je even een ervaring geeft dat er iets in jezelf losgeweekt wordt en dat de ervaring die je nu meer begrijpt en waar je over tot inzicht gekomen bent opgelost of verdwenen is.

Wat ik echter heb ondervonden in mijn proces is dat zolang je geen zelf-vergeving toepast en gebruikt, de ervaringen steeds opnieuw zullen terugkomen en je je in precies dezelfde positie zal bevinden, ondanks het feit dat je misschien wel inziet en begrijpt hoe het allemaal werkt. Wat zelf-vergeving doet en waar het je mee helpt, is om je eigen kracht en je eigen 'standpunt' - waar je 'staat' - te vinden in relatie tot de specifieke ervaring waar je over geschreven hebt en waar je binnenin jezelf mee worstelt.

Wanneer je zelf-vergeving doet, en dus 'jezelf vergeeft' voor de ervaring en voor de gedachten en reactiepatronen die verbonden zijn aan de ervaring en de ervaring in stand houden, dan neem je 'verantwoordelijkheid' voor die ervaringen en gedachten in jezelf. En 'verantwoordelijkheid' is hier het magische woord. In de woorden 'ik vergeef mezelf', ligt de stelling verborgen dat 'ik zie, besef en begrijp dat geen God of mens of ander wezen de macht heeft om mij vergeving te schenken en mij te verlossen van hoe ik mij nu voel en van deze worsteling in mezelf' en dat 'ik als de verantwoordelijke macht/kracht/entiteit van hoe ik mij voel vanbinnen, vergeef/verlos mezelf van deze last die ik ervaar'.

En dit is zeer effectief wanneer het aankomt op je interne ervaringen, omdat wanneer je even stilstaat bij waarom het in de eerste plaats is dat je je bijvoorbeeld gestresseerd voelt, of angstig, gespannen, kwaad, gefrustreerd, depressief, enzovoort...  Dan kom je tot een eigenaardige bemerking. En dat is dat die interne ervaringen die op zich aanvoelen als een last en zelfs als een soort van pijniging of straf omdat het erg onaangenaam is om je bijvoorbeeld angstig of gestresseerd of depressief of kwaad te voelen. Dus, stel je dan eens de vraag, wie heeft die last gecreëerd? Wie zorgt ervoor dat jij die last ervaart?

Het feit dat we zo gemakkelijk die 'last' ervaren binnenin onszelf en dat we eronder gebukt gaan alsof het 'normaal' is dat we ons vaak zo voelen, toont aan dat we ergens in onze geest geloven dat wij onszelf niet zo doen voelen. Het ziet ernaar uit dat er ergens in onszelf de overtuiging bestaat dat hoe we onszelf ervaren, dat de stress en de last en de zorgen die we voelen vanbinnen van ergens anders komen en op ons gelegd geweest zijn door... Wie weet door wie. God misschien? Of andere mensen? De samenleving? Onze ouders? ...

En het is dit subtiele geloof dat in de achterliggende dimensies van je geest bestaat dat bijdraagt tot waarom je vaak het gevoel hebt dat je je eigen interne ervaringen niet zomaar kunt veranderen, en dat je 'hulp' nodig hebt, zoals therapie of medicatie of affirmaties om de ervaringen oftewel te onderdrukken, of te 'kaderen' of om er op de één of andere manier mee te kunnen 'omgaan'.

Hier brengt zelf-vergeving, het schrijven en spreken van zelf-vergevings stellingen, verandering in, omdat jij in het toepassen van zelf-vergeving de stelling maakt, en in feite zegt tegen jezelf, tegen je eigen geest, dat jij nu verantwoordelijkheid neemt voor wat er binnenin jezelf bestaat en dat jij in de positie staat als de authoriteit over jezelf, over je eigen geest en lichaam.

Om te zien en ervaren hoe dit werkt en de kracht van zelf-vergeving te ondervinden, daag ik je uit om het uit te proberen. Het kost niets behalve tijd en moeite. Je bent aan niets of niemand iets verplicht behalve aan jezelf om jezelf te bewijzen dat jij de macht en het potentieel hebt om je eigen interne ervaringen in handen te nemen en vorm te geven op een manier die het beste is voor jezelf.

Leer over de praktische toepassing van schrijven en zelf-vergeving in de DIP Lite cursus.

Dag 370: Bestaat 'Zonde' in het Lichaam of in de Geest? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 366: Hoe is Seksualiteit een Programma?", "Dag 367: Hoe Evolueert het Seks-Systeem in de Menselijke Geest?" en "Dag 369: Is De Geest werkelijk Superieur aan het Lichaam?".


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik onduidelijkheid heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in verband met Seks en Seksualiteit door mezelf te hebben laten programmeren door mijn omgeving in en als het stilzwijgend aanvaarden van 'Seks' en 'het lichaam' als 'taboe' - en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe 'onduidelijkheid' in de geest ruimte vrijmaakt voor interpretatie, ideëen en gedachten in verband met 'Seks' en 'het lichaam' waarin ik mezelf verlies in allerlei energetische reacties op die interpretaties, geloofsystemen, ideëen en gedachten, in en als een 'alternatieve realiteit' van energie in mezelf --- in de plaats van in te zien dat die 'onduidelijkheid' als 'taboe' in verband met 'seks' en 'het lichaam' opzettelijk tot dit doel gecreëerd is in en als de menselijke samenleving - om de mens op een eindeloos pad te zetten van het 'zoeken' naar 'seks' als het 'zoeken naar duidelijkheid' in en als de menselijke geest, als een afleidings-mechanisme zodat de mens nooit zijn verantwoordelijkheid zal inzien en opnemen in en als het bestaan hier op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de onderdrukking en beoordeling/veroordeling van 'het fysieke/lichaam' in en als 'seks' en 'seksualiteit' in en als de menselijke samenleving en bijgevolg de menselijke geest opzettelijk gecreëerd is om ervoor te zorgen dat de mens zichzelf zo ver mogelijk afscheid van zichzelf ALS het fysieke lichaam, zodat de mens zich nooit realiseert wie hij werkelijk is als HIER, als het leven zelf - omwille van hoe de mens zichzelf heeft verloren in en als kennis en informatie in de geest, als interpretaties, ideëen, geloofsystemen en gedachten in verband met 'seks' en 'seksualiteit', in en als de 'zoektocht' naar het 'missende deel' in zichzelf, zonder ooit te beseffen dat dat 'missende deel' in wezen voorgeprogrammeerd en gefabriceerd was door middel van allerhande sociale manipulatie en indoctrinatie mechanismen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren in en als het geloof dat het Lichaam Slecht/Negatief/Fout/Zondig is, door middel van impliciete en subtiele signalen die ik heb opgepikt van mijn omgeving als 'andere mensen' - en dat ik daarin nooit heb ingezien hoe dit een opzettelijk 'programma'/'Construct' is dat van generatie op generatie is doorgegeven in en als de mensheid dat als doel heeft ervoor te zorgen dat ik nooit de Sleutel zal ontdekken tot het leven als wie ik werkelijk ben in en als het Fysieke lichaam - dat ik nooit mezelf als het Lichaam zal ontdekken, onderzoeken en verkennen en dat ik dus nooit zou realiseren wie ik werkelijk ben als Levend wezen, als God

ik vergeef mezelf dat ik afscheiding heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mezelf tussen mijn 'geest' en mijn 'lichaam', door mezelf te hebben toegestaan het lichaam te beoordelen als 'inferieur' en 'zondig', en door mezelf nooit te hebben toegestaan hoe deze beoordeling een voorgeprogrammeerd systeem is van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van het Collectieve Bewustzijn in en als de mensheid, en dat deze beoordeling opzettelijk bestaat in mezelf opdat ik mezelf zou afscheiden van wie ik werkelijk ben als het lichaam, en daarin het Consumeren van het lichaam voor Energie in en als de Geest zou Rechtvaardigen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd daarin een wereld te hebben toegestaan te bestaan waarin er zoiets bestaat als Porno, waarin het misbruik van het lichaam gerechtvaardigd wordt in functie van de Energie in en als de menselijke geest als Verlangens en Opwinding, gefaciliteerd door een economisch systeem dat Geld boven het Leven plaatst - omwille van hoe ik in mezelf de Geest als Energie, boven het Lichaam als het leven in en als mezelf geplaatst heb --- en dat ik mezelf daarin nooit heb toegestaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid in te zien in en als het bestaan van Porno als het Verhandelen/Verkopen van Vlees/Lichamen/Leven voor Geld/Energie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te onderzoeken in en als wie ik werkelijk ben als het fysieke lichaam, als wie ik ben als HIER - door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als voorgeprogrammeerde Beoordelingen en geloofsystemen over 'Het Lichaam' als zogezegd 'zondig' of 'negatief' --- en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe het fysieke lichaam op zich niet zondig, slecht, fout of negatief is, aangezien het 'zondige', 'slechte', 'negatieve' en 'foute' enkel bestaat in en als gedachten in en als de Geest, als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie --- en dat 'het lichaam' enkel 'zondig' werd, vanaf het moment dat ik mezelf had toegestaan 'in de appel te bijten van de boom van Kennis van Goed en Kwaad', van het moment dat ik mezelf ben gaan identificeren met Gedachten als Voorgeprogrammeerde Kennis en informatie



Wordt Vervolgd in Dag 371

Dag 336: Is het God die het Leven op Aarde Beschermt van de Menselijke Geest?

Deze blogpost is een vervolg op "Dag 335: Een Holistisch Onderzoek naar Seksueel Misdrijf - De Paranoia Series" en van volgende statement:

We zullen immers geconfronteerd worden met hoe onze huidige samenlevingsstructuur de omgeving van het individu op een bepaalde manier geschikt heeft --- waarin we zullen inzien dat het niet enkel de primaire omgeving is die verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van het individu, maar de hele samenleving. Elk individu in de samenleving is onlosmakelijk verbonden met elk ander individu - en al wat wij doen op micro-niveau, heeft een directe invloed op macro-niveau. Ons onderzoek breidt zich op die manier dus uit naar het onderzoeken van de levensstijlen en mentale ingesteldheden van elk individu in de samenleving en hoe die specifieke levensstijl/ingesteldheid bijdraagt tot het in stand houden van het groter geheel en dus van een samenleving waarin Verkrachting en Seksuele Misdrijven een Dagelijkse werkelijkheid zijn. Geen enkel mens kan dus zijn handen schoonwassen van wat er in onze samenleving, op individueel niveau gebeurt.


Als we met andere woorden tot een oplossing willen komen  voor bijvoorbeeld seksuele misdrijven in onze samenleving, dan zullen we moeten overwegen dat we onszelf moeten veranderen, en hoe wij in onze geest en fantasie-wereld 'seks' en 'seksualiteit' en de relatie tussen man en vrouw hebben gedefinieerd. Dit zal uiteraard een hele uitdaging zijn omdat seks en vooral seksuele fantasiëen en de energetische ervaring van opwinding die het 'fantaseren over seks' produceert, een verslaving geworden zijn. Een verslaving die, net zoals elke andere verslaving, ontstaat door een herhaaldelijke handeling, een herhaaldelijke opwekking van een bepaald gevoel, een bepaalde energie in het lichaam door het afspelen van bepaalde specifieke seksuele fantasiëen in onze geest die we met die energie verbonden hebben.

Het probleem is niet zozeer dat we fantaseren over seks, er is op zich niets 'slecht' of 'fout' aan de geest, aan fantasie, gedachten of gevoelens --- het probleem is dat we niet beseffen of zien hoe/wanneer een bepaald verband tussen een gedachte/fantasie en een gevoel/emotie/ervaring ontstaan is en waarom het ontstaan is. We hebben nooit onderzocht hoe onze geest in elkaar zit, hoe en waarom het is dat bepaalde gedachten bepaalde gevoelens in ons opwekken - waarom, wanneer we bepaalde beelden zien met onze ogen of in onze verbeelding, we erop reageren met opwinding. En omwille van onze onwetendheid, ons gebrek aan inzicht in hoe onze eigen interne realiteit als onze Geest functioneert, hebben we bijgevolg ook geen zicht op/in de consequenties van onze manier van denken, voelen en reageren.

We denken en geloven dat, omdat het in onze 'geest' gebeurt, een schijnbaar verborgen ruimte in ons hoofd, dat niemand kan zien behalve wijzelf (en zelfs wij kunnen maar een klein deeltje zien van wat er werkelijk omgaat in onze geest, de 1% van de Bewuste Geest), dat het geen effect heeft of kan hebben op onze omgeving. We functioneren immers als een 'normaal' mens, we doen wat we moeten doen in deze wereld/samenleving, we gaan naar school of het werk, we praten met mensen, we zijn vriendelijk en beleefd en positief --- terwijl er in onze gedachten vaak heel wat anders omgaat. En we hebben altijd al op deze manier gefunctioneerd, ervan uitgaand dat, omdat het lijkt alsof we in de 'echte wereld' op een heel ander 'niveau' en een heel andere manier 'bestaan', dat we perfect in staat zijn om onze geest en gedachtenwereld af te scheiden van de 'echte' fysieke wereld als onze dagelijkse realiteit waarin we moeten leven/overleven. Zo lijkt het immers.... wij kunnen ons inbeelden dat de wereld vernietigd wordt, dat we iedereen vermoorden, dat er god weet wat gebeurt met onszelf, een ander en deze planeet - terwijl er nooit iets lijkt te veranderen in de fysieke realiteit, het leven gaat gewoon door zonder dat onze gedachten- en gevoelswereld daar enig vat op lijkt te hebben --- dus moet het wel 'onschuldig' zijn?! Niet?

En toch zou je je misschien kunnen afvragen hoe het dan precies is dat wij functioneren, welke 'kracht' doet ons dan bewegen, handelen, taken uitvoeren, praten, als wij het niet zijn --- omdat wij te druk bezig zijn in onze fantasie, verbeelding, gedachten- en gevoelswereld om werkelijk op te merken wat we echt aan het doen zijn in de 'echte wereld', wat namelijk de gevolgen zijn van onze daden en woorden, hoe onze daden en woorden impact hebben op de wereld om ons heen -- dat doen we absoluut niet, we laten ons leiden door één of andere 'kracht', en het gaat automatisch, we functioneren op automatische piloot in de echte fysieke wereld - dus: Wie of wat is die automatische piloot dan? En waarom is het dat we ons volledige vertrouwen hebben geplaatst in één of andere 'kracht', en dat we die 'kracht' de toestemming hebben gegeven om ons leven hier op aarde te besturen/leiden en beslissen?

Ik bedoel, de vraag is: Is het werkelijk mogelijk dat we twee volledig verschillende wezens kunnen zijn, die in twee volledig verschillende werelden bestaan - namelijk langs de ene kant in onze gedachten- en gevoelswereld als fantasie en verbeelding waarin alles kan en alles mag zonder consequenties en langs de andere kant in de fysieke dagelijkse realiteit waarin onze expressie beperkt en gelimiteerd is tot bepaalde wetmatigdheden zoals 'oorzaak-gevolg', waar alles wel een consequentie heeft? Want, als wij zelf niet de volledige belichaming zijn van ons fysieke lichaam en dus niet volledig verantwoordelijkheid nemen voor onze fysieke expressie in de fysieke werkelijkheid, rekening houdend met de fysieke consequenties die verbonden zijn met onze expressie --- wie of wat dan in godsnaam wel? Is het God?

Neen, het is niet God - het is ons geloof in God, als ons blind vertrouwen in de 'kracht' die op één of andere mysterieuze manier de  fysieke realiteit bestuurt als onze 'automatische piloot' die ons de toestemming geeft om onszelf te 'onttrekken' van onze verantwoordelijkheid tegenover deze fysieke realiteit. Maar die 'God', die 'kracht' die onze fysieke handelingen/beweging/expressie lijkt te sturen - die 'kracht' is in werkelijkheid al de patronen die doorheen de menselijke 'evolutie'/geschiedenis doorgegeven geweest zijn doorheen generaties, het is hoe we als kind geprogrammeerd worden tijdens onze kindertijd om onszelf volgens allerhande voorbepaalde en voorgeprogrammeerde 'gedrags-regels' en -codes uit te drukken. En het zijn die voorgeprogrammeerde gedrags-regels/-codes die geautomatiseerd worden in en als onze fysieke expressie in deze realiteit naarmate we opgroeien, die ons de 'vrijheid' geven om 'weg te drijven' naar/in een valse wereld van zelf-gecreëerde illusies als onze verbeelding/fantasie als gedachten, gevoelens en emoties. Want, de gedragsregels en -codes die ons aangeleerd werden geven ons immers de idee en verzekeren ons ervan dat we ons 'aan het programma houden', we gedragen ons zoals het hoort - dus, zijn we ervan overtuigd dat er niets kan mislopen, want: alles verloopt volgens God's Plan --- 'God' zijnde die mysterieuze 'kracht' als de patronen van het verleden die de automatische piloot is van onze fysieke expressie in deze fysieke werkelijkheid.

Het grote probleem hierin is dus dat: God niet bestaat, het is niet God die deze wereld in goede banen leidt en die ervoor zorgt dat de wereld van de chaos van en in de menselijke geest nooit tot uiting zal en kan komen en die dus het leven op aarde beschermt van de Menselijke Geest - dat is maar een idee dat we hebben. De realiteit is dat er een werkelijkheid hier aanwezig is op aarde die we niet zien en niet willen zien - en dat al wat we zien met en in ons 'bewuste gewaarzijn' is de oppervlakkige voorstelling van hoe we ons 'gedragen' aan de hand van al die codes, regels en voorschriften die we zo vertrouwen om 'Orde' te brengen in onze realiteit. Er gaat een fysieke realiteit schuil achter het programma van het 'Gedrag' die de directe consequentie is van onze participatie in de Geest, in Fantasie en Verbeelding --- de Consequenties van het feit dat onze Geest als Fantasie, Verbeelding, Gedachten, gevoelens en emoties geen rekening houden met de fysieke wetmatigdheden. Het feit dat we dingen willen die niet houdbaar zijn, die niet mogelijk of uitvoerbaar zijn voor iedereen en die niet 'realistisch' zijn -- hetgeen een Realiteit creëert van ongelijkheid, van extreme Rijkdom en Extreme Armoede, en van Slaven en Meesters.

In de Dag 337 gaan we verder op dit onderwerp door de Paranoia van Seksuele Fantasiëen te onderzoeken - en hoe deze Paranoia als onrealistische Verbeelding en Fantasie in de menselijke geest leidt tot een Fysieke realiteit van Consequenties.

Dag 250: Heer, waarom Schrijven wij?

Dit is een verderzetting van "Dag 248: Ik heb niets om over te Schrijven"
en "Dag 249: Hoe is Angst om te Falen opzettelijke Zelf-Sabotage?"


ik besef dat wanneer en als de gedachte opkomt in mijn geest dat 'ik niets heb om over te schrijven', dat dit een opzettelijke zelf-sabotage is van de geest - waarin ik opzettelijk probeer mijn expressie te onderdrukken door mijn expressie te definieren in en als de energetische polariteit van angst om te falen en verlangen naar erkenning

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen dat ik 'niet weet waar over te schrijven', te stoppen en te ademen - en mezelf te vertrouwen in en als fysieke beweging als wie ik werkelijk ben, en mezelf uit te drukken als het fysieke lichaam in en als het moment HIER

ik besef en realiseer mij dat wanneer ik gedachten mijn expressie laat controleren en sturen - dat ik mezelf dan enkel zal saboteren in mijn proces van zelf-realisatie --- omdat ik besef dat gedachten een 'sabotage-mechanisme' zijn die enkel bestaan om ervoor te zorgen dat ik nooit zal inzien wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik schrijf en mij gereed maak om te schrijven --- mezelf te stabiliseren in het moment, en geen enkele gedachte te laten bepalen wat ik zal schrijven, wanneer en hoe --- en mezelf te vertrouwen in en als zelf-beweging in het moment --- om op die manier mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-realisatie

ik besef en realiseer mij dat mijn proces van zelf-realisatie MIJN proces is --- en dat het verlangen naar erkenning en angst om te falen verbonden met de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over mij' een opzettelijk sabotage-mechanisme is van de geest --- waarin ik mijn expressie limiteer en onderdruk en dus ook niets leer over mezelf en wie ik ben in en als mijn expressie

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de gedachte zie opkomen van 'wat zullen andere mensen denken over mij' tijdens ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die gedachte een sabotage is van de geest waarin ik mezelf afscheid van mijn expressie - door mijn expressie te definieren in en als competitie, en waardoor ik niets zal realiseren, inzien of leren voor mezelf - door mijn expressie te beoordelen

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de ervaring van weerstand zie opkomen in mezelf terwijl ik aan het schrijven ben, te stoppen en te ademen, en in te zien dat die ervaring van weerstand er is omdat ik in een polariteit zit van verlangen naar erkenning en angst om te falen, waarin ik aan het vechten ben tegen mijn expressie

daarin stel ik mezelf tot doel om in het moment te ademen en los te laten van het innerlijke conflict, los te laten van de afscheiding die ik heb gecreëerd in mezelf tussen 'mezelf' en 'schrijven' --- en om te staan één en gelijk met het lichaam --- en mezelf als het lichaam te bewegen - mijn handen naar het toetsenbord bewegen, en beginnen typen, zonder enige energetische reactie en zonder gedachten, in het besef dat ik mezelf aan het uitdrukken ben, voor mezelf --- en dat ik in het proces ben om mezelf te leren kennen, voor mezelf, helemaal en onvoorwaardelijk --- en dat dus de energetische frictie van verlangen naar erkenning en angst om te falen in en als 'competitie' niet is wie ik werkelijk ben

wanneer en als ik de gedachte 'wat zullen andere mensen denken over wat ik schrijf' zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat dit het sabotage-mechanisme is van de geest waarin ik mezelf van mijn expressie afscheid door mezelf te definieren in en als 'beoordelingen' en 'competitie' --- zodat ik mezelf nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als het leven zelf

en dus stel ik mezelf tot doel om steeds mezelf te bewegen in en als schrijven, in eenheid en gelijkheid met het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben --- en in te zien dat de woorden die ik schrijf mezelf zijn en dat elke energetische reactie op en tegenover de woorden die ik schrijf, indiceert dat ik in afscheiding besta van mezelf

ik stel mezelf tot doel om mijn vertrouwen te plaatsen in het lichaam en niet in de geest --- omdat ik mezelf toewijdt aan het wandelen van een proces van zelf-realisatie en ik besef dat de geest een mechanisme is van afscheiding als zelf-sabotage, en dat, wanneer ik mezelf toesta te luisteren naar de geest in en als mijn expressie, dan zal ik mezelf enkel verder saboteren zodat ik mij nooit zal realiseren als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid