Dag 680: Hoe zit het Conflict tussen wie we zijn in onze Verbeelding en wie we zijn in de Realiteit in Elkaar?

In de voorgaande blog hebben we besproken en bekeken hoe het is dat je soms wanneer je aan een nieuw project begint je enthousiast en opgeladen en energetisch voelt en dat je op de achtergrond in je geest 'in het geheim' je begint in te beelden hoe je het project zal uitwerken en aanvatten en hoe je het al zal afwerken. Je ziet jezelf met andere woorden al alsof je het project al helemaal succesvol afgelegd hebt en alsof je al aan de eindmeet staat.

En dat beeld kan soms heel helder in je geest staan in die mate dat je in dat moment al het gevoel krijgt in jezelf dat je successvol bent. Je ervaar een soort van voldoening en tevredenheid en positieve ervaringen over jezelf omdat je jezelf in je eigen geest successvol ziet zijn. Dat is dus waar de ervaring van 'motivatie' en enthousiasme' op gebaseerd is wanneer je aan dat nieuwe project begint. Je voelt je energetisch opgeladen omdat al die beelden, verbeelding en projecties in je geest je een goed gevoel geven over jezelf.

Maar hier ligt dan echter het gevaar, omdat die beelden in je geest uiteraard niet echt zijn. Ze hebben niets te maken met de fysieke werkelijkheid omdat je in de realiteit nog niet eens begonnen bent aan het project. Wat zal er dus noodgedwongen gebeuren?

Je zal uiteindelijk beginnen aan het project, je zet de eerste stappen, en al snel merk je op dat het project in de realiteit heel anders is dan het beeld dat je in je geest hebt. Plots ervaar je dat het moeilijk is en dat je misschien niet meteen weet hoe je eraan moet beginnen of waar je eigenlijk volledig mee bezig bent.

Dit is dan waar de ervaring van desillusie komt aanzetten, wanneer je inziet en opmerkt dat de eigenlijke realiteit helemaal niet overeenkomt met dat prachtige beeld van jezelf in je verbeelding. En dit is waar je dan zo'n gedachten begint te ervaren zoals 'ik kan dit niet', 'wie houdt ik voor de gek', 'ik zal het nooit kunnen', 'ik kan niet successvol zijn', 'ik ben er niet toe in staat', omdat je fysieke werkelijkheid je nu als het ware laat zien dat je uitvoering van dit project helemaal niet overeenkomt met het beeld in je geest waarin je zo succesvol bent.

En omdat de fysieke werkelijkheid niet overeenkomt met het beeld van success in je geest, ga je dan geloven dat je niet in staat bent om success te bereiken en om het project op een succesvolle manier ten einde te brengen.

Wat we echter in de volgende blog zullen zien is hoe deze ervaring van desillusie op zich ook deel uitmaakt van de ware illusie die zich hier in dit scenario aan het afspelen is.

Dag 679: Hoe kunnen we de Positieve Gedachten Ontcijferen die Schuilen achter Negatieve Gedachten?

Om verder te zetten op Dag 678: Waarom is het nodig het Positieve te onderzoeken om het Negatieve te Veranderen?

Als we dus de negatief geladen en zelf-saboterende gedachten  en emoties bekijken die ons soms doen opgeven in het uitvoeren van een nieuw project, dan krijgen ook de sleutel in het ontcijferen welke positieve gedachten de revue gepasseerd zijn in het aanvangen van dit project, omdat de negatieve kant enkel een consequentie en gevolg is van de positieve kant van dit muntstuk.

We kunnen bijvoorbeeld bemerken dat onze negatief getinte gedachten gingen van 'ik zal dit nooit kunnen', 'wie houdt ik voor de gek', 'ik ben zoveel minder dan andere mensen', 'ik heb hier de vaardigheden niet voor', etcetera. En de ervaring die we binnenin onszelf voelen is er één van verslagenheid, gedemotiveerd zijn, inferioriteit en minderwaardigheid.

Dan nemen we deze gedachten en deze ervaringen en we kijken nu naar welke positieve gedachten en ervaringen er aan de andere kant van de weegschaal kunnen liggen. We kijken met andere woorden naar wat het tegenovergestelde zou zijn van die negatieve gedachten en ervaringen.

En wat we dan bijvoorbeeld kunnen opmerken is dat we inderdaad bij de aanvang van het project onszelf hebben bezig gehouden in onze geest (al dan niet op bewust niveau) met gedachten waarin we onszelf al inbeeldden dat we het project al helemaal hadden afgewerkt, of dat we al complimenten aan het krijgen waren van andere mensen en dat we al konden laten zien wat we gecreëerd hebben alvorens we er nog maar aan begonnen waren.

En verbonden met die gedachten voelden we ons goed over onszelf, we hadden het gevoel alsof we iets belangrijk gedaan of bereikt hebben. We ervoeren als het waren een vals gevoel van beloning gebaseerd op verbeelding en projecties in onze geest.

In de volgende blog zullen we zien hoe het is dat dit valse gevoel van beloning uiteindelijk kan leiden tot een schommelbeweging naar de tegenovergestelde ervaring en tot een uiteindelijk opgeven van het project.

Dag 678: Waarom is het nodig het Positieve te onderzoeken om het Negatieve te Veranderen?

Wanneer we weten van onszelf dat we de neiging hebben om in het patroon te stappen van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en opgeven in relatie tot projecten waar we aanvankelijk met motivatie en goede moed aan beginnen, is het belangrijk om te zien en te detecteren welke gedachten aanvankelijk onze geest binnenkomen die de positieve ervaringen van motivatie en drijfkracht en enthousiasme creëren in relatie tot het project.

En dit zodat we de wortel van het kwaad als zijnde de negatief geladen gedachten en emoties die nadien opkomen en ons volledig van ons stuk kunnen brengen tot zoverre dat we soms zelfs volledig opgeven, als het ware in de kiem kunnen smoren. Als we die negatieve ervaringen immers willen stoppen, zullen we ook de positieve kant ervan moeten stoppen.

En om die positieve gedachten te zien en detecteren heb je enkel zelf-eerlijkheid nodig als namelijk de integriteit en openheid en intimiteit met jezelf om werkelijk eerlijk te zijn met jezelf over wat het precies is dat door je geest gaat in die momenten waarin je je gemotiveerd en enthousiast voelt over iets.

Stel jezelf de vraag: Waarom voel je je gemotiveerd en waar ben je precies enthousiast over? Wat is het eigenlijk dat je zo een energetisch hoog opgeladen en opgewonden gevoel geeft in relatie tot dit project. En als je die vragen in zelf-eerlijkheid kan beantwoorden, dan zal je iets eigenaardig opmerken wanneer je kijkt naar de negatief geladen gedachten en emoties.

Wordt Vervolgd in de volgende Blog

Dg 677: Hoe en Waarom zijn Positieve Gedachten en Gevoelens de Wortel van het Kwaad in Onszelf?

Deze blog is ter verderzetting op Dag 676: Waarom voelen we ons plots slecht over iets waar we met goede moed aan begonnen waren?

Wanneer we gaan beginnen onderzoeken wat de wortel van het kwaad in onszelf is als het ware in relatie tot waarom het is dat we ons soms zo onzeker en twijfelachtig en moedeloos kunnen voelen tegenover het aanvangen van een project waar we ons voordien nochthans gemotiveerd over voelde, is het voornamelijk belangrijk om in te zien en te begrijpen dat die wortel van het kwaad in onszelf in wezen niet alleen bestaat en gepaard gaat met allerlei positieve ervaringen in onszelf.

Het enige probleem echter, alsook de reden waarom we dit verband tussen het negatieve en het positieve in onszelf niet inzien, is dat we ons niet zozeer bewust zijn van de positieve ervaringen en gedachten in onze geest dan de negatieve ervaringen en gedachten. De negatief getinte ervaringen en gedachten zijn immers zoveel meer oncomfortabel dan de positieve ervaringen in onszelf.

Daarom is het zo makkelijk om positieve gevoelens in onszelf op te wekken en die zolang in onszelf af te spelen en te ervaren tot het niet meer kan, tot met andere woorden de negatieve ervaringen de kop beginnen opsteken. Dit klinkt misschien vreemd, maar als je jezelf begint te observeren en voornamelijk observeert wat er in je geest gebeurt voordat er negatieve emoties en gedachten opkomen, dan zal je gaan merken dat het positieve altijd eerst is en dat daarna het negatieve naarboven komt.

Het is zelfs zo dat het positieve het negatieve voedt en energie geeft. Als voorbeeld nemen we de ervaringen die we doormaken in relatie tot het uitvoeren van een nieuw project en als ingangspunt nemen we de negatieve ervaringen die we plots ervaren in onszelf waarin we ons plots twijfelachtig en onzeker voelen en plots krijgen we de indruk dat we toch niet zo goed zijn in het uitvoeren van dit project als we aanvankelijk dachten.

We zijn ons doorgaans bewust van die negatieve gedachten en gevoelens omdat dat net de meest saboterende en compromitterende zijn. Ze kunnen namelijk leiden tot opgeef of uitstelgedrag of andere vormen van gedrag waarin we onszelf tegenhouden of verminderen in ons potentieel en onze expressie. Maar de positieve gedachten en gevoelens, die gebeuren ogenschijnlijk op de achtergrond, in het geheim in onze geest zonder onmiddellijke en automatische gevolgen in ons gedrag, waardoor ze ook zoveel moeilijker zijn om op te merken.

Maar die positieve gevoelens en gedachten zijn echter de ware wortel van het kwaad in onszelf omdat ze het startpunt en de oorsprong zijn van de negatieve saboterende gedachten en ervaringen in onszelf. Het is dus belangrijk dat we gewaarzijn beginnen kweken in relatie tot de positief geladen gedachten die we in de achtergrond van onze geest doorgaans laten afspelen, omdat we nooit hebben beseft wat de werkelijke gevolgen zijn van de gedachten en gevoelens in onze eigen geest.

Wordt vervolgd in Dag 678

Dag 676: Waarom voelen we ons plots slecht over iets waar we met goede moed aan begonnen waren?

Uit de voorgaande blog, Dag 675: Wanneer is Gemotiveerd en Enthousiast zijn over Iets in Wezen een Illusie?:

Wat zijn dus die positief geladen gedachtenpatronen die bij het beginnen aan een project in onze geest de kop kunnen opsteken en die in feite een 'valse' ervaring van motivatie en enthousiasme en zelf-vertrouwen creëren in onszelf? 'Valse' ervaringen, aangezien het ervaringen zijn die niet stabiel blijven, en zo kunnen omkantelen naar ervaringen van gedemotiveerd zijn, verslagenheid en onzelfzekerheid.

Is het immers niet vreemd hoe we ons soms in de compleet tegenovergestelde ervaring kunnen voelen van de ervaring waar me mee begonnen waren wanneer we het project aanvangden? Het is zelfs vreemder dat we ons hier doorgaans geen vragen bij stellen en dat we die ervaring die plots van een positieve, namelijk motivatie en enthousiasme en goede moed, naar een negatieve, zoals verslagenheid en moedeloosheid, overschakelde zomaar aanvaarden en dat we er dus zomaar vanuit gaan dat waar we ons aanvankelijk positief over voelden, we ons nu negatief over voelen.

Soms is het maar een kwestie van dagen of zelfs uren eer die ervaring omschakelt en we zo een bruuske en plotsklapse verandering van mening en visie ervaren op waar we mee bezig zijn. Dus hoe en waarom is het dat we zo makkelijk onszelf met die stroom laten meevoeren en dat we niet even stilstaan bij wat er aan het gebeuren is binnenin onszelf en zeggen van 'hej wacht eens, een moment geleden was ik hier nog aan begonnen met volle moed en voelde ik me zelf-zeker en had ik er het volste vertrouwen in dat ik dit zal kunnen, en nu plots ben ik al klaar om volledig op te geven en voel ik mij alsof ik tot helemaal niets in staat ben'?

We laten onze interne ervaringen en gedachten zo makkelijk bepalen hoe we een situatie zullen aanpakken en hoe we onszelf ook zien en definieren in relatie tot die situatie, dat we vaak niet zien dat die interne ervaringen en gedachten niet helemaal gebaseerd zijn op de realiteit die zich eigenlijk aan het afspelen is en dus ook niet al te betrouwbaar zijn.

Om te kunnen zien hoe de positieve ervaringen van motivatie en enthousiasme wanneer we aan iets beginnen een illusie kunnen zijn, is het maar een kwestie om de negatieve ervaringen die later volgen te onderzoeken en specifiek gezien te kijken naar het soort gedachten dat in onze geest opkomen. Hieruit kunnen we afleiden welke schommelbeweging zich in feite aan het afspelen is in onze geest en wat als het ware het 'thema' is waar die schommelbeweging zich op baseert.

Wordt verdergezet in de volgende blog...

Dag 675: Wanneer is Gemotiveerd en Enthousiast zijn over Iets in Wezen een Illusie?

Ter verderzetting op Dag 674: Waarom onderdrukken we onze expressie?  - hoe werkt die dynamiek waarin we soms met goede moed, motivatie en enthousiasme aan een project kunnen beginnen om binnen de kortste keren op tegeven omdat we ons verslagen, gedemotiveerd en gedesillusioneerd voelen?

In de voorgaande blog wees ik al op het woord 'gedesillusioneerd' en het feit dat dit woord zeer specifiek is in deze context, in de zin van dat de ervaring van desillusie enkel afkomstig kan zijn van een illusie waar we ons in bevonden. Als we ons gedesillusioneerd kunnen voelen wil dat uiteraard zeggen dat we ergens in onszelf in een illusie bestonden in relatie tot dagene waar we ons nu gedesillusioneerd over voelen, hetgeen in dit geval dus ons nieuwe project is waar we aan willen beginnen en waar we vol goede moed aan begonnen waren.

Hier is het dan een kwestie om te onderzoeken hoe het is dat we een 'illusie' gevormd hadden in onze geest in verband met het nieuwe project en in verband met datgene wat we willen uitvoeren en creëren in onze wereld. Wat was het dat het gevoel van motivatie en enthousiasme produceerde in de eerste plaats wanneer  en voordat we aan het project begonnen?

Energie werkt namelijk volgens een gepolariseerde wisselwerking tussen positieve en negative ervaringen zoals gevoelens en emoties die aangedreven worden door positieve en negatief geladen gedachten. We zouden onszelf dus enkel gelimiteerd houden als we die ervaring van verslagenheid en gedemotiveerd zijn zouden aannemen als echt en als we op basis van die ervaring een beslissing zouden nemen om bijvoorbeeld datgene op te geven waar we aan begonnen waren.

Want, het probleem is helemaal niet dat waar we mee bezig zijn. Het probleem is niet dat we niet weten wat we doen en dat we dan maar moeten opgeven, of dat we de vaardigheden niet hebben of dat ons project eigenlijk een 'dom idee' was. Het probleem is dat er iets in onze eigen geest is waarin we participeren, zoals bepaalde gedachtenpatronen en energetische reacties op die gedachtenpatronen, dat die schommeling in ons humeur en ingesteldheid aan het creëren is in relatie tot het project waar we mee bezig zijn.

En het feit dat we onze beslissingsmacht weggeven aan gedachtenpatronen en schommelende gevoelens en emotionele ervaringen is problematisch. Met onze vaardigheden of ideëen is op zich niets mis, het is wie we zijn in relatie tot wat we doen dat moet veranderen, omdat als we onszelf en onze neiging om te schommelen van positieve gevoelens en ingesteldheid naar negatieve ervaringen en ingesteldheid niet veranderen dan zullen we steeds in die cyclus blijven steken van het beginnen aan iets en dan uiteindelijk opgeven omdat we zogezegd niet geloven dat we zelf in staat zijn om erin te slagen.

Wat zijn dus die positief geladen gedachtenpatronen die bij het beginnen aan een project in onze geest de kop kunnen opsteken en die in feite een 'valse' ervaring van motivatie en enthousiasme en zelf-vertrouwen creëren in onszelf? 'Valse' ervaringen, aangezien het ervaringen zijn die niet stabiel blijven, en zo kunnen omkantelen naar ervaringen van gedemotiveerd zijn, verslagenheid en onzelfzekerheid.

Hierover meer in de volgende blog...

Dag 674: Waarom onderdrukken we onze expressie?

Wanneer ik aan iets nieuws begin, een nieuw project zeg maar, iets waar ik nog niets van af weet, wat ik nog nooit gedaan heb en waar ik mezelf nog over moet onderwijzen en zelf moet ondervinden hoe ik het kan klaarspelen, dan speelt zich meestal als niet altijd, een bepaalde dynamiek af binnein mezelf.

En die dynamiek is dat ik er vaak met goede moed en motivatie aan begin, en ik zie mezelf het project afwerken als het ware. In mijn geest heb ik een helder en duidelijk beeld van wat ik zal doen en van het afgewerkte resultaat en hoe dat er zal uitzien. Maar dan na een tijdje, vaak al na een aantal dagen wanneer ik er nog maar pas aan begonnen ben, begint er een vreemde ervaring in mezelf naar boven te kruipen.

Een ervaring van twijfel, gepaard gaande met gedachten van twijfel zoals 'waar ben ik eigenlijk mee bezig?', 'zal ik dit wel kunnen?', 'heb ik hier de vaardigheden en kennis eigenlijk wel voor?', 'is dit niet gewoon een dom idee dat op niets zal uitdraaien?', 'wie houdt ik eigenlijk voor de gek, ik weet niet eens fatsoenlijk waar ik mee bezig ben?', 'kan ik mezelf wel vertrouwen?', 'wie ben ik nu om van dit project een succes te maken?', enzovoort.

En dit project waar ik me aanvankelijk zo optimistisch en gemotiveerd en enthousiast om had gevoeld, is nu iets waar ik me volledig ontmoedigd, gedemotiveerd en onzeker over voel. En die ervaring van haast extreme negativiteit en desillusie is meestal  datgene wat leidt tot een uiteindelijk opgeven van het project.

Nu, om te begrijpen waarom dit zo gebeurt is het woord 'desillusie' interessant om te bekijken in deze situatie. En dit omdat de 'desillusie' waar de negatieve ervaringen van onzekerheid, ontmoediging en demotivatie op gebaseerd zijn, een gevolg is van de 'illusie' waar de positieve ervaringen van motivatie, moed en enthousiasme op gebaseerd waren.

Meer over waarom en hoe die ervaringen in het begin van het vormgeven aan een project gebaseerd waren op een 'illusie' in de volgende blog...

Dag 673: Loslaten van Reacties, Gemakkelijker dan Je Denkt?

Vandaag was er een moment waarin iemand mijn kamer binnenkwam en hoe ik meestal reageer op deze persoon is met spanning en ongemakkelijkheid en onzekerheid, zoals ik ook in Dag 661 omschreef. Het is al een tijdje dat ik met deze reactie binnenin mezelf zit en dat ik me eraan stoor omdat, ik wil me niet zo gespannen en onzeker voelen als ik haar zie omdat er in feite op het eerste zicht geen enkele reden is waarom ik mij zo zou moeten voelen.

Toen zij vandaag dus mijn kamer binnenwandelde en op mijn bed ging zitten, zag ik die ervaring opkomen in mezelf, die haast automatische ervaring en reactie van spanning en onzekerheid op het zien van deze specifieke persoon. Er kwamen ook meteen gedachten mijn geest binnen in verband met die emotionele ervaring van spanning en onzekerheid. Gedachten van bijvoorbeeld 'ach neen hier ga ik weer met die onzekerheid, ik wil me zo niet voelen', 'waarom voel ik mij altijd toch zo onzeker in relatie tot haar' en 'waarom kan ik dit niet gewoon veranderen'.

En die gedachten wekten op hun beurt dan weer een subtiele ervaring van frustratie op. Dus, nu voelde ik mij gespannen, onzeker én gefrustreerd met mezelf, allemaal gewoon omdat ik aan het reageren ben op mijn eigen reacties.

Wat ik in dit moment dan echter toepaste om al deze reacties in één moment te veranderen, was... niets. Ik besefte in dat moment immers dat wat de reacties in mezelf enkel aan het versterken was, waren de gedachten die ermee naar boven kwamen en dan de reacties op die gedachten. Ik bedoel, ik besefte dat ik in feite een groter drama aan het maken was van mijn ervaring van onzekerheid in relatie tot deze persoon dan eigenlijk nodig was.

Ik besefte dat er eigenlijk niet werkelijk iets is dat ik noodzakelijk moet doen of toepassen om de ervaring van onzekerheid in mezelf te stoppen, te veranderen of los te laten. Omdat, hoe meer ik 'probeer', hoe meer ik het net erger lijk te maken dan het in feite hoeft te zijn.

Dus maakte ik dan maar de beslissing in dat moment van inzicht om simpelweg mij geen zorgen meer te maken om de reacties, de gedachten en al wat er binnenin mijn geest en mezelf aan de gang was. Ik maakte de beslissing om gewoon tevreden te zijn met wie ik ben 'hier' in het moment waarin ik mij bevond, en tevreden te zijn met het feit dat ik gewoon 'ben'. Wat maakt het immers uit of ik mij onzeker voel of niet in relatie tot deze persoon.

Ik bedoel, de manier waarop ik mijn reacties tegenover haar tot dan toe had aangepakt was haast alsof ik mezelf aan het straffen was omdat ik mij onzeker voelde. Waarom was het anders dat ik maar bleef reageren met gedachten en emoties en nog meer gedachtne en emoties en intern conflict, als niet omdat ik mezelf niet simpelweg aanvaardde binnenin mezelf?

Ik aanvaardde niet dat ik mij onzeker voelde en dat die reactie binnenin mezelf naar boven kwam. Ik reageerde op mijn eigen emotionele reacties op deze persoon alsof die reacties mij op de één of andere manier minder maakte dan wie ik ben. Maar wanneer ik in dat moment de beslissing maakte om dat gevecht te stoppen en om gewoon in het moment aanwezig te zijn, ongeacht hoe ik mij ervoer of wat er binnen of buiten mezelf gaande was, dan verdwenen de reacties ook gewoon.

Het is zo fascinerend hoe emotionele reacties, vooral wanneer het aankomt op dingen zoals onzekerheid of spanning, dingen die je niet wil ervaren en die je wil veranderen in jezelf, enkel lijken te kunnen bestaan net omdat we onszelf ertegen verzetten en net omdat we niet tevreden zijn met onszelf in het moment dat zulk 'n reacties en ervaringen in onszelf naar boven komen.

Dag 672: Het Conflict tussen onze Diepliggende Verlangens en Ons Imago

Om verder te gaan op waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer we complimenten krijgen van mensen en hoe we deze ervaring kunnen veranderen, is het belangrijk om in te zien dat zoals we in de voorgaande blogs al gemerkt hebben die ervaring van ongemakkelijkheid in onszelf als het ware een gevecht of conflict is binnenin onszelf tussen het verborgen verlangen dat in ons binnenste bestaat om waardering te krijgen van onze omgeving, en het 'politiek correcte' imago dat we willen zijn en hebben in de ogen van andere mensen.

We willen niet dat mensen zien hoe wanhopig we zijn naar waardering, erkenning en aandacht want dan zullen we die waardering, erkenning en aandacht die we zoeken niet krijgen. Ik bedoel, hoe paradoxaal ook, dat we zo een verborgen en geheimizinnig en dubbelzinnig bestaan moeten leiden en ons moeten voordoen als een bepaald imago en persoonlijkheid terwijl we onze ware verlangens diep verborgen houden, gewoon zodat we uiteindelijk datgene kunnen krijgen wat we in feite al lang vergeten zijn dat we ernaar op zoek zijn.

Uiteindelijk wordt dat imago van politieke correctheid wie we zijn, onze identiteit omdat we vergeten zijn na al die tijd dat we dingen in onszelf verborgen houden en dat ons imago niet werkelijk is wie we zijn, maar een soort van gereedschap is dat we steeds hebben gebruikt om onze verborgen verlangens te kunnen bevredigen en te krijgen wat het werkelijk is dat we willen.

En het fascinerende is dan dat we er allemaal op gelijke manier intrappen, in de zin van dat we elkaars imago geloven en dat we zelf ook niet verder kunnen dan het imago van een ander. We zien niet hoe een ander precies hetzelfde wil als wij zelf diep vanbinnen omdat we ons niet meer bewust zijn van ons eigen diepliggende verlangen. Hoe kunnen we immers iets in een ander zien dat we in onszelf niet zien?

Onze ontkenning van onze interne realiteit gaat zelfs zover dat als en wanneer we dat verlangen naar waardering en aandacht in een ander naar buiten zien komen, we overgaan tot het beoordelen van die eigenschap als zogezegd egoisme of ijdelheid. We denken dan minder van die persoon gewoon omdat we zogezegd hun ego zien en zien dat ze zich op een specifieke manier gedragen 'alleen maar om aandacht te krijgen'.

Hier zien we dan meteen ook waarom we zelf zo'n angst hebben dat anderen die 'ijdelheid' die ook in onszelf bestaat zouden zien en waarom we zo wanhopig ons best doen om ons diepliggende verlangen naar waardering, erkenning en aandacht verborgen te houden onder een bepaalde 'persoonlijkheid' of 'imago'.

Dag 671: De Leugen van Bescheidenheid

Wat is dus de oplossing om in die momenten waarin je een compliment krijgt je niet ongemakkelijk te voelen en eerder stabiel te blijven? Hoe kan je die ervaring van ongemakkelijkheid en onzekerheid omvormen tot een moment van stabiliteit?

Teneerste zou de rede dicteren dat je eerlijk met jezelf zou moeten zijn over wat het eigenlijk is dat in jezelf aan het gebeuren is. Wat we echter in de voorgaande blog

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

gemerkt en omschreven hadden, is dat wanneer het aankomt op de oorsprong van onze interne reacties op het krijgen van complimenten, dat dat net over het algemeen voor de meesten onder ons hét punt is waar we niet eerlijk over willen zijn (zelfs niet met onszelf) en dat we het liefst verborgen blijven houden in onszelf.

En het is deze ontkenning van onze eigen interne verlangens en reacties dat het eerste probleem is en een groot deel uitmaakt van waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen in dat moment in relatie tot onze eigen reacties op het krijgen van een compliment.

En we zouden het niet eens opmerken of beseffen, dat waar we ons eigenlijk ongemakkelijk voelen is onszelf, onze eigen reactie op het krijgen van een compliment, omdat we zodanig in ontkenning bestaan van onszelf en van wie we zijn vanbinnen - en in deze context meer specifiek het verlangen naar erkenning en waardering van anderen binnenin onszelf.

We hebben de neiging om die ongemakkelijke ervaring te wijden aan het krijgen van complimenten zelf. We zijn zogezegd zo bescheiden dat we niet goed omkunnen met een compliment. Het is het compliment dat ons ongemakkelijk doet voelen. In de plaats van dat we binnenin onszelf kijken in zelf-eerlijkheid en inzien, dat waar we ons ongemakkelijk over voelen is het feit dat er reacties en ervaringen naar de oppervlakte komen wanneer we een compliment krijgen die we niet willen zien omdat het een bepaalde waarheid en een bepaald aspect van onszelf laat zien dat we niet willen aanvaarden omdat we onszelf dan niet meer zouden kunnen wijsmaken dat we 'bescheiden' zijn.

Zolang we niet eerlijk zijn met onszelf over wat er werkelijk bestaat in onszelf, zullen zo'n momenten van complimenten krijgen ons parten blijven spelen en zullen we niet weten wat te doen met onszelf.

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

Vandaag was er een moment waarin ik aan het praten was met twee andere mensen, en één ervan gaf complimenten en positieve commentaar op iets wat ik gemaakt had en in dat moment wist ik even niet hoe ik daarop moest reageren, dus zei ik van 'ok, bedankt voor de feedback, dat zijn nogal lovende woorden'.

Waarom is het dat we over het algemeen niet goed weten wat te doen met complimenten? Waarom ervaren we het alsof we in dat moment waarin we een compliment krijgen plots onder een spotlicht gezet worden en we even niet goed weten wat te zeggen of 'hoe te reageren'?

Ik bedoel, misschien is de vraag wel 'waarom vinden we het zo belangrijk dat we op 'de juiste manier' reageren?', want dat is uiteindelijk waar dat gespannen en ongemakkelijke, onzekere gevoel vandaan komt, is omdat je op een 'politiek correcte' manier wil omgaan  met dit moment. En wat 'politiek correct' is, is dat je bijvoorbeeld nederig bent, dat je kan laten zien dat je het krijgen van aanzien van anderen niet zo belangrijk vindt en dat het je niet echt raakt.

Maar, in alle eerlijkheid raakt het je wel. Eigenlijk voel je je wel zeer goed, en zelfs 'speciaal', omdat je dat compliment gekregen hebt. In wezen is de voornaamste reden waarom we niet goed weten wat te doen met zo een moment van becomplimenteerd worden, omdat we in dat moment plots rechtstreeks geconfronteerd worden met ons diepste verlangen dat we over het algemeen niet laten zien aan onze omgeving.

En dat verlangen is om aanzien, erkenning en waardering te krijgen van andere mensen, en om gezien en opgemerkt te worden om de dingen die we doen. Het verlangen dat iemand opmerkt wat we gemaakt of gecreëerd hebben en zegt van 'wauw, wat goed zeg!'. Ik bedoel maar, dat is wat we doen met onze kinderen, in onze relatie met kinderen overdrijven we die reactie van 'wauw!', 'goed zeg!', 'wat knap!', wanneer ze een tekening gemaakt hebben of zelf hun schoenen hebben kunnen dichtveteren, omdat we weten hoe ze erop reageren.

We weten dat als we die uitdrukking maken naar kinderen toe, van overdreven onder de indruk te zijn van wat ze gedaan en gemaakt hebben, dat het kind zal reageren binnenin zichzelf met een 'speciaal' gevoel. En je ziet het ook op hun gezicht, je ziet hoe ze helemaal oplichten wanneer je dat soort waardering laat zien.

Wij volwassenen zijn gewoon zo goed geworden in het verbergen van die reactie en van dat verlangen om dat soort waardering te krijgen van onze omgeving. En wanneer je dan geconfronteerd wordt met een compliment, en je met andere woorden precies krijgt waar je steeds stiekem naar hebt gezocht, dan wordt je tegelijkertijd geconfronteerd met dat diepste punt in en van jezelf, het geheime verborgen verlangen waarvoor je doorgaans zo goed je best doet om het verborgen te houden onder 'politiek correct' gedrag.

Geen wonder dat je dan even niet goed weet wat te doen omdat je diepste binnenste er hevig op reageert en roept van 'oh my Gooood, waarderiiiing!!! Eindelijk!!!', en die ervaring is zo intens dat het verbergen ervan even moeilijk wordt.

Wat is dan de oplossing om in dat moment, in de plaats van te gaan vechten tegen die ervaring die in jezelf aan het gebeuren is, en die ervaring van ongemakkelijkheid te creëren in jezelf, eerder stabiel te blijven en op een stabiele en zelf-zekere manier om te gaan met de situatie?

Wordt vervolgd in de volgende blog

Dag 669: De Zelf-Limitaties die Liggen in Het Zoeken naar Vriendschap

In de voorgaande blog opende ik het onderwerp van 'vriendschap' en gebruikte ik daarin specifiek mijn persoonlijke ervaringen in mijn leven waarin 'vriendschap' voor mij steeds de basis vormde van de relaties die ik trachtte te vormen met mensen. Ik bedoel daarmee dat 'vriendschap sluiten' steeds een groot thema was in mezelf wanneer ik iemand nieuw leerde kennen en dat ik in mijn gedrag en uitdrukking in relatie tot die persoon onmiddellijk en automatisch een vriendschapsrelatie met die individu probeerde te vormen.

Een vriendschapsrelatie in de zin van dat wat er telkens in mezelf naar boven kwam, bij wie ik ook ontmoette, was ten eerste dat die persoon mij leuk moet vinden, ten tweede we moeten goed overeenkomen, we moeten aangename gesprekken kunnen voeren samen en op het einde van het gesprek is het de bedoeling dat deze persoon mij nu aanziet als een goede vriendin of tenminste iemand die ze graag heeft.

Dit was zowat waar mijn omgang met mensen zich tot beperkte. En ik zeg 'beperkte', aangezien wat er door mij heen ging, wat ik zag en hoe ik mezelf ervoer in 'sociale situaties', was letterlijk enkel mijn eigen gedachten in verband met 'vindt deze persoon mij leuk?', 'wat denkt hij/zij over mij?', en dan twijfels, onzekerheden en angsten wanneer ik hun gedrag probeerde te interpreteren om erachter te komen wat hun mening was over mij, of ze mij aanvaardden als vriendschappelijk en fijn.

Deze interne correlatie die ik in mezelf had gevormd tussen iemand tegenkomen en leren kennen, en vriendschap sluiten, zorgde ervoor dat ik compleet geobsedeerd en geconsumeerd was door dit soort onzekerheden en twijfels en angsten in mezelf die alleen maar te maken hadden met mij en met hoe de ander persoon mij zag en wat hun mening zou zijn over mij.

Het zorgde ervoor dat wanneer ik de indruk kreeg dat iemand zich niet op zijn/haar gemak voelde bij mij of niet echt met mij leek te willen praten of wanneer er stilde viel in de conversatie, dat ik dat automatisch persoonlijk opnam en zag als een teken dat ik iets verkeerd aan het doen was en dat ik er op de één of andere manier voor aan het zorgen was dat deze persoon zich niet goed voelt over mij en geen verbinding voelt met mij.

Dit is uiteraard een enorm gelimiteerde visie op de realiteit omdat het zich beperkt tot enkel wat er binnenin mezelf gaande is aan gedachten, emoties en gevoelens, en mij opsluit in mijn eigen persoonlijke wereldje waar al wat er lijkt te bestaan of belangrijk en echt lijkt te zijn, is of ik al dan niet een vorm van vriendschap kan sluiten met de persoon/personen in mijn omgeving.

Om het maar over ego-centrisme en zelf-zuchtigheid te hebben. Er is immers een hele wereld die mij voorbijgaat en waar ik het bestaan niet eens van opmerk. Een wereld die ik zou zien en opmerken als ik mijn focus zou verleggen naar buiten mezelf in de plaats van zo gefixeerd te zijn binnenin mezelf. En als ik zou inzien en beseffen dat wat er binnenin mezelf gebeurt in termen van al die intense ervaringen van gedachten, emoties en gevoelens, dat is MIJN persoonlijke realiteit die enkel binnenin mezelf bestaat. Elk mens heeft zijn/haar eigen persoonlijke interne realiteit, en dat is wat ik zou kunnen zien en leren kennen als ik maar zou inzien dat het 'vrienden maken' dat mijn geest zo op een voetstuk geplaatst heeft, mij in feite aan het verblinden is en een gelimiteerd vals beeld aan het presenteren is van de eigenlijke realiteit.

Het benaderen van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn wens om vrienden te maken en vriendschap te sluiten, saboteert mij om die mensen te leren kennen, om mij in hun schoenen te kunnen verplaatsen en om te kunnen zien wat er in hen bestaat, wie zij zijn vanbinnen en wat hun wensen, verlangens en angsten zijn.

Dag 668: Ben Jij Bepaald Door de Vriendschappen die je Hebt?

Het is interessant hoe je soms op je gemak bent bij mensen en op een comfortabele manier jezelf lijkt te kunnen uitdrukken, terwijl je in het bijzijn van andere mensen volledig lijkt toe te klappen en je zelfs ongemakkelijk voelt. Ik heb persoonlijk altijd de neiging gehad om het persoonlijk op te nemen wanneer ik mij niet op mijn gemak voelde bij iemand, ik beoordeelde mezelf steeds om mijn eigen zelf-onzekerheid.

Ik sloog mezelf vaak over het hoofd gewoon omdat de ervaring van ongemakkelijkheid en spanning opkwam in mezelf in het bijzijn van bepaalde mensen. Ik bedoel, dit is een vrij fascinerend patroon dat ik doorheen mijn leven geleeft heb.

Ik wilde steeds vriendschappen kunnen sluiten met elkieder. Ik wilde kunnen omgaan met elk mens en wilde van elk persoon dat ze mij erkenden als een vriendin. En dit is fascinerend omdat, als ik er zo op terugkijk, wat duidelijk wordt is dat ik nooit voor mezelf eigenlijk heb gekeken naar wie andere mensen zijn.

En dat in de zin van dat ik zo geobsedeerd was met het vriendschap proberen sluiten met elk persoon, dat ik niet eens zag of besefte dat niet elk persoon hetzelfde is. Ik heb nooit ingezien of begrepen dat mensen verschillende karakters en persoonlijkheden hebben. Mensen zijn verschillend, hebben verschillende voorkeuren, visies, meningen en zelf-definities.

In mijn eenzijdige verlangen om vriend van iedereen te zijn en mijn neiging om vriendschap sluiten boven alles te plaatsen, heb ik mij blindgestaard op dat verlangen en op de gedachten, gevoelens en emoties die eraan verbonden waren, zoals de gedachten waarin ik mezelf beoordeelde en over het hoofd sloeg wanneer ik de indruk kreeg dat ik een mal figuur aan het slaan was en dat mijn opzet om een vriendschap te creëren aan het falen was.

En door mij binnenin mezelf enkel te fixeren op wat er in mijn eigen geest aan het gebeuren was, op dat verlangen en de  gekoppelde gedachten, gevoelens en emoties, zag ik niet dat de realiteit om mij heen eigenlijk helemaal niet zo eenzijdig was als hoe ik dingen zag vanuit die 'vriendschaps-persoonlijkheid' binnenin mezelf. Mensen bestaan namelijk niet enkel zodat ik er vriendschap mee kan sluiten.

Ik bedoel, elk mens is anders en daarom is het ook dat ik met sommige mensen een bepaalde 'klik' en 'verbinding' zal ervaren en met andere mensen absoluut niet. En terwijl ik dat fenomeen steeds heb ervaren en gezien als mijn fout en mijn schuld, als en wanneer ik die 'klik' niet kon maken of ervaren met een bepaald individu, heb ik nooit ingezien of beseft dat het absoluut niets te maken heeft met mij en mijn vaardigheden om vriendschap te sluiten. Het heeft te maken met het feit dat het concept 'vriendschap' op zichzelf in feite iets enorm oppervlakkig is dat geen rekening houdt met het feit dat elk mens een individu is.

Het concept vriendschap als hoe ik het steeds gekend heb, scheert elk mens over dezelfde kam en creëert de illusie dat zij die veel vrienden hebben en snel en makkelijk 'vriendschap sluiten' met anderen beter zijn dan zij die geen of minder vrienden hebben. Maar daarin gaat elke individualiteit verloren omdat elk mens nog enkel gedefinieerd wordt door zijn of haar capaciteit om vrienden te hebben.

In de realiteit is vriendschap zo een oppervlakkige dimensie dat het compleet verwaarloosbaar is wanneer het aankomt op het werkelijk leren kennen van mensen. Wanneer je mensen leert kennen enkel omdat je waarde hecht aan het hebben van vrienden, dan zal je hen niet leren kennen als individu, omdat je enkel op zoek bent naar een persoonlijke waarde verbonden met je ogenschijnlijke vermogen om vrienden te maken. Wat je ziet in een ander is dus je eigen ego en niet wie die persoon in werkelijkheid is als individu.

Dat is ook waarom je het gevoel kan hebben dat je je vrienden eigenlijk niet werkelijk kent en dat hoewel je 'hechte' vriendschappen hebt met mensen, er toch steeds iets lijkt te ontbreken - een bepaalde intimiteit die veel dieper en echter is dan wat je ervaart in al je 'vriendschappen'.

Wordt vervolgd in Dag 669

Dag 667: De Verborgen Realiteit die Achter je Eigen Percepties Schuilt

In de voorgaande blog omschreef ik het moment waarin ik mezelf tegenhield om in een emotionele ervaring te gaan als een bepaald patroon dat zich aanzette te herhalen in mezelf, en hoe ik in dat moment waarin ik de keuze maakte om niet in dat patroon te stappen een ruimte in mezelf vrijmaakte om met een meer heldere blik te zien wat het eigenlijk is dat in mezelf en in mijn omgeving werkelijk aan het gebeuren was.

Het was dus door de emotionele lading los te laten binnenin mezelf en dus de gedachten die door mijn geest gingen geen macht of voedingsstof meer te geven, dat ik zag hoe ik in feite er zelf een gewoonte van gemaakt heb om mezelf van mijn omgeving te isoleren en om mijn omgeving weg te duwen, hoe subtiel ook, omdat ik steeds mijn eigen gedachten vertrouwd heb die specifieke interpretaties en percepties van mijn omgeving vormden, in de zin van wat andere mensen over mij denken bijvoorbeeld. Ik heb mezelf steeds toegestaan in relatie te staan tot de mensen om mij heen op een vrij vijandige manier, omdat ik naar hen keek door de bril van mijn percepties en interpretaties.

Op onbewust vlak is die vijandige houding ook wat ik vaak heb uitgedrukt. Ik heb nooit echt mijn omgeving benaderd vanuit openheid, oprechtheid en kwetsbaarheid omdat het uiteraard gemakkelijker is om mensen te beschuldigen

Dan het is om jezelf kwetsbaar en open op te stellen.

Zolang je dus jezelf toestaat in een bepaalde gedachtengang en manier van denken te stappen waarin je een bepaalde perceptie vormt van de wereld om je heen, zal je ook gedrag aansporen in naar je omgeving toe die deze gedachten en percepties enkel bevestigen en versterken. Zo creëer je dan een vicieuze cyclus die je enkel kan verbreken wanneer je begint met het veranderen van hoe de percepties die je zelf hebt zitten creëren in je geest over de wereld die je ziet met je ogen.

Die percepties zijn immers de grond voor je emotionele reacties en je emotionele reacties vormen vaak de grond voor je gedrag en je gedrag vormt op zich dan weer de grond voor hoe je omgeving op je reageert en met je omgaat, hetgeen dan weer bepaalde gedachten stimuleert die je in je eigen geest vormt over je omgeving.

De sleutel tot het omkeren en veranderen van deze hele cyclus ligt dus in het aanvankelijk en ten eerste veranderen van wie je bent vanbinnen door de gedachten-cycly die steeds terugkeren niet meer te voeden met emotionele reacties erop. Het is immers pas wanneer je stopt je eigen gedachten als waar aan te nemen dat je kan beginnen zien dat de perceptie die je gevormd had over hoe je omgeving in elkaar zit en functioneert en wat jou plaats is in die omgeving in wezen enkel in je hoofd bestond en dat hoe de realiteit werkelijk functioneert heel anders is dan waar je zelf ooit van bewust geweest bent.

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 665: Welke Rol Speelt het Resonante Ontwerp in het Veranderen van een Geconditioneerde Persoonlijkheid?

In de voorgaande blog omschreef ik hoe ik in een moment van ademhaling een specifieke voorgeprogrammeerde en voorspelbare emotionele reactie in een situatie oversteeg door in een fractie van een seconde de beslissing te maken om eerder stabiel te blijven in mezelf dan mezelf toe te staan in die emotionele reactie te gaan. In deze blog zal ik dan delen welke realisatie en inzicht zich openbaarde in dat moment, hetgeen ik nooit gezien en beseft zou hebben als het niet ware voor de stabiliteit en het principe dat ik toepaste om in dat moment niet de voorgeplavijde weg te volgen van reacties.

De voorgeprogrammeerde reactie in die situatie zou geweest zijn dat ik mij minderwaardig zou hebben gevoeld in relatie tot X en specifiek in relatie tot haar 'gave' of vermogen om makkelijk vriendschap, relaties en verbinding te vormen met andere mensen en om bijvoorbeeld zomaar uitgenodigd te worden op een trouwfeest van iemand die ze pas had ontmoet. Als ik in de voorgeprogrammeerde gedachten zou hebben gestapt, dan zou ik zijn gaan denken van 'waarom kan ik dat niet?!', 'ik ben niet goed genoeg', 'er is iets mis met mij', 'ik ben nu eenmaal niet goed in sociale omgang', en dan zou ik mij tengevolge bedroeft, minderwaardig en bijna depressief gevoeld hebben.

Aangezien ik echter stabiel bleef in deze situatie was er plots ruimte in mezelf om de situatie te bekijken met een meer heldere blik. En het was hier dat ik zag hoe het feit dat ik doorgaans niet zo makkelijk vriendschap en hechte banden vorm met mensen niet zozeer is omdat ik op de één of andere manier 'minder' ben dan X, die er wel 'goed' in is. Maar het is omwille van de resonante persoonlijkheid en zelf-definitie die ik doorheen mijn leven gevormd heb en waar ik mij steeds hardnekkig mee geïdentificeerd heb.

Ik bedoel, ondanks ik mijn process van zelf-verandering voor een groot deel successvol bewandeld heb, in de zin van dat ik veel aspecten van mezelf heb kunnen veranderen, zoals bijvoorbeeld de sociaal onbeholpenheid en de ongemakkelijkheid die ik vroeger steeds ervoer in het bijzijn van de meeste mensen. Ik ben opmerkelijk zelf-zekerder en meer uitgesproken en heb geen angst meer om mezelf uit te drukken, althans bijlange niet meer in de mate die ik vroeger ervoer.

Dus ondanks dat veranderingsproces dat heeft plaatsgevonden binnenin mezelf, is er nog steeds het 'resonante ontwerp' in mezelf dat als het ware een blauwdruk van mezelf is die het resultaat is van jaren en jaren conditionering in en als een specifieke persoonlijkheid en zelf-ervaring. Die resonante persoonlijkheid is iets dat je als het ware belichaamt op fysiek vlak. Dus, ook al heb je bepaalde aspecten van jezelf op intern vlak verandert, op fysiek vlak druk je die aspecten nog steeds uit. Je drukt het uit op 'resonant' niveau, met andere woorden, op het fysiek, diepgeworteld vlak waar je je doorgaans niet per se van gewaar bent.

Ik was me daar niet van gewaar, van dit resonante ontwerp, tot dit moment waarin ik het voorgeprogrammeerde patroon van zelf-beoordelende en zelf-verminderende gedachten en reacties niet toestond plaats te vinden en aldoende plaats maakte in mezelf om meer te zien van hoe ik besta in en als dit specifieke ontwerp van 'sociale onbeholpenheid'.

Het resonante ontwerp is ook datgene dat op onbewust niveau door andere mensen opgepikt en ervaren zal worden, waardoor het ook is dat het resonante ontwerp van jezelf ervoor zorgt dat je ontwerp in stand gehouden zal blijven worden door de mensen in je omgeving die zullen fungeren als een feedback functie. Dus jezelf veranderen op dat resonante niveau zal dan ook ietwat langer duren dan jezelf veranderen op intern niveau in je gedachten en reacties.

Dag 664: Wat zich Openbaart wanneer je een gedachtenpatroon overstijgt

Een moment van zelf-verandering dat ik vandaag toepaste is wanneer ik met iemand in mijn omgeving praatte. Ze vertelde me over iemand die ze had ontmoet en die haar meteen op haar huwelijksfeest had uitgenodigt omdat ze haar zo tof vondt. Nu, in dit moment zou ik in het verleden, volgens mijn voorgeprogrammeerde reactie-patronen, in gedachten gaan in mijn geest waarin ik mezelf vergelijk met haar en denk van 'zoiets gebeurt nooit met mij, dat iemand mij spontaan uitnodigd omdat ze mij zo een toffe vinden', 'ik leg nooit zo gemakkelijk contact met mensen', 'waarom kan ik dat niet ervaren om zo gemakkelijk vrienden te maken en connecties ervaren met mensen', enzovoort…

De ervaring in mijn leven was één waarin ik mij steeds zeer defensief opstelde tegenover mensen en waarin ik mij heel snel gekwetst voelde door mensen en bijgevolg mezelf niet makkelijk deelde met of openstelde naar mensen toe. En gebaseerd op die ervaring zou ik in zulk een moment waarin iemand verteld over hoe zij zo makkelijk een relatie en connectie met iemand gelegd heeft, die haar dan spontaan uitnodigde op haar huwelijk, gereageerd hebben met dat patroon van vergelijking en een automatische zelf-definieering en beoordeling van mezelf als zijnde 'minder' dan haar, omdat ik zogezegd niet kan wat zij kan, als zijnde het makkelijk leggen van relaties met mensen.

In dit moment echter, zag ik dat patroon opkomen in mijn geest en in een fractie van een seconde maakte ik in mezelf de beslissing om dit keer dat patroon mijn ervaring in dat moment niet te laten overnemen, maar om eerder stabiel te blijven in mezelf. Stabiel in de zin van dat ik mij niet minderwaardig ga voelen, en ik ga me niet laten beïnvloeden in hoe ik mij voel vanbinnen door een voorgeprogrammeerd patroon van gedachten en emotionele reacties, ik blijf gewoon hier aanwezig in dit moment met mijn gewaarzijn.

Deze beslissing die zich openbaarde in mezelf was een resultaat van voorbereiding in de zin van het toepassen van mijn gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie in verband met het patroon van vergelijking en zelf-beoordeling - en dat is waardoor ik in dat moment die fractie van een seconde kon oppikken om de beslissing in mezelf te maken om niet de weg in te slaan die mijn geest voor mij had voorbereid, de weg van gedachten, zelf-beoordeling, vergelijking en emotionele ervaringen van minderwaardigheid, maar om eerder simpelweg te erkennen wat deze persoon tegen mij zegde zonder erop te gaan reageren en zonder het dus om te vormen tot een 'persoonlijk' punt waar ik binnenin mezelf een persoonlijke betekenis aan ga geven in de vorm van gedachten en emoties.

En het is door stabiel te blijven in dit moment en niet de weg te volgen van het voorgeprogrammeerde patroon, dat er ruimte in mezelf ontstond waardoor ik een nieuwe dimensie kon zien van hoe dat voorgeprogrammeerde patroon in mezelf bestaat. Die nieuwe dimensie die ontlook zal ik delen in de volgende blog, maar voor deze blog is het voldoende om te begrijpen hoe het is dat je enkel inzicht kan en zal ontwikkelen in jezelf en hoe je bestaat binnenin jezelf als en wanneer je in momenten die keuze maakt om niet in een bepaalde gedachtenpatroon en ervaring te stappen maar eerder stabiel te blijven in jezelf.

Het gereedschap om dat gewaarzijn en die stabiliteit in jezelf te kunnen beginnen creëren, kan je vinden via www.desteniiprocess.com

Dag 663: Is reageren met Irritatie op Iemand Eigenlijk een Verborgen Zoektocht naar Eigen-Waarde?

In navolging van de voorgaande blogs in relatie tot het stoppen en veranderen van een moment van reactie tegenover een persoon, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen. Deze zijn immers noodzakelijk om de reactie richting te geven in de zin van ervoor te zorgen dat als en wanneer de reactie in de toekomst opnieuw wil naar boven komen, ik weet wie ik ben en waar ik sta in relatie tot de reactie en ik op basis van dat besef richting kan geven aan de reactie en kan voorkomen dat ik door de reactie meegezwiept zal worden.

Zelf-correctieve stellingen

Wanneer en als ik zie dat ik in een reactie van irritatie ga in mezelf jegens X en wanneer ik bijvoorbeeld reageer op haar gedrag of iets wat ze zegt - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze reactie van irritatie aanduid dat ik binnenin mezelf mijn macht heb weggegeven en ben aan het weggeven aan een idee of definitie of perceptie die ik van X gevormd heb in mijn geest en dat ik in en als dat idee, definitie of perceptie mijn aandacht en dus een deel van mezelf in en als die aandacht heb weggegeven aan dat idee/definitie/perceptie van X en daarin de ervaring en perceptie heb gecreëerd in mezelf dat ik inferieur en minder ben dan X

Dus hier zie, besef en begrijp ik dat hoe ik X zie, niet is wie ze werkelijk is omdat waar ik op aan het reageren ben, aanvankelijk met inferioriteit en daarna met irritatie, is de idee, definitie en perceptie die ik zelf van haar gevormd heb in mijn geest, waarin ik X van mezelf heb afgescheiden door haar niet te zien en te erkennen als één en gelijk met mezelf, als HIER net als ik HIER ben waarin zij niet meer is en ik niet minder, maar we beiden één en gelijk zijn met en aan elkaar als twee levende wezens

En dus stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de perceptie, idee en definitie die ik van X gevormd heb in mijn geest, als wat eigenlijk aan het startpunt ligt van de irritatie die ik in dat moment aan het ervaren ben in relatie tot haar -- omdat ik zie, besef en begrijp dat ik die irritatie niet werkelijk ervaar tegenover wie zij is, maar ik ervaar de irritatie in relatie tot het beeld en de perceptie die ik gevormd heb in mijn geest en gedefinieerd heb als X, hetgeen in feite mijn eigen fantasie is als een fictief personage in mijn verbeelding hetgeen niets te maken heeft met wie  X is als wezen

Dus, in de plaats van mijn irritatie dan te gaan uiten en projecteren naar X toe, stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik in de eerste plaats binnenin mezelf mijn aandacht heb weggegeven en dat ik mezelf heb afgescheiden van mezelf en van X als mezelf door een idee en perceptie te gaan vormen in mijn geest en dat beeld en perceptie dan aandacht en daarin waarde te gaan geven

Hierin zie, besef en begrijp ik dat het feit dat ik een beeld en idee en perceptie van X gevormd heb en dat ik X gedefinieerd heb in mijn geest in en als dat idee/definitie/perceptie, eigenlijk laat zien dat ik zelf mezelf gedefinieerd heb als een beeld, idee en perceptie in mijn geest en dat ik zelf verlang om een bepaalde aandacht en waarde te ervaren op basis van het beeld, idee en perceptie dat ik van mezelf in mijn geest gevormd heb

Hier stel ik mezelf tot doel om los te laten van het idee en de perceptie die ik van mezelf in mijn geest gevormd heb omdat ik zie, begrijp en besef dat ik als wie ik werkelijk ben niet besta in en als een idee of perceptie in de geest. Ik ben het fysieke lichaam, ik ben de simpliciteit van ademhaling, van het moment waarin ik besta als het lichaam - en de waarde van wie ik ben is niet bepaald door de aandacht die ik krijg in relatie tot het idee, de definitie of de perceptie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest, maar de waarde van wie ik ben staat één en gelijk met mijn bestaan als levend fysiek wezen en is onvoorwaardelijk HIER binnenin en als mezelf aanwezig als een inherent deel van wie ik ben

Dag 662: Reageren op een Persoon en het Toepassen van Zelf-Stabilisatie

In de voorgaande blog beschreef ik hoe ik de laatste tijd mezelf in een reactie van ongemakkelijkheid en irritatie zag gaan in relatie tot een persoon in mijn omgeving en in deze blog zal ik delen welke zelf-vergeving ik in het moment waarin ik de reactie zag opkomen in mezelf heb toegepast om mezelf vanbinnen te stabiliseren en mezelf niet te laten overweldigen door de reactie.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op X en mezelf daarin af te scheiden van haar

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd met irritatie te reageren op X haar expressie en gedrag en daarin te geloven dat haar gedrag op de één of andere manier onaanvaardbaar of slecht is - in de plaats van in te zien en te beseffen dat mijn reactie eigenlijk laat zien dat ik mijn verantwoordelijkheid voor mezelf op de één of andere manier heb weggegeven aan X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien in zelf-eerlijkheid dat ik eigenlijk binnenin mezelf mijn vertrouwen geplaatst in X om mij te begeleiden en dat ik eigenlijk X zie als mijn voorbeeld waarin ik eigenlijk verwacht van X dat zij mij leiding en sturing geeft - en dat ik daardoor reageer binnenin mezelf wanneer zij zich niet uitdrukt als hoe ik had verwacht dat ze zich zou uitdrukken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor wat het is dat ik in X zie en wat het is dat ik van haar verwacht gebaseerd op de idee die ik van haar in mijn geest gevormd heb waarin ik mij inferieur voel in relatie tot haar -- door in mijn achterhoofd te verwachten dat zij verantwoordelijkheid neemt voor mij en dat ze zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als één en gelijk met X in en als zelf-verantwoordelijkheid door X in mijn geest te plaatsen in een positie waarin ik geloof dat zij meer in staat is om verantwoordelijkheid te nemen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik besta als wezen met zich meedraagt dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik irritatie heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in relatie tot X waarin ik X indirect beschuldig van mijn reactie - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in feite aan het reageren ben op mezelf en op de inferioriteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en de afscheiding die ik van X als mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf

Dag 661: Woede-Uitbarstingen - Hoe Smoor je ze in de Kiem?

Er is een meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en weerstand.

En deze reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie reageren.

Dus in het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.

Omdat, ik bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen, waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.

En dan zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…

Als ik in de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.

In de volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten escaleren.