Hetgeen bijvoorbeeld de consequentie creëert van 'cognitieve dissociatie', een 'gespletenheid', een vorm van 'schitzofrenie' in en als de Mens, zoals we besproken, bekeken en onderzocht hebben in "Dag 355: Wat zijn de Consequenties van Seksualiteit als Geheim?", "Dag 356: Is Seksualiteit in de Geest een vorm van Schitzofrenie?" en "Dag 357: Hoe is Seksuele VerBEELDing een Mis-Representatie van Ware Seksualiteit?" - waarin elke vorm van verantwoordelijkheid wordt weggeschoven en uit handen gegeven in verband met de dingen die we onszelf toestaan te doen, denken en zeggen in verband met datgene waar we onszelf van hebben afgescheiden door middel van het 'Taboe-Construct/-Systeem'.
Omdat, omwille van dat 'Taboe' dat we hebben toegestaan in onszelf, als het welwillend en opzettelijk negeren en onderdrukken van een deel van onszelf als de Realiteit door het te definieren als 'iets waar niet over gesproken of dat niet benoemd mag worden', zijn we letterlijk en figuurlijk aan het 'wegkijken' in onszelf van een deel van onszelf, tot het punt dat we niet eens meer merken wat er eigenlijk bestaat in onszelf, in onze geest, in onze gevoelens en ervaringen en fantasiëen --- het is compleet absurd hoe we datgene waar we dagelijks in participeren in gedachten en gevoelens in onze eigen geest, in onszelf, gewoonweg niet zien. Dit is uiteraard hoogst problematisch - omdat het het individu in een staat plaatst van complete 'ontoerekeningsvatbaarheid' in verband met de handelingen die het individu uitvoert vanuit die 'innerlijke entiteit' die bedekt is onder de 'Taboe', want, we hebben die 'entiteit' als de specifieke woorden, beelden, gedachten en ervaringe in onszelf zodanig bedekt en onderdrukt en genegeerd in onszelf, dat we niet eens meer zien of merken dat het in onszelf bestaat en de mate waarin het ons gedrag en onze handelingen stuurt en bepaalt: er is werkelijk sprake van een Gespleten persoonlijkheid, van 'Schitzofrenie'.
Dit is bijvoorbeeld hoe en waarom het is dat mensen in staat zijn om bepaalde consequentiële handelingen die ze hebben uitgevoerd of woorden die ze hebben uitgesproken of de manier waarop ze hebben omgegaan met een ander wezen, te verdringen en onderdrukken in en als het 'Schild' van 'Schuldgevoel' (voor meer context in verband met Schuld als Schild, Lees "Dag 347: Is Schuld het Schild van het Ego?") - waarom en hoe we zo makkelijk onze 'zonden'/'fouten' 'vergeten' en verdergaan met ons leven in en als 'gelukzalige onwetendheid/vergeetachtigheid' en dezelfde 'fouten'/'zonden' steeds opnieuw blijven herhalen --- omdat we een 'cognitieve dissociatie' hebben toegestaan plaats te vinden in en als onszelf in verband met de 'entiteit' van gedachten, gevoelens en emoties in onszelf die de 'motivator'/het startpunt is van die 'zonden'/'fouten' als consequentiële handelingen/daden/woorden, door middel van het 'taboe-systeem', en daarin een rechtvaardiging hebben gecreëerd in onszelf om onszelf ervan te overtuigen dat wij zelf niet werkelijk verantwoordelijk zijn voor wat we gedaan hebben 'in het verleden', omdat we onszelf in en als onze 'bewuste cognitieve idENTITEIT' er niet in herkennen en dus in ons achterhoofd denken van 'dat ben ik niet, dat kan ik niet gedaan hebben, dat bestaat niet in mezelf' en daarin in een soort van Cognitieve Ontkenning treden in onze geest in verband met wat we zelf gedaan hebben in en tijdens ons leven hier op aarde.
De consequentie hiervan is dus dat we dingen doen die schadelijke gevolgen hebben voor onze omgeving en bijgevolg onszelf, maar nooit verantwoordelijkheid nemen voor ons gedrag en onze daden en dus ook onszelf nooit corrigeren om ervoor te zorgen dat we die schadelijke patronen nooit meer zullen herhalen - terwijl we langs de andere kant, in en als onze 'bewuste geest' ons positief voelen over 'onszelf' - 'Onszelf' zijnde het kleine, gelimiteerde deeltje dat overblijft na al de delen die we van/in onszelf hebben afgescheiden en onderdrukt in en als bijvoorbeeld het 'taboe-systeem'. Want, ik bedoel, in en als de menselijke geest, de menselijke 'identitiet', onze 'sociale identiteit' met andere woorden, als het 'ik-bewustzijn' dat we hebben gecreëerd en opgebouwd in onze geest over 'wie' we zijn in en als onszelf, zullen we steeds naar het 'positieve' toeneigen, omdat we immers geleerd hebben in en als sociale interactie tijdens onze ontwikkeling en opgroeiingsproces in deze realiteit, dat 'positief' gedrag/expressie ons betere resultaten zal opleveren in termen van persoonlijke overleving in en als onze omgeving als de menselijke samenleving.
De delen van en in onszelf die we hebben leren bestempelen als 'negatief' zoals 'seksualiteit', hebben we dus 'gedissocieerd' van 'wie we zijn' in en als onze 'bewuste identiteit' - en dus zullen we heel makkelijk in en als opzettelijke onderdrukking en vergeetachtigheid kunnen stappen wanneer we geconfronteerd worden met zogezegde 'zwakke momenten' waarin we onszelf lieten 'meeslepen' door bepaalde ervaringen als verlangens die in onszelf opkwamen --- omdat we, in onze bewuste geest, de beslissing gemaakt hadden, weliswaar onbewust, dat die 'negatieve' delen geen deel uitmaken van 'wie ik ben'.
Dat is bijvoorbeeld ook hoe en waarom dingen zoals schuldgevoelens en schaamte, als ervaringen die we verwachten van mensen wanneer ze geconfronteerd worden met hun fouten en die voor ons zogezegd een teken zijn dat ze hun verantwoordelijkheid inzien voor die 'fouten', voor wat zij gedaan hebben - niet echt zijn, omdat, in en als het 'ik-bewustzijn' van het individu is er geen werkelijke rekenschap of erkenning die plaatsvindt in verband met die 'fouten'/'misdaden', omwille van de mate waarin het 'negatieve' een afgescheiden entiteit geworden is in en als de menselijke geest -- waarin ervaringen of uitdrukkingen zoals 'schuld' en 'schaamte' eerder een soort van ego-beschermings mechanismen zijn waar het individu zichzelf achter verschuild, als weer maar een sociaal overlevings-mechanisme. Werkelijk, niets aan onszelf is wat het lijkt.
Wordt Vervolgd in Dag 363
No comments:
Post a Comment