Dag 795: Hoe is Beschuldiging eigenlijk Zelf-Onderdrukking?

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen voor de zelf-vergeving die ik in

Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving gedeeld heb. Deze stellingen spreek ik in momenten waarin ik beschuldiging zie opkomen in mijn geest nadat ik zelf-vergeving heb toegepast om de beschuldiging terug naar mezelf te brengen. De zelf-vergeving assisteert in het ontwikkelen van inzicht in verband met hoe ik ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest zoals het beschuldigen van een ander zelf creeer en zelf-correctieve stellingen assisteren met het formuleren en richting geven aan hoe ik mezelf kan en zal veranderen middels de inzichten waartoe ik ben gekomen.

De inzichten die ik in mijn zelf-vergeving in verband met beschuldiging in Dag 795 heb ontwikkeld zijn voornamelijk:

• Wanneer ik een ander beschuldig, dan ga ik in een ervaring van kwaadheid, frustratie en/of haat in mijn geest waarin ik mezelf als het ware opblaas of groter maak, terwijl ik mij vanbinnen eigenlijk heel klein voel. De kwaadheid is dus een illusie, iets dat ik gebruik om de echte emoties die ik voel vanbinnen te verbergen en te onderdrukken - emoties waarin ik me eigenlijk net het tegenovergestelde voel zoals bijvoorbeeld gekwetst, minderwaardig, angstig, onzeker, enzovoort.

Hier zal mijn zelf-correctieve stelling dus als volgt gaan:

Als en wanneer ik de ervaring van kwaadheid zie opkomen in mijn geest, samen met gedachten van beschuldiging naar X toe, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat deze ervaring van kwaadheid eigenlijk fungeert als onderdrukking van de werkelijke emoties die ik ervaar binnenin mezelf waarin ik me eerder klein en angstig voel

Ik zie, besef en begrijp dat als ik mezelf toesta de emoties van angst, machteloosheid, onzekerheid en minderwaardigheid - als hoe ik me werkelijk voel vanbinnen - te onderdrukken door in het patroon van beschuldiging te gaan tegenover X, dan zal ik nooit tot een oplossing of verwerking kunnen komen van die aanvankelijke emotionele reacties van angst, onzekerheid, machteloosheid en minderwaardigheid en dan zal dit patroon van beschuldiging in relatie tot X zich blijven herhalen en uiteindelijk bepaalde gevolgen creeren in mijn relatie met X als reflectie van mijn relatie met mezelf waarin ik mezelf niet aan het ondersteunen ben om mijn interne conflicten te verwerken

Ik stel mezelf tot doel om mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen in het verwerken en richting geven aan mijn interne conflicten door het patroon van beschuldiging in mijn geest te zien als een teken dat er bepaalde ervaringen in mezelf zijn die ik aan het onderdrukken ben, en mezelf dus niet toe te staan mezelf te definieren in en als het patroon van beschuldiging in en als het besef en het inzicht dat de beschuldiging nooit werkelijk gaat om X maar eerder een patroon is dat mijn geest gebruikt om delen van mezelf die ik eigenlijk onder ogen zou moeten komen en waar ik van kan leren over mezelf te onderdrukken

• Wanneer ik een ander beschuldig leg ik mijn focus op 'de ander' waardoor ik de realiteit van mezelf niet zie, hetgeen vaak is dat ik eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik de ander van beschuldig. Beschuldiging is dus in feite de geest die ervoor wil zorgen dat ik in ontkenning blijf van mezelf en van die delen van mezelf waar ik me nooit van gewaar geweest ben door een ander ervan te beschuldigen.

Zelf-correctieve stellingen:

Als en wanneer ik zie dat ik X in mijn geest aan het beschuldigen ben van bvb niet om mij te geven, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging een systeem is in de geest dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat ik bepaalde eigenschappen van mezelf niet zal inzien door die eigenschappen te zien in een ander en een ander ervan te beschuldigen en mezelf in de slachtofferrol te plaatsen

Ik zie, besef en begrijp dat beschuldiging mij dus eigenlijk die delen van mezelf laat zien die ik eigenlijk niet wil zien, zoals het feit dat ik eigenlijk niet om mezelf geef en niet onvoorwaardelijk mezelf waardeer

Ik stel mezelf tot doel om beschuldiging terug te brengen bij mezelf en mezelf te ondersteunen om eerder die delen te zien van mezelf die ik probeer te onderdrukken en verbergen in de plaats van een ander te gaan beschuldigen en mijn gewaarzijn weg te halen van wie ik ben vanbinnen -- zodat ik mezelf compleet kan maken en kan bestaan op een manier die het beste is voor mezelf

Ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor die delen van mezelf waar ik anderen voor beschuldig door beschuldiging te zien als een teken dat er bepaalde dingen zijn die ik niet geef aan mezelf en dat er eigenschappen zijn van mezelf waar ik niet eerlijk over wil zijn -- zodat ik kan bestaan als een zelf-verantwoordelijk individu, vrij van beschuldiging, kwaadheid en haat

Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug

Dit is een gezegde dat we misschien allemaal wel op een bepaald punt gehoord hebben en het klinkt ook als een wijs gezegde waar we mee akkoord zouden gaan als we het horen zeggen. Maar ondanks dat we het inzichtvol en wijs vinden, is het tegelijkertijd niet zo voordehandliggend voor ons om dit gezegde om te zetten naar een praktisch en leefbaar principe.  Een wijsheid of gezegde is immers meestal ook enkel kennis, iets dat mooi in de oren klinkt en dat ons misschien voor een ogenblik doet nadenken of doet stilstaan bij onszelf en de realiteit, maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven. We blijven omgaan met situaties die getuigen dat de gezegdes en wijsheden die we zo inzichtelijk vonden niet werkelijk zijn doorgesijpeld op fysiek/praktisch vlak in de zin van ons dagelijks denken en handelen.

Zo ook met dit gezegde. Ik bedoel, hebben we zelfs de moeite gedaan om werkelijk voor onszelf te begrijpen wat dit gezegde praktisch gezien inhoud en wil zeggen? Of is het dat we eerder even appreciatie opbrachten voor het creatief gebruik van het symbolische beeld dat we soms letterlijk en soms figuurlijk doen wanneer we een ander beschuldigen - de vinger wijzen - maar niet verder stilstaan bij wat het werkelijk wil zeggen dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf en hoe we dit inzicht op praktische wijze kunnen toepassen in onzelf en ons dagelijkse leven? Hoe kunnen we dit gezegde dus omzetten naar een praktisch leefbaar principe, zodat het niet zomaar een leeg betekenisloos gezegde blijft maar een levende stelling van wie we zijn als wezen?

Hoe ik dit gezegde leef en toepas in mijn dagelijkse leven is aan de hand van het gereedschap van zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving. Zelf-eerlijkheid is het naar binnen brengen van mijn gewaarzijn in momenten waarin ik mezelf een ander zie beschuldigen van iets. Wanneer ik een ander beschuldig en bijvoorbeeld denk dat 'zij dit of dat moeten veranderen' en 'zij hier of daar een fout begaan zijn' gepaard met een emotie van frustratie, boosheid en/of beschuldiging, dan is mijn gewaarzijn immers gekanaliseerd naar buiten toe, naar 'de ander' en 'wat zij al dan niet gedaan hebben'. Het naar binnen richten van mijn gewaarzijn in die momenten wil zeggen dat ik mezelf afvraag hoe en waar ik zelf in mijn eigen gedachten en/of handelingen eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik dit individu van beschuldig.

Dit mede omdat ik in het bewandelen van mijn proces zeer vaak tot dit inzicht ben gekomen, dat wat ik zag in een ander en waar ik hen van aan het beschuldigen was, eigenlijk ook in mezelf aanwezig was. Keer op keer heb ik in een punt van nederigheid moeten staan in mezelf wanneer ik besefte dat ik de ander enkel aan het beschuldigen was om hetzelfde patroon van denken, reageren of gedrag in mezelf te verhullen. Het is fascinerend hoe blind we zijn voor die drie vingers die naar ons terug wijzen wanneer we de vinger wijzen naar een ander.

Het is echter vaak die kleine stap die nodig is om je gewaarzijn even naar jezelf te richten en jezelf de vraag te stellen 'hoe/waar in mijn eigen leven/denken/handelen doe ik eigenlijk zelf waar ik deze persoon van beschuldig?' om in te zien dat het basisontwerp van beschuldiging is om onze eigen 'fouten' te verbergen van onszelf door die vinger naar een ander te richten. Hier is zelf-eerlijkheid van belang omdat het een zekere brutale eerlijkheid vergt om echt te kijken naar jezelf als wie je werkelijk bent en om je eigen fouten onder ogen te komen.

Zelf-vergeving is het gereedschap dat je zal assisteren om die omkering te maken in je gewaarzijn, om je focus te verleggen van buiten naar binnen en om de zelf-eerlijkheid te faciliteren. In de volgende blog deel ik hoe je zelf-vergeving kan toepassen in momenten van beschuldiging om jezelf te assisteren en te ondersteunen in het omkeren van je gewaarzijn en het praktisch leven en toepassen van het gezegde 'Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug.'

Dag 790: De geest als afleider - Weet je wel waar je echt kwaad om bent?

In deze blog ga ik verder in op Dag 789: Stress als gevolg van de Extreme natuur van de GeesT waarin ik tot zover al had in gezien in verband met waarom en hoe het is dat ik overspoeld kan worden door emotionele reacties zoals wanhoop, frustratie en woede wanneer er bepaalde zaken mislopen wanneer ik te maken heb met bureacratie. Sinds toen heb ik echter ondervonden dat dit patroon zich niet enkel voordoet in verband met bureaucratie, maar in verschillende situaties waarin de algemene deler is dat iets probeer klaar te spelen maar er allerlei factoren in de weg komen te staan die het veel moeilijker maken voor mij om te bereiken wat ik aanvankelijk voor ogen had.

Dit patroon komt echter wel vaker naar boven wanneer ik te maken heb met bureaucratie en bedrijven omdat het vooral daar is dat ik dingen niet in de hand heb. Je krijgt namelijk te maken met een doolhof van regeltjes en processen die je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen, hetgeen wil zeggen dat je dingen nog moet uitcijferen en dat er vaak dingen zullen voorkomen die je niet had kunnen voorspellen. Het zal dus niet allemaal van een leien dakje verlopen, in tegenstelling tot wat je had gewild wanneer je eraan begon.

Vandaag kwam de ervaring van frustratie, hetgeen bijna overliep in wanhoop, wanneer ik een nieuwe sim kaart probeerde te activeren via de website van een telecommunicatiebedrijf, waarbij dan uiteindelijk bleek dat de dame in de winkel mij de foute richtlijnen gegeven had en dit dus wil zeggen dat ik vaak de ervaring had dat het allemaal niet wil meewerken en dat alles mij tegenzit.

Toen ik dan echter een kijkje nam naar de intensiteit van de emoties die opkwamen in mezelf bedacht ik me dat al die frustratie hoogstwaarschijnlijk niet enkel en alleen afkomstig was van of te maken had met wat ik in dat moment probeerde te doen. Energie is immers iets dat zich opbouwt en dat niet zomaar 'uit het niets' opkomt in jezelf. Als je dus te maken hebt met een enorme uitbarsting of ervaring van energie zoals de emotionele ervaring en reactie van kwaadheid, die zelfs tot het ziedende af naar boven komt, dan heb je te maken met onderdrukte energie die zich heeft opgebouwd in jezelf, waar je eigenlijk gefrustreerd bent over iets anders maar hetgeen je onderdrukt hebt in jezelf en waar je niet noodzakelijk eerlijk over bent met jezelf.

Daar is het dan een kwestie van diep in jezelf kijken naar wat het is dat je aan het onderdrukken bent en waarover je je werkelijk gefrustreerd voelt. Is er iets in je leven waarin je je gevangen of geconflicteerd voelt en dat nu een uitlaatklep heeft gevonden waarin jij je woede en wanhoop richt naar 'bureaucratie'  of wat het ook is dat je in de weg staat.

Wordt vervolgd.

Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan?

In de voorgaande blog bracht ik ter sprake hoe het is dat wij als mens een soort van belichaming zijn van het verleden. Het zit niet enkel in ons eigenste DNA als de informatie die van generatie op generatie wordt doorgegeven op fysiek niveau, maar ook in onze eigen geest, ons onbewustzijn, onderbewustzijn en bewustzijn.

Hoe we leven als mens hier op aarde is het verleden, dat is immers waarom we herinneringen hebben. En het is zelfs schokkend wanneer je begint te onderzoeken hoeveel van jezelf en van hoe je jezelf en je omgeving beleeft bepaald wordt door die herinneringen. Je hebt namelijk herinneringen die op bewust vlak naar boven komen, wanneer je bijvoorbeeld in je gedachten terugdenkt aan gisteren of zoveel jaren geleden, en dan heb je herinneringen die naar boven komen op onderbewust vlak.

Die onderbewuste herinneringen zijn de 'redenen' en dieperliggende 'redeneringen' voor waarom je op een bepaalde manier reageert op je omgeving, waarom je bepaalde mensen 'leuk' vindt en anderen niet en waarom het is dat je eigenlijk op veel vlakken net als je ouders geworden lijkt te zijn in hoe je je uitdrukt en hoe je jezelf ervaart vanbinnen. Herinneringen bestaan in alle lagen van ons lichaam en onze geest en of we ons er nu van bewust zijn of niet sturen en dirigeren herinneringen ons dagelijkse doen en laten.

Het verontrustende is dan uiteraard de beperkte mate waarin we ons van dit fenomeen bewust zijn en dat we ons bijvoorbeeld maar amper bewust zijn van de herinneringen die dagelijks in de bewuste laag van onze geest naar boven komen drijven. Deze bewuste herinneringen kan je opmerken in momenten waarin je bijvoorbeeld terugdenkt aan een moment in het verleden - het verre of nabije verleden - en denkt van 'god, dat ik dat echt gedaan hebt', en je je bijvoorbeeld beschaamd voelt, of kwaad wordt of een eerder positief gevoel ervaart. En dat zijn de herinneringen die af en toe in je bewuste geest door al de onderliggende lagen van je geest sijpelen.

Het proces van zelf-creatie in DIP en de Reis naar Leven bestaat eruit dat je je gewaar wordt de je als mens in wezenlijkheid de belichaming bent van het verleden en dat je leert om het verleden te onderzoeken zodat je niet zomaar het verleden leeft, maar zodat je uit het verleden leert over hoe jij als wezen beter kan worden en jezelf kan ontwikkelen op een manier die het beste is voor jezelf. Er zijn immers zoveel gedrags- en gedachtenpatronen die we leven in ons dagelijks bestaan die niet het beste zijn voor onszelf, maar die we aanvaard hebben als 'wie we zijn' omdat we nooit de tijd genomen hebben om te onderzoeken wie we zijn vanbinnen en waar ons gedrag en onze gedachten eigenlijk op gebaseerd zijn.

Wordt vervolgd in Dag 752

Dag 699: Wanneer je reactietijd trager is in sociale situaties

In navolging van Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken? ga ik in deze blog verder op de kwantum reacties die ik zag afspelen in een situatie waarin iemand een grapje maakte of commentaar gaf en dan onmiddellijk mijn gedrag of blik van neutraliteit en non-responsiviteit persoonlijk opnam als een vorm van 'afkeuring' van het grapje of de commentaar die deze persoon gemaakt had.

Het was dus interessant om gade te slaan hoe dit allemaal gebeurde in haast een fractie van een seconde en vooral omdat het vaak eerder is voorgevallen dat mensen op die manier reageerden op mij, maar ik was in zulk'n momenten vaak  nooit gewaar genoeg of stabiel genoeg binnenin mezelf om te kunnen zien wat er werkelijk aan het gebeuren was in die momenten. Ik nam dan eerder het moment zelf persoonlijk op en voelde mij dan slecht over mezelf en dacht dat ik 'verkeerd' gereageerd had of dat mijn gedrag op de één of andere manier 'niet goed genoeg' was.

Dit keer reageerde ik echter niet emotioneel, of althans niet in de mate waarop ik vroeger gereageerd zou hebben, waardoor ik met meer duidelijkheid kon zien wat er zich aan het afspelen was in het moment binnenin mezelf maar ook binnenin de persoon die op mij aan het reageren was in die kwantum-seconde. Ik besefte in dat moment ook dat dit een specifiek patroon was dat zich doorheen mijn leven vaak heeft afgespeeld.

Vaak heb ik mij in zo'n situaties bevonden waarin er iets aan het gebeuren was in mijn externe realiteit, bijvoorbeeld iemand maakt een commentaar of maakt een grapje en verwacht dat ik daar op een bepaalde manier op reageer, en ik neem te lang met het proberen uit te vissen hoe ik moet reageren op die commentaar of dat grapje, en in die tijd waarin nog bezig ben met het uitvissen hoe ik moet reageren, is die persoon al aan het reageren op mijn 'non-reactie' door de 'non-reactie' en wat voor mij een eerder 'neutraal' moment is te interpreteren als een teken dat ik zijn of haar grapje of commentaar 'niet te pruimen vindt' of 'niet grappig/leuk vindt'. En uiteindelijk heb ik dan steeds het gevoel dat ik in mijn geest niet erg 'sociaal' ingesteld ben, in de zin van dat mijn 'sociale' responsen op de mensen om mij heen en op wat er gezegd word niet automatisch en onmiddellijk zijn. Ik denk vaak even na voordat ik reageer.

Het is dus interessant om te onderzoeken wat er eigenlijk precies gebeurt in dat moment van 'nadenken' en waarom het precies is dat niet enkel ik maar ook veel mensen net als ik, niet 'sociaal' ingesteld zijn of eerder 'afgestemd' zijn op onze externe realiteit. Het zou maar al te makkelijk zijn uiteraard om te denken van 'ja, dat is nu eenmaal wie ik ben' omdat ik altijd zo geweest ben. Maar in de realiteit toont dit patroon mij een aspect van mezelf waarin er iets binnenin mezelf aan het gebeuren is in mijn gedachten en emotionele ervaringen dat mij aan het saboteren is in 'wie ik ben' en hoe ik mij ervaar in 'sociale situaties'.

Dit specifieke patroon is namelijk duidelijk niet het beste voor mezelf en voor mensen zoals mezelf, omdat ik uiteindelijk steeds achter blijf met de ervaring en de indruk in mezelf dat er iets 'mis' is met mij, dat ik niet 'normaal ben', omdat ik trager lijk te functioneren in mijn geest dan andere mensen en omdat ik doorgaans niet hetzelfde lijk te reageren of mij niet hetzelfde lijk te gedragen dan de meeste mensen in zo'n situaties.

Wat ik echter nooit heb begrepen is dat in deze stelling juist het probleem loert. Wordt verdergezet in de volgende blog.

Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken?

Vandaag ontvouwde zich een interessant moment wanneer ik een coaching seminarie bijwoonde. Ik zat buiten met een paar vrienden voordat de seminarie van start ging en een man wandelde ons voorbij die een grapje maakte. Hij maakte een commentaar op een plagerige manier maar ik besefte niet meteen wat hij ermee bedoelde dus ik reageerde er niet meteen op met wederwoord.

Hij keek even naar mij en zegde dan nog iets maar ik wist niet meteen wat ik van zijn blik moest maken dus reageerde ik ook niet meteen op zijn commentaar. En daarop zegde hij dan iets zoals 'ze kan er precies niet mee lachen'. Hier besefte ik dat hij in dat moment in een reactie gegaan was op mijn blik en op het feit dat ik hem niet automatisch en onmiddellijk van weerwoord voorzag, omdat uit zijn woorden bleek dat hij mijn blik en mijn houding in dat moment opvatte als een afkeuren van zijn gedrag of een reactie op zijn gedrag waarin hij dus ervan uitging dat ik zijn commentaar of grapje 'niet amusant' vond.

En hier zag ik hoe mensen soms zo snel kunnen reageren in hun geest op hun eigen perceptie van de realiteit. Omdat, in mijn geest en mijn gedachten was ik nog bezig met het verwerken van wat hij had gezegd en het zoeken naar de gepaste reactie daarop. Ik wist niet goed of hij een grapje aan het maken was of commentaar aan het geven was en ik wist dus niet goed hoe ik erop moest reageren. En in dat moment stond mijn blik als het ware op 'neutraal'. Maar wat voor mij 'neutraal' was, was voor hem 'negatief'. Hij vatte mijn blik op als eerder negatief van aard, als kwaad of geïrriteerd. En daar reageerde hij dan op met de opmerking 'ze vindt het precies niet om te lachen', op zijn eigen perceptie van hoe ik mezelf uitdrukte, waar ik me in dat moment niet eens van gewaar was.

Ik was me in dat ene moment even niet gewaar van hoe mijn uitdrukking eruit zag, omdat ik bezig was in mijn eigen geest wat er om mij heen ging te verwerken. En dit is interessant omdat ik dit patroon eerder in mijn leven heb zien opkomen. Het patroon waarin iemand in mijn omgeving iets zegt tegen mij en ik niet goed weet wat die persoon bedoelt of welke reactie ze eigenlijk van mij verwachten, en terwijl ik het gezegde nog aan het verwerken ben in mezelf, is die persoon al aan het reageren op hoe mijn blik er in dat moment uitziet en op het feit dat ik niet meteen automatisch reageer.

Dit is iets dat ik vaak heb opgemerkt in mijn interacties met mensen, is dat ik soms wat trager ben in hoe ik dingen verwerk dan de meeste mensen, en omwille van die traagheid ben ik me soms niet gewaar van hoe mensen de blik op mijn gezicht interpreteren. Terwijl ik dan nog aan het nadenken ben over hoe ik moet reageren op iets wat iemand zegt, is die persoon al aan het reageren op de - voor mij - neutrale blik op mijn gezicht omdat zij die neutraliteit eerder opvatten en zien als een boze of kwade blik en dat dan meteen volledig persoonlijk gaan opnemen.

Voordat ik het dus weet voelt iemand zich persoonlijk aangevallen door mij, zonder dat ik zelfs de kans had om werkelijk iets te zeggen of goed te begrijpen wat er aan het gebeuren was of wat er gezegd werd.  Wat zich dus afspeelt in zulk'n momenten is niet enkel dat patroon in mijn geest waarin ik in een staat van verwarring ga in verband met het niet weten hoe te reageren op iets dat zich afspeelt in mijn omgeving, maar ook het patroon in die andere mensen die een bepaalde blik onmiddellijk 'persoonlijk' gaan opnemen en onmiddellijk gaan denken dat ik 'kwaad' ben op hen, hetgeen ook iets zegt over hun geest en de invulling die zij geven aan de realiteit die zij zien met hun ogen.

Omdat, ze zien duidelijk niet wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mij, ze zien niet dat wat zij interpreteren als kwaadheid, in wezen verwarring is. En dat is omdat zij misschien al snel in die reactie van kwaadheid schieten in relatie tot dingen die andere mensen zeggen of doen, en dan dus ook die reactie gaan zien in anderen omdat het iets is wat ze zelf doen. Maar dat wil dan niet zeggen dat wanneer ze die reactie zien in een ander, ook werkelijk is wat er in die ander afspeelt.

Dit is dus de 'les' van vandaag, dat we namelijk maar al te snel veronderstellen dat hoe we denken dat een ander reageert op ons werkelijk is wat er zich in die persoon aan het afspelen is. We zien echter niet verder dan onze neus lang is, met andere woorden wat we niet zien is dat wat we zien in een ander in termen van hun reacties op ons zich enkel limiteert tot hoe we zelf in elkaar zitten. Hoe we anderen dus zien reageren op ons is hoe we zelf vaak reageren op anderen.

Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid

Ter verderzetting op Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging open ik in deze blog het eigenlijke punt dat zich verschuilt achter de reactie van verontwaardiging en de reactie van kwaadheid op het zien van bepaald 'gedrag' van andere mensen dat over het algemeen bestempeld wordt als 'slecht' of 'gemeen' of op de één of andere manier ondermaats gedrag.

Toen ik mij dus gewaar werd van die emotionele reactie van verontwaardiging in mezelf elke keer ik een individu op de één of andere wijze verstoten zag worden uit de groep of onheus behandeld zag worden door de groep, hield ik even halt in mezelf om te onderzoeken wat er eigenlijk werkelijk gaande is.

Omdat, in het bewandelen van mijn proces ben ik er al achter gekomen dat wanneer ik reageer met kwaadheid en wanneer ik me 'kwaad maak' om iets, dan is dat over het algemeen een teken dat ik mij ergens in mezelf angstig voel en dat de kwaadheid in feite een soort van zelf-verdedigings of -beschermings reactie is voortvloeiende uit mijn angst.

Wanneer ik dus vanuit dit perspectief keek naar die kwaadheid in de vorm van 'verontwaardiging' die opkwam in mezelf, merkte ik op dat ik me eigenlijk enkel kwaad maakte om één welbepaald punt en dat mijn kwaadheid eigenlijk een bepaald 'thema' had.

En dat thema was namelijk dat ik enkel reageerde op het zien van 'buitensluiting' of 'uitstoting' van één individu door een groep van mensen. Dat was specifiek waar ik op aan het reageren was. En wanneer ik mijn blik dan verschoof naar de angst die zich daarachter verschool, begreep ik dat ik aan het reageren was vanuit een angst die in mezelf bestond om zelf buitengesloten te worden door een groep.

Dit is in feite een angst die ik doorheen het grootste gedeelte van mijn leven heb ervaren, namelijk een grote angst en onzekerheid over mezelf in relatie tot groepen van mensen. Telkens wanneer ik me in groepen van mensen bevond, ervoer ik mij over het algemeen als onzeker, ongemakkelijk en angstig, voornamelijk in verband met een angst om door de groep op de één of andere manier buitengesloten te worden.

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging

Ter verderzetting op Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf? breidt ik in deze blog verder uit over wat het eigenlijk werkelijk was waar ik op aan het reageren was elke keer wanneer ik mezelf zag kwaad worden op het zien van hoe een groep mensen een individu in de groep 'onterecht' behandelden, of althans zo ervoer en zag ik het vanuit mijn ogen en ervaring.

Dus, aan het oppervlak leek het 'normaal' dat ik reageerde met verontwaardiging en kwaadheid omdat ik er in mijn geest van overtuigd was - een overtuiging die gebaseerd is op de idee dat andere mensen op dezelfde manier zouden reageren - dat wat ik die individuen zag doen 'onterecht' en 'onrechtvaardig' en 'onjuist' was. En dit was uiteraard gebaseerd op de ideëen en overtuigingen die in mijn geest bestaan in relatie tot wat 'juist' en 'fout' gedrag is.

Bijvoorbeeld, wanneer ik een groepje dames zag roddelen over een andere dame, reageerde ik met kwaadheid op dat groepje, verbonden met een gedachte van 'komaan, je roddelt toch niet over iemand, gedraag je eens volwassen!'. Of toen ik één vrouw zag praten tegen een andere vrouw over een ander lid van de groep, waarin ze bezig was de mening van die andere vrouw te veranderen en vorm te geven in relatie tot de persoon waar ze het over had, reageerde ik ook met ontzetting verbonden met een gedachte van 'hoe arrogant ben je om zo achter iemand z'n rug te praten?! Iemand die in de eerste plaats niet eens echt iets verkeerd heeft gedaan!'.

Roddelen wordt over het algemeen in een negatief daglicht gezet en wordt doorgaans erkend door vrijwel iedereen als een negatieve eigenschap, waardoor ik mij ook 'gerechtvaardigd' voelde in mijn emotionele reactie van verontwaardiging en kwaadheid wanneer ik die mensen zag roddelen. En daardoor stelde ik mij ook aanvankelijk geen vragen over mijn eigen reacties.

Wanneer ik echter in zelf-eerlijkheid binnenin mezelf keek naar het eigenlijke startpunt en de eigenlijke oorsprong van mijn reacties, zag ik een ander verhaal...

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 661: Woede-Uitbarstingen - Hoe Smoor je ze in de Kiem?

Er is een meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en weerstand.

En deze reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie reageren.

Dus in het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.

Omdat, ik bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen, waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.

En dan zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…

Als ik in de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.

In de volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten escaleren.

Dag 640: De Foto die IEDEREEN Kwaad Maakt

Wanneer je trouwt, dan hoop je uiteraard dat alle aandacht naar jou en je levenspartner gaan. Op de meeste bruiloften is dat ook het geval, behalve op het huwelijk van het koppel op onderstaande foto. Terwijl de pasgetrouwden aan de feesttafel zitten, slaagt een ander koppel erin alle aandacht op te eisen.

De foto werd door een anonieme Reddit-gebruiker op het internet gezet en toont hoe een man tijdens het feest van een ander koppel zijn vriendin ten huwelijk vraagt. Zowel de bruidegom als de bruid kunnen ermee lachen, al is het duidelijk dat het geen gemeende glimlach is.

Pasted from <http://www.zita.be/nieuws/bizar/3865131_deze-foto-maakt-iedereen-kwaad.html>

(de foto in kwestie vindt je op het einde van de pagina)

Dit en verscheidene andere artikels die in sociale media de voorbije week de ronde gedaan hebben kunnen we onderzoeken en uiteenhalen om bepaalde patronen te ontblooten die bestaan in onze collectieve geest. De media is hiervoor een handig gereedschap immers, omdat het ons allen aanspreekt en het tegelijkertijd een medium is dat toont wat we allen willen lezen en wat ons over het algemeen interesseert.

Dit omdat media zoals alles in onze samenleving werkt via het principe van vraag en aanbod, waardoor we de media kunnen zien als een soort van portaal naar de menselijke geest, het menselijke bewustzijn en hoe dat bewustzijn de werkelijkheid ziet.

Allereerst is de titel van het artikel "Deze foto maakt iedereen kwaad" interessant op zich omdat de manier waarop deze uitdrukking gebruikt wordt door de Nieuws-website in kwestie al aantoont wat het precies is waar het menselijk bewustzijn op reageert en wat onze aandacht vangt en waarom.

Dit kan je makkelijk onderzoeken door middel van simpele introspectie. Je leest de titel en je kijkt binnenin jezelf naar hoe je er zelf op reageert. Wat ik zie is dat het woord 'iedereen' in de titel vooral van belang is omdat het een zeer bepaald patroon activeert dat bestaat in de onbewuste geest. Niet enkel in mijn onbewuste geest, maar in het onbewustzijn van elk mens, als bewezen door hoe deze nieuws-site opzettelijk gebruik maakt van dat onbewuste patroon om de aandacht van mensen te vangen.

De uitdrukking dat 'de foto IEDEREEN kwaad maakt' activeert namelijk een specifiek overlevingspatroon in ons bewustzijn dat bestaat als een verlangen om andere mensen in onze wereld te simuleren en te kopiëren. Dit specifieke patroon/programma, activeert dan een ervaring van nieuwsgierigheid in onszelf wanneer we lezen dat 'iedereen', met andere woorden 'al de andere mensen', kwaad wordt bij het zien van de foto in het artikel.

De 'codes' die in dit patroon/programma zitten  en die het 'ontwerp' van het patroon/programma vormen en die ons uiteindelijk zullen bewegen om het artikel te willen lezen zonder dat we in feite op bewust niveau beseffen waarom we geneigd zijn het artikel te lezen en de foto te bekijken waar 'iedereen zich kwaad om maakt', zijn bijvoorbeeld:

• Het verlangen om erbij te horen en dus deel uit te maken van 'iedereen' door middel van het kopiëren van emotionele reacties
• Het gevoel van samenhorigheid creëren in onszelf door de emotionele reactie van anderen/'iedereen' te delen en te ervaren in relatie tot hetzelfde iets

Wat eigenaardig is om te bemerken is dat er uiteraard verschillende mensen zullen beweren niet dezelfde emotie te delen en niet kwaad te worden om de foto en het hele gedoe zelfs te bestempelen als iets zinloos en niet media-waardig - maar die mensen zullen tegelijkertijd dezelfde neiging in zichzelf ervaren om naar het artikel te gaan, de foto te bekijken en te lezen wat andere mensen erover te zeggen hebben. Dat is de macht van het onbewustzijn dat gelijk bestaat in ons allen, wat we onszelf ook willen wijsmaken over hoe we reageren op iets, diep vanbinnen zijn we allemaal op dezelfde manier geprogrammeerd. En al wat nodig is om te zien hoe dit programma werkt, is de moed om aan zelf-introspectie te doen in zelf-eerlijkheid.

Wordt vervolgt...

Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd

Dit is een Verderzetting van "Dag 446: Het Veranderen van Interne Competitie en Zelf-Beoordeling" - waarin ik de Tweede Fase besproken heb van en in dit proces van het Veranderen van een specifieke Emotionele Reactie die ik in Dag 436 heb opgemerkt en vastgesteld en waarin ik, doorheen mijn proces van het opentrekken en  onderzoeken van deze emotionele ervaring van Opgeven die ik aanvankelijk had ervaren in één specifiek moment, uiteindelijk zag hoe deze ene emotionele ervaring in wezen geactiveerd en in stand gehouden wordt door allerlei verschillende achterliggende gedachten, gevoelens en emotionele reacties waarin ik dagelijks op haast continue basis participeer, waaronder bijvoorbeeld een mentaal/energetisch construct/programma van Competie en Vergelijking dat in mijn geest bestaat in de vorm van Beoordelingen die ik vel over zowel andere mensen die ik zie in mijn omgeving als mezelf en die gebaseerd zijn op voorgeprogrammeerde ideëen die in mijn geest bestaan in verband met wat goed/slecht, juist/fout en positief/negatief is.

De eerste fase was tot daartoe dus het vaststellen en onderzoeken van wat de emotionele reactie van Opgeven in de geest eigenlijk in feite is en hoe het functioneert - hetgeen bijvoorbeeld niet is wat ik aanvankelijk had gezien of gedacht wanneer ik aan dit proces van het veranderen van deze reactie/ervaring van Opgeven begon. In de Tweede Fase die waarover ik in Dag 446 verslag heb gegeven nam ik deze inzichten en realisaties in verband met hoe ik in mijn geest de emotionele ervaring van Opgeven Creëer mee in een Praktische Fysieke Toepassing van Zelf-Vergeving in het moment zelf (De Zelf-Vergeving statements hiervan heb ik in Dag 446 gedeeld en uitgeschreven) waarin ik de specifieke gedachten en emotionele/gevoelens reacties die bijdragen tot een emotionele reactie/ervaring van Opgeven zag opkomen in mijn Geest. In deze praktische toepassing zag ik, terwijl ik de zelf-vergeving aan het spreken was in het moment, hoe de emotionele reacties en ervaringen in mezelf langzaam maar zeker wegebden en ik stabiliseerde in mezelf in relatie tot de situatie waarin ik mij bevond.

Als deel van deze Tweede Fase - toen ik mij gisteren weer in een specifieke situatie bevond die voor mij als activeringspunt bestaat voor het mentale/emotionele construct en patroon van Competitie/Vergelijking en uiteindelijk Opgeven - had ik de kans om het proces dat ik tot dusver gewandeld heb, in mijn schrijven en toegepaste zelf-vergeving, te evalueren door in het moment zelf te zien voor mezelf welke de mate is waarin ik mij al dan niet nog laat meeslepen door de gedachten, gevoelens en emoties in dit welbepaalde mentale/emotionele construct --- met andere woorden: Hoe Effectief was mijn toepassing in dit proces eigenlijk? Omdat, gewoon omdat ik in één moment waarin ik zelf-vergeving heb toegepast, de emotionele reacties en ervaringen in mezelf heb kunnen veranderen, wil niet zeggen dat dit hele patroon nu volledig veranderd is in mezelf - het is immers een patroon waar ik mijn hele leven aan gewerkt heb en geïntegreerd heb in mijn lichaam en geest, door er keer op keer opnieuw in te participeren, in die mate dat het nu deel is gaan uitmaken van mijn 'Constitutie' als de ervaring in mijn 'bewustzijn' van 'Wie ik ben' in en als Mezelf -- het zou dus vrij arrogant zijn van mezelf om te veronderstellen, te geloven en te denken dat ik, omwille van één enkele ervaring in één moment, nu in staat ben om dit hele patroon richting te geven in mezelf - Echte Verandering Vergt Tijd (En Moeite).

Dit is wat zich ook liet blijken gisteren toen ik opnieuw ben gaan squashen in competitie-verband en ik bevond mij in precies dezelfde context waarin ik tegen iemand aan het spelen was en ik zag hoe ik aan het verliezen was en dat zij veel sterker/beter was dan mij - ik bedoel, het was echt erg, bij elke opslag die zij gaf, kreeg ik die maar niet teruggespeeld en kreeg zij punten -- ik geraakte met andere woorden niet verder dan de opslag en er was dus amper sprake van een 'spel'. En ik zag hoe ik mij negatief begon te voelen in mezelf, verbonden met gedachten van 'wat zullen de andere spelers niet van mij denken' en 'als ze zien dat ik een verliezer ben en dat ik dit niet kan, zullen ze geen respect voor mij hebben' - en hoe meer ik haar zag winnen van mij, begonnen de gedachten te transformeren naar 'waarom kan ik dit niet!' en 'Verdomme - ik moet dit kunnen!' en 'dat kan nu toch niet dat ik hier zo slecht in ben!', verbonden met een reactie van kwaadheid, waarin ik ook in mijn gedrag meer kortaf en bruusk werd en mijn hele gezichts- en lichaams-uidrukking 'resoneerde' die kwaadheid.

Toen ik dit zag - namelijk dat mijn interne emotionele reacties, ervaringen en conflicten zich begonnen te uiten op fysiek vlak - wist ik van 'ok, hier moet ik mezelf stoppen' omdat ik besefte dat ik consequenties zal creëren voor mezelf als ik mezelf laat leiden door emoties, omdat, in de realiteit zijn die emotionele reacties en ervaringen maar kortstondig en tijdelijk. Uiteindelijk zal ik mij niet meer kwaad voelen en dan zal ik moeten leven met hoe ik mezelf heb uitgedrukt tegenover mijn omgeving in het moment dat ik mij wel even kwaad voelde en met de reacties die ik hierin heb gecreëerd in andere mensen. Want, door mij zo uit te drukken, zowel intern als extern, in en als Competitie waarvan de emotionele reactie een uiting is, duw ik mensen van mij weg, door in mezelf een afscheiding te creëren tussen mezelf en andere mensen in en als de ingesteldheid van 'ik wil jou Verslaan!' -- en zo compromitteer ik mijn sociale interacties en relaties met mensen in mijn omgeving.

Ik besefte dat de emotionele ervaringen zich hadden zitten opbouwen in mezelf doorheen en tijdens mijn match en dat ik mezelf niet zou kunnen stabiliseren zonder zelf-vergeving toe te passen in het moment zelf. Met Zelf-Vergeving heeft de Geest altijd zoiets van 'neen, het is niet nodig - ik kan mezelf wel gewoon weer stabiel maken', 'ik kan deze interne ervaringen zelf wel stoppen' en 'wat zal het nu uitmaken of ik zelf-vergeving doe - hoe kan dat nu werken?' of 'ik zal het later wel doen' -- hetgeen in wezen opzettelijke zelf-sabotage gedachten zijn om er enkel en alleen voor te zorgen dat ik niet in het moment zelf mijn interne realiteit richting geef door mezelf daadwerkelijk te vergeven voor wat ik in dat moment in mezelf toesta en accepteer te bestaan.

Omdat, vanaf het moment dat ik mezelf zover kreeg om zelf-vergeving statements in mezelf te spreken in relatie tot de emotionele reacties die ik in dat moment ervoer - zag ik hoe de reacties zienderogen plaatsmaakten voor een meer ontspannen ingesteldheid, houding en ervaring waarin ik plots zag dat de dingen eigenlijk niet eens zo 'erg' zijn en dat ik in feite een drama aan het creëren was van de situatie door emotioneel te reageren op mijn gedachten en door die emotionele reactie mijn gedachten een specifieke 'lading' te geven waardoor ze 'echt' leken te zijn. Omdat, door in dat moment de beslissing te maken om zelf-vergeving toe te passen - hetgeen ik stilletjes fluisterde in mezelf -confronteerde ik mezelf met wat ik aan het doen was in mijn 'bovenkamer'/Geest/Gedachten en nam ik tegelijkertijd verantwoordelijkheid voor die gedachten waardoor het ook makkelijker wordt om in dat moment zelf te veranderen.

De zelf-vergeving statements die ik sprak waren specifiek:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen omdat ik denk dat ik dit niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik het niet kan en op die gedachte te reageren met kwaadheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke vaardigheden en dus mezelf in en als mijn fysieke lichaam te aanvaarden en accepteren door mij kwaad te voelen op mezelf omdat ik iets niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen omdat ik niet kan wat ik wil doen en kunnen en mij dan kwaad te voelen op mezelf omwille van die beoordeling


Dit waren maar een paar zinnen die ik sprak, maar toch was deze toepassing van gesproken-zelf vergeving zeer effectief in het diffuseren van de emoties die ik ervoer in dat moment. De emoties zullen uiteindelijk echter wel terugkomen wanneer ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt omdat dit punt dat naar boven kwam in mijn geest een specifieke dimensie is van hoe het construct/programma van competitie in mijn geest bestaat dat ik nog niet had aangepakt en onderzocht in mijn schrijven.

Dus, wat ik hier in deze tweede fase in mijn proces van het praktisch toepassen van het veranderen van een emotionele ervaring en reactie van Opgeven heb geobserveerd is dat:

1. de toepassing van gesproken zelf-vergeving noodzakelijk is om mezelf in en als een specifieke patroon van gedachten en reacties in mijn geest daadwerkelijk te veranderen -- en dat dus, de toepassing van zelf-onderzoekend schrijven en geschreven zelf-vergeving en zelf-correctieve statements als het ware meer het 'voorbereidende werk' is waarin ik het 'platform' vormgeef waarop ik zal staan in een moment dat ik oog in oog kom te staan met de ervaringen die ik in mijn schrijven heb onderzocht -- omdat, dat fysieke moment van het 'oog in oog staan' met de realiteit van mezelf, dat is Echt, dat is 'het moment van de waarheid' waarin ik aan mezelf moet bewijzen dat al wat ik heb geschreven en voorbereid heb voor mezelf in mijn proces van zelf-verandering ook daadwerkelijk iets waard was en dus niet zomaar een beetje 'poëzie', als in 'mooie woorden zonder inhoud'
2. het praktische proces van zelf-verandering enkel mogelijk is door middel van consistentie, toewijding en doorzetting -- door bijvoorbeeld in te zien en te beseffen dat een emotionele reactie of gedachtenpatroon niet op slag zal veranderen, maar eerder gelaagd is in structuur en daardoor tijd nodig heeft, waarin ik stap voor stap de verschillende dimensies aanpak die deze structuur constitueren/opmaken en zo langzaam maar zeker een specifiek gedrags-, emotioneel en gedachten-patroon in en als mezelf volledig verander

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces door de dimensie die zich heeft aangeboden in de situatie die ik hier in deze blog omschreven heb, verder te onderzoeken en uit elkaar te halen door middel van geschreven zelf-vergeving - zodat ik, de volgende keer dat dit patroon de kop opsteekt, het directieve, beslissende en sturende principe zal zijn in mezelf in relatie tot dit patroon en daadwerkelijk in het moment zelf de levende verandering en oplossing kan zijn van en voor mezelf.

Dag 156: Het zal je leren

Terwijl ik voor de computer zat mijn werk te doen, geconcentreerd op het 'juist doen' van mijn werk, kwam mijn poes over het toetsenbord wandelen, waarop ik haar dan zachtjes ervan af duwde, terwijl ik de frustratie die in mezelf borrelde verborg. Dan sprong ze van de tafel om er even later weer op te springen, maar hierbij miste ze haar doel en schoof samen met de papieren van de tafel. 'Het zal je leren' dacht ik dan venijnig in mezelf, waarin al mijn opgekropte frustratie even een kanaliseringspunt leek te krijgen in de schock die mijn poes te verwerken had gekregen.

Ik heb doorheen mijn leven me een persoonlijkheid aangemeten van 'het goede meisje', het altijd lieve, brave, mededogende, begripvolle, respectvolle, attente, goedhartige, beleefde en vriendelijke meisje... langs de buitenkant. Terwijl ik vanbinnen vaak mijn frustratie, beoordelingen, woede, haat, verachting, minachting en afkeer verbeet en verborg.

Is dit echter een manier van leven en 'omgang' die het beste is voor allen? Wanneer ik venijnig dacht 'het zal je leren' in mezelf wanneer ik mijn poes ongelukkig van de tafel zag schuiven, verplaatste ik mezelf dan in de schoenen/poten van mijn poes en was ik er werkelijk mee begaan dat ze iets moest 'leren' dat het beste zou zijn voor haar, of was mijn reactie er één van leedvermaak, waar ik al mijn opgekropte energie van woede en frustratie op kon kanaliseren, omdat ik eigenlijk geen verantwoordelijkheid wilde nemen voor de frustratie die ik had toegestaan te bestaan in mezelf op het moment dat ze over het toetsenbord wandelde?

Ik ging er gewoon van uit dat die frustratie echt was, dat mijn poes werkelijk 'frustrerend bezig was', ook al liet ik langs de buitenkant het tegenovergestelde gedrag zien, namelijk één van het liefhebbende, liefkozende en begripvolle baasje die zich nooooit gefrustreerd of kwaad zou voelen op haar dier - niet beseffend dat die energie van woede/frustratie daar zou blijven zitten om uiteindelijk noodgedwongen een uitlaatklep/kanaliseringspunt te vinden als ik er geen verantwoordelijkheid zou nemen door te onderzoeken via schrijven waarom ik mij gefrustreerd voel, waar die frustratie vandaan komt en of die frustratie eigenlijk wel te vertrouwen is in het bewerkstelligen van een wereld die het beste is voor alle wezens.



Wordt vervolgd in Dag 157