Dag 560: Dagdromen over de Toekomst is je Leven Inruilen voor een Illusie

 

Dag 560: Dagdromen over de Toekomst is je Leven Inruilen voor een Illusie

Het Transformeren van de Zelf-Sabotage van Toekomst Verbeelding

In de voorgaande blogs heb ik mij bezig gehouden met het kijken naar en onderzoeken van een specifiek patroon waarin ik mezelf heb zien stappen in mijn dagelijkse leven, als een patroon van angst om te falen wanneer ik oog in oog sta met een beslissing in relatie tot wat ik met mijn toekomst ga doen.

Ik was aanvankelijk vertrokken met het onderzoeken van hoe onzekerheid in mezelf bestaat omdat ik, als ik naar mijn leven kijk en mijn algemene ervaring in relatie tot mezelf, mijn leven en mijn realiteit, tot de vaststelling was gekomen dat er op bepaald vlak in mezelf altijd een ervaring van onzekerheid aanwezig is geweest  in relatie tot de wereld en realiteit waar ik mij in bevond. Een onzekerheid die een interne ervaring was die ik steeds verborgen heb trachten te houden omdat ik geloofde dat ik mij niet onzeker hoor te voelen en dat ik 'minder' ben dan andere mensen als ik mij onzeker voel -- mede dankzij een schoolsysteem die onzekerheid bestrafte en beschuldigde en mij dus heeft aangeleerd dat ik angst dien te hebben van de onzekerheid die ik voel in mezelf en dat ik met andere woorden angst moet hebben van mezelf - hoe vreemd dat op zich ook mag zijn.

Ik onderzocht dan hoe die  onzekerheid zich praktisch gezien afspeelt in mijn dagelijkse leven, waarin ik drie situaties/scenario's nam als voorbeelden uit mijn leven waarin ik die onzekerheid zich op een specifieke manier zie afspelen. Het eerste scenario dat ik had gedefinieerd was een patroon dat zich afspeelt in mijn geest en waar ik mij van gewaar geworden ben -- een patroon waarin ik namelijk, wanneer ik denk aan mijn toekomst in relatie tot mijn job en geld en praktische zaken met betrekking tot overleving in deze wereld, in een reactie van angst ga in mezelf en allerlei 'doemscenario's' afspeel in mjin geest waarin ik met andere woorden het ergste verwacht of althans het ergste uitspeel in mijn geest als een mogelijk scenario dat zich zou kunnen afspelen in mijn toekomst, uit angst dat het ergste zich zal afspelen.

Dus, hoe onzekerheid zich in dat geval afspeelt is dat ik mij in feite onzeker voel over mijn eigen vaardigheden en capaciteiten in relatie tot overleving en in relatie tot alles wat te maken heeft met wat ik geleerd heb van mijn ouders over 'overleving' en over wat ik moet doen en hoe ik moet leven teneinde te 'over-leven' in deze wereld. En de consequenties van die onzekerheid in mezelf in relatie tot 'overleving' en mijn eigen vaardigheden en capaciteiten, is dat Ik doorheen mijn leven in mijn geest ben gaan participeren in een fantasie-wereld in en als mijn bewuste geest waarin ik mij opzettelijk dingen ben gaan inbeelden om te kunnen wegvluchten van de ervaring van onzekerheid in mezelf.

En de dingen die ik mij inbeeldde waren haast altijd in de context van het tonen van mijn vaardigheden en capaciteiten aan andere mensen en er dan erkenning en aanzien en respect voor krijgen - hetgeen dus duidelijk toont hoe ik mij in mezelf eigenlijk minderwaardig voel in relatie tot mijn vaardigheden en capaciteiten en daardoor verlang naar erkenning van andere mensen zodat ik mij beter kan voelen over mezelf .

Dus, ik bedoel, dit is een eigenaardig fenomeen - de reactie van het creëren van verbeelding in mijn geest waarin ik doe alsof ik vanalles doe en ben en bereik enzovoort, gewoon omdat ik mij vanbinnen slecht voel over een specifiek aspect van mezelf en omdat ik mij beter wil voelen. Omdat, ik had evengoed, in de plaats van die negatieve ervaring binnenin mezelf trachten te ontvluchten, naar binnen kunnen kijken en kunnen vaststellen dat er een angst en onzekerheid bestaat in mezelf in  om dan te onderzoeken waarom en hoe die angst in mezelf bestaat in de eerste plaats en in de tweede plaats de angst in mezelf los te laten en te beseffen dat er in relatie tot mijn eigenlijke realiteit geen enkele reden is om die angst en onzekerheid te ervaren in mezelf en dat die ervaringen dus eigenlijk emoties zijn die ik gekopieerd had van de mensen om mij heen zoals mijn ouders en familie --- omdat, er was nooit iets in mijn leven gebeurt dat een reden had kunnen zijn voor overlevingsangsten in mezelf - die overlevingsangsten heb ik dus gekopieerd en overgenomen van mijn familie.

Wat ik hierin dus heb beseft is dat, omdat de ervaring van angst en onzekerheid in relatie tot mijn capaciteiten en vaardigheden om te overleven een gekopieerd en overgenomen ervaring was in mijn geest, de verbeelding die ik creëerde in mijn geest als reactie op die angst en onzekerheid dus niet echt 'mezelf' was -- in de zin van dat het een reactie was op een illusie die ik had toegestaan te bestaan in mijn geest, de illusie zijnde de ervaring van angst en onzekerheid in relatie tot mijn vaardigheden en capaciteiten die niet gebaseerd was op de eigenlijke  realiteit --- en dat ik dus in wezen mezelf als hoe ik bestond in mijn geest doorheen mijn leven, heb gebaseerd op een illusie omdat niets van die ervaringen en verbeelding en gedachten in relatie tot hoe ik mijn vaardigheden en capaciteiten in mijn geest had gedefinieerd in en als negatieve ervaringen en positieve ervaringen, namelijk angst en onzekerheid en opwinding, ooit echt was. Ik had echter wel consequenties gecreëerd in mijn echte leven in de fysieke realiteit door dit hele construct in mijn geest te aanvaarden als 'echt' en als 'mezelf' - omdat ik mezelf in feite heb afgeleid van mijn echte leven in de fysieke werkelijkheid door mij bezig te houden met denkbeelden in mijn geest verbonden met positieve energie. En dus heb ik als het ware mijn leven weggegeven voor niets.

Dag 556: Waarom Wil Ik Anders zijn dan Wie ik Eigenlijk Ben? - Toekomstprojecties en de Transformatie van het Ego

 Dag 556: Waarom Wil Ik Anders zijn dan Wie ik Eigenlijk Ben? 

Toekomstprojecties en de Transformatie van het Ego

Naar aanleiding van de voorgaande blog waarin ik een dimensie in en van hoe het patroon van emotionele Zelf-Sabotage door middel van het creëren van toekomstprojecties bestaat had vermeld - namelijk dat het 'falen' vervat zit in het 'success' dat ik in mijn geest projecteer in en als toekomstprojecties --- zal ik daar in deze blog verder op ingaan in en als mijn Schrijven zodat ik deze specifieke dimensie kan begrijpen

'Begrijpen' in de zin van dat het doel van het gereedschap van Schrijven naar Vrijheid in Zelf-Eerlijkheid is dat ik voor mezelf onderzoek en kijk naar hoe het precies is dat het falen vervat zit in het success in en als toekomstprojecties, zodat ik vanaf het punt van begrijpen over kan gaan naar het punt van correctie en verandering.

Wat ik dus in de voorgaande blog had ingezien, beseft en gerealiseerd, is dat ik mij soms  bezighoudt in mijn geest met het fantaseren over hoe ik bijvoorbeeld rijk zal zijn in de toekomst, of een knappe partner zal hebben en dat mijn leven één of ander superieur ideaalbeeld zal vervullen en ik beeld mij in dat andere mensen mij in te toekomst tegenkomen en zien dat ik veranderd ben in mijn leven in positieve zin en dat zij zich minderwaardig voelen tegenover mij en tegenover hoe mijn leven eruit ziet --- waarop ik dan in mezelf reageer met veel positieve energie en gevoelens van opwinding bij de gedachte dat ik een successvol leven zal leiden en specifiek dat andere mensen veel respect en aanzien en erkenning zullen hebben voor dat success.

En, terwijl ik die projectie maak in mijn geest van 'success', 'aanzien', 'erkenning' en 'respect', verbonden met positieve energie, ben ik eigenlijk bezig met het stellen van onrealistische doelen en verwachtingen voor mezelf - omdat ik mezelf aan het definieren en identificeren ben met die toekomstprojecties. Dus, ik bedoel, ik geloof in mezelf dat hoe ik mezelf afschilder en afbeeld in en als die verbeelding en fantasie in mijn geest in relatie tot 'de toekomst', dat dat is 'wie ik ben' omdat ik erop reageer met gevoelens alsof het 'echt' is en alsof het echt aan het gebeuren is in en als mijn fysieke werkelijkheid. Maar tegelijkertijd is het niet aan het gebeuren in mijn fysieke werkelijkheid, het heeft zelfs niet eens echt iets te maken met wie ik ben en wat ik doe en wat mijn eigenlijke situatie is in en als mijn huidige fysieke realiteit en bestaan. Dus, wat ik daarin bezig ben is dat ik een onrealistisch beeld en idee aan het vormen ben van mezelf in en als mijn geest. Ik ben als het ware een soort van ideaalbeeld aan het vormen als wie ik denk en geloof dat ik ben in mijn verbeelding en fantasie en ik doe mezelf geloven en ik overtuig mezelf ervan dat dat is wie ik werkelijk ben door middel van de gevoels-relatie en -verbinding die ik ermee gesmeed heb in mezelf.

Wat hierin uiteraard uiteindelijk zal gebeuren - omwille van het simpele feit dat wie ik nu denk en geloof dat ik ben als die ideaal- en fantasie-beelden niet echt is en onrealistisch is in de zin van dat het letterlijk maar beelden zijn, als een soort van cartoon, en dus niets te maken hebben met de fysieke werkelijkheid hetgeen niet zomaar een beeld is - is dat ik dit noodgedwongen zal moeten inzien -- in de zin van dat ik op een bepaald punt op het fysieke feit zal botsen dat ik niet dat beeld ben en dat ik niet die opgehemelde fantasie-cartoon ben die ik van mezelf gemaakt had in mijn geest en waar ik mezelf mee geidentificeerd had. En op dat punt zal de energie die ik had opgebouwd en gegenereerd in mezelf, de positieve energie van opwinding, 'crashen' en 'vallen' -- en daarin dus zal ik dan het gevoel hebben dat ik 'gefaald' heb of dat ik een 'misslukkeling' ben en dat ik 'minderwaardig' ben omdat ik maar niet lijk te kunnen voldoen aan of opleven naar die beelden en ideëen in mijn geest waarvan ik de idee gevomd heb in mijn gedachten dat het 'is wie ik ben' of dat het zou moeten zijn wie ik ben, in relatie tot dat positieve gevoel in mezelf dat ik ermee verbonden heb en waar ik mezelf mee geïdentificeerd heb. Met andere woorden, ik geloof dat ik dat positieve gevoel, en dus ook de verbeelding/idee/fantasie die ermee verbonden is in mijn geest, moet ervaren om 'mezelf' te kunnen zijn.

En wanneer ik geconfronteerd wordt met het feit dat ik in en als mijn fysieke bestaan niet dat beeld ben - dan ga ik geloven dat ik in mijn leven één of andere 'faling' of 'mislukkeling' ben. In de plaats van dat ik inzie dat die beelden en ideëen in mijn geest verbonden met die positieve energie die zogezegd 'mezelf' is, onrealistisch en simpelweg niet echt zijn of kunnen zijn en dat aan de grondslag van die fantasie-beelden in mijn geest en mijn verlangen om dat positieve gevoel te ervaren dat ik ermee verbonden heb, is het ego van de geest als mijn persoonlijke verlangens om mij superieur te voelen. Omdat, als ik in en als die fantasie-beelden kijk in mijn geest, en ik kijk naar wat het eigenlijk is dat erin gerepresenteerd wordt, dan zie ik dat de kern van waarom het is dat ik mij zo 'positief' en 'opgewonden' voel in relatie tot die beelden, is dat het een projectie is van krijgen van erkenning, aanzien en respect van andere mensen waarin ik mij 'beter' kan voelen over mezelf. Maar dit verlangen om mij beter te willen voelen over mezelf door mij bijvoorbeeld allerlei toekomstillusies te gaan vormen in mijn geest wijst aan dat ik mij dus eigenlijk minder voel binnenin mezelf en dat ik dan dus de verantwoordelijkheid heb om te onderzoeken waarom en hoe dat is en om - in de plaats van mezelf voor de gek te houden - een oplossing te vinden zodat ik niet meer besta in en als die polariteit van superioriteit en inferioriteit maar zodat ik besta als een stabiel individu.

Wordt Vervolgd in Dag 557

Dag 500: Hoe we Onszelf Onderdrukken om Relaties te kunnen Vormen

In de voorgaande blog heb ik gedeeld hoe ik heb ingezien dat ik in feite nooit waarde gehecht heb aan het opbouwen van een stabiele relatie met mezelf in mijn leven en dat al mijn aandacht en focus en energie ging richting het creëren en opbouwen van relaties met 'andere mensen', in de zin van het opbouwen van een 'sociaal imago' en 'reputatie' en van een 'sociaal netwerk' .

En, wat hierin eigenaardig is, wanneer ik kijk naar waarom het is dat ik bijvoorbeeld meer waarde zou hechten aan wat andere mensen over mij denken en aan het verleiden van andere mensen om een relatie te willen met mij dan aan het leren kennen van mezelf en aan het opbouwen van een sterk karakter in en als mezelf - dan zou ik zeggen dat dat zo is omwille van 'veiligheid' -- dat ik een zekere 'veiligheid' en 'zekerheid' tracht te creëren door middel van het opbouwen van 'sociale relaties' als een 'netwerk' waarin ik mij in en als mijn bestaan in deze wereld en realiteit, die op zich toch van 'sociale' aard is omwille van het feit dat ik mij nu eenmaal in een realiteit bevindt waarin ik niet alleen besta maar in wezen continu omringd ben door allerlei verschillende wezens, tracht te 'verankeren' door er bijvoorbeeld voor proberen te zorgen dat de wezens om mij heen, en specifiek de mensen om mij heen, mij aanvaarden als deel van het geheel, als deel van het 'sociale netwerk' -- omdat ik ergens in mijn geest de idee gecreëerd heb dat ik enkel op die manier zal kunnen leven, bestaan en 'overleven' in deze wereld.

Maar, het eigenaardige hierin is dus dat, wanneer ik mezelf de vraag stel van 'maar wie ben ik eigenlijk?' - vanuit het perspectief dat, ik bedoel, ik hecht zoveel waarde aan mijn bestaan en mijn overleving in deze wereld dat ik mijn hele wezen in het teken zet van het creëren van relaties met andere mensen en dat ik bereid ben om mezelf volledig weg te cijferen en te compromitteren in de naam van het creëren van 'vriendschappen'  en 'goede relaties' met mensen - maar tegelijkertijd heb ik mezelf in dit hele proces zodanig weggecijferd en onderdrukt dat ik uiteindelijk zelfs die vraag niet meer kan beantwoorden van 'wie ben ik eigenlijk?' en 'hoe en waarom besta ik zelfs?'. Ik heb mezelf zodanig verloren in het 'sociale web en netwerk' en dus in mijn eigen technieken en mechanismen van sociale manipulatie in functie van het opbouwen van 'relaties', dat 'ik' als individueel wezen eigenlijk niet echt meer besta, omdat, al wat ik eigenlijk nog ben, is enkel en alleen die overlevingsdrang en die ervaring van angst/verlangen om een idee van 'veiligheid' en 'zekerheid' te creëren voor mezelf in deze wereld door middel van het vormen van 'relaties' met andere mensen'.

Het lijkt dus alsof mijn 'waarde-schaal' volledig getild is naar de verkeerde kant, in de zin van dat, hoe meer ik mezelf onderdruk en compromitteer in functie van mijn 'overleving' in en als de 'sociale wereld', des te meer ik deze overlevingsangst en het verlangen om relaties te vormen met andere mensen eigenlijk net creëer in mezelf. Omdat, hoe meer ik mezelf onderdruk in mezelf, des te verder ik mezelf verwijder van mezelf en van het hebben en ervaren van een relatie met mezelf - waardoor ik dan relaties zal willen vormen met 'andere mensen' om de leegte te vullen in mezelf die ik ervaar omdat ik niet meer echt aanwezig ben in mezelf, in de zin van dat ik mij totaal niet meer gewaar ben van mijn eigen bestaan, van het feit dat ik zelfs eigenlijk nog werkelijk een 'individu' ben, omdat al wat ik van mezelf ervaar, ken en zie, is die eendimensionele ervaring van Angst en Verlangen om te Overleven. Maar, ik bedoel, dat is niet werkelijk Leven, dat is niet wie Ik eigenlijk ben.

Leven is Expressie, is individualiteit, is een gewaarzijn van 'ik ben hier', een gewaarzijn van hoe en waarom ik besta. Dat is Leven, het is een absoluut besef van 'ik ben Hier'. Terwijl, zolang er een overlevingsangst in mezelf bestaat die mij stuurt en beweegt in deze wereld in bijvoorbeeld het uitdrukken van 'sociaal gedrag' in functie van het vormen en creëren van 'sociale relaties', is er geen 'individualiteit' aanwezig in mezelf, is er geen gewaarzijn van 'wie ik ben' aanwezig in mezelf, er is enkel een systematisch  bewustzijn dat enkel en alleen functioneert op basis van dat ene Idee van 'Ik Moet Overleven'.

Dag 483: Verbergen Mijn Gewoontes Wie ik Werkelijk ben Vanbinnen?

"...Dus, ik bedoel mijn startpunt in ‘het bewandelen van proces’ is helemaal omgekeerd – en dus is het nodig om dat startpunt te corrigeren en dust e herdefinieren wat het voor mezelf betekent om ‘proces te bewandelen’ – zodat ik kan beginnen aan mijn echte reis naar leven, een reis die ik voor mezelf bewandel en niemand anders." (Dag 482: Wat Wil het Eigenlijk Zeggen om het Proces te Bewandelen?)

Dus, ik bedoel – ik merk dat ik de laatste tijd in mijn reis naar leven schrijf vanuit het startpunt van te willen schrijven over iets zomaar om te schrijven, waardoor ik in feite niet werkelijk aan mezelf werk of met mezelf werk. Ik schrijf alsof het ‘mijn job’ is, iets wat ik zomaar doe, en waarin ik mezelf niet werkelijk uitdaag, ik doe maar alsof – omdat het een gewoonte geworden is, iets waar ik de echte ik achter verberg. Iets dat ik gebruik om de rest van mezelf te houden zoals het is, mijn interne werkelijkheid als mijn verborgen verlangens en gedachten en gevoelens die ik eigenlijk niet wil loslaten en die ik hetzelfde wil houden.

Dus, wat wil het werkelijk zeggen om te schrijven naar vrijheid, om zelf-eerlijk te zijn in mijn schrijven en om te schrijven vanuit het startpunt om werkelijk mezelf te leren kennen en om werkelijk te wandelen in een process van zelf verandering --- en dus niet te schrijven op een manier waarin ik enkel het ego van de geest ondersteun en versterk? 

Het ego van de geest als zijnde de gedachten in mijn geest waarin ik eerder denk aan ‘andere mensen’ en wat andere mensen van mij zullen denken en dus mijn ‘zelf-beeld’, dan dat ik werkelijk kijk naar waar ik mee bezig ben, kijk naar mijn eigen woorden en mezelf in vraag stel en mezelf onderzoek vanuit het startpunt van verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik besta binnenin mezelf en mezelf zodanig te veranderen en corrigeren in al wat ik ben, zodat ik uiteindelijk besta op een manier die een wereld en realiteit garandeert die het beste is voor mezelf in en als al het leven dat hier bestaat.

Het feit dus dat er ‘andere mensen’ en gedachten aan ‘andere mensen’ in mezelf bestaan, wil zeggen dat ik mezelf niet uitdruk voor mezelf en als mezelf, maar dat ik mezelf uitdruk voor ‘andere mensen’ en dat ik dus geen werkelijke rekenschap neem voor mijn woorden, dat ik geen werkelijke verantwoordelijkheid neem voor de woorden die ik spreek of hoe ik mezelf uitdruk, omdat ik van mening ben dat, zolang ‘andere mensen’ akkoord zijn met en aanvaarden wat ik te zeggen heb en wat ik doe, dan ben ik goed bezig en dan doe ik gewoon verder met waar ik mee bezig ben --- en zo creëer ik dan gewoontes en gedrags-patronen waarin ik mezelf niet meer in vraag stel maar gewoonweg hetzelfde blijf doen omdat ik ergens de idee gecreëerd heb dat ik ‘goed bezig’ ben.

Maar wat ik ondertussen niet besef of inzie is dat ik achter die gewoonten allerlei dingen van mezelf verberg, dat ik eigenlijk niet werkelijk zelf-eerlijk ben, maar dat ik het patroon en dus de herhaling van een specifieke handeling gebruik om andere dingen achter de scenes te doen in mezelf. Dat is immers hoe ik bijvoorbeeld in een fabriek ook werk of hoe mensen over het algemeen hun werk uitvoeren, in en als een gewoonte --- het constant herhalen van eenzelfde handeling, hetgeen plaats vrijmaakt om mij te kunnen bezighouden met gedachten en fantasie en allerhande geheime dingen in mijn geest, terwijl ik in de fysieke werkelijkheid schijnbaar weet waar ik mee bezig ben en al de ‘juiste’ dingen doe en zeg, omdat iedereen mij lijkt te aanvaarden en met mij akkoord lijkt te gaan.

Maar, in werkelijkheid ben ik totaal niet eens echt aanwezig in wat ik doe, in mijn eigen woorden en daden, omdat ik ergens diep in mijn eigen geest verborgen zit, in allerlei persoonlijke ervaringen en gedachten waar ik meer waarde aan hecht dan aan mijn woorden en daden in de fysieke werkelijkheid.

Ik bedoel, zoals ik in mijn process in het schrijven naar vrijheid heb gemerkt, is dat het heel makkelijk is om in zo een gewoontepatroon vast te geraken en om van een handeling een gewoonte te maken, ik heb immers nooit iets anders gedaan in mijn leven. Alles wordt uiteindelijk een gewoonte, en wat er dan gebeurt vanaf het moment dat een specifieke handeling een gewoonte wordt, is dat ik meer en meer in mijn geest wegzak, en wegdrijf van mijn gewaarzijn in elk moment dat ik hier in de fysieke werkelijkheid aanwezig ben – ik begin mij meer en meer te onttrekken in mijn geest-realiteit waarin ik gevoelens opwek en die gevoelens en gedachten dan verberg achter de gewoontes.

Omdat, het zijn de gewoontes die de indruk wekken tegenover mijn omgeving dat alles ‘in orde’ is met mij, dat ik hetzelfde blijf, dus mensen moeten zich geen vragen stellen over mij – ik blijf immers hetzelfde langs de buitenkant. Maar langs binnen is zich allerhande gedachten en gevoelens en emoties aan het opbouwen die ik zelf niet eens opmerk omdat ik enkel oog heb voor mijn buitenkant en denk van ‘ok, ik gedraag mij nog hetzelfde, dus andere mensen geloven en denken dat ik nog hetzelfde ben, dus alles is OK’ en ‘zolang andere mensen niets opmerken aan mij, is alles in orde en ben ik goed bezig’.

Maar, ik bedoel, dat lijkt maar zo -  omdat, als ik kijk in mezelf, in mijn eigen geest en wat zich daar allemaal afspeelt, dan sta ik helemaal niet één en gelijk met mijn externe werkelijkheid – wie ik ben vanbinnen is niet de simpliciteit en eenvoud van mijn fysieke handelingen, neen, daar speelt zich heel wat anders af..

Wordt Vervolgd in Dag484

Dag 159: Wie is daar in de Spiegel?

Wat zie ik eigenlijk wanneer ik in de spiegel kijk?
Zie ik 'mezelf'?
En wat zie ik eigenlijk echt?

Mijn partner zei dat hij vanavond nog zou langs komen en ik betrapte me erop dat ik in de spiegel keek om te checken of ik er wel 'sexy', 'vrouwelijk' en 'aantrekkelijk' uitzag, met in mijn achterhoofd 'hoe hij me zou zien en beoordelen', alsof dat volledig noodzakelijk is in een relatie, alsof ik er op een bepaalde manier 'moet' uitzien, volgens mijn geslacht, om 'normaal' en 'goed' te zijn voor het andere geslacht en volgens wat 'de samenleving' van mij zou denken.

Wat ook interessant is, is dat ik het woord/de term 'vrouwelijk' automatisch associeer met de woorden 'sexy' en 'aantrekkelijk', waarin het duidelijk is dat ik al een voorgevormd ontwerp/model in mijn gedachten heb van 'hoe een vrouw er zou moeten uitzien' of 'wat een vrouw eigenlijk is' als een beeld waar ik dan blijkbaar aan moet voldoen.

Het is makkelijk om 'de samenleving' of 'mijn partner' en 'mannen' de schuld te geven van hoe ik mij voel in deze kwestie en van de schijnbare noodzaak om mezelf naar 'mijn vrouwelijkheid' te 'checken' in de spiegel, maar in zelf-eerlijkheid moet ik eerst eens in mezelf kijken en mezelf de vraag stellen 'waarom kijk ik in de spiegel in de eerste plaats?', omdat het wel degelijk ik ben die mij gemotiveerd voel om in die spiegel te kijken. Wat zijn de achterliggende verlangens, angsten, gedachten, herinneringen, backchat en innerlijke ervaringen bij het 'in de spiegel kijken'?

Wat duidelijk wordt, is dat ik in de eerste plaats verlang dat mijn partner me op een bepaalde manier ziet, zodat IK mij goed kan voelen over mezelf, en dat ik hierin met andere woorden zijn gedachten/beoordelingen/gevoelens probeer te manipuleren om mijn zin te krijgen. Ik wil mij energetisch opgeladen voelen, ik wil mij waardevol en speciaal voelen, aan de hand van en op basis van het waardesysteem dat ik heb geleerd/gekopieerd uit en van het wereldsysteem, als al wat ik doorheen mijn leven gehoord, gezien en gelezen heb van mijn omgeving in verband met 'relaties' - waarin ik in feite mijn partner gebruik als mijn spiegel, waar ik al die waarde-oordelen op projecteer en terugkaats naar mezelf.



Zelf-Vergeving volgt in Dag 160