Living BALANCE

This is a continuation of my previous blog "Fear of the Homeless"

Why don't I see 'taking care of myself' and 'doing what is necessary to be done to change the world', like blogging, vlogging, coaching, etc., as also 'my job'?

I mean, why do I keep on expecting or waiting for myself to somehow 'want to do it', rather than forcing myself to do it in the same way I force myself to get up everyday to go to work and do the work that's necessary to be done at my 'job'?

Nobody said that 'changing the world' is something I have to 'like' or even 'want' lol. It's just 'what's necessary to be done'. Just like with any job. You gotta get up every morning, and wash yourself, put clothes on, get in your car, drive to work and then spend like eight hours doing all sorts of stuff and following all sorts of orders and instructions. And that's like eight, nine, ten hours a day!

And, yes, it's unfortunate that the job you do doesn't already include or exist in the context of what is best for all. And that, outside of those ten hours a day that we spend on our 'system job', we have to now also work on changing that system, which requires equal dedication, commitment and consistency as your 'system job'. It also requires us to 'show up' every day and 'do the work'. Because, if it relies on what we 'want' or 'like' or 'feel like' doing, it's just not going to get done. Just like, most likely, if you showing up to your job everyday relied on what you felt like doing, you probably wouldn't do it. Or you'd at least probably show up later, work less, and put less effort into it.

And yes I do see the time that I am not at work as my 'leisure time'. The time I need to 'recharge'. By doing the things that I WANT to do, rather than HAVE TO do. And so I will fit in doing things like blogging and vlogging, doing my Mind Construct and working on my coaching business according to what I 'feel like' doing, rather than sort of scheduling it in the way that I do my job - where it's also a point of 'have to'. Where I HAVE TO show up at a certain time to do certain things and get a certain 'job done'. And where I can't just wander off, distracting myself with other things, just like I can't do that at my system job.

The way I see it, this 'need for leisure time' outside of work, is more a consequence of me not actually taking proper care of myself WHILE I am at work. Where I often for instance over-exert myself in my tasks, or don't take a bathroom/lunch/food break when my body is actually asking for it or when I reasonably can and should. And where I am just overall not very  comfortable or settled within myself, and so am in a sort of constant state of 'stress' or 'tension'. And it's only when I get home that all that tension and stress 'releases' and I feel like now I get to 'relax' and 'get comfortable'.

But then that 'relaxation' and 'comfort' just goes overboard and into the extreme as it tries to compensate for the excessive amounts of stress and tension I was placing myself under all day. While, ideally, I should be stable, comfortable and relaxed all day, so that when I come home there isn't that sense of RELIEF, because I wouldn't NEED it.

Because really, within this polarity of STRESS AND TENSION while at work and then ABSOLUTE RELAXATION AND COMFORT when I'm home, I'm actually two times a slave. I am a wage-slave as I slave away at my job, and I am a slave to whatever points of 'entertainment' I believe I need to 'unwind' and 'chill out'. But above all, I am a slave to the mind, as within neither points, I am really 'alive'. I'm just a slave to energy.

So essentially, what I need is 'balance'. A little bit of the structure and dedication and 'have to' from my system job into my time outside of work, and a little bit of the relaxation and comfort from my time outside of work into my system job. Balancing it out. So that, in a way it doesn't matter what I do or where I do it. Whether it's labeled 'work' or 'leisure time'. What matters is that I am balanced on the inside. And that 'balance' isn't this energy-game that I play between 'stress' and 'relaxation', but that it's actually something that I live in a constant and consistent way. Within properly taking care of myself in every moment, no matter where I am or what I am doing. And so essentially not treating myself like 'just a slave', but honoring myself through listening to my real physical needs. 'Doing the work' and 'doing what's necessary to be done', but at the same time also taking care of myself and making sure that I am comfortable and relaxed and not placing any pressure or tension or stress on myself.

Dag 785: Welke woorden kan je leven om het best te kunnen omgaan met bureaucratie?

Vandaag nam ik een kijkje naar welk woord ik zou kunnen leven in verband met het wereldsysteem? Omdat, ik merk dat elke keer wanneer ik te maken heb met het systeem, zoals het aanvragen van een of ander document of visa, en ik moet allerhande documenten vinden en ik ervaar het als nogal moeizaam en ingewikkeld en specifiek wanneer bepaalde zaken niet gaan zoals ik wil, 'van een leien dakje', dan wordt ik gefrustreerd.

En over het algemeen elke keer wanneer ik daarmee te maken heb, met zo'n 'systeem-zaken', dan ervaar ik een soort van zinkend gevoel binnenin mezelf, depressie bijna. Omdat er op de achtergrond van mijn geest in feite een heuse klomp angst zit in verband met 'het systeem'. En dit voornamelijk in verband met wat ik zie als de 'medogenloosheid' van het systeem, van bureaucratie. Mijn documenten zullen immers bekeken worden door bepaalde beampten en als er om de een of andere reden volgens hen iets schort aan mijn aanvraag, zullen ze mij gewoon afwijzen en mijn aanvraag afkeuren. Ik bedoel, het zijn maar documenten en papieren en als er ergens iets opstaat dat hen niet aanstaat en dat door 'het systeem' wordt aanzien als niet goed genoeg, dan wordt je gewoon afgekeurd.

Er is geen compassie of empathie, in de zin van dat ik een mens ben, een individu en ik zou graag bijvoorbeeld samenwonen met mijn partner hier in Canada, en ik zie geen enkele reden waarom ik dat niet zou mogen. Maar, volgens het 'systeem' ben je niet zomaar een individu, je bent een nummer, een document en een dossier, en je moet als nummer voldoen aan bepaalde regels en voorwaarden om bepaalde dingen te verkrijgen. En van een systeem-perspectief lijkt dit vanzelfsprekend en 'normaal' omdat er nu eenmaal regels zijn, er is nu eenmaal een bepaalde gang van zaken op economisch vlak waarin bijvoorbeeld landen in feite bedrijven zijn die bepaalde handelsakkoorden hebben met andere landen. En als individu ben je ook als het ware een bedrijf, of een werkkracht, en of je al dan niet in een land binnen mag, wordt bepaald door je 'handelswaarde', door hoe je in de markt ligt. Je moet voldoen aan bepaalde voorwaarden.

Terwijl als je mensen zou beoordelen op basis van wie ze zijn als individu, als persoon, dan is iedereen even waardevol en dan zou iedereen aanvaard worden. Dus ik heb de laatste tijd, met hier naar Canada te verhuizen, nogal vaak te maken gehad met dat hele 'systeem' waarin ik besef dat ik 'maar een nummer' ben, en dat degenen die mijn dossier zullen behandelen mij niet zullen behandelen als het individueel wezen dat ik ben, maar als de data die in de documenten staat en op basis van hoe zij volgens voorbepaalde regels die data verwerken. En in verband met dit systeem bestaan er dus allerlei ervaringen in mezelf van angst en minderwaardigheid en onbeduidendheid. En in zekere zin zijn deze ervaringen ogenschijnlijk gebaseerd op de realiteit, op de eigenlijke stand van zaken. Omdat, in de realiteit ben ik nu eenmaal 'onbeduidend', ik ben nu eenmaal een nummer in de hele machine en ik zal ook zo behandeld worden door dit systeem waarin ik besta.

Dus, welke woorden kan ik leven in die momenten waarin ik te maken heb met de bureaucratie van het systeem, zodat ik mezelf niet verlies in die ervaringen van angst, minderwaardigheid, onbeduidendheid en frustratie, maar zodat ik het hele proces kan bewandelen in en als geduldigheid, kalmte en berustendheid? Berustend lijkt hier het sleutelwoord, hetgene dat het meest naar voren springt in termen van wat de oplossing zou kunnen zijn voor de emotionele ervaringen.

Berustend in de zin van 'vrede hebben met' de situatie door steun te vinden in een bepaald punt. Dus, om berustend te kunnen zijn, en dus vrede te kunnen maken met de situatie waar je je in bevindt, moet je steun vinden in iets dat onvoorwaardelijk is. Onvoorwaardelijk vanuit het oogpunt dat je enkel kan berusten in iets, wanneer je weet dat het niet zal veranderen, dat je het niet zal verliezen - enkel dan is de steun echt en stabiel. Je kan bijvoorbeeld steun vinden en berusten in de wetenschap dat wat er ook gebeurt op vlak van het systeem en wat er ook mag voorvallen of veranderen, jij bent nog steeds hier als individu. Dat is iets dat niet zal veranderen, jij blijft hier als wie je bent wat zich ook voltrekt in je fysieke realiteit.

Dit is hoe ik op dit moment zie dat ik het woord "berustend", en daarbij ook het woord "gelaten" kan leven - twee woorden die ik erken en zie als de oplossing voor de ervaringen van angst, onbeduidendheid, minderwaardigheid, onstabiliteit, onmacht en frustratie die ik doorgaans ervaar in relatie tot het systeem. Zolang ik immers mijn 'steun' zoek in het systeem, in het wel dan niet en de onvoorspelbaarheid van hoe het systeem zal beslissen over mijn lot, zal ik mij steeds onstabiel, ontmachtigd, hulpeloos, angstig en gefrustreerd voelen. Ik kan niet berusten in het systeem omdat het in zekere zin onvoorspelbaar is, ondanks dat het zogezegd werkt en functioneert volgens voorbepaalde regels. Ik kan uiteraard mijn best doen om die regels zo goed mogelijk te verstaan, maar dan nog is er geen absolute zekerheid in de uitkomst. Absolute zekerheid bestaat enkel in het feit en het begrip dat ik hier ben, ik besta. Ik ben wie ik ben wat er ook gebeurt.