Dag 785: Welke woorden kan je leven om het best te kunnen omgaan met bureaucratie?

Vandaag nam ik een kijkje naar welk woord ik zou kunnen leven in verband met het wereldsysteem? Omdat, ik merk dat elke keer wanneer ik te maken heb met het systeem, zoals het aanvragen van een of ander document of visa, en ik moet allerhande documenten vinden en ik ervaar het als nogal moeizaam en ingewikkeld en specifiek wanneer bepaalde zaken niet gaan zoals ik wil, 'van een leien dakje', dan wordt ik gefrustreerd.

En over het algemeen elke keer wanneer ik daarmee te maken heb, met zo'n 'systeem-zaken', dan ervaar ik een soort van zinkend gevoel binnenin mezelf, depressie bijna. Omdat er op de achtergrond van mijn geest in feite een heuse klomp angst zit in verband met 'het systeem'. En dit voornamelijk in verband met wat ik zie als de 'medogenloosheid' van het systeem, van bureaucratie. Mijn documenten zullen immers bekeken worden door bepaalde beampten en als er om de een of andere reden volgens hen iets schort aan mijn aanvraag, zullen ze mij gewoon afwijzen en mijn aanvraag afkeuren. Ik bedoel, het zijn maar documenten en papieren en als er ergens iets opstaat dat hen niet aanstaat en dat door 'het systeem' wordt aanzien als niet goed genoeg, dan wordt je gewoon afgekeurd.

Er is geen compassie of empathie, in de zin van dat ik een mens ben, een individu en ik zou graag bijvoorbeeld samenwonen met mijn partner hier in Canada, en ik zie geen enkele reden waarom ik dat niet zou mogen. Maar, volgens het 'systeem' ben je niet zomaar een individu, je bent een nummer, een document en een dossier, en je moet als nummer voldoen aan bepaalde regels en voorwaarden om bepaalde dingen te verkrijgen. En van een systeem-perspectief lijkt dit vanzelfsprekend en 'normaal' omdat er nu eenmaal regels zijn, er is nu eenmaal een bepaalde gang van zaken op economisch vlak waarin bijvoorbeeld landen in feite bedrijven zijn die bepaalde handelsakkoorden hebben met andere landen. En als individu ben je ook als het ware een bedrijf, of een werkkracht, en of je al dan niet in een land binnen mag, wordt bepaald door je 'handelswaarde', door hoe je in de markt ligt. Je moet voldoen aan bepaalde voorwaarden.

Terwijl als je mensen zou beoordelen op basis van wie ze zijn als individu, als persoon, dan is iedereen even waardevol en dan zou iedereen aanvaard worden. Dus ik heb de laatste tijd, met hier naar Canada te verhuizen, nogal vaak te maken gehad met dat hele 'systeem' waarin ik besef dat ik 'maar een nummer' ben, en dat degenen die mijn dossier zullen behandelen mij niet zullen behandelen als het individueel wezen dat ik ben, maar als de data die in de documenten staat en op basis van hoe zij volgens voorbepaalde regels die data verwerken. En in verband met dit systeem bestaan er dus allerlei ervaringen in mezelf van angst en minderwaardigheid en onbeduidendheid. En in zekere zin zijn deze ervaringen ogenschijnlijk gebaseerd op de realiteit, op de eigenlijke stand van zaken. Omdat, in de realiteit ben ik nu eenmaal 'onbeduidend', ik ben nu eenmaal een nummer in de hele machine en ik zal ook zo behandeld worden door dit systeem waarin ik besta.

Dus, welke woorden kan ik leven in die momenten waarin ik te maken heb met de bureaucratie van het systeem, zodat ik mezelf niet verlies in die ervaringen van angst, minderwaardigheid, onbeduidendheid en frustratie, maar zodat ik het hele proces kan bewandelen in en als geduldigheid, kalmte en berustendheid? Berustend lijkt hier het sleutelwoord, hetgene dat het meest naar voren springt in termen van wat de oplossing zou kunnen zijn voor de emotionele ervaringen.

Berustend in de zin van 'vrede hebben met' de situatie door steun te vinden in een bepaald punt. Dus, om berustend te kunnen zijn, en dus vrede te kunnen maken met de situatie waar je je in bevindt, moet je steun vinden in iets dat onvoorwaardelijk is. Onvoorwaardelijk vanuit het oogpunt dat je enkel kan berusten in iets, wanneer je weet dat het niet zal veranderen, dat je het niet zal verliezen - enkel dan is de steun echt en stabiel. Je kan bijvoorbeeld steun vinden en berusten in de wetenschap dat wat er ook gebeurt op vlak van het systeem en wat er ook mag voorvallen of veranderen, jij bent nog steeds hier als individu. Dat is iets dat niet zal veranderen, jij blijft hier als wie je bent wat zich ook voltrekt in je fysieke realiteit.

Dit is hoe ik op dit moment zie dat ik het woord "berustend", en daarbij ook het woord "gelaten" kan leven - twee woorden die ik erken en zie als de oplossing voor de ervaringen van angst, onbeduidendheid, minderwaardigheid, onstabiliteit, onmacht en frustratie die ik doorgaans ervaar in relatie tot het systeem. Zolang ik immers mijn 'steun' zoek in het systeem, in het wel dan niet en de onvoorspelbaarheid van hoe het systeem zal beslissen over mijn lot, zal ik mij steeds onstabiel, ontmachtigd, hulpeloos, angstig en gefrustreerd voelen. Ik kan niet berusten in het systeem omdat het in zekere zin onvoorspelbaar is, ondanks dat het zogezegd werkt en functioneert volgens voorbepaalde regels. Ik kan uiteraard mijn best doen om die regels zo goed mogelijk te verstaan, maar dan nog is er geen absolute zekerheid in de uitkomst. Absolute zekerheid bestaat enkel in het feit en het begrip dat ik hier ben, ik besta. Ik ben wie ik ben wat er ook gebeurt.

Dag 784: Hoe de meest Simpele woorden zoals "Ik" gekaapt worden door de geest

In het herdefinieren van het woord "Ik" kijk je dus eerst naar hoe het woord in en door je geest tot zover doorheen je leven gedefinieerd is. Als ik bijvoorbeeld kijk naar het woord, dan zie ik dat het voornamelijk gedefinieerd is door het bewustzijn systeem. En dit wil zeggen dat het woord "ik" voornamelijk verwijst naar mijn 'identeit' en mijn 'persoonlijkheid' en de aspecten van mezelf die hoofdzakelijk in mijn geest bestaan in termen van 'wie ik ben' en hoe ik mezelf met andere woorden definieer in mijn geest.

"Ik" is dus verbonden met dingen zoals vergelijking, als in het vergelijken van mezelf met andere mensen teneinde mezelf te kunnen beoordelen en afmeten en daarin mezelf te kunnen afscheiden van andere mensen.  Het is verbonden met gedachten, gevoelens en emoties  als hoe ik mezelf gedefineerd heb in mijn geest. Het 'ik' van de geest draagt steeds al mijn herinneringen met zich mee, want mijn herinneringen is wat ik in mezelf meedraag als referentie voor wie ik ben in het huidige moment.

Het 'ik' in de geest is in feite al de dingen die ik in mezelf aanvaard en toegestaan heb in termen van de beoordelingen in mijn geest, de gedachten, de reacties, de herinneringen, de geloofsystemen, enzovoort. Dus je zou kunnen zeggen dat elke keer je 'ik' zegt, dat je dan in feite jezelf even eraan herinnert dat 'wie je bent' een bewustzijnssysteem is. Het houdt je vast in hetzelfde patroon en zorgt er op subtiele wijze voor dat jij niet van je 'pad' afwijkt en dat jij jezelf blijft definieren in en als je geest.

Eenmaal je dan hebt uiteengezet hoe het woord 'ik' op voorgeprogrammeerde wijze gedefinieerd is in je geest, is het een kwestie van te kijken naar wat de eigenlijke definitie van het woord is, in de zin van wat het woord op zich eigenlijk wil zeggen in z'n puurste staat, zonder al de persoonlijke associaties en verbindingen in onze geest.

Dit is hoe het woordenboek dit woord definieert:

• De uitdrukking waarmee de denkende mens de eenheid van lichaam, denken en voelen aanduidt en die aldus scheidt van zijn omgeving en andere subjecten

Hierin zien we duidelijk hoe het woord 'ik' verwijst naar de 'denkende mens', de geest en wie we denken dat we zijn en hoe we onszelf ervaren vanbinnen. Een andere definitie in het woordenboek is:

• noemt de persoon die aan het woord is, eerste persoon enkelvoud, subject

Deze definitie is al wat meer subjectief en praktisch, en gebaseerd op de fysieke werkelijkheid. Hier zie je dat op vlak van de fysieke werkelijkheid dingen niet zo complex moeten zijn. 'Ik' is in feite dus simpelweg een term die gebruikt wordt om te verwijzen naar de persoon die aan het woord is, kwestie van verwarring te vermijden in communicatie. Het is als het ware dus een 'werkend woord', een woord dat een praktische functie heeft.

Het woord 'ik' hoeft helemaal niet te impliceren dat je een geest hebt met gedachten en interne ervaringen, omdat dan het woord ik in feite een andere invulling zal krijgen voor elk individu. We spreken dan dezelfde taal niet werkelijk omdat 'ik' voor de ene persoon een heel andere lading zal hebben dan voor de ander - afhankelijk van hoe beiden zichzelf definieren in hun geest.

In de eerste definitie wordt dus in feite de realiteit van de geest, van het bewustzijn bekrachtigd en wordt onze werkelijkheid met andere woorden onnodig meer complex gemaakt omdat we nu elke keer we het woord 'ik' uitspreken in feite de hele lading van ons complete bewustzijn naar boven halen. Terwijl, de tweede definitie is al heel wat luchtiger, simplistischer en absoluut ongecompliceerd - om niet te zeggen duidelijker en rechttoe rechtaan. Deze definitie is zelfs toepasbaar voor elk levend wezen, het staat ons toe om te realizeren dat je niet een 'denkend wezen' hoeft te zijn om een 'ik' te zijn. Elk wezen is 'ik', een individu. En elk wezen heeft een stem die telt, of het nu een denkend wezen is of niet.

Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?

Dit is een Verderzetting van "Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien als Mezelf?" in mijn proces van het onderzoeken van wat 'zelf-aanvaarding' inhoudt en wat het woord 'aanvaarding' impliceert in praktische, realistische termen.

Omdat, wat eigenaardig is aan het woord 'aanvaarding' en het feit dat dit woord zelfs bestaat als deel van mijn woordenschat - is dat het impliceert dat er ook zoiets bestaat als 'verwerping' of het 'niet aanvaarden' van iets/iemand --- omdat, als aanvaarding echt zou zijn, dan zou ik er niet eens een woord voor nodig hebben, dan zou het gewoon deel uitmaken van mijn wezen, als een realiteit die ik Leef in elk moment van ademhaling.

Dus, in deze blog wil ik een kijkje nemen naar waarom het is dat het woord aanvaarding tegelijkertijd een gebrek of gemis aan aanvaarding impliceert.en betekent. Dit wil immers zeggen dat er iets scheelt aan mijn definitie van het woord en 'begrip' van aanvaarding - omdat, hoe kan die 'aanvaarding' nu eigenlijk echt en betrouwbaar zijn als en wanneer het in wezen niet op zichzelf bestaat, als een stabiele en constante realiteit, maar als en wanneer het bestaat als een tegenpool en balanceringspunt van de tegenovergestelde ervaring?

Want, als ik dat soort gepolariseerde en voorwaardelijke definitie van het woord 'aanvaarding' hanteer en toesta te bestaan in mijn geest en in hoe ik mijn wereld en realiteit zie en begrijp --- dan creëer en manifesteer ik die gepolariseerde definitie in mijn eigen fysieke leven en in mijn fysieke wereld en omgeving --- hetgeen praktisch gezien wil zeggen dat, terwijl ik bijvoorbeeld een ervaring van Aanvaarding zoek, verlang of probeer te manifesteren, ben ik tegelijkertijd in wezen de tegenovergestelde ervaring als verwerping/afscheiding/afwijzing en een gemis aan aanvaarding aan het manifesteren -- omdat mijn defintie van het woord 'aanvaarding' nu eenmaal inhoudt dat het bestaat met een tegenpool en dat het dus niet kan bestaan zonder zijn tegenpool.

Het is dus niet verwonderlijk dat, gezien het woord en concept van 'aanvaarding' en 'aanvaard worden' bestaat in mezelf en in mijn begrip van de werkelijkheid in en als mezelf en wat ik zie met mijn ogen, dat er ook het begrip en concept van 'afscheiding' en 'afwijzing' en 'verwerping' in mezelf en in mijn begrip van de realiteit bestaat. Hetgeen dus wil zeggen dat, om deze consequentie van het woord 'aanvaarding' op te lossen, waarin aanvaarding dus in wezen afwijzing en verwerping creëert, zal ik het concept van 'aanvaarding' moeten loslaten in mijn geest, en kan 'aanvaarding' niet meer bestaan in mezelf. Enkel dan kan ik een levende statement en ervaring zijn van 'aanvaarding' --- wanneer er geen spoor meer is van gepolariseerde woorden en begrippen en betekenissen in mijn geest in verband met wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Want, zolang het begrip van 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een tegenpool van 'afwijzing' en 'verwerping' ---  zal afwijzing en verwerping ook in mezelf blijven bestaan als deel van dat gepolariseerde begrip van het woord 'aanvaarding'.

Wat ware 'aanvaarding' dus in wezen is en wil zeggen - is het loslaten van het begrip en concept van wat aanvaarding is in mijn geest, omdat dat begrip getint is door allerlei ideëen en verwachtingen en gedachten in verband met wat 'aanvaarding' wil zeggen, als tegengestelde van 'verwerping' en 'afwijzing'. En, aangezien het begrip 'aanvaarding' gekleurd en getint is door ideëen, verwachtingen en gedachten -- is het een voorwaardelijk begrip, hetgeen op zich dus wil zeggen dat er niet werkelijk sprake is van waarachtige Aanvaarding, omdat de aanwezigheid van gedachten, verwachtingen en ideëen in de definitie van het woord 'aanvaarding' impliceert dat er een uitsluiting plaatsvindt. Omdat, in het baseren van mijn definitie van het woord 'aanvaarding' op ideëen, verwachtingen en gedachten, zeg ik in wezen van 'aanvaarding is dit en niet dat', 'het is zus en niet zo', 'het is op die manier maar niet op deze manier', 'het houdt dit in maar niet dat' --- en, dat is niet 'aanvaarding', dat is uitsluiting.

Echte Aanvaarding zou zijn om geen definities, ideëen of gedachten te creëren omtrent wie ik ben of wat de realiteit is of wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit --- omdat, zolang er sprake is van gedachten, definities en ideëen ben ik bezig met het creëren van uitsluiting en afscheiding en afwijzing/verwerping. Vanuit dit perspectief bestaat 'aanvaarding' niet - althans toch niet op de manier waarop ik het altijd heb begrepen --- en dus is 'aanvaarding' iets dat ik nog moet leren kennen door middel van het daadwerkelijk Leven van dit woord en het onderzoeken van hoe ik dit woord kan Leven in en als mijn fysieke dagelijkse bestaan hier in mezelf, zowel als in mijn relatie tot mijn realiteit.


Wordt Vervolgd in Dag 469