In de
voorgaande blog zijn we begonnen met het onderzoeken van het fenomeen van meningen die gevormd worden in groepen
van mensen en hoe er in wezen niet werkelijk zoiets is als een 'unieke' mening
vanuit het perspectief dat een mening over het algemeen een resultaat is van
een verlangen in de mens om bij een groep te horen en vanuit dat verlangen de
'natuurlijke' neiging ontwikkelt om hetzelfde te gaan denken als die groep en
om de meningen en opinies van de groep te kopiëren en als het ware deel uit te
gaan maken van een 'onzichtbaar' collectief bewustzijn dat opgemaakt wordt uit
al de individuen in de groep.
Een
voordehandliggend maar zeer treffend voorbeeld van zulk 'n eenheid van geest en
collectief bewustzijn als geinduceerd door het fenomeen 'groepen' en het
verlangen in de mens om deel uit te maken van een groep of dè groep, en
tegelijkertijd van de kracht en de macht die dat collectief bewustzijn kan
hebben over het individu en de expressie van het individu in zijn realiteit, is
het leger.
Ik bedoel, in het leger wordt er moord gepleegd door individuen op
andere individuen omwille van de mening en de opinie die gedragen wordt door
die individuen - die mening zijnde bijvoorbeeld dat de mensen die vermoord
worden de 'slechterikken' zijn of om de één of andere reden het 'verdienen' om
vermoord te worden. En dit is wel degelijk een mening en opinie omdat dat in de
realiteit nu eenmaal zo niet is. Voor elk leger ter wereld is de tegenstander
'de slechterik' en omwille van dat simpele feit bestaat er in de fysieke
werkelijkheid geen echte 'slechterik' en is dit dus een mening die gevormd
wordt over de realiteit.
En waar
komt die mening anders vandaan dan van 'het leger' zelf - een opinie/mening die
doorgegeven wordt van soldaat op soldaat en die herhaald wordt in gesprekken om
zin, achtergrond en reden te geven aan waarom het is dat men doet wat men doet
in 'het leger' - zijnde 'moord plegen'. Er is immers in de realiteit geen enkel
werkelijk zinvolle reden om moord te plegen, dus heeft men dat soort meningen
en opinies zoals 'de tegenstander is slecht' of 'de andere partij verdient het
om te sterven' nodig om zin te geven aan dat wat in wezen zinloos en in feite
onzinnig is.
Als men
een mening of opinie immers genoeg herhaald wordt het uiteindelijk de 'zinnen'
die 'zin' geeft aan waarom het is dat het individu zichzelf zodanig aan een
groep heeft aangepast en zich zodanig met die groep geïdentificeerd heeft dat
het zich precies hetzelfde begint uit te drukken als de andere leden in de
groep -- en om te verbergen dat wat er werkelijk aan het startpunt van ligt is
niets meer of minder dan simpelweg een verlangen in het individu om 'erbij te
horen' en deel uit te kunnen maken van een groep en bijgevolg een specifieke
structuur te kunnen ervaren die het individu zal ondersteunen in de
persoonlijke overleving.
Het
probleem is dan echter dat wij als mens dit simplistische startpunt van onze
daden en de 'zin' de we aan onze daden geven niet inzien of beseffen omdat we
de zinnen die onze gedachten geworden zijn aannemen als ons 'ik', als onze
'individualiteit -- en dus niet opmerken dat die gedachten, als onze meningen
en opinies over dingen, in wezen het tegenovergestelde zijn van
individualiteit...
