Dag 480: Waarom Leven we Niet Wie we Zijn Vanbinnen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf" - waarin ik heb beseft dat als ik opgeef in iets waar ik mezelf in aan het toewijden was omdat ik emotioneel reageer wanneer ik zie of merk dat het mij 'niet lukt' zoals ik het had gewild, dan is dat niet een teken dat ik gefaald ben, maar eerder een teken dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wat ik eigenlijk doe of wie ik ben in wat ik doe.

Omdat, als ik eerlijk zou zijn met mezelf in relatie tot wat ik doe, en ik maak de beslissing om iets te doen of ik maak een statement dat ik mezelf toewijdt aan het bewandelen van een specifiek proces - dan zou ik die statement naleven, ik zou doorzetten wat er ook gebeurt --- ik zou niet zomaar emotioneel reageren en ineenstorten en opgeven vanaf het moment dat er een obstakel op mijn pad komt, of vanaf het moment dat ik het gevoel krijg dat het 'mij niet lukt'.

Ik bedoel, OK, het is mogelijk dat het doel dat ik probeerde te bereiken in mijn geest niet realistisch was en dat de realiteit mij dit laat zien naarmate ik mijn proces bewandel in het uitvoeren en realiseren van dit doel - maar dat is nog steeds geen reden om 'op te geven' -- het is hoogstens een opportuniteit voor mezelf om mijn benadering in relatie tot het uitvoeren van mijn plannen/proces te herzien en herschetsen zodat wat ik doe of wat ik wil bereiken wel in lijn staat met wat realistisch en praktisch uitvoerbaar is. Simpel.

Dus, deze reactie van 'opgeven' waar ik mee geconfronteerd werd in het bewandelen van mijn proces van zelf-verandering, liet mij zien dat ik mijn startpunt moet onderzoeken en veranderen in relatie tot waar ik eigenlijk mee bezig ben - en dat ik moet beginnen eerlijk zijn met mezelf over wie ik eigenlijk ben in relatie tot wat ik doe.

Dit 'eerlijk zijn met mezelf' houdt bijvoorbeeld in om te onderzoeken waar er een 'discrepantie' is tussen wie ik denk en geloof dat ik ben, als in het beeld en de idee dat ik van mezelf projecteer naar mezelf en andere mensen toe - en wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen, als de gedachten, reacties en verlangens die ik verberg in mezelf omdat ze niet overeenkomen met dat beeld/idee dat ik probeer te projecteren van mezelf. Want, zolang ik beweer dat ik bijvoorbeeld iets wil doen of iemand wil zijn of sta voor en als een bepaald principe, maar tegelijkertijd bestaan er gedachten en emotionele/gevoels reacties in mijn geest die in tegenstrijdigheid staan met mijn principes en beweringen, dan is er een probleem omdat dat wil zeggen dat ik niet één en dezelfde persoon ben vanbinnen en vanbuiten - en dat ik dus eigenlijk aan het liegen ben over wie ik ben zowel tegen mezelf als tegen andere mensen.

En, als ik lieg tegen mezelf over wie ik ben vanbinnen - waarom in godsnaam? Waarom zou ik mezelf saboteren op die manier? Omdat, dat is in essentie wat ik aan het doen ben, ik saboteer mezelf in mijn leven en in de dingen die ik doe, omdat - als ik niet 100% sta achter mijn daden, dan zal ik uiteindelijk weerstand beginnen ondervinden in de taken die ik uitvoer. Ik zal mijn aandacht bijvoorbeeld niet goed kunnen houden bij waar ik mee bezig ben omdat de waarheid van mezelf is dat ik eigenlijk niet zozeer geïnteresseerd ben in wat ik aan het doen ben -- want binnenin mezelf zijn er andere verlangens aan het spel.

En, als die verborgen verlangens mij eigenlijk saboteren in mijn leven, waar komen die verlangens dan in de eerste plaats vandaan? En waarom is het dat ik die verlangens verborgen probeer te houden in mezelf - als dat is wie ik ben vanbinnen, waarom leef ik dat dan niet gewoon?


Wordt Vervolgd in Dag 481

Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf?

Dit is een Verderzetting van "Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden" - en in deze blog zet ik verder in het transformeren van een ervaring van een 'emotionele instorting'. Tot zover had ik vastgesteld dat, nadat ik een specifiek proces had bewandeld van het veranderen van deze emotionele ervaring - een proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctieve applicatie (hetgeen je kan lezen vanaf "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1") - en ik geloofde dat deze ervaring niet meer bestond in mezelf omdat ik veel stabieler was geworden in de situaties waarin die emotionele ervaring doorgaans opkwam, werd het duidelijk dat dit patroon nog wel in mezelf bestond omdat het een paar dagen geleden toch opkwam in mezelf in een specifieke situatie.

Nu, aanvankelijk ging ik in een reactie van 'oh neen, ik heb gefaald!!!', waarin ik het hele proces dat ik tot dusver gewandeld heb in het water gooide alsof het niets waard geweest is en ik niets veranderd ben -- ik reageerde emotioneel op het emotionele patroon dat opkwam in mijn geest, waarin ik het dus erger maakte dan het in feite in werkelijkheid was.

Wat ik echter ondertussen heb vastgesteld, wanneer ik kijk naar wie ik ben nu in relatie tot mijn interne en externe realiteit in vergelijking met wie/hoe ik was voordat ik dit proces ben beginnen wandelen - is dat ik wel degelijk veranderd ben, ik ben op verschillende manieren veel stabieler geworden in mezelf en Ik geniet meer in de situaties waarin ik mij voorheen heel oncomfortabel voelde. Dus, het feit dat er in één moment een emotionele ervaring weer naar boven komt, wil absoluut niet zeggen dat er 'niets veranderd is' of dat 'al wat ik gedaan heb voor niets geweest is', neen, het is zelfs zo dat die reactie in mijn geest waarin ik onmiddellijk reageer met een gedachte van 'er is NIETS veranderd!' en 'het is allemaal voor niets geweest!' en 'ik heb gefaald!' -- dat is eerder een opzettelijke zelf-sabotage, waarin ik mezelf blindstaar op een eendimensionele gedachte en reactie in mezelf in relatie tot Wie ik Ben, maar dat is niet de realiteit.

De realiteit is dat ik zelf uitmaak precies hoe effectief mijn proces is en zal zijn - het feit dat ik die gedachten van 'ik heb gefaald' en 'het zal mij nooit lukken' en 'het maakt niets uit' geloof en vertrouw, wil enkel zeggen dat ik dit punt nog niet heb gerealiseerd voor mezelf --- namelijk dat IK dit proces bewandel. IK heb de beslissing gemaakt voor mezelf om mezelf te veranderen, dus IK zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik daadwerkelijk verander, vanbinnen en vanbuiten --- omdat IK mijn eigen leven in mijn handen heb.

Die emotionele reactie van 'ik heb gefaald!!' laat mij dus eerder een aspect zien van mezelf dat in mezelf bestaat waarin ik niet eerlijk ben met mezelf over waar ik eigenlijk mee bezig ben. Omdat, als ik werkelijk de absolute beslissing had gemaakt voor mezelf om te veranderen, en als ik werkelijk in en als die beslissing zou staan in mezelf, dan zou ik niet zo gereageerd hebben, dan zou ik in het moment zelf, wanneer ik het specifieke patroon zag opkomen in mezelf en ik mezelf in een reactie zag gaan, onmiddellijk gedacht hebben van 'ok, ik zie dat ik hier nog steeds op reageer, laat mij onderzoeken wat het is in mezelf dat ik nog niet heb overwogen, zodat ik dit patroon voor eens en voor altijd kan veranderen' --- omdat ik zou staan en bestaan in en als de levende beslissing die ik heb gemaakt voor mezelf om mezelf te veranderen.

Dus, uiteraard, als ik niet eerlijk ben met mezelf over waar ik eigenlijk mee bezig ben en waarom ik het doe, dan zal mijn proces ook niet zo effectief zijn als het zou kunnen zijn, omdat ik het niet ten volle uit doe --- ik doe het half-half en met verdeelde aandacht en focus. Net zoals ik doorheen mijn leven alles maar half-half gedaan heb - omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor wat ik doe in en met mijn leven.

Ik bedoel, mijn ervaring tijdens mijn kindertijd en mijn pubertijd en zelfs jong-volwassenheid, in relatie tot hoe ik mijn leven leidde en de dingen die ik deed, zoals schoolwerk, studies, hobbies en zelfs de relaties die ik opbouwde met mensen - was dat ik het allemaal deed omdat ik het gevoel had dat ik dat 'moest'. Ik deed het omdat ik dacht dat ik het moest doen om mijn ouders en familie tevreden te maken over mij. Ik deed het uit angst dat als ik het niet doe, ik niet zal kunnen overleven. En het is die ervaring van angst om te sterven en meer speciek angst om te verliezen wat ik 'heb' als datgene waar ik mezelf mee gedefinieerd heb in mijn leven, mijn geld, mijn spullen, mijn positieve gevoelens, die mijn hele leven bepaald en overheersd heeft --- waardoor ik, als ik terugkijk op wie of waar ik eigenlijk werkelijk was in mezelf doorheen mijn leven in relatie tot hoe ik mijn eigen leven leidde, vaststel dat ik nooit eigenlijk werkelijk geleefd heb - ik heb nooit werkelijk mezelf uitgedrukt in deze wereld, aangezien al wat ik deed aangedreven was door een ervaring van angst in de plaats van dat ik mezelf aandreef in het uitdrukken van mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 480

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1 - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2014/01/dag-436-het-veranderen-van-een-reactie.html#sthash.eldmFqQq.dpuf