Dag 659: Diep zuchten en wat erachter schuilt - Een proces van Zelf-Verandering

Als verderzetting op  Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik toepaste in het moment waarin de ervaring van irritatie zich liet zien in het moment waarin ik een diepe zucht slaakte ter reactie op het moeten herdoen van mijn bespreking. Zoals ik in de voorgaande blog deelde, besefte ik in dat moment dat het 'zuchten' niet 'zomaar' was, maar een teken van irritatie was, hetgeen op zich een teken was dat ik ergens op aan het reageren was en dat ik eigenlijk binnenin mezelf een ervaring van ongemak en spanning aan het creëren was in relatie tot het doen van mijn bespreking voor de camera - waardoor ik dan begon te reageren met irritatie en een diep zuchten elke keer wanneer ik een fout maakte en het moest herdoen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geIrriteerd te geraken en die irritatie te uiten op fysiek vlak via zuchten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met de daad van het diep zuchten en het zuchten te aanvaarden als 'normaal' en als 'wie ik ben', door niet in te zien dat zuchten een uiting is van een reactie van irritatie en dat ik door het zuchten te aanvaarden als 'normaal', ik daarin ook mijn reactie aanvaard binnenin mezelf - in de plaats van te onderzoeken waar ik op aan het reageren ben zodat ik mezelf kan stabiliseren en mezelf kan uitbreiden in en als mijn gewaarzijn als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat zuchten een uiting en uitdrukking is van frustratie en irritatie en dat frustratie en irritatie aanduiden dat ik mij ergens in mezelf inferieur en machteloos voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij machteloos en inferieur te voelen in relatie tot het geven en doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek, door binnenin mezelf te geloven dat ik dat niet kan en dat ik niet het soort persoon ben dat goed is in het spontaan kunnen aanspreken van een publiek of een persoon die de juiste 'houding', 'resonantie', 'persoonlijkheid' en 'expressie' heeft om een publiek te kunnen aanspreken en om de aandacht van een publiek te kunnen bevangen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ervaring van gespannenheid en stress te creëren in mezelf in relatie tot het doen van deze bespreking door het te benaderen vanuit allerlei geloofsystemen  en zelf-definities in mijn geest waarin ik mezelf ervan heb overtuigd dat ik niet goed ben in het aanspreken van mensen - en dat ik vanuit die stress en gespannenheid dan een reactie van irritatie in mezelf heb toegestaan te bestaan als het gevolg van het conflict dat ik in mezelf aan het creëren ben door mijn eigen expressie te onderdrukken door mezelf te beoordelen door middel van geloofsystemen en zelf-definities

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het net is doordat ik mezelf in mijn geest beoordeel en mezelf bezadel met allerhande geloofsystemen en zelf-definities waarin ik mezelf ervan overtuig dat ik 'het niet kan', dat ik mij uiteindelijk gespannen en gestresseerd voel en dat ik het gevoel creëer in mezelf dat ik het daadwerkelijk niet kan -- in de plaats van mezelf te vertrouwen in mijn vermogen om te leren en mezelf te ontwikkelen en uit te breiden om beter te worden in mijn vaardigheden en mijn potentieel te kunnen bewerkstelligen

Zie Zelf-correctieve stellingen in de volgende blog.

Dag 630: Hoe zijn 'Moeilijke Personen' in Wezen Verborgen Geschenken?

Ik had een gesprek met iemand dat ik ervoer als 'moeilijk' in de zin dat de persoon in kwestie in een ervaring van besluitloosheid zat en ik niet wist wat te doen of te zeggen om de persoon uit dat punt te halen. Ik bedoel, het hele gesprek ging in feite over het wel of niet doen van iets, en het nut en de zin van het doen van dat iets, en het nut en de zin van het leven, etcetera.

En dan op het eind van het gesprek besefte ik dat we al die tijd aan het praten en mijmeren waren over het 'doen', dat we al die tijd in feite gespendeerd hadden kunnen hebben aan het daadwerkelijk doen van datgene waar we de zin van aan het bespreken waren. Vanaf het begin van het gesprek had ik simpelweg kunnen zeggen van 'hey, waarom doen we het niet gewoon?!', 'waarom beginnen we er niet gewoon aan?!'. Maar in de plaats daarvan liet ik mezelf meevoeren in een heel gesprek waarin ik die persoon probeerde te overtuigen van de 'zin' van het 'doen' van de specifieke taak. Een gesprek waar ik mezelf uiteindelijk uitgeput door voelde.

Ik voelde dat ik in een emotionele reactie was gegaan omdat ik druk in mijn hoofd ervoer, er stond een frons op mijn voorhoofd , er was spanning in mijn middenrif en ik was vaak aan het zuchten. En omdat ik van het gesprek een emotionele ervaring maakte, voelde ik mij nadien dan ook uitgeput.

Wanneer ik dan keek naar en onderzocht waarom het was dat ik reageerde, zag en besefte ik dat ik eigenlijk reageerde op een punt dat ik zag in de ander persoon dat ik herkende in mezelf. Een punt waar ik zelf ook vaak mee te maken heb in mezelf maar wat ik op dit moment in het gesprek met deze persoon niet meteen zag. Ik zag dat punt in hem, maar besefte niet dat de reden waarom ik reageerde op het punt in hem, is omdat het eigenlijk ook in mezelf bestaat en omdat het een punt is dat voor mezelf in feite ook nog steeds 'verborgen' is, in de zin van dat ik erin participeer en dat ik het aanvaard alsof het is 'wie ik ben'.

Dit punt zijnde het praten, en met andere woorden 'denken' en 'mijmeren' over het 'doen' van dingen, in de plaats van het gewoon te doen. En mezelf in feite tegenhouden en saboteren in mijn zelf-beweging en in het 'doen' van dingen, door eerder de neiging te hebben om te zitten en na te denken en in een soort van apatische staat te verkeren.

En dus, omdat ik mij zelf nog niet volledig gewaar was van hoe ik zelf in dit specifieke 'patroon' besta in mijn geest, reageerde ik op dat patroon dat ik herkende in een ander en had ik het gevoel dat ik niet goed wist hoe ermee om te gaan. Dus, net zoals ik met hem op het einde van ons gesprek besefte dat de oplossing tot dit patroon is om simpelweg de stap te zetten om te 'doen' in de plaats van erover na te denken en te praten en tijd te verspillen met het mijmeren over het 'nut' en de 'zin' van dingen, is dit ook de oplossing voor mezelf.

Ik ben dus zeer dankbaar dat ik dit patroon als het 'probleem' dat in mezelf bestaat en ook de 'oplossing' heb kunnen ontdekken door middel van dit gesprek met deze persoon maar ook door middel van het toepassen van zelf-eerlijkheid, zoals namelijk het besef dat wanneer ik reageer op iemand anders, en wanneer ik iemand anders ervaar als 'moeilijk', dan laat dit een punt zien dat in mezelf bestaat waar ik zelf nog geen oplossing voor gevonden heb en dat ik dus ervaar als 'moeilijk'. De persoon waar ik op reageer representeert als het ware enkel dit punt in mijn wereld. Deze 'moeilijke' momenten zijn dus als het ware een geschenk voor mezelf om te leren hoe ik bepaalde punten in mezelf kan veranderen en hoe ik oplossingen kan vinden voor problemen die ik ervaar.

Meer in de volgende blog...

Dag 480: Waarom Leven we Niet Wie we Zijn Vanbinnen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf" - waarin ik heb beseft dat als ik opgeef in iets waar ik mezelf in aan het toewijden was omdat ik emotioneel reageer wanneer ik zie of merk dat het mij 'niet lukt' zoals ik het had gewild, dan is dat niet een teken dat ik gefaald ben, maar eerder een teken dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wat ik eigenlijk doe of wie ik ben in wat ik doe.

Omdat, als ik eerlijk zou zijn met mezelf in relatie tot wat ik doe, en ik maak de beslissing om iets te doen of ik maak een statement dat ik mezelf toewijdt aan het bewandelen van een specifiek proces - dan zou ik die statement naleven, ik zou doorzetten wat er ook gebeurt --- ik zou niet zomaar emotioneel reageren en ineenstorten en opgeven vanaf het moment dat er een obstakel op mijn pad komt, of vanaf het moment dat ik het gevoel krijg dat het 'mij niet lukt'.

Ik bedoel, OK, het is mogelijk dat het doel dat ik probeerde te bereiken in mijn geest niet realistisch was en dat de realiteit mij dit laat zien naarmate ik mijn proces bewandel in het uitvoeren en realiseren van dit doel - maar dat is nog steeds geen reden om 'op te geven' -- het is hoogstens een opportuniteit voor mezelf om mijn benadering in relatie tot het uitvoeren van mijn plannen/proces te herzien en herschetsen zodat wat ik doe of wat ik wil bereiken wel in lijn staat met wat realistisch en praktisch uitvoerbaar is. Simpel.

Dus, deze reactie van 'opgeven' waar ik mee geconfronteerd werd in het bewandelen van mijn proces van zelf-verandering, liet mij zien dat ik mijn startpunt moet onderzoeken en veranderen in relatie tot waar ik eigenlijk mee bezig ben - en dat ik moet beginnen eerlijk zijn met mezelf over wie ik eigenlijk ben in relatie tot wat ik doe.

Dit 'eerlijk zijn met mezelf' houdt bijvoorbeeld in om te onderzoeken waar er een 'discrepantie' is tussen wie ik denk en geloof dat ik ben, als in het beeld en de idee dat ik van mezelf projecteer naar mezelf en andere mensen toe - en wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen, als de gedachten, reacties en verlangens die ik verberg in mezelf omdat ze niet overeenkomen met dat beeld/idee dat ik probeer te projecteren van mezelf. Want, zolang ik beweer dat ik bijvoorbeeld iets wil doen of iemand wil zijn of sta voor en als een bepaald principe, maar tegelijkertijd bestaan er gedachten en emotionele/gevoels reacties in mijn geest die in tegenstrijdigheid staan met mijn principes en beweringen, dan is er een probleem omdat dat wil zeggen dat ik niet één en dezelfde persoon ben vanbinnen en vanbuiten - en dat ik dus eigenlijk aan het liegen ben over wie ik ben zowel tegen mezelf als tegen andere mensen.

En, als ik lieg tegen mezelf over wie ik ben vanbinnen - waarom in godsnaam? Waarom zou ik mezelf saboteren op die manier? Omdat, dat is in essentie wat ik aan het doen ben, ik saboteer mezelf in mijn leven en in de dingen die ik doe, omdat - als ik niet 100% sta achter mijn daden, dan zal ik uiteindelijk weerstand beginnen ondervinden in de taken die ik uitvoer. Ik zal mijn aandacht bijvoorbeeld niet goed kunnen houden bij waar ik mee bezig ben omdat de waarheid van mezelf is dat ik eigenlijk niet zozeer geïnteresseerd ben in wat ik aan het doen ben -- want binnenin mezelf zijn er andere verlangens aan het spel.

En, als die verborgen verlangens mij eigenlijk saboteren in mijn leven, waar komen die verlangens dan in de eerste plaats vandaan? En waarom is het dat ik die verlangens verborgen probeer te houden in mezelf - als dat is wie ik ben vanbinnen, waarom leef ik dat dan niet gewoon?


Wordt Vervolgd in Dag 481