Dag 480: Waarom Leven we Niet Wie we Zijn Vanbinnen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf" - waarin ik heb beseft dat als ik opgeef in iets waar ik mezelf in aan het toewijden was omdat ik emotioneel reageer wanneer ik zie of merk dat het mij 'niet lukt' zoals ik het had gewild, dan is dat niet een teken dat ik gefaald ben, maar eerder een teken dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wat ik eigenlijk doe of wie ik ben in wat ik doe.

Omdat, als ik eerlijk zou zijn met mezelf in relatie tot wat ik doe, en ik maak de beslissing om iets te doen of ik maak een statement dat ik mezelf toewijdt aan het bewandelen van een specifiek proces - dan zou ik die statement naleven, ik zou doorzetten wat er ook gebeurt --- ik zou niet zomaar emotioneel reageren en ineenstorten en opgeven vanaf het moment dat er een obstakel op mijn pad komt, of vanaf het moment dat ik het gevoel krijg dat het 'mij niet lukt'.

Ik bedoel, OK, het is mogelijk dat het doel dat ik probeerde te bereiken in mijn geest niet realistisch was en dat de realiteit mij dit laat zien naarmate ik mijn proces bewandel in het uitvoeren en realiseren van dit doel - maar dat is nog steeds geen reden om 'op te geven' -- het is hoogstens een opportuniteit voor mezelf om mijn benadering in relatie tot het uitvoeren van mijn plannen/proces te herzien en herschetsen zodat wat ik doe of wat ik wil bereiken wel in lijn staat met wat realistisch en praktisch uitvoerbaar is. Simpel.

Dus, deze reactie van 'opgeven' waar ik mee geconfronteerd werd in het bewandelen van mijn proces van zelf-verandering, liet mij zien dat ik mijn startpunt moet onderzoeken en veranderen in relatie tot waar ik eigenlijk mee bezig ben - en dat ik moet beginnen eerlijk zijn met mezelf over wie ik eigenlijk ben in relatie tot wat ik doe.

Dit 'eerlijk zijn met mezelf' houdt bijvoorbeeld in om te onderzoeken waar er een 'discrepantie' is tussen wie ik denk en geloof dat ik ben, als in het beeld en de idee dat ik van mezelf projecteer naar mezelf en andere mensen toe - en wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen, als de gedachten, reacties en verlangens die ik verberg in mezelf omdat ze niet overeenkomen met dat beeld/idee dat ik probeer te projecteren van mezelf. Want, zolang ik beweer dat ik bijvoorbeeld iets wil doen of iemand wil zijn of sta voor en als een bepaald principe, maar tegelijkertijd bestaan er gedachten en emotionele/gevoels reacties in mijn geest die in tegenstrijdigheid staan met mijn principes en beweringen, dan is er een probleem omdat dat wil zeggen dat ik niet één en dezelfde persoon ben vanbinnen en vanbuiten - en dat ik dus eigenlijk aan het liegen ben over wie ik ben zowel tegen mezelf als tegen andere mensen.

En, als ik lieg tegen mezelf over wie ik ben vanbinnen - waarom in godsnaam? Waarom zou ik mezelf saboteren op die manier? Omdat, dat is in essentie wat ik aan het doen ben, ik saboteer mezelf in mijn leven en in de dingen die ik doe, omdat - als ik niet 100% sta achter mijn daden, dan zal ik uiteindelijk weerstand beginnen ondervinden in de taken die ik uitvoer. Ik zal mijn aandacht bijvoorbeeld niet goed kunnen houden bij waar ik mee bezig ben omdat de waarheid van mezelf is dat ik eigenlijk niet zozeer geïnteresseerd ben in wat ik aan het doen ben -- want binnenin mezelf zijn er andere verlangens aan het spel.

En, als die verborgen verlangens mij eigenlijk saboteren in mijn leven, waar komen die verlangens dan in de eerste plaats vandaan? En waarom is het dat ik die verlangens verborgen probeer te houden in mezelf - als dat is wie ik ben vanbinnen, waarom leef ik dat dan niet gewoon?


Wordt Vervolgd in Dag 481

Dag 375: Heiligt het Doel de Middelen?

We zijn in de voorgaande blogs even afgeweken van de Seksuele Paranoia Series die we al een tijdje aan het doorlopen zijn - door het punt te bekijken en onderzoeken van het geloof dat de geest superieur is aan het lichaam, waarin de mensheid een realiteit heeft gecreëerd die dit oordeel, deze vergelijking, reflecteert en representeert op elk vlak --- in hoe mensen en alle andere wezens die minder kennis en informatie bezitten altijd op de één of andere manier, misbruikt, onderworpen of verwaarloosd worden door mensen die meer kennis en informatie bezitten.

Deze mensen zijn dan de 'wetenschappers', de 'geleerden', de 'gediplomeerden', de 'diplomaten' van de wereld - zij die al de beslissingen maken over en voor al het leven op aarde omdat ze zogezegd een superieure geest bezitten, omdat ze 'meer gestudeerd hebben' of superieure genen hebben of van een superieure, elitaire familie afkomstig zijn, en daardoor zogezegd beter/meer in staat zijn om beslissingen te maken in naam van iedereen.

Wie zelf-eerlijk is en kijkt naar hoe onze realiteit functioneert als de gemanifesteerde consequenties en gevolgen van die beslissingen, zal inzien en begrijpen dat er in deze vergelijking iets schort en scheelt - omdat, de meerderheid van de mensheid leeft in armoede, hongersnood of een andere vorm van misbruik en lijden, het grootste deel van de mensen die wel genoeg geld hebben, leeft in constante angst en stress omwille van een onstabiel economisch systeem/infrastructuur, terwijl een zeer kleine minderheid van 'elitaire' machtshebbers/diplomaten/'leiders' in de wereld zoveel geld en comfort en luxe hebben dat ze compleet afgescheiden en geïsoleerd bestaan van de werkelijkheid, van hoe het echte leven op aarde eraan toegaat.

En hierin, uiteraard, is het niet zo moeilijk om te begrijpen en in te zien hoe deze mensen die zichzelf hebben afgescheiden, afgesloten en geisoleerd van de dagelijkse fysieke praktische realiteit waar de meerderheid van mensen op aarde mee om moet gaan - uiteraard niet in staat zullen zijn om beslissingen te maken en 'diplomatie' en 'politiek' te voeren in naam van die meerderheid --- waarin, al hun beslissingen uiteraard gebaseerd zullen zijn op hun GELOOF dat ze 'superieur' zijn, omdat, ik bedoel: wie of wat is er dat hen daarin zal tegenspreken? Zij hebben al de kennis en informatie, al het geld, al de middelen - waardoor het voor hen uiteraard lijkt alsof ze 'superieur' en 'beter' zijn dan al degenen die niet tot dat 'clubje' behoren, het clubje van wetenschappers die enkel met elkaar akkoord gaan over hoe superieur ze zijn, over hoeveel ze weten en andere mensen niet, over hoe al wat zij weten en zeggen 'juist' is en over hoe ze altijd gelijk hebben.

En, de consequenties die zich uiteindelijk afspelen ten gevolge van die beslissingen die niet gemaakt werden in complete overweging van elk wezen en alle factoren, maar enkel op de schijnbare superioriteit van de 'gediplomeerden'/'diplomaten' - die worden afgedaan als 'noodzakelijk kwaad' --- waarin het gezien en aanvaard wordt als 'normaal' dat bij elke beslissing die gemaakt wordt, er consequenties zijn, er mensen/wezens zijn die lijden, die sterven en dat er schade berokkend wordt... collaterale schade.

Terwijl, voor wie is die schade 'collateraal'? Voor wie is het dat de schade 'verwaarloosbaar' en 'aanvaardbaar' is - als niet enkel voor zij die de beslissingen maken - voor hen geldt de statement 'het doel heiligt de middelen'. En, hoe onze politiek en diplomacie, en economie werkt in onze realiteit, is maar een reflectie van hoe wij allen werken/functioneren in en als onszelf in onze geest --- het doel heiligt de middelen. Maar als het 'doel' niet onszelf is, als het leven op aarde, als het bestaan, waar zijn we dan naartoe aan het gaan? Als het leven ten koste gaat aan het 'doel' dat we proberen te bereiken, waarin we onszelf ervan overtuigen in onze gedachten dat we doen wat het beste is  of dat we 'goede intenties hebben', dan is het duidelijk dat we niet leven voor of als onszelf, en dat we leven en handelen op basis van een IDEE, een geloof, een illusie dat zich ergens 'buiten onszelf' bevindt - zoals 'overleving', 'de hemel', 'het eeuwige leven', 'liefde', etc... allemaal ideëen en geloofsystemen die niet echt zijn, die niet zijn wie wij werkelijk zijn als HIER, als het leven op aarde dat zich afspeelt in en als dit moment van ademhaling.

En in het vertrouwen op die geloofsystemen, die zich afspelen in onze gedachten, boven de fysieke werkelijkheid, geven we alles van onszelf op, onze integriteit, onze oprechtheid, ons vermogen om onze naaste te zien als onszelf - omdat we ons blindstaren op ONS geloof, ONS idee dat we nastreven, MIJN overleving, MIJN toekomst, MIJN levensstijl, MIJN liefde, of wat het dan ook is dat we in onze gedachten hebben geplaatst als een idee dat we boven onszelf als het fysieke lichaam geplaatst hebben - een idee waarvan we niet eens inzien of beseffen dat het niet echt is, het houdt geen rekening met de fysieke realiteit, met wat echt is en dus ook niet met onszelf als wie we echt zijn als een fysiek lichaam hier in deze fysieke werkelijkheid - omdat, wat het beste is voor onszelf als het fysieke lichaam is om zorg te dragen voor het leven dat hier bestaat in elk moment van ademhaling - om niet te aanvaarden dat er consequenties zijn aan onze beslissingen, om niet te aanvaarden dat er levende wezens zijn die lijden en sterven ten gevolgen van onze beslissingen die we maken vanuit onze gedachten/ideëen/geloofsystemen --- om in elk moment zorg te dragen voor elk wezen om ons heen op dezelfde manier als wat we zouden willen voor onszelf, om de angst in onszelf van andere mensen te stoppen en te leren om eeen ander te zien als onszelf.


Wordt Vervolgd in Dag 375

Dag 352: Hoe hebben we Seksuele Stoornissen aanvaard als Normaal? - Seksuele Paranoia Series

In de Seksuele Paranoia series die ik nu een tijdje aan het doorlopen ben, waarin ik onderzoek hoe 'menselijke seksualiteit' in elkaar zit door aan zelf-onderzoek in zelf-eerlijkheid te doen - en dan zelf-vergeving en zelf-correctie toepas om 'seksualiteit' te herdefinieren en veranderen vanuit een starpunt van wat gezond verstand is in hoe seksualiteit het best beleeft wordt in en als mezelf en het 'menselijk bewustzijn' opdat seksualiteit en de seksuele beleving in en als de mens geen consequenties creëert in onze realiteit.

In dit 'onderzoek' is het dus belangrijk om na te gaan hoe onze seksualiteit en seksuele ervaringen en belevingen consequenties creëren in en als onze fysieke wereld en realiteit - consequenties zoals verkrachtingen, pedofilie, porno, impotentie, seksuele ziektes, seksuele stoornissen en allerhande vormen van seksueel misbruik.

Hier is een interessante statement, gevonden op PsycheCentral:

"Houdt in gedachten dat seksualiteit bestaat als een continuum. Er is enkel sprake van een probleem en een "seksuele stoornis" als het voor ongemak zorgt in het leven van het individu, en het individu het gedrag of probleem wil veranderen. Sommige van de onderstaande stoornissen worden gezien als gezonde delen van de normale menselijke seksualiteit. Bijvoorbeeld, als een persoon een fetish heeft en hij of zij is er OK mee (en het zorgt niet voor problemen in het leven van een ander), dan wordt het niet gezien/bestempeld als een stoornis."


Deze statement toont aan dat:

1. ons begrip van en inzicht in hoe onze interne realiteit, zoals onze gedachten, gevoelens en emoties, bijvoorbeeld in onze 'seksuele beleving' in fantasiëen, gedachten en verlangens, onszelf, ons gedrag en bijgevolg onze omgeving en de wereld impliciet beïnvloeden --- omwille van hoe er pas sprake lijkt te zijn van een 'stoornis' wanneer de innerlijke realiteit van gedachten, fantasiëen, verlangens en gevoelens zich heeft ontwikkeld tot het punt waarop het individu het zelf niet meer onder controle heeft en hij/zij lijdt onder de eigen 'seksualiteit'
2. we impliciet 'seksualiteit' hebben aanvaard als een innerlijke 'demon', een 'ervaring' die zich kan opbouwen tot een 'stoornis' die controle heeft over ons - omwille van het feit dat we de mogelijkheid in onszelf aanvaarden dat onze 'seksuele ervaring' zich zomaar zou kunnen 'ontwikkelen' en 'opbouwen' op zichzelf, zonder dat wij het zelf richting geven op een bewuste manier, en uiteindelijk kan uitgroeien tot een ervaring, een 'iets' dat macht en controle heeft over onszelf, alsof het in volledige afscheiding bestaat met onszelf - hetgeen impliceert dat het eigenlijk al een 'stoornis' was om mee te beginnen.
3. Er geen echte interesse bestaat om verantwoordelijkheid te nemen voor hoe onze geest bestaat en functioneert, omdat we niet willen loslaten van hoe we 'seksualiteit' en 'seksuele beleving' hebben aanvaard in onze geest, als een 'demon' in onszelf die het potentieel heeft om uit te groeien tot een ware stoornis die volledige controle en macht heeft over onszelf - waardoor onze wetenschap in verband met hoe seksualiteit werkt in en als de menselijke geest, en wie wij zijn en hoe wij bestaan in en als seksualiteit in onszelf, heel gelimiteerd is --- omdat, onze wetenschappelijke instituten en wetenschappelijk onderzoek afhankelijk is van geld en daardoor werken in functie van bedrijven die enkel hun producten willen verkopen en daardoor niet werkelijk geïnteresseerd zijn in het uitvoeren van onderzoek vanuit het startpunt van wat het beste is voor iedereen, maar dat onderzoek willen gebruiken om te weten hoe ze de mens in en als de menselijke geest het best kunnen besturen.

Ik bedoel, het is zelfs ten voordele van bedrijven dat mensen een seksuele stoornis ontwikkelen in zichzelf, omwille van hoe Seks de mens opsluit en consumeert in en als geheime interne verlangens - omdat, niemand durft werkelijk open zijn over wat er omgaat in onze gedachten wanneer het aankomt op seks. Het is dus in het voordeel van bedrijven die ons hun producten willen verkopen om het verlangen naar seks in de menselijke geest te gebruiken en uit te buiten teneinde daar te kunnen op inspelen in het verkopen van hun producten - en, aangezien de wetenschap gesponsord worden door geld en al het geld in de handen van de bedrijven ligt, kunnen we aannemen dat die wetenschappelijke onderzoeken en resultaten niet gebruikt worden ten voordele van iedereen.

Want, als en wanneer 'seks' en 'seksualiteit' een punt is in onszelf dat zomaar kan 'uitgroeien' tot een groot probleem voor onszelf en onze omgeving, zonder dat we zelf inzicht hebben in het hoe en waarom, dan wil dat toch zeggen dat er sprake is van een 'stoornis', van een ongezonde mentale ingesteldheid. En dus, omdat we allemaal impliciet hebben aanvaard dat seksualiteit een potentiele stoornis en problematische ervaring is, zijn we allemaal verantwoordelijkheid voor alle seksuele misdrijven en misbruiken die bestaan en uitgevoerd worden door mensen in deze wereld. Omdat, dit is wat wij als ouders en leerkrachten onze kinderen aanleren. Wij willen onze persoonlijke geheime innerlijke seksuele verlangens niet opgeven en dus zijn niet geïnteresseerd in het onderzoeken van hoe seksualiteit werkelijk in elkaar zit in en als de menselijke geest - en leren bijgevolg onze kinderen ook niet aan om verantwoordelijkheid te nemen voor yhun interne ervaringen zoals seksuele verlangens en fantasiëen, waardoor we hen toestaan open te staan voor allerlei invloeden door bijvoorbeeld de media, films, muziek, leeftijdsgroepen, familie, enzovoort -- die het potentieel hebben om hen te ondersteunen in het ontwikkelen van een seksuele stoornis in zichzelf.


Wordt vervolgd in Dag 353

Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!

Dit is een verderzetting van de serie over 'verkrachting' die ik al een tijdje aan het schrijven ben. In de vorige blogs heb ik mezelf de vraag gesteld 'wie ben ik als verkrachting?' omdat ik besef dat ik hier in deze wereld besta en dat het feit dat 'verkrachting' bestaat iets zegt over wie ik ben niet enkel als 'menswezen' maar als 'wezen', als 'bestaan' - en dat ik een verantwoordelijkheid heb in wat er bestaat in deze wereld, ook al lijkt het nog zo 'ver van mijn bed', en dat ik deze verantwoordelijkheid gewoon nooit heb ingezien omdat ik mezelf als 'menswezen' nooit heb onderzocht. Ik heb nooit onderzocht wie ik ben in relatie tot al wat bestaat, hoe ik bijdraag tot wat hier op dit moment bestaat als deze wereld --- en ik heb altijd verondersteld dat wat omgaat in mijn geest en dat 'wie ik ben' in en als mijn gedachten wereld een afgezonderde en geïsoleerde realiteit is, waarin ik schijnbaar niets te maken heb met de gruwel die ik zie plaatsvinden in deze wereld.

Maar, wat eigenaardig is, wanneer ik naar/in mijn geest en gedachten kijk, is dat wat ik zie om mij heen als 'de wereld', eigenlijk in mijn geest en gedachten bestaat --- in de vorm van allerlei angsten en verlangens --- waarin dat wat fysiek gemanifesteerd is in deze realiteit een weergave is van de gedachten die door mijn geest gaan waar ik een specifieke betekenis aan gegeven heb.

Bijvoorbeeld, ik kan zeggen dat ik 'niets te maken heb met verkrachting', met de fysieke manifestatie van 'verkrachting', omdat ik nooit iemand verkracht heb, ik heb nooit iemand geholpen met het verkrachten van een ander, en ik ben niet van plan om ooit iemand te verkrachten, het is zelfs zo goed als fysiek onmogelijk voor mij om verkrachting te plegen omdat ik een vrouw ben. Maar verkrachting is echter wel iets dat bestaat in mij, in mijn geest en mijn gedachten --- ik had al op zeer jonge leeftijd allerlei seksuele fantasiëen die opkwamen in mijn geest die vaak zeer gewelddadig en extreem waren. Ik kon me persoonlijk niet echt associëren of bewust identificeren met die beelden omdat ik 'een braaf meisje' was, hoe kan ik nu zo'n perverse geest hebben, neen, dat kan niet --- maar toch waren die beelden er, en er was een reactie op die beelden van seksuele opwinding. Dus, hoewel er op bewust vlak een absolute dissociatie, ontkenning en onderdrukking plaatsvond van die beelden van verkrachting en seksueel misbruik als de taferelen die zich afspeelden in mijn fantasie - omdat ze niet overeenkwamen met mijn bewuste 'identiteit' als dat van 'klein braaf meisje' --- maakte dat 'seksueel misbruik' wel deel uit van 'wie ik ben' in en als mijn geest en gedachten.

Dit wil zeggen dat, omdat die 'verkrachting'/'seksueel misbruik' wel degelijk deel uitmaakt van 'wie ik ben' als mijn innerlijke realiteit - maar nooit tot uitdrukking gebracht werd omdat ik een meisje/vrouw ben en omdat ik voldoende 'sociaal bewuste zelf-controlerende' gedachten heb --- dat als ik een jongen/man zou geweest zijn, en misschien een tikkeltje minder 'sociaal bewustzijn' en 'zelf-onderdrukking' zou ervaren (afhankelijk van het 'morele kompas' dat mij al dan niet hardleers aangeleerd werd door mijn ouders en omgeving) dat de mogelijkheid al heel wat substantiëler wordt dat ik wel degelijk die gedachten in verband met 'verkrachting' en seksueel misbruik zou gaan uitvoeren - en dat ik dan zelf de fysiek gemanifesteerde uitdrukking zou zijn/worden van 'verkrachting'.

In deze zin - is elk mens verantwoordelijk voor het bestaan van 'verkrachting', door hoe we collectief 'de geest' toestaan te bestaan als allerlei interne geheime misbruikende gedachten en fantasiëen. Ik bedoel, het feit dat de ene mens die gedachten/fantasiëen zal gaan uitvoeren in de fysieke werkelijkheid en de ander niet, hangt dan meer af van de specifieke situatie/context als al de factoren in het leven van dat individu die de 'drempel' verlagen om de fantasiëen om te zetten naar fysieke realiteit. Maar, 'verkrachting' bestaat in elk van ons of we het nu bewust willen of niet --- het maakt gewoon deel uit van het 'collectief bewustzijn'. (Lees mijn blog "Dag 314: Schuilt er een Ted Bundy in elk van Ons? Dossier Verkrachting in België"om te begrijpen hoe al wat bestaat in deze realiteit deel komt uit te maken van de interne realiteit van het kind door een onbewust proces van 'latent leren')

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.

 Zelf-Vergeving voor dit patroon van het niet realiseren en nemen van verantwoordelijkheid voor dingen zoals 'verkrachting' die bestaan in deze wereld door mijn fysiek voorgeprogrammeerde constitutie en situatie te gebruiken als excuus om mezelf achter te verschuilen als een schijnbaar 'onschuldig' wezen, volgt in de volgende Blog, Dag 329.
Veel vrouwen die de titel van mijn blog lazen, zullen vast gereageerd hebben met de gedachte dat wat ik bedoel met 'verantwoordelijk zijn voor verkrachting als vrouw', is dat de vrouw zogezegd 'zich maar niet zo sexy moet gedragen', of 'maar niet zo'n korte rokjes moet dragen', of 'zich maar niet zo 'vrouwelijk' moet gedragen' - lol - hetgeen zo'n eeuwenoud bijbels gegeven is, waarin Adam Eva al sinds mensheugnis beschuldigt van hem te hebben 'verleid' met haar 'vrouwelijkheid'. Laat ik even duidelijk zijn - Neen! Dit is niet wat ik met mijn titel bedoel, hetgeen je ook kan afleiden als je mijn blog hier gelezen hebt. Want, ik bedoel, die statement van 'het is haar schuld dat ik haar wil verkrachten want ze is zo sexy en vrouwelijk', waarin 'vrouwelijkheid' blijkbaar gelijk staat aan 'sexy' en 'verleidelijk' is een typisch voorbeeld van hoe mannen hun verantwoordelijkheid tegenover zichzelf als de verlangens en de reacties in zichzelf volledig van zich af hebben geschoven.

Want, ik bedoel, de vrouw IS niet 'verleidelijk' of 'sexy', ze wordt enkel zo ervaren door mannen --- mannen zien de vrouw niet als hun gelijke en geven daarin hun macht weg aan de vrouw om hem te kunnen beïnvloeden - zo gaat het immers met alles waar je jezelf boven wil plaatsen, waar je macht en controle over wil hebben, het heeft je zelf uiteindelijk in z'n macht. Dus, het is de man die zichzelf heeft 'misleid' door zichzelf in de eerste plaats boven de vrouw te willen plaatsen en macht te willen hebben over de vrouw. Want, what goes around, comes around  --- wat jij in je geest en gedachten doet tegenover een ander is wat je zelf zal ervaren want het is wat je in jezelf heb toegestaan te bestaan.

Dit is zo'n mooi voorbeeld van hoe alles in deze realiteit in werkelijkheid het tegenovergestelde is van wat het lijkt: De man gelooft graag van zichzelf dat hij de 'sterke' is, degene met het meest 'zelf-controle', degene die macht heeft over alles en die superieur is aan 'de vrouw' --- maar tegelijkertijd is hij machteloos wanneer het aankomt op zijn eigen verlangens, op zijn innerlijke reacties en ervaringen tegenover datgene waar hij zich superieur aan waant: De Vrouw. En dan is hij nog zo zelf-oneerlijk om de schuld op de vrouw te steken, komaan zeg!

Dag 158: Het Zal je Leren - Zelf Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 156: Het Zal je Leren" en "Dag 157: Het Zal je Leren - Zelf Vergeving"

ik besef dat het zelf-beeld/identiteit van 'het goede lieve meisje' dat ik heb opgebouwd in mezelf gebouwd is op de angst om 'gemeen' en 'slecht' te zijn en de negatieve energie te ervaren die ik mezelf heb toegestaan met die woorden te verbinden


ik besef dat ik deze angst als een GELOOF heb geleerd in mijn interactie met mijn primaire relaties tijdens mijn kindertijd -- waar ik leerde dat ik 'niet goed' was wanneer en als ik woede en frustratie uitte

ik besef dat ik mijn macht volledig had weggegeven aan mijn omgeving door mezelf te laten sturen en bepalen door de energetische/emotionele reactie van wrok en rancune in de plaats van mezelf te verplaatsen in de schoenen van mijn omgeving en mij te realiseren dat zij zichzelf aan het uitdrukken zijn vanuit zichzelf als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat zij hebben toegestaan te bestaan in zichzelf, hetgeen op geen enkele manier iets te maken heeft met mij persoonlijk, en aldus stabiel te blijven in en als mezelf

hierin stel ik mij tot doel om, wanneer en als ik de energetische reactie van wrok en rancune zie opkomen in mezelf, te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik hierin enkel mezelf aan het saboteren ben door mijn macht weg te geven aan mijn omgeving in en als emotionele reacties - en ik sta op in en als zelf-verantwoordelijkheid, stabiel en constant

 dat deze emotionele reactie van wrok en rancune in mezelf een voorgeprogrammeerde reactie is van de geest als het 'ik-bewustzijn' als het systeem van overleving waarin ik mezelf heb laten programmeren in en als het menselijke lichaam en dat dit systeem van overleving werkt volgens een blind programma van eigenbelang en niet volgens gezond verstand als wat het beste is voor al het leven op aarde in en als eenheid en gelijkheid met mezelf als het fysieke lichaam

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de emotionele reactie van frustratie en woede zie opkomen in mezelf als reactie op mijn omgeving die mij verhindert om mijn wil en verlangen uit te voeren, in de eerste plaats te onderzoeken of mijn 'wil' en 'verlangen' dat ik probeerde uit te voeren werkelijk zo belangrijk en speciaal was en wel het beste was voor alle wezens, in het besef dat de reactie van woede en frustratie altijd een blinde, voorgeprogrammeerde en automatische reactie is van het systeem van eigenbelang als de geest, die niet gefundeerd is door inzicht  in hoe de realiteit werkt en wie ik werkelijk ben als een levend wezen hier op aarde en/of door gezond verstand

ik stel mij tot doel om, wanneer en als ik de emotionele ervaring van frustratie zie opkomen in mezelf, één en gelijk te staan met frustratie en verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van frustratie in mezelf en niet zomaar mijn vertrouwen weg te geven aan een voorgeprogrammeerde, automatische energetische reactie

ik besef dat de ervaring van frustratie altijd uit eigenbelang komt als persoonlijke verlangens en dus niet het beste is voor allen