Dag 794: Het Veranderen van het Patroon van Beschuldiging middels Zelf-Vergeving

In deze blog deel ik de zelf-vergeving die ik zelf toepas om mezelf te ondersteunen en te assisteren om uit het patroon van beschuldiging te stappen, hetgeen ik in Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug heb omschreven. Deze zelf-vergeving is een algemene representatie van wat ik meestal spreek en/of neerschrijf wanneer ik merk dat ik aan het participeren ben in beschuldiging in mijn geest. Wanneer ik met andere woorden in mijn gedachten en emotionele ervaringen zie en opmerk dat ik een ander persoon ergens van aan het beschuldigen ben.

Deze zelf-vergeving is voor mij zo van belang in het overstijgen van beschuldiging in de geest omdat het mij assisteert in het zien wat er onder de beschuldigende gedachten en emoties schuilt. Zelf-vergeving is wat mij steeds helpt loslaten van de meer oppervlakkige lagen van de geest, zoals de bewuste gedachten en emotionele reacties waarin ik bijvoorbeeld iemand zie als de 'schuldige' of de 'reden' van mijn kwaadheid of frustratie, opdat ik tot de realisatie kan komen van hoe die beschuldiging in wezen steeds meer zegt over mezelf dan over de persoon die ik aan het beschuldigen ben.

Voor deze zelf-vergeving neem ik als voorbeeld een situatie die de vaak de neiging heeft om bij mezelf naar boven te komen, namelijk gedachten in mijn geest waarin ik denk dat een bepaalde persoon in mijn leven 'niet om mij geeft'. De beschuldiging is dan meestal in de zin van 'hij houdt niet van mij', 'hij geeft niet echt om mij', 'hij is niet in mij geinteresseerd', hetgeen meestal uitmondt in een ervaring van kwaadheid, frustratie en zelfs wanhoop binnenin mezelf omdat ik ervan uitga dat hij het mij als het ware verschuldigd is om van mij te houden, om mij te geven en interesse te tonen in mij. De volgende zelf-vergeving is wat mij heeft geondersteund om die gedachten en de ervaring van kwaadheid, frustratie en wanhoop in mezelf te kunnen loslaten:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen dat hij niet om mij geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X aan te wijzen als de schuldige en de reden waarom ik het gevoel heb dat ik niet goed genoeg ben en dat ik afgewezen wordt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van kwaadheid en beschuldiging tegenover X, waarin ik mezelf groter en sterker probeer te maken, in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf over hoe ik mij werkelijk voel, namelijk minderwaardig, klein, niet goed genoeg en afgewezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik zelf X afwijs, wegduw en beoordeel als 'niet goed genoeg' wanneer ik hem beschuldig en kwaadheid tegenover hem ervaar - en dat ik daarin in feite precies hetzelfde doe tegenover hem als waar ik hem van beschuldig

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gedrag tegenover X zowel als tegenover mezelf door mijn aandacht af te leiden in en als het beschuldigen van X -- en dus niet te zien en te beseffen dat waar ik X van beschuldig eigenlijk net is wat ik zelf doe in relatie tot mezelf zowel als X, waarin ik degene ben die mezelf zie en beoordeel als niet goed genoeg en minderwaardig en ik mezelf dus afwijs en kwets en dan ook X ga afwijzen en kwetsen omdat ik mij afgewezen en gekwetst voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in het beschuldigen van X in mijn geest in feite mijn aandacht aan het afleiden ben van mijn verantwoordelijkheid in verband met wie ik ben in relatie tot mezelf en X -- door mijn aandacht te plaatsen in X en wat X zogezegd allemaal verkeerd doet, zodat ik niet zou zien dat ik mijn eigen ervaringen zelf gecreeerd heb

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn afwijzende en beoordelende relatie die ik gecreeerd heb met mezelf te projecteren in Paul in en als het patroon van beschuldiging waarin ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor de relatie die ik met mezelf gecreeerd heb en dus liever iemand anders aanduid als de schuldige

Enzovoort…

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve doelstellingen die ik steeds als afsluiting plaats voor zelf-vergeving.

Dag 348: Hoe Programmeren we onze Kinderen om te Aanvaarden dat Leven=Lijden?

Dit is een verderzetting van "Dag 347: Is Schuld het Schild van het Ego? - Seksuele Paranoia Series", waarin ik vertrokken ben vanuit het startpunt van het onderzoeken van al de dimensies die meespelen in het bestaan van "Seksuele Fantasiëen", om te begrijpen 'wie ik ben' in en als 'Seks', 'Seksualiteit', 'Verlangen', 'Energie''Gevoelens', enzovoort - teneinde verantwoordelijkheid te kunnen nemen voor deze realiteit en specifiek voor de consequenties die hier gemanifesteerd zijn in deze wereld die een gevolg zijn van de 'Menselijke Seksualiteit' en van de manier waarop 'De Mens' 'Seksualiteit' leeft, ervaart en uitdrukt in deze wereld als wat ik gedurende mijn leven/bestaan hier op aarde steeds passief en impliciet heb aanvaard en toegestaan als een Realiteit in deze wereld.

Dit voortkomende uit het besef dat hoe de mens bestaat in deze wereld en hoe ik mezelf als mens heb toegestaan te bestaan in deze wereld, vanbinnen en vanbuiten, niet het beste is voor al het leven op aarde - en de beslissing die ik voor/als mezelf gemaakt heb om mijn leven/bestaan hier op aarde toe te wijden aan het Onderzoeken van de Aanvaarde 'Patronen' van 'Leven' en het Corrigeren van die 'Levens-Patronen' teneinde op elk vlak een Wereld te Produceren die het beste is voor elke levensvorm.

In Dag 347 heb ik de relatie tussen 'Seksuele Fantasiëen'/Seksualiteit en Schuldgevoelens onderzocht, gebaseerd op een patroon dat ik had ontdekt in mezelf als een automatisch mechanisme van zelf-onderdrukking door mij schuldig te voelen wanneer en als ik mezelf toesta te participeren in seksuele fantasiëen, gedachten, gevoelens en verlangens - en wat we in Dag 347 al geobserveerd en begrepen hadden is hoe schuldgevoelens een voorgeprogrammeerde reactie zijn van sociale manipulatie die niet werkelijk is 'wie ik ben', maar die aangeleerd is  als een specifieke overlevings-techniek.

Deze ervaring van schuldgevoel is fascinerend in hoe het een groot deel van ons bestaan bepaalt - niet enkel intern maar ook extern, in de 'Schuld' waar ons economisch systeem op gebouwd is en onder gebukt gaat --- een 'schuld' die allesbepalend is voor al het leven op aarde omwille van hoe het de menselijke samenleving vormgeeft en die tegelijkertijd 'niet echt' is omdat het een 'doorgegeven' iets is, een relikwie, net zoals hoe de schuld in onszelf ook altijd een 'relikwie' is, in hoe het steeds in verband staat met een herinnering die we met ons meedragen uit het verleden. Herinneringen die niet eens werkelijk van onszelf zijn, maar eerder gebaseerd zijn op doorgegeven beoordelingen van onze ouders en grootouders, als hoe we geleerd hebben onszelf en onze daden/expressie te beoordelen, die we dan 'onze herinneringen' en 'ons verleden' noemen, maar dat is het niet echt, het is niet echt onszelf. Net zoals de schuld in het systeem niet echt onze schuld is, het zijn niet echt wij die in de schulden zitten, omdat wij nooit werkelijk de 'bewuste' keuze of beslissing gemaakt hebben die aan het startpunt lag van het ontstaan van 'schuld', we hebben de schuld van onze voorouders overgenomen en onszelf ermee geïdentificeerd en geloven nu dat we moeten 'boeten' voor 'onze schulden'. We geloven dat het leven op aarde, ons leven/bestaan, gebukt moet gaan onder slavernij aan een economisch systeem, om 'onze schulden' af te betalen -- gewoon omdat we nooit hebben ingezien, dat we nooit de berekening gemaakt hebben en beseft hebben dat die schuld niet echt 'van ons' is, het is niet echt. Het is ons 'begrip' van 'de realiteit' dat we hebben geleerd van onze voorouders, net zoals zij die schuld hadden aanvaard als 'echt', hebben ook wij dat gedaan. Het is dat hele punt in de bijbel van de 'schulden van de vaders die tot de zevende generatie doorgegeven zullen worden' dat we nog steeds in ere houden, zonder dat we het beseffen.

Dus, het lijkt me productief om eens een kijkje te nemen in/naar hoe schuldgevoel werkt en in elkaar zit, zodat we onszelf kunnen ondersteunen in het loslaten van patronen uit het verleden die simpelweg niet het beste zijn voor onszelf en voor onze omgeving als het leven op aarde.

Een belangrijke eerste vraag die we ons kunnen stellen in het beter begrijpen van wat schuldgevoel en 'schuld' eigenlijk is - is "Wie heeft er eigenlijk baat bij?". Wie is het die voordeel haalt uit onze schuldgevoelens? Met andere woorden: als wij de 'Schuldenaren' zijn, wie is dan de 'Schuldeiser'? Omdat, wij hebben alvast geen baat bij 'schuld' of 'schuldgevoelens' - 'wij' als in 'de meerderheid'. Het is immers de meerderheid van mensen in de wereld, de middenklasse, de arbeidersklasse, de bedienden, de economische slaven, de armen maar ook de elite in de wereld - die gevangen zitten en geketend zijn aan een 'schuld' die we moeten afbetalen via belastingen. Een schuld die ergens doorheen het verleden zich heeft opgestapeld ten gevolge van beslissingen die in onze naam gemaakt zijn.

Ik bedoel, als onze overheid beslissingen neemt in onze naam, beslissingen die zogezegd het beste zijn voor ons en die gericht zijn op het creëren en garanderen van een gezonde samenleving en een houdbare welvaart-standaard die het leven op aarde aangenaam maakt voor elk van ons -- waarom en hoe is het dan mogelijk dat die beslissingen ons in de 'schulden' werken? Omdat, dit wil dan impliciet zeggen dat het blijkbaar niet de bedoeling is dat ons bestaan hier op aarde aangenaam is -- aangezien hier het principe toegepast wordt van "als je geluk wil, dan moet je een tol/schuld/boete betalen", "als je een goed leven wil, dan zal je betalen met je leven en het leven van je kinderen".

Hetzelfde geldt in de relatie tussen ouders en kinderen, waarin hetzelfde principe wordt toegepast: "als je wil dat ik voor je zorg, als je een welvaardig en gelukkig leven wil, dan moet je daarvoor betalen met je loyaliteit, trouw, respect en gehoorzaamheid aan mij(de moeder/vader)", dan zit je ook 'in de schulden' --- waarin impliciet wordt aanvaard dat 'leven is lijden'. Omdat, ik bedoel, het is maar vanzelfsprekend dat een kind bepaalde dingen nodig heeft om te kunnen leven, en dat de ouder bijgevolg zichzelf moet 'opofferen' om te zorgen voor zijn kinderen - als de ouder dit niet doet, dan heeft het kind geen schijn van kans om te overleven/leven in deze wereld. Dus, het aspect van het 'iets in ruil vragen' voor die hulp, ondersteuning en zorg - dat is iets wat impliciet en automatisch door ouders toegepast wordt en als vanzelfsprekend aangenomen wordt -- waardoor het principe van 'schuld' al vanaf de geboorte ingeprent en geprogrammeerd wordt in het kind: het gelijkstellen van 'Leven' en 'Bestaan' aan 'Schuld' - Leven=Schuld. En dus, hebben we 'schuldgevoel' als een constante, continue innerlijke negatieve ervaring, aanvaard als 'wie we zijn' als levende wezens. Het is dus niet verwonderlijk dat wij mensen geobsedeerd zijn met het zoeken/verlangen naar een positief gevoel/ervaring - en dat de mens een 'Verslaafde' is die de Wereld leegplundert op zoek naar vlucht uit de innerlijke negatiefheid.

En zodus is ons 'wereld-systeem', ons economisch model, een reflectie, een manifestatie, van het innerlijk aanvaardde principe van 'leven=schuld' en is het haast onmogelijk voor het menselijk bewustzijn om te bevatten dat het ook anders kan - dat het mogelijk is om te geven zonder iets terug te verwachten/willen/verlangen/eisen --- om te 'Ver-Geven'. Zelfs met al de consequenties, de kinderen die massaal sterven door honger, kou, ziekte, de natuur die kreunt en bloedt - kunnen, of eerder 'willen', we niet loslaten van dat principe van 'leven=schuld' --- we willen niet loslaten van de Be-Schuldigingen, van de haat, de woede, de wrok en rancune en de gedachte dat 'als ik moet lijden, dan zal iedereen lijden', de Basisvoorwaarde van het bestaan van Schuld - ik Beschuldig en ik wordt Beschuldigd en zo is de cirkel rond.


 Wordt vervolgd in Dag 349




Voor verdere ondersteuning in het begrijpen van hoe Schuldgevoelens in elkaar zitten en hoe ze ons saboteren in ons vermogen om te bestaan op een manier die het beste is voor onszelf en onze omgeving - beluister volgende Eqafe Interviews:

                       

Voor verdere ondersteuning in het begrijpen van hoe Schuldgevoelens in elkaar zitten en hoe ze ons saboteren in ons vermogen om te bestaan op een manier die het beste is voor onszelf en onze omgeving - beluister volgende Eqafe Interviews:

                        - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.be/2013/08/dag-347-is-schuld-het-schild-van-het.html#sthash.76ebxsGw.dpuf