Dag 758: Samenleven en de illusie van 'Gelijk Hebben'

Wanneer je in een groep leeft, zoals in een gezin, commune, studentenhuis, etc.. dan kan er een reactie ontstaan op wat 'de ander' gedaan heeft en een houding van 'dit is van mij, dat is van jou'. Daarmee verwijs ik naar wanneer er iets misloopt in het huis of er staat vuile afwas aan de wastafel, de living ligt er rommelig bij of iemand vergeet een taak uit te voeren die zij op zich hadden genomen. Dan is de neiging om de vinger te wijzen naar de 'schuldige' en je eigen naam te zuiveren door de positie in te nemen van 'ik heb het niet gedaan, het was hij/zij!'.

En het samenleven in de groep wordt op die manier een vorm van onderhandse en subtiele oorlogvoering omdat elk constant uit is op het beschermen van zichzelf en 'mijn spullen' en is zeer hapgraag om een ander te beschuldigen wanneer er iets misloopt.

Dit heb ik immers ondervonden met mezelf tijdens mijn verblijf hier op de Farm in een groep van mensen waar ik de voorbije twee tot drie jaar mee heb samengeleeft. Elke keer wanneer ik de keuken binnenwandelde en zag dat er afwas aan de wastafel stond van andere mensen, reageerde ik met backchat in mijn geest van 'godverdomme, niet weer! Het is altijd hetzelfde, waarom kunnen ze niet gewoon attent zijn voor hun omgeving en hun afwas doen! Nu is het weer aan een ander om deze boel op te ruimen!'.

Dan ging ik kwaad worden en liep daarna meestal gedurende een vijftal minuten rond mij kwaad te maken op deze individuen in mijn geest en te denken aan wat ik hen zou zeggen en hoe ik hen erop zou wijzen dat ze achter zichzelf moeten opruimen. Meestal besloot ik dan om de afwas daar te laten staan om dan elke keer wanneer ik de keuken weer binnengewandeld kwam weer te reageren op dezelfde manier omdat 'ze het nog steeds niet gedaan hebben!'. Ik liet de afwas dus staan omdat het mijn verantwoordelijkheid zogezegd niet was. Dat was althans wat mijn eigen gedachten mij vertelden. 'Dit is mijn verantwoordelijkheid niet, ik heb dit niet gedaan dus waarom zou ik het dan moeten opruimen!'.

En op vlak van gedachten lijkt dit een vrij logische en redelijke gedachtengang, en dit omdat ik zo ben opgegroeid om 'achter mezelf op te ruimen' en om 'verantwoordelijkheid te nemen voor mijn dingen', maar dan ook enkel mijn dingen. Ik heb met andere woorden geleerd om die afscheiding te creëren tussen 'mijn spullen' als zijnde 'mijn verantwoordelijkheid' en 'een ander zijn spullen' en dus 'hun verantwoordelijkheid' - dit is hoe we allemaal min of meer zijn aangeleerd. Dit leidt dan tot zo'n reacties van kwaadheid bijvoorbeeld wanneer ik merk dat 'een ander' zijn/haar verantwoordelijkheid niet genomen heeft voor 'zijn/haar spullen' en voor 'wat hij/zij gedaan heeft'. Die kwaadheid is in wezen een vorm van eigengerechtigdheid, gekoppeld met een idee in mijn geest van 'ik ben juist en zij zijn fout' en 'ik heb alles juist gedaan en zij hebben hier een fout begaan'.

En hoewel dit standpunt van 'juist' tegenover 'fout' toch oh zo juist aanvoelt, aangezien het ook is wat ik zelf tijdens mijn kindertijd geleerd heb van de mensen om mij heen in verband met wat het wil zeggen om verantwoordelijkheid te nemen, toch houdt het eigenlijk geen steek. En dit omdat ik het uiteindelijk ben die lijdt; ik ben het die de emotie van kwaadheid door mij heen voelt razen en ik  zit met al die backchat in mijn geest. Ik ben het die mij druk maakt over de situatie. Wanneer ik dit besefte, kwam ik tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet uitmaakt of het juist of rechtvaardig aanvoelt. Het maakt niet uit of ik gelijk heb in de situatie of niet en het maakt niet uit of ik het 'recht' heb om de ander te beschuldigen over iets. Uiteindelijk ervaar ik de pijn in mijn lichaam die afkomstig is van de emotionele ervaringen die ik ervaar binnenin mezelf als reactie op die gedachten van beschuldiging, dus wie is het dan eigenlijk die verliest in deze situatie?

Wordt vervolgd in Dag 759

Dag 663: Is reageren met Irritatie op Iemand Eigenlijk een Verborgen Zoektocht naar Eigen-Waarde?

In navolging van de voorgaande blogs in relatie tot het stoppen en veranderen van een moment van reactie tegenover een persoon, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen. Deze zijn immers noodzakelijk om de reactie richting te geven in de zin van ervoor te zorgen dat als en wanneer de reactie in de toekomst opnieuw wil naar boven komen, ik weet wie ik ben en waar ik sta in relatie tot de reactie en ik op basis van dat besef richting kan geven aan de reactie en kan voorkomen dat ik door de reactie meegezwiept zal worden.

Zelf-correctieve stellingen

Wanneer en als ik zie dat ik in een reactie van irritatie ga in mezelf jegens X en wanneer ik bijvoorbeeld reageer op haar gedrag of iets wat ze zegt - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze reactie van irritatie aanduid dat ik binnenin mezelf mijn macht heb weggegeven en ben aan het weggeven aan een idee of definitie of perceptie die ik van X gevormd heb in mijn geest en dat ik in en als dat idee, definitie of perceptie mijn aandacht en dus een deel van mezelf in en als die aandacht heb weggegeven aan dat idee/definitie/perceptie van X en daarin de ervaring en perceptie heb gecreëerd in mezelf dat ik inferieur en minder ben dan X

Dus hier zie, besef en begrijp ik dat hoe ik X zie, niet is wie ze werkelijk is omdat waar ik op aan het reageren ben, aanvankelijk met inferioriteit en daarna met irritatie, is de idee, definitie en perceptie die ik zelf van haar gevormd heb in mijn geest, waarin ik X van mezelf heb afgescheiden door haar niet te zien en te erkennen als één en gelijk met mezelf, als HIER net als ik HIER ben waarin zij niet meer is en ik niet minder, maar we beiden één en gelijk zijn met en aan elkaar als twee levende wezens

En dus stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de perceptie, idee en definitie die ik van X gevormd heb in mijn geest, als wat eigenlijk aan het startpunt ligt van de irritatie die ik in dat moment aan het ervaren ben in relatie tot haar -- omdat ik zie, besef en begrijp dat ik die irritatie niet werkelijk ervaar tegenover wie zij is, maar ik ervaar de irritatie in relatie tot het beeld en de perceptie die ik gevormd heb in mijn geest en gedefinieerd heb als X, hetgeen in feite mijn eigen fantasie is als een fictief personage in mijn verbeelding hetgeen niets te maken heeft met wie  X is als wezen

Dus, in de plaats van mijn irritatie dan te gaan uiten en projecteren naar X toe, stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik in de eerste plaats binnenin mezelf mijn aandacht heb weggegeven en dat ik mezelf heb afgescheiden van mezelf en van X als mezelf door een idee en perceptie te gaan vormen in mijn geest en dat beeld en perceptie dan aandacht en daarin waarde te gaan geven

Hierin zie, besef en begrijp ik dat het feit dat ik een beeld en idee en perceptie van X gevormd heb en dat ik X gedefinieerd heb in mijn geest in en als dat idee/definitie/perceptie, eigenlijk laat zien dat ik zelf mezelf gedefinieerd heb als een beeld, idee en perceptie in mijn geest en dat ik zelf verlang om een bepaalde aandacht en waarde te ervaren op basis van het beeld, idee en perceptie dat ik van mezelf in mijn geest gevormd heb

Hier stel ik mezelf tot doel om los te laten van het idee en de perceptie die ik van mezelf in mijn geest gevormd heb omdat ik zie, begrijp en besef dat ik als wie ik werkelijk ben niet besta in en als een idee of perceptie in de geest. Ik ben het fysieke lichaam, ik ben de simpliciteit van ademhaling, van het moment waarin ik besta als het lichaam - en de waarde van wie ik ben is niet bepaald door de aandacht die ik krijg in relatie tot het idee, de definitie of de perceptie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest, maar de waarde van wie ik ben staat één en gelijk met mijn bestaan als levend fysiek wezen en is onvoorwaardelijk HIER binnenin en als mezelf aanwezig als een inherent deel van wie ik ben

Dag 662: Reageren op een Persoon en het Toepassen van Zelf-Stabilisatie

In de voorgaande blog beschreef ik hoe ik de laatste tijd mezelf in een reactie van ongemakkelijkheid en irritatie zag gaan in relatie tot een persoon in mijn omgeving en in deze blog zal ik delen welke zelf-vergeving ik in het moment waarin ik de reactie zag opkomen in mezelf heb toegepast om mezelf vanbinnen te stabiliseren en mezelf niet te laten overweldigen door de reactie.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op X en mezelf daarin af te scheiden van haar

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd met irritatie te reageren op X haar expressie en gedrag en daarin te geloven dat haar gedrag op de één of andere manier onaanvaardbaar of slecht is - in de plaats van in te zien en te beseffen dat mijn reactie eigenlijk laat zien dat ik mijn verantwoordelijkheid voor mezelf op de één of andere manier heb weggegeven aan X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien in zelf-eerlijkheid dat ik eigenlijk binnenin mezelf mijn vertrouwen geplaatst in X om mij te begeleiden en dat ik eigenlijk X zie als mijn voorbeeld waarin ik eigenlijk verwacht van X dat zij mij leiding en sturing geeft - en dat ik daardoor reageer binnenin mezelf wanneer zij zich niet uitdrukt als hoe ik had verwacht dat ze zich zou uitdrukken

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor wat het is dat ik in X zie en wat het is dat ik van haar verwacht gebaseerd op de idee die ik van haar in mijn geest gevormd heb waarin ik mij inferieur voel in relatie tot haar -- door in mijn achterhoofd te verwachten dat zij verantwoordelijkheid neemt voor mij en dat ze zich op een specifieke manier uitdrukt tegenover mij

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te erkennen als één en gelijk met X in en als zelf-verantwoordelijkheid door X in mijn geest te plaatsen in een positie waarin ik geloof dat zij meer in staat is om verantwoordelijkheid te nemen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het feit dat ik besta als wezen met zich meedraagt dat ik verantwoordelijk ben voor mezelf als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik irritatie heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in relatie tot X waarin ik X indirect beschuldig van mijn reactie - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in feite aan het reageren ben op mezelf en op de inferioriteit die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en de afscheiding die ik van X als mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf

Dag 661: Woede-Uitbarstingen - Hoe Smoor je ze in de Kiem?

Er is een meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en weerstand.

En deze reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie reageren.

Dus in het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.

Omdat, ik bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen, waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.

En dan zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…

Als ik in de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.

In de volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten escaleren.

Dag 659: Diep zuchten en wat erachter schuilt - Een proces van Zelf-Verandering

Als verderzetting op  Dag 658: Van Weerstand om te Spreken naar Ontspannenheid: Een Praktische Toepassing deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik toepaste in het moment waarin de ervaring van irritatie zich liet zien in het moment waarin ik een diepe zucht slaakte ter reactie op het moeten herdoen van mijn bespreking. Zoals ik in de voorgaande blog deelde, besefte ik in dat moment dat het 'zuchten' niet 'zomaar' was, maar een teken van irritatie was, hetgeen op zich een teken was dat ik ergens op aan het reageren was en dat ik eigenlijk binnenin mezelf een ervaring van ongemak en spanning aan het creëren was in relatie tot het doen van mijn bespreking voor de camera - waardoor ik dan begon te reageren met irritatie en een diep zuchten elke keer wanneer ik een fout maakte en het moest herdoen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geIrriteerd te geraken en die irritatie te uiten op fysiek vlak via zuchten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met de daad van het diep zuchten en het zuchten te aanvaarden als 'normaal' en als 'wie ik ben', door niet in te zien dat zuchten een uiting is van een reactie van irritatie en dat ik door het zuchten te aanvaarden als 'normaal', ik daarin ook mijn reactie aanvaard binnenin mezelf - in de plaats van te onderzoeken waar ik op aan het reageren ben zodat ik mezelf kan stabiliseren en mezelf kan uitbreiden in en als mijn gewaarzijn als wezen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat zuchten een uiting en uitdrukking is van frustratie en irritatie en dat frustratie en irritatie aanduiden dat ik mij ergens in mezelf inferieur en machteloos voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij machteloos en inferieur te voelen in relatie tot het geven en doen van een bespreking en het aanspreken van een publiek, door binnenin mezelf te geloven dat ik dat niet kan en dat ik niet het soort persoon ben dat goed is in het spontaan kunnen aanspreken van een publiek of een persoon die de juiste 'houding', 'resonantie', 'persoonlijkheid' en 'expressie' heeft om een publiek te kunnen aanspreken en om de aandacht van een publiek te kunnen bevangen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een ervaring van gespannenheid en stress te creëren in mezelf in relatie tot het doen van deze bespreking door het te benaderen vanuit allerlei geloofsystemen  en zelf-definities in mijn geest waarin ik mezelf ervan heb overtuigd dat ik niet goed ben in het aanspreken van mensen - en dat ik vanuit die stress en gespannenheid dan een reactie van irritatie in mezelf heb toegestaan te bestaan als het gevolg van het conflict dat ik in mezelf aan het creëren ben door mijn eigen expressie te onderdrukken door mezelf te beoordelen door middel van geloofsystemen en zelf-definities

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het net is doordat ik mezelf in mijn geest beoordeel en mezelf bezadel met allerhande geloofsystemen en zelf-definities waarin ik mezelf ervan overtuig dat ik 'het niet kan', dat ik mij uiteindelijk gespannen en gestresseerd voel en dat ik het gevoel creëer in mezelf dat ik het daadwerkelijk niet kan -- in de plaats van mezelf te vertrouwen in mijn vermogen om te leren en mezelf te ontwikkelen en uit te breiden om beter te worden in mijn vaardigheden en mijn potentieel te kunnen bewerkstelligen

Zie Zelf-correctieve stellingen in de volgende blog.

Dag 616: Het Veranderen 'Ik ben niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid

Er zijn veel manieren waarop we onszelf limiteren in onszelf door middel van de gedachten die we denken over onszelf en waar we onszelf mee 'identificeren' - en die dientengevolge onze 'identiteit' worden, als wie en hoe en wat we aanvaarden als zijnde 'wie ik ben' in en als deze wereld. Het zijn al de geloofsystemen die we op herhalende wijze onszelf in het oor fluisteren in relatie tot 'wie we zijn' in verschillende situaties en omstandigheden.

Een voorbeeld daarvan is het geloof dat ik in mezelf aanvaard heb doorheen mijn leven dat ik 'niet goed met kinderen ben'. Dit geloofsysteem steekt de laatste tijd meer de kop op omdat Cesar hier rond loopt en ik dus dagelijks in het bijzijn ben van 'kinderen'. Wanneer ik dan rond Cesar ben, die ondertussen iets ouder is dan een jaar, voel ik mij over het algemeen wat ongemakkelijk in mezelf omdat die persoonlijkheid die ik heb opgebouwd in mezelf in relatie tot kinderen geactiveerd automatisch geactiveerd wordt.

Een persoonlijkheid waarin op de achtergrond van mijn geest het geloof staat dat ik 'niet om kan met kinderen' en 'ik ben ongemakkelijk rond kinderen' en 'ik ben niet goed met kinderen'. En, doordat ik mijn vertrouwen plaats in mijn geest en dus mijn gedachten, begin ik mij ongemakkelijk te voelen en begin ik die geloofsystemen te belichamen in mijn interne ervaring en externe gedrag - waardoor ik die persoonlijkheid aldus tegelijkertijd ook bevestig voor mezelf, en er uiteindelijk, naarmate ik die gedachten en geloofsystemen steeds opnieuw ga vertrouwen en geloven, mezelf van overtuig dat ik werkelijk 'niet goed met kinderen' ben en dat ik als het ware gedoemd ben om elke keer ik in het bijzijn van kinderen ben mij ongemakkelijk zal gaan voelen.

Maar wat ik nooit heb ingezien en beseft, is dat die gedachten en geloofsystemen een persoonlijkheidssysteem vormen in en als mijn geest, en enkel 'echt' lijkt als en wanneer ik erin geloof en erop vertrouw en mezelf ermee identificeer --- het is echter niet wie ik werkelijk ben als wezen. Wie ik werkelijk ben als wezen is 'plooibaar' vanuit het perspectief dat ik in elk moment de macht en het potentieel heb om te beslissen wie ik ben in relatie tot mezelf en tot de situatie waarin ik mij bevind. Ik bedoel, ik ben het die in feite op onbewust niveau beslist om mij ongemakkelijk te voelen wanneer ik in het bijzijn van kinderen ben en om die gedachten in mijn geest te geloven dat 'ik niet goed ben met kinderen'.

Ik ben het die mezelf aanvaard als zijnde 'niet goed met kinderen' omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor waar ik mijn vertrouwen in plaats en waar ik mijn macht aan weggeef en waar ik mezelf door laat sturen en bewegen. En ik heb nooit ingezien dat het aan mij is om de beslissing te maken om mijn vertrouwen te plaatsen in mijn vermogen en potentieel om te beslissen wie ik ben in elk moment.

Meer in de volgende blog in verband met het veranderen van het persoonlijkheidssysteem van 'ik ben niet goed met kinderen' en 'ik kan niet om met kinderen'.