Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap

Ter verderzetting van Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in relatie tot het punt dat ik mij realiseerde wanneer ik onderzocht waarom ik mij inferieur en ongemakkelijk voelde terwijl ik met persoon X aan het praten was. Dit zijnde namelijk het punt van het definieren van mijn waarde aan de hand en op basis van de vrouwen in mijn omgeving en hoe ik in de 'groep' lig, specifiek de groep van vrouwen.

En dit is een interessant patroon dat niet enkel bij mij in mijn geest bestaat maar het is een patroon dat heel vroeg begint in de ontwikkeling van het vrouwelijk geslacht. Namelijk die neiging om te zoeken naar bondgenoten en 'gelijken' bij andere vrouwen. De drang om 'kliekjes' te vormen, om samen dingen te doen, om een speciale bond te vormen onder vrouwelijk gezelschap.

Buiten één persoon lange tijd geleden, waren mijn vriendschappen doorheen mijn leven steeds uitsluitend van het vrouwelijk geslacht. En die vriendschappen waren steeds gedefinieerd door één primaire dominerende ervaring, namelijk een verlangen naar het ervaren van bondgenootschap, het hebben van 'gelijken'. Alsof ik op zoek was naar een groepje van mensen, of soms gewoon één enkel iemand die mij begreep en waar ik 'mezelf' bij kon zijn. In dat groepje was er steeds een ervaring van 'het is wij tegen de rest van de wereld', alsof er iets 'speciaal' was aan ons samenzijn en gezelschap en onze 'band'.

Deze ervaring heb ik steeds ervaren als 'normaal' en 'nu eenmaal iets dat ik doe', maar ik naarmate ik mijn proces van zelf-realisatie heb bewandeld, ben ik meer en meer gaan inzien dat dit gedragspatroon meer gevolgen en consequenties heeft in mijn leven en hoe ik mij over het algemeen ervaar dan ik op het eerste zicht besefte.

Ik identificeerde mij namelijk zodanig met mijn 'vriendschappen' en met de zogezegde 'band' die ik ervoer met de vrouwen in mijn omgeving en die drang om zo'n 'band' te creëren met de vrouwen om mij heen, dat ik uiteindelijk binnenin mezelf het gevoel heb dat ik mezelf of een groot deel van mezelf en mijn individualiteit verloren heb.

En dit merk ik dan pas op in momenten zoals ik in Dag 719 omschreven heb - momenten waarin ik mij minderwaardig voel binnenin mezelf omdat ik mij druk maak over hoe mijn vrouwelijke medemensen mij zien en omdat ik mezelf en 'wie ik ben' identificeer aan de hand van het verlangen om als 'gelijke' gezien en erkend te worden door die vrouwen. De ervaring van minderwaardigheid is dan het gevolg van dat verlangen en van het feit dat ik dat verlangen heb aanvaard als een inherent deel van mezelf.

Wat dit ene moment waarin ik mij ongemakkelijk en minderwaardig voelde tegenover een persoon mij dus liet zien, is een heel systeem dat bestaat in mijn onderbewustzijn sinds ik heel jong was. En het is gewoonweg door het onderzoeken van mijn interne ervaringen en het consistent zijn in dat onderzoek, dat ik tot die dieperliggende langen van mijn bewustzijn heb kunnen komen en als resultaat een begrip van mezelf kan ontwikkelen dat ik uiteindelijk kan gebruiken om mezelf te hercreëren  zodat ik er zelf voor kan zorgen dat er geen patronen of systemen in mijn geest bestaan die in feite in de weg staan van mijn ontplooiing en ontwikkeling van mijn individualiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 721

Dag 329: Ben Ik verantwoordelijk voor Verkrachting? - Zelf Vergeving

Dit is een verderzetting van "Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!". Als referentiepunt voor deze blog nemen we volgende statement:

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van verkrachting door 'mannen' te beschuldigen en mijn kwaad te voelen op mannen wanneer ik verhalen lees of hoor over vrouwen en meisjes die verkracht geweest zijn, door mezelf te identificeren met die verhalen en wat er gebeurt is met de vrouwen/meisjes in het verhaal persoonlijk op te nemen als een overlevings-reactie ---- waarin ik angst heb dat het mij ook zal overkomen -- en waarin ik dan reageer met gedachten/backchat waarin ik dingen denk zoals 'ik kan het niet begrijpen dat mannen zo slecht kunnen zijn' en 'mannen hebben helemaal geen respect voor de vouw' en 'zijn ze dan niet dat wij vrouwen altijd degene zijn die moeten lijden aan de handen van mannen in deze wereld' --- waarin ik mij kwaad voel op het 'ego' van de man, dat hij geen medelijden heeft met 'de vrouw' en dus met mij als 'vrouw'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op 'de man' in mijn gedachten wanneer ik lees of hoor over verkrachting, met de ervaring van machteloosheid, als de ervaring van angst dat ik ooit ook verkracht zal worden door mannen of een man, omdat ik eruit zie als en het lichaam heb van een vrouw - en dan vanuit die ervaring van angst en machteloosheid, als eigenbelang en zelf-preservatie, te reageren met woede en de man in mijn gedachten te beschuldigen van 'geen respect te hebben voor mij als vrouw' --- en daarin mijn rol in en als deze realiteit te ontkennen en negeren door mezelf te identificeren met beelden en woorden in deze realiteit, zoals het woord 'vrouw' en 'verkrachting' --- in de plaats van in te zien dat zolang ik reageer op deze beelden en woorden en op de verhoudingen en relaties die in deze wereld bestaan tussen mannen en vrouwen met eigenbelang als angst en woede, dan zal ik enkel bijdragen aan de problemen door erop te REAGEREN en door het probleem te beoordelen als 'slecht' - zonder zelfs de oorsprong of het startpunt van het probleem te vatten of begrijpen --- waarin ik dus in feite het probleem niet echt wil stoppen omdat ik niet doe aan preventie als het verrichten van onderzoek naar hoe de realiteit werkt, en hoe en waarom 'verkrachting' bestaat, als een deel van het 'programma' van 'de mensheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'de mensheid' als de schijnbare afscheiding tussen 'man' en 'vrouw' op basis van beelden en woorden en definities en geloofsystemen, een programma/systeem is dat doorheen de geschiedenis opgebouwd is - en dat 'verkrachting' een consequenctie is van een dysfunctionele ontwikkeling van 'de mens' en 'de menselijke samenleving' -- en dat, wanneer ik mezelf toesta te reageren op het woord 'verkrachting' of op verhalen van vrouwen/meisjes die verkracht worden, met angst en woede/verontwaardiging, dan identificeer ik mezelf met het dysfunctionele programma/systeem van de mensheid en 'de menselijke geest' en sta ik het toe te bestaan --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor de problemen die bestaan in en als de menselijke samenleving ten gevolge van een dysfunctie in de ontwikkeling van de menselijke geest, door de menselijke geest die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als 'de realiteit' als hoe ik ze aanvaard en toegestaan heb te bestaan in en als mijn ervaring van mezelf als HIER, te onderzoeken - en mezelf op die manier in staat stellen om die realiteit te sturen en vorm te geven in en als inzicht en begrip van hoe het werkt zodat het bestaat op een manier die het beste is voor allen

ik vergeef mezelf dat ik verkrachting heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in de menselijke samenleving als mezelf, door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf als de fantasiëen en gedachten, gevoelens en emoties in en als de menselijke geest  - en door nooit te hebben ingezien dat ik HIER besta, als een co-creator en medeverantwoordelijke van de menselijke samenleving en van de wereld als geheel, en dat wat ik toesta te bestaan in mezelf als wie ik mezelf toesta te zijn in en als deze wereld, is wat ik ondersteun, aanvaard en accepteer te bestaan in en als de fysieke realiteit, als een reflectie en 'evenbeeld' van 'wie ik ben' vanbinnen in en als de menselijke geest --- waarin 'verkrachting', een fysieke manifestatie is van allerlei impliciete of expliciete misbruikende gedachten en fantasiëen die ik heb toegestaan te bestaan in en als mijn geest en waar ik mezelf mee heb geïdentificeerd door erop te reageren met gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat waar ik op reageer in mezelf, als woorden en beelden in en als mijn gedachten, is waar ik mijn macht aan weggeef en wat ik toesta en aanvaard te bestaan in en als de realiteit --- door mezelf af te scheiden van datgene waar ik op reageer in mijn geest --- en daardoor, in en als die afscheiding, geen verantwoordelijkheid te nemen voor dat specifieke 'probleem' waar ik op reageer, en zo het probleem dus te laten verder bestaan --- in de plaats van de realiteit te onderzoeken op elk vlak en verantwoordelijkheid te nemen voor al wat bestaat op elke manier, door de reacties van eigen-belang en zelf-preservatie in en als de menselijke geest in mezelf te stoppen en op te staan als 'God', als 'Creator', als 'Verantwoordelijke' voor al wat HIER bestaat - als de enige echte oplossing om een wereld en realiteit te creëeren die waarlijk een hemel op aarde is


Wordt verdergezet in Dag 330

Dag 328: Ik ben een Vrouw - Wat zou ik nu Verantwoordelijk zijn voor Verkrachting?!

Dit is een verderzetting van de serie over 'verkrachting' die ik al een tijdje aan het schrijven ben. In de vorige blogs heb ik mezelf de vraag gesteld 'wie ben ik als verkrachting?' omdat ik besef dat ik hier in deze wereld besta en dat het feit dat 'verkrachting' bestaat iets zegt over wie ik ben niet enkel als 'menswezen' maar als 'wezen', als 'bestaan' - en dat ik een verantwoordelijkheid heb in wat er bestaat in deze wereld, ook al lijkt het nog zo 'ver van mijn bed', en dat ik deze verantwoordelijkheid gewoon nooit heb ingezien omdat ik mezelf als 'menswezen' nooit heb onderzocht. Ik heb nooit onderzocht wie ik ben in relatie tot al wat bestaat, hoe ik bijdraag tot wat hier op dit moment bestaat als deze wereld --- en ik heb altijd verondersteld dat wat omgaat in mijn geest en dat 'wie ik ben' in en als mijn gedachten wereld een afgezonderde en geïsoleerde realiteit is, waarin ik schijnbaar niets te maken heb met de gruwel die ik zie plaatsvinden in deze wereld.

Maar, wat eigenaardig is, wanneer ik naar/in mijn geest en gedachten kijk, is dat wat ik zie om mij heen als 'de wereld', eigenlijk in mijn geest en gedachten bestaat --- in de vorm van allerlei angsten en verlangens --- waarin dat wat fysiek gemanifesteerd is in deze realiteit een weergave is van de gedachten die door mijn geest gaan waar ik een specifieke betekenis aan gegeven heb.

Bijvoorbeeld, ik kan zeggen dat ik 'niets te maken heb met verkrachting', met de fysieke manifestatie van 'verkrachting', omdat ik nooit iemand verkracht heb, ik heb nooit iemand geholpen met het verkrachten van een ander, en ik ben niet van plan om ooit iemand te verkrachten, het is zelfs zo goed als fysiek onmogelijk voor mij om verkrachting te plegen omdat ik een vrouw ben. Maar verkrachting is echter wel iets dat bestaat in mij, in mijn geest en mijn gedachten --- ik had al op zeer jonge leeftijd allerlei seksuele fantasiëen die opkwamen in mijn geest die vaak zeer gewelddadig en extreem waren. Ik kon me persoonlijk niet echt associëren of bewust identificeren met die beelden omdat ik 'een braaf meisje' was, hoe kan ik nu zo'n perverse geest hebben, neen, dat kan niet --- maar toch waren die beelden er, en er was een reactie op die beelden van seksuele opwinding. Dus, hoewel er op bewust vlak een absolute dissociatie, ontkenning en onderdrukking plaatsvond van die beelden van verkrachting en seksueel misbruik als de taferelen die zich afspeelden in mijn fantasie - omdat ze niet overeenkwamen met mijn bewuste 'identiteit' als dat van 'klein braaf meisje' --- maakte dat 'seksueel misbruik' wel deel uit van 'wie ik ben' in en als mijn geest en gedachten.

Dit wil zeggen dat, omdat die 'verkrachting'/'seksueel misbruik' wel degelijk deel uitmaakt van 'wie ik ben' als mijn innerlijke realiteit - maar nooit tot uitdrukking gebracht werd omdat ik een meisje/vrouw ben en omdat ik voldoende 'sociaal bewuste zelf-controlerende' gedachten heb --- dat als ik een jongen/man zou geweest zijn, en misschien een tikkeltje minder 'sociaal bewustzijn' en 'zelf-onderdrukking' zou ervaren (afhankelijk van het 'morele kompas' dat mij al dan niet hardleers aangeleerd werd door mijn ouders en omgeving) dat de mogelijkheid al heel wat substantiëler wordt dat ik wel degelijk die gedachten in verband met 'verkrachting' en seksueel misbruik zou gaan uitvoeren - en dat ik dan zelf de fysiek gemanifesteerde uitdrukking zou zijn/worden van 'verkrachting'.

In deze zin - is elk mens verantwoordelijk voor het bestaan van 'verkrachting', door hoe we collectief 'de geest' toestaan te bestaan als allerlei interne geheime misbruikende gedachten en fantasiëen. Ik bedoel, het feit dat de ene mens die gedachten/fantasiëen zal gaan uitvoeren in de fysieke werkelijkheid en de ander niet, hangt dan meer af van de specifieke situatie/context als al de factoren in het leven van dat individu die de 'drempel' verlagen om de fantasiëen om te zetten naar fysieke realiteit. Maar, 'verkrachting' bestaat in elk van ons of we het nu bewust willen of niet --- het maakt gewoon deel uit van het 'collectief bewustzijn'. (Lees mijn blog "Dag 314: Schuilt er een Ted Bundy in elk van Ons? Dossier Verkrachting in België"om te begrijpen hoe al wat bestaat in deze realiteit deel komt uit te maken van de interne realiteit van het kind door een onbewust proces van 'latent leren')

Dus, waarom is het dat we nooit verantwoordelijkheid hebben genomen voor wat wij collectief in onze geest toestaan te bestaan - en dat we nooit het verband hebben gelegd tussen wat in onszelf bestaat als onze gedachten/fantasiëen en wat we zien in deze werkelijkheid? Want, ik bedoel - het is makkelijk om als vrouw mijn handen schoon te wassen van 'verkrachting' en de schuld te steken op 'de mannen', omdat ik hoogstwaarschijnlijk nooit iemand zal verkrachten gezien mijn fysieke constitutie die daar niet meteen naar gebouwd is --- maar, ik had evengoed als man geboren kunnen worden en de gemanifesteerde onderdrukte seksuele fantasiëen kunnen belichamen die in het geheim in elk mens bestaan - het is een kwestie van fysieke voorgeprogrammeerdheid en 'opportuniteit'.

 Zelf-Vergeving voor dit patroon van het niet realiseren en nemen van verantwoordelijkheid voor dingen zoals 'verkrachting' die bestaan in deze wereld door mijn fysiek voorgeprogrammeerde constitutie en situatie te gebruiken als excuus om mezelf achter te verschuilen als een schijnbaar 'onschuldig' wezen, volgt in de volgende Blog, Dag 329.
Veel vrouwen die de titel van mijn blog lazen, zullen vast gereageerd hebben met de gedachte dat wat ik bedoel met 'verantwoordelijk zijn voor verkrachting als vrouw', is dat de vrouw zogezegd 'zich maar niet zo sexy moet gedragen', of 'maar niet zo'n korte rokjes moet dragen', of 'zich maar niet zo 'vrouwelijk' moet gedragen' - lol - hetgeen zo'n eeuwenoud bijbels gegeven is, waarin Adam Eva al sinds mensheugnis beschuldigt van hem te hebben 'verleid' met haar 'vrouwelijkheid'. Laat ik even duidelijk zijn - Neen! Dit is niet wat ik met mijn titel bedoel, hetgeen je ook kan afleiden als je mijn blog hier gelezen hebt. Want, ik bedoel, die statement van 'het is haar schuld dat ik haar wil verkrachten want ze is zo sexy en vrouwelijk', waarin 'vrouwelijkheid' blijkbaar gelijk staat aan 'sexy' en 'verleidelijk' is een typisch voorbeeld van hoe mannen hun verantwoordelijkheid tegenover zichzelf als de verlangens en de reacties in zichzelf volledig van zich af hebben geschoven.

Want, ik bedoel, de vrouw IS niet 'verleidelijk' of 'sexy', ze wordt enkel zo ervaren door mannen --- mannen zien de vrouw niet als hun gelijke en geven daarin hun macht weg aan de vrouw om hem te kunnen beïnvloeden - zo gaat het immers met alles waar je jezelf boven wil plaatsen, waar je macht en controle over wil hebben, het heeft je zelf uiteindelijk in z'n macht. Dus, het is de man die zichzelf heeft 'misleid' door zichzelf in de eerste plaats boven de vrouw te willen plaatsen en macht te willen hebben over de vrouw. Want, what goes around, comes around  --- wat jij in je geest en gedachten doet tegenover een ander is wat je zelf zal ervaren want het is wat je in jezelf heb toegestaan te bestaan.

Dit is zo'n mooi voorbeeld van hoe alles in deze realiteit in werkelijkheid het tegenovergestelde is van wat het lijkt: De man gelooft graag van zichzelf dat hij de 'sterke' is, degene met het meest 'zelf-controle', degene die macht heeft over alles en die superieur is aan 'de vrouw' --- maar tegelijkertijd is hij machteloos wanneer het aankomt op zijn eigen verlangens, op zijn innerlijke reacties en ervaringen tegenover datgene waar hij zich superieur aan waant: De Vrouw. En dan is hij nog zo zelf-oneerlijk om de schuld op de vrouw te steken, komaan zeg!