Dag 742: Hoe Limiteer je Jezelf wanneer je jezelf Vergelijkt met een Ander?

 In Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander? omschreef ik hoe vergelijking de kop kan opsteken in momenten waarin je aan het converseren bent met iemand of wanneer je simpelweg in iemand's bijzijn bent. Plots komen er gedachten aanzetten in je geest waarin je jezelf in vergelijking plaatst met de persoon en dan kom je ineens tot de vaststelling dat je om de één of andere reden 'minder' bent dan die persoon omwille van een welbepaalde eigenschap die zij hebben en jij schijnbaar niet - weze het een bepaalde kledingstijl, lichaamsbouw, huidskleur, geld, leeftijd, uitdrukking, enzovoort.

Het eigenaardige aan deze gedachtengang van vergelijking met een ander persoon - en iets dat ik pas had ontdekt toen ik die gedachten van vergelijking in mijn geest nader onderzocht - is dat het een tunnelvisie vormt. In dat ene moment van vergelijking zie je namelijk maar één aspect van zowel jezelf als de ander persoon.  Al je aandacht gaat naar die ene eigenschap van jezelf en de ander en je ziet of beseft niet dat er zoveel meer is aan jezelf en de ander dan die ene eigenschap.

Maar doordat je jezelf in die ene eigenschap gaat vergelijken, geloof je als het ware dat je volledig gedefinieerd bent door die vergelijking. Het lijkt alsof, gewoon omdat jij tot de vaststelling komt dat jij niet hebt wat die ander heeft, dat je daarom 'minder' bent - dat met andere woorden de totaliteit van je wezen 'minder' is.

Iets wat je daarin dus over het hoofd ziet is de rest van jezelf, namelijk al je andere eigenschappen die jou 'jij' maken. Je ziet niet dat die ene eigenschap die in dat ene moment het allerbelangrijkste lijkt te zijn helemaal niet bepaald wie jij noch de ander is. Dat is immers de illusie die de geest creëert, dat het wel of niet hebben van die ene eigenschap de waarde bepaalt van wie jij bent. Maar in wezen is dat dus maar een gedachte die in dat ene moment in jouw geest naar boven komt.

En daarin bestaat dan de illusie, in de vergankelijkheid en vluchtigheid van je gedachten - gedachten die je in het ene moment zeggen dat je 'minder' ben dat die of deze persoon omdat jij een welbepaalde eigenschap niet hebt die zij wel hebben, maar die in het volgende moment alweer weggeëbd zijn. Een gedachte kan je in het ene moment iets doen geloven over 'wie jij bent', dat in het andere moment alweer helemaal niet relevant meer lijkt, omdat de gedachte niet blijft steken. Een gedachte is van vergankelijke aard, ook al komt dezelfde gedachte in verschillende situaties steeds naar boven, toch is het geen constante in elk moment van je leven.

Wat wel een constante is dat ben jij in en als de totaliteit van je wezen en dat is iets dat spijtig genoeg lijkt te verdwijnen in zulk 'n momenten waarin je hele aandacht gevestigd wordt op een eendimensionele en gelimiteerde gedachtengang van vergelijking.

In de Dag 743 deel ik hoe je jezelf kan ondersteunen en begeleiden om jezelf niet te verliezen in vergelijking en om in elk moment te beseffen wie jij bent als een multidimensioneel wezen - in tegenstelling tot de eendimensionele vergelijking die je geest creëert.

Dag 737: Hoe je jezelf en anderen limiteert door niet te Communiceren

In deze blog deel ik de zelf-correctieve stellingen verbonden met de zelf-vergeving stellingen in Dag 736: Verkiezen om niet te Communiceren is verkiezen om je Ego te Beschermen. De zelf-vergeving in Dag 736 onthulde hoe een weerstand om te communiceren met anderen - vooral in tijden van conflict - in wezen een bescherming is van het ego in de geest waarin je over het algemeen dingen ziet vanuit een zeer gelimiteerd perspectief.  De zelf-correctie is dan hoe dat limiterende gedragspatroon in de geest veranderd kan worden tot iets constructief.

Zelf-Correctie

Wanneer en als ik mezelf zie afzonderen en isoleren van mensen in mijn omgeving omdat ik een idee heb gevormd in mijn geest in verband met wie zij zijn of hoe ze denken en hoe ze reageren op mij omwille van hoe ik hun gedrag heb geïnterpreteerd - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat wanneer en als ik aan het reageren ben op iemand dan is dat een teken dat ik in mijn eigen geest zit in mijn persoonlijke interpretaties van het gedrag van een ander en dat ik daarin dus de werkelijkheid niet zie als wat ze in wezen is

Ik zie, besef en begrijp dat als ik de keuze maak om mij te isoleren en dus niet te praten en communiceren met de persoon in kwestie of met iemand anders die mij zou kunnen helpen om uit mijn reactie te stappen, dan maak ik in feite de opzettelijke keuze om mijn eigen ego te beschermen en dus mijn eigen persoonlijke reacties in stand te houden in de plaats van er actief aan te werken om ervoor te zorgen dat ik niet in mijn geest blijf steken en dat ik mezelf en ook mijn realiteit kan leren kennen en conflicten kan leren oplossen

Als en wanneer ik redeneringen zoals 'ik kan niet praten met die persoon want die zal mij niet begrijpen' of 'ik kan het alleen wel verwerken' als redenen voor waarom ik niet hoef te gaan praten met iemand, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat dit soort redeneringen in wezen excuses zijn die ik gebruik om mijn weerstand om te communiceren steun te geven en aldoende mijn ego en mijn geest te kunnen beschermen en mezelf gelimiteerd te kunnen blijven houden in mijn persoonlijkheid van mijn persoonlijke interpretaties en percepties van mijn realiteit

Ik zie, besef en begrijp dat ik meestal te maken heb met mijn persoonlijke ideëen over wie mensen zijn waarin ik absoluut niet zie we de mensen in mijn omgeving in werkelijkheid zijn omdat ik niet eens met hen communiceer en dus niet eens de moeite doe om hen te leren kennen als de wezens die ze eigenlijk zijn in tegenstelling tot de ideëen en percepties  tot hetgeen ik hen verminder en limiteer

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik enkel mezelf zal kunnen leren kennen buiten mijn limitaties om als en wanneer ik ook andere wezens leer kennen buiten de limitaties die ik op hen geplaatst heb in mijn geest

En dus stel ik mezelf tot doel om mijn eigen opgelegde limitaties te overstijgen door mijn reacties te toetsen aan de werkelijkheid middels communicatie toe te passen met de mensen om mij heen, en vooral wanneer ik weerstand ervaar om te communiceren met een specifiek individu - en dit in en als de realisatie en begrip dat mijn geest steeds beelden en ideëen en percepties zal creëren over de mensen in mijn omgeving om ervoor te zorgen dat ik niet zal overgaan tot communicatie en dat ik aldus gelimiteerd blijf in en als het ego van de geest - en dat het dus aan mij is om in het moment die valse angsten en schijnbare blokkades in de geest te overstijgen en in de plaats van de geest te volgen, eerder de beslissing te maken om mezelf te bewegen en communicatie tewerk te stelligen zodat ik tot het besef kan komen dat een ander mezelf is en dat het enkel de geest is die de indruk produceert dat ik andere mensen niet kan begrijpen en dat zij mij niet kunnen begrijpen. In wezen zijn we allen één en gelijk, wezens in en als dit fysieke bestaan.

Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap

Ter verderzetting van Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in relatie tot het punt dat ik mij realiseerde wanneer ik onderzocht waarom ik mij inferieur en ongemakkelijk voelde terwijl ik met persoon X aan het praten was. Dit zijnde namelijk het punt van het definieren van mijn waarde aan de hand en op basis van de vrouwen in mijn omgeving en hoe ik in de 'groep' lig, specifiek de groep van vrouwen.

En dit is een interessant patroon dat niet enkel bij mij in mijn geest bestaat maar het is een patroon dat heel vroeg begint in de ontwikkeling van het vrouwelijk geslacht. Namelijk die neiging om te zoeken naar bondgenoten en 'gelijken' bij andere vrouwen. De drang om 'kliekjes' te vormen, om samen dingen te doen, om een speciale bond te vormen onder vrouwelijk gezelschap.

Buiten één persoon lange tijd geleden, waren mijn vriendschappen doorheen mijn leven steeds uitsluitend van het vrouwelijk geslacht. En die vriendschappen waren steeds gedefinieerd door één primaire dominerende ervaring, namelijk een verlangen naar het ervaren van bondgenootschap, het hebben van 'gelijken'. Alsof ik op zoek was naar een groepje van mensen, of soms gewoon één enkel iemand die mij begreep en waar ik 'mezelf' bij kon zijn. In dat groepje was er steeds een ervaring van 'het is wij tegen de rest van de wereld', alsof er iets 'speciaal' was aan ons samenzijn en gezelschap en onze 'band'.

Deze ervaring heb ik steeds ervaren als 'normaal' en 'nu eenmaal iets dat ik doe', maar ik naarmate ik mijn proces van zelf-realisatie heb bewandeld, ben ik meer en meer gaan inzien dat dit gedragspatroon meer gevolgen en consequenties heeft in mijn leven en hoe ik mij over het algemeen ervaar dan ik op het eerste zicht besefte.

Ik identificeerde mij namelijk zodanig met mijn 'vriendschappen' en met de zogezegde 'band' die ik ervoer met de vrouwen in mijn omgeving en die drang om zo'n 'band' te creëren met de vrouwen om mij heen, dat ik uiteindelijk binnenin mezelf het gevoel heb dat ik mezelf of een groot deel van mezelf en mijn individualiteit verloren heb.

En dit merk ik dan pas op in momenten zoals ik in Dag 719 omschreven heb - momenten waarin ik mij minderwaardig voel binnenin mezelf omdat ik mij druk maak over hoe mijn vrouwelijke medemensen mij zien en omdat ik mezelf en 'wie ik ben' identificeer aan de hand van het verlangen om als 'gelijke' gezien en erkend te worden door die vrouwen. De ervaring van minderwaardigheid is dan het gevolg van dat verlangen en van het feit dat ik dat verlangen heb aanvaard als een inherent deel van mezelf.

Wat dit ene moment waarin ik mij ongemakkelijk en minderwaardig voelde tegenover een persoon mij dus liet zien, is een heel systeem dat bestaat in mijn onderbewustzijn sinds ik heel jong was. En het is gewoonweg door het onderzoeken van mijn interne ervaringen en het consistent zijn in dat onderzoek, dat ik tot die dieperliggende langen van mijn bewustzijn heb kunnen komen en als resultaat een begrip van mezelf kan ontwikkelen dat ik uiteindelijk kan gebruiken om mezelf te hercreëren  zodat ik er zelf voor kan zorgen dat er geen patronen of systemen in mijn geest bestaan die in feite in de weg staan van mijn ontplooiing en ontwikkeling van mijn individualiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 721

Dag 669: De Zelf-Limitaties die Liggen in Het Zoeken naar Vriendschap

In de voorgaande blog opende ik het onderwerp van 'vriendschap' en gebruikte ik daarin specifiek mijn persoonlijke ervaringen in mijn leven waarin 'vriendschap' voor mij steeds de basis vormde van de relaties die ik trachtte te vormen met mensen. Ik bedoel daarmee dat 'vriendschap sluiten' steeds een groot thema was in mezelf wanneer ik iemand nieuw leerde kennen en dat ik in mijn gedrag en uitdrukking in relatie tot die persoon onmiddellijk en automatisch een vriendschapsrelatie met die individu probeerde te vormen.

Een vriendschapsrelatie in de zin van dat wat er telkens in mezelf naar boven kwam, bij wie ik ook ontmoette, was ten eerste dat die persoon mij leuk moet vinden, ten tweede we moeten goed overeenkomen, we moeten aangename gesprekken kunnen voeren samen en op het einde van het gesprek is het de bedoeling dat deze persoon mij nu aanziet als een goede vriendin of tenminste iemand die ze graag heeft.

Dit was zowat waar mijn omgang met mensen zich tot beperkte. En ik zeg 'beperkte', aangezien wat er door mij heen ging, wat ik zag en hoe ik mezelf ervoer in 'sociale situaties', was letterlijk enkel mijn eigen gedachten in verband met 'vindt deze persoon mij leuk?', 'wat denkt hij/zij over mij?', en dan twijfels, onzekerheden en angsten wanneer ik hun gedrag probeerde te interpreteren om erachter te komen wat hun mening was over mij, of ze mij aanvaardden als vriendschappelijk en fijn.

Deze interne correlatie die ik in mezelf had gevormd tussen iemand tegenkomen en leren kennen, en vriendschap sluiten, zorgde ervoor dat ik compleet geobsedeerd en geconsumeerd was door dit soort onzekerheden en twijfels en angsten in mezelf die alleen maar te maken hadden met mij en met hoe de ander persoon mij zag en wat hun mening zou zijn over mij.

Het zorgde ervoor dat wanneer ik de indruk kreeg dat iemand zich niet op zijn/haar gemak voelde bij mij of niet echt met mij leek te willen praten of wanneer er stilde viel in de conversatie, dat ik dat automatisch persoonlijk opnam en zag als een teken dat ik iets verkeerd aan het doen was en dat ik er op de één of andere manier voor aan het zorgen was dat deze persoon zich niet goed voelt over mij en geen verbinding voelt met mij.

Dit is uiteraard een enorm gelimiteerde visie op de realiteit omdat het zich beperkt tot enkel wat er binnenin mezelf gaande is aan gedachten, emoties en gevoelens, en mij opsluit in mijn eigen persoonlijke wereldje waar al wat er lijkt te bestaan of belangrijk en echt lijkt te zijn, is of ik al dan niet een vorm van vriendschap kan sluiten met de persoon/personen in mijn omgeving.

Om het maar over ego-centrisme en zelf-zuchtigheid te hebben. Er is immers een hele wereld die mij voorbijgaat en waar ik het bestaan niet eens van opmerk. Een wereld die ik zou zien en opmerken als ik mijn focus zou verleggen naar buiten mezelf in de plaats van zo gefixeerd te zijn binnenin mezelf. En als ik zou inzien en beseffen dat wat er binnenin mezelf gebeurt in termen van al die intense ervaringen van gedachten, emoties en gevoelens, dat is MIJN persoonlijke realiteit die enkel binnenin mezelf bestaat. Elk mens heeft zijn/haar eigen persoonlijke interne realiteit, en dat is wat ik zou kunnen zien en leren kennen als ik maar zou inzien dat het 'vrienden maken' dat mijn geest zo op een voetstuk geplaatst heeft, mij in feite aan het verblinden is en een gelimiteerd vals beeld aan het presenteren is van de eigenlijke realiteit.

Het benaderen van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn wens om vrienden te maken en vriendschap te sluiten, saboteert mij om die mensen te leren kennen, om mij in hun schoenen te kunnen verplaatsen en om te kunnen zien wat er in hen bestaat, wie zij zijn vanbinnen en wat hun wensen, verlangens en angsten zijn.

Dag 668: Ben Jij Bepaald Door de Vriendschappen die je Hebt?

Het is interessant hoe je soms op je gemak bent bij mensen en op een comfortabele manier jezelf lijkt te kunnen uitdrukken, terwijl je in het bijzijn van andere mensen volledig lijkt toe te klappen en je zelfs ongemakkelijk voelt. Ik heb persoonlijk altijd de neiging gehad om het persoonlijk op te nemen wanneer ik mij niet op mijn gemak voelde bij iemand, ik beoordeelde mezelf steeds om mijn eigen zelf-onzekerheid.

Ik sloog mezelf vaak over het hoofd gewoon omdat de ervaring van ongemakkelijkheid en spanning opkwam in mezelf in het bijzijn van bepaalde mensen. Ik bedoel, dit is een vrij fascinerend patroon dat ik doorheen mijn leven geleeft heb.

Ik wilde steeds vriendschappen kunnen sluiten met elkieder. Ik wilde kunnen omgaan met elk mens en wilde van elk persoon dat ze mij erkenden als een vriendin. En dit is fascinerend omdat, als ik er zo op terugkijk, wat duidelijk wordt is dat ik nooit voor mezelf eigenlijk heb gekeken naar wie andere mensen zijn.

En dat in de zin van dat ik zo geobsedeerd was met het vriendschap proberen sluiten met elk persoon, dat ik niet eens zag of besefte dat niet elk persoon hetzelfde is. Ik heb nooit ingezien of begrepen dat mensen verschillende karakters en persoonlijkheden hebben. Mensen zijn verschillend, hebben verschillende voorkeuren, visies, meningen en zelf-definities.

In mijn eenzijdige verlangen om vriend van iedereen te zijn en mijn neiging om vriendschap sluiten boven alles te plaatsen, heb ik mij blindgestaard op dat verlangen en op de gedachten, gevoelens en emoties die eraan verbonden waren, zoals de gedachten waarin ik mezelf beoordeelde en over het hoofd sloeg wanneer ik de indruk kreeg dat ik een mal figuur aan het slaan was en dat mijn opzet om een vriendschap te creëren aan het falen was.

En door mij binnenin mezelf enkel te fixeren op wat er in mijn eigen geest aan het gebeuren was, op dat verlangen en de  gekoppelde gedachten, gevoelens en emoties, zag ik niet dat de realiteit om mij heen eigenlijk helemaal niet zo eenzijdig was als hoe ik dingen zag vanuit die 'vriendschaps-persoonlijkheid' binnenin mezelf. Mensen bestaan namelijk niet enkel zodat ik er vriendschap mee kan sluiten.

Ik bedoel, elk mens is anders en daarom is het ook dat ik met sommige mensen een bepaalde 'klik' en 'verbinding' zal ervaren en met andere mensen absoluut niet. En terwijl ik dat fenomeen steeds heb ervaren en gezien als mijn fout en mijn schuld, als en wanneer ik die 'klik' niet kon maken of ervaren met een bepaald individu, heb ik nooit ingezien of beseft dat het absoluut niets te maken heeft met mij en mijn vaardigheden om vriendschap te sluiten. Het heeft te maken met het feit dat het concept 'vriendschap' op zichzelf in feite iets enorm oppervlakkig is dat geen rekening houdt met het feit dat elk mens een individu is.

Het concept vriendschap als hoe ik het steeds gekend heb, scheert elk mens over dezelfde kam en creëert de illusie dat zij die veel vrienden hebben en snel en makkelijk 'vriendschap sluiten' met anderen beter zijn dan zij die geen of minder vrienden hebben. Maar daarin gaat elke individualiteit verloren omdat elk mens nog enkel gedefinieerd wordt door zijn of haar capaciteit om vrienden te hebben.

In de realiteit is vriendschap zo een oppervlakkige dimensie dat het compleet verwaarloosbaar is wanneer het aankomt op het werkelijk leren kennen van mensen. Wanneer je mensen leert kennen enkel omdat je waarde hecht aan het hebben van vrienden, dan zal je hen niet leren kennen als individu, omdat je enkel op zoek bent naar een persoonlijke waarde verbonden met je ogenschijnlijke vermogen om vrienden te maken. Wat je ziet in een ander is dus je eigen ego en niet wie die persoon in werkelijkheid is als individu.

Dat is ook waarom je het gevoel kan hebben dat je je vrienden eigenlijk niet werkelijk kent en dat hoewel je 'hechte' vriendschappen hebt met mensen, er toch steeds iets lijkt te ontbreken - een bepaalde intimiteit die veel dieper en echter is dan wat je ervaart in al je 'vriendschappen'.

Wordt vervolgd in Dag 669

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 525: Het Principe van Zelf-Zuivering - De Eerste Stappen in Je Proces die Maak je Alleen

Dag 525: Het Principe van Zelf-Zuivering

De eerste Stappen in Je Proces die Maak je Alleen

Wat ik dus merkte wanneer ik mijn beslissing deelde met mijn omgeving in het begin van mijn proces - mijn beslissing om een proces te bewandelen van het leren kennen van mijn eigen geest en mijn eigen bestaan in en als mezelf en mijn wereld - is dat de mensen in mijn leven deze beslissing niet zagen zoals ik het zag. Ik kreeg het begrip niet waar ik naar op zoek was en dat ik verwachtte.

Want, ik bedoel, wat fascinerend is, is dat ik het gewend was om in 'overeenkomst' te zijn met mijn omgeving wanneer het aankwam op hoe ik dingen zie, hoe ik dingen ervaar, hoe ik reageer op mijn omgeving, mijn meningen over de wereld, enzovoort. Ik was het gewend om 'vrienden' en 'familie' te hebben, in de zin van mensen die mij 'bijstaan' in 'wie ik ben', in hoe ik mezelf ervaar, in hoe ik de wereld ervaar en specifiek in mijn bestaan en leven en 'overleving' in deze wereld en realiteit. Dat is hoe mijn leven steeds verlopen is - ik ondervond altijd ondersteuning van mijn omgeving en confirmatie in relatie tot hoe mijn geest werkte en hoe ik mezelf ervoer in relatie tot mijn fysieke realiteit.

Maar nu plots was dat er niet, nu plots leek mijn omgeving mij niet te begrijpen wanneer ik vertelde dat ik mijn geest wil leren kennen. Plots kwamen er vragen mijn richting uit van 'maar waarom? Waarom wil je je geest leren kennen? Dat hoeft toch helemaal niet!'. En dat was ik niet gewoon, om niet min of meer dezelfde visie te hebben op de realiteit als de mensen in mijn leven. Ik verwachtte dat ze onmiddellijk zouden zien wat mijn startpunt was in mezelf, dat ze 'mij' zouden zien, als wie ik ben en hoe ik mezelf ervoer binnenin mezelf… maar dat was niet zo. In de plaats daarvan werd ik tegemoet gekomen met onbegrip in relatie tot het enige dat voor mij op dat moment gezond verstand leek te zijn --- onderzoek je bestaan, onderzoek jezelf, verander jezelf en je verandert het bestaan.

Dat was voor mij toen een zeer interessante en waardevolle ervaring, nu dat ik erop terugkijk - omdat het als het ware een 'test' was voor mij om te zien waar ik eigenlijk werkelijk sta in mezelf. Ik bedoel, de test was om te zien of ik 'echt' ben in wat ik zeg. En 'echt' vanuit het perspectief dat ik aan mezelf moest bewijzen dat ik, voor het eerst in mijn leven, 'alleen' kan staan in iets of zal ik eerder 'vallen' en akkoord gaan met mijn omgeving in de zin van dat ik zal stoppen met mijn proces, mijn beslissing zal verlaten en ermee akkoord gaan dat 'het leven' niet iets is dat bevraagd of onderzocht moet worden en dat er op zich niets mis is met hoe het leven op dit moment bestaat in en als deze fysieke realiteit en dat er ook niets veranderd moet worden.

Want, dit was het eerst in mijn leven dat ik iets ervoer in mezelf en dat ik in mijn bewustzijn ergens achter stond dat anders was dan waar mijn omgeving achter stond en dat mijn omgeving uitdrukte. Ik was ook een individu dat niet meteen een eigen mening had en die maar al te makkelijk zich plooide naar hoe andere mensen zich uitdrukte en zichzelf onderdrukte om 'erbij te kunnen horen' en meer te kunnen zijn zoals andere mensen. Daarom was dit specifieke punt zeer confronterend voor mij - ik moest nu als het ware alleen staan in wat ik zei en wat ik uitdrukte.

In het begin was dat dan ook niet makkelijk, omdat ik in mijn geest allerhande automatische voorgeprogrammeerde technieken en mechanismen gebruikte om toch nog de ondersteuning van mijn omgeving te kunnen verwerven zodat ik dat punt van 'alleen staan' niet zou moeten onder ogen komen…

Wordt Vervolgd in Dag 525