Dag 183: Wat als ik een Fout maak?!!

Wat ik in mezelf heb gemerkt als de reden waarom ik eerder op mijn gedachten vertrouw dan op fysieke beweging in en als ademhaling is de angst om 'fouten' te maken, de angst om 'het niet juist te doen', waarin ik dus veronderstel dat ik in mijn gedachten 'weet' wat 'juist' is, gebaseerd op allerlei geloofsystemen die ik in mijn geest gecreëerd heb over 'het proces', 'zelf-eerlijkheid', 'zelf-realisatie' en 'zelf-verantwoordelijkheid'. Waarin ik met andere woorden een persoonlijke 'religie' gemaakt heb van 'het proces van zelf-realisatie', waarin alles draait rond MIJN verlangen om 'een goede ziel' te zijn, die de regels volgt en daar uiteindelijk hopelijk een beloning voor zal krijgen --- hetgeen gebaseerd is op ANGST om gestraft te worden, uiteraard bepaald door allerhande herinneringen in mijn geest van hoe ik vroeger bestraft en beschuldigd geweest ben door mijn omgeving omwille van zogezegde 'fouten' die ik had gemaakt.

In en als die reactie van angst op mijn omgeving, heb ik mezelf volledig afgescheiden van mezelf ALS mijn omgeving, van het besef en de realisatie dat ik mijn omgeving BEN. Alles dat ik ooit in mijn leven heb gedaan in en als bijvoorbeeld 'spirituele paden' die ik heb bewandeld, geloofsystemen en technieken om 'verlicht te worden' en 'één te worden met God/het Universum', is altijd geweest op basis van het verlangen om 'juist' te zijn, en 'het juiste pad te bewandelen' waar mij aan het einde zogezegd een 'beloning' wachtte, zoals 'de hemel', 'verlichting', 'gelukzaligheid, waarin ik mezelf afscheidde van de realiteit die HIER aanwezig is uit ANGST, als de ervaring die ik in mezelf had aanvaard als 'wie ik ben'.

En net zoals toen, heb ik van Desteni en 'het proces van zelf-realisatie' zo een religie gemaakt, als een pad dat mij ergens toe zal leiden, naar één of andere geweldige ervaring van 'eenwording', als mijn beloning voor de moeite die ik heb gedaan om zogezegd 'het juiste' te doen in en als 'het nemen van verantwoordelijkheid voor het bestaan' --- waarin ik de bal volledig heb misgeslagen door niet in te zien dat 'zelf-realisatie' in wezen net het opgeven is van ANGST, als de voedingsbodem van het 'pad' dat ik bewandel in en als mijn geest. 'Zelf-realisatie' is inzien dat ik al HIER ben, ik ben altijd al HIER geweest, ik ben de fysieke realiteit, ik ben alles dat ik aanraak, alles dat HIER bestaat en dus deel uitmaakt van mijn onmiddellijke omgeving, van mijn wereld. En 'wie ik ben', is wat ik zelf bepaal op basis van hoe ik omga met wat HIER bestaat als de fysieke werkelijkheid, in en als het besef dat hoe ik een ander behandel is in wezen hoe ik mezelf behandel, en wat ik toesta te bestaan in een ander, als hoe ik over hen denk in mijn geest, is wat ik toesta te bestaan in mezelf als mijn interne ervaringen.

Dus als ik neerkijk op een ander in en als de ervaring van woede en frustratie, sta ik inferioriteit toe te bestaan in de ander en dus in mijn wereld en dus in mezelf - omdat ik niet inzie dat hoe ik een ander behandel als het leven is hoe ik mezelf behandel als het leven in en als mezelf -- waarin en hoe ik uiteindelijk de ervaring van en in mezelf schep/creëer. Dus als ik een ander niet liefheb als hoe ik zelf liefgehebd zou willen worden, manifesteer ik in wezen in mezelf de ervaring die ik toesta te bestaan in mezelf tegenover 'de ander', als dus 'een gebrek aan liefde'. Hierin zal ik bijvoorbeeld bestaan in en als een verlangen om liefgehebd te worden door anderen, zonder ooit werkelijk die liefde te ervaren in mezelf omdat ik niet heb beseft dat ik enkel zal ervaren in mezelf wat ik toesta te bestaan in mezelf tegenover een ander als mezelf, en dat ik hierin de creator ben van mezelf als mijn innerlijke ervaring van mezelf.

Give and You will Receive

en dus 

Give as you would like to Receive

Wordt vervolgd in Dag 184