Ik heb
doorheen mijn leven hier op aarde een eigenaardige relatie met relaties gehad,
in de zin van dat ik, eens ik begon aan het verkennen van 'liefdesrelaties' en
eens ik begon aan het proces van het 'hebben van een relatie' en het 'hebben
van een partner', veranderde ik als persoon compleet. Ik was ongeveer 21 jaar
toen ik voor de eerste keer een relatie had met een man, en voor de eerste keer
seks had. 21 jaar is jonger dan de leeftijd waarop mensen doorgaans beginnen aan relaties
tegenwoordig - maar leeftijd speelt hoedanook geen rol omdat, mijn ervaring was
niet meer of minder een testament van 'maturiteit'.
Ik
bedoel, 21 jaar, maar zonder enige ware kennis van of inzicht in hoe relaties
eigenlijk in z'n werk gaan. Ik zag de mensen in mijn omgeving wel relaties
aangaan, en ik had een voorbeeld aan mijn ouders en grootouders en de mensen in
mijn leven die ook 'relaties hadden', maar op geen enkele echte substantiele
manier had ik enig begrip van waar ik eigenlijk aan begon.
Ten
eerste 'viel' ik zowat in de relatie, in de zin van dat hij mij kuste, er kwam
een gevoel op in mezelf, ik volgde dat gevoel, we hadden seks, en 'patat', we
hebben 'een relatie'. Zo gaat dat dan. Communicatie? Nope. Elkaar leren kennen?
Nope. Eerst een Vriendschap en overeenkomst opbouwen? Nope. Eerst onderzoeken
om te zien of we eigenlijk wel bij elkaar zouden passen? No way! Enkel
gevoelens die… zomaar van nergens en overal komen. Waar kwamen die gevoelens
zelfs vandaan? Dat wist ik niet. Al wat er door mijn geest ging was
voorgeprogrammeerde onderbewuste gedachtenpatronen die gingen van 'yay, ik heb
een relatie nu' en 'een relatie hebben is goed' en 'ik ben om de één of andere
reden op de één of andere manier speciaal en belangrijk omdat ik een relatie
heb'. Dat waren de achterliggende geloofsystemen die de drijvende kracht
vormden van waarom het was dat ik dat 'gevoel' had in mezelf dat ik deze
relatie 'wil' en dat het 'juist' is om deze relatie met deze persoon aan te
gaan.
Die
eerste relatie heb ik zo'n twee jaar uitgekeken. We gingen samenwonen na één
jaar. Was ik zwanger geworden ondertussen, dan had ik het kind waarschijnlijk
gehouden en samen met hem proberen op te voeden, als 'moeder' en 'vader'. Dat
is immers 'wat je hoort te doen' in 'een relatie', en dat is 'hoe een relatie
in z'n werk gaat', volgens de voorbeelden die ik had gezien in mijn omgeving en
werkelijkheid doorheen mijn kindertijd en mijn leven hier op aarde. Maar wat ik
nooit heb ingezien in verband met die 'voorbeelden', is dat het in feite maar
'beelden' zijn, en die 'beelden' zijn een eendimensionele representatie van
'een werkelijkheid', maar het is niet 'de realiteit'. De realiteit is heel wat
anders dan een beeld.
Wat ik
heb geleerd in de twee kortstondige relaties die ik heb mogen ervaren in mijn
jonge leven, is dat het heel makkelijk is om jezelf ervan te overtuigen dat
alles goed gaat en dat je goed bezig bent en dat je gelukkig bent - omdat je
leven veel aan het gelijken is op de 'voor-beelden' die in je onderbewuste
geest gebrand staan in verband met wat 'goed' en 'positief' en 'normaal' en
'juist' is in termen van 'het hebben van een relatie' -- dus denk je van 'ja,
alles is goed in mijn leven'. Maar wat je niet opmerkt is dat je, in de
eigenlijke realiteit, eigenlijk niet echt 'gelukkig' bent - vanuit het
perspectief dat je eigenlijk in constante angst bestaat dat je dat mooie
plaatje zou verliezen. En, door die angst ben je jezelf aan het veranderen in hoe
je eruit ziet, hoe je dingen doet, hoe je praat, hoe je omgaat met mensen
enzovoort -- op zo'n subtiele wijze dat je het zelf niet eens merkt. Je schuift
jezelf aan de kant om iemand en iets te worden dat 'goed genoeg' is om in dat
mooie plaatje van 'de relatie' te passen dat je in je geest hebt omdat je denkt
dat je de relatie op die manier staande zal kunnen blijven houden.
Maar, wat
ik daarin ook beseft heb, is dat de relatie als een spiegel is voor wie je bent
in jezelf. En dat het net zo is dat, als jij jezelf opgeeft en aan de kant
schuift en als jij geen respect hebt voor jezelf omdat je de relatie en je
partner boven jezelf plaatst en meer waarde geeft dan jezelf --- dan zal de
relatie en je partner jou ook uiteindelijk aan de kant schuiven en geen respect
hebben voor jou.
Wat is
'een relatie' immers? Een relatie zou simpelweg een overeenkomst moeten zijn
tussen twee wezens om samen een leven te bewandelen en elkaar te ondersteunen
in het bereiken en verwezenlijken van het eigen hoogste potentieel. Maar, als een relatie wil zeggen dat jij gaat
afbraak doen aan wie je zelf bent vanbinnen, en je wordt een emotioneel wrak,
en je hebt geen oog meer voor wie je zelf bent en wat jij wil van je leven en
wat jij zelf belangrijk en interessant vindt om te doen in deze wereld en
realiteit --- wat is 'de relatie' dan eigenlijk? En, waarom sta je dat soort
'relatie', hetgeen eigenlijk meer lijkt op een gevangenis, toe te bestaan in
jezelf en je leven?
Wat ik
heb ingezien, voortgaande op hoe mijn twee relaties zijn verlopen, is dat hoe
ik de relatie ervaar en hoe de relatie verloopt --- is een weerspiegeling van
wie ik ben vanbinnen, van hoe ik in relatie sta tot mezelf. Ook mijn
partnerkeuze en de wijze waarop deze persoon in interactie zal treden met mij
en hoe ik die interactie zal interpreteren en ervaren in mezelf, is volledig
bepaald door hoe ik in relatie sta met mezelf. Dus, in mijn relaties bestond ik
in een constante angst om mijn partner te verliezen en om afgewezen te worden -
en ik probeerde mezelf te veranderen om die angst te vermijden, en ik probeerde
hem met hand en tand te behagen om te kunnen vermijden wat eigenlijk
onvermijdelijk was, namelijk dat hij het zou uitmaken met mij of dat de relatie
op de één of andere manier op de klippen zou lopen. En dit had nooit iets te
maken met wie hij was, ook al kon ik mezelf er in mijn geest altijd wel van
overtuigen dat hij het was die niet om mij gaf en dat hij het was die geen
respect had voor mij -- neen, het had te maken met mijn gebrek aan respect voor
mezelf. Ik gaf nooit genoeg om mezelf om mijn expressie te eren en te
respecteren, ik onderdrukte mezelf, ik beoordeelde mezelf, ik dacht dat ik niet
goed genoeg was, ik wees mezelf af door mijn beslissingen niet te baseren op
wat meetbaar het beste zou zijn voor mezelf. Ik nam het heft van mijn eigen
leven niet in handen door relaties aan te gaan met mensen die ik niet eens
fatsoenlijk kende - mensen die uiteindelijk niet op dezelfde golflengte bleken
te staan als ik.
En,
ondanks het feit dat ik dat keer op keer inzag, dat we eigenlijk niet echt bij
elkaar pasten, bleef ik mezelf forceren om de relatie staande te blijven
houden. Ik bedoel, dat is regelrechte zelf-pijniging en zelf-misbruik. Dus, de
vraag die ik mezelf had moeten stellen was: Waarom heb ik een relatie van
misbruik met mezelf gecreëerd? Waarom houdt ik mezelf niet in ere en waarom
plaats ik mezelf niet op de eerste plaats in mijn leven? Omdat, als ik een
relatie zou aangaan met iemand vanuit dat startpunt van zelf-respect en
zelf-waardering, dan zou mijn relatie dit ook ondersteunen en een
weerspiegeling zijn van wie ik ben in mezelf en hoe ik in relatie sta met
mezelf.
http://www.desteni.org
No comments:
Post a Comment