Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.

Dag 486: Waarom Lopen mijn Relaties Altijd Fout Af?!

Ik heb doorheen mijn leven hier op aarde een eigenaardige relatie met relaties gehad, in de zin van dat ik, eens ik begon aan het verkennen van 'liefdesrelaties' en eens ik begon aan het proces van het 'hebben van een relatie' en het 'hebben van een partner', veranderde ik als persoon compleet. Ik was ongeveer 21 jaar toen ik voor de eerste keer een relatie had met een man, en voor de eerste keer seks had. 21 jaar is jonger dan de leeftijd waarop  mensen doorgaans beginnen aan relaties tegenwoordig - maar leeftijd speelt hoedanook geen rol omdat, mijn ervaring was niet meer of minder een testament van 'maturiteit'.

Ik bedoel, 21 jaar, maar zonder enige ware kennis van of inzicht in hoe relaties eigenlijk in z'n werk gaan. Ik zag de mensen in mijn omgeving wel relaties aangaan, en ik had een voorbeeld aan mijn ouders en grootouders en de mensen in mijn leven die ook 'relaties hadden', maar op geen enkele echte substantiele manier had ik enig begrip van waar ik eigenlijk aan begon.

Ten eerste 'viel' ik zowat in de relatie, in de zin van dat hij mij kuste, er kwam een gevoel op in mezelf, ik volgde dat gevoel, we hadden seks, en 'patat', we hebben 'een relatie'. Zo gaat dat dan. Communicatie? Nope. Elkaar leren kennen? Nope. Eerst een Vriendschap en overeenkomst opbouwen? Nope. Eerst onderzoeken om te zien of we eigenlijk wel bij elkaar zouden passen? No way! Enkel gevoelens die… zomaar van nergens en overal komen. Waar kwamen die gevoelens zelfs vandaan? Dat wist ik niet. Al wat er door mijn geest ging was voorgeprogrammeerde onderbewuste gedachtenpatronen die gingen van 'yay, ik heb een relatie nu' en 'een relatie hebben is goed' en 'ik ben om de één of andere reden op de één of andere manier speciaal en belangrijk omdat ik een relatie heb'. Dat waren de achterliggende geloofsystemen die de drijvende kracht vormden van waarom het was dat ik dat 'gevoel' had in mezelf dat ik deze relatie 'wil' en dat het 'juist' is om deze relatie met deze persoon aan te gaan.

Die eerste relatie heb ik zo'n twee jaar uitgekeken. We gingen samenwonen na één jaar. Was ik zwanger geworden ondertussen, dan had ik het kind waarschijnlijk gehouden en samen met hem proberen op te voeden, als 'moeder' en 'vader'. Dat is immers 'wat je hoort te doen' in 'een relatie', en dat is 'hoe een relatie in z'n werk gaat', volgens de voorbeelden die ik had gezien in mijn omgeving en werkelijkheid doorheen mijn kindertijd en mijn leven hier op aarde. Maar wat ik nooit heb ingezien in verband met die 'voorbeelden', is dat het in feite maar 'beelden' zijn, en die 'beelden' zijn een eendimensionele representatie van 'een werkelijkheid', maar het is niet 'de realiteit'. De realiteit is heel wat anders dan een beeld.

Wat ik heb geleerd in de twee kortstondige relaties die ik heb mogen ervaren in mijn jonge leven, is dat het heel makkelijk is om jezelf ervan te overtuigen dat alles goed gaat en dat je goed bezig bent en dat je gelukkig bent - omdat je leven veel aan het gelijken is op de 'voor-beelden' die in je onderbewuste geest gebrand staan in verband met wat 'goed' en 'positief' en 'normaal' en 'juist' is in termen van 'het hebben van een relatie' -- dus denk je van 'ja, alles is goed in mijn leven'. Maar wat je niet opmerkt is dat je, in de eigenlijke realiteit, eigenlijk niet echt 'gelukkig' bent - vanuit het perspectief dat je eigenlijk in constante angst bestaat dat je dat mooie plaatje zou verliezen. En, door die angst ben je jezelf aan het veranderen in hoe je eruit ziet, hoe je dingen doet, hoe je praat, hoe je omgaat met mensen enzovoort -- op zo'n subtiele wijze dat je het zelf niet eens merkt. Je schuift jezelf aan de kant om iemand en iets te worden dat 'goed genoeg' is om in dat mooie plaatje van 'de relatie' te passen dat je in je geest hebt omdat je denkt dat je de relatie op die manier staande zal kunnen blijven houden.

Maar, wat ik daarin ook beseft heb, is dat de relatie als een spiegel is voor wie je bent in jezelf. En dat het net zo is dat, als jij jezelf opgeeft en aan de kant schuift en als jij geen respect hebt voor jezelf omdat je de relatie en je partner boven jezelf plaatst en meer waarde geeft dan jezelf --- dan zal de relatie en je partner jou ook uiteindelijk aan de kant schuiven en geen respect hebben voor jou.

Wat is 'een relatie' immers? Een relatie zou simpelweg een overeenkomst moeten zijn tussen twee wezens om samen een leven te bewandelen en elkaar te ondersteunen in het bereiken en verwezenlijken van het eigen hoogste potentieel.  Maar, als een relatie wil zeggen dat jij gaat afbraak doen aan wie je zelf bent vanbinnen, en je wordt een emotioneel wrak, en je hebt geen oog meer voor wie je zelf bent en wat jij wil van je leven en wat jij zelf belangrijk en interessant vindt om te doen in deze wereld en realiteit --- wat is 'de relatie' dan eigenlijk? En, waarom sta je dat soort 'relatie', hetgeen eigenlijk meer lijkt op een gevangenis, toe te bestaan in jezelf en je leven?

Wat ik heb ingezien, voortgaande op hoe mijn twee relaties zijn verlopen, is dat hoe ik de relatie ervaar en hoe de relatie verloopt --- is een weerspiegeling van wie ik ben vanbinnen, van hoe ik in relatie sta tot mezelf. Ook mijn partnerkeuze en de wijze waarop deze persoon in interactie zal treden met mij en hoe ik die interactie zal interpreteren en ervaren in mezelf, is volledig bepaald door hoe ik in relatie sta met mezelf. Dus, in mijn relaties bestond ik in een constante angst om mijn partner te verliezen en om afgewezen te worden - en ik probeerde mezelf te veranderen om die angst te vermijden, en ik probeerde hem met hand en tand te behagen om te kunnen vermijden wat eigenlijk onvermijdelijk was, namelijk dat hij het zou uitmaken met mij of dat de relatie op de één of andere manier op de klippen zou lopen. En dit had nooit iets te maken met wie hij was, ook al kon ik mezelf er in mijn geest altijd wel van overtuigen dat hij het was die niet om mij gaf en dat hij het was die geen respect had voor mij -- neen, het had te maken met mijn gebrek aan respect voor mezelf. Ik gaf nooit genoeg om mezelf om mijn expressie te eren en te respecteren, ik onderdrukte mezelf, ik beoordeelde mezelf, ik dacht dat ik niet goed genoeg was, ik wees mezelf af door mijn beslissingen niet te baseren op wat meetbaar het beste zou zijn voor mezelf. Ik nam het heft van mijn eigen leven niet in handen door relaties aan te gaan met mensen die ik niet eens fatsoenlijk kende - mensen die uiteindelijk niet op dezelfde golflengte bleken te staan als ik.

En, ondanks het feit dat ik dat keer op keer inzag, dat we eigenlijk niet echt bij elkaar pasten, bleef ik mezelf forceren om de relatie staande te blijven houden. Ik bedoel, dat is regelrechte zelf-pijniging en zelf-misbruik. Dus, de vraag die ik mezelf had moeten stellen was: Waarom heb ik een relatie van misbruik met mezelf gecreëerd? Waarom houdt ik mezelf niet in ere en waarom plaats ik mezelf niet op de eerste plaats in mijn leven? Omdat, als ik een relatie zou aangaan met iemand vanuit dat startpunt van zelf-respect en zelf-waardering, dan zou mijn relatie dit ook ondersteunen en een weerspiegeling zijn van wie ik ben in mezelf en hoe ik in relatie sta met mezelf.

http://www.desteni.org

Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden

Dit is een Verderzetting van "Dag 477: Hoe Bouw Ik Zelf een Emotionele Instorting Op?" - waarin ik had vastgesteld dat emotionele ervaringen van wanhoop, frustratie, kwaadheid en zelf-medelijden die op een bepaald punt opkomen in mezelf, een gevolg en resultaat zijn van een opbouwing van een spanning in mezelf door middel van de gedachten en gevoelens en emoties waarin ik doorgaans in participeer, die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen in mezelf waarop alles plots 'teveel' wordt en ik als het ware 'ineenstort' en alles opgeef.

Dus, uiteraard, om zo een emotionele ineenstorting te vermijden, moet ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhouden om die spanning op te bouwen in mezelf --- en tot dat doel is het nodig om te onderzoeken waar, wanneer en hoe ik precies die spanning opbouw. Met andere woorden, welke gedachten zijn het die door mijn geest gaan en die gevoelens en emoties activeren in mezelf, die ik gedurende afzienbare tijd laat opbouwen in mezelf  door ze te aanvaarden als een deel van 'wie ik ben' in en als mezelf?

Als ik terugkijk naar het specifieke scenario dat ik onderzocht in mijn vorige blog, als de situatie waarin die specifieke emotionele ineenstorting naar boven kwam in mezelf - dan zie ik dat de spanning die ik aan het opbouwen was voordat die ineenstorting plaatsvond, er van de aard waren van bijvoorbeeld een angst van wat de mensen om mij heen denken van mij en meer specifiek een angst dat de mensen om mij heen om de één of andere reden 'niet tevreden zijn over mij' --- en dit, zoals ik had ingezien na nader onderzoek, was afkomstig vanuit het feit dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn eigen leven en dat ik de mensen om mij heen wil manipuleren door hen 'tevreden te maken', om voor mij te zorgen en mij te ondersteunen --- omdat ik tijdens mijn kindertijd de idee en het geloof heb opgebouwd in mezelf dat als de mensen om mij heen tevreden zijn over mij, dat ze dan zullen zorgen voor mij en dat ik dan veilig ben en niet moet zorgen voor mezelf.

Ik bedoel, dit 'niet zorgen voor mezelf' is gebaseerd op een overlevingsangst en is in relatie tot het hebben en verkrijgen van voeding, onderdak en geld -- maar op andere vlakken geldt dit ook als een punt van een gebrek aan respect hebben voor mezelf en geen zorg dragen voor mezelf.

Ik zal bijvoorbeeld nooit wat ik persoonlijk leuk of aangenaam of onaangenaam vindt op de eerste plaats zetten, in de zin van dat ik vaak mijn eigen interne voorkeuren of uitdrukking zal onderdrukken om mezelf te kunnen aanpassen aan de voorkeuren of uitdrukking van anderen, teneinde die personen tevreden te maken door hen te geven wat het is dat ze willen.

Dit punt manifesteert zich ook in hoe ik in relatie sta tot mijn eigen lichaam, waarin ik bijvoorbeeld geen waarde hecht of aandacht besteed aan mijn eigen lichaam, omdat, wat in mijn geest op de eerste plaats komt, is 'andere mensen' en erachter komen wat het is dat zij willen en hoe zij zich voelen en wat zij denken over mij --- en in dat proces zie ik niet eens dat ik zelf besta, dat ik zelf Hier aanwezig ben in en als een Fysiek Lichaam -- en dus wordt dat lichaam Verwaarloosd.

Ik bedoel, ik heb al lang genoeg rond dit punt gecirkeld in mezelf - de zelf-onderdrukking, de angst om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, het manipuleren van de mensen om mij heen, en de energetische/emotionele spanning die ik daardoor opbouw in mezelf hetgeen dan uiteindelijk tot een emotionele instorting leidt. En nog steeds is dit punt niet bewogen in mezelf, het is duidelijk dat er iets is in mezelf dat ik nog niet in overweging genomen heb in relatie tot hoe dit punt bestaat in mezelf, als de oorzaak van waarom het is dat ik hierin nog niet veranderd ben en waarom het is dat ik dit patroon macht blijf geven over mijn bestaan.

Met andere woorden: Wat is het dat ik niet wil loslaten? Waarom is het dat ik blijf terugkeren naar een reactie-patroon dat duidelijk niet het beste is voor mezelf?  Waarom is het dat ik niet stabiel blijf in mezelf in relatie tot mijn interne en externe realiteit en specifiek in relatie tot de gedachten in mijn interne realiteit over hoe mijn externe realiteit op mij reageert?

Want, dit gebeurt niet zomaar in mezelf - ik Doe het gebeuren. Ik ben het startpunt van al wat er omgaat in mezelf dus ik kan niet zomaar beweren dat dit reactiepatroon macht heeft over mij of 'te sterk' is of op de één of andere manier invloed kan hebben over mij -- omdat, het is Mezelf, het bestaat in mezelf - dus, het feit dat ik het gevoel heb, en geloof dat het 'macht heeft over mij' en dat het 'mij kan beïnvloeden', duidt aan dat ik opzettelijk geen verantwoordelijkheid wil nemen voor een deel van mezelf en dat ik mezelf opzettelijk distancieer van een deel van mezelf in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 479