Dag 780: Hoe kan je Nare Herinneringen Gebruiken als gereedschap van Zelf-Ontplooiing?

Deze blog is een verderzetting op Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing? waarin ik schreef over hoe herinneringen voorgeprogrammeerd zijn in de geest als een systeem van zelf-sabotage. In deze blog schrijf ik over het potentieel dat bestaat in herinneringen en hoe onze herinneringen met andere woorden een gereedschap kunnen zijn dat we kunnen gebruiken om ons potentieel te verwezenlijken en te verbeteren als mens (in de plaats van dat we dus eerder teruggehouden worden door het systeem van herinneringen in onze geest).

Mijn voorbeeld van hoe herinneringen mij ondersteunen in mijn proces van zelf-verbetering is voornamelijk in verband met de persoonlijkheid van zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking die ik doorheen mijn leven vrij intensief heb geleeft. In mijn herinneringen was ik steeds enorm onzeker wanneer ik naar buiten ging en onder mensen was. Ik schaamde mij zelfs vaak over mijn uitdrukking en uiterlijk omdat ik vond dat ik er niet mooi genoeg uitzag, waardoor ik mij zeer onzeker voelde over mijn fysieke uitdrukking en mijn aanwezigheid in groepen van andere mensen. Ik had in feite het gevoel dat ik mezelf niet mocht of kon uitdrukken omdat ik geloofde dat ik er niet goed genoeg uitzag, gewoon omdat mijn uiterlijk niet meteen overeenkwam met dat van andere meisjes wanneer ik mezelf met hen vergeleek.

Hoe die 'slechte', onaangename herinneringen mij echter hebben ondersteund doorheen mijn proces van het veranderen van die zelf-onzekerheid naar een zelf-zekerheid in hoe ik mezelf ervaar en uitdruk rondom mensen, is door mij steeds te herinneren aan wat ik mij doorheen mijn proces gerealiseerd heb in verband met wie ik ben en waarom die zelf-onzekerheid en zelf-beoordeling niet het beste was voor mezelf. Dit wil zeggen dat elke keer een herinnering naar boven komt van hoe ik mij vroeger ervoer, voel ik mij versterkt in mijn toewijding en beslissing om die persoonlijkheid niet meer in mezelf te laten bestaan en om er met andere woorden voor te zorgen dat mijn verleden zich nooit meer zal herhalen, voor mezelf noch anderen.

Het is dus in feite net de moeilijke tijden die zich hebben voorgedaan in mijn leven die mij het meest hebben ondersteund om te veranderen en om een beter bestaan te creëren voor mezelf en om ook anderen die hetzelfde doormaken te ondersteunen.

Zo kunnen we dus ons verleden en herinneringen in onze geest gebruiken om dingen te veranderen en om ervoor te zorgen dat al het lijden dat we doorstaan hebben zich niet meer zal voordoen. Dit echter enkel als we bereid zijn om die herinneringen te onderzoeken en om middels dat onderzoek van onszelf en hoe we steeds bestaan hebben tot een begrip te komen van hoe we het lijden grotendeels zelf gecreëerd hebben. Je kan immers een probleem niet veranderen als je in de eerste plaats niet inziet hoe het probleem tot stand gekomen is en hoe het functioneert.

Dit is ook waarom we op individueel vlak maar ook op globaal vlak vaak niet in staat lijken te zijn om te voorkomen dat het verleden zich blijft herhalen; omdat we nooit echt moeite doen om werkelijk langs alle kanten te kijken naar het verleden vanuit het perspectief om tot een hollistisch inzicht te komen van hoe en waarom bepaalde fenomenen en situaties zich hebben voltrokken.

Dag 779: Herinneringen als Voorspelbaar Systeem in je Geest of als Gereedschap ter Zelf-Ontplooiing?

Ter verklaring van de titel van deze blog: Herinnering als voorspelbaar systeem in je geest verwijst naar het feit dat onze herinneringen een systematische aard hebben in de zin van ze vaak automatisch opkomen in bepaalde situaties die bepaalde herinneringen triggeren in onze geest, en tegelijkertijd een bepaalde emotionele of gevoelens lading met zich mee dragen. Onze herinneringen volgen met andere woorden een bepaald 'programma' dat voorspelbaar is aangezien het bijvoorbeeld steeds dezelfde herinneringen zijn die opkomen en die steeds dezelfde emoties of gevoelens opwekken in onszelf. Herinneringen zijn een systeem vanuit het perspectief dat we schijnbaar 'niets kunnen doen' aan wanneer, hoe en waar deze herinneringen getriggerd worden en zelfs wanneer we vanuit een bewuste keuze een herinnering naar boven roepen, lijkt de emotie of het gevoel eraan verbonden onvermijdelijk ook naar boven te komen.

Dit is althans hoe herinneringen in onze geest steeds bestaan hebben, als iets dat ons in wezen saboteert in onze poging om onvoorwaardelijk te kunnen loslaten van ons verleden en ons eigen lot in handen te nemen. Onze herinneringen zijn immers steeds daar om ons te herinneren aan onze fouten, aan al de momenten waarin we ons oninteger of respectloos gedragen hebben, de momenten waar we ons met andere woorden over schamen en waar we spijt van hebben of ons schuldig over voelen. Hierdoor vormen herinneringen vaak het 'bewijs' van wie we zijn en dus tegelijkertijd de ketens waarmee we onszelf vastketenen aan zelf-onderdrukkende emoties, zoals spijt, schuld en schaamte. Al zijn deze emotionele ervaringen niet 'prominent' of op de voorgrond aanwezig in jezelf, toch is het de veronderstelling verbonden met die aantal 'slechte' herinneringen dat ze bepalen wie je bent en dat het verleden onveranderlijk is hetgeen de impressie creëert dat je verankerd bent aan je eigen verleden en dat je niet werkelijk meer of beter kan worden dan wat je verleden dicteert.

Op dezelfde manier functioneert ons 'collectief geheugen', namelijk de herinneringen die we als cultuur hebben van wat wij mensen doorheen de geschiedenis van ons bestaan gedaan hebben in deze wereld. Al de oorlogen, het bloedvergieten, het lijden, de corruptie, de haat en de onrechtvaardigheid. Al willen we veranderen en een betere toekomst maken en al veronderstellen we dat we de beste intenties hebben, toch lijkt het verleden zich steeds maar te herhalen en lijken we niet werkelijk, op wezenlijk vlak, los te kunnen breken van onze neiging om beslissingen te maken waar we later spijt van hebben. Zoals het is op macro-schaal, zo is het ook op micro-schaal en vice versa.

Toch is dit 'herinneren'-systeem in onze geest niet compleet kwaadaardig. Het is niet al slecht wat zwart ziet. Er is een bepaald potentieel dat te vinden is in dit soort systemen in onze geest die aanvankelijk geprogrammeerd lijken te zijn om als zelf-sabotage te dienen. Een soort van geschenk dat verborgen ligt in een vloek. Meer hierover in Dag 780.

Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan?

In de voorgaande blog bracht ik ter sprake hoe het is dat wij als mens een soort van belichaming zijn van het verleden. Het zit niet enkel in ons eigenste DNA als de informatie die van generatie op generatie wordt doorgegeven op fysiek niveau, maar ook in onze eigen geest, ons onbewustzijn, onderbewustzijn en bewustzijn.

Hoe we leven als mens hier op aarde is het verleden, dat is immers waarom we herinneringen hebben. En het is zelfs schokkend wanneer je begint te onderzoeken hoeveel van jezelf en van hoe je jezelf en je omgeving beleeft bepaald wordt door die herinneringen. Je hebt namelijk herinneringen die op bewust vlak naar boven komen, wanneer je bijvoorbeeld in je gedachten terugdenkt aan gisteren of zoveel jaren geleden, en dan heb je herinneringen die naar boven komen op onderbewust vlak.

Die onderbewuste herinneringen zijn de 'redenen' en dieperliggende 'redeneringen' voor waarom je op een bepaalde manier reageert op je omgeving, waarom je bepaalde mensen 'leuk' vindt en anderen niet en waarom het is dat je eigenlijk op veel vlakken net als je ouders geworden lijkt te zijn in hoe je je uitdrukt en hoe je jezelf ervaart vanbinnen. Herinneringen bestaan in alle lagen van ons lichaam en onze geest en of we ons er nu van bewust zijn of niet sturen en dirigeren herinneringen ons dagelijkse doen en laten.

Het verontrustende is dan uiteraard de beperkte mate waarin we ons van dit fenomeen bewust zijn en dat we ons bijvoorbeeld maar amper bewust zijn van de herinneringen die dagelijks in de bewuste laag van onze geest naar boven komen drijven. Deze bewuste herinneringen kan je opmerken in momenten waarin je bijvoorbeeld terugdenkt aan een moment in het verleden - het verre of nabije verleden - en denkt van 'god, dat ik dat echt gedaan hebt', en je je bijvoorbeeld beschaamd voelt, of kwaad wordt of een eerder positief gevoel ervaart. En dat zijn de herinneringen die af en toe in je bewuste geest door al de onderliggende lagen van je geest sijpelen.

Het proces van zelf-creatie in DIP en de Reis naar Leven bestaat eruit dat je je gewaar wordt de je als mens in wezenlijkheid de belichaming bent van het verleden en dat je leert om het verleden te onderzoeken zodat je niet zomaar het verleden leeft, maar zodat je uit het verleden leert over hoe jij als wezen beter kan worden en jezelf kan ontwikkelen op een manier die het beste is voor jezelf. Er zijn immers zoveel gedrags- en gedachtenpatronen die we leven in ons dagelijks bestaan die niet het beste zijn voor onszelf, maar die we aanvaard hebben als 'wie we zijn' omdat we nooit de tijd genomen hebben om te onderzoeken wie we zijn vanbinnen en waar ons gedrag en onze gedachten eigenlijk op gebaseerd zijn.

Wordt vervolgd in Dag 752

Dag 734: De geest als systeem van limitatie

Deze blog is een verderzetting op Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten. Wat over het algemeen kan opkomen voor veel mensen die de neiging hebben om zichzelf en hun expressie te onderdrukken, is een angst om te 'falen', of om 'afgang te maken',  'een mal figuur te slaan' en/of 'uitgelachen te worden', en dan specifiek een angst van de emotionele ervaring van schaamte en vernedering.

En dat is een angst die opkomt wanneer je voor de keuze staat om jezelf al dan niet uit te drukken. Dan komen er gedachten in je geest naar boven waarin je jezelf al helemaal afbeeld in de situatie waarin je jezelf uitdrukt, waarin je bijvoorbeeld een speech geeft, of je staat voor de klas een spreekbeurt te doen, of je speelt een spel waarin je iets moet uitbeelden, enzovoort. En in die afbeeldingen zie je je eigen angsten uitkomen. Je ziet als het ware het 'ergste' dat je kan overkomen afgebeeld. En onmiddellijk heb je dan zoiets van 'neen, dat wil ik niet!' en je kiest ervoor om je toch maar niet uit te drukken: om toch maar niet dat spel te spelen of iets voor te stellen aan de groep of simpelweg in een conversatie je mening te delen.

En die reactie op wat zich in je eigen geest afspeelt, waardoor je je dan uiteindelijk gaat onderdrukken (door ervoor te kiezen om je niet uit te drukken, ondanks je eigenlijk wel graag zou willen), speelt zich zo snel af in je geest dat niet niet per se stil staat bij wat er zich 'daarboven' eigenlijk aan het afspelen is. Je ziet bijvoorbeeld niet dat wat er in je gedachten naar boven komt eigenlijk maar een vrij wazig beeld is en niet al te specifiek is.

Je ziet niet dat de gedachte die opkomt in je geest in wezen de belichaming is van je eigen angst, die op zich ook niet al te specifiek is. Met andere woorden, als jij ervoor kiest om jezelf niet uit te drukken vanwege wat er in je geest omgaat, dan laat jij jezelf en je hele bestaan in de fysieke werkelijkheid als een fysiek wezen bepalen en sturen door een eendimensioneel en gelimiteerd systeem in je geest dat ten eerste niet gebaseerd is op de fysieke werkelijkheid omdat het zich compleet en helemaal alleen in je eigen geest afspeelt, en ten tweede niet betrouwbaar is omdat jij nog nooit de keuze gemaakt hebt om je realiteit te onderzoeken buiten dat systeem van zelf-onderdrukking in je geest om.

Dit hele systeem van zelf-onderdrukking dat gebaseerd is op die angst om je te generen of om 'afgang te maken' is in wezen een illusie omdat het hele concept van 'afgang maken' in de eerste plaats ook enkel in jouw geest bestaat. In de fysieke werkelijkheid zijn dingen niet zo eendimensioneel en oppervlakkig als oftewel afgang maken oftewel niet. Het is in feite je eigen geest die oppervlakkig is als jij gelooft dat dat de realiteit is en dat er niet meer is aan de realiteit dan die  ene beoordeling.

Als en wanneer je je eigen geest met meer diepgang begint te onderzoeken en uiteen te halen dan besef je dat dingen die aanvankelijk zo 'echt' lijken in werkelijkheid maar een perceptie zijn, een denkbeeld  dat enkel in je eigen geest bestaat.

Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten

Vandaag deed er zich een moment voor waarin iemand mij uitnodigde om 'charades' te spelen. Dat is een spel waarbij je een onderwerp moet uitbeelden en je team moet dan raden wat je aan het uitbeelden bent om punten te verdienen. En in dat moment waarin er gevraagd werd van 'wie niet wil meespelen steekt z'n hand op'  stak ik uiteindelijk mijn hand op  omdat er een weerstand in mij opkwam om dat spel te spelen en ik die weerstand volgde en vertrouwde en aldus mijn hand opstak.

Maar toen drong iemand aan en spoorde mij aan om toch mee te spelen en ik werd in dat moment als het ware geconfronteerd met mijn eigenlijke reden om aanvankelijk niet te willen meespelen. Die 'weerstand' die ik ervoer om dat spel te spelen, was niet 'zomaar' weerstand, het was niet zomaar 'geen goesting hebben', hoewel het dat op het eerste zicht misschien mag lijken te zijn.

In mijn geest zag ik mezelf voor de groep staan om iets uit te beelden en op dat beeld in mijn geest reageerde ik dan met een gedachte van 'oei neen, dat wil ik niet doen, want dan ga ik mij ongemakkelijk en beschaamd en gegeneerd voelen'. Dus eigenlijk was er een ervaring van angst die opkwam in mezelf in relatie tot het spelen van 'charades', waardoor ik dan eerder verkoos om toch niet mee te spelen.

En het is deze ervaring van angst en die toekomstprojectie waarin ik mezelf het spel al zag spelen en ervan uitging dat ik mij zus en zo zou voelen die interessant is om te onderzoeken omdat het mij in wezen aantoont hoe en waar ik mezelf aan het limiteren ben in mijn expressie en in mijn uitdrukking. Als ik namelijk zomaar die ervaring van angst en weerstand aanneem als vanzelfsprekend en daardoor steeds mezelf laat beïnvloeden in mijn beslissingen, dan zal ik mezelf ervan weerhouden om mezelf te leren kennen in het spelen van charades.

Het kan misschien maar een 'kleine' kwestie lijken, want 'het is maar een spel', maar het representeert eigenlijk een groter patroon in mezelf waarin ik mezelf steeds ervan weerhouden heb om mezelf uit te drukken. Het is namelijk niet enkel dit soort spellen waarin ik mezelf tegenhoud en ervoor kies om toch maar niet mee te spelen, maar het zijn ook andere activiteiten waarin ik er steeds voor kies om mezelf niet uit te drukken. Bijvoorbeeld wanneer het aankomt op het doen van iets dat betrekking heeft tot een grotere groep mensen, zoals een publieke toespraak houden of iets bespreken met een groep of zingen in het bijzijn van andere mensen, enzovoort.

Ik realiseerde mij dat ik door steeds in die schijnbaar 'kleine' momenten ervoor te kiezen om mij toch maar liever niet uit te drukken, dat ik telkens opnieuw mezelf eigenlijk tegenhield en mezelf in feite saboteerde in het ontwikkelen van mijn expressie, en dat enkel en alleen door die ervaring van angst die naar boven komt in mezelf, angst om mij gegeneerd en beschaamd te voelen in zo'n situaties waarin ik mij zou uitdrukken.

Het is echter zo dat ik mij enkel gegeneerd of beschaamd zou voelen als en wanneer mijn expressie niet voldoende ontwikkeld is en wanneer ik dus geen zelf-zekerheid ontwikkeld heb om mezelf uit te drukken. En die zelf-zekerheid is iets wat ik enkel maar kan ontwikkelen als en wanneer ik mezelf durf uit te drukken in zulk 'n momenten waarin ik de kans heb, zoals een moment waarin iemand mij vraagt om charades te spelen.

Wordt vervolgd in Dag 734

Dag 687: Wat is het verband tussen Trichotillomania en Stress?

Een fysiek gedrag dat ik de laatste tijd bij mezelf gemerkt heb en dat duidelijk verband houdt met de stress die ik in mezelf gecreëerd heb rondom het nieuwe project dat ik onlangs ben aangegaan, is het compulsief voelen aan en soms zelfs het uittrekken van mijn haar. In de psychologie zou dit waarschijnlijk trichotillomania genoemd worden.

Het wordt gedefinieerd als een 'aandoening' waarbij een persoon compulsief zijn of haar haar uittrekt zonder zichzelf te kunnen tegenhouden. Het wordt over het algemeen aangespoord door een ervaring van spanning en het uittrekken van het haar wordt ervaren als een verlossing van die spanning of tenminste een vorm van opluchting.

Ik ervoer deze 'aandoening' zo'n 17 jaar geleden, wanneer ik 11 jaar was. Ik had toen zelfs een kaal plekje bovenaan mijn voorhoofd. Dit duurde echter maar een aantal maanden, en dan was het voorbij en sinds toen is het niet meer teruggekomen. En ik heb er nooit echt bij stilgestaan waarom ik dat deed en wat het in feite representeerde, dat vreemde gedrag van het uittrekken van mijn eigen haar.

Het was niet zomaar eender welk haar, het was specifiek dikke zwarte haren. Haren die 'niet bij de rest pasten' en die, als ware het onkruid, uitgewied moesten worden. Het probleem was dan echter dat de nieuwe haren die teruggroeiden vaak net donkerder en dikker waren, en dat zorgde er dan voor dat ik bezig bleef.

Dit keer is het ook een obsessie en een compulsieve neiging om met mijn handen over mijn haar te gaan en te voelen welke haren gebroken of gekruld aanvoelen, om die dan uit te trekken omdat ze niet glad en golvend zijn als de rest. Het punt waar ik me dus op concentreer is dus de idee van 'alles moet perfect zijn', en de factoren die er zogezegd 'niet bijhoren', zoals de gekrulde en gebroken haren, die moeten verwijderd worden.

In de volgende blog ga ik verder op dit punt van het willen vernietigen en verwijderen van 'imperfectie' en wat dit mij eigenlijk laat zien over hoe ik dit nieuwe project waar ik aan begonnen ben heb benaderd in mijn geest en waarom het is dat ik stress heb geproduceerd in mezelf in verband met dit project, zoals ik in Dag 686: Waarom Jaag je jezelf Op om Sneller te gaan dan Fysiek Mogelijk is? omschreven heb.

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 661: Woede-Uitbarstingen - Hoe Smoor je ze in de Kiem?

Er is een meisje in mijn omgeving waar ik de laatste tijd op aan het reageren was. En dit op een haast constante manier waarbij elke keer ik haar tegenkom, hetgeen nogal vaak is, reageer ik binnenin mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid en weerstand.

En deze reactie begint mij parten te spelen omdat ik soms ook kwaad word en reageer met irritatie op haar en dat is voor mij niet aanvaardbaar omdat, hoe 'echt' en gegrond die ervaring en reactie van irritatie en kwaadheid ook kan lijken in het moment waarin het naar boven komt, het is in wezen nooit redelijk of gegrond omdat het nog altijd een reactie is die binnenin mezelf gebeurt en die op zich niets te maken heeft met die individu waar ik mezelf op voel en zie reageren.

Dus in het moment waarin ik besefte dat ik in reacties aan het gaan was in relatie tot die persoon en begreep dat ik die reacties niet wil laten verdergaan of opbouwen in mezelf, sprak ik zelf-vergeving voor mezelf om mezelf te kunnen aarden en stabiliseren in mezelf zodat ik mezelf niet laat sturen of bepalen door emotionele ervaringen en reacties in mezelf en om ervoor te zorgen dat ik uiteindelijk niet handelingen zou gaan verrichten en beslissingen zou gaan maken of mezelf zou uitdrukken op basis van die emotionele reacties in mezelf.

Omdat, ik bedoel maar, als ik die reacties in mezelf zomaar zou laten bestaan zonder er iets aan te doen, en zonder te onderzoeken waar die reacties vandaan komen, waar het eigenlijk is dat ik op aan het reageren ben en waar het probleem werkelijk ligt, dan zullen de reacties blijven opkomen en ze zullen steeds sterker worden omdat ze op zichzelf verder bouwen en omdat ik zelf geen oplossing heb gecreëerd voor het probleem dat zich binnenin mezelf aan het afspelen is. En uiteindelijk zal er een moment komen waarin ik de reacties niet meer kan binnenhouden en waarin ze fysiek worden.

En dan zal ik oftewel een woede-uitbarsting krijgen, of dan zal ik lopen mokken of misschien zal ik kwaad over haar gaan praten tegen een ander persoon om 'stoom af te laten'. Wat het ook is dat ik uiteindelijk zal doen om druk van de ketel van reacties te laten, het zal altijd leiden tot gedrag waar ik mij nadien over zal schamen en waar ik nadien spijt van zal hebben. Omdat, als ik in de beginfase van de reactie mezelf even had gestopt om binnenin mezelf te kijken in zelf-eerlijkheid, dan zou ik onmiddellijk hebben ingezien dat mijn reacties nooit iets te maken hadden met die ander persoon en dat het altijd te maken had met een deel van mezelf dat ik aan het onderdrukken was in het bijzijn van haar of een idee dat ik van haar gevormd had in mijn geest waardoor ik mezelf niet volledig toestond mezelf uit te drukken als wie ik ben, enzovoort…

Als ik in de eerste plaats zelf-eerlijkheid had toegepast dan zou ik nooit tot die woede-uitbarsting gekomen zijn waarin ik nu eigenlijk bezig ben die persoon aan te vallen. En het is in dat aanvallen van een ander, dat je tegelijkertijd een schuldgevoel en een gevoel van schaamte creëert in jezelf omdat je diep vanbinnen weet dat je je woede tegenover jezelf onterecht aan het uitwerken bent op iemand anders en dat je een ander aan het beschuldigen bent van iets waar je zelf geen verantwoordelijkheid hebt willen nemen.

In de volgende blog deel ik welke zelf-vergeving ik heb toegepast in het moment waarin ik de reacties zag opkomen in mezelf in relatie tot deze persoon in mijn omgeving waarmee ik mezelf heb kunnen stabiliseren om de reacties niet te laten escaleren.

Dag 653: Woede-Aanvallen, Waar komen ze Vandaan?

In verderzetting van het hoofdstuk over de slachtofferrol en hoe het is dat wanneer we onszelf slachtoffer wanen van iets of iemand, dat we tegelijkertijd ook de dader worden, deel ik in deze blog een meer praktisch voorbeeld van hoe dit fenomeen in z'n werk gaat en hoe het is dat we onszelf en vooral onze relaties met de mensen in onze wereld saboteren wanneer we onszelf laten vangen in de illusie van slachtofferschap.

Hoe ik dit fenomeen heb ervaren in mezelf en mijn leven is bjivoorbeeld in momenten waarin ik ervan overtuigd was dat de mensen in mijn omgeving mij bijvoorbeeld buitensloten of op de één of andere manier geen respect hadden voor mij of op mij neerkeken of niet om mij gaven.  En in deze stellingen in mijn geest vormde ik de perceptie dat ik een 'slachtoffer' ben van waar het is dat ik mijn omgeving van beschuldigde.

Die ervaring kon soms zo intens zijn dat ik absoluut geen enkele andere uitweg zag of een andere manier waarop de realiteit kon bestaan. Ik was er met andere woorden compleet van overtuigd dat de woede die ik ervoer tegenover andere mensen volledig gerechtvaardigd was. Het was in die momenten dan ook vrij moeilijk om mezelf zover te krijgen om zelf-vergeving toe te passen.

Wat echter keer op keer gebeurde was dat ik uiteindelijk uit de woede kwam en wat volgde was steeds schaamte en spijt omdat ik begreep en inzag dat de beschuldigingen die ik al die tijd aan het uitvoeren was in mijn geest jegens de mensen in mijn omgeving tijdens mijn 'woede-aanval', stuk voor stuk aanvallen waren tegenover die mensen die puur gebaseerd waren op een eenduidige ervaring in mezelf van woede.

Maar het feit was dat ik niet eens werkelijk begreep waar de woede in feite vandaan aan het komen was en dat ik aan het handelen was vanuit impulsen, waarin ik vaak zelfs humeurig rondliep om aan iedereen als het ware te laten zien dat ik kwaad ben omdat ik zo vast overtuigd was van de validiteit van mijn eigen emotionele ervaring.

Wat ik vond wanneer ik nadien was 'gekalmeerd' en de woede vanuit zichzelf 'verdween', en ik het gereedschap toepaste om in mezelf te kijken en de oorsprong te vinden van de woede die ik had ervaren, zag ik in dat de woede telkens afkomstig was van een punt in mezelf waarin ik mezelf kleiner maakte door mezelf te beoordelen of door geloofsystemen, ideëen en percepties te vormen over wie ik ben als zijnde schijnbaar minderwaardig aan andere mensen.

Daardoor ook dat de spijt en schaamte naar boven komt nadien, omdat ik diep vanbinnen wel weet dat ik zelf compleet verantwoordelijk ben voor de woede en kwaadheid die ik in mezelf ervaar en projecteer naar anderen toe, maar tegen dan is het uiteraard te laat. Hoe kunnen we er dus voor zorgen dat we onszelf en onze realiteit en relaties met de mensen om ons heen niet saboteren of compromitteren door woede-aanvallen in onszelf? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat als en wanneer er woede opkomt in onszelf, dat we er dan op een constructieve manier mee om kunnen gaan zonder reacties uit te lokken in andere mensen die ons dan weer in het gezicht terugschieten?

Dag 371: Het Lichaam is de Sleutel tot wie we werkelijk Zijn

Dit is een verderzetting van "Dag 366: Hoe is Seksualiteit een Programma?", "Dag 367: Hoe Evolueert het Seks-Systeem in de Menselijke Geest?", "Dag 369: Is De Geest werkelijk Superieur aan het Lichaam?" en "Dag 370: Bestaat 'Zonde' in het Lichaam of in de Geest?"


Zelf-Correctie Dimensie


Wanneer en als ik merk en zie dat ik in 'onderdrukking' en 'verberging' ga als reactie op een gedachte/verlangen/woord in verband met 'Seks' en 'het lichaam', door mij schuldig of beschaamd te voelen en te denken dat ik 'daar niet over mag praten', dat het 'slecht' en 'negatief' is en dat ik 'er niet eerlijk over mag zijn' - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat het construct/programma van 'seksuele onderdrukking' een consequentiele creatie is die afkomstig is uit het collectieve bewustzijn in de mens, als een systeem van kennis en informatie dat zich doorheen de generaties opgebouwd heeft --- en dat als enige functie heeft, ervoor te zorgen dat de mens afgescheiden bestaat van wie hij werkelijk is in en als de macht, kracht en verantwoordelijkheid van het fysieke lichaam,  als 'God' en daardoor makkelijk bestuurbaar is

ik zie, besef en realiseer mij dat schaamte en schuldgevoel opzettelijke voorgeprogrammeerde 'constructen'/'systemen' zijn van gedachten en emoties die door middel van Religie in en als de Menselijke geest geconditioneerd geweest zijn, en geintegreerd zijn door van generatie op generatie doorgegeven te zijn geweest, die ik heb aanvaard en geaccepteerd in en als mezelf en waarin ik mezelf heb gedefinieerd --- en dat de 'menselijke geest' als wie/wat ik altijd heb geloofd dat ik ben, compleet gebaseerd en gefundeerd is op deze afscheiding als schuld- en schaamte gevoelens, in en als een 'verwerping' en 'onderdrukking' en 'beoordeling'/'veroordeling' van het fysieke lichaam als mezelf

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat ik, door het lichaam te hebben gedefinieerd en aanvaard in mezelf als 'zondig' en 'negatief', dat ik daarin het misbruik van het leven op aarde door de mensheid heb gerechtvaardigd, net zoals ik in mezelf in en als mijn geest het misbruik van mezelf als het lichaam heb aanvaard

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat 'zonde' niet bestaat in en als het fysieke lichaam, omdat, het lichaam in en als de fysieke werkelijkheid, altijd gewoon HIER geweest is sinds mijn geboorte --- en dat 'zonde', en bijgevolg schaamte en schuldgevoel, pas ontstaan is naarmate ik mezelf heb ontwikkeld en gedefinieerd in en als de geest

en dus stel ik mezelf tot doel om het proces te wandelen van mezelf realiseren in en als het fysieke lichaam en om de 'zonde' in en als mezelf als gedachten in en als de geest, los te laten en op te staan, te bestaan als het levende voorbeeld dat het fysieke lichaam de sleutel is tot het leven en dat de menselijke geest een leugen/illusie is

Dag 324: Wat is er mis met Naaktheid? - Dossier Verkrachting in België

Dit is een verderzetting van "Dag 323: De Seksuele Onderdrukking in onze Samenleving is een Ziekte - Dossier Verkrachting in België"

Is het niet ergens vanzelfsprekend dat als wij in en als onze samenleving een volledig gesloten en stilzwijgende houding aannemen in verband met seks, en dan voornamelijk wanneer het aankomt op de seksuele communicatie/interactie die (niet) plaatsvindt tussen kinderen en hun primaire omgeving - dat er dan seksuele stoornissen plaatsvinden, zoals verkrachting - en dat wij als samenleving dan perplex staan en niet begrijpen waar zo'n gedrag in godsnaam vandaan komt? Is het niet net door onze onderdrukking en stilzwijgen en gesloten houding in verband met seksualiteit dat we onszelf blind maken en houden om opzettelijk de oorzaak/redenen niet te zien van waarom er zoiets als verkrachting bestaat?


In de BBC documentaire "Horizon: What's the problem with nudity?" stelde men vast dat:

"Seksuele bescheidenheid geen aangeboren fenomeen is, en bijgevolg zijn we vrij om de grenzen te verleggen van wat aanvaardbaar is en wat niet. Zolang iedereen ermee akkoord gaat, kunnen we nieuwe regels vastleggen en het risico dat iemand zich beledigd zou voelen omzeilen - zoals op een nudistenkamp."

In deze documentaire werden 8 mensen uitgedaagd om naakt samen te leven voor een aantal dagen, en werd met verschillende contexten geëxperimenteerd om vast te leggen hoe de mens in zichzelf staat tegenover 'naaktheid' en dan vooral het sociale aspect van naaktheid. In het begin van de uitdaging merkte men dat al de deelnemers zich zeer ongemakkelijk en gespannen voelden om zich uit te kleden. Men stelde vast dat dit was omdat er een stilzwijgende sociale 'overeenkomst' bestaat tussen mensen over hoe je je moet voelen en hoe je je moet gedragen in verband met 'naaktheid', en dat die sociale 'overeenkomst' inhoudt dat het 'normaal' is, of althans gezien wordt als 'normaal' dat je je schaamt over je naakte lichaam in sociale context en dat je 'seksuele bescheidenheid' vertoont.

Wat men echter ook merkte was dat die 'seksuele bescheidenheid', gespannenheid, ongemakkelijkheid en schaamte die aanvankelijk vertoond werd als een soort van 'sociaal overlevings-mechanisme' - naar het einde toe veranderde en plaatsmaakte voor plezier en comfortabiliteit naarmate de deelnemers begonnen te observeren in hun specifieke sociale omgeving/situatie dat het 'ok' is om naakt te zijn en dat je er geen probleem over hoeft te maken, omdat ze allemaal naakt waren, en het dus aanvaard werd als 'de norm'.

Wat interessant is om uit deze documentaire te halen is de 'schaamte' die we collectief aanvaard hebben in verband met onze 'naaktheid' als 'de norm', als iets wat collectief aanvaard en gezien wordt als 'normaal', als 'menselijk' en 'natuurlijk' --- maar wat, zoals gebleken is uit deze documentaire, niet 'natuurlijk', 'menselijk' of 'normaal' is omdat die 'schaamte' volledig bepaald wordt door de sociale context/omgeving waar de mens zich aan aanpast --- waarin we in onze samenleving onszelf hebben aangepast aan het specifieke 'programma' van sociale gedragsregels en -codes die voorschrijven dat we ons moeten schamen over onze menselijke naaktheid. Zoals in deze documentaire echter bewezen is, kunnen die sociale 'regels' en dus dat 'sociale bewustzijn' in en als hoe we ons voelen en hoe we reageren in onszelf in relatie tot 'naaktheid' in sociale context, veranderd worden door simpelweg de sociale context te veranderen. De mens zal zich op zeer korte tijd aanpasssen en veranderen in zijn innerlijke beleving, om meer te passen in de sociale context en om bijgevolg te kunnen overleven.

Dit toont maar aan:

1. hoe 'plooibaar' en onstabiel de mens is in zichzelf - en hoe onze menselijke emotionele ervaringen die we hebben aangenomen als 'realiteit' in wezen niet zijn wie wij werkelijk zijn en volledig bepaald zijn door onze omgeving
2. Hoe weinig we ons als mens bewust zijn van waarom of hoe wij zelf en onze samenleving werkelijk in elkaar zit - omdat we leven en bestaan op basis van allerhande 'morele principes' en geloofsovertuigingen uit het verleden zonder echt te begrijpen waarom

De vraag die hierin belangrijk is om te overwegen is: Wat zijn de consequenties van onze aanvaarde 'seksuele bescheidenheid' en met name de ervaring van Schaamte over ons lichaam en onze seksualiteit die we zijn gaan aanvaarden als 'normaal'? En, waar is die ervaring van Schaamte nu eigenlijk werkelijk op gebaseerd - weten we dat zelf wel? Waar komt die schaamte vandaan? Is die schaamte wel nodig? 

Deze vragen zullen we trachten te beantwoorden en onderzoeken in de blogs die volgen.


Onderzoek de Equal Life Foundation - en doe mee in het onderzoeken van de patronen die we hebben aanvaard in en als onze menselijke samenleving --- om voor eens en voor altijd de problemen in deze wereld te kunnen oplossen - door voor de eerste keer werkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor al het leven op aarde.