Dag 673: Loslaten van Reacties, Gemakkelijker dan Je Denkt?

Vandaag was er een moment waarin iemand mijn kamer binnenkwam en hoe ik meestal reageer op deze persoon is met spanning en ongemakkelijkheid en onzekerheid, zoals ik ook in Dag 661 omschreef. Het is al een tijdje dat ik met deze reactie binnenin mezelf zit en dat ik me eraan stoor omdat, ik wil me niet zo gespannen en onzeker voelen als ik haar zie omdat er in feite op het eerste zicht geen enkele reden is waarom ik mij zo zou moeten voelen.

Toen zij vandaag dus mijn kamer binnenwandelde en op mijn bed ging zitten, zag ik die ervaring opkomen in mezelf, die haast automatische ervaring en reactie van spanning en onzekerheid op het zien van deze specifieke persoon. Er kwamen ook meteen gedachten mijn geest binnen in verband met die emotionele ervaring van spanning en onzekerheid. Gedachten van bijvoorbeeld 'ach neen hier ga ik weer met die onzekerheid, ik wil me zo niet voelen', 'waarom voel ik mij altijd toch zo onzeker in relatie tot haar' en 'waarom kan ik dit niet gewoon veranderen'.

En die gedachten wekten op hun beurt dan weer een subtiele ervaring van frustratie op. Dus, nu voelde ik mij gespannen, onzeker én gefrustreerd met mezelf, allemaal gewoon omdat ik aan het reageren ben op mijn eigen reacties.

Wat ik in dit moment dan echter toepaste om al deze reacties in één moment te veranderen, was... niets. Ik besefte in dat moment immers dat wat de reacties in mezelf enkel aan het versterken was, waren de gedachten die ermee naar boven kwamen en dan de reacties op die gedachten. Ik bedoel, ik besefte dat ik in feite een groter drama aan het maken was van mijn ervaring van onzekerheid in relatie tot deze persoon dan eigenlijk nodig was.

Ik besefte dat er eigenlijk niet werkelijk iets is dat ik noodzakelijk moet doen of toepassen om de ervaring van onzekerheid in mezelf te stoppen, te veranderen of los te laten. Omdat, hoe meer ik 'probeer', hoe meer ik het net erger lijk te maken dan het in feite hoeft te zijn.

Dus maakte ik dan maar de beslissing in dat moment van inzicht om simpelweg mij geen zorgen meer te maken om de reacties, de gedachten en al wat er binnenin mijn geest en mezelf aan de gang was. Ik maakte de beslissing om gewoon tevreden te zijn met wie ik ben 'hier' in het moment waarin ik mij bevond, en tevreden te zijn met het feit dat ik gewoon 'ben'. Wat maakt het immers uit of ik mij onzeker voel of niet in relatie tot deze persoon.

Ik bedoel, de manier waarop ik mijn reacties tegenover haar tot dan toe had aangepakt was haast alsof ik mezelf aan het straffen was omdat ik mij onzeker voelde. Waarom was het anders dat ik maar bleef reageren met gedachten en emoties en nog meer gedachtne en emoties en intern conflict, als niet omdat ik mezelf niet simpelweg aanvaardde binnenin mezelf?

Ik aanvaardde niet dat ik mij onzeker voelde en dat die reactie binnenin mezelf naar boven kwam. Ik reageerde op mijn eigen emotionele reacties op deze persoon alsof die reacties mij op de één of andere manier minder maakte dan wie ik ben. Maar wanneer ik in dat moment de beslissing maakte om dat gevecht te stoppen en om gewoon in het moment aanwezig te zijn, ongeacht hoe ik mij ervoer of wat er binnen of buiten mezelf gaande was, dan verdwenen de reacties ook gewoon.

Het is zo fascinerend hoe emotionele reacties, vooral wanneer het aankomt op dingen zoals onzekerheid of spanning, dingen die je niet wil ervaren en die je wil veranderen in jezelf, enkel lijken te kunnen bestaan net omdat we onszelf ertegen verzetten en net omdat we niet tevreden zijn met onszelf in het moment dat zulk 'n reacties en ervaringen in onszelf naar boven komen.

Dag 672: Het Conflict tussen onze Diepliggende Verlangens en Ons Imago

Om verder te gaan op waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer we complimenten krijgen van mensen en hoe we deze ervaring kunnen veranderen, is het belangrijk om in te zien dat zoals we in de voorgaande blogs al gemerkt hebben die ervaring van ongemakkelijkheid in onszelf als het ware een gevecht of conflict is binnenin onszelf tussen het verborgen verlangen dat in ons binnenste bestaat om waardering te krijgen van onze omgeving, en het 'politiek correcte' imago dat we willen zijn en hebben in de ogen van andere mensen.

We willen niet dat mensen zien hoe wanhopig we zijn naar waardering, erkenning en aandacht want dan zullen we die waardering, erkenning en aandacht die we zoeken niet krijgen. Ik bedoel, hoe paradoxaal ook, dat we zo een verborgen en geheimizinnig en dubbelzinnig bestaan moeten leiden en ons moeten voordoen als een bepaald imago en persoonlijkheid terwijl we onze ware verlangens diep verborgen houden, gewoon zodat we uiteindelijk datgene kunnen krijgen wat we in feite al lang vergeten zijn dat we ernaar op zoek zijn.

Uiteindelijk wordt dat imago van politieke correctheid wie we zijn, onze identiteit omdat we vergeten zijn na al die tijd dat we dingen in onszelf verborgen houden en dat ons imago niet werkelijk is wie we zijn, maar een soort van gereedschap is dat we steeds hebben gebruikt om onze verborgen verlangens te kunnen bevredigen en te krijgen wat het werkelijk is dat we willen.

En het fascinerende is dan dat we er allemaal op gelijke manier intrappen, in de zin van dat we elkaars imago geloven en dat we zelf ook niet verder kunnen dan het imago van een ander. We zien niet hoe een ander precies hetzelfde wil als wij zelf diep vanbinnen omdat we ons niet meer bewust zijn van ons eigen diepliggende verlangen. Hoe kunnen we immers iets in een ander zien dat we in onszelf niet zien?

Onze ontkenning van onze interne realiteit gaat zelfs zover dat als en wanneer we dat verlangen naar waardering en aandacht in een ander naar buiten zien komen, we overgaan tot het beoordelen van die eigenschap als zogezegd egoisme of ijdelheid. We denken dan minder van die persoon gewoon omdat we zogezegd hun ego zien en zien dat ze zich op een specifieke manier gedragen 'alleen maar om aandacht te krijgen'.

Hier zien we dan meteen ook waarom we zelf zo'n angst hebben dat anderen die 'ijdelheid' die ook in onszelf bestaat zouden zien en waarom we zo wanhopig ons best doen om ons diepliggende verlangen naar waardering, erkenning en aandacht verborgen te houden onder een bepaalde 'persoonlijkheid' of 'imago'.

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

Vandaag was er een moment waarin ik aan het praten was met twee andere mensen, en één ervan gaf complimenten en positieve commentaar op iets wat ik gemaakt had en in dat moment wist ik even niet hoe ik daarop moest reageren, dus zei ik van 'ok, bedankt voor de feedback, dat zijn nogal lovende woorden'.

Waarom is het dat we over het algemeen niet goed weten wat te doen met complimenten? Waarom ervaren we het alsof we in dat moment waarin we een compliment krijgen plots onder een spotlicht gezet worden en we even niet goed weten wat te zeggen of 'hoe te reageren'?

Ik bedoel, misschien is de vraag wel 'waarom vinden we het zo belangrijk dat we op 'de juiste manier' reageren?', want dat is uiteindelijk waar dat gespannen en ongemakkelijke, onzekere gevoel vandaan komt, is omdat je op een 'politiek correcte' manier wil omgaan  met dit moment. En wat 'politiek correct' is, is dat je bijvoorbeeld nederig bent, dat je kan laten zien dat je het krijgen van aanzien van anderen niet zo belangrijk vindt en dat het je niet echt raakt.

Maar, in alle eerlijkheid raakt het je wel. Eigenlijk voel je je wel zeer goed, en zelfs 'speciaal', omdat je dat compliment gekregen hebt. In wezen is de voornaamste reden waarom we niet goed weten wat te doen met zo een moment van becomplimenteerd worden, omdat we in dat moment plots rechtstreeks geconfronteerd worden met ons diepste verlangen dat we over het algemeen niet laten zien aan onze omgeving.

En dat verlangen is om aanzien, erkenning en waardering te krijgen van andere mensen, en om gezien en opgemerkt te worden om de dingen die we doen. Het verlangen dat iemand opmerkt wat we gemaakt of gecreëerd hebben en zegt van 'wauw, wat goed zeg!'. Ik bedoel maar, dat is wat we doen met onze kinderen, in onze relatie met kinderen overdrijven we die reactie van 'wauw!', 'goed zeg!', 'wat knap!', wanneer ze een tekening gemaakt hebben of zelf hun schoenen hebben kunnen dichtveteren, omdat we weten hoe ze erop reageren.

We weten dat als we die uitdrukking maken naar kinderen toe, van overdreven onder de indruk te zijn van wat ze gedaan en gemaakt hebben, dat het kind zal reageren binnenin zichzelf met een 'speciaal' gevoel. En je ziet het ook op hun gezicht, je ziet hoe ze helemaal oplichten wanneer je dat soort waardering laat zien.

Wij volwassenen zijn gewoon zo goed geworden in het verbergen van die reactie en van dat verlangen om dat soort waardering te krijgen van onze omgeving. En wanneer je dan geconfronteerd wordt met een compliment, en je met andere woorden precies krijgt waar je steeds stiekem naar hebt gezocht, dan wordt je tegelijkertijd geconfronteerd met dat diepste punt in en van jezelf, het geheime verborgen verlangen waarvoor je doorgaans zo goed je best doet om het verborgen te houden onder 'politiek correct' gedrag.

Geen wonder dat je dan even niet goed weet wat te doen omdat je diepste binnenste er hevig op reageert en roept van 'oh my Gooood, waarderiiiing!!! Eindelijk!!!', en die ervaring is zo intens dat het verbergen ervan even moeilijk wordt.

Wat is dan de oplossing om in dat moment, in de plaats van te gaan vechten tegen die ervaring die in jezelf aan het gebeuren is, en die ervaring van ongemakkelijkheid te creëren in jezelf, eerder stabiel te blijven en op een stabiele en zelf-zekere manier om te gaan met de situatie?

Wordt vervolgd in de volgende blog

Dag 346: Hoe is Schuldgevoel eigenlijk Egoïsme? - de Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 344: Sorry, maar 'Verdwijnen' in Fantasie, dat is een Illusie!" en "Dag 345: Hoe Toerekeningsvatbaar zijn we Eigenlijk in onze Geest? - Seksuele Paranoia Series" - waarin we onderzocht en bekeken hebben hoe Seksuele Fantasiëen ontstaan en zich uiteindelijk ontwikkelen tot een deel van onze Persoonlijkheid en hoe het is dat we die Seksuele Fantasiëen uiteindelijk gaan aanvaarden als een 'normaal' deel van 'wie wij zijn', ondanks het feit dat we niet eens inzicht hebben in of ons gewaar zijn van hoe hoe ze werkelijk ontstaan zijn en waar ze vandaan komen in de eerste plaats. In deze blog passen we de ZelfVergeving-Dimensie toe.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door het 'wereldsysteem' als het 'collectieve menselijke bewustzijn' in en als het patroon van het aanvaarden van mijn innerlijke ervaringen van gedachten, gevoelens en emoties als 'natuurlijk' en 'een vanzelfsprekend deel van wie ik ben' en daarin ook de ervaring van schuldgevoel, verbonden met seksuele gedachten, gevoelens en fantasiëen aan te nemen als 'vanzelfsprekend' --- zonder ooit mezelf te hebben toegestaan gezond verstand toe te passen en in te zien dat zowel seksuele gedachten, gevoelens en fantasiëen, als de reactie/ervaring van schuldgevoel, een programma is dat ik in mezelf heb laten doorgeven en programmeren door mijn omgeving als 'de mensheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat schuldgevoelens, verbonden met de backchat en het geloof dat ik 'iets slecht/fout gedaan heb' en dat ik moet 'boeten voor mijn fouten' en mij 'slecht moet voelen over wat ik gedaan heb', een voorgeprogrammeerd systeem/programma is dat niet echt kan zijn --- omdat ik nooit zelfs heb begrepen of inzicht heb gehad in het hoe en waarom van mijn daden, omdat ik nooit inzicht heb gehad in wie ik ben in en als de geest, waar mijn gedachten vandaan kwamen, hoe deze hele wereld in elkaar zit, hoe het menselijk bewustzijn en lichaam functioneert en hoe ik ben opgegroeid tot een 'denkend en voelend wezen' --- en dat daarom schuldgevoelens dus eerder een opzettelijke vorm van manipulatie zijn die te maken hebben met hoe ik heb leren overleven in mijn omgeving, waarin ik heb geleerd dat ik meer straf zal ervaren als en wanneer ik niet opzettelijk laat merken dat ik mij 'slecht voel' over wat het dan ook is dat mijn omgeving beoordeelt en bestempelt als 'negatief', 'stout', 'fout', 'verkeerd' en 'slecht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf dus nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe dysfunctioneel ouders hun kinderen opvoeden, omwille van hoe ouders opzettelijk schuldgevoelens programmeren in hun kinderen als een zogezegde 'nobele' uitdrukking en een schijnbaar teken dat er 'moreel bewustzijn' bestaat in het kind - terwijl ze niet inzien hoe de menselijke geest in en als het kind werkelijk functioneert en hoe schuldgevoelens de meest onoprechte expressie zijn in de mens, doordat het kind niet werkelijk leert hoe het zichzelf kan 'corrigeren' en ervoor kan zorgen dat de 'fouten' uit het verleden niet meer herhaald worden, aangezien het alleen maar leert hoe het de uiterlijke uitdrukking van 'schuld' kan gebruiken om zijn omgeving te manipuleren en zo straf te ontwijken --- en dat op deze manier, ouders net het vermogen van het kind saboteren om een waarachtig inzicht te ontwikkelen in hoe de realiteit functioneert en wat het meest 'gewenste gedrag' is dat het beste resultaat zou garanderen voor al het leven, door een vals 'moreel bewustzijn' te programmeren in het kind in de vorm van 'angst van authoriteit' en de uiterlijke uitdrukking van 'schuldgevoel' om straf te ontwijken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de manifestatie van 'schuld' in onze realiteit, in ons economisch systeem - het resultaat en de consequentie is van dysfunctioneel ouderschap, van ouders die hun kinderen niet leren om gezond verstand toe te passen in hun dagelijkse omgang met hun omgeving, maar die hun kinderen leren om te 'Overleven' door middel van misleiding, manipulatie en bedrog, bijvoorbeeld door middel van 'schuldgevoelens' als een soort van 'verlaat de gevangenis zonder betalen'-Kaart, dat mensen gebruiken als een excuus om hun 'fouten', die eigenlijk persoonlijke verslavingen zijn, niet te hoeven opgeven of corrigeren --- waarin, het enige dat mensen werkelijk ontwikkelen, is het vermogen om hun persoonlijke verlangens die in conflict staan met wat het beste is voor hun omgeving verborgen en geheim te houden van hun omgeving en om, als en wanneer ze wel 'betrapt' worden door hun omgeving op die geheime interne 'natuur', op de meest efficiente manier te doen alsof ze zich 'zeer slecht/schuldig voelen over wat ze gedaan hebben', teneinde bestraffing te vermijden

ik vergeef mezelf dat ik schuldgevoelens heb toegestaan te bestaan in mezelf en dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als schuldgevoelens, verbonden met de gedachte dat 'ik een goed persoon ben omdat ik mij slecht/schuldig voel over mijn fouten' --- in de plaats van in te zien dat schuldgevoelens de meest manipulatieve en leugenachtige expressie is die er bestaat in de mens, omdat, als ik werkelijk de intentie zou hebben om mezelf te corrigeren teneinde mijn 'fouten' voorgoed te stoppen en als ik werkelijk zou willen doen wat het beste is voor mijn omgeving --- dan zou ik in de eerste plaats mezelf onderzoeken en verantwoordelijkheid nemen voor de gedachten, gevoelens en emoties in mijn geest in de plaats van mezelf te onderdrukken met en verbergen achter de reactie van schuldgevoelens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat iemand die zich snel schuldig voelt over zijn daden, woorden of de eigen gedachten, niet een 'moreel superieur' individu is tegenover iemand die zich minder snel schuldig voelt - maar dat dit eerder wijst op een meer 'sociaal afhankelijke persoonlijkheid', als iemand die tijdens de kindertijd meer geleerd heeft om te overleven via sociale manipulatie door middel van hoe de interactie met de ouders en de primaire omgeving was vormgegeven -- en dat schuldgevoelens daardoor dus niet bestaan in functie van het belang van iedereen of zelfs van het individu, omdat ouders die schuldgevoelens programmeren in het kind, het kind leren om sociaal afhankelijk te zijn, om niet stevig in de eigen schoenen te staan en heel makkelijk beïnvloedbaar te zijn door de sociale oordelen, meningen en opinies van andere mensen --- omdat ze, door het kind aan te leren dat ze zich slecht/schuldig moeten voelen over wat ze gedaan hebben en over 'wie ze zijn' wanneer iemand anders hen beschuldigd of beoordeelt, ze het kind impliciet aanleren om zich altijd aan te passen aan hun omgeving en om bijgevolg zichzelf heel snel en makkelijk te laten misbruiken door andere mensen omdat hun hele 'morele bewustzijn' bestaat uit 'wat andere mensen over hen denken' en dus steeds verandert en variëert naargelang de situatie en dus bijgevolg niet echt is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat deze zogezegd 'moreel bewuste' persoonlijkheid van schuldgevoelens, in wezen de basis vormt van de psychopatische en sociopatische persoonlijkheid --- omdat het individu enkel heeft geleerd om 'schuld' te associeren met 'sociaal oordeel' en dus 'wat andere mensen beoordelen als goed/slecht, juist/fout en positief/negatief', omwille van hoe schuldgevoelens door ouders en leerkrachten geprogrammeerd worden in het kind, en ze hebben geleerd om zichzelf bijgevolg in elke situatie als een kameleon te kunnen aanpassen en veranderen teneinde zichzelf in de situatie/omgeving te passen en te overleven in die specifieke omgeving --- waarin enig welke vorm van 'principe' ontbreekt in het individu, als een waarachtig geven om een ander levend wezen - omdat het geven om een ander niets te maken heeft met schuldgevoelens, maar eerder met het erkennen van een ander als één en gelijk met jezelf en het bereid zijn om in elke situatie te doen voor een ander wat je zou willen dat een ander doet voor jou, zonder aarzeling en zonder na te denken - terwijl schuldgevoelens ALTIJD puur egoïstisch zijn, als een emotionele reactie die gebaseerd is op het willen beschermen van eigenbelangen


wordt vervolgd in Dag 347



Voor verdere ondersteuning in het begrijpen van hoe Schuldgevoelens in elkaar zitten en hoe ze ons saboteren in ons vermogen om te bestaan op een manier die het beste is voor onszelf en onze omgeving - beluister volgende Eqafe Interviews: