Dag 716: Hoe kan je ontcijferen wat een 'ongeluk' je laat zien over jezelf?

In Dag 715: Hoe Corrigeer je op praktische wijze schadelijke gedachtenpatronen? beschreef ik de tweede stap in het proces van het gebruiken van een 'ongeluk' dat je overkomt als een hulpmiddel om:

1. Jezelf te leren kennen
2. Schadelijke patronen in je geest te detecteren en identificeren
3. Die schadelijke patronen te veranderen tot meer constructieve expressies

In de tweede stap ga je dus kijken naar hoe en waar die schadelijke patronen die je in de eerste stap hebt gedetecteerd en geidentificeerd zich in je dagelijkse leven en realiteit afspelen. Eens je dit dan kan vastpinnen en uitstippelen, kan je beginnen werken aan een praktische structuur om dat patroon te gaan veranderen en corrigeren.

Je fysieke werkelijkheid en hoe het patroon zich op fysiek vlak afspeelt zal immers je blauwdruk zijn om praktische en realistische zelf-verandering teweeg te brengen. Je kan immers niet afmeten of erkennen of je verandering wel degelijk 'echt' is, als je niet in de eerste plaats weet waar je naar moet kijken. Wanneer je de exacte 'data' hebt in termen van hoe dat wat schadelijk is in je leven zich afspeelt en bestaat, dan weet je ook meteen hoe je je eigen verandering in en als dat patroon kan afmeten naarmate je je proces van verandering bewandelt.

Ik neem mijn patroon als voorbeeld. Het patroon dat ik gedetecteerd en geidentificeerd had als zijnde verbonden aan mijn 'ongeluk' als het verbranden van mijn hand, was het patroon van het richting geven aan en 'be-hand-elen' van mijn externe realiteit via energie. En dit kon ik identificeren door te kijken naar wat ik binnenin mezelf aan het doen was in het moment waarin het ongeluk gebeurde. Ik keek specifiek naar:

• Welke emotionele of gevoels-ervaring ging er in dat moment of in de voorgaande momenten door mij heen
• Welke waren de gedachten in mijn geest en waar hield ik mij met andere woorden mee bezig in mijn geest
• Wat kan de locatie van mijn 'ongeluk'/wonde mij vertellen over het patroon waar ik in zit

Door naar mijn 'ongeluk' op die manier te kijken, werd mij duidelijk dat:

• De emotionele/gevoels-energie die ik ervoer een ervaring was van frustratie, gehaastheid, stress en controle
• De gedachten die door mijn geest gingen in de trand waren van kritiek hebben op de mensen in mijn omgeving en wat er allemaal aan het mislopen is en wat mensen allemaal misdoen in mijn omgeving
• De locatie van mijn wonde, namelijk aan de rug van mijn linkerhand, mij aanduid dat het gaat over hoe ik dingen 'be-hand-el' en hoe ik dus omga met dingen (=hand) in mijn externe realiteit (=rug) en dat het specifiek te maken heeft met energie zoals gevoelens of emoties (=linkerkant)

Deze drie factoren gaven mij dus een duidelijk beeld van wat mijn 'ongeluk' mij aan het tonen was in relatie tot het punt binnenin mezelf dat een schadelijk effect heeft en dat dus gecorrigeerd en veranderd dient te worden. En dit is dus een techniek om tot de kern te komen van wat je realiteit je kan vertellen over wie jij bent vanbinnen en hoe je realiteit je eigenlijk ondersteunt om in te zien wat binnenin jezelf schadelijke invloed heeft op jezelf en je leven, door middel van bijvoorbeeld het creëren van een 'ongeluk'.

In de volgende blog bekijken we de derde stap in het proces van het transformeren van een 'ongeluk' tot een punt van zelf-ondersteuning.

Dag 672: Het Conflict tussen onze Diepliggende Verlangens en Ons Imago

Om verder te gaan op waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen wanneer we complimenten krijgen van mensen en hoe we deze ervaring kunnen veranderen, is het belangrijk om in te zien dat zoals we in de voorgaande blogs al gemerkt hebben die ervaring van ongemakkelijkheid in onszelf als het ware een gevecht of conflict is binnenin onszelf tussen het verborgen verlangen dat in ons binnenste bestaat om waardering te krijgen van onze omgeving, en het 'politiek correcte' imago dat we willen zijn en hebben in de ogen van andere mensen.

We willen niet dat mensen zien hoe wanhopig we zijn naar waardering, erkenning en aandacht want dan zullen we die waardering, erkenning en aandacht die we zoeken niet krijgen. Ik bedoel, hoe paradoxaal ook, dat we zo een verborgen en geheimizinnig en dubbelzinnig bestaan moeten leiden en ons moeten voordoen als een bepaald imago en persoonlijkheid terwijl we onze ware verlangens diep verborgen houden, gewoon zodat we uiteindelijk datgene kunnen krijgen wat we in feite al lang vergeten zijn dat we ernaar op zoek zijn.

Uiteindelijk wordt dat imago van politieke correctheid wie we zijn, onze identiteit omdat we vergeten zijn na al die tijd dat we dingen in onszelf verborgen houden en dat ons imago niet werkelijk is wie we zijn, maar een soort van gereedschap is dat we steeds hebben gebruikt om onze verborgen verlangens te kunnen bevredigen en te krijgen wat het werkelijk is dat we willen.

En het fascinerende is dan dat we er allemaal op gelijke manier intrappen, in de zin van dat we elkaars imago geloven en dat we zelf ook niet verder kunnen dan het imago van een ander. We zien niet hoe een ander precies hetzelfde wil als wij zelf diep vanbinnen omdat we ons niet meer bewust zijn van ons eigen diepliggende verlangen. Hoe kunnen we immers iets in een ander zien dat we in onszelf niet zien?

Onze ontkenning van onze interne realiteit gaat zelfs zover dat als en wanneer we dat verlangen naar waardering en aandacht in een ander naar buiten zien komen, we overgaan tot het beoordelen van die eigenschap als zogezegd egoisme of ijdelheid. We denken dan minder van die persoon gewoon omdat we zogezegd hun ego zien en zien dat ze zich op een specifieke manier gedragen 'alleen maar om aandacht te krijgen'.

Hier zien we dan meteen ook waarom we zelf zo'n angst hebben dat anderen die 'ijdelheid' die ook in onszelf bestaat zouden zien en waarom we zo wanhopig ons best doen om ons diepliggende verlangen naar waardering, erkenning en aandacht verborgen te houden onder een bepaalde 'persoonlijkheid' of 'imago'.