Dag 746: Moeite met het beginnen aan je Reis naar Leven?

Soms hoor ik mensen zeggen dat ze moeite hebben met het schrijven van een blog of het starten van een blog omdat ze niet weten waar over te schrijven, geen inspiratie hebben en/of kampen met angsten en onzekerheden. Deze ervaringen maakte ik aanvankelijk - en nu soms nog - mee maar door jaren van bloggen heb ik mezelf erover kunnen zetten zodat ik nu op vrij comfortabele en vloeiende manier aan een blog kan beginnen.

In deze blog deel ik aldus wat mij in dat proces ondersteund heeft om tot dat punt te komen waarop ik die intense onzekerheid niet meer ervaar in verband met punten zoals 'wat zal ik schrijven?', 'wat als ik niet weet wat te schrijven?', 'wat als ik niet kan schrijven?', 'wat zullen andere mensen denken over wat ik schrijf?', enzovoort.

Een inzicht en realisatie die mij heeft geholpen om mij niet meer te laten beïnvloeden door de gedachte dat ik niet weet waar over te schrijven en dat ik 'niet kan schrijven' of 'geen inspiratie en/of vaardigheden heb', is:

1. Wanneer het aankomt op het schrijven naar vrijheid in mijn reis naar leven blog, zal er ALTIJD een onderwerp te vinden zijn, hoe klein of groot dan ook. Ik ervaar immers dagelijks mijn eigen geest en realiteit en realiseer doorheen de dag vaak vanalles over bepaalde punten waar ik in mijn geest mee bezig ben, hetgeen op zich stof genoeg biedt om over te schrijven.
2. De idee dat ik 'vaardigheden' moet hebben om te kunnen schrijven over mezelf en mijn proces is gebaseerd op allerlei voorgevormde ideëen en geloofsystemen die in onze onderbewuste geest bestaan in verband met waar we voor leven en waarom we doen wat we doen, hetgeen steeds voor anderen lijkt te zijn. Het is wanneer je dus begint aan het schrijven van je reis naar leven blog, dat je begint in te zien wat de mate is waarin je doen en laten beheert wordt door de mensen en samenleving om je heen en dat je in feite doorheen je leven nog nooit werkelijk iets enkel en alleen voor en als jezelf gedaan hebt, compleet onafhankelijk van wat andere mensen doen of hoe andere mensen het doen.
3. Schrijven is een vaardigheid, maar niet zozeer één die bepaald wordt door een aangeboren talent of gave. De vaardigheid is wat je opbouwd door net te schrijven en door jezelf niet te laten tegenhouden door onzekerheden en angsten en gedachten van 'wat als..'.

En In verband met de onzekerheid over 'wat andere mensen zullen denken', hetgeen toch een vrij prominent en intens punt kan vormen in de geest van vele mensen, en vaak de belangrijkste reden is waarom mensen niet beginnen met schrijven aan hun reis naar leven, wat ik heb beseft is dat:

• We hebben vaak de neiging om een bepaald 'beeld' te willen laten zien aan de mensen om ons heen - een beeld van wie we zijn, een 'zelf-beeld' en een 'sociale persona'. Maar dat wil dan tegelijkertijd zeggen dat we onszelf niet makkelijk een kans gunnen om dingen uit te proberen en om te experimenteren. We zullen bijvoorbeeld angst hebben om afgang te maken of om te falen, want dan zijn we ook gefaald in de ogen van anderen en dat is niet meteen het 'beeld' dat we willen belichamen in de ogen van onze omgeving. Je kan echter pas slagen in iets en een vaardigheid perfect maken door het stap voor stap op te bouwen en door aanvankelijk als het ware in het duister te tasten en je eigen weg te vinden.
• Die gedachten en onzekerheden in verband met hoe anderen je zouden zien en welke mening een ander over jouw expressie zou vormen, zijn met andere woorden dus eerder mechanismen die in je geest bestaan en die je geest opzettelijk gebruikt en aanwend om ervoor te zorgen dat jij jezelf niet zal ontwikkelen en dat je vaardigheden en expressies of eerder je gebrek aan specifieke vaardigheden/expressies nooit zal veranderen.

Uiteindelijk zullen er steeds allerlei gedachten en emotionele ervaringen zoals angst, onzekerheid en twijfel door  je heen gaan voordat je begint aan je blog. En die gedachten/ervaringen zullen er dagelijks zijn, elke keer wanneer jij je voor je laptop zet om te beginnen schrijven. Maar je maakt de beslissing om ondanks al wat in je geest omgaat, te kiezen voor jezelf en voor jouw zelf-ontwikkeling en dus te schrijven wat in jezelf naar boven komt en gaandeweg het zelf-vertrouwen op te bouwen dat je wel weet waar over te schrijven en hoe en dat je absoluut in staat bent om te bloggen.

Dag 703: Onderzoek de zwakke plek in je Lichaam en Vindt de zwakke plek in je Geest

In deze blog deel ik een punt dat ik zelf gezien en ervaren heb dat betrekking heeft tot de Structurele Resonantie en met andere woorden hoe je het lichaam kan gebruiken om patronen, ervaringen en constructen in je eigen geest te ontdekken die jou in de weg staan om een optimale interactie met jezelf en je omgeving te bewerkstelligen.

Het specifieke punt waar ik het hier over zal hebben is een punt in mijn linker bovenarm. En dit punt noem ik een 'zwak punt' of een 'zwakke plek', omdat ik op die plek vaak op fysiek vlak oftewel een subtiele stekende pijn ervaar of een gevoel dat die plek zwakker is dan dezelfde plek op mijn andere arm. Deze ervaring werd voor mij steeds meer merkbaar naarmate ik gevoeliger werd voor mijn lichaam en wat er op fysiek vlak aan het gebeuren is binnenin mezelf doorheen het bewandelen van mijn proces.

Gisteren was er bijvoorbeeld zo een moment waarop ik een subtiele pijn voelde op dat punt in mijn linker bovenarm. Wat ik dan deed was het vastnemen van dat punt en drukken met mijn duim en wijsvinger langs beide kanten van mijn bovenarm, zodat ik kan 'zien' wat het is dat dat punt mij op dat moment aan het laten zien was. Het feit dat er daar iets aan het gebeuren was, was immers een teken dat ik op dat moment in mijn geest aan het participeren was in een bepaald construct, patroon en/of ervaring dat in direct verband stond met dat punt in mijn lichaam.

Door dan dat punt in het lichaam aan te raken of erop te duwen, en tegelijkertijd jezelf stil te maken binnenin jezelf, komt het patroon/construct/ervaring in kwestie in jezelf naar boven en kan je het beter zien. Dan weet je meteen wat het is dat er gaande is in jezelf en wat een 'zwakke plek' in je geest en je lichaam aan het creëren is.

In mijn geval, terwijl ik duwde op mijn bovenarm, zag ik dat het punt dat ermee in verband stond een punt is dat op onderbewust niveau in mijn geest in feite haast constant aanwezig is. Een bepaalde ervaring en gedachten-patroon dat de hele tijd in mijn geest op de achtergrond aan het werken is. En dat is specifiek een ervaring binnenin mezelf van spanning en een subtiele angst, verbonden met gedachten waarin ik terugblik op momenten doorheen mijn dag waarin ik met mensen heb gepraat en heb omgegaan met mensen vanuit het startpunt van mezelf ervan te willen verzekeren dat al de mensen waar ik mee in contact gekomen ben nog een 'positieve' mening over mij hebben.

Ik wil er als het ware de hele tijd zeker van zijn dat iedereen in mijn omgeving mij aanvaard, mij leuk of goed vindt en zeker niet kwaad is op mij of op de één of andere manier iets tegen mij heeft. Het is dus een vorm van het willen controleren van mijn 'positie' in mijn omgeving, gebaseerd op een angst van wat mensen over mij denken en specifiek een angst dat mensen mij 'niet goed' vinden op de één of andere manier.

En dat is dus een specifiek gedachtenpatroon dat in feite constant, in zo goed als elk moment op de achtergrond in mijn geest aanwezig is. Iets dat zo in mezelf geïntegreerd is en zo een deel uitmaakt van mezelf dat ik het nooit echt opmerkt en dat ik het aanvaard heb als 'normaal', als een normale staat van zijn. Een staat van zijn die dus een constante gespannenheid en subtiele angst in mezelf betekent.

Dit is het punt dat ik zag en mij realiseerde wanneer ik de pijn in mijn linker boven arm nader onderzocht. En om dit punt te verlossen en verwerken in mezelf, teneinde die zwakke plek in mijn lichaam en geest te genezen, bewandel ik een proces van zelf-vergeving en zelf-correctie.

Wordt vervolgd in de volgende blog.

Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.