Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.

Dag 566: Ligt de Sleutel om Faalangst te Veranderen in het Veranderen van ons Zelf-Beeld?

 Dag 566: Ligt de Sleutel om Faalangst te Veranderen in het Veranderen van ons Zelf-Beeld?

Het Transformatieproces van Emotionele Zelf-Sabotage

In Dag565: Wat is het Nut van Zelf-Saboterende Angsten in de Geest? Heb ik het punt opengetrokken van de eigenaardige eigenschap van specifieke ervaringen van angst die in de geest bestaan - namelijk het feit dat deze angsten een saboterende werking hebben op onszelf en ons leven -- in de context van bijvoorbeeld hoe die angsten ons onzekerheden aanpraten in relatie tot wie we zijn in onze communicatie met andere mensen of onze vaardigheden en vermogens om ons eigen leven aan te sturen en belangrijke beslissingen te maken, of om een bedrijf te besturen en leiding te kunnen geven in en aan een groep van mensen.

En, omwille van die onzekerheden gaat onze communicate met andere mensen bijvoorbeeld gesaboteerd worden doordat we makkellijk in een reactie van schaamte gaan, en we gaan beginnen nadenken over wat we willen zeggen waardoor we bepaalde dingen niet zeggen of onszelf op een ongemakkelijke en aarzelende manier uitdrukken. We zullen ook beslissingen gaan maken in relatie tot onze fysieke uitdrukking, gebaseerd op ideëen in onze geest dat we niet in staat zijn om bepaalde dingen te doen, dat we bepaalde vaardigheden niet hebben of dat we niet sterk genoeg of niet goed genoeg zijn om bepaalde dingen te kunnen, te doen en te mogen. Er zijn zoveel manier waarop de ervaring van onzekerheid en angst ons kan saboteren in ons dagelijkse leven. Dus, waarom en hoe is het dat zo van die zelf-saboterende angsten bestaan in onszelf?

Waarom is het dat er angsten in onszelf bestaan die niet van praktische aard zijn en die niet eens realistisch zijn maar die als enige doel in feite hebben om ervoor te zorgen dat wij onszelf niet uitdrukken in en als ons leven en onze realiteit en dat we in feite 'niet leven'? Zoals daar is bijvoorbeeld de angst om te 'falen'. De angst om te falen als zijnde een angst die opkomt in relatie tot het aanvangen van een nieuw project of het ontwikkelen van een nieuwe vaardigheid en die op zich niet gebaseerd is op 'echte' overwegingen in de zin van het overwegen van bijvoorbeeld de risico's en gevaren die zich kunnen voordoen in dit ontwikkelingsproces of het uitvoeren van het specifieke project. De 'angst om te falen' is gebaseerd op denkbeelden en ideëen in de geest die bestaan in en als een negatief en minderwaardig zelf-beeld en die ter ondersteuning dienen van dat zelf-beeld. Met andere woorden, de angst om te falen bevestigt aan het individu dat zijn/haar negatief en inferieur zelf-beeld 'echt' is --- omdat, wat die angst om te falen doet is in feite zeggen van 'je bent een mislukkeling, dus ik zou maar niet eens beginnen aan dat project want de kans is groot dat je zal mislukken en dat je je een mislukkeling zal voelen'.

Ik bedoel - als dat negatieve en minderwaardige zelf-beeld niet al aanwezig zou zijn in onszelf - waarin we onszelf in feite al definieren als een 'mislukkeling' en een inferieur individu - dan zou de angst om te 'mislukken' en dus de angst om te falen niet eens opkomen in onszelf. Die angst om te falen bestaat immers in en als de voorspelling dat we zullen of zelfs kunnen 'falen' en 'mislukken' -- en dat, als en wanneer we zouden en zullen falen en mislukken, we ons een mislukkeling zullen voelen.

 dus als het concept en de ervaring van 'falen' en 'mislukken' niet al bestaat in onszelf - kan de angst om te falen geen aardingsgrond vinden in onszelf. De sleutel tot het veranderen en corrigeren van angst om te falen ligt dus in het onderzoeken en corrigeren van ons zelf-beeld.

Artwork by Karol Bak

Dag 499: Waarom Vormen we Relaties met Anderen Maar Nooit met Onszelf?

Ik luisterde naar een Eqafe Interview in de Journeys into the Afterlife Series waarin een wezen haar ervaring deelde van hoe ze vroeger in het dimensionele bestaan de job had om de dimensies die bestonden in de 'Hemel' allemaal te onderzoeken om een oogje in het zeil te houden in wat er allemaal gebeurde in de Hemel - om ervoor te zorgen dat alles hetzelfde blijft en dat er geen enkel wezen 'uit de rang loopt' of de status quo uitdaagt van hoe dingen verlopen en gestructureerd waren in de hemel.

In dit specifieke interview sprak ze over hoe ze zag hoe ze wezens zag veranderen vanaf het moment dat ze geloofden dat hun persoonlijke 'Hemel' een privé rijkdom was  waar ze helemaal alleen in waren en waar niemand kon zien wat ze er allemaal in deden. Ze vertelde dat ze merkte dat die wezens in hun persoonlijke privé hemel al de dingen deden en zegden  die ze altijd hadden verborgen wanneer ze rond andere wezens waren. Ze deden dingen waarvan ze nooit zouden willen dat andere wezens zouden zien of weten wat ze allemaal deden, als die specifieke 'waarheid' van zichzelf.

En ze zei dat dat in feite is hoe mensen hier op aarde eigenlijk precies hetzelfde doen, enkel in hun geest -- daar waar wij 'alleen' zijn met onszelf, of althans waar we geloven dat we 'alleen' zijn, waar niemand ons kan zien. In onze geest doen en zeggen we al de dingen die we doorgaans van andere mensen verborgen willen houden zogezegd om onszelf te beschermen van hoe mensen op ons zouden reageren.

Maar, wat dit wezen zei dat eigenaardig en interessant was, is dat de reden waarom mensen dit doen, of waarom wezens dit deden - het verbergen van die specifieke 'waarheid' en 'realiteit' van zichzelf  in de geest of in één of andere privé hemel - is niet zozeer omdat we onszelf willen 'beschermen', maar eerder omdat we niet zouden kunnen leven met onszelf als we onszelf zouden confronteren met wat het eigenlijk is dat we allemaal doen in het geheim in onszelf, met die waarheid en realiteit van wat er eigenlijk allemaal bestaat in onszelf --- en dat dat ook de reden is dat, wanneer het aankomt op het onderzoeken van onszelf, en aan introspectie doen, en werkelijk onszelf in de ogen kijken, dat we dan een angst ervaren, omdat we niet willen zien wat er eigenlijk bestaat in onszelf. We willen geheimen houden van onszelf, we willen doen alsof we zelf ook niet zien of ons zelf ook niet gewaar zijn van wat we doen en wie we zijn in onszelf zolang andere mensen ook niet weten of zien of zich gewaar zijn van wat wij doen in onze geest en wanneer we alleen zijn.

En, wanneer ik in mezelf kijk naar hoe ik besta specifiek in relatie tot mezelf en mijn geest en wat ik doe in mijn geest - dan stel ik vast dat ze wel degelijk een punt heeft in de zin dat ik nooit alleen wilde zijn met mezelf omdat ik wist dat ik dan geconfronteerd zou worden met mezelf, met mijn interne realiteit. Ik wilde liever altijd in de buurt van andere mensen zijn, waar ik mezelf kan afleiden met emotionele reacties, en waar ik kan doen alsof ik niet besta in mezelf, waar ik het gevoel kan creëren in mezelf dat ik mezelf kan verliezen in 'andere mensen' en in mijn eigen gevoelens en emotionele reacties op de mensen om mij heen. Maar, van zodra ik alleen was in mijn kamer of ergens in een stille ruimte, begon ik mij ongemakkelijk te voelen en ging ik meteen op zoek naar manieren om mezelf af te leiden, zoals bijvoorbeeld door televisie te kijken of muziek te luisteren of wat dan ook te doen om mijn aandacht af te leiden van mezelf en van het feit dat ik alleen was.

Ik bedoel, wanneer het aankomt op het hebben van een relatie met mezelf, waarin ik bijvoorbeeld verantwoordelijkheid neem voor wat ik doe in mijn interne en externe realiteit of waarin ik principes heb of waarde hecht aan integriteit en zelf-eerlijkheid -- daar is nooit sprake van geweest in mezelf. Ik heb zelfs steeds elke vorm van principe of integriteit het water in gegooid om  relaties te kunnen vormen met 'andere mensen'. Wie ik was in mezelf, dat maakte nooit uit. Mijn zelf-integriteit en zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid - dat kon mij niet schelen, dat was onbestaand. Zolang andere mensen maar geloofden dat ik een verantwoordelijk, integer, betrouwbaar en eerlijk individu was kon het mij allemaal niet schelen wat ik eigenlijk deed in mijn geest en wie ik eigenlijk was in mezelf wanneer niemand mij kan zien.

Dus, ik bedoel, het is zeker en vast interessant en fascinerend om dit vast te stellen en in te zien van mezelf in het bewandelen van mijn reis naar leven - en het is zeker iets dat mijn ogen geopend heeft in relatie tot het zien en beseffen dat ik absoluut niet dat goede en positieve beeld ben dat ik presenteer van mezelf naar andere mensen toe --- en dat ik eigenlijk nooit werkelijk mezelf heb leren kennen omdat ik nooit de waarde heb ingezien van het bewerkstelligen van een relatie met mezelf. Ik heb nooit mezelf opgemerkt in en als mezelf.

En, wat ik ook heb ingezien is dat, zolang ik die relatie met mezelf niet bewerkstellig en opbouw, zal ik nooit werkelijk opstaan in deze wereld en in staat zijn om de wereld te veranderen --- omdat, ik zal het lef niet hebben om mensen in vraag te stellen. Omdat, zolang ik geen relatie heb gecreëerd met mezelf en zolang ik geen stabiliteit heb gecreëerd in mezelf in de zin van dat ik besef wie ik ben in elk moment - zal ik altijd meer waarde hechten aan de relatie  die ik zogezegd heb met andere mensen en dan zal ik steeds andere mensen ondersteunen in hun meningen, ook al zijn die meningen misschien schadelijk voor het leven op aarde. Ik zal dan nooit mijn wereld en realiteit werkelijk bevragen omdat ik te druk bezig ben met het creëren van relaties om de leegte op te vullen die bestaat in mezelf in en als het gebrek aan een relatie met mezelf.

Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te worden?

Dit is een Verderzetting van "Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?", waarin ik de dimensie heb onderzocht van hoe het bestaan van het woord Aanvaarding in mezelf, tegelijkertijd impliceert dat het tegenovergestelde van aanvaarding ook bestaat, namelijk verwerping/afscheiding/afwijzing --- omdat dat de definitie is van het woord 'aanvaarding' dat ik in mijn geest heb aanvaard.

Dus, in dit proces zal ik verder gaan met het bekijken en onderzoeken hoe ik zelf, vanuit wie ik werkelijk ben, het woord 'aanvaarding' voor mezelf kan definiëren zodat het woord 'aanvaarding' bestaat op een manier die geen consequenties creëert. Consequenties zijnde bijvoorbeeld afscheiding/verwerping/afwijzing. Want, wat eigenaardig is, is dat in deze definitie, waarin 'aanvaarding' de tegenpool is van verwerping/afwijzing/afscheiding, 'aanvaarding' in feite voortkomt uit afscheiding/afwijzing/verwerping -- en eigenlijk een soort van 'vlucht' is van afscheiding/afwijzing/verwerping.

Omdat, waarom zou 'aanvaarding' anders moeten bestaan als een 'positieve' ervaring, als niet omdat er een specifieke negatieve ervaring is waar ik van wil vluchten in een positief gevoel. Ik bedoel, positieve gevoelens/ervaringen zijn vanuit dit opzicht altijd het gevolg van een negatieve ervaring die ik niet wil onder ogen komen.

Als niet voor het negatieve, zou het positieve niet hoeven te bestaan. Als ik dus opmerk dat ik in mijn geest op zoek ben en verlang naar aanvaarding van andere mensen als een positief gevoel, dan weet ik dat ik eigenlijk probeer weg te vluchten van een negatieve ervaring in mezelf van afscheiding/verwerping/afwijzing. Dus, zolang ik met andere woorden blijf zoeken en verlangen naar dat positieve gevoel - blijft het negatieve bestaan in mezelf --- omdat ik de wortel niet aanpak, ik verwijder de oorsprong niet van mijn verlangen om aanvaarding te ervaren -- dus zal ik nooit daadwerkelijk aanvaarding ervaren, ik zal altijd maar blijven bestaan in die ervaring van Verlangen.

Wat is 'aanvaarding' dus, als er geen sprake is van een tegenpool - of van gevoelens of ervaringen of verlangen?


Wordt Vervolgd in Dag 470