Dag 721: Wanneer Zoeken naar Vriendschap Problematisch is

Ter verderzetting van Dag 720: Het Vrouwelijk geslacht en de Zoektocht naar Bondgenootschap waarin ik een interessant construct besproken heb, zet ik in deze blog verder met het uiteenzetten van dat construct. Ik heb namelijk ondervonden en bemerkt dat ik een bijzondere regel volgde doorheen mijn leven wanneer het aankwam op 'vriendschap'. En die 'regel' was namelijk dat ik steeds enkel op zoek ging naar 'vriendinnen'.

Ik vond een zekere ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning in mijn vriendschappen met mede-leden van het vrouwelijke geslacht. En dat was zo sinds ik ongeveer tien of elf jaar oud was, dat ik uitsluitend op zoek ging naar vrienden van een specifiek geslacht.

En dit is eigenaardig omdat, ondanks het zo 'natuurlijk' aanvoelde om dit te doen en ondanks het ook op schijnbaar natuurlijke wijze voltrok in mijn realiteit, heeft het een bepaalde ervaring en manier van omgaan met mijn wereld en omgeving gevormd binnenin mezelf. En dit omdat ik mij nooit bewust was van de onderliggende motivaties en drijfveren die in de dieperliggende lagen van mijn geest bestonden in relatie tot waarom het eigenlijk is dat ik die 'schijnbare' ervaring van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning opzocht in vriendschappen met specifiek andere vrouwen.

Ik aanvaardde die schijnbaar natuurlijke drang en neiging om zo'n vriendschappen te vormen zodanig als 'normaal' en vanzelfsprekend en als een inherent deel van wie ik ben, dat ik tot op heden nog steeds bepaalde reacties ervaar binnenin mezelf tegenover de mensen in mijn omgeving die volledig gebaseerd zijn op dat bewustzijns-systeem dat 'eigen' schijnt te zijn aan het 'vrouwendom'.

Op een bepaald niveau zag ik het altijd wel, maar het is pas nu dat ik begin te bemerken en te zien wat de gevolgen en de consequenties zijn van dat systeem en hoe dat systeem in feite een 'probleem' en een mechanisme van zelf-sabotage vormt in mezelf.

Hoewel ik langs de ene kant die gevoelens van veiligheid, geborgenheid en ondersteuning ervaar binnenin mezelf wanneer ik een vriendschap gevormd heb met een groepje vrouwen, zal ik langs de andere kant ook de tegenovergestelde ervaringen tegenkomen in mezelf. Ik zal mij ook vaak alleen, minderwaardig, buitengesloten, onzeker en ongemakkelijk voelen.

En het is dus nu pas, wanneer ik de ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid die in mezelf naar boven kwam in relatie tot een meisje in mijn omgeving onderzocht, dat ik kan zien en begrijpen hoe die negatief geladen ervaringen direct afkomstig zijn van de positieve ervaringen waar ik op 'natuurlijke', 'zelfsprekende' en automatische wijze naar op zoek ben in relatie tot de vrouwen in mijn omgeving.

Op onderbewust niveau heb ik nooit gestopt met het benaderen van vrouwen vanuit dat voorgeprogrammeerde systeem van het zoeken naar vriendschap en specifiek het zoeken naar die ervaringen van verbondenheid, bondgenootschap en ondersteuning en het is, nu dat ik een volwassene ben, zelfs zo eigen geworden aan wie ik ben of althans wie ik geloof dat ik ben en hoe ik mij voel vanbinnen dat ik het niet eens opmerkt dat dat in feite is wat ik doe en dat dat aan het gebeuren is in mijn relaties met andere vrouwen.

En dit is niet iets dat ik alleen doe. Ik heb dit bewustzijns-systeem opgemerkt in veel als niet haast alle vrouwen waar ik mee in contact gekomen ben doorheen mijn leven. Het is iets dat eigen lijkt te zijn aan hoe de 'vrouwelijke geest' opgezet is en functioneert. Maar, dat wil echter niet zeggen dat het noodgedwongen hoeft te bepalen wie wij zijn als individuele wezens en dat we het met andere woorden niet kunnen veranderen.

Wordt vervolgd in Dag 722

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 643: Hoe creëren we de Illusie van het Zelf?

Uit de voorgaande blog:

Wanneer ik de gedachten verpersonaliseer in mijn geest waarin ik de ervaring van 'ik hoor er niet bij' creëer en vormgeef, al zijn ze negatief, zelf-verminderend en zelf-onderdrukkend van aard, dan krijg ik tegelijkertijd een gevoel dat ik 'mezelf' en zelfs 'thuis' ben. Het gevoel dat ik 'iemand' ben. En het is de zoektocht naar dit specifieke gevoel dat aan de grondslag ligt van de neiging om mezelf in de emotioneel geladen ervaring van afscheiding te zuigen in relatie tot de mensen in de groep waar ik deel van uitmaak.

Het is dus vrij eigenaardig wanneer je begint te kijken naar de ervaringen waar je in participeert binnenin jezelf, of in andere woorden de ervaringen die vaak in je opkomen afhankelijk van de situaties waar je je in bevindt. In mijn geval is zo een ervaring bijvoorbeeld het gevoel van afgescheiden te zijn van de mensen om mij heen wanneer ik mij in een groep bevindt, zoals op het vrijgezellenfeestje waar ik het in de vorige blog over had.

En het eigenaardige hieraan is met name dat ik kan zien en erkennen dat deze ervaring van mij afgescheiden voelen en mij zelfs alleen en 'vreemd' te voelen in mezelf, ook al ben ik in een groep van mensen, is een ervaring die niet het beste is voor mezelf, in de zin van dat het ten eerste geen aangename ervaring is en ten tweede saboteert het mij in mijn interactie en communicatie en mijn zelf-uitdrukking in relatie tot de andere mensen die zich in die groep bevinden.

Maar wanneer ik dan de lagen van het bestaan van dit specifieke 'programma' in de geest dat deze ervaring creëert begin af te pellen en dieper begin te zien naar de oorsprong van hoe en waarom het is dat dit bestaat in mezelf. Hoe en waarom het anders gezegd is dat ik mij afgescheiden, alleen en negatief voel wanneer ik mij in een groep van mensen bevindt, dan wordt het duidelijk dat het eigenlijke startpunt van die interne ervaring een verlangen is om mezelf te kunnen onderscheiden van andere mensen. Een verlangen om een gevoel in mezelf te hebben dat mij zegt dat ik speciaal en uniek ben. Dat ik een individu ben en dat 'ik' besta.

En dit 'ik' dat zogezegd bestaat en dat 'ik' zogezegd ben in mezelf, is niets meer of minder dan het gevoel van eenzaamheid en afscheiding. De negatief geladen emotionele ervaring in mezelf van eenzaamheid, van buitengesloten te zijn, van afgescheiden te zijn en van mij vreemd te voelen, is wat ik doorheen mijn leven ben gaan aanvaarden als mijn 'ik', als een soort van teken dat 'ik' besta, en dat ik een individuele entiteit ben die afgescheiden bestaat van de andere 'entiteiten' die ik zie met mijn ogen om mij heen, als zijnde namelijk 'andere mensen' in de 'groep' waarin ik mij bevindt.

Hoe vreemd is dit dus om te beseffen dat de emotionele ervaring van eenzaamheid en afscheiding en het gevoel er 'niet bij te horen' dat opkomt wanneer ik mij in groepen van mensen bevindt, in wezen een soort van persoonlijkheids 'programma' is dat het bewustzijn gebruikt om de illusie van de 'identiteit' en het 'zelf' te creëren. Omdat, als dit specifieke gevoel van afscheiding niet zou ervaren in mezelf, het gevoel van zogezegd niet bij de groep te horen, en als ik mij in die momenten niet negatief zou voelen in mezelf, dan zou ik in feite ook niet dat speciale gevoel kunnen ervaren dat 'ik' besta, en dat ik überhaupt een 'ik' ben en dat ik een 'bewustzijn' heb.

Dit is maar één van de ervaringen die in de geest kunnen bestaan en die als functie hebben om simpelweg dat 'speciale' gevoel te produceren van afscheiding, dat gevoel waarin je je 'speciaal' voelt, in de zin van dat je het gevoel hebt dat je een 'ik' bent en dat die 'ik' anders is dan al de andere mensen die je ziet om je heen. In wezen is het maar een gevoel, geproduceerd door specifieke ideëen en gedachten in de geest die op zich vaak niet echt veel steek houden en die zelfs saboterend kunnen werken in je leven.

Dit soort 'persoonlijkheids-systemen', of 'identiteits-programma's' in je geest zijn die dingen die je soms dingen doen uitdrukken, zeggen en doen waarvan je niet goed weet waarom je het doet of hebt gedaan, waar je later soms spijt van hebt of je schuldig over voelt. Je deed het immers enkel en alleen opdat je die eigenzinnige ervaring in jezelf zou kunnen voelen die je het gevoel geeft dat je 'bestaat', omdat dat er  in wezen de enige functie van is. Vreemde wezens zijn we toch, wij mensen.

Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.