In de
voorgaande blog opende ik het onderwerp van 'vriendschap' en gebruikte ik
daarin specifiek mijn persoonlijke ervaringen in mijn leven waarin
'vriendschap' voor mij steeds de basis vormde van de relaties die ik trachtte
te vormen met mensen. Ik bedoel daarmee dat 'vriendschap sluiten' steeds een
groot thema was in mezelf wanneer ik iemand nieuw leerde kennen en dat ik in
mijn gedrag en uitdrukking in relatie tot die persoon onmiddellijk en
automatisch een vriendschapsrelatie met die individu probeerde te vormen.
Een
vriendschapsrelatie in de zin van dat wat er telkens in mezelf naar boven kwam,
bij wie ik ook ontmoette, was ten eerste dat die persoon mij leuk moet vinden,
ten tweede we moeten goed overeenkomen, we moeten aangename gesprekken kunnen
voeren samen en op het einde van het gesprek is het de bedoeling dat deze
persoon mij nu aanziet als een goede vriendin of tenminste iemand die ze graag
heeft.
Dit was
zowat waar mijn omgang met mensen zich tot beperkte. En ik zeg 'beperkte',
aangezien wat er door mij heen ging, wat ik zag en hoe ik mezelf ervoer in
'sociale situaties', was letterlijk enkel mijn eigen gedachten in verband met
'vindt deze persoon mij leuk?', 'wat denkt hij/zij over mij?', en dan twijfels,
onzekerheden en angsten wanneer ik hun gedrag probeerde te interpreteren om
erachter te komen wat hun mening was over mij, of ze mij aanvaardden als
vriendschappelijk en fijn.
Deze
interne correlatie die ik in mezelf had gevormd tussen iemand tegenkomen en
leren kennen, en vriendschap sluiten, zorgde ervoor dat ik compleet geobsedeerd
en geconsumeerd was door dit soort onzekerheden en twijfels en angsten in
mezelf die alleen maar te maken hadden met mij en met hoe de ander persoon mij
zag en wat hun mening zou zijn over mij.
Het
zorgde ervoor dat wanneer ik de indruk kreeg dat iemand zich niet op zijn/haar
gemak voelde bij mij of niet echt met mij leek te willen praten of wanneer er
stilde viel in de conversatie, dat ik dat automatisch persoonlijk opnam en zag
als een teken dat ik iets verkeerd aan het doen was en dat ik er op de één of
andere manier voor aan het zorgen was dat deze persoon zich niet goed voelt
over mij en geen verbinding voelt met mij.
Dit is
uiteraard een enorm gelimiteerde visie op de realiteit omdat het zich beperkt
tot enkel wat er binnenin mezelf gaande is aan gedachten, emoties en gevoelens,
en mij opsluit in mijn eigen persoonlijke wereldje waar al wat er lijkt te
bestaan of belangrijk en echt lijkt te zijn, is of ik al dan niet een vorm van
vriendschap kan sluiten met de persoon/personen in mijn omgeving.
Om het
maar over ego-centrisme en zelf-zuchtigheid te hebben. Er is immers een hele
wereld die mij voorbijgaat en waar ik het bestaan niet eens van opmerk. Een
wereld die ik zou zien en opmerken als ik mijn focus zou verleggen naar buiten
mezelf in de plaats van zo gefixeerd te zijn binnenin mezelf. En als ik zou
inzien en beseffen dat wat er binnenin mezelf gebeurt in termen van al die
intense ervaringen van gedachten, emoties en gevoelens, dat is MIJN
persoonlijke realiteit die enkel binnenin mezelf bestaat. Elk mens heeft
zijn/haar eigen persoonlijke interne realiteit, en dat is wat ik zou kunnen
zien en leren kennen als ik maar zou inzien dat het 'vrienden maken' dat mijn
geest zo op een voetstuk geplaatst heeft, mij in feite aan het verblinden is en
een gelimiteerd vals beeld aan het presenteren is van de eigenlijke realiteit.
Het
benaderen van de mensen in mijn omgeving vanuit mijn wens om vrienden te maken
en vriendschap te sluiten, saboteert mij om die mensen te leren kennen, om mij
in hun schoenen te kunnen verplaatsen en om te kunnen zien wat er in hen
bestaat, wie zij zijn vanbinnen en wat hun wensen, verlangens en angsten zijn.
