Dag 812: Zelf-limiterende gedachtenpatronen - Van Zelf-Sabotage naar Zelf-Ondersteuning

Een gedachten- en energetisch patroon dat ik vaker heb opgemerkt in mezelf alsook de laatste dagen specifiek gezien, is een patroon van twijfelen aan mezelf en twijfelen of ik al dan niet mijn leven "goed" of "correct" leef. Hiermee gepaard gaat op onderbewust niveau emoties van schuldgevoel, schaamte, angst, wroeging, spijt en zelf-beoordeling.

Dit gaat dan soms bijvoorbeeld over hoe ik mijn proces van zelf-verandering bewandel en over mijn inzet en zelf-beweging in verband met het process van niet enkel zelf-verandering maar vooral van het maken van een afdruk in deze wereld en mijn uiterste potentieel neerzetten in dit ene leven dat ik heb in deze wereld.

Wat ik mezelf al gerealiseerd heb in verband met dit patroon en een toepassing die ik al heb ontwikkeld om dit patroon richting te geven in mezelf en dus niet in de emoties en gedachten te blijven steken of ze erger maken, is dat ik heb beseft dat als dit patroon opkomt in mijn geest het mij misschien in zekere zin wel een "waarheid" laat zien over mezelf.

Deze "waarheid" zijnde dat ik op bepaalde vlakken in mezelf beter kan doen en zijn en dat mezelf toesta om gelimiteerd te blijven in bepaalde dimensies van mijn bestaan, in de plaats van mezelf te motiveren en vooruit te duwen om in elk moment van elke dag te zoeken en te kijken naar hoe ik mezelf kan uitbreiden, hoe ik beter kan worden als persoon en hoe ik zelf-limiterende patronen kan aanpakken en veranderen om te leren, te groeien en mezelf te ontwikkelen.

Het heeft dus geen nut en geen zin om "bij de pakken neer te zitten" en mezelf toe te staan die emoties van schuld, schaamte, spijt en wroeging te belichamen, denkend in mezelf dat dat is "wie ik ben", om dan in een staat van opgeven en zelfs depressie te zinken. Het is gewoon een kwestie om te leren uit de "boodschap" en de "waarheid" die mijn geest mij aan het tonen en aan het vertellen is middels die gedachten en emoties.

De oplossing is dus om, in de plaats van weg te zinken in de emoties en gedachten, eerder te luisteren naar de boodschap en dus te kijken naar waar en hoe het is dat ik mezelf nog aan het limiteren ben. Het gaat er dus om dat ik kijk binnenin mezelf naar wat ik kan leren, hoe ik mezelf kan uitdagen om te groeien en op welke manieren ik ervoor kan zorgen dat ik in elk moment blijf groeien, leren en in beweging blijf.

Het is zeker eigenaardig hoe er echter de neiging bestaat om eerder in die emoties te blijven zitten en om die emotionele apatische staat te gaan aanvaarden als onze realiteit, in de plaats van dat we onze eigen emoties en gedachten gebruiken om te leren en te groeien en om een dieper begrip te ontwikkelen van onszelf. Het is dus zeker een uitdaging om die dingen die we aanvankelijk ervaren als problematisch en waarin we onszelf saboteren, zoals bijvoorbeeld dit soort zelf-beoordelende en -limiterende patronen, te gebruiken als ondersteuning in ons proces van zelf-ontwikkeling.

In de volgende blog, Dag 813, deel ik wat ik verder nog heb ingezien in verband met dit patroon, waar het vandaan kom en waarom en hoe het bestaat en naar boven komt in de geest.

Dag 770: Emotionele Manipulatie -- Waarom ls het als een Tweede Natuur?

Vandaag bemerkte ik een interessant gedragspatroon dat ik doorheen mijn leven heb meegedragen en geleeft - maar waar ik mij vreemd genoeg nooit vragen over heb  gesteld. Het is ook een gedragspatroon dat ik van begin af aan heb aangenomen en aanvaard als 'normaal' en 'vanzelfsprekend' omdat het ook is hoe veel mensen zich gedragen en uitdrukken. Toen ik vandaag echter even stilstond in mezelf en een stap achteruit nam en werkelijk keek naar dit patroon, besefte ik pas wat voor een vreemd gedrag dit eigenlijk is.

Ik was namelijk met mijn partner en nog iemand op stap en plots ervoer ik een subtiele verandering in zijn gedrag tegenover mij. Ik ervoer het alsof hij iets afstandelijker was dan gewoonlijk. En vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte, voelde ik dat ik automatisch een beslissing nam in mezelf om zelf ook afstandelijker te worden en om dus een vorm van emotionele manipulatie toe te passen.

Dit was het moment dat ik even stopte in mezelf en keek naar wat ik eigenlijk aan het doen was en naar de reactie waar ik in aan het gaan was. Ik realiseerde mij plots hoe onnozel en absurd deze reactie eigenlijk was, omdat het haast lijkt te zeggen dat ik niet met mijn partner gewoon kan communiceren over dingen die ik opmerk in mezelf en/of in hem, maar dat ik als het ware emotionele oorlogsvoering moet toepassen om te "communiceren" en om hem met andere woorden te laten weten dat mij iets dwarszit.

Het is uiteraard maar doordat ik al een proces achter de rug heb van het ontwikkelen van open communicatie met hem, dat ik nu pas begon op te merken hoe vreemd deze reactie die zo automatisch naar boven kwam eigenlijk was. Dit was immers hoe ik doorheen mijn leven ben omgegaan met conflicten die ik ervoer binnenin mezelf in relatie tot mensen om mij heen. Wanneer mij iets dwarszat en/of wanneer ik op de één of andere manier reageerde op iemands gedrag - bijvoorbeeld wanneer ik de indruk kreeg dat iemand's karakter plots veranderde in een bepaalde situatie - was mijn onmiddellijke reactie steeds om zelf ook mijn karakter te veranderen en bijvoorbeeld afstandelijker te worden.

Ik ben het zo gewoon geworden om emotionele manipulatie - zoals mij opzettelijk afstandelijk gedragen - te gebruiken om een boodschap over te dragen en om iemand te laten weten dat ik ergens op heb gereageerd , in de plaats van simpelweg te communiceren hoe ik mij voel en/of wat het is dat ik heb opgemerkt.

In deze situatie had ik bijvoorbeeld, vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte (ook al was het enkel een persoonlijke interpretatie van en reactie op mijn partner zijn gedrag), dit gewoon onmiddellijk ter sprake kunnen brengen om het met hem te overleggen en na te kijken of mijn reactie in wezen gegrond was of enkel een persoonlijke interpretatie. Of indien het niet mogelijk is om dat in het moment zelf te doen, hetgeen bijvoorbeeld in deze situatie het geval was, dan kan ik ook wachten om het later met hem te overleggen.

Maar wat ik doe wanneer ik in een emotionele reactie ga - zoals mij afstandelijk te gaan gedragen omdat ik de indruk heb dat hij dat doet - dan sluit ik alle mogelijkheid tot open communicatie af en dan krop ik het op. Wat er dan uiteindelijk zal moeten gebeuren is dat de emotie naar verloop van tijd naar boven zal komen, wanneer hij het eindelijk bijvoorbeeld opmerkt, en dat het hele gebeuren plots een emotionele lading zal krijgen zowel voor mezelf als voor mijn partner.

Dat soort emotionele manipulatie is een gevolg van in wezen te hebben aanvaard en gelooft dat echte open communicatie in een relatie - waarin je bijvoorbeeld kan praten over je eigen reacties en gedachten en hoe je je voelt op een volledig open manier, zonder beoordeling - niet mogelijk is, en dat 'communicatie' steeds een soort van onderliggende strijdvoering is van subtiele emotionele reacties -- een soort van duwen en trekken de hele tijd. Terwijl in feite open communicatie net het meest voordehandliggende is...

Wordt vervolgd in Dag 771

Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten

Vandaag deed er zich een moment voor waarin iemand mij uitnodigde om 'charades' te spelen. Dat is een spel waarbij je een onderwerp moet uitbeelden en je team moet dan raden wat je aan het uitbeelden bent om punten te verdienen. En in dat moment waarin er gevraagd werd van 'wie niet wil meespelen steekt z'n hand op'  stak ik uiteindelijk mijn hand op  omdat er een weerstand in mij opkwam om dat spel te spelen en ik die weerstand volgde en vertrouwde en aldus mijn hand opstak.

Maar toen drong iemand aan en spoorde mij aan om toch mee te spelen en ik werd in dat moment als het ware geconfronteerd met mijn eigenlijke reden om aanvankelijk niet te willen meespelen. Die 'weerstand' die ik ervoer om dat spel te spelen, was niet 'zomaar' weerstand, het was niet zomaar 'geen goesting hebben', hoewel het dat op het eerste zicht misschien mag lijken te zijn.

In mijn geest zag ik mezelf voor de groep staan om iets uit te beelden en op dat beeld in mijn geest reageerde ik dan met een gedachte van 'oei neen, dat wil ik niet doen, want dan ga ik mij ongemakkelijk en beschaamd en gegeneerd voelen'. Dus eigenlijk was er een ervaring van angst die opkwam in mezelf in relatie tot het spelen van 'charades', waardoor ik dan eerder verkoos om toch niet mee te spelen.

En het is deze ervaring van angst en die toekomstprojectie waarin ik mezelf het spel al zag spelen en ervan uitging dat ik mij zus en zo zou voelen die interessant is om te onderzoeken omdat het mij in wezen aantoont hoe en waar ik mezelf aan het limiteren ben in mijn expressie en in mijn uitdrukking. Als ik namelijk zomaar die ervaring van angst en weerstand aanneem als vanzelfsprekend en daardoor steeds mezelf laat beïnvloeden in mijn beslissingen, dan zal ik mezelf ervan weerhouden om mezelf te leren kennen in het spelen van charades.

Het kan misschien maar een 'kleine' kwestie lijken, want 'het is maar een spel', maar het representeert eigenlijk een groter patroon in mezelf waarin ik mezelf steeds ervan weerhouden heb om mezelf uit te drukken. Het is namelijk niet enkel dit soort spellen waarin ik mezelf tegenhoud en ervoor kies om toch maar niet mee te spelen, maar het zijn ook andere activiteiten waarin ik er steeds voor kies om mezelf niet uit te drukken. Bijvoorbeeld wanneer het aankomt op het doen van iets dat betrekking heeft tot een grotere groep mensen, zoals een publieke toespraak houden of iets bespreken met een groep of zingen in het bijzijn van andere mensen, enzovoort.

Ik realiseerde mij dat ik door steeds in die schijnbaar 'kleine' momenten ervoor te kiezen om mij toch maar liever niet uit te drukken, dat ik telkens opnieuw mezelf eigenlijk tegenhield en mezelf in feite saboteerde in het ontwikkelen van mijn expressie, en dat enkel en alleen door die ervaring van angst die naar boven komt in mezelf, angst om mij gegeneerd en beschaamd te voelen in zo'n situaties waarin ik mij zou uitdrukken.

Het is echter zo dat ik mij enkel gegeneerd of beschaamd zou voelen als en wanneer mijn expressie niet voldoende ontwikkeld is en wanneer ik dus geen zelf-zekerheid ontwikkeld heb om mezelf uit te drukken. En die zelf-zekerheid is iets wat ik enkel maar kan ontwikkelen als en wanneer ik mezelf durf uit te drukken in zulk 'n momenten waarin ik de kans heb, zoals een moment waarin iemand mij vraagt om charades te spelen.

Wordt vervolgd in Dag 734

Dag 691: De Relevantie van Overlevingsangst als Basis voor de dingen die je Doet

Ter verderzetting op Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress? schrijf ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen uit die ik in het moment waarin ik de emotioneel overweldigende ervaring in mezelf opmerkte in relatie tot het project waar ik aan het werken was.

Zelf-Correctie

Wanneer ik de ervaring zie opkomen in mezelf van stress en gejaagdheid wanneer ik iets aan het doen ben zie opkomen in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik bezig ben mezelf af te scheiden van wat ik aan het doen ben en van mijn uitdrukking en expressie in het moment, door te denken aan het eindresultaat van wat ik aan het 'maken' ben, op zoek naar een gevoel van veiligheid en zekerheid dat ik verbonden heb met het kunnen maken of hebben van een product of iets waar ik potentieel geld mee zou kunnen verdienen en mee zou kunnen overleven

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik mijn uitdrukking en expressie in en als het moment gedefinieerd heb in en als overleving en emotionele ervaringen en reacties zoals stress, angst, frustratie en spanning en dat ik daarin wie ik werkelijk ben als het leven zelf, heb onderdrukt door mezelf niet toe te staan te ontspannen en comfortabel en stabiel te zijn in en als elk moment van ademhaling

En ik zie, besef en begrijp dat het mijn verantwoordelijkheid is tegenover mezelf en al het leven als mezelf om te leven en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en om dus te leven op een manier die als voorbeeld staat voor een wereld waarin elk levend wezen kan en mag leven in en als stabiliteit en comfortabiliteit, waarin niemand dingen hoeft te doen vanuit die ervaring van overlevingsangst en vanuit emotionele ervaringen en reacties en waarin niemand zich zorgen hoeft te maken over de toekomst en zichzelf hoeft te onderdrukken in en als die toekomstzorgen

Dus ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen  voor wie ik ben in en als deze wereld als een creatieve kracht en macht en als een deel van deze wereld en realiteit, in en als het besef dat het mijn verantwoordelijkheid is om een voorbeeld te zijn van hoe het ook anders kan, een voorbeeld van verandering, van verbetering van deze realiteit vanbinnen en vanbuiten - en om dit levende voorbeeld te leven op elk vlak, door mezelf niet toe te staan mezelf te laten sturen, begeleiden of bepalen in de dingen die ik doe door emotionele ervaringen en reacties en zelf onderdrukking

Ik stel mezelf tot doel om mezelf als het leven zelf als ademhaling, als onvoorwaardelijke zelf-expressie en zelf-aanvaarding als wat het beste is voor elk levend wezen op de eerste plaats te zetten en te ontdekken wat het is om te leven en te bestaan als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven zelf in en als wie ik werkelijk ben en om mezelf dus niet te limiteren of onderdrukken in functie en naam van overlevingsangst en het systeem van de geest als gedachten, emoties en gevoelens gebaseerd op die overlevingsangst

Dag 674: Waarom onderdrukken we onze expressie?

Wanneer ik aan iets nieuws begin, een nieuw project zeg maar, iets waar ik nog niets van af weet, wat ik nog nooit gedaan heb en waar ik mezelf nog over moet onderwijzen en zelf moet ondervinden hoe ik het kan klaarspelen, dan speelt zich meestal als niet altijd, een bepaalde dynamiek af binnein mezelf.

En die dynamiek is dat ik er vaak met goede moed en motivatie aan begin, en ik zie mezelf het project afwerken als het ware. In mijn geest heb ik een helder en duidelijk beeld van wat ik zal doen en van het afgewerkte resultaat en hoe dat er zal uitzien. Maar dan na een tijdje, vaak al na een aantal dagen wanneer ik er nog maar pas aan begonnen ben, begint er een vreemde ervaring in mezelf naar boven te kruipen.

Een ervaring van twijfel, gepaard gaande met gedachten van twijfel zoals 'waar ben ik eigenlijk mee bezig?', 'zal ik dit wel kunnen?', 'heb ik hier de vaardigheden en kennis eigenlijk wel voor?', 'is dit niet gewoon een dom idee dat op niets zal uitdraaien?', 'wie houdt ik eigenlijk voor de gek, ik weet niet eens fatsoenlijk waar ik mee bezig ben?', 'kan ik mezelf wel vertrouwen?', 'wie ben ik nu om van dit project een succes te maken?', enzovoort.

En dit project waar ik me aanvankelijk zo optimistisch en gemotiveerd en enthousiast om had gevoeld, is nu iets waar ik me volledig ontmoedigd, gedemotiveerd en onzeker over voel. En die ervaring van haast extreme negativiteit en desillusie is meestal  datgene wat leidt tot een uiteindelijk opgeven van het project.

Nu, om te begrijpen waarom dit zo gebeurt is het woord 'desillusie' interessant om te bekijken in deze situatie. En dit omdat de 'desillusie' waar de negatieve ervaringen van onzekerheid, ontmoediging en demotivatie op gebaseerd zijn, een gevolg is van de 'illusie' waar de positieve ervaringen van motivatie, moed en enthousiasme op gebaseerd waren.

Meer over waarom en hoe die ervaringen in het begin van het vormgeven aan een project gebaseerd waren op een 'illusie' in de volgende blog...

Dag 623: Hoe ons Wereldbeeld kan Leiden tot Zelf-Limitatie

In de voorgaande blog heb ik gekeken naar de gedachte en idee die kan opkomen in relatie tot het schrijven in en van de  Reis naar Leven blogs, namelijk 'ik weet niet wat te schrijven', en hoe die gedachte eigenlijk afkomstig is vanuit een ervaring van twijfel en onzekerheid die eigen is aan hoe zelf-expressie in deze huidige wereld bestaat of althans hoe ik het aanvaard heb te bestaan in en als mijn bewustzijn en begrip van de wereld om mij heen.

Ik bedoel, de stelling van 'ik weet niet wat te schrijven' en 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik weet niet hoe ik mezelf moet uitdrukken' is een stelling van limitatie - het is in feite zeggen dat ik zo gelimiteerd ben in mezelf als wezen en dat ik zo 'leeg' ben vanbinnen, dat ik 'niets heb om uit te drukken. Terwijl, de realiteit is dat ik als wezen een deel uitmaak van het bestaan, van al wat bestaat en dat al wat bestaat dus binnenin en als mezelf bestaat. Dit wil dus zeggen dat als ik zo'n stelling maak van 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik heb niets om uit te drukken', dat ik dan in wezen mezelf aan het onderdrukken ben als het bestaan en dat ik mezelf eigenlijk niet wil toestaan een uitdrukking te hebben -- ik geloof liever dat ik 'leeg ben vanbinnen' en 'niets te zeggen heb' of 'niets uit te drukken heb' dan mezelf de kans te geven om mezelf uit te drukken en binnenin mezelf te kijken in het besef dat ik wel degelijk iets uit te drukken heb.

Ik als het bestaan heb wel degelijk iets uit te drukken in de zin van dat wat ik uit te drukken heb en wat ik zal uitdrukken als ik mezelf maar de kans zou geven, is wat er in mezelf bestaat als zijnde niet enkel mijn persoonlijke bewustzijn, maar ook het collectieve bewustzijn en al wat bestaat -- in de zin van dat 'het bestaan' zoals ik het waarneem met mijn zintuigen in en als mezelf bestaat, anders zou ik het niet kunnen waarnemen.

Stellingen en gedachten zoals 'ik heb niets te vertellen/schrijven/uit te drukken' zijn dus opzettelijke zelf-limitaties waarin ik bij voorbaat mijn 'vleugels kortknip' omdat er eigenlijk een angst in mezelf bestaat die ik verborgen tracht te houden achter die stelling. Een angst van kritiek, een angst van mensen, een angst van de wereld - of althans een versie van 'de wereld' die ik in mijn geest geschilderd heb gebaseerd op hoe ik invloeden waarmee ik in mijn externe omgeving  in contact gekomen ben geïnterpreteerd heb.

En dat is wat we doen wanneer we zulk'n stellingen maken, intern of extern, van 'ik heb niets te vertellen' of 'wat heb ik nu te zeggen' of 'ik heb niets te delen' - we limiteren en onderdrukken wie we werkelijk zijn als het bestaan zelf, uit angst van hoe wij binnenin onszelf de wereld zien. Ik bedoel, waarom en hoe is het immers dat wij mensen zo verschillend kunnen zijn in deze eigenschap van zelf-expressie, waarin sommige mensen zichzelf steeds maar onderdrukken achter en in de stelling van 'wat heb ik nu te vertellen' en andere mensen geen enkele moeite lijken te hebben met het uitdrukken van zichzelf en het delen van hun 'meningen', 'ideëen', 'geloof-systemen', enzovoort…

Dat is omdat we elk onze eigen interpretatie en perceptie hebben van onze omwereld en van de wereld waarin we bestaan - ook al is dat één en dezelfde wereld. Ook al delen we allen dezelfde wereld die in wezen voor elk mens hetzelfde is, namelijk de fysieke meetbare en tasbare realiteit, toch hebben we elk onze eigen interpretatie, perceptie en ervaring die bestaat in onze individuele geest en die bepaalt hoe we onszelf zullen uitdrukken in die wereld - of we onszelf zullen onderdrukken of uitdrukken.

Bekijken en interpreteren we onze wereld in en vanuit angst of vanuit motivatie? Hebben we een eerder negatief of een eerder positief wereld-beeld? En, nog belangrijker, waarom zien we onze wereld niet als wat het simpelweg is, positief noch negatief?  Waarom lijkt onze wereld verdeeld tussen hen met een positieve houding en instelling en hen met een negatieve houding en instelling? Zij die zichzelf uitdrukken en zij die zichzelf onderdrukken? Waarom is het dat we niet allen een natuurlijke uitdrukking zijn van onszelf - eenvouding, vanzelfsprekend en natuurlijk? Waarom bestaan er zulk'n zelf-limiterende gedachten zoals 'ik heb niets te delen/uit te drukken' in de eerste plaats?

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Het Veranderen van de 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid

Sinds ik ben begonnen in mijn proces van het onderzoeken en veranderen van de persoolijkheid die ik heb aanvaard in en als mezelf als zijnde zogezegd 'niet goed met kinderen' te zijn, waarin ik al de eerste stap heb bewandeld van het schrijven over wat ik kan zien op het eerste zicht in verband met de gedachten, gevoelens en emoties in mezelf bestaan en opkomen wanneer ik in het bijzijn ben van kinderen en de tweede stap waarin ik zelf-vergeving heb toegepast om die eerste laag  in mezelf los te laten in en als het verantwoordelijkheid nemen voor mijn reactie in gedachten, emoties en gedrag in relatie tot die situatie  - heb ik al verandering gemerkt in de zin van dat ik mij meer comfortabel voelde om mezelf uit te drukken wanneer ik een kind in mijn omgeving tegenkwam.

De gedachte van 'wat zullen zijn ouders denken' kwam niet meer zo prominent in mezelf naar boven en mijn uitdrukking was meer 'natuurlijk'. Hij was een hond aan het aaien en terwijl ik voordien hen voorbijgewandeld zou hebben, stopte ik dit keer om samen met hem de hond te aaien en hem te becomplimentariseren op hoe hij de hond aaide. Omdat ik mij dit keer niet meer in mijn geest bezig hield met gedachten zoals 'wat zullen zijn ouders denken', merkte ik zo'n dingen bijvoorbeeld op. dit is wat ik ook heb beseft en ontdekt naar aanleiding van deze situatie, is dat wanneer ik besta in angsten en onzekerheden en allerlei achterliggende gedachten in mijn geest in relatie tot bepaalde mensen en situaties, dan ben ik zo gepreoccupeerd door die interne dialogen en fixaties en reacties, dat ik kleine details in mijn fysieke werkelijkheid niet opmerk en ook niet apprecieer.

Wanneer ik bijvoorbeeld opmerkte dat dit kindje de hond aan het aaien was in de plaats van ernaar te zwaaien of te slagen, kwam er een oprechte bemerking in mezelf naar boven van 'wauw, wat fijn!' en ik drukte het ook spontaan uit, zonder na te denken of zonder mij op welke manier ook bezig te houden met 'zijn ouders' of met wat zijn moeder  die er ook bijstond zou denken van mijn expressie. In dat moment was het hij en ik en er was niets dat in de weg stond van mijn expressie - er waren geen twijfels of voorontworpen ideëen in verband met 'hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken' naar voorbeeld van hoe ik andere mensen zich doorgaans zie uitdrukken tegenover kinderen  - het was gewoon 'mezelf' die in dat moment zichzelf uitdrukte, simpel en natuurlijk.

Dit wil echter niet zeggen dat ik nu, omwille van deze ene ervaring en dit ene moment dat zich afspeelde in mijn realiteit, 'veranderd' ben en dat mijn proces van het veranderen van deze persoonlijkheid nu compleet is, helemaal niet. Ik heb enkel een 'glimps' gekregen van wie ik kan zijn, van wat mijn potentieel is. Een glimps van een bestaan zonder angst en van wat er mogelijk is. Het is nu aan mij om mijn proces verder te bewandelen in het afpellen van de lagen waaruit deze 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid bestaat - als ik dat niet doe dan keert deze persoonlijkheid als het ware terug naar zijn 'natuurlijke staat'.

Zolang ik immers niet absoluut sta als de sturende kracht en het verantwoordelijke principe in relatie tot deze persoonlijkheid - met andere woorden, zolang ik niet onderzoek hoe deze persoonlijkheid in mezelf bestaat op alle vlakken en dimensies in mijn bewuste, onderbewuste en onbewuste geest - zal ik het ook nooit werkelijk kunnen veranderen op een blijvende, echte manier -- dat spreekt voor zich. Hoe kan ik iets veranderen als ik het niet volledig begrijp en als ik niet volledig besef en zie hoe ik het zelf gecreëerd heb?

Dag 612: Hoe Onzekerheid en Angst in een Relatie tot Misbruik kan Leiden

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

Dat is immers wat ik ervaren heb doorheen mijn leven - namelijk dat wanneer ik in een relatie was, dan kwamen mijn onzekerheden meer intens naar boven en veranderde ik daardoor zelfs drastisch in mijn persoonlijkheid en als persoon. Omwille van de emotionele ervaringen van angst en onzekerheid die opkwamen in mezelf op een veel intensere manier dan wanneer ik niet in een relatie was, begon ik haast automatisch mezelf ook te veranderen en aan te passen in mijn uitdrukking en in 'wie ik was' omdat dat is wat de onzekerheid mij als het ware aanspoorde om te doen.

Ik voelde mij bijvoorbeeld voornamelijk onzeker en angstig in verband met het 'verliezen' van mijn partner, ik voelde mij angstig om weer alleen te zijn en om verlaten te worden door mijn partner. Ik bedoel, zelfs al kon ik in mijn achterhoofd wel zien en ervaren dat door die onzekerheid en angst en het feit dat ik mezelf onderdrukte in en als die emotionele ervaringen, mijn ervaring van en in de relatie in feite gecompromitteerd was en uiterst onaangenaam was - toch plaatste ik de relatie op de eerste plaats in mijn leven en mijn wereld omwille van de angst om alleen te zijn die in mezelf naar boven kwam.

In mijn geval bevond ik mij zelfs in relaties waarvan ik kon zien dat ze niet goed waren voor mij vanuit het perspectief dat de persoon waar ik mee in een relatie was en de dynamiek die er ontstond tussen mezelf en mijn partner omwille van het verschil in persoonlijkheid tussen ons, een vorm van misbruik ondersteunde en kweekte. Waarin, ik bedoel, ik heb lange tijd gedacht dat ik de misbruikte was, het slachtoffer in de situatie. Maar wat ik nooit heb ingezien is dat ik in de relatie bleef omwille van de angst om alleen achter te blijven en de angst om verlaten te worden die ik macht gaf over mezelf.

Ik besefte dus nooit dat ik in en als die angst mezelf misbruikte en liet misbruiken, omdat ik geen respect genoeg had voor mezelf om op mijn eigen benen te staan en om mezelf te vertrouwen en om alleen te staan met en als mezelf. Ik bedoel, ik had in feite angst van mezelf en in die angst scheidde ik mezelf van mezelf af en gaf ik mijn macht weg aan andere mensen. Dat is het misbruik dat ik pleegde tegenover mezelf, dat ik geen verantwoordelijkheid nam voor mezelf en voor mijn relatie met mezelf.

Ik liet de emotie van angst en onzekerheid mij overspoelen, zodanig dat ik mezelf volledig veranderde om toch maar mijn partner en mijn relatie niet te verliezen, en tot ik mezelf uiteindelijk niet meer herkende. Ik compromitteerde en misbruikte mijn relatie met mezelf omdat ik de angst en onzekerheid in mezelf vertrouwde en omdat ik niet besefte dat emotionele ervaringen niet echt zijn en geen echte macht hebben over mij.

Meer in de Volgende Blog

Dag 609: Waarom Limiteren we Onze Expressie?

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie en besef ik dat ik in veel aspecten van mijn leven heb opgegeven in mijn proces van zelf-verbetering en dat ik steeds gekozen heb voor zelf-vermindering - en dat omdat ik de sabotage mechanismen in en van de geest vertrouwde in het sturen van mijn expressie en bestaan in deze wereld en omdat ik nooit zelf begrepen heb hoe de geest in feite bestaat als een systeem van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en dat het aan mij is om op te staan tegenover mijn geest en door de mechanismen van de geest te breken om te ontdekken welk mijn echte potentieel is in mijn proces van zelf-verbetering. Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

Een voorbeeld van zo'n zelf-sabotage mechanisme dat bestaat in de geest is de angst om te falen. De angst om te falen is de emotionele ervaring van stress, angst, onzekerheid en twijfel die opkomt in jezelf en die de macht heeft om je beslissing te bepalen en beïnvloeden in relatie tot wat je wel of niet zal doen, en die er vaak genoeg voor zorgt dat je dingen die je eigenlijk best zou doen - dingen die het beste zijn voor jezelf  en voornamelijk dingen die een positieve verandering zouden teweegbrengen in je leven - links laat liggen en 'opgeeft'.

Die angst om te falen heeft niet werkelijk macht over je maar het voelt zo wel aan omdat we onszelf er zo makkelijk door laten bewegen en beïnvloeden. Het is die twijfel die opkomt in de geest in relatie tot of je al dan niet iets zou doen, of je jezelf al dan niet zou uitdrukken op die of deze manier - en die bijgevolg ervoor zorgt dat we onze expressie onderdrukken en limiteren in en als ons fysieke bestaan - die we macht gegeven hebben over onszelf, en die er voornamelijk voor zorgt dat we gaan aanvaarden dat wie we zijn nu eenmaal gelimiteerd is in ons bestaan en expressie in deze wereld en realiteit en dat we nu eenmaal tot niets meer in staat zijn.

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven.

En waarom is het dat we zouden twijfelen aan onszelf? Waarom is het dat we angst zouden hebben om te 'falen'? Waarom is het dat we opzettelijk ervoor kiezen om onszelf niet uit te drukken en bepaalde dingen niet te doen gewoon omdat er een ervaring van angst opkomt in onszelf en zonder dat we eigenlijk zelf volledig weten of beseffen waar de angst vandaan komt of wat er eigenlijk achter en aan het startpunt van de angst zit?

Ik bedoel, in zoveel aspecten van onszelf en ons leven laten we angst beslissen wie we zijn. Irrationele angst, vanuit het perspectief dat we over het algemeen ons niet gewaar zijn van hoe die angst eigenlijk werkt in onszelf, hoe de angst bestaat, waarom we ons angstig voelen en wat het preciese nut is van de meeste van onze angsten.

Meer in de volgende blog...

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf. Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

Het probleem in en van onzekerheid en het bestaan van de ervaring van onzekerheid in mezelf is dus dat er een gebrek aan ZELF-eerlijkheid is in mezelf in relatie tot specifieke aspecten en delen van mezelf als dingen waarin ik participeer in mijn geest.  Met andere woorden er zijn dingen die ik van mezelf verborgen houdt -- en ik ervaar de emotie van onzekerheid in reactie en relatie tot mensen in mijn wereld en omgeving om mijn blik en gewaarzijn af te wenden van mezelf en te richten naar andere mensen --- door zogezegd die specifieke delen van mezelf verborgen te houden van 'andere mensen' zodat ik geen verantwoordelijkheid zou nemen voor mijn relatie met mezelf en voor het feit dat wie ik ben in mijn relatie tot 'andere mensen' en hoe ik mijn relatie met de mensen in mijn omgeving heb gedefinieerd, namelijk in en als onzekerheid als het verborgen houden en onderdrukken van de realiteit van wie ik ben, is een representatie van hoe ik in relatie sta tot mezelf.

Dus, ik gebruik de emotie van onzekerheid  om ervoor te zorgen dat ik niet zie of besef dat ik niet eerlijk en integer ben met mezelf - zodat ik een oogje kan dichtknijpen in relatie tot bepaalde dingen die ik doe in mijn dagelijkse leven die ik eigenlijk niet wil veranderen van mezelf maar waarvan ik eigenlijk in mijn achterhoofd wel weet en besef dat het niet het beste is voor mezelf omdat het een 'mindere' vorm van bestaan is waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan.

Dingen zoals bijvoorbeeld uitstelgedrag of het afdwalen in mijn geest en in dagdromen in de plaats van mezelf fysiek te bewegen en toe te passen in het actief bouwen aan mijn leven in en als de fysieke werkelijkheid. Of het ervoor kiezen om een film te kijken om 'de tijd te verdoen' en mijn aandacht af te leiden van andere zaken die eigenlijk gedaan moeten worden maar waar ik niet al te veel 'zin' in heb. Dat zijn allemaal dingen die in mezelf bestaan die niet het beste zijn voor mezelf en die niet in lijn staan met mijn beste en hoogste potentieel. Dingen waarin ik mezelf toesta en accepteer te bestaan op een manier die niet getuigt van hoe het eigenlijk is dat ik wil bestaan, als wezen.

En het zijn die dingen die ik tegelijkertijd ook niet meteen wil veranderen omdat ik mezelf er zodanig mee geïdentificeerd heb dat ik geloof dat het is 'wie ik ben' en dat ik bijgevolg mezelf niet zal kunnen zijn als ik niet meer kan participeren in die interne ervaringen en gewoontes. En om er dus voor te zorgen dat ik niet zal veranderen in en als die gewoontes, heb ik de emotionele ervaring van onzekerheid in mezelf gecreëerd waar ik mezelf achter verberg en waarin ik mijn aandacht afleid zodat ik niet direct zal zien wie ik ben vanbinnen en zodat ik niet daadwerkelijk eerlijk zal zijn met mezelf over wat ik doe in mezelf en wat ik toesta en accepteer te bestaan in mezelf en macht en authoriteit te hebben over mijn interne en externe bestaan.

Het is dus in feite vrij vreemd dat ik opzettelijk aan die inferieure en 'mindere'/'verminderde' vorm van mezelf blijf vastklampen en zelfs manieren ga bedenken om mezelf op die manier in stand te houden in de plaats van te veranderen opdat ik mijn hoogste en meest optimale potentieel kan bereiken - en dat ik er met andere woorden voor kies om te bestaan in en als een verminderde vorm van mezelf, een vorm van bestaan waarin ik met andere woorden weet en besef dat het beter kan en dat het niet hoeft te zijn wie ik ben.

Dit proces van het veranderen van de emotionele ervaring van onzekerheid zal dus uiterst interessant zijn omdat ik mezelf erin de kans geef om ten eerste de delen van mezelf waarin ik mezelf verminderd heb in hoe ik besta en wie ik ben als wezen onder ogen te komen -- zodat ik die delen en aspecten van hoe ik besta bijgevolg kan veranderen en corrigeren en daadwerkelijk kan veranderen en zodoende mijn hoogste potentieel kan verwezenlijken.

Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Day 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had. Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Als ik dus vanuit dat opzicht de emotionele ervaring van onzekerheid onderzoek  en kijk naar wat het is dat die emotie doet in mezelf, of beter gezegd wat ik doe in en als de emotie van onzekerheid in mezelf, en wat dus met andere woorden het 'nut' zou zijn van mijn participatie in en ervaring van onzekerheid - dan zie ik dat wanneer ik in die ervaring stap wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn ben van mensen, dat de ervaring van onzekerheid die in dat moment opkomt in mezelf als een soort 'schild' is waar ik mezelf achter probeer te beschermen en verschuilen.

Omdat, wat ik eigenlijk doe door mij onzeker te voelen, is dat ik niet meer stabiel besta als een wezen en dat ik niet gewoon mezelf ben en mezelf ook niet uitdruk op een natuurlijke, stabiele manier - maar ik creëer 'verschuivingen' in mezelf door bepaalde delen van mezelf te onderdrukken en door die 'verschuivingen' en 'onderdrukkingen' geef ik vorm aan de emotionele ervaring van 'onzekerheid'.

Ik bedoel, die 'verschuivingen' is als het ware het bewegen van mezelf binnenin mezelf zodanig dat de mensen waar ik in dat moment bij ben mij niet zullen zien, of anders gezegt niet door mij heen kunnen zien naar de waarheid van mezelf, omdat er ergens iets bestaat in mezelf dat ik verborgen probeer te houden en waarvan ik niet wil dat mensen het zien in mij - dus speel ik verstoppertje in mezelf door de ervaring van onzekerheid te genereren waarin ik het gevoel creëer in mezelf dat die ervaring mij beschermt en mij verschuilt.

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf.

Het is dus door een relatie van eerlijkheid, oprechtheid en integriteit te vormen met mezelf - waarin ik mezelf recht in de ogen kan kijken en mezelf volledig kan omarmen zonder dat er delen van mezelf zijn die ik verwerp of niet wil zien -- dat ik ook zulk 'n relatie kan creëren met mensen in mijn wereld en realiteit. Relaties waarin er geen enkele 'verschuivingen' of onderdrukkingen plaatsvinden in mezelf, waarin ik niet het gevoel heb dat ik delen van mezelf moet gaan verbergen en waarin ik mij met andere woorden niet onzeker voel. De sleutel ligt in de relatie die ik vorm met mezelf die het platform wordt voor al mijn relaties met de wezens om mij heen.

Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

 Het Veranderen van een Eetverslaving

Het Veranderen van een Eetverslaving

Het Veranderen van een Eetverslaving

Wat ik dus heb beseft is dat ik opzettelijk die idee in mijn gedachten ga inprenten dat ik nu 'veranderd' ben en dat ik als het ware geen moeite meer moet doen om mijn eetverslaving aan te pakken - is omdat een deel van mezelf de eetverslaving niet wil loslaten. In mijn achterhoofd, in een geheime kamer van mijn geest geloof ik eigenlijk dat ik niet meer mezelf zal kunnen zijn als ik die eetverslaving verander en als ik mijn gedrag tegenover en relatie met eten zou veranderen. Ik geloof dat ik die specifieke gevoelens en ervaringen die ik verbonden heb met eten en voedsel nodig heb om het gevoel te hebben dat ik 'leef' en 'besta'  - en dus eigenlijk wil ik mezelf niet werkelijk veranderen en corrigeren in en als mijn eetverslaving.

 In dit soort gevallen gebruik ik dus vreemd genoeg het gereedschap en mijn proces dat eigenlijk bedoeld is om mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-verandering, om mezelf net te gaan onderdrukken en dingen in mezelf die ik niet werkelijk wil veranderen of loslaten van mezelf te verbergen --- door de illusie te produceren in mijn geest dat ik die specifieke dingen veranderd heb.

 Dag 584: Hoe werken we Verandering Tegen met het Gereedschap van Zelf-Verandering?

Ik vind het dus eigenaardig wat ik al heb opgemerkt in relatie tot de 'geniepigheid' waarin de geest bestaat en opereert -- in dat het bijvoorbeeld het proces en het gereedschap in het proces van zelf-verandering zal gebruiken om net het tegenovergestelde te manifesteren, namelijk onderdrukking. En, ik bedoel, wanneer ik zeg dat 'de geest' dat doet, dan bedoel ik uiteraard Mezelf in en als de geest -- de geest is een voorspelbaar systeem van specifieke mechanismen die bestaan in en als gedachten, gevoelens en emoties, maar tegelijkertijd is dat systeem en zijn die mechanismen in en als dat systeem een directe representatie van mezelf, dus in essentie ben ik het zelf die gebruik maak van al de vernuftigde mechanismen van en in de geest om specifieke aspecten van mezelf opzettelijk te onderdrukken omdat ik die aspecten van mezelf in het geheim niet wil loslaten.

Ik gebruik bijvoorbeeld het mechanisme en systeem van een 'bewuste', 'onderbewuste' en 'onbewuste' geest, als zijnde drie afgescheiden en afgezonderde lagen in mezelf, om mezelf te kunnen afscheiden van mezelf en dus verstoppertje te kunnen spelen met mezelf - zodat ik kan liegen tegen mezelf over wie ik ben en die leugen zal gaan geloven, omdat ik de realiteit en de waarheid van mezelf verstopt heb in de dieperliggende lagen van mijn bewustzijn, dus kan ik dat als excuus gebruiken - dat ik mij simpelweg niet gewaar ben van wie ik werkelijk ben en wat ik werkelijk doe in mezelf - om bijvoorbeeld mezelf ervan te overtuigen dat ik werkelijk mijn best aan het doen ben om mijn eetverslaving te veranderen en te corrigeren, want 'kijk, ik pas mijn schrijven toe, en ik doe mijn zelf-vergeving en zelf-correctie - en iedereen kan het zien dat ik mijn proces bewandel'. Maar, tegelijkertijd is er een onderbewuste en onbewuste persoonlijkheid in mezelf die in relatie bestaat met mijn eetverslaving en die ik wil beschermen - en dus onderdruk en verberg ik die persoonlijkheid en mijn verlangen om mezelf in en als die persoonlijkheid te beschermen, achter mijn bewuste gedachten van 'kijk, ik ben mezelf aan het veranderen en mijn eetverslaving aan het stoppen'.

En dit is dan het punt waarop ik mezelf bewijs in mijn proces - waarop ik bewijs aan mezelf dat ik oftewel zelf-eerlijk ben oftewel zelf-oneerlijk. Want, het fascinerende aan dit proces van zelf-verandering is dat ik niet alsof kan doen, ik kan niet alsof doen - in tegenstelling tot bijvoorbeeld alles wat ik tot op dit punt in mijn leven ervaren en bewandeld heb, zoals school en werk en mijn relaties met mijn omgeving. Ik bedoel, in alles kon ik alsof doen en kon ik liegen en toch nog 'goede punten' krijgen en dus, terwijl ik aan het liegen ben en terwijl ik dingen geheim houdt van mijn omgeving en mezelf, kan ik geloven van mezelf dat ik bijvoorbeeld een 'goed persoon ben', omdat ik goede punten krijg van de leerkracht en mijn vrienden houden van mij, enzovoort.

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.

Dat is echter niet hoe dit proces werkt -- omwille van het punt van ZELF-eerlijkheid. Het punt van zelf-eerlijkheid, waarin ik ten eerste binnenin mezelf kijk - en NIET naar andere mensen - om te weten wie ik ben, is de beslissende factor in termen van of mijn proces van zelf-verandering successvol zal zijn. Het proces van zelf-verandering is daarin uniek - omdat ik het louter voor mezelf doe, ik doe het niet voor 'goede punten' of voor 'erkenning' - ik doe het voor mezelf. Dus als ik mezelf dan toesta om dingen in mezelf opzettelijk te gaan verbergen en onderdrukken gewoon zodat ik mij positief kan voelen over mijn toepassing en kan geloven dat ik veranderd ben en dat ik mezelf aan het veranderen ben zonder dat ook daadwerkelijk absoluut toe te passen - dan ben ik de dupe, omdat ik uiteindelijk met mezelf alleen achterblijf en besta binnenin mezelf. Ik zal maar zoveel zijn en worden als de moeite die ik daadwerkelijk doe voor mezelf om zo eerlijk mogelijk te zijn met mezelf in mijn proces van zelf-verandering. En ik zal maar veranderen wanneer ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhoudt om te geloven in mijn zelf-verandering zonder naar de feiten te kijken.

Dag 584: Hoe werken we Verandering Tegen met het Gereedschap van Zelf-Verandering?

Dag 584: Hoe werken we Verandering Tegen met het Gereedschap van Zelf-Verandering?

Het Veranderen van een Eetverslaving

Ik bedoel, ik geloof en 'hoop' in feite dat mijn toepassingen van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie het werk voor mij zullen doen en het werk voor mij gedaan hebben. En wat ik daarbij gemerkt en beseft heb, is dat ik in een dimensie in mijn geest zelfs opzettelijk het besef onderdruk dat ik eigenlijk mezelf nog niet voldoende ondersteund heb om echt van verandering te kunnen getuigen en om echte verandering teweeg te hebben gebracht in mezelf. Ik bedoel, hoe vreemd is dat - dat ik in mijn eigen proces van zelf-verandering, iets dat ik louter voor mezelf doe, lieg tegen mezelf over mijn zelf-verandering, gewoon zodat ik iets zou kunnen geloven over wie ik ben dat niet waar is. Waardoor ik uiteindelijk uiteraard zal moeten botsen op het feit dat ik tegen mezelf gelogen heb omdat de punten waar ik mezelf over heb voorgelogen opnieuw naar boven zullen komen in mezelf en mijn wereld. Dag 583: De Kracht van de Overtuiging in het Proces van Zelf-Verandering

Er is dus een onderdrukking die ik uitvoer in mezelf van het punt dat ik niet wil zien in en van mezelf omdat ik ervan overtuigd wil zijn en wil kunnen geloven dat ik mezelf veranderd heb omdat ik immers specifieke stappen gezet heb in mijn proces van 'zelf-verandering'. En door die onderdrukking creëer ik een ervaring van spanning in mezelf omdat ik in feite angst heb om dat punt in mezelf te zien, aangezien ik wil kunnen denken en geloven dat ik het 'veranderd' heb.

En wat ik heb beseft in relatie tot waarom het is dat ik dit doe - waarom ik bijvoorbeeld, in het bewandelen van het veranderen van mijn eetverslaving, de neiging heb om te geloven dat ik mezelf veranderd heb omdat ik het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie heb uitgevoerd, maar de eigenlijke realiteit onderdruk, als zijnde het FEIT dat ik pas werkelijk van 'verandering' van deze verslaving kan getuigen als en wanneer ik voor mezelf heb aangetoont dat ik mezelf kan stoppen in mijn fysieke gedrag en wanneer ik dus mijn eetverslaving in en als mijn fysieke handelingen en bestaan kan veranderen en corrigeren.

Wat ik dus heb beseft is dat ik opzettelijk die idee in mijn gedachten ga inprenten dat ik nu 'veranderd' ben en dat ik als het ware geen moeite meer moet doen om mijn eetverslaving aan te pakken - is omdat een deel van mezelf de eetverslaving niet wil loslaten. In mijn achterhoofd, in een geheime kamer van mijn geest geloof ik eigenlijk dat ik niet meer mezelf zal kunnen zijn als ik die eetverslaving verander en als ik mijn gedrag tegenover en relatie met eten zou veranderen. Ik geloof dat ik die specifieke gevoelens en ervaringen die ik verbonden heb met eten en voedsel nodig heb om het gevoel te hebben dat ik 'leef' en 'besta'  - en dus eigenlijk wil ik mezelf niet werkelijk veranderen en corrigeren in en als mijn eetverslaving.

En daardoor zal ik dan wel mijn proces van zelf-verandering 'zogezegd' bewandelen door te schrijven en zelf-vergeving en zelf-correctie toe te passen in mijn schrijven, om mezelf ervan te kunnen overtuigen dat, 'omdat ik die dingen gedaan heb, ben ik nu veranderd' -- maar daarin zal ik tegelijkertijd de werkelijkheid van mezelf onderdrukken en verbergen onder die overtuiging. In dit soort gevallen gebruik ik dus vreemd genoeg het gereedschap en mijn proces dat eigenlijk bedoeld is om mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-verandering, om mezelf net te gaan onderdrukken en dingen in mezelf die ik niet werkelijk wil veranderen of loslaten van mezelf te verbergen --- door de illusie te produceren in mijn geest dat ik die specifieke dingen veranderd heb.

Dag 574: De Illusie van Onveiligheid Vervangen door een Illusie van Veiligheid - De Realiteit van Verslaving

 Dag 574: De Illusie van Onveiligheid Vervangen door een Illusie van Veiligheid - De Realiteit van Verslaving

 Het Proces van Zelf-Gewaarwording en Eetpatronen

 Het Proces van Zelf-Gewaarwording en Eetpatronen

 Het Proces van Zelf-Gewaarwording en Eetpatronen

Uit de Voorgaande blog:

En het probleem met dit punt van verslaving dat veel mensen ervaren is dat mensen zich over het algemeen gaan concentreren op het voedsel zelf en zichzelf allerlei regels en limitaties gaan opleggen in relatie tot wat ze eten en zichzelf bijvoorbeeld op dieet gaan zetten in een poging om die verslaving stop te zetten - zonder te kijken naar wat er binnenin zichzelf bestaat, als hun gevoelens als de eigenlijke echte bron van de verslavende relatie die ze in zichzelf gevormd hebben met voedsel. Zolang we onze eigen inbreng in onze verslaving niet onder ogen komen, namelijk de gevoels relaties die wij in onszelf gevormd hebben met specifieke substanties - zullen we nooit werkelijk onze verslavingen kunnen stoppen.

Zoals ik in mijn vorige blog had ontdekt, heb ik persoonlijk een relatie met voedsel gecreëerd gebaseerd op verlangen omdat de gevoelens die ik had verbonden in mezelf in relatie tot het eten van dat voedsel, gevoelens waren van comfort, veiligheid en zekerheid. De vraag die ik mezelf dan dien te stellen is: Waarom is het dat ik verlang om die gevoelens te ervaren in de eerste plaats? En waarom is het met andere woorden dat ik mij niet al veilig en zeker voel binnein mezelf en dat ik dus geloof dat ik een soort van fopspeen nodig heb in de vorm van het eten van voedsel om mij die schijnbare veiligheid en zekerheid te bieden?

Ik zeg 'schijnbare' veiligheid en zekerheid omdat het uiteindelijk maar een gevoel is dat ik genereer in mezelf, gebaseerd op een idee en een gedachte in mijn geest in verband met die 'fopspeen' op de één of andere manier een soort magisch gereedschap zijnd dat in staat is om 'veiligheid' en 'zekerheid' te creëren. Ik bedoel, ik moet me dan toch eigenlijk de vraag stellen van: als iets zoals een fopspeen en dus in mijn geval Voedsel en de 'speciale' relatie die ik in mijn geest gevormd heb met het eten van voedsel zo gemakkelijk een gevoel als een illusie van veiligheid en zekerheid kan creëren, als iets dat op zich eigenlijk totaal niet echt is omdat er niets werkelijk veranderd is in termen van mijn omgeving -- Wàt is Veiligheid en Zekerheid dan eigenlijk, realistisch gezien?

En, als mijn idee en definitie van wat zekerheid en veiligheid is, als schijnbaar niets dan een gevoel - wil dat dan ook niet zeggen dat de onzekerheid en onveiligheid die ik ervoer in mezelf en die mij aanspoorde om mij te gaan overeten in mijn zoektocht naar het gevoel van veiligheid en zekerheid, ook niets meer is dan een gevoel en met andere woorden ook niet eigenlijk echt is, aangezien het zo makkelijk onderdrukt en vervangen kan worden met een illusie van veiligheid en zekerheid?

Want, als veiligheid en zekerheid of onveiligheid en onzekerheid een eigenlijke realiteit zouden zijn, dan zou geen enkel gevoel zomaar de macht kunnen hebben om die realiteit te vervangen of onderdrukken - want die veiligheid/zekerheid of onveiligheid/onzekerheid zou HIER zijn, als de enige echte REALITEIT. Dit toont dus met andere woorden aan dat ik, net zoals ik van veiligheid en zekerheid een idee gecreëerd heb in mijn geest die te maken heeft het eten van voedsel, ook in gelijke mate een idee gecreëerd heb van onveiligheid en onzekerheid hetgeen dan in mijn geest speelt in de momenten waarin ik niet bezig ben met het eten van voedsel.

Het is dan dus aan mij om te onderzoeken en vast te stellen waar en hoe het is dat die idee van onveiligheid en onzekerheid in mezelf bestaat en om dan die idee te verlossen door middel van zelf-vergeving en mezelf te bevrijden van de illusies in de geest --- zodat ik in het punt van authoriteit sta in mezelf om voor mezelf te beslissen wat echte zekerheid en veiligheid is als zijnde niet zomaar een gevoel, ervaring of gedachte in mjn geest dat vervangbaar is door zijn gepolariseerde uiterste, maar als zijnde een creatie, expressie en uitdrukking van Mezelf.

Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces - Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

 Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces 

Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

De Zelf-Eerlijkheid Series

Om verder te zetten in dit project van het onderzoeken van hoe het is dat ons leerproces tijdens onze kindertijd gesaboteerd werd door hoe onze ouders en authoriteitsfiguren ons en ons leerproces benaderden -- ik was naar de film 'Basketball Diaries' aan het kijken en in het begin van de film is er een scene waarin één van de hoofdfiguren, een tienerjongen, een pak slaag krijgt van de meester terwijl de hele klas er naar zit te kijken met gruwel op hun gezicht. Wanneer ik die scene zag merkte ik op in mezelf hoe vreemd dat eigenlijk is dat die dynamiek tussen leerling en leerkracht en authoriteitsfiguur zo geintegreerd is in het menselijk bewustzijn - met andere woorden, als we kijken naar de voorgaande generaties en naar hoe zij op school in feite allemaal zo'n aanpak ervaren hebben, van het les krijgen en gestuurd/bestuurd worden 'met harde hand' -- er zijn veel mensen die nu zeggen dat ze spijt hebben dat deze aanpak ooit veranderd is geweest omdat de 'jeugd van tegenwoordig' geen discipline meer kent en omdat men is gaan geloven en aanvaarden dat het maar via angst is - angst van bestraffing - dat men 'leert' en dat men een 'volwassene' wordt, een mens dat zogezegd handelt met en vanuit moraliteit, en respect, en discipline --- hetgeen in wezen gewoon ANGST is.

Dus, ik bedoel, hoe vreemd is dit - dat die leerkrachten hetzelfde doen met de studenten als wat zij zelf hadden meegemaakt tijdens hun eigen schooltijd en waarvan zij toen ongetwijfeld, terwijl ze het ondergingen, zagen en begrepen dat deze vorm van 'lesgeven' in wezen misbruik is van macht. Je moet je maar in die schoenen verplaatsen en je ziet zo wat er daar gebeurt, je ziet zo dat je dat zelf niet zou willen meemaken. Dus waarom is het dat die cyclus van misbruik voortgezet wordt door degenen die zelf misbruikt geweest zijn? Waarom worden de misbruikten de misbruikers?

Ik bedoel, vanuit mijn perspectief is het antwoord op die vraag dat we in feite niet oplossingsgericht denken in onze geest. Onze geest is geconditioneerd geweest om ANGST te hebben van authoriteit en op basis van die Angst een mate van 'discipline' aan de dag te leggen in het bijvoorbeeld uitvoeren van specifieke taken en het leven als een zogezegd 'goed mens', volgens 'de regels' --- maar wanneer het aankomt op het werkelijk leiding nemen over en richting geven aan onze fysieke dagelijkse werkelijkheid vanuit een standpunt van het daadwerkelijk zoeken naar de beste manier om problemen op te lossen en dingen aan te pakken - lijken we volledig de mist in te gaan. We hebben immers nooit geleerd om dingen te zien als wat ze zijn, om problemen die zich voordoen in onze wereld en realiteit zowel als in onszelf, te bekijken op een holistische manier - met andere woorden, te bekijken in de context van het begrip en inzicht dat de realiteit zowel binnenin onszelf als om ons heen een 'systematische' natuur heeft. De realiteit van de geest binnenin onszelf zowel als de fysieke realiteit buiten onszelf heeft een specifieke 'code', een 'wet van de natuur' als het ware. Alles heeft een 'wet van de natuur' -- en als je een probleem tegenkomt, is het gewoon een kwestie van het onderzoeken van de 'wet van de natuur' van het organisme dat een probleem veroorzaakt en ondervindt, te onderzoeken welke 'code' niet bestaat op een manier die rekening houdt met wat het beste is voor dat organisme, en dan een manier te vinden om die code te veranderen en te transformeren tot wat het beste is voor dat organisme. Het is in wezen simpele wiskunde.

Maar deze aanpak is ons ontgaan tijdens onze schooltijd en kindertijd en leerproces - want hoe wij hebben leren omgaan met problemen is om problemen te benaderen vanuit ANGST -- en vanuit die angst, de problemen 'met harde hand' de kop proberen in te drukken. En, ondanks dat zovele mensen ervan overtuigd zijn dat die aanpak 'van vroeger' meer effectief en efficient is dan hoe ons schoolsysteem nu functioneert - als we eerlijk zouden zijn met onszelf, dan zouden we inzien dat geen van beide het beste is. De aanpak van vroeger lijkt enkel beter te zijn omdat we in wezen nu pas de consequenties aan het ondervinden zijn van die dysfunctionele aanpak en visie waarin we zo lang bestaan hebben. Men lijkt te vergeten of gewoonweg niet te zien dat alles dat nu in onze wereld bestaat een direct gevolg is van 'vroeger' en dat je dus niet zomaar de stelling kan maken dat 'het vroeger beter was' - omdat 'nu' IS 'vroeger' --- 'nu' is het gevolg van 'vroeger'. Die stelling is dus in wezen een uiting van het willen weggeven van zelf-verantwoordelijkheid in relatie tot ons bestaan - het geen verantwoordelijkheid willen nemen voor onze gebrekkige manier van bestaan - vroeger zowel als nu.

De enige manier die efficient is in het daadwerkelijk ondersteunen van een kind om op te groeien als een individu dat leeft op basis van principes en respect en integriteit - is om dat kind te laten zien hoe het oplossingsgericht kan beginnen kijken naar zijn realiteit, hetgeen wil zeggen dat men niet zomaar reageert op problemen, maar dat men problemen eerder gaat zien als een teken dat de 'code' van de 'matrix' ergens 'ontregeld' is. De 'matrix' zijnde de structuur van onze interne en externe realiteit dat werkt volgens een specifieke code, zoals DNA. En vanuit dat opzicht wordt het gemakkelijk en zelfs fijn om manieren te vinden om problemen op te lossen --- en via deze aanpak leert men ook veel meer en veel sneller over hoe onze wereld en realiteit in elkaar zit en functioneert, terwijl men de wetmatigdheden onderzoekt die deze realteit opmaken -- en is de kennis en informatie dat men opdoet, tevens van praktische aard.

Dag 500: Hoe we Onszelf Onderdrukken om Relaties te kunnen Vormen

In de voorgaande blog heb ik gedeeld hoe ik heb ingezien dat ik in feite nooit waarde gehecht heb aan het opbouwen van een stabiele relatie met mezelf in mijn leven en dat al mijn aandacht en focus en energie ging richting het creëren en opbouwen van relaties met 'andere mensen', in de zin van het opbouwen van een 'sociaal imago' en 'reputatie' en van een 'sociaal netwerk' .

En, wat hierin eigenaardig is, wanneer ik kijk naar waarom het is dat ik bijvoorbeeld meer waarde zou hechten aan wat andere mensen over mij denken en aan het verleiden van andere mensen om een relatie te willen met mij dan aan het leren kennen van mezelf en aan het opbouwen van een sterk karakter in en als mezelf - dan zou ik zeggen dat dat zo is omwille van 'veiligheid' -- dat ik een zekere 'veiligheid' en 'zekerheid' tracht te creëren door middel van het opbouwen van 'sociale relaties' als een 'netwerk' waarin ik mij in en als mijn bestaan in deze wereld en realiteit, die op zich toch van 'sociale' aard is omwille van het feit dat ik mij nu eenmaal in een realiteit bevindt waarin ik niet alleen besta maar in wezen continu omringd ben door allerlei verschillende wezens, tracht te 'verankeren' door er bijvoorbeeld voor proberen te zorgen dat de wezens om mij heen, en specifiek de mensen om mij heen, mij aanvaarden als deel van het geheel, als deel van het 'sociale netwerk' -- omdat ik ergens in mijn geest de idee gecreëerd heb dat ik enkel op die manier zal kunnen leven, bestaan en 'overleven' in deze wereld.

Maar, het eigenaardige hierin is dus dat, wanneer ik mezelf de vraag stel van 'maar wie ben ik eigenlijk?' - vanuit het perspectief dat, ik bedoel, ik hecht zoveel waarde aan mijn bestaan en mijn overleving in deze wereld dat ik mijn hele wezen in het teken zet van het creëren van relaties met andere mensen en dat ik bereid ben om mezelf volledig weg te cijferen en te compromitteren in de naam van het creëren van 'vriendschappen'  en 'goede relaties' met mensen - maar tegelijkertijd heb ik mezelf in dit hele proces zodanig weggecijferd en onderdrukt dat ik uiteindelijk zelfs die vraag niet meer kan beantwoorden van 'wie ben ik eigenlijk?' en 'hoe en waarom besta ik zelfs?'. Ik heb mezelf zodanig verloren in het 'sociale web en netwerk' en dus in mijn eigen technieken en mechanismen van sociale manipulatie in functie van het opbouwen van 'relaties', dat 'ik' als individueel wezen eigenlijk niet echt meer besta, omdat, al wat ik eigenlijk nog ben, is enkel en alleen die overlevingsdrang en die ervaring van angst/verlangen om een idee van 'veiligheid' en 'zekerheid' te creëren voor mezelf in deze wereld door middel van het vormen van 'relaties' met andere mensen'.

Het lijkt dus alsof mijn 'waarde-schaal' volledig getild is naar de verkeerde kant, in de zin van dat, hoe meer ik mezelf onderdruk en compromitteer in functie van mijn 'overleving' in en als de 'sociale wereld', des te meer ik deze overlevingsangst en het verlangen om relaties te vormen met andere mensen eigenlijk net creëer in mezelf. Omdat, hoe meer ik mezelf onderdruk in mezelf, des te verder ik mezelf verwijder van mezelf en van het hebben en ervaren van een relatie met mezelf - waardoor ik dan relaties zal willen vormen met 'andere mensen' om de leegte te vullen in mezelf die ik ervaar omdat ik niet meer echt aanwezig ben in mezelf, in de zin van dat ik mij totaal niet meer gewaar ben van mijn eigen bestaan, van het feit dat ik zelfs eigenlijk nog werkelijk een 'individu' ben, omdat al wat ik van mezelf ervaar, ken en zie, is die eendimensionele ervaring van Angst en Verlangen om te Overleven. Maar, ik bedoel, dat is niet werkelijk Leven, dat is niet wie Ik eigenlijk ben.

Leven is Expressie, is individualiteit, is een gewaarzijn van 'ik ben hier', een gewaarzijn van hoe en waarom ik besta. Dat is Leven, het is een absoluut besef van 'ik ben Hier'. Terwijl, zolang er een overlevingsangst in mezelf bestaat die mij stuurt en beweegt in deze wereld in bijvoorbeeld het uitdrukken van 'sociaal gedrag' in functie van het vormen en creëren van 'sociale relaties', is er geen 'individualiteit' aanwezig in mezelf, is er geen gewaarzijn van 'wie ik ben' aanwezig in mezelf, er is enkel een systematisch  bewustzijn dat enkel en alleen functioneert op basis van dat ene Idee van 'Ik Moet Overleven'.