Dag 749: Kijk niet zo Serieus

Een statement die ik doorheen mijn leven, vanaf ik zeer jong was, vaak gehoord heb van mensen in mijn omgeving, is de woorden "Kijk niet zo serieus!", "waarom kijk je zo serieus?" of "je ziet er zo serieus uit!". En op zich lijkt die statement vrij onschuldig en is zelfs vaak al spelend bedoeld, maar voor mij bracht deze stelling steeds veel emotionele reacties met zich mee.

De verwarring in verband met die stellingen begon voor mij aanvankelijk omdat, wanneer je klein bent sta je niet meteen stil bij hoe je gedrag of gelaatsuitdrukkingen overkomen op andere mensen en je staat er dus ook niet bij stil dat je gelaatsuitdrukking bijvoorbeeld geinterpreteerd zou worden als 'serieus' voor iemand anders, terwijl je je vanbinnen niet meteen zo voelt.

Het is zelfs zo dat ik in dat moment waarin iemand mij zegde dat ik er serieus uitzie en dat ik 'niet zo serieus' moet zijn, nog niet echt een referentie had in mezelf voor het woord 'serieus'. Ik wist met andere woorden niet echt wat het betekende dat ik serieus ben of dat ik er serieus uitzie, laat staan dat ik iets aan het doen was dat blijkbaar niet 'goed' was, gezien de manier waarop het woord serieus uitgesproken werd in dat moment en de manier waarop deze persoon mij aansprak.

De verwarring en zelfs schok die ik ervoer in dat moment was zo grijpend dat ik het mij nu zelfs nog herinner en dat ik dat moment gedurende mijn hele leven heb ervaren als iets zeer intens, ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo. En het is door mezelf  en voornamelijk mijn eigen interne ervaringen die zich in dat moment afspeelden in mezelf te onderzoeken dat ik pas ben komen te begrijpen waarom ik reageerde hoe ik reageerde  en waarom ik die herinnering doorheen mijn leven met mij heb meegedragen als één van de basispillaren van mijn interne persoonlijkheid als zijnde hoe ik mij ervaar vanbinnen in relatie tot mijn omgeving.

In dat moment begreep ik bijvoorbeeld niet waar die persoon die mij vertelde dat ik 'niet zo serieus' moet zijn eigenlijk vandaan kwam binnenin zichzelf. Ik begreep niet dat die persoon als volwassene zelf al een hele geschiedenis binnenin zichzelf meedroeg. Een geschiedenis die de context vormde voor waarom hij:

1. Mijn expressie in dat moment bestempelde en definieerde in en als het woord 'serieus'
2. 'serieus zijn' ervoer en zag als iets 'negatief', iets dat veranderd moet worden

Voor mij als kind voelde het aan als een aanval op mijn wezen omdat ik die context die in hem bestond niet zag. En het vreemde is dan dat zelfs wanneer je dan opgroeit van kind tot volwassene en je als het ware je eigen 'context' begint op te bouwen, dat je zulk 'n herinneringen nog steeds met je mee blijft dragen in de plaats van je vermogen toe te passen om jezelf te verplaatsen in de schoenen van de ander en hun context te realiseren en te zien in relatie tot de situatie en hoe ze zichzelf uitdrukten. Het is een simpel gebaar maar erg efficient in het loslaten van emotionele ervaringen en reacties die puur gebaseerd zijn op herinneringen waarin jij als kind de context ontbrak om bepaalde situaties te begrijpen.

Dag 682: Gedachten zijn een Eénduidige en Kortzichtige Weergave van de Realiteit

Als dus de gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen  van zowel de enthousiasme die we ervaren wanneer we aan iets nieuws beginnen als de verslagenheid die we ervaren wanneer we obstakels tegenkomen en we willen opgeven in wezen een illusie zijn die enkel in onze geest bestaat en in feite niets te maken heeft met de realiteit van het project dat we aanvangen - wat is dan eigenlijk de realiteit en hoe kunnen we voorbij de illusie naar de realiteit beginnen zien?

We hebben in de voorbijgaande blogs al uitgebreid bekeken en onderzocht hoe het is dat je geest een polariteit vormt van positieve gedachten en gevoelens en negatieve emoties die op elkaar inwerken wanneer je aan een project begint en die er dan uiteindelijk voor kunnen zorgen dat je gaat opgeven.

We hebben dan echter de neiging om te geloven dat hoe we ons voelen in relatie tot dat project representatief staat voor wat het project is, hetgeen wil zeggen dat als we ons positief voelen dan geloven we dat we 'goed bezig zijn' en dat het project waar we mee bezig zijn goed en positief en juist is, maar wanneer we ons dan negatief gaan ervaren dan gaan we beginnen denken dat het project eigenlijk toch niet zo juist is en dat we misschien beter iets anders zouden doen. Dat is dan ook waarom we uiteindelijk zover gedreven kunnen worden in en door onze gedachten dat we wel degelijk het project volledig opgeven.

Hier is het echter belangrijk om te beseffen en te begrijpen dat hoe je je voelt helemaal niets met het project zelf te maken heeft. Hoe je je voelt over wat je doet heeft te maken met je gedachten, met de gedachten en de 'hersenspinsels' als het ware die je in je geest aan het creëren bent in relatie tot waar je mee bezig bent. En die hersenspinsels/gedachten kunnen bijvoorbeeld projecties en verbeeldingen zijn waarin je je inbeeld dat je het project al aan het afwerken bent en je ziet hoe je prijzen en/of prijzing aan het winnen bent  met het afgewerkte resultaat.

Of al zijn het maar simpele gedachten zoals 'ja ik ben goed bezig', 'ik weet dat ik dit kan', 'ik ben hier goed in', 'ik zal mensen eens laten zien dat ik dit kan', enzovoort... Dit soort gedachten zijn ook hersenspinsels die je in je geest vormgeeft in relatie tot waar je mee bezig bent. En, als je denkt dat je goed bezig bent en als je je goed voelt over wat je doet, wil dat niet noodzakelijk zeggen dat dat ook zo is, dat wat je aan het doen bent ook daadwerkelijk 'goed' of 'juist' is. 'goed' en 'juist' is maar de invulling die jij in je geest zelf geeft aan wat je aan het doen bent in je fysieke werkelijkheid.

Een interessant feit dat de meesten onder ons vreemd genoeg echter niet begrijpen of inzien, is dat de fysieke werkelijkheid goed noch fout is. De dingen die we doen zijn nooit louter goed of slecht, juist of fout of positief of negatief. Wanneer we iets gaan bestempelen of definieren als goed of slecht, dan zijn we daar immers een zeer kortzichtige en gelimiteerde beoordeling  over aan het maken en de eigenlijke fysieke realiteit en de technische details van hoe de realiteit in elkaar zit en functioneert is nooit zo simpel of eendimensioneel en kortzichtig als een beoordeling zoals goed of slecht.

Meer hierover in de volgende blog.

Dag 638: Zelf-Beoordelingen en het Belang van het Herdefiniëren van Woorden

In de voorgaande blog hebben we ons gerealiseerd hoe het ontwikkelen van een persoonlijkheid rond het woord 'luiheid', als gedefinieerd in en als negatief geladen emotionele ervaringen, ontstaat tijdens de kindertijd en specifiek in interactie met onze omgeving en hoe we de uitdrukkingen van de mensen in onze omgeving kopiëren.

Daarin hebben we beseft hoe de neiging bestaat in onszelf om  specifiek gedrag dat we zien in onszelf en anderen te belabelen en bestempelen met emotioneel of gevoelsmatig geladen woorden, in de plaats van dat we dat gedrag onderzoeken en aldoende onszelf ondersteunen en begeleiden om te begrijpen wat de oorsprong van het gedrag is, welke er de gevolgen van zijn en hoe we bijgevolg aan preventie kunnen doen en het gedrag alsook de gevolgen ervan kunnen veranderen.

Als er iets is dat ik in mijn proces van zelf-verandering tot dusver immers geleerd heb, is dat zolang er beoordelingen en reacties bestaan omtrent een specifiek fenomeen, al is het een interne persoonlijkheidsstructuur of gedragspatroon of een externe gebeurtenis,  wordt ons vermogen om dat fenomeen te veranderen gesaboteerd doordat we onszelf de kans niet geven dieper en verder te kunnen zien dan de beoordelingen en reacties in onze geest die ervoor zorgen dat onze perceptie en begrip van dat wat we beoordelen en waar we op reageren zeer oppervlakkig blijft.

Het woord 'lui' werd door mezelf en de mensen in mijn omgeving tijdens mijn kindertijd steeds gebruikt als een beoordeling, namelijk een woord dat een specifieke emotionele lading droeg wanneer het uitgesproken werd, hetgeen echter niet wil zeggen dat het woord 'lui' op zich een beoordeling IS en dus die emotionele lading met zich meedraagt. Hoe we woorden interpreteren, ervaren en gebruiken kan vaak heel anders zijn dan wat de woorden eigenlijk werkelijk zijn als uitdrukkingen van zichzelf in deze wereld.

Hier is het bewandelen van een herdefiniëringsprocess van de woorden die we gebruiken in onze geest en onze spreektaal zeer nuttig, om jezelf ervan te kunnen verzekeren dat de manier waarop je een woord verstaat en gebruikt niet een persoonlijke interpretatie is, gebaseerd op hoe je het woord persoonlijk ervaren hebt in reactie op hoe het gebruikt werd door je omgeving tijdens je leven, en zodat je met andere woorden geen persoonlijke relaties gaat vormen met specifieke woorden, gebaseerd op je eigen herinneringen.

Omdat, het gevaar in het creëren van persoonlijke relaties met woorden, zonder die woorden te onderzoeken en te leren kennen als wat ze in wezen zijn als uitdrukkingen van zichzelf in deze wereld, is dat je jezelf blindelings gaat definiëren en identificeren met de emotionele of gevoelsmatige lading die je omgeving gebruikte in het uitspreken van bepaalde woorden omdat jij die woorden in jezelf hebt geleerd en hebt leren kennen tijdens het proces van sociale adaptatie.

Zo worden we uiteindelijk een product en kopie van onze omgeving en ouders, door middel van het proces van sociale adaptatie waarin we de emotioneel en gevoelsmatig geladen definities van woorden als hoe die uitgesproken en gebruikt worden door onze omgeving kopiëren. Terwijl, wanneer we de beslissing maken om die woorden zelf te gaan onderzoeken en ons begrip, ervaring en gebruik van woorden gelijk te stellen aan hun eigenlijke fysieke betekenis, dan nemen wij verantwoordelijkheid voor onszelf en worden we het directieve, sturende en bepalende principe van onszelf waarin we in staat zijn om meer te worden dan het product van onze omgeving.

Dag 632: Luiheid en Apathie en de Creërende Kracht van Beoordelingen

Als we zouden onderzoeken waar het gedragspatroon van apathie vandaan komt en hoe het bestaat en waarom het precies is dat men het gevoel kan hebben dat men 'niets doet' of een ervaring van ontevredenheid in relatie tot wat men doet, neerzet of produceert in de fysieke wereld door middel van fysieke daden, dan zouden we wel eens tot een fascinerende ontdekking komen.

Omdat, deze 'apathie' en de ervaring van weerstand, 'luiheid', 'laksheid' en 'loomheid' in relatie tot 'zelf-beweging' en in relatie tot het 'doen' van dingen, heeft eigenlijk niet werkelijk een 'reden' - en dus, dit is ook heel lang mijn 'fout' geweest in het willen aanpakken en veranderen van dit patroon van weerstand in relatie tot zelf-beweging en de ervaring in mezelf dat ik niet efficient genoeg ben in mijn 'doen', namelijk dat ik dit patroon steeds heb benaderd vanuit de veronderstelling en het geloof dat er een bepaalde 'reden' is waarom ik de neiging heb om 'lui' en 'laks' te zijn en weerstand te ervaren.

Terwijl, wat ik nooit heb overwogen is dat het eigenlijke probleem ligt in de manier waarop ik het woord 'apathie', 'luiheid' of 'laksheid' gebruik in mijn geest, hetgeen namelijk is als een beoordeling en gebaseerd op een angst om 'niet genoeg te doen' en 'lui' en 'laks' te zijn.  Er bestaat met andere woorden een polariteit in mijn geest waarin ik de idee en het geloof gevormd heb dat het 'goed' is om productief te zijn en om veel te 'doen' en veel bezig te zijn en mijn tijd te spenderen aan het verwezenlijken van allerhande plannen en dat het langs de andere kant 'slecht' is om niet productief te zijn en niet al te veel te verwezenlijken of neer te zetten.

En dus, vanaf het moment dat ik naar mijn beweging en mijn uitdrukking kijk en de conclusie vorm dat ik 'niet al te veel doe' of dat ik mezelf niet genoeg inzet, ga ik dat zien als iets 'slecht' en iets 'negatief', waardoor ik er een 'probleem' van ga maken --- en aldus het patroon van 'apathie' creëer in en als mijn geest, waarin ik mezelf definieer volgens mijn eigen beoordelingen over wat het is dat ik al dan niet doe en mijn bewegin in de fysieke realiteit.

Het 'probleem' is dus niet dat ik werkelijk 'apathisch' ben, of dat ik werkelijk 'niet genoeg doe' of niet efficient genoeg ben - het probleem is dat ik een polariteit gecreëerd heb in mijn geest in relatie tot hoe ik mijn eigen uitdrukking en beweging beoordeel en dat ik dus mijn zelf-beweging niet onvoorwaardelijk aanvaard als een uitdrukking van wie ik ben.

Ik ga eerder mijn zelf-beweging beginnen beoordelen en denken van 'dit is goed' en 'dat is slecht' --- bijvoorbeeld wanneer ik bepaalde dingen gedaan krijg, beoordeel ik dat als 'goed' en ga ik mij daar goed over voelen, en wanneer ik de indruk krijg dat ik wat trager vooruitga in andere zaken, dan ga ik dat beoordelen als 'slecht' en ga ik mij er slecht over voelen. 

Zo creëer ik dus echter een soort gevecht binnenin mezelf omdat ik ga beginnen vechten tegen de zogezegde 'slechte' kant van mezelf, de kant waarin ik geloof en denk dat ik 'niet snel genoeg ben' of 'niet voldoende vooruit ga' of 'niet genoeg verwezenlijk'. Wat ik in dat gevecht echter nooit heb beseft is dat hoe meer ik mij verzet tegen iets dat in mezelf bestaat, hoe meer ik het net aandacht geef en hoe meer ik het in wezen creëer en 'echt' maak. Dus, hoe meer ik mij verzet tegen dat deel van mezelf dat ik heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht', hoe meer ik uiteindelijk net het gevoel begin te krijgen dat dat deel de bovenhand begint te halen en dat wat ik ook doe, ik gedoemd ben om die specifieke zogezegde slechte en negatieve gedragspatronen uit te leven.

De oplossing is dus om die beoordelingen te stoppen en om de polariteit in de geest te stoppen waarin ik mezelf en mijn zelf-expressie en -beweging onderverdeel in 'slecht' en 'goed', en om in de plaats daarvan elke expressie van mezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden en te zien als evenwaardig en gelijk. En om dus met andere woorden mij goed noch slecht te voelen over hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik al dan niet doe in de fysieke werkelijkheid, maar om gewoon te staan in het besef dat wat ik ook doe, hoe ik mezelf ook beweeg of inzet, het is een uitdrukking van mezelf, niet 'meer' of 'minder' dan simpelweg 'mezelf'.

Dag 623: Hoe ons Wereldbeeld kan Leiden tot Zelf-Limitatie

In de voorgaande blog heb ik gekeken naar de gedachte en idee die kan opkomen in relatie tot het schrijven in en van de  Reis naar Leven blogs, namelijk 'ik weet niet wat te schrijven', en hoe die gedachte eigenlijk afkomstig is vanuit een ervaring van twijfel en onzekerheid die eigen is aan hoe zelf-expressie in deze huidige wereld bestaat of althans hoe ik het aanvaard heb te bestaan in en als mijn bewustzijn en begrip van de wereld om mij heen.

Ik bedoel, de stelling van 'ik weet niet wat te schrijven' en 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik weet niet hoe ik mezelf moet uitdrukken' is een stelling van limitatie - het is in feite zeggen dat ik zo gelimiteerd ben in mezelf als wezen en dat ik zo 'leeg' ben vanbinnen, dat ik 'niets heb om uit te drukken. Terwijl, de realiteit is dat ik als wezen een deel uitmaak van het bestaan, van al wat bestaat en dat al wat bestaat dus binnenin en als mezelf bestaat. Dit wil dus zeggen dat als ik zo'n stelling maak van 'ik heb niets om over te schrijven' of 'ik heb niets om uit te drukken', dat ik dan in wezen mezelf aan het onderdrukken ben als het bestaan en dat ik mezelf eigenlijk niet wil toestaan een uitdrukking te hebben -- ik geloof liever dat ik 'leeg ben vanbinnen' en 'niets te zeggen heb' of 'niets uit te drukken heb' dan mezelf de kans te geven om mezelf uit te drukken en binnenin mezelf te kijken in het besef dat ik wel degelijk iets uit te drukken heb.

Ik als het bestaan heb wel degelijk iets uit te drukken in de zin van dat wat ik uit te drukken heb en wat ik zal uitdrukken als ik mezelf maar de kans zou geven, is wat er in mezelf bestaat als zijnde niet enkel mijn persoonlijke bewustzijn, maar ook het collectieve bewustzijn en al wat bestaat -- in de zin van dat 'het bestaan' zoals ik het waarneem met mijn zintuigen in en als mezelf bestaat, anders zou ik het niet kunnen waarnemen.

Stellingen en gedachten zoals 'ik heb niets te vertellen/schrijven/uit te drukken' zijn dus opzettelijke zelf-limitaties waarin ik bij voorbaat mijn 'vleugels kortknip' omdat er eigenlijk een angst in mezelf bestaat die ik verborgen tracht te houden achter die stelling. Een angst van kritiek, een angst van mensen, een angst van de wereld - of althans een versie van 'de wereld' die ik in mijn geest geschilderd heb gebaseerd op hoe ik invloeden waarmee ik in mijn externe omgeving  in contact gekomen ben geïnterpreteerd heb.

En dat is wat we doen wanneer we zulk'n stellingen maken, intern of extern, van 'ik heb niets te vertellen' of 'wat heb ik nu te zeggen' of 'ik heb niets te delen' - we limiteren en onderdrukken wie we werkelijk zijn als het bestaan zelf, uit angst van hoe wij binnenin onszelf de wereld zien. Ik bedoel, waarom en hoe is het immers dat wij mensen zo verschillend kunnen zijn in deze eigenschap van zelf-expressie, waarin sommige mensen zichzelf steeds maar onderdrukken achter en in de stelling van 'wat heb ik nu te vertellen' en andere mensen geen enkele moeite lijken te hebben met het uitdrukken van zichzelf en het delen van hun 'meningen', 'ideëen', 'geloof-systemen', enzovoort…

Dat is omdat we elk onze eigen interpretatie en perceptie hebben van onze omwereld en van de wereld waarin we bestaan - ook al is dat één en dezelfde wereld. Ook al delen we allen dezelfde wereld die in wezen voor elk mens hetzelfde is, namelijk de fysieke meetbare en tasbare realiteit, toch hebben we elk onze eigen interpretatie, perceptie en ervaring die bestaat in onze individuele geest en die bepaalt hoe we onszelf zullen uitdrukken in die wereld - of we onszelf zullen onderdrukken of uitdrukken.

Bekijken en interpreteren we onze wereld in en vanuit angst of vanuit motivatie? Hebben we een eerder negatief of een eerder positief wereld-beeld? En, nog belangrijker, waarom zien we onze wereld niet als wat het simpelweg is, positief noch negatief?  Waarom lijkt onze wereld verdeeld tussen hen met een positieve houding en instelling en hen met een negatieve houding en instelling? Zij die zichzelf uitdrukken en zij die zichzelf onderdrukken? Waarom is het dat we niet allen een natuurlijke uitdrukking zijn van onszelf - eenvouding, vanzelfsprekend en natuurlijk? Waarom bestaan er zulk'n zelf-limiterende gedachten zoals 'ik heb niets te delen/uit te drukken' in de eerste plaats?

Dag 611: Hoe Zijn Onze Relaties de Facilitator van Zelf-Onderdrukking?

Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons 'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam onderdrukt.

En dat Ego, als zijnde de idee van wie we zijn in onze geest, bestaat uit lagen die zichzelf gaandeweg hebben opgebouwd doorheen ons leven en die we uiteindelijk zijn gaan aanvaarden als wie we zijn. En dit gelaagde bestaan van het ego is wat er ook voor zorgt dat we bijvoorbeeld niet zien of beseffen  dat het ego niet werkelijk is wie we zijn, omdat het zo slinks en langzaam maar zeker is opgekomen in onszelf dat we het niet doorhadden terwijl het gebeurde.

Ik bedoel, onze uitdrukking in en als het ego is in feite gebaseerd op de onderdrukking van onszelf in en als ons fysieke lichaam. Terwijl we geloven dat we onszelf uitdrukken en 'onszelf zijn', drukken we in feite lagen en lagen van onderdrukking uit die we hebben toegestaan te bestaan in onszelf.

Die zelf-onderdrukkingen kunnen we bijvoorbeeld herkennen  in gedachten die we hebben over ons lichaam. Gedachten zoals 'ik moet slank zijn' of 'ik ben te dik' of 'ik ben lelijk' of 'ik moet er zus of zo uitzien', gepaard met een ervaring van stress. Dat zijn allemaal tekens en signalen die erop wijzen dat we in onze uitdrukking onszelf niet toestaan onszelf te zijn, maar dat we een specifiek beeld in onze geest hebben in verband met wie we willen zijn en/of denken dat we moeten zijn -- zowel langs binnen als buiten.

En het vreemde is dat onze relaties met mensen gebaseerd zijn op die zelf-onderdrukkingen. Het is wanneer we een relatie starten, een 'liefdes-'relatie, dat dit soort gedachten meer en meer beginnen op te doemen. Dus vreemd is het dan dat we langs de ene kant, wanneer we die 'ene' gevonden hebben, onze 'liefdespartner', ons plots zo enorm goed voelen omdat we immers iemand gevonden hebben die van ons houdt en die ons liefheeft. Maar dan langs de andere kant beginnen al die onzekerheden op te komen in onze geest. Onzekerheden in verband met ons uiterlijk en of het nog aantrekkelijk of sexy is.

En onzekerheden in verband met onze persoonlijkheid en of we nog wel interessant en uitdagend genoeg zijn. En dan komen de zelf-onderdrukkingen omdat we vanuit die onzekerheden willen proberen om 'beter', 'leuker', 'mooier', 'aantrekkelijker' te zijn, waardoor we uiteindelijk onszelf niet meer herkennen omdat we zodanig veranderd zijn in die relatie in ons verlangen om 'beter' te zijn.

En ik bedoel, die veranderingen gebeuren ook niet plots, het is precies hetzelfde als hoe het ego zich ontwikkeld, ons 'ik-bewustzijn', doorheen ons leven, het gebeurt gaandeweg en zo langzaam dat we het niet doorhebben. Maar uiteindelijk beseffen we wanneer we terugkijken op wie en hoe we waren voordat we in de relatie waren, dat we veranderd zijn en dat we niet goed weten hoe of waarom dat gebeurd is.

Meer in de volgende blog...

Dag 443: Waarom heb ik Angst om de Verliezer te Zijn?

Dit is een Verderzetting van "Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?" - waarin ik heb vastgesteld dat de Emotionele Reactie van Opgeven in een specifieke situatie, bijvoorbeeld wanneer ik aan het sporten ben en ik ben aan het verliezen, niet 'op zichzelf bestaat', maar dat de reactie/ervaring van 'opgeven' eerder een gevolg is van een opbouwing van allerlei reacties en ervaringen in mezelf waarin ik mijn macht heb weggegeven aan emotionele en gevoelens reacties gedurende een langere periode. En hierin heb ik dan ingezien dat, om een emotionele reactie/ervaring van Opgeven te kunnen veranderen in mezelf - zal ik eerst die specifieke emotionele en gevoelens reacties moeten veranderen die aan de grondslag liggen van de creatie van de reactie van 'Opgeven'.

Dit patroon van Opgeven speelde zich opnieuw af in precies dezelfde situatie waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 436 - namelijk wanneer ik in de Squash Academie aan het oefenen was en op een bepaald punt keek ik naar de andere studenten en dacht ik van 'damn, ik ben zoveel slechter dan hen', omdat ik merkte dat ik vaak ballen missloeg en dat de leerkracht mij wees op bepaalde fouten die ik maakte in mijn houding. En dit keer ging ik in mijn zelf-introspectie niet kijken naar de emotionele reactie van opgeven op zich -- maar eerder naar het patroon van gedachten en emotionele reacties dat zich daarvoor afspeelde en dat uiteindelijk een reactie van opgeven activeerde. Zodat ik dat patroon kan veranderen en daardoor automatisch en tegelijkertijd de ervaring van opgeven verander.

De eerste stap in deze zelf-introspectie is om in zelf-eerlijkheid te kijken naar de specifieke gedachten die door mijn geest gingen waar ik dan emotioneel op reageerde en die dan uiteindelijk leidden tot een sneeuwbal-effect dat uitmondde in een reactie van Opgeven. Het triggerpunt van de gedachten was het moment waarop ik mij bij de andere studenten en de leerkracht voegde terwijl ze een oefening aan het doen waren. In dat moment waren er al subtiele gedachten die door mijn geest gingen waarin ik mij de dag voordien herinnerde waarin ik mij vrij positief had gevoeld tijdens de les en nu bestond er een achterliggende verwachting in mijn geest dat die positieve ervaring opnieuw aanwezig zou zijn.

Dan was het mijn beurt om de bal terug te spelen naar de leerkracht en ik sloeg meteen mis, waarop de leerkracht mij bij hem riep en aan de klas vroeg zei van "vertel mij eens wat Kim hier fout heeft gedaan" -- en het was in dat moment waarop er gedachten in mijn geest geactiveerd werden van 'oh neen, niet opnieuw', 'waarom ben ik het altijd die fouten maakt?', 'waarom krijg ik altijd commentaar?' - en 'de anderen zullen vast op mij neerkijken omdat ik het maar niet juist doe' en 'ze zullen mij uit de groep willen duwen omdat ik de slechtste ben'. En op deze gedachten reageerde ik met een emotionele ervaring van angst in mezelf.

Wat hier in deze gedachten duidelijk werd, is dat er een bepaalde specifieke persoonlijkheidsstructuur bestaat in mijn geest van 'neerkijken op de verliezer' - omdat, dat is wat ik zie in de mensen om mij heen, dus, dit wil zeggen dat het een gedachtenpatroon is dat eigenlijk in mezelf bestaat --- dat het eigenlijk iets is dat ik zelf doe, maar waar ik nooit eerlijk over heb willen zijn tegenover mezelf en/of andere mensen. In mijn gedachten ben ik immers zogezegd een 'goed persoon', iemand die een ander nooit zou beoordelen of discrimineren of wegpesten of afwijzen. Maar, wanneer ik echter eerlijk ben met mezelf over het soort gedachten dat er werkelijk bestaat in mijn geest - en dingen die ik tijdens mijn leven op een bepaald punt heb gedaan -- dan besef ik dat hoe ik werkelijk denk en wat er werkelijk omgaat in mijn geest, is dat wanneer ik iemand zie sukkelen met iets en wanneer ik zie dat iemand iets niet kan of dat iemand iets minder goed kan of minder snel onder de knie krijgt dan andere mensen, dan komen er allerlei haatvolle gedachten op in mijn geest, van 'oh my god, kan die dat nu echt niet, dat is zo simpel', en 'is die nu echt zo dom?!',  'wat een idioot', 'je moet echt supersimpel zijn om dat niet te kunnen' --- gedachten waarop ik dan in mezelf reageer met een emotionele ervaring van frustratie, kwaadheid en waarin ik mij superieur voel tegenover die specifieke individu.

Dus, omdat dat is hoe ik eigenlijk besta in en als mijn onderbewustzijn, in mijn 'geheime gedachten' - is dat hoe ik mijn wereld ervaar, en is dat wat ik ook zie in andere mensen. Ik ga dan geloven en denken dat bijvoorbeeld de andere studenten in mijn les mij op dezelfde haatvolle en neerkijkende manier zullen beoordelen in hun gedachten wanneer ze zien dat ik ergens mee sukkel en dat ik moeite heb om iets te leren en onder de knie te krijgen - waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit op de superioriteit die ik geprojecteerd zie in hun gedachten naar mij toe --- omdat ik dit energetische machtsspel immers heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf. Daardoor zal ik mij dan ook soms superieur voelen en soms inferieur - dat is hoe het werkt - soms win ik, soms verlies ik. En dit is fascinerend omdat het laat zien dat dit hele construct in mijn geest van 'willen winnen' en van mij positief en opgeladen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de beste' of 'beter ben' en mij negatief en leeggelopen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de slechtste' of 'minder' ben, in wezen niet echt is, het is gewoon een systeem van energie in mijn geest, dat, zoals een batterij, van een positieve naar een negatieve pool gaat, en weer terug --- altijd en opnieuw, van hoog naar laag en van laag naar hoog. Dus, wanneer ik denk dat ik de winnaar ben dan ben ik eigenlijk tegelijkertijd de verliezer omdat het maar een kwestie is van tijd eer dat die energie van een positieve naar een negatieve lading zal gaan..

Dus, het is door dit construct in mijn geest dat ik heb kunnen definieren - van specifieke gedachten, verbonden met specifieke emoties, die geactiveerd worden in mijn geest in een specifieke situatie - dat ik in een emotionele 'episode' terechtkom terwijl ik in de les zit, en dat ik uiteindelijk in een emotionele ervaring en reactie ga van Opgeven. Dit wil zeggen dat als ik dit construct van 'competitie' en specifiek de haatvolheid en het beoordelen, wegduwen en onderdrukken van de zogezegde 'verliezer' in mezelf verander - dat ik dan ook  tegelijkertijd de reactie/ervaring van opgeven verander.

In mijn volgende blogs zal ik verderzetten in dit proces om de emotionele reactie van angst en inferioriteit en uiteindelijk opgeven praktisch en realistisch te veranderen in mezelf -- zodat ik bijvoorbeeld kan participeren in de squash les zonder in emotionele reacties te gaan en zodat ik daadwerkelijk kan genieten van het spel.

Dag 371: Het Lichaam is de Sleutel tot wie we werkelijk Zijn

Dit is een verderzetting van "Dag 366: Hoe is Seksualiteit een Programma?", "Dag 367: Hoe Evolueert het Seks-Systeem in de Menselijke Geest?", "Dag 369: Is De Geest werkelijk Superieur aan het Lichaam?" en "Dag 370: Bestaat 'Zonde' in het Lichaam of in de Geest?"


Zelf-Correctie Dimensie


Wanneer en als ik merk en zie dat ik in 'onderdrukking' en 'verberging' ga als reactie op een gedachte/verlangen/woord in verband met 'Seks' en 'het lichaam', door mij schuldig of beschaamd te voelen en te denken dat ik 'daar niet over mag praten', dat het 'slecht' en 'negatief' is en dat ik 'er niet eerlijk over mag zijn' - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat het construct/programma van 'seksuele onderdrukking' een consequentiele creatie is die afkomstig is uit het collectieve bewustzijn in de mens, als een systeem van kennis en informatie dat zich doorheen de generaties opgebouwd heeft --- en dat als enige functie heeft, ervoor te zorgen dat de mens afgescheiden bestaat van wie hij werkelijk is in en als de macht, kracht en verantwoordelijkheid van het fysieke lichaam,  als 'God' en daardoor makkelijk bestuurbaar is

ik zie, besef en realiseer mij dat schaamte en schuldgevoel opzettelijke voorgeprogrammeerde 'constructen'/'systemen' zijn van gedachten en emoties die door middel van Religie in en als de Menselijke geest geconditioneerd geweest zijn, en geintegreerd zijn door van generatie op generatie doorgegeven te zijn geweest, die ik heb aanvaard en geaccepteerd in en als mezelf en waarin ik mezelf heb gedefinieerd --- en dat de 'menselijke geest' als wie/wat ik altijd heb geloofd dat ik ben, compleet gebaseerd en gefundeerd is op deze afscheiding als schuld- en schaamte gevoelens, in en als een 'verwerping' en 'onderdrukking' en 'beoordeling'/'veroordeling' van het fysieke lichaam als mezelf

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat ik, door het lichaam te hebben gedefinieerd en aanvaard in mezelf als 'zondig' en 'negatief', dat ik daarin het misbruik van het leven op aarde door de mensheid heb gerechtvaardigd, net zoals ik in mezelf in en als mijn geest het misbruik van mezelf als het lichaam heb aanvaard

waarin, ik zie, besef en mij realiseer dat 'zonde' niet bestaat in en als het fysieke lichaam, omdat, het lichaam in en als de fysieke werkelijkheid, altijd gewoon HIER geweest is sinds mijn geboorte --- en dat 'zonde', en bijgevolg schaamte en schuldgevoel, pas ontstaan is naarmate ik mezelf heb ontwikkeld en gedefinieerd in en als de geest

en dus stel ik mezelf tot doel om het proces te wandelen van mezelf realiseren in en als het fysieke lichaam en om de 'zonde' in en als mezelf als gedachten in en als de geest, los te laten en op te staan, te bestaan als het levende voorbeeld dat het fysieke lichaam de sleutel is tot het leven en dat de menselijke geest een leugen/illusie is

Dag 370: Bestaat 'Zonde' in het Lichaam of in de Geest? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 366: Hoe is Seksualiteit een Programma?", "Dag 367: Hoe Evolueert het Seks-Systeem in de Menselijke Geest?" en "Dag 369: Is De Geest werkelijk Superieur aan het Lichaam?".


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik onduidelijkheid heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in verband met Seks en Seksualiteit door mezelf te hebben laten programmeren door mijn omgeving in en als het stilzwijgend aanvaarden van 'Seks' en 'het lichaam' als 'taboe' - en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe 'onduidelijkheid' in de geest ruimte vrijmaakt voor interpretatie, ideëen en gedachten in verband met 'Seks' en 'het lichaam' waarin ik mezelf verlies in allerlei energetische reacties op die interpretaties, geloofsystemen, ideëen en gedachten, in en als een 'alternatieve realiteit' van energie in mezelf --- in de plaats van in te zien dat die 'onduidelijkheid' als 'taboe' in verband met 'seks' en 'het lichaam' opzettelijk tot dit doel gecreëerd is in en als de menselijke samenleving - om de mens op een eindeloos pad te zetten van het 'zoeken' naar 'seks' als het 'zoeken naar duidelijkheid' in en als de menselijke geest, als een afleidings-mechanisme zodat de mens nooit zijn verantwoordelijkheid zal inzien en opnemen in en als het bestaan hier op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de onderdrukking en beoordeling/veroordeling van 'het fysieke/lichaam' in en als 'seks' en 'seksualiteit' in en als de menselijke samenleving en bijgevolg de menselijke geest opzettelijk gecreëerd is om ervoor te zorgen dat de mens zichzelf zo ver mogelijk afscheid van zichzelf ALS het fysieke lichaam, zodat de mens zich nooit realiseert wie hij werkelijk is als HIER, als het leven zelf - omwille van hoe de mens zichzelf heeft verloren in en als kennis en informatie in de geest, als interpretaties, ideëen, geloofsystemen en gedachten in verband met 'seks' en 'seksualiteit', in en als de 'zoektocht' naar het 'missende deel' in zichzelf, zonder ooit te beseffen dat dat 'missende deel' in wezen voorgeprogrammeerd en gefabriceerd was door middel van allerhande sociale manipulatie en indoctrinatie mechanismen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren in en als het geloof dat het Lichaam Slecht/Negatief/Fout/Zondig is, door middel van impliciete en subtiele signalen die ik heb opgepikt van mijn omgeving als 'andere mensen' - en dat ik daarin nooit heb ingezien hoe dit een opzettelijk 'programma'/'Construct' is dat van generatie op generatie is doorgegeven in en als de mensheid dat als doel heeft ervoor te zorgen dat ik nooit de Sleutel zal ontdekken tot het leven als wie ik werkelijk ben in en als het Fysieke lichaam - dat ik nooit mezelf als het Lichaam zal ontdekken, onderzoeken en verkennen en dat ik dus nooit zou realiseren wie ik werkelijk ben als Levend wezen, als God

ik vergeef mezelf dat ik afscheiding heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mezelf tussen mijn 'geest' en mijn 'lichaam', door mezelf te hebben toegestaan het lichaam te beoordelen als 'inferieur' en 'zondig', en door mezelf nooit te hebben toegestaan hoe deze beoordeling een voorgeprogrammeerd systeem is van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van het Collectieve Bewustzijn in en als de mensheid, en dat deze beoordeling opzettelijk bestaat in mezelf opdat ik mezelf zou afscheiden van wie ik werkelijk ben als het lichaam, en daarin het Consumeren van het lichaam voor Energie in en als de Geest zou Rechtvaardigen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd daarin een wereld te hebben toegestaan te bestaan waarin er zoiets bestaat als Porno, waarin het misbruik van het lichaam gerechtvaardigd wordt in functie van de Energie in en als de menselijke geest als Verlangens en Opwinding, gefaciliteerd door een economisch systeem dat Geld boven het Leven plaatst - omwille van hoe ik in mezelf de Geest als Energie, boven het Lichaam als het leven in en als mezelf geplaatst heb --- en dat ik mezelf daarin nooit heb toegestaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid in te zien in en als het bestaan van Porno als het Verhandelen/Verkopen van Vlees/Lichamen/Leven voor Geld/Energie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te onderzoeken in en als wie ik werkelijk ben als het fysieke lichaam, als wie ik ben als HIER - door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als voorgeprogrammeerde Beoordelingen en geloofsystemen over 'Het Lichaam' als zogezegd 'zondig' of 'negatief' --- en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe het fysieke lichaam op zich niet zondig, slecht, fout of negatief is, aangezien het 'zondige', 'slechte', 'negatieve' en 'foute' enkel bestaat in en als gedachten in en als de Geest, als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie --- en dat 'het lichaam' enkel 'zondig' werd, vanaf het moment dat ik mezelf had toegestaan 'in de appel te bijten van de boom van Kennis van Goed en Kwaad', van het moment dat ik mezelf ben gaan identificeren met Gedachten als Voorgeprogrammeerde Kennis en informatie



Wordt Vervolgd in Dag 371