Thursday, July 5, 2012

Dag 80: Het karakter van Afwachtendheid

Ik bekijk de "Zelf-Onzekere Persoonlijkheid" in mezelf als hoe ik mij doorheen mijn leven op aarde heb ervaren in mezelf, als een 'zelf onzeker persoon', en onderzoek de verscheidene karakters die de persoonlijkheid onderbouwen in deze Reis naar Leven zelf vergeving.

Een karakter van deze persoonlijkheid is bijvoorbeeld passief zijn in sociale interactie, wachten tot andere mensen met mij komen praten en mij aandacht geven, en mezelf niet durven uitdrukken uit angst om weggeduwd en afgewezen te worden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het karakter in mezelf toe te staan te bestaan van het wachten op andere mensen, wachten tot ik aandacht krijg van andere mensen, tot andere mensen mij een vraag stellen en met mij komen praten, uit angst om afgewezen en weggeduwd te worden als ik met mensen zou gaan praten en als ik assertief zou zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb gedefinieerd in en als de angst om afgewezen te worden door andere mensen en daarom niet te durven gaan praten met mensen en te blijven zitten en wachten tot mensen met mij komen praten en mij aandacht komen geven -- waardoor ik mezelf ervaar in en als een constante afwachtendheid, en niet echt leef, en eigenlijk verwacht dat andere mensen verantwoordelijkheid nemen voor mijn bestaan door 'mij te betrekken' in de sociale interactie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verwachten dat andere mensen mij betrekken in de sociale interactie door naar mij toe te komen en te geloven dat het andere mensen hun verantwoordelijkheid is om met mij te praten en mij aandacht te geven zodat ik het gevoel heb dat ik' besta' en dat ik 'aanvaard wordt' en dat ik 'mag bestaan', omdat ik mezelf heb toegestaan angst te hebben van mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van mensen en niet te beseffen dat die angst afkomstig is vanuit het verlangen naar vriendschap, liefde en verbondenheid dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, waarin ik eigenlijk in het geheim iets wil en verwacht van mensen en angst heb dat ik het niet zal krijgen/hebben/ervaren als ik direct naar mensen zou toe gaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie te onderdrukken om er zeker van te zijn dat ik krijg wat ik wil, door afwachtend te zijn, door passief aan de zijlijn te staan en te wachten tot mensen naar mij toe komen en ik dus de aandacht krijg die ik wil - door te doen alsof ik die aandacht niet wil of nodig heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te doen alsof ik geen aandacht wil of nodig heb en dat mensen mij koud laten,  als een manipulatie-techniek van mijn omgeving om te krijgen wat ik wil in de verwachting dat mensen uiteindelijk naar mij toe zullen komen en mij aandacht zullen geven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf gevangen te zetten in de ervaring van afwachtendheid en verlangen, door steeds te doen alsof ik geen verlangens heb tegenover mijn omgeving en ondertussen te wachten tot mijn verlangen naar mij toe komt, dat mijn omgeving mij uiteindelijk zal geven wat ik wil - waarin ik dus mijn leven hier verspil met wachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet gewoon mezelf te zijn in interactie met andere mensen, en niet te beseffen dat de angst die ik ervaar om te praten met mensen, enkel afkomstig is vanuit het verlangen dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf om een relatie/verbondenheid/vriendschap/liefde te ervaren met mensen - omdat ik mezelf heb laten programmeren door de televisie met allemaal beelden als de uiterlijke presentatie van 'vriendschap', 'liefde', 'romantiek', 'vebondenheid' enzovoort, als expressies die ik heb afgescheiden van mezelf door ze te projecteren in de beelden in mijn gedachten, en dan te verlangen naar die beelden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten definieren door het karakter van wachten op aandacht krijgen van andere mensen en mij dus te laten bepalen/bewegen door andere mensen in de plaats van zelf te bewegen en dus verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in en als het leven en te staan/bestaan in en als zelf-beweging

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet het zelf-bewegend principe te zijn van mezelf als het leven zelf, in en als 'mijn leven, door verlangens toe te staan te bestaan in mezelf, verlangens naar verbondenheid, liefde en vriendschap als beelden in mijn gedachten tegenover andere mensen, waardoor ik besta in en als wachten omdat ik vanalles verWACHT van mijn omgeving - in de plaats van te beseffen dat de beelden in mezelf als 'relaties', een programma zijn dat ik heb gekopieerd van televisie, als de beelden die ik zag op televisie waar ik mezelf mee heb geidentificeerd en waarvan ik dacht 'ik wil dat ook', door te geloven dat de beelden die ik zag op televisie 'echt' waren, dat dat 'het leven' is, en nooit te hebben beseft dat de beelden op televisie niet echt leven en dus niet het leven zijn als het leven in mezelf, maar een programma zijn van beelden en woorden die ontworpen en bedoeld zijn om mij een 'beeld'/'interpretatie'/'visie' te geven op/van het leven om mij letterlijk weg/af te leiden van de realiteit als het leven in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verwachten dat mensen mij iets 'geven', een 'meerwaarde' aan 'mijn leven', in de vorm van 'vriendschap', 'liefde', 'verbondenheid' en dus 'relaties' als de beelden die ik in en als mijn gedachten in mezelf heb laten programmeren door naar televisie te kijken, en nooit te hebben beseft dat de televisie maar een VISIE is op de realiteit, maar een beeld dat de realiteit als het leven in mezelf absoluut niet bepaalt of definieert tenzij ik dat toelaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het verlangen naar relaties als beelden in en als mijn gedachten die ik heb gezien op de televisie, van meisjes die samen praten, lachen en spelen, een man/jongen en vrouw/meisje die kussen, aanraken en handjes houden, broer en zus die samen 'dollen', ouders die communiceren op een bepaalde manier met hun kinderen - als de uiterlijke presentatie van 'relaties' als hoe het mij door de televisie getoond werd, als het beeld van 'verbondenheid' dat in mij telkens een positief gevoel genereerde, waar ik dan naar op zoek ging in de fysieke realiteit, om dat beeld te 'hebben' en aldus een 'normaal leven' te leiden volgens de beelden die ik had gezien op de televisie - in de plaats van te beseffen dat dit positieve gevoel opzettelijk geimplementeerd en geprogrammeerd is door de televisie aan de hand van beelden, woorden en muziek dat bedoeld en gecreëerd is om in te spelen op die energetische positieve ervaringen, daarom noemen het ook 'feelgood movies' en dat die  beelden van 'relaties' in feite opzettelijk georchestreerd zijn door de televisiemakers die proberen om een bepaalde 'norm' en 'standaard' van 'wat het leven is' te bepalen voor de mensheid die naar de televisie kijkt en aldus het leven in de mens onderdrukt, als de individuele expressie van elk mens

ik vergeef mezelf dat ik  mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn leven en mijn expressie in deze wereld weg te geven aan beelden die ik heb gezien op televisie en die ik heb aanvaard als 'hoe het leven is' en heb geinterpreteerd als 'wie ik ook moet zijn' en 'wat ik ook moet hebben en ervaren', omdat ik nooit heb ingezien dat de beelden die mij getoond worden op televisie niet echt zijn en letterlijk maar gespeeld en in scene gezet geweest zijn door acteurs, actrices, en filmregisseurs - en dat de liefde, verbondenheid, vriendschap en familiariteit die ik zag op televisie ook niet echt was

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de basis van wat ik zag op televisie, altijd geld was, dat de acteurs en actrices die ik zag op televisie, de relaties in scene zetten en speelden en deden alsof voor GELD, het was hun JOB, waarmee ze geld verdienden, het was dus nooit een waarachtige representatie van het leven, omdat in films de illusie gecreëerd werd dat het leven werkelijk draait rond liefde, verbondenheid, familie en vriendschap als 'positieve gevoelens' in en als menselijke relaties, terwijl in werkelijkheid het leven steeds rond GELD draait, als ook de basis en reden waarom die acteurs en actrices in de films spelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd iets 'speciaal' te maken van mensen en menselijke interactie, omwille van de beelden die ik zag op de televisie en de voorgeprogrammeerde positieve gevoelens die ik ervoer in mezelf als reactie op die beelden, en daarom te verlangen naar menselijke interactie in en als relaties om die positieve gevoelens te kunnen ervaren in mezelf in mijn leven op basis van 'hoe mijn leven eruit ziet' waarin ik wilde naspelen wat ik had gezien op televisie, vanuit het geloof dat dat werkelijk 'het leven' is, alsof 'het leven' een 'norm' of 'standaard' of voorbepaalde 'vorm' heeft - en daarom angst te hebben om mensen te benaderen en mezelf uit te drukken uit angst om afgewezen te worden door mensen en dus niet te krijgen wat ik wil, namelijk vriendschap, liefde, relaties als een beeld/uiterlijk van mensen die lachen en 'zeveren', waar ik een deel van wilde uitmaken en aldus 'in de plaatjeswereld' bestaan -- in de plaats van te beseffen dat ik mezelf heb laten brainwashen door te televisie tot het geloven dat de realiteit, het leven enkel een beeld is dat ik zie met mijn ogen, omdat dat is wat de televisie, als een toestel, heeft gedaan, het heeft de realiteit gereduceert tot maar een beeld, en het heeft er dan alles aan gedaan om dat beeld zo echt mogelijk te doen lijken, door middel van muziek, scherpe geluiden en lichtgevende beelden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn bestaan/expressie hier op aarde als het leven in en als mezelf als mijn fysieke aanwezigheid HIER, in te ruilen voor de valse televisie'werkelijkheid' van beelden en gevoelens en emoties als reacties op die beelden, waarin ik op zoek ben naar het naleven en verwerkelijken van de beelden die ik zag op televisie in 'mijn leven' en de realiteit ervaar alsof ik continu naar een televisie aan het kijken ben, waarin ik de passieve observeerder/bijstaander ben, die een deel wil uitmaken van de 'televisie-wereld' van beelden als wat ik zie met mijn ogen en dus besta in en als wachten op aandacht van die beeldenwereld, wachten tot ik betrokken wordt in die wereld door de mensen in die wereld, wachten tot ze mij opmerken - en waarin ik mezelf heb toegestaan nooit te hebben beseft dat ik het startpunt ben van die beelden, dat die beelden niet in afscheiding bestaan van mezelf, niet buiten mezelf bestaan, maar dat ik de creator ben van die 'televisiewerkelijkheid' als wat ik zie met mijn ogen en de gevoelens/emoties die ik ervaar in mezelf als reacties op die beelden omdat ik mezelf heb toegestaan te participeren in energetische reacties op de beelden die mij gepresenteerd werden door de televisie en dus de beelden voor mezelf 'echt' heb gemaakt als een ervaring in mezelf, in de plaats van te beseffen dat de beelden op zich niet echt zijn want het zijn maar beelden en het leven is geen beeld, het leven is HIER in en als de fysieke expressie van ademhaling en beweging in elk moment

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar aandacht van de 'beeldenwereld' die ik zie met mijn ogen', omdat ik mijn aandacht heb weggegeven aan die 'beeldenwereld' door te bestaan als de 'observeerder', de 'bijstaander', en dus te wachten tot ik aandacht krijg - in de plaats van te stoppen met het weggeven van mijn aandacht en te beseffen dat wat ik zie met mijn ogen maar beelden zijn en op geen enkele manier 'speciaal' of 'belangrijk' en te beseffen dat de energetisch opgeladen ervaring in mezelf als reactie op de beelden die ik zie met mijn ogen opzettelijk in mij geprogrammeerd geweest is door de televisie en niets te maken heeft met het leven als wat echt is, beelden zijn maar beelden



ik stel mij tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de energetisch opgewonden/opgeladen ervaring in mezelf als reactie op de beelden die ik zie met mijn ogen als 'andere mensen', door die ervaring te stoppen in mezelf in en als het besef dat de beelden die ik zie met mijn ogen niet 'meer' zijn dan ikzelf, niet 'speciaal' of 'belangrijk' zijn en zelfs niet eens echt zijn, en dat de energetische opwinding/opgeladenheid in mezelf een geprogrammeerde ervaring is, geinstigeerd door de televisie die aan de hand van beeld, woord en klank ingespeeld heeft op die innerlijke ervaringen

ik stel mij tot doel één en gelijk te staan/bestaan met de televisie als een toestel dat aan de hand van elektromagnetisme lichtgevende beelden toont, gelijk aan de beelden die ik zie wanneer ik uit mijn ogen kijk naar de wereld, die in zekere zin ook aan de hand van elektromagnetisme werken, als de elektromagnetische krachten in en als de cellen van het lichaam - en te beseffen dat de beelden die ik zie maar reflecties zijn van interne energetische processen, die dus het 'licht' produceren dat ik zie met mijn ogen, hetgeen op zich absoluut niet echt is

ik stel mij tot doel één en gelijk te staan met het lichaam als de ECHTE processen die ervoor zorgen dat ik lichtgevende beelden kan zien met mijn ogen - en om mezelf dus niet te laten misleiden en verliezen door/in de illusie dat de beelden die ik zie met mijn ogen 'echt' zijn aan de hand van innerlijke emotionele/gevoelens reacties op die beelden, want ik besef dat de innerlijke energetische ervaring geassocieerd met de beelden die ik zie op televisie, werkt aan de hand van gedachten, gevoelens en emoties, als een gefabriceerde innerlijke realiteit die geprogrammeerd is door middel van woorden als polariteiten, en op geen enkele manier iets te maken heeft met de ECHTE fysieke werkelijkheid die HIER is in en als elk moment van ademhaling

ik stel mij tot doel assertiviteit te ontwikkelen als de expressie van mezelf als het leven in en als mezelf in en als fysieke zelf-beweging en de passiviteit te stoppen in mezelf die een resultaat is van de verlangens die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf tegenover de realiteit die ik zie met mijn ogen en omdat ik besef dat deze verlangens in mij geprogrammeerd zijn door televisie en niet echt zijn, omdat de beelden die ik zie niet echt zijn, wat echt is, is de tastbare fysieke realiteit die in elk moment, en ENKEL in het moment HIER bestaat in eenheid en gelijkheid met mezelf als de fysieke aanwezigheid van mezelf HIER


No comments:

Post a Comment