Dag 705: De illusie van het zoeken naar aanvaarding

Ter verderzetting van Dag 704: Van Zelf-Inzicht tot Praktische Zelf-Verandering, Hoe Werkt Dat? deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik toepaste in het moment waarin ik zag dat de pijn die ik in mijn linkerbovenarm ervoer in verband stond met het gedachten en reactiepatroon van het mij constant zorgen maken over hoe de mensen om mij heen mij zien.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een patroon van mij constant zorgen te maken over hoe de mensen in mijn omgeving mij zien

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een constante ervaring van gespannenheid en zorgen in mijn achterhoofd, verbonden met gedachten over wat de mensen in mijn omgeving over mij denken en hoe ze gereageerd kunnen hebben op dingen die ik gezegd of gedaan heb, teneinde een ervaring van veiligheid te genereren in mezelf verbonden met de gedachte dat niemand kwaad is op mij, niemand mij in een negatief daglicht ziet en iedereen mij aanvaard en accepteerd als een deel van hun omgeving en wereld

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om verworpen te worden door de mensen in mijn omgeving, als een angst dat ik mij verworpen zal voelen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in en als het verlangen naar het aanvaard en geaccepteerd worden als een volwaardig deel van de wereld en omgeving van andere mensen en de angst om verworpen te worden door andere mensen in wezen mezelf al verworpen heb omdat ik mezelf niet onvoorwaardelijk in elk moment van ademhaling aanvaard en accepteer en erken als een volwaardig deel in en van mijn wereld en realiteit en omdat ik mezelf niet zie en erken als centraal in mijn wereld en omgeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gevoel en geloof dat ik in andere mensen hun omgeving en wereld besta en daarin de wereld die ik zie met mijn ogen niet te zien of erkennen als 'mijn wereld' en 'mijn omgeving'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het patroon van mij constant zorgen te maken over hoe andere mensen mij zien in en als een verlangen om aanvaard te worden door de mensen in mijn omgeving als een deel van hun wereld, door te geloven dat dit patroon definieert 'wie ik ben' in en als mezelf en in en als deze wereld en realiteit, in de plaats van in te zien en te beseffen dat het een systeem is van energie als gedachten, gevoelens en emoties, hetgeen ik doorheen mijn leven gecreëerd heb binnenin mezelf op basis van de relaties die ik vormde met de mensen in mijn wereld en hoe ik binnenin mezelf reageerde op die mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf om zelf-aanvaarding en zelf-acceptatie te creëren binnenin en als mezelf door aanvaarding en acceptatie te definieren als een ervaring/gevoel in mezelf verbonden met de idee en gedachte dat 'andere mensen' mij aanvaarden in 'hun wereld'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik besta in andere mensen hun wereld en dat ik een indringer ben en daardoor ervoor moet zorgen dat andere mensen mijn bestaan en aanwezigheid aanvaarden en goedkeuren zodat ik een positief gevoel kan ervaren binnenin mezelf verbonden met de gedachte en idee dat ik 'hier thuishoor', 'erbij hoor' en 'pas' in mijn omgeving - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dat positieve gevoel in wezen een expressie is van het geloof dat ik hier niet thuishoor, dat ik hier niet 'pas' en dat dit niet 'mijn' bestaan of realiteit is, en dat dus dat gevoel in wezen het tegenovergestelde representeert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een verlangen naar een gevoel van erbij horen en in deze realiteit passen en 'thuis' zijn en geaccepteerd zijn, verbonden met gedachten over wat andere mensen over mij denken en hoe andere mensen mij zien - in de plaats van die acceptatie waar ik naar op zoek ben te leven en te creëren in mezelf als een levende statement van wie ik ben in elk moment van ademhaling

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik, door constant na te denken over hoe mensen mij zien en er constant voor te willen zorgen dat mensen mij aanvaarden, zodat ik mij aanvaard kan voelen, dat ik daardoor een continue stress en spanning aan het creëren ben in mezelf waarin ik constant het gevoel heb dat ik op mijn tenen aan het lopen ben teneinde zeker niemand tegen de borst te stoten of negatieve feedback te krijgen en dat ik dus in feite constant het gevoel heb dat ik niet onvoorwaardelijk mezelf kan zijn en dat ik mezelf niet kan ontspannen

Dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het aanvaard worden door andere mensen een illusie is en dat echte aanvaarding enkel kan bestaan in en als mezelf, in en als ik die mezelf erkent in mijn bestaan als een volwaardig deel van deze realiteit en als centraal in en als het bestaan dat HIER is

Dag 632: Luiheid en Apathie en de Creërende Kracht van Beoordelingen

Als we zouden onderzoeken waar het gedragspatroon van apathie vandaan komt en hoe het bestaat en waarom het precies is dat men het gevoel kan hebben dat men 'niets doet' of een ervaring van ontevredenheid in relatie tot wat men doet, neerzet of produceert in de fysieke wereld door middel van fysieke daden, dan zouden we wel eens tot een fascinerende ontdekking komen.

Omdat, deze 'apathie' en de ervaring van weerstand, 'luiheid', 'laksheid' en 'loomheid' in relatie tot 'zelf-beweging' en in relatie tot het 'doen' van dingen, heeft eigenlijk niet werkelijk een 'reden' - en dus, dit is ook heel lang mijn 'fout' geweest in het willen aanpakken en veranderen van dit patroon van weerstand in relatie tot zelf-beweging en de ervaring in mezelf dat ik niet efficient genoeg ben in mijn 'doen', namelijk dat ik dit patroon steeds heb benaderd vanuit de veronderstelling en het geloof dat er een bepaalde 'reden' is waarom ik de neiging heb om 'lui' en 'laks' te zijn en weerstand te ervaren.

Terwijl, wat ik nooit heb overwogen is dat het eigenlijke probleem ligt in de manier waarop ik het woord 'apathie', 'luiheid' of 'laksheid' gebruik in mijn geest, hetgeen namelijk is als een beoordeling en gebaseerd op een angst om 'niet genoeg te doen' en 'lui' en 'laks' te zijn.  Er bestaat met andere woorden een polariteit in mijn geest waarin ik de idee en het geloof gevormd heb dat het 'goed' is om productief te zijn en om veel te 'doen' en veel bezig te zijn en mijn tijd te spenderen aan het verwezenlijken van allerhande plannen en dat het langs de andere kant 'slecht' is om niet productief te zijn en niet al te veel te verwezenlijken of neer te zetten.

En dus, vanaf het moment dat ik naar mijn beweging en mijn uitdrukking kijk en de conclusie vorm dat ik 'niet al te veel doe' of dat ik mezelf niet genoeg inzet, ga ik dat zien als iets 'slecht' en iets 'negatief', waardoor ik er een 'probleem' van ga maken --- en aldus het patroon van 'apathie' creëer in en als mijn geest, waarin ik mezelf definieer volgens mijn eigen beoordelingen over wat het is dat ik al dan niet doe en mijn bewegin in de fysieke realiteit.

Het 'probleem' is dus niet dat ik werkelijk 'apathisch' ben, of dat ik werkelijk 'niet genoeg doe' of niet efficient genoeg ben - het probleem is dat ik een polariteit gecreëerd heb in mijn geest in relatie tot hoe ik mijn eigen uitdrukking en beweging beoordeel en dat ik dus mijn zelf-beweging niet onvoorwaardelijk aanvaard als een uitdrukking van wie ik ben.

Ik ga eerder mijn zelf-beweging beginnen beoordelen en denken van 'dit is goed' en 'dat is slecht' --- bijvoorbeeld wanneer ik bepaalde dingen gedaan krijg, beoordeel ik dat als 'goed' en ga ik mij daar goed over voelen, en wanneer ik de indruk krijg dat ik wat trager vooruitga in andere zaken, dan ga ik dat beoordelen als 'slecht' en ga ik mij er slecht over voelen. 

Zo creëer ik dus echter een soort gevecht binnenin mezelf omdat ik ga beginnen vechten tegen de zogezegde 'slechte' kant van mezelf, de kant waarin ik geloof en denk dat ik 'niet snel genoeg ben' of 'niet voldoende vooruit ga' of 'niet genoeg verwezenlijk'. Wat ik in dat gevecht echter nooit heb beseft is dat hoe meer ik mij verzet tegen iets dat in mezelf bestaat, hoe meer ik het net aandacht geef en hoe meer ik het in wezen creëer en 'echt' maak. Dus, hoe meer ik mij verzet tegen dat deel van mezelf dat ik heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht', hoe meer ik uiteindelijk net het gevoel begin te krijgen dat dat deel de bovenhand begint te halen en dat wat ik ook doe, ik gedoemd ben om die specifieke zogezegde slechte en negatieve gedragspatronen uit te leven.

De oplossing is dus om die beoordelingen te stoppen en om de polariteit in de geest te stoppen waarin ik mezelf en mijn zelf-expressie en -beweging onderverdeel in 'slecht' en 'goed', en om in de plaats daarvan elke expressie van mezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden en te zien als evenwaardig en gelijk. En om dus met andere woorden mij goed noch slecht te voelen over hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik al dan niet doe in de fysieke werkelijkheid, maar om gewoon te staan in het besef dat wat ik ook doe, hoe ik mezelf ook beweeg of inzet, het is een uitdrukking van mezelf, niet 'meer' of 'minder' dan simpelweg 'mezelf'.

Dag 610: Gedachten, ons Kompas voor Hoe we Onszelf Uitdrukken?

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven. Dag 609: Waarom Limiteren we onze Expressie?

Het is alsof we onszelf geconditioneerd hebben om te luisteren naar onze geest in de plaats van ons lichaam. Wat wil dat in feite zeggen luisteren naar onze geest en niet ons lichaam? Ik duid daarmee op het feit dat we onze geest gebruiken als compas dat ons stuurt in onze expressie. Bijvoorbeeld als we onszelf aanzetten om laat maar zeggen een blog te schrijven, ik bedoel het zou eigenlijk simpel genoeg moeten zijn om een blog of een stuk tekst te schrijven over wat dan ook omdat het een punt van zelf-uitdrukking is.

En zelf-uitdrukking wil zeggen dat je jezelf deelt in relatie tot wie je bent tegenover het punt waar je over wil schrijven. En die zelf-uitdrukking met betrekking tot dat punt is eenvoudigweg het uitdrukken van wat er in jezelf bestaat en van wat je met andere woorden te zeggen hebt en te delen hebt als een uitdrukking en levende statement van wie je bent als wezen.

Het is echter zo dat de geest die uitdrukking 'kaapt' door emotioneel te gaan reageren op allerhande gedachten die opkomen in onze geest in relatie tot hoe we onszelf best zouden uitdrukken, rekening houdend met 'andere mensen' en met wie we denken dat we moeten zijn in relatie tot de wereld om ons heen - waardoor we uiteindelijk zoveel aspecten en oprechte uitdrukkingen van onszelf gaan onderdrukken.

Ik bedoel, het is maar de vraag waarom het zo is dat we zelfs gedachten hebben die door ons hoofd gaan voor, tijdens en nadat we onszelf uitdrukken? Waarom is onze uitdrukking in elk moment niet absoluut onvoorwaardelijk - in de zin van vloeiend en natuurlijk, zonder enige gedachten van twijfel of onzekerheid in de vorm van 'zou ik dit of dat wel zeggen' of 'wat zal die of deze persoon denken over mij' - of herinneringen die door onze geest gaan die emoties opwekken die ons dan in de weg gaan staan van het onvoorwaardelijk uitdrukken van onszelf?

Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons 'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam onderdrukt.

Meer in de volgende blog.

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

Dus, in de plaats van die 'slechte eigenschappen' te veranderen en dus ervoor te zorgen dat ik besta op een manier waarin ik mezelf absoluut en volledig en compleet kan respecteren en waarderen, ga ik die delen van mezelf eerder proberen verstoppen achter een leugen, namelijk een 'positief beeld' van 'wie ik ben' - en verkies ik dus als het ware om de hele tijd rond te lopen in en als onzekerheid en angst dat ik 'gevat' en 'betrapt' zal worden op mijn leugens --- dat mensen met andere woorden zullen zien dat ik niet dat 'positieve' beeld ben dat ik probeer rond te dragen als 'wie ik ben'. Dag 599: Is Onzekerheid Eigenlijk Angst om Betrapt te worden op Leugenachtigheid?

Onzekerheid is met andere woorden het aanvaarden van een verminderde vorm van mezelf - aanvaarden dat, ondanks dat ik absoluut in staat ben om mijn leven en mezelf in mijn eigen handen te nemen en te veranderen en vorm te geven om het absolute beste te worden dat ik kan zijn, ik ervoor kies om eerder in een verminderde vorm van mezelf te bestaan, enkel en alleen omdat die verminderde vorm van mezelf is wie ik geloof dat ik ben en omdat ik angst heb om mezelf te verliezen als ik zou veranderen.

Dat is de ware natuur van onzekerheid - het is opzettelijke zelf-onderdrukking en zelf-vermindering. Het is de angst dat onze fouten en 'slechte gewoonten' en 'gebreken' blootgelegd en gezien zullen worden omdat we weten dat we in dat moment haast geen andere keus zouden hebben dan die aspecten van onszelf te veranderen omdat de hele reden waarom we onszelf op die 'verminderde' en 'gebrekkige' manier in stand hielden en konden houden was omdat het op een 'geheime' manier bestond in onszelf, het bestond in ons onderdrukt gewaarzijn.

Met andere woorden, er zijn dingen die we doen in onszelf en in onze externe wereld waarvan we ons gewaarzijn opzettelijk onderdrukt houden -- dit is bijvoorbeeld waarom en hoe het is dat we ons zogezegd 'niet gewaar zijn' van de meeste gedachten die door onze geest gaan of van de negatieve persoonlijkheidseigenschappen die in onszelf bestaan - 'negatief' in de zin van dat wie we zijn in en als die persoonlijkheidseigenschappen, in gedachte, woord en daad, niet het beste is voor onszelf en/of onze omgeving. En het is de reden waarom we bijvoorbeeld kunnen participeren in uitgebreide fantasiëen en verbeelding en projecties in onze geest waar we ons eerder over zouden schamen als diezelfde fantasiëen, verbeelding en projecties in onze geest plots op een groot scherm geprojecteerd zouden worden waar iedereen kan zien wat er in onze geest omgaat.

Het is de factor van de geheimzinnigheid, de geslotenheid, het 'achter gesloten deuren' aspect van onze geest - dat we onszelf op een verminderde manier kunnen laten bestaan zonder ooit de noodzaak te voelen of te beseffen om onszelf te veranderen en te corrigeren -- omdat we denken dat niemand ziet wat er in onszelf bestaat behalve wijzelf.

Maar is het niet eigenaardig en bizar dat we tegelijkertijd ergens wel beseffen dat moesten andere mensen zien wat er in onze gedachten omgaat, dat we die gedachten niet meer zullen of kunnen onderhouden omdat iedereen zal zien dat we niet zijn hoe we lijken of hoe we onszelf graag voordoen. Wat wil dit in feite zeggen over wie wij zijn als wezen?

Ik bedoel maar, geen wonder dat we zoveel moeite hebben met intimiteit en met het opbouwen van intieme, eerlijke en open relaties met de mensen om ons heen - gezien al de geheimen die we in onszelf houden en die achter die 'gesloten deuren' moeten blijven.

Dag 522: De Paradox van jezelf Onderdrukken om jezelf te kunnen Zijn

Dag 522: De Paradox van Jezelf Onderdrukken om Jezelf te kunnen Zijn

Uit de voorgaande Blog:

Verandering kan pas plaatsvinden wanneer er een zelf-eerlijkheid is - wanneer ik eerlijk durf te zijn over wat er eigenlijk aanwezig is in mezelf, over wie ik eigenlijk ben in en als mezelf. En dus daagde ik mezelf uit om zo eerlijk mogelijk te zijn in mijn schrijven - hetgeen iets is waar ik mezelf enorm dankbaar voor ben, omdat het mij enorm geassisteerd heeft om daadwerkelijk te kunnen veranderen als wezen en om dingen te ontdekken van mezelf en het leven die ik nooit voor mogelijk had geacht.

Wat ik persoonlijk heel fascinerend vindt is dat het proces van zelf-zuivering door middel van het toepassen van het schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie voornamelijk zo lang duurt omwille van het punt van het willen verbergen van wie ik ben vanbinnen. Ik bedoel, langs de ene kant was ik er van overtuigd dat mijn geest is wie ik werkelijk ben, het is mijn identiteit, mijn 'ik', maar dan langs de andere kant wil ik die 'ik' verbergen van niet enkel andere mensen maar ook mezelf. Hoe vreemd.

Ik heb mezelf zeer veel verborgen gehouden in mijn leven in relatie tot andere mensen. Ik heb mezelf vaak verscholen achter schaamte en angst van beoordeling - dat ik uiteindelijk die ervaring normaal ben gaan vinden. Die emotie van schaamte en schuld en angst waarin ik mezelf wegsteek en mezelf niet durf uitdrukken en dus ook nooit werkelijk mezelf ben. Hetgeen ook weer zo een paradoxaal punt is - dat ik langs de ene kant mijn interne realiteit probeer te beschermen door het verborgen te houden van de mensen om mij heen omdat ik geloof dat het is wie ik werkelijk ben en dat als andere mensen mij zouden beoordelen dan zou ik mij gekwetst voelen, maar langs de andere kant durf ik wie ik zogezegd werkelijk ben niet uit te drukken en is die zelf-onderdrukking een direct gevolg van het proberen beschermen van 'mezelf'.

Dus, ik bedoel, hoe verwacht of geloof ik eigenlijk van mezelf dat ik mezelf kan zijn terwijl ik mezelf eigenlijk onderdruk? Dat is mijn realiteit geweest voor het grootste deel van mijn leven - ik verborg mezelf en ik drukte mezelf niet uit omdat die eigenschap van de geest om altijd alles in het geheim te doen een deel was geworden van mezelf. En het is vreemd dat ik mezelf verborgen houdt uit angst dat andere mensen zouden denken dat ik iets fout doe als ze zien wie ik werkelijk ben vanbinnen - maar tegelijkertijd creëer ik net dat gevoel en die ervaring in mezelf dat ik iets 'fout' en 'verkeerd' bezig ben door mezelf de hele tijd te verbergen en door alles van mezelf geheim proberen te houden -- het creëert een zeer 'wrang' gevoel in mezelf, alsof ik al op de één of andere manier iets fout gedaan heb en ik verschuild moet leven.

Tot ik op een punt kwam in mijn proces waarin ik besefte dat ik mezelf helemaal niet moet verschuilen - dat het zelfs zoveel aangenamer is om te leven zonder geheimen. Om gewoon Hier te zijn, hetzelfde vanbinnen en vanbuiten. Het is als een last die van mijn schouders geheven werd, om te beseffen dat ik mezelf niet verborgen moet houden.

Ik bedoel, je gaat uiteindelijk je leven en interne ervaring aanvaarden als 'normaal' en 'wie je bent' uit gewoonte, omdat je nooit anders gekend hebt. En je gelooft dat die interne gevangenis  echt is zonder werkelijk te begrijpen waarom het is dat je jezelf zo ervaart -- omdat je ook nooit begrepen hebt hoe het tot stand gekomen is, want je hebt nooit overwogen om jezelf te onderzoeken. Zo was het voor mij - tot ik mijn proces ben gaan bewandelen.

Dag 485: Waarom Zoeken we naar waarde buiten onszelf?

Gisteren heb ik in mijn reis naar leven geschreven over en gekeken naar hoe het is dat ik mijn reis naar leven heb gewandeld vanuit het perspectief van de geest --- waarin ik had aanvaard dat het bewandelen van mijn reis naar leven is zoals al wat ik doorheen mijn leven gedaan heb in deze wereld en realiteit. Namelijk, ik heb altijd aanvaard van mezelf dat het ok en 'normaal' is om mezelf af te scheiden van mijn eigen woorden en om bijvoorbeeld het één te zeggen maar het tegenovergestelde te doen en om dingen te zeggen zomaar omdat het mij het beste uitkomt in dat moment in de zin van dat de persoon waar ik mee aan het praten ben iets specifiek wil horen - en dus zeg ik wat die persoon wil horen.

En dat vond ik altijd normaal van mezelf,  dat was 'het leven' op basis van wat ik had geobserveerd van mijn omgeving - is dat, mensen zeggen dingen die ze niet menen. Ze zeggen het één en doen het ander, en dat wordt aanvaard als 'ok' en 'normaal', omdat, niemand die er wat van zegt. Dus, heb ik dat soort gebrek aan integriteit en betrouwenswaardigheid ook altijd aanvaard als 'ok' en 'normaal' van mezelf. Ik heb altijd geloofd en aanvaard dat het ok en normaal is om dingen geheim te houden in mijn gedachten en om enkel dingen te zeggen die bedoeld zijn om andere mensen ervan te overtuigen dat ik één of andere persoonlijkheid ben en dat ik 'goed' en 'positief' ben --- omdat ik dan zal krijgen wat ik verlang.

Dus, dat is ook het startpunt geweest van hoe ik mijn Reis naar Leven heb bewandeld - vanuit het startpunt van het bevredigen van mijn verlangens door mijn omgeving te manipuleren -- in de zin van dat ik schreef vanuit het perspectief en startpunt van mij speciaal en belangrijk te willen voelen. Ik bedoel, als ik eerlijk ben met mezelf - heb ik ooit iets gedaan uit vrije wil dat niet om precies die reden was?

Als ik kijk naar de vraag van, 'waarom besta ik eigenlijk?', en 'waarom doe ik wat ik doe?', 'waarom hecht ik waarde aan mij handelingen en uitdrukking?' en 'waar komt de motivatie vandaan in mezelf om mezelf te bewegen in deze wereld en mezelf uit te drukken en bijvoorbeeld een 'reis naar leven' te bewandelen en een carriere te willen uitbouwen en dingen te willen doen in deze wereld en realiteit?' --- en ik kijk diep binnenin mezelf, dan is het antwoord 'omdat ik mij speciaal en belangrijk wil voelen', 'omdat ik opgemerkt wil worden', 'omdat ik aandacht wil krijgen', 'omdat ik het gevoel wil hebben dat ik iemand ben in deze wereld en dat mijn bestaan iets waard is'.

Dus, wil dit dan niet zeggen dat ik mijn zelf-waarde van mezelf heb afgescheiden en dat ik mezelf niet waardeer binnenin mezelf - waardoor ik dan op zoek ga naar waarde buiten mezelf, in allerlei beelden waar ik waarde in geprojecteerd heb en waarvoor ik mezelf in mijn uitdrukking dan ga compromitteren door bijvoorbeeld te liegen en te manipuleren om die 'waarde' te kunnen krijgen en ervaren van mijn omgeving. Maar wat ik hierin niet heb ingezien is dat ik, door mezelf zodanig te manipuleren en te veranderen en te compromitteren, ik mezelf net niet waardeer en daarin en daardoor dus mijn waarde weggeef.

Dus, wat wil het zeggen om zelf-waarde en zelf-waardering te leven - zodat ik besta op een manier waarin ik niet het gevoel heb dat ik moet liegen en manipuleren om waardering te krijgen? Zodat ik kan bestaan als een levend voorbeeld in mijn woorden en daden --- waarin mijn woorden en daden één en gelijk staan aan elkaar, en zodat er geen achterliggende 'ik' meer bestaat in mezelf -- maar 'ik' is één en gelijk vanbinnen en vanbuiten.

Wordt Vervolgd in Dag 486

Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft

Dit is een Verderzetting van "Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te Worden?" - in mijn proces van het onderzoeken en herdefiniëren van het woord 'Aanvaarding'. Herdefiniëren, omdat, in het onderzoeken van het woord 'aanvaarding' en hoe ik dit woord in mijn geest en ervaring gedefinieerd heb -- heb ik gemerkt dat 'aanvaarding' in werkelijkheid niet echt bestaat omdat het deel uitmaakt van een polariteit --- namelijk 'aanvaarding' versus 'verwerping'/'afwijzing', hetgeen wil zeggen aanvaarding afwijzing creëert en ondersteunt, en omgekeerd.

En dit houdt op zich geen steek - omdat afwijzing/verwerping niet zou moeten bestaan opdat aanvaarding kan bestaan, dat is omgekeerde logica. Hierin dus kwam ik tot de vaststelling dat ik het woord 'aanvaarding' voor mezelf moet herdefiniëren zodat ik geen consequenties creëer zoals 'afwijzing' en 'verwerping'.

En dus, wanneer ik kijk naar hoe ik het woord 'aanvaarding' geleefd heb in mijn bestaan hier op aarde, dan zie ik hoe ik eigenlijk constant probeer weg te vluchten van een angst om afgewezen te worden --- en hoe ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', waarin ik 'aanvaard' wil worden door 'andere mensen' en tegelijkertijd angst heb om 'afgewezen'/'verworpen' te worden door 'andere mensen'.

Dus, omdat ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', heb ik 'aanvaarding' gedefinieerd als een idee in mijn geest, een idee dat gebaseerd is op interpretaties, percepties, geloofsystemen en gedachten in verband met hoe ik denk dat 'andere mensen' denken over mij, hoe ze reageren op mijn aanwezigheid en uitdrukking en hoe ze zich voelen tegenover mij. Deze vorm van 'aanvaarding', als in het 'mij aanvaard voelen', kan niet Echt zijn, omdat het letterlijk 'gebakken lucht' is in de vorm van een gedachte in mijn geest en een gevoel in mijn lichaam. Met andere woorden, als ik mijn vertrouwen plaats in deze vorm van 'aanvaarding' en als ik dus op zoek ga naar deze 'aanvaarding' als een gedachte en een gevoel, dan ben ik op zoek naar iets dat niet eens werkelijk bestaat.

Dit wil dan zeggen dat ik constant en continu in een polariteit zal bestaan in mezelf waarin ik het ene moment denk van 'ja, mensen aanvaarden mij', en dan voel ik mij positief - en het andere moment denk ik van 'neen, ze wijzen mij af' of 'ze vinden mij niet leuk', en dan voel ik mij negatief --- en hierin voel ik mij dan de hele tijd enorm onzeker omdat ik onmogelijk kan weten of zien wat er werkelijk omgaat in mensen hun geest of hoe mensen zich werkelijk voelen, ik kan maar raden en gissen en interpreteren. Dus, zelfs wanneer ik geloof en denk en ervan overtuigd ben dat 'mensen mij aanvaarden', dan nog is er steeds die ondertoon aanwezig van Onzekerheid, waarin ik in elk moment kan 'vallen' in een gedachte en ervaringen dat 'mensen mij afwijzen', omdat ik nu eenmaal niet honderd percent kan vertrouwen op mijn eigen gedachten als mijn percepties, interpretaties, ideëen en geloofsystemen in verband met hoe en wat 'andere mensen' denken en voelen en ervaren tegenover mij.

Omwille van deze dynamiek van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in en als de Geest, in gedachten, gevoelens en emoties - stel ik vast dat 'aanvaarding' niet echt bestaat en nooit echt bestaan heeft en zelfs in werkelijkheid gelijk staat aan de ervaring van 'afwijzing' en 'verwerping' als wat ik in mijn geest gedefinieerd heb als het tegenovergestelde van 'aanvaarding'. Het is dus fascinerend dat dit woord bestaat in mijn geest met die specifieke definitie - omdat hoe ik dit woord altijd heb begrepen, ervaren en geleefd, is als een illusie, als iets dat niet echt bestaat. De vraag hierin is dus: Waar komt mijn definitie van het woord 'Aanvaarding' dan vandaan en hoe is het dat ik deze definitie in mijn geest heb opgebouwd?

Wordt Vervolgd in Dag 471

Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te worden?

Dit is een Verderzetting van "Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?", waarin ik de dimensie heb onderzocht van hoe het bestaan van het woord Aanvaarding in mezelf, tegelijkertijd impliceert dat het tegenovergestelde van aanvaarding ook bestaat, namelijk verwerping/afscheiding/afwijzing --- omdat dat de definitie is van het woord 'aanvaarding' dat ik in mijn geest heb aanvaard.

Dus, in dit proces zal ik verder gaan met het bekijken en onderzoeken hoe ik zelf, vanuit wie ik werkelijk ben, het woord 'aanvaarding' voor mezelf kan definiëren zodat het woord 'aanvaarding' bestaat op een manier die geen consequenties creëert. Consequenties zijnde bijvoorbeeld afscheiding/verwerping/afwijzing. Want, wat eigenaardig is, is dat in deze definitie, waarin 'aanvaarding' de tegenpool is van verwerping/afwijzing/afscheiding, 'aanvaarding' in feite voortkomt uit afscheiding/afwijzing/verwerping -- en eigenlijk een soort van 'vlucht' is van afscheiding/afwijzing/verwerping.

Omdat, waarom zou 'aanvaarding' anders moeten bestaan als een 'positieve' ervaring, als niet omdat er een specifieke negatieve ervaring is waar ik van wil vluchten in een positief gevoel. Ik bedoel, positieve gevoelens/ervaringen zijn vanuit dit opzicht altijd het gevolg van een negatieve ervaring die ik niet wil onder ogen komen.

Als niet voor het negatieve, zou het positieve niet hoeven te bestaan. Als ik dus opmerk dat ik in mijn geest op zoek ben en verlang naar aanvaarding van andere mensen als een positief gevoel, dan weet ik dat ik eigenlijk probeer weg te vluchten van een negatieve ervaring in mezelf van afscheiding/verwerping/afwijzing. Dus, zolang ik met andere woorden blijf zoeken en verlangen naar dat positieve gevoel - blijft het negatieve bestaan in mezelf --- omdat ik de wortel niet aanpak, ik verwijder de oorsprong niet van mijn verlangen om aanvaarding te ervaren -- dus zal ik nooit daadwerkelijk aanvaarding ervaren, ik zal altijd maar blijven bestaan in die ervaring van Verlangen.

Wat is 'aanvaarding' dus, als er geen sprake is van een tegenpool - of van gevoelens of ervaringen of verlangen?


Wordt Vervolgd in Dag 470

Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?" in mijn proces van het onderzoeken wat zelf-aanvaarding inhoud, waarom het is dat de ervaring in mezelf kan bestaan van niet aanvaard te worden en hoe ik van zelf-aanvaarding een praktische, realistische werkelijkheid kan maken in en als mezelf en mijn fysieke bestaan hier op aarde.

Als vervolg op mijn voorgaande blog, zet ik in deze blog verder in het proces van het onderzoeken en bekijken van hoe ik op praktische wijze de realiteit die in mezelf bestaat van het beoordelen van de realiteit die ik zie met mijn ogen, kan veranderen en corrigeren --- zodat ik kan bestaan als een levende uitdrukking en ervaring van zelf-aanvaarding. Hoe kan ik dus bestaan op een manier waarin ik niet in afscheiding besta van mezelf - mezelf zijnde 'de realiteit' --- omdat, vanaf het moment dat ik ook maar één deeltje in en van de realiteit die ik zie met mijn ogen beoordeel, dan beoordeel ik dat ene deeltje tegelijkertijd ook in mezelf. Omdat, alles dat hier bestaat in en als deze fysieke werkelijkheid, bestaat ook in mezelf.

Ik bedoel maar, wanneer ik kijk in mijn eigen gedachten --- dan is het een heel universum dat zich daar afspeelt - en komen gedachten op in mijn geest die in verband staan met elk klein deeltje van deze realiteit. Over alles heb ik wel een oordeel, een mening, een gevoel en ervaring en reactie --- hetgeen dus wil zeggen dat al wat hier bestaat op de één of andere manier in mezelf bestaat in de vorm van gedachten, gevoelens en emoties en dus een deel vormt van mezelf.

En dus, vanaf het moment dat ik een mening vorm over iets dat bestaat; of een beoordeling of een reactie - dan scheidt ik datgene waar ik mijn mening of gedachte of beoordeling over vorm en/of waar ik op reageer van mezelf af en besta ik dus in een staat van het niet aanvaarden van mezelf als die delen van de realiteit die ik in mijn geest beoordeeld heb.

Om dus mezelf weer te aanvaarden als al de deeltjes in en van de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen als wat Hier bestaat, zal ik een proces moeten afleggen en toepassen van het loslaten, veranderen en corrigeren van de beoordelingen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan  -- omdat het in die beoordelingen is dat ik de dingen die hier bestaan in mijn wereld en omgeving niet aanvaard als hoe en wat ze zijn, omdat ik een onderscheid aan het maken ben tussen wat ik 'goed' vindt en wat ik 'slecht' vindt, en wat ik ervaar als 'positief' en 'negatief'.

Als ik de werkelijkheid immers zou aanvaarden als wat ze in werkelijkheid is, dan zou ik inzien dat ze goed noch slecht en positief noch negatief is, net zoals ik goed noch slecht en positief noch negatief ben --- ik ben wie ik ben. Dus, waarom is het dan dat, ondanks het feit dat ik van mezelf, als een manifestatie in deze wereld en realiteit, zie en besef en begrijp dat ik gewoon Hier Ben en dat ik niet zomaar beoordeeld of bestempeld kan worden als goed, slecht, positief of negatief --- waarom ga ik dan de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen wel beoordelen volgens die parameters? Waarom kan ik bijvoorbeeld een ander levend wezen niet zien en erkennen als mezelf, in eenheid en gelijkheid, als gelijk in waarde en wezenlijkheid --- als ook gewoon HIER, net als ik?


Wordt Vervolgd in Dag 468

Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?

Dit is een Verderzetting van "Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen" in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van Zelf-Aanvaarding een Praktische werkelijkheid kan maken. In de voorgaande dagen had ik in mijn schrijven onderzocht hoe Zelf-Aanvaarding en meer specifiek een gebrek aan Zelf-Aanvaarding eigenlijk functioneert in mijn geest en waarom het bijvoorbeeld is dat een gebrek aan zelf-aanvaarding zelfs kan bestaan in mezelf, waarom is het met andere woorden dat een individu in zichzelf het gevoel of de ervaring heeft van 'niet aanvaard te worden'.

In dit onderzoeks-proces had ik vastgesteld dat het concept 'aanvaarding' in en als bijvoorbeeld 'zelf-aanvaarding', niet enkel in relatie staat tot mezelf als wezen --- maar verbonden is met al wat bestaat - en dat hierin een gebrek aan zelf-aanvaarding of het gevoel dat ik niet aanvaard wordt door mezelf en/of andere mensen een gevolg is van het in feite niet aanvaarden van de realiteit zoals die hier bestaat. Dit 'niet aanvaarden van de realiteit zoals die bestaat' is wat zich bijvoorbeeld manifesteert in de vorm van beoordelingen in de Geest, beoordelingen waarin ik denk van 'die is beter/minder dan die' of 'dit is beter/minder dan dat' en waarin ik in essentie mijn waarde-oordeel plaats op wat het is dat ik zie met mijn ogen.

Dat was immers het specifieke patroon dat ik had gezien en opgemerkt in mijn gedachten van waaruit ik was vertrokken in deze blog series --- namelijk dat ik de neiging heb om naar mezelf en mijn realiteit te kijken vanuit beoordelingen en vergelijking --- waarin ik  mijn realiteit dus niet aanvaard als wat het simpelweg is, als de Realiteit, maar ik ga eerder God spelen door specifieke voorkeuren te hebben in relatie tot bepaalde manifestaties. Ik bedoel, als dit mijn definitie is van 'de realiteit', waarin sommige dingen/wezens beter of minder of superieur of inferieur zijn dan andere dingen/wezens --- hoe kan het dan anders dat ik mezelf niet aanvaard in mezelf, dat ik mij constant onzeker voel over hoe ik eruit zie, over wie ik ben in relatie tot andere mensen, over de dingen die ik doe en hoe ik mezelf uitdruk?

Dus, door beoordelingen te laten bestaan in mijn geest, laat ik afscheiding, verscheuring, buitensluiting en ongelijkheid toe te bestaan in mijn wereld en in mezelf --- en enkel wanneer ik loslaat van die beoordelingen in mijn geest en dus mijn werkelijkheid niet meer onderverdeel en opdeel, kan aanvaarding pas bestaan in mijn ervaring van mijn werkelijkheid en van mezelf, want dan zal aanvaarding de levende manifestatie zijn van 'wie ik ben' -- omdat, de fysieke werkelijkheid als hoe ze echt bestaat IS aanvaarding omdat er geen beoordelingen bestaan, die bestaan immers enkel in mijn persoonlijke geest en gedachten in de structuur van mijn identiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 467

Dag 464: Waarom kan Zelf-Aanvaarding enkel Echt zijn wanneer ik het Geef aan Anderen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 463: Is het Aanvaarden van een Ander het Aanvaarden van Mezelf in Gelijke Mate?" - in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van zelf-aanvaarding een praktische realiteit kan maken in en als mezelf, omdat ik had gezien en gemerkt dat er een gedachtenpatroon van zelf-beoordeling bestond in mezelf, waarin ik bijvoorbeeld in sociale situaties in een mentale toestand ga waarin ik denk dat 'de mensen om mij heen mij aan het beoordelen zijn', waarop ik dan reageer met een ervaring van angst en inferioriteit. In het bewandelen van mijn blogs had ik ondervonden dat die gedachte en idee bestaat in mezelf dat 'andere mensen mij beoordelen' omdat ik het eigenlijk ben die andere mensen beoordeelt door te reageren op die gedachte met angst.

Omdat, in die ervaring van angst plaats ik mezelf 'inferieur' en 'minder dan' de mensen in mijn omgeving en beschuldig ik andere mensen impliciet als 'dominant' en als schijnbaar de reden voor waarom ik mij inferieur en minder voel. En daardoor ligt er achter die aanvankelijke oppervlakkige ervaring van angst en inferioriteit in wezen een ervaring van kwaadheid tegenover mensen, verbonden met die achterklap in mijn geest van 'zij beoordelen mij', dus 'zij doen mij dit aan!' en 'zij zorgen ervoor dat ik mij slecht voel over mezelf met hun beoordelingen'.

En dus in die ervaring van kwaadheid en beschuldiging die onder de ervaring van angst ligt, in relatie tot de gedachte in mezelf dat ik beoordeeld wordt door andere mensen, ben ik dus in wezen degene die zich dominant, vijandig en aanvallend opstelt tegenover de mensen in mijn omgevin en niet omgekeerd.

Hoe heeft dit mentale construct dan dus te maken met het aanvaarden van mezelf? Omdat, mijn startpunt en reden van het maken van deze blog-serie, is dat ik zag en merkte dat ik patricipeerde in mijn geest in gedachtenpatronen van zelf-sabotage, zoals het vergelijken van mezelf en competeren met andere mensen en emotionele reacties op die vergelijkingen en zelf-beoordelingen die constant schommelen tussen 'inferieur' en 'superieur' en 'beter' en 'minder'. In het onderzoeken van dit patroon, zag ik in dat het hier eigenlijk ging om een gebrek aan zelf-aanvaarding in mezelf - dat ik dus eigenlijk mezelf niet aanvaard als wie ik ben Hier in en als de manier waarop ik besta.

En, wanneer ik dan onderzocht waarom of hoe het is dat ik mezelf niet aanvaard in mijn geest, dan zag ik dat ik zelf-aanvaarding zelf creëer in mijn geest door andere mensen niet te aanvaarden, en dat dus hoe ik in relatie sta met mezelf een direct gevolg is en reflectie is van hoe ik in relatie sta met andere mensen in mijn geest. En dat, als ik iets in en van mezelf wil veranderen, dan moet ik tegelijkertijd mijn relatie met andere mensen veranderen - hetgeen dus wil zeggen dat ik enkel mezelf zal kunnen aanvaarden als en wanneer ik die aanvaarding in gelijke mate geef aan andere mensen.

En het is op deze manier dat ik een realiteit zal creëren die het beste is voor zowel mezelf als alle andere mensen --- door middel van het principe van geef zoals je zelf wil krijgen, omdat dat nu eenmaal de realiteit is - wat je geeft aan een ander, met andere woorden, de realiteit die je manifesteert voor een ander, is tegelijkertijd een realiteit die je manifesteert voor jezelf omdat het is wat Hier bestaat. En, de 'Hier' realiteit van een ander is tegelijkertijd de 'Hier' realiteit van mezelf, omdat we allemaal Hier bestaan, in één en dezelfde realiteit.


In de volgende blog zal ik verderzetten in deze serie van het manifesteren en praktisch realiseren van Zelf-Aanvaarding.

Dag 463: Is het Aanvaarden van een Ander het Aanvaarden van Mezelf in Gelijke Mate?

Dit is een verderzetting op "Dag 462: Hoe Verwijt en Beschuldig ik Anderen op Impliciete wijze in mijn Geest?" en "Dag 461: Het Proces van Praktische Zelf-Aanvaarding?" in mijn proces van het onderzoeken hoe zelf-aanvaarding een gemanifesteerde realiteit kan worden in en als mezelf.

Wat ik had ondervonden is dat ik specifieke delen van mezelf in mijn geest niet aanvaard, omdat dat ook is hoe ik in relatie sta tot andere mensen. Ik heb bijvoorbeeld angst om 'beoordeeld te worden door andere mensen', maar wat zich eigenlijk verschuilt in en achter die ervaring van angst is beschuldiging en beoordeling jegens de mensen waarvan ik denk dat ze mij beoordelen.

Omdat, de onderliggende gedachte die gepaard gaat met deze ervaring van de 'angst dat mensen mij zullen beoordelen' is dat mensen mij eigenlijk aan het aanvallen zijn in hun gedachten en dat dat de reden is dat ik mij angstig voel - en dat het  dus hun schuld is dat ik mij voel en ervaar zoals ik mij voel en ervaar. Dus, in deze gedachte aanvaard ik andere mensen niet zoals ze zijn omdat ik een deel van hen beoordeel als iets slecht en negatief - omwille van die beschuldigende gedachte van 'wat doen ze mij aan!'. Met andere woorden, als ik onderzoek wat ik hierin eigenlijk aan het doen ben, dan kan ik zien en observeren dat ik precies hetzelfde doe tegenover andere mensen als waar ik hen van beschuldig --- namelijk hen niet aanvaarden als wie ze zijn, door specifieke delen van hen te beoordelen als 'negatief'/'slecht'.

En daardoor sta ik ook zo in relatie tot mezelf en veronderstel en geloof ik dat andere mensen zo in relatie staan met mij - namelijk op een beoordelende/veroordelende manier --- waarin ik het gevoel heb dat 'mensen mij niet aanvaarden' en dat ik mezelf niet aanvaard - enkel en alleen dus omdat ik het eigenlijk ben die andere mensen niet aanvaard.

Dus, nu dat ik deze tendens heb vastgesteld in mezelf in verband met de realiteit van mijn interne ervaringen - namelijk dat, waar ik andere mensen van beschuldig is eigenlijk wat ik zelf doe tegenover hen, hetgeen dan terug naar mezelf gekaatst wordt -- zoals beoordelingen --- nu komt het erop aan dat ik deze tendens in mezelf verander omdat het overduidelijk niet waarachtig is, het staat niet in lijn of komt niet overeen met de eigenlijke realiteit.

Omdat, de beoordelingen en het beoordelende personage die ik zogezegd zie in andere mensen tegenover mij, waar ik mij door 'aangevallen' voel, en dat ik impliciet beoordeel als negatief en slecht, bestaat eigenlijk in mezelf --- omdat het dit personage is dat ik beoordeel in mezelf, precies dat personage dat ik zie in andere mensen, namelijk het personage van het beoordelen van andere mensen --- omdat ik mij bijvoorbeeld vaak superieur voel tegenover andere mensen, en dat is het soort achterklap dat soms opkomt in mijn gedachten, waarin ik mezelf op de één of andere manier vergelijk met andere mensen en daarin hen en mezelf beoordeel in die vergelijking als superieur of inferieur. Ik bedoel, dat is het beoordelingspersonage - en dat heb ik nooit in mezelf gezien of erkent.

Ik heb het wel altijd gezien in andere mensen, en dan was het van 'wat zijn mensen slecht - ze beoordelen mij!', maar ik heb nooit die tendens of dat personage gezien of erkend in mezelf want ik was zogezegd altijd het slachtoffer - altijd het goede personage dat alles maar ondergaat en gadeslaat en die het zo goed bedoelt.

Dus, nadat ik het probleem heb uitgeschreven voor mezelf, zie ik meteen de oplossing - namelijk ik zie dat als ik andere mensen aanvaard zoals ze zien en zoals ik ze zie, door hen dus geen beschuldigingen toe te werpen in mijn geest, dan kan ik ook meteen zelf aanvaarding ervaren vanuit het principe dat wat ik geef is wat ik zal krijgen.

In de volgende blog zal ik verder gaan op dit punt van hoe ik zelf-aanvaarding kan realiseren in mezelf door andere mensen te aanvaarden op gelijke wijze en in gelijke mate als wat ik voor mezelf zou willen.