Dag 671: De Leugen van Bescheidenheid

Wat is dus de oplossing om in die momenten waarin je een compliment krijgt je niet ongemakkelijk te voelen en eerder stabiel te blijven? Hoe kan je die ervaring van ongemakkelijkheid en onzekerheid omvormen tot een moment van stabiliteit?

Teneerste zou de rede dicteren dat je eerlijk met jezelf zou moeten zijn over wat het eigenlijk is dat in jezelf aan het gebeuren is. Wat we echter in de voorgaande blog

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

gemerkt en omschreven hadden, is dat wanneer het aankomt op de oorsprong van onze interne reacties op het krijgen van complimenten, dat dat net over het algemeen voor de meesten onder ons hét punt is waar we niet eerlijk over willen zijn (zelfs niet met onszelf) en dat we het liefst verborgen blijven houden in onszelf.

En het is deze ontkenning van onze eigen interne verlangens en reacties dat het eerste probleem is en een groot deel uitmaakt van waarom het is dat we ons ongemakkelijk voelen in dat moment in relatie tot onze eigen reacties op het krijgen van een compliment.

En we zouden het niet eens opmerken of beseffen, dat waar we ons eigenlijk ongemakkelijk voelen is onszelf, onze eigen reactie op het krijgen van een compliment, omdat we zodanig in ontkenning bestaan van onszelf en van wie we zijn vanbinnen - en in deze context meer specifiek het verlangen naar erkenning en waardering van anderen binnenin onszelf.

We hebben de neiging om die ongemakkelijke ervaring te wijden aan het krijgen van complimenten zelf. We zijn zogezegd zo bescheiden dat we niet goed omkunnen met een compliment. Het is het compliment dat ons ongemakkelijk doet voelen. In de plaats van dat we binnenin onszelf kijken in zelf-eerlijkheid en inzien, dat waar we ons ongemakkelijk over voelen is het feit dat er reacties en ervaringen naar de oppervlakte komen wanneer we een compliment krijgen die we niet willen zien omdat het een bepaalde waarheid en een bepaald aspect van onszelf laat zien dat we niet willen aanvaarden omdat we onszelf dan niet meer zouden kunnen wijsmaken dat we 'bescheiden' zijn.

Zolang we niet eerlijk zijn met onszelf over wat er werkelijk bestaat in onszelf, zullen zo'n momenten van complimenten krijgen ons parten blijven spelen en zullen we niet weten wat te doen met onszelf.

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 670: Waarom voelen We Ons Vaak Ongemakkelijk wanneer we Complimenten Krijgen?

Vandaag was er een moment waarin ik aan het praten was met twee andere mensen, en één ervan gaf complimenten en positieve commentaar op iets wat ik gemaakt had en in dat moment wist ik even niet hoe ik daarop moest reageren, dus zei ik van 'ok, bedankt voor de feedback, dat zijn nogal lovende woorden'.

Waarom is het dat we over het algemeen niet goed weten wat te doen met complimenten? Waarom ervaren we het alsof we in dat moment waarin we een compliment krijgen plots onder een spotlicht gezet worden en we even niet goed weten wat te zeggen of 'hoe te reageren'?

Ik bedoel, misschien is de vraag wel 'waarom vinden we het zo belangrijk dat we op 'de juiste manier' reageren?', want dat is uiteindelijk waar dat gespannen en ongemakkelijke, onzekere gevoel vandaan komt, is omdat je op een 'politiek correcte' manier wil omgaan  met dit moment. En wat 'politiek correct' is, is dat je bijvoorbeeld nederig bent, dat je kan laten zien dat je het krijgen van aanzien van anderen niet zo belangrijk vindt en dat het je niet echt raakt.

Maar, in alle eerlijkheid raakt het je wel. Eigenlijk voel je je wel zeer goed, en zelfs 'speciaal', omdat je dat compliment gekregen hebt. In wezen is de voornaamste reden waarom we niet goed weten wat te doen met zo een moment van becomplimenteerd worden, omdat we in dat moment plots rechtstreeks geconfronteerd worden met ons diepste verlangen dat we over het algemeen niet laten zien aan onze omgeving.

En dat verlangen is om aanzien, erkenning en waardering te krijgen van andere mensen, en om gezien en opgemerkt te worden om de dingen die we doen. Het verlangen dat iemand opmerkt wat we gemaakt of gecreëerd hebben en zegt van 'wauw, wat goed zeg!'. Ik bedoel maar, dat is wat we doen met onze kinderen, in onze relatie met kinderen overdrijven we die reactie van 'wauw!', 'goed zeg!', 'wat knap!', wanneer ze een tekening gemaakt hebben of zelf hun schoenen hebben kunnen dichtveteren, omdat we weten hoe ze erop reageren.

We weten dat als we die uitdrukking maken naar kinderen toe, van overdreven onder de indruk te zijn van wat ze gedaan en gemaakt hebben, dat het kind zal reageren binnenin zichzelf met een 'speciaal' gevoel. En je ziet het ook op hun gezicht, je ziet hoe ze helemaal oplichten wanneer je dat soort waardering laat zien.

Wij volwassenen zijn gewoon zo goed geworden in het verbergen van die reactie en van dat verlangen om dat soort waardering te krijgen van onze omgeving. En wanneer je dan geconfronteerd wordt met een compliment, en je met andere woorden precies krijgt waar je steeds stiekem naar hebt gezocht, dan wordt je tegelijkertijd geconfronteerd met dat diepste punt in en van jezelf, het geheime verborgen verlangen waarvoor je doorgaans zo goed je best doet om het verborgen te houden onder 'politiek correct' gedrag.

Geen wonder dat je dan even niet goed weet wat te doen omdat je diepste binnenste er hevig op reageert en roept van 'oh my Gooood, waarderiiiing!!! Eindelijk!!!', en die ervaring is zo intens dat het verbergen ervan even moeilijk wordt.

Wat is dan de oplossing om in dat moment, in de plaats van te gaan vechten tegen die ervaring die in jezelf aan het gebeuren is, en die ervaring van ongemakkelijkheid te creëren in jezelf, eerder stabiel te blijven en op een stabiele en zelf-zekere manier om te gaan met de situatie?

Wordt vervolgd in de volgende blog

Dag 663: Is reageren met Irritatie op Iemand Eigenlijk een Verborgen Zoektocht naar Eigen-Waarde?

In navolging van de voorgaande blogs in relatie tot het stoppen en veranderen van een moment van reactie tegenover een persoon, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen. Deze zijn immers noodzakelijk om de reactie richting te geven in de zin van ervoor te zorgen dat als en wanneer de reactie in de toekomst opnieuw wil naar boven komen, ik weet wie ik ben en waar ik sta in relatie tot de reactie en ik op basis van dat besef richting kan geven aan de reactie en kan voorkomen dat ik door de reactie meegezwiept zal worden.

Zelf-correctieve stellingen

Wanneer en als ik zie dat ik in een reactie van irritatie ga in mezelf jegens X en wanneer ik bijvoorbeeld reageer op haar gedrag of iets wat ze zegt - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze reactie van irritatie aanduid dat ik binnenin mezelf mijn macht heb weggegeven en ben aan het weggeven aan een idee of definitie of perceptie die ik van X gevormd heb in mijn geest en dat ik in en als dat idee, definitie of perceptie mijn aandacht en dus een deel van mezelf in en als die aandacht heb weggegeven aan dat idee/definitie/perceptie van X en daarin de ervaring en perceptie heb gecreëerd in mezelf dat ik inferieur en minder ben dan X

Dus hier zie, besef en begrijp ik dat hoe ik X zie, niet is wie ze werkelijk is omdat waar ik op aan het reageren ben, aanvankelijk met inferioriteit en daarna met irritatie, is de idee, definitie en perceptie die ik zelf van haar gevormd heb in mijn geest, waarin ik X van mezelf heb afgescheiden door haar niet te zien en te erkennen als één en gelijk met mezelf, als HIER net als ik HIER ben waarin zij niet meer is en ik niet minder, maar we beiden één en gelijk zijn met en aan elkaar als twee levende wezens

En dus stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de perceptie, idee en definitie die ik van X gevormd heb in mijn geest, als wat eigenlijk aan het startpunt ligt van de irritatie die ik in dat moment aan het ervaren ben in relatie tot haar -- omdat ik zie, besef en begrijp dat ik die irritatie niet werkelijk ervaar tegenover wie zij is, maar ik ervaar de irritatie in relatie tot het beeld en de perceptie die ik gevormd heb in mijn geest en gedefinieerd heb als X, hetgeen in feite mijn eigen fantasie is als een fictief personage in mijn verbeelding hetgeen niets te maken heeft met wie  X is als wezen

Dus, in de plaats van mijn irritatie dan te gaan uiten en projecteren naar X toe, stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik in de eerste plaats binnenin mezelf mijn aandacht heb weggegeven en dat ik mezelf heb afgescheiden van mezelf en van X als mezelf door een idee en perceptie te gaan vormen in mijn geest en dat beeld en perceptie dan aandacht en daarin waarde te gaan geven

Hierin zie, besef en begrijp ik dat het feit dat ik een beeld en idee en perceptie van X gevormd heb en dat ik X gedefinieerd heb in mijn geest in en als dat idee/definitie/perceptie, eigenlijk laat zien dat ik zelf mezelf gedefinieerd heb als een beeld, idee en perceptie in mijn geest en dat ik zelf verlang om een bepaalde aandacht en waarde te ervaren op basis van het beeld, idee en perceptie dat ik van mezelf in mijn geest gevormd heb

Hier stel ik mezelf tot doel om los te laten van het idee en de perceptie die ik van mezelf in mijn geest gevormd heb omdat ik zie, begrijp en besef dat ik als wie ik werkelijk ben niet besta in en als een idee of perceptie in de geest. Ik ben het fysieke lichaam, ik ben de simpliciteit van ademhaling, van het moment waarin ik besta als het lichaam - en de waarde van wie ik ben is niet bepaald door de aandacht die ik krijg in relatie tot het idee, de definitie of de perceptie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest, maar de waarde van wie ik ben staat één en gelijk met mijn bestaan als levend fysiek wezen en is onvoorwaardelijk HIER binnenin en als mezelf aanwezig als een inherent deel van wie ik ben