Dag 136: Het Format van Het Leven

Een punt dat ik gemerkt heb in mijn relatie is dat ik verlang naar de erkenning van mijn partner voor mijn 'schoonheid', 'vrouwelijkheid' en 'sex-appeal' en langs de andere kant heb ik angst om afgewezen te worden, angst dat hij mij 'niet mooi/vrouwelijk/sexy' genoeg zal vinden, omdat ik mezelf in mijn geest afmeet aan en vergelijk met beelden van andere vrouwen die ik zie via de media. Maar.... waar komt dit idee vandaan dat ik moet voldoen aan één of ander format van 'de vrouw', zoals 'mooi'/'vrouwelijk'/'sexy' en dat ik daarvoor erkenning/bevestiging nodig heb van een man?

Met wie vergelijk ik mezelf dan wel in mijn beoordelingen van 'vrouwelijk', 'sexy' en 'mooi' en waarom?
En belangrijker, waarom hebben wij als samenleving een zeker 'format'/'model'/'voorbeeld' aanvaard van hoe een vrouw/meisje er moet uitzien om 'goed' te zijn, denk maar aan de beroemdheden, de modellen, de prinsessen, de typische 'schoonheids-' eigenschappen zoals blonde haren, blauwe ogen, een kleine neus, een gave huid, een smalle taille, ronde borsten, etcetera?

Waarom staan wij toe dat onze kinderen vanaf een jonge leeftijd compleet gebrainwashed worden door hun omgeving met beelden en subtiele aansporingen van hoe zij er idealiter zouden moeten uitzien -- is het soms omdat we geloven dat die 'idealen' een soort van 'natuurlijk' verschijnsel zijn, dat die 'ideaalbeelden' al in het kindbrein gebakken zitten van voordat ze deze wereld betraden?                                  

Hoe is het dat we zo dom en blind zijn voor het feit dat alles van wat wij 'overleving van de sterksten' noemen zoals bijvoorbeeld de verhoogde overlevingskansen van mensen die meer beantwoorden aan het 'schoonheid-ideaal' als de beelden die in deze wereld gepromoot en opgehemeld worden door de media, hetgeen wij hebben aanvaard als een 'natuurlijk verschijnsel', in wezen een fabricatie is van deze wereld waarin elk kind automatisch geprogrammeerd wordt vanaf Dag 1 van zijn bestaan hier in deze menselijke samenleving, en dat letterlijk niets van die 'idealen' al bestaat in het onschuldige kinderbrein zonder dat het daar opzettelijk in geplant werd/wordt door de omgeving? (Zie het fenomeen 'Feral Children' voor meer inzicht en perspectief in deze Kwestie)

Waarom beseffen we niet dat elke ongelijkheid in deze menselijke samenleving geen natuurlijk verschijnsel is maar een programma dat in elk kinderbrein geprogrammeerd wordt via woorden en beelden vanaf zijn arrivatie in deze wereld, en dat Darwin's stelling van 'overleving van de sterksten' als één of andere natuurlijke wetmatigdheid een grote pot Larie en Apekool is die overduidelijk niet gebaseerd is op ware observatie van wat er werkelijk gebeurt  in het opgroeiingsproces van het kind in deze wereld?

Deze vorm van bestaan, waarin kinderen opgroeien om zich uiteindelijk ontevreden te voelen met hoe ze eruitzien, en enorm veel stress ervaren in zichzelf over hun lichaam, omdat ze in de polariteit gevangen zitten van 'aanvaarding' en 'afwijzing', aangezien ze geleerd hebben dat ze vooral niet gewoon zichzelf mogen zijn, dat wie zij zijn niet goed genoeg is, en dat ze moeten voldoen aan één of ander 'format'/'model'/'standaard',  om te kunnen 'mee spelen' in het spel van relaties en sex, als hetgene dat in de menselijke samenleving ook wordt gepromoot als het Hoogste Goed, is simpelweg Misbruik door de Ouders die instaan voor het leven op aarde en die duidelijk nooit hebben stilgestaan bij wat zij toestaan als het systeem op aarde dat het Leven/de Geest van hun kind bepaalt en vormgeeft.

Tijd voor Deprogrammatie want dit is onaanvaardbaar.



Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij te laten programmeren door een systeem waarin ik geloof dat ik continu erkenning en bevestiging en validatie nodig heb voor 'wie ik ben' als mijn gedrag en mijn uiterlijk, door te aanvaarden dat er blijkbaar 'standaarden', 'normen' en 'idealen' zijn waar ik aan moet voldoen --- waarin ik heb geleerd dat wie ik ben simpelweg niet goed genoeg is

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat relaties in deze realiteit mechanismen zijn die enkel bestaan om dit verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging in de mens te bevredigen, waardoor relaties dus enkel onzekerheid, angst en stress voeden in het individu -- omdat de relatie gebaseerd is op het niet aanvaarden van het wezen zoals het is, maar op het enkel bevestigen, valideren en voeden van de leugen dat het wezen probeert waar te maken in en als de poging om op te leven naar het 'ideaalbeeld' dat hem/haar gepresenteerd werd/wordt door de samenleving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties te creëren op basis van het verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging voor mezelf als het beeld dat ik probeer te zijn in deze wereld, een beeld dat in constante vergelijking staat met de 'ideaalbeelden' die via de media gepresenteerd worden als 'hoe ik als vrouw er zou moeten uitzien' -- en dat mijn relaties daarom gebaseerd zijn op een leugen en daarom niet eens echt zijn

Ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in deze wereld als mechanismen die de leugen van de mensheid voeden, waarin beide partners op zoek zijn naar erkenning, validatie en bevestiging voor hun 'waardigheid' als beeld, in vergelijking met de ideaalbeelden die in beide partners vanaf de kindertijd geprogrammeerd geweest zijn door de omgeving -- in de plaats van mechanismen van ware ondersteuning voor de wezenlijkheid van beide partners

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat zolang relaties bestaan als mechanisme dat de leugen voedt, namelijk als een beeld in de geest van beide partners dat enkel gebaseerd is op het verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging voor wie beide partners proberen te zijn en wie ze denken dat ze moeten zijn volgens de voorbeelden die hen gepresenteerd geweest zijn door hun omgeving, zal er enkel onzekerheid bestaan in beide partners, omdat elk individu in de relatie continu schippert tussen de positieve ervaring van erkenning/validatie en de negatieve ervaring van afwijzing/verstoting, verlangen en angst

ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan in mijn wereld die gebaseerd zijn op zelf-onderdrukking en het verzekeren dat ik nooit mezelf zal zijn, waarin ik enkel de hele tijd besta in spanning, angst, onzekerheid, stress en onveiligheid -- onzeker en twijfelachtig schipperend tussen het verlangen naar erkenning en de angst van afwijzing --- als extensies van de relaties die ik gecreëerd heb tijdens mijn kindertijd met mijn omgeving, als relaties waarin er telkens van mijn verwacht werd dat ik mezelf verander, dat ik mezelf onderdruk, dat ik 'ben zoals anderen' en dat ik dus vooral mezelf niet ben ---- in de plaats van relaties te creëren die gebaseerd zijn op ware wederzijdse ondersteuning voor wie wij werkelijk zijn als levende wezens, waarin er niets verwacht wordt van elkaar, waarin we elkaar niet beoordelen of veroordelen, waarin we niet staan als een onzeker punt van aanvaarding of afwijzing, maar waarin we elkaar steunen in het proces van zelf-aanvaarding en zelf-respect als een punt van absolute stabiliteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het verlangen naar erkenning, validatie en aanvaarding van mijn partner eindeloos is en nooit werkelijk bevredigd zal zijn, omdat aanvaarding enkel echt kan zijn als en wanneer ik mezelf aanvaard --- enkel dan kan ik mij ook werkelijk aanvaard voelen --- omdat de 'aanvaarding' waar ik naar op zoek ben in mijn partner, gebaseerd is op het beeld dat ik presenteer van mezelf waarin ik 'goed genoeg' probeer te zijn in het lijken op de ideaalbeelden van hoe een vrouw er zogezegd zou moeten uitzien die in deze wereld gepromoot worden via de media, hetgeen dus een leugen is, waardoor de 'aanvaarding' die ik dan zogezegd krijg van mijn partner voor die leugen nooit echt kan zijn, omdat ik ook nooit echt mezelf ben


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik nog nooit mezelf geweest ben in mijn relaties met andere mensen, omdat al mijn relaties, vanaf de primaire relaties met mijn ouders en familie, altijd gebaseerd geweest zijn op het zien van mezelf als 'niet goed genoeg' en van de beelden in de media als 'mijn ideaalbeelden' en 'mijn voorbeelden'

ik vergeef mezelf dat ik sex heb gemanifesteerd als het punt van 'de ultieme aanvaarding/validatie/bevestiging van mezelf als het beeld/de leugen dat ik presenteer van mezelf' en hierin niet te beseffen dat het verlangen naar seks niets meer of minder is dan het verlangen naar erkenning, validatie en bevestiging voor de leugen die ik mezelf heb toegestaan te leven, op basis van de beelden die ik in mijn geest heb laten programmeren door de media en mijn omgeving als 'hoe ik er zou moeten uitzien' tijdens mijn kindertijd

ik vergeef mezelf dat ik ideaalbeelden heb toegestaan te bestaan in mijn wereld en mijn geest, als beelden waar ik mezelf constant mee vergelijk en afmeet om mezelf te beoordelen in polariteiten van goed/slecht, positief/negatief als mooi/lelijk, vrouwelijk/onvrouwelijk, sexy/onsexy, etcetera --- als het toppunt van zelf-verwerping, in de plaats van te bestaan in en als mezelf als 'de enige echte', alleen in mezelf als wie ik werkelijk ben, zonder beelden als voorontworpen 'formats' van wat en hoe ik als het leven zogezegd ben of zou moeten zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat als ik niet sta als het punt van absolute stabiliteit, zekerheid en betrouwbaarheid in mijn relatie met andere mensen, dat ik die stabiliteit, zekerheid en vertrouwen waar ik altijd naar op zoek geweest ben in mijn partner nooit werkelijk zal kunnen ervaren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik creëer wat ik toesta te bestaan in mezelf, en dat wanneer en als ik mezelf toesta mezelf uit te drukken vanuit angst en onzekerheid in de relatie, dat die angst en onzekerheid precies zal zijn wat ik zal manifesteren

Ik vergeef mezelf dat ik gedachten heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mezelf als een beeld in mijn geest vergelijk met het beeld van andere vrouwen die afgebeeld worden in de media als 'de besten' met 'het beste lichaam' en 'het beste uiterlijk', waarin ik mezelf dan beoordeel als 'goed' of 'slecht' op basis van die vergelijking - waarin ik mezelf saboteer in mijn leven/bestaan, door mezelf niet gewoon te aanvaarden als wie ik ben als 'de enige echte', als alleen in en als mezelf als de fysieke natuurlijke expressie van mezelf als het lichaam, als het enige dat ik ooit geweest ben en kan en zal zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het bestaan van die 'ideaal-beelden' in de media maar bestaat met het enkele doel van kinderen en volwassenen aan te zetten tot het kopen van producten, door in te spelen op het geprogrammeerde verlangen om te zijn zoals de 'idolen', 'beroemdheden' en 'modellen' die in de media gepromoot en gepresenteerd werden als 'hoe iedereen er zou moeten uitzien', als 'het beste' --- waarin de mens dus geprogrammeerd geweest is door de media als een consumptie-mechanisme/robot die, vanuit zijn verlangen om 'de beste' te zijn om dus het meeste kans te hebben om te overleven in deze wereld, de specifieke producten zal kopen die opzettelijk geassocieerd werden met het gepresenteerde ideaalbeeld --- hetgeen het bewijs is dat de theorie van 'overleving van de sterkste/beste' niet 'natuurlijk' is maar een programma dat in kinderen geprogrammeerd werd door de samenleving via de media

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een kopie te worden van de consumptie-robotten dat de mens geworden is als het resultaat van zijn opvoeding/programmatie in deze wereld door zelf te participeren in het spel van vergelijking van mezelf met de beelden die mij gepresenteerd werden door de media als mijn 'voorbeelden' als 'wie ik moet zijn' en 'wat ik moet hebben' om 'erbij te horen' en 'te overleven' en 'goed' te zijn  --- in de plaats van te beseffen dat dit spel in wezen een uit de hand gelopen systeem is dat gecreëerd is door mens die macht en controle wilde over andere mensen en hierin de voorgeprogrammeerde 'instinctieve' overlevingsangst van de mens gebruikt en misbruikt heeft om de mens te sturen en controleren in zijn gedrag, zonder ooit te hebben stilgestaan bij de verwoestende consequenties dat dit systeem teweeg zou brengen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan de beelden die mij in deze wereld gepresenteerd werden door mijn omgeving als 'de idealen' als 'hoe het leven zou moeten zijn', waar ik, vanuit overlevingsangst, zelf naar heb gestreefd en verlangd om mijn positie in deze wereld te verzekeren omdat ik heb geleerd in interactie met mijn omgeving dat ik het risico loop om niet te overleven als ik niet naar die idealen streef --- in de plaats van te beseffen dat wat ik heb nagestreefd en verlangd in mijn leven als 'mijn idealen' zoals het hebben van een relatie en sex, beroemdheid, erkenning, aandacht, geld en een partner enkel voorgeprogrammeerde waarden zijn die in mij geprogrammeerd zijn door een machtswellustige omgeving die mijn instinctieve overlevingsangst gebruikte en misbruikte om ervoor te zorgen dat ik een kopie wordt van hen in en als het nastreven van dezelfde voorgeprogrammeerde idealen die op zich absoluut niets te maken hebben met overleving in de fysieke realiteit/wereld als het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de mens zoals hij nu is de Fankenstein is van het systeem dat zich door generaties van menselijke evolutie heeft gevormd -- als het resultaat van de instinctieve overlevingsangst als een energetische ervaring die dwangmatig getransformeerd werd tot een complete energetische entiteit die de fysieke realiteit consumeert en die een volledige alternatieve realiteit van 'overleving' gecreëerd heeft, waarin 'overleving' niets meer te maken heeft met werkelijke fysieke overleving zoals eten, slapen, sex, kakken, maar met de 'overleving' van die energetische entiteit in en als het fysieke lichaam -- waarvan de consumptiesamenleving het resultaat is, als een systeem dat geen enkele productieve functie of doel heeft voor het leven op aarde en enkel in functie staat van de 'overleving'/'voeding' van het innerlijke energetische systeem/entiteit in de mens als verlangens en gevoelens, hetgeen ironisch genoeg de overleving van het leven op aarde onmogelijk maakt omdat het de fysieke realiteit letterlijk opconsumeert, hetgeen voor ons een belletje zou moeten doen rinkelen dat we misschien toch ergens de bal aan het mis-slagen zijn



wordt vervolgd in Dag 137

Dag 135: Ik werk Hard voor MIJN Geld

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de stelling dat ik 'hard heb gewerkt voor mijn geld' te gebruiken als mijn excuus en rechtvaardiging voor waarom ik niet alles op alles zet, mijn hele leven inzet om een betere wereld te creëren voor Allen, en waarom ik er eerder voor zou kiezen om 'mijn' geld te gebruiken om mijn verlangens te bevredigen en na te jagen, verlangens die op geen enkele manier het beste zijn voor allen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat het geld dat ik verdien een beloning/compensatie is voor het werk dat ik heb verzet, de moeite die ik heb gedaan om te werken voor het systeem, in een op zich nutteloze en onbeduidende job, waarin ik werk als een virtuele slaaf voor andere mensen en het geld-systeem - en daarom mij vast te klampen aan de stelling dat ik 'hard heb gewerkt voor MIJN geld', en dat ik het daarom verdien om mij te amuseren en mijn geld uit te geven aan wat IK WIL - in en als geloof dat ik hierin compleet gerechtvaardigd ben, omdat ik zogezegd 'ocharme' zo hard heb moeten werken -- waarin ik niet stilsta bij het feit dat er miljoenen mensen zijn in deze wereld die veeeeel langer en harder moeten werken dan ik voor veeel minder geld en wiens job vele smeriger en onaangenamer is dan mijn job, mensen die veeel minder kansen hebben gekregen om te studeren en een leuke job te vinden dan ikzelf, en dat er in deze wereld geen sprake is van 'eerlijkheid' of 'gelijkheid' en dus ook niet van 'gerechtigheid'/rechtvaardigheid, en dat ik dus absoluut geen 'recht' heb op het geld dat ik verdient heb, omdat het geld dat ik heb kunnen verdienen via mijn werk compleet bepaald is door mijn positie in de wereld, door de kansen die mij aangeboden geweest zijn door een ONEERLIJK en ONGELIJK systeem --- en dat ik met mijn geld en 'elite-job' net de oorzaak ben van en bijdraag aan die ongelijkheid in de wereld waarin zovele mensen het zoveel slechter hebben dan ikzelf, en dat het daarom mijn verantwoordelijkheid is om het geld dat ik verdien toe te wenden aan het creëren van een betere wereld voor allen, een wereld van GELIJKHEID

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat het 'eerlijk' is dat ik mijn tijd en dus leven weggeef aan het geldsysteem door elke dag te werken en dat ik daar dan voor gecompenseerd wordt met geld, omdat dit punt/concept van 'eerlijkheid' in mij geprogrammeerd geweest is door mijn familie tijdens mijn kindertijd, waarin mij aangeleerd werd dat ik ALTIJD een beloning zou krijgen voor de moeite die ik doe om 'goed' te zijn voor mijn omgeving in en als het uitvoeren van bepaalde taken en opdrachten --- in de plaats van te beseffen dat ik hierin een enorm gelimiteerde visie heb gehad op de wereld, omdat ik nooit heb gekeken en gezien hoe/dat er situaties zijn in deze wereld waarin mensen zich kapot werken elke dag om te overleven, en in geen mate voldoende gecompenseerd worden of erkenning krijgen voor het werk dat ze verrichten en dat dit idee van 'eerlijkheid' enkel werkt in rijke landen en 'zorg-staten' zoals België, en dat het geld dat ik verdien met het werk dat ik verricht in het systeem in wezen net het resultaat is van de slavenarbeid van de mensen aan de andere kant van de wereld die hun leven dagelijks moeten opgeven aan het consumptiesysteem -- en dat ik hierin aan de kant van de slavendrijver sta

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik totaal geen verantwoordelijkheid neem voor het geldsysteem, als het systeem dat het leven op aarde dirigeert en bepaalt waarin ik dagelijks participeer, door te leven in en als de statement 'ik werk hard voor MIJN geld' en in en als het geloof dat deze statement mij het recht geeft om 'mijn geld' uit te geven aan wat ik wil -- en dat dit de reden is waarom deze statement GEEN excuus of rechtvaardiging is voor mijn verlangens en het feit dat ik er dagelijks bewust voor kies om NIET te doen wat het beste is voor allen, en dat mijn onwetendheid in verband met hoe het geldsysteem waar ik dagelijks in participeer en dat ik gebruik om mijn verlangens te bevredigen werkt en functioneert en hoe ik actief bijdraag aan het bestaan van armoede, hongersnood en uitbuiting in de levens van velen op aarde door en in mijn dagelijkse participate in het geldsysteem, ook geen excuus is voor mijn nalatigheid in het zorg dragen van het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verschuilen achter de toegepaste stelling van 'onwetendheid is gelukzaligheid' ('ignorance is bliss') in mijn dagelijkse participatie in het geld-systeem waarin ik mij enkel gewaar ben van mijn persoonlijke omgeving, en ik enkel weet wat ik moet weten om te overleven in die persoonlijke omgeving, maar op geen enkele manier zie, begrijp of versta waar het geld dat ik verdien precies vandaan komt, hoe het in mijn handen terechtgekomen is, wat er is moeten gebeuren in deze wereld om dat geld in beweging te brengen, hoe het geld dat ik heb verdient in relatie staat met het hele geld-systeem dat zijn rimpels teweegbrengt in de rest van de wereld, in de levens van alle andere wezens op aarde, of hoe het werk dat ik dagelijks uitvoer precies bijdraagt tot het huidige systeem van misbruik, uitbuiting en ongelijkheid, en wat mijn verantwoordelijkheid in dat systeem precies is --- hetgeen ik altijd gebruikt heb als mijn rechtvaardiging voor het najagen van mijn persoonlijke verlangens in het consumptiesysteem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd werkelijk te geloven dat 'God genadig zal zijn voor mijn Ziel' omdat ik onwetend was in deze wereld, als de reden waarom ik nooit heb opgestaan en alles op alles heb gezet om in mijn leven armoede en hongersnood en misbruik te stoppen in deze wereld en het geld-systeem in de mensheid te veranderen tot een systeem dat het beste is voor alle levende wezens -- in de plaats van te beseffen dat God ikzelf is, en dat ik weet en zie in zelf-eerlijkheid hoe ik die onwetendheid bewust en opzettelijk in plaats gehouden heb ZODAT ik kan verder bestaan in de stelling dat 'onwendheid gelukzaligheid is', zodat ik nooit direct en werkelijk mijn verantwoordelijkheid in het systeem zou inzien, omdat ik weet dat ik dan zou moeten opstaan en mezelf bewegen in en als wat het beste is voor al het leven op aarde, omdat ik direct zou ZIEN hoe mijn huidige participatie in het huidige geld-systeem enkel misbruik en uitbuiting creëert en dat ik daarom dus een misbruiker ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat woordjes zoals 'MIJN' mij aangeleerd geweest zijn door mijn familie en omgeving, en die woordjes zomaar als vanzelfsprekend te hebben aangenomen -- waarin ik bijvoorbeeld geloof dat ik recht heb om te doen met 'mijn' geld wat ik wil --- zonder ooit stil te staan dat het 'mijn' op geen enkele manier gelijk en eerlijk is voor alle levende wezens op aarde en dat wat ik 'mijn' kan noemen enkel voorbepaald is door de positie waarin ik geboren ben in deze wereld, en dat er consequenties zijn aan mijn obsessie met het woord 'mijn' in en als het verlangen om zoveel mogelijk geld en spullen te vergaren -- consequenties die mij NIET werden getoond of aangeleerd door mijn familie en omgeving omdat ook zij nooit verantwoordelijkheid genomen hebben voor hun bestaan en participatie in het geld-systeem hier op aarde

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik een beloning verwacht voor het werk dat ik doe, omdat ik niet werk voor mezelf als het leven zelf als eenheid en gelijkheid, maar omdat ik mijn leven weggeef aan een systeem dat toch niet om mij of welk ander wezen dan ook geeft -- en niet te beseffen dat ik, door een beloning te verwachten voor mijn werk, en door dus te blijven verder werken om die beloning te krijgen, enkel het systeem verder ondersteun en voedt, in de plaats van het te veranderen tot een systeem dat het beste is voor al het leven, waarin 'werk' een zelf-expressie is in en als zelf-gewaarzijn en zelf-verantwoordelijkheid en geen slavenarbeid


ik stel mij tot doel aan te tonen dat het geld dat beweegt in deze wereld altijd misbruik aan de bron heeft, en dat ieder mens in dit systeem, bloed aan zijn handen heeft kleven, door onze dagelijkse participatie in het systeem, en dat onwetendheid geen excuus is om dit systeem te rechtvaardigen

ik stel mij tot doel steeds te zoeken naar de oorsprong van al mijn daden in deze wereld omdat ik besef dat ik in een gesloten systeem leef waarin elke daad een rimpeleffect creëert en dus consequenties heeft in de levens van alle wezens in dit systeem -- en dus niet zomaar te aanvaarden dat het geld dat ik verdien 'van mij' is, alsof het zomaar uit de hemel is gevallen 'voor mij' om uit te geven aan producten waarvan ik de afkomst ook niet ken, maar om stil te staan bij het feit dat al wat hier is in mijn wereld ergens vandaan komt, en dat al wat ik zie in deze wereld, zoals armoede, hongersnood, uitbuiting en slavernij, onderling verbonden is, en dat ik dus in directe verbinding sta met al wat hier bestaat in deze wereld

ik stel mij tot doel aan te tonen dat eerlijkheid niet bestaat in deze wereld, en dat alle bezittingen in wezen afkomstig zijn uit slavenarbeid omdat de grondstoffen om de producten in de consumptie-samenleving te produceren vergaard en verwerkt zijn door middel van uitbuiting van niet alleen de aarde maar volledige bevolkingsgroepen en dat het woord 'mijn' geen waarde heeft in deze wereld, totdat we in een systeem leven waarin elk wezen één en gelijk is in bezittingen, één en gelijk de kansen en mogelijkheden heeft om te overleven in deze wereld

ik stel mij tot doel aan te tonen dat de stelling 'ik werk hard voor mijn geld' geen rechtvaardiging is voor het geloof dat het individu zijn geld kan gebruiken voor 'wat hij wil' in deze wereld en in wezen enkel gebaseerd is op het geloof en de perceptie van het individu dat hij in een bubbel bestaat, op een eiland, compleet afgescheiden van de rest van de wereld -- hierin stel ik mij tot doel duidelijk te maken aan elk mens op aarde dat niemand in een bubbel of op een eiland bestaat, en dat we allen direct verbonden zijn met elkaar en dus verantwoordelijk voor al het leven hier op aarde omdat aarde het enige eiland is waar wij allen op zitten -- en dat het opzettelijke afscheiden van een individu van de rest van de wereld door zich achter de stelling 'ik werk hard voor MIJN geld' te verschuilen in wezen enkel opzettelijk misbruik is

Dag 134: Het Zal Mij toch niet Lukken -- Zelf Correctie

Dit is een vervolg van "Dag 133: Het Zal mij toch niet Lukken"


wanneer en als ik de gedachte zie opkomen waarin ik een project/doestelling/idee/concept projecteer in de toekomst in en als een positief beeld waarin ik al erkenning krijg voor wat ik 'heb gedaan/verwezenlijkt' van andere mensen - te stoppen en te ademen, en te beseffen dat deze 'positieve gedachte' een manifestatie is van de angst om te leven, de angst van vrijheid, de angst om mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken -- en dat ik mezelf in deze gedachte alleen maar gevangen zet als een beeld waar ik dan aan moet 'opleven' om zogezegd 'goed' te zijn in en als die 'goede'/positieve ervaring gebaseerd op het 'krijgen van erkenning' van andere mensen

hierin stel ik mij tot doel om te stoppen met te leven voor de goedkeuring en erkenning en bevestiging van andere mensen, en verder te kijken dan de angst van andere mensen, en dus het lef te hebben om in het moment te STAAN als wie ik ben, als mijn expressie, onvoorwaardelijk, hier, direct, assertief, als de levende statement van wie ik ben -- in en als zelf-vertrouwen en zelf-respect, in en als het besef dat wat er ook gebeurt, ik zal altijd HIER zijn, en in het besef dat de geest alles altijd erger doet lijken dan wat het is, en dat angst van andere mensen helemaal niet nodig is om te leven/bestaan, omdat we allemaal maar levende wezens zijn, en in wezen hetzelfde

wanneer en als ik de positieve energetische ervaring zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte en de verbeelding  waarin ik een project/doel/concept/idee in de toekomst heb geprojecteerd in een positief beeld waarin ik krijg wat ik wil namelijk erkenning, dan stop ik en ik adem - en ik besef dat deze energetische ervaring een soort van 'echt maken' is van de illusie, waarin ik het gevoel heb dat de beelden in mijn geest werkelijk echt zijn wie ik ben -- waardoor ik uiteindelijk de consequenties creëer van het opgeven en vallen in de gedachte dat 'het mij niet zal lukken' als de negatieve pool, omdat ik uiteindelijk toch op de muur zal botsen van het besef dat de gedachten/beelden in mijn geest niets te maken hebben met de fysieke realiteit en dus nooit werkelijk uitvoerbaar zullen zijn, omdat het letterlijk maar een beeld is en de REALITEIT die is HIER, in en als ademhaling, praktisch, echt en tastbaar

hierin stel ik mij tot doel om zo praktisch mogelijk te leven, met beide voeten op de grond, mij gewaar van de fysieke realiteit als aanraking en ademhaling - en hierin te vertrouwen op ademhaling om de gedachten, verbeelding, fantasiëen en energetische ervaringen te stoppen wanneer en als ik ze zie opkomen  in het besef dat die ervaringen niet 'meer' zijn dan mezelf omdat ze bestaan in mezelf en dus mijn creatie zijn, en omdat het nu eenmaal absurd is om te geloven dat mijn eigen creatie 'meer' is dan mezelf en dat ik ervan afhankelijk ben

hierin sta ik op in en als het fysieke lichaam als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid, één en gelijk met mijn creatie als gedachten, gevoelens en emoties, maar er niet de slaaf van

en ik stel mij tot doel om een proces te bewandelen van zelf-vergeving, zelf-eerlijkheid en zelf-correctie, om mezelf te ondersteunen in het zien, begrijpen en bevatten hoe en dat de geest niet echt is, en mijn eigen creatie en dat ik de geest als gedachten, gevoelens en emoties niet nodig heb om te bestaan als een volledig, heel en compleet levend wezen --- omdat ik besef dat het fysieke lichaam alles incorporeert, er bestaat niets buiten het fysieke lichaam, er is niets meer en niets minder dan het fysieke lichaam, dus ik stel mij tot doel om één en gelijk te staan met en als het fysieke lichaam, als al wat bestaat en te stoppen met mijn bestaan te limiteren door mezelf te definieren in en als gedachten, gevoelens en emoties als een eendimensioneel voorgeprogrammeerd bestaan

ik stel mij tot doel te stoppen met het projecteren van mezelf in en als beelden in mijn geest, en het opwekken van positieve energetische reacties, omdat ik besef dat ik hierin mezelf vastzet/gevangen zet in een eendimensionale ervaring van mezelf, als een klein aspect/kamertje van/in mijn geest, en ik stel mij tot doel om uit dit kamertje te breken en mezelf de kans en de mogelijkheid te geven om verder te kijken en te beseffen dat dat kleine kamertje waarin ik mezelf altijd heb opgesloten in en als positieve ervaringen op basis van verbeelding, niet het leven is, niet al is wat bestaat, en dat er nog zoveel meer is aan mezelf dat ik nooit zelfs heb overwogen

Dag 133: Het Zal Mij toch niet Lukken

Dit is een vervolg van "Dag 132: Het Zal mij toch niet Lukken"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het 'het zal mij niet lukken' karakter in mezelf bestaat omdat ik mezelf heb toegestaan te verlangen naar erkenning van andere mensen, waarin ik mezelf wil bewijzen in wat ik wil 'bereiken' als een doel/beeld in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat opgeven enkel bestaat in de geest waarin ik niet werkelijk leef/besta voor/als mezelf in en als zelf verantwoordelijkheid, maar waarin ik op zoek ben naar erkenning en bevestiging van andere mensen voor mijn expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te leven/bestaan voor/als mezelf in en als zelf-verantwoordelijkheid door te verlangen en zoeken naar erkenning en bevestiging van andere mensen voor mijn expressie, als mijn 'beloning', waarin ik mij 'goed'/'positief' kan voelen over mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd op zoek te zijn naar een positief gevoel over mezelf, hetgeen ik gekoppeld heb aan het krijgen van erkenning, goedkeuring en bevestiging van andere mensen -- niet beseffend dat ik daarin een slaaf ben van andere mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan als een slaaf van andere mensen in de plaats van mijn eigen wezen te zijn, mijn eigen verantwoordelijkheid, mijn eigen directieve principe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het verlangen naar een positief gevoel over mezelf in en als het krijgen van goedkeuring en erkenning van andere mensen - in de plaats van te beseffen dat dit is hoe ik mezelf heb laten programmeren door mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, uit angst, waarin mijn omgeving ervoor zorgde dat ik mij altijd zou aanpassen aan hun wensen en verlangens en ik de perfecte slaaf/robot/kopie zou zijn voor hen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-expressie als het genieten van mijn expressie, van mezelf, op te geven voor de zoektocht en het verlangen naar een positief gevoel in en als het krijgen van erkenning en bevestiging van andere mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft  dat het positieve gevoel dat ik heb gekoppeld aan het krijgen van erkenning als het geloof dat ik 'een goed meisje ben' in mijn geest, het 'balanceringspunt' is van de angst die ik in mezelf ervaar die ik heb laten programmeren in relatie met mijn omgeving, die mijn omgeving heeft gebruikt, om ervoor te zorgen dat ik mij zal aanpassen --- waarin het verlangen naar erkenning als een lap voor mijn ogen is waardoor ik de waarheid niet zie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verblinden van de waarheid van mezelf en de realiteit als ANGST, door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als het verlangen naar erkenning

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat het verlangen en de zoektocht naar het krijgen van erkenning van andere mensen als een positief gevoel, afkomstig is uit ANGST van mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet gewoon mezelf te zijn, door te bestaan in en als een energetische polariteit van angst als negatief en positieve gevoelens als het krijgen/zoeken van erkenning

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik in het zoeken naar erkenning als een positief gevoel in mezelf, enkel de angst in mezelf voedt, als het startpunt van het verlangen naar erkenning als een positief gevoel

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat, wanneer ik participeer in het positieve gevoel van erkenning krijgen, waarin ik mezelf probeer te bewijzen als 'goed' en 'positief' voor andere mensen, dat ik hierin in wezen eigenlijk de angst om mezelf te zijn aan het uitdrukken en uitleven ben als de angst om kritiek te krijgen en afgewezen/afgekeurd te worden door mijn omgeving omwille van mijn expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie te onderdrukken uit angst om afgewezen en afgekeurd te worden door mijn omgeving, en daarin te zoeken naar erkenning om mij goed en positief te voelen over mezelf en daarin dus de angst die ik werkelijk ervaar in mezelf te onderdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de angst van mijn omgeving, de angst van conflict met mensen, de angst van afwijzing

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd afwijzing the associeren met angst in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een negatieve energetische waarde te hechten aan het woord 'afwijzing'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik, door angst te hebben om afgewezen te worden door andere mensen, en mezelf daarom te veranderen om erkenning te krijgen van  mensen, mezelf daarin heb afgewezen door geen respect te hebben voor mezelf en mijn macht in de handen van andere mensen te leggen en andere mensen mijn leven te laten bepalen

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen respect te hebben voor mezelf en niet te beseffen dat ik nooit werkelijk respect kan hebben voor een ander als ik geen respect heb voor mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te zien en erkennen als het startpunt van mijn realiteit en dus niet te beseffen dat zolang ik mezelf niet respecteer, zal ik mij altijd afgewezen, bekritiseerd en beoordeeld voelen door andere mensen -- omdat het begint en eindigt met/bij mezelf als de creator van mijn ervaring/realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het patroon van het projecteren van een 'project'/'doel' in de toekomst in en als het verlangen naar erkenning, waarin ik mezelf al beoordeel alsof ik het al gedaan heb en alsof ik er al ben -- en dan allerlei angsten te laten opkomen waarin ik mij inferieur voel en denk dat 'het mij toch niet zal lukken', waarna ik mij laat vallen in zelf-medelijden en uiteindelijk het project niet eens aanvang door die gedachte dat 'het mij toch niet zal lukken' te geloven --- in de plaats van te stoppen met verlangen naar erkenning voor wie ik ben en wat ik doe, en dus gewoon te bestaan, HIER, in en als de simpliciteit en eenvoud van wie ik ben als een levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de gedachte dat 'het mij toch niet zal lukken', gebaseerd op toekomstprojecties in mijn gedachten waarin ik mij inbeeld wat er allemaal zou kunnen 'mislopen', gebaseerd op een beeld in mijn geest van hoe ik denk dat het 'moet' verlopen -- en de ervaring van opgeven in en als zelf-medelijden en angst als reactie op die gedachte --- in de plaats van te beseffen dat ik enkel mezelf aan het saboteren ben in zelf-verandering door niet gewoon te beseffen dat die gedachten, beelden en gevoelens en emoties een illusie zijn omdat zelf-verandering is HIER, in en als het moment van ademhaling, als een zelf-beweging in en als de onvoorwaardelijkheid, ongedefinieerdheid, ongelimiteerdheid en onvoorspelbaarheid van het moment als wie ik ben in en als zelf-expressie, en dat zelf-verandering iets is dat ik voor mezelf doe in en als het besef dat mijn leven in mijn handen ligt, en dat ik verantwoordelijk ben voor mijn bestaan op aarde en dat het proces van zelf-verandering dus niet een 'taak' of 'project' of wedstrijd is die ik moet uitvoeren om prijzing/prijzen en erkenning te krijgen van andere mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een zelf-saboterend karakter/persoonlijkheidsconstruct te hebben gecreëerd in mezelf van opgeven in en als de gedachte dat 'het mij toch niet zal lukken' en de emotionele ervaring van zelf-medelijden en angst en frustratie als een 'ondersteunend bij/zij-karakter' van het karakter van 'verlangen naar erkenning', dat gebaseerd is op de angst om te falen als de tegenpool van het verlangen naar erkenning -- in de plaats van te stoppen met het verlangen naar erkenning en gewoon te leven/bestaan als mezelf, voor mezelf, door mezelf, HIER, in en als het besef dat ik ALLEEN ben, alleen verantwoordelijk voor mijn bestaan --- er is geen god die zal beslissen of ik 'goed genoeg' ben om naar de 'hemel' te gaan, ik ben god van mijn/het bestaan en ik ben verantwoordelijk om de hemel voor mezelf te creëren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik ALLEEN besta in en als mezelf als het bestaan, en dus nooit te hebben beseft dat IK bepaal wie ik ben, ik bepaal hemel of hel voor mezelf, omdat enkel IK besta IN EN ALS mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het woord 'lukken' en 'slagen', hetgeen ik definieer in 'hoe andere mensen mij zien en beoordelen', in en als het verlangen om erkenning te krijgen voor wat ik doe van andere mensen - waarin ik mijn expressie van mezelf afscheid en projecteer als een beeld in mijn geest -- en aldus te bestaan in de constante energetische ervaring van enerzijds het verlangen om te 'lukken' en 'slagen' in wat ik doe om mij dus positief te kunnen voelen in en als het geloof dat ik erkenning krijg van andere mensen, en anderzijds de angst om te 'falen' en dus 'niet te slagen/lukken' --- in de plaats van te beseffen dat dit hele gedachtenconstruct gebaseerd is op angst, als de angst van mijn omgeving, de angst om niet te overleven, de angst om aangevallen te worden, de angst om kritiek te krijgen en afgewezen/verstoten te worden


wordt vervolgd in Dag 134

Dag 132: Het zal mij toch niet Lukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een plan te maken in mijn geest van wat ik wil doen, en mij dan in te beelden dat ik dat plan uitvoer en dus krijg wat ik wil en mijn doel bereik en dus 'goed' ben, maar dan, uit angst om te falen in het plan, uiteindelijk te beslissen om het toch niet uit te voeren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij in te beelden wat ik ga doen als een 'plan' in mijn geest, waarin ik geen rekening houdt met of stilsta bij wie ik ben in het moment HIER als een fysiek wezen, waarin ik geen rekening houdt met de fysieke stappen die ik moet ondernemen om dat plan daadwerkelijk uit te voeren - en dus uiteindelijk mezelf in een val zet waarin ik zal opgeven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij in te beelden in mijn geest in wat ik denk dat ik moet doen om 'juist' en 'goed' te zijn, waarin ik mijn zelf-expressie in het moment HIER onderdruk, uit angst om 'niet het juiste te doen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd na te denken over wat ik zou doen in de toekomst uit angst om 'niet goed' en 'niet juist' te zijn volgens andere mensen -- en daarin mijn expressie als het moment als de natuurlijke expressie van het fysieke lichaam te onderdrukken en  te bestaan in en als de energetische polariteit van verwachtingsvolheid en angst om te falen, waarin ik vaak opgeef wat ik als doel had door te denken dat het 'mij toch niet zal lukken', waarin ik veronderstel dat het beter is om op te geven dan 'afgang te maken'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat het beter is om op te geven dan afgang te maken -- in de plaats van gewoon mezelf te zijn en te beseffen dat het leven geen prestatie of taak is, maar een simpelweg bestaan, het zijn van mezelf als wie ik gewoon ben in en als het moment HIER als het fysieke lichaam

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd van het leven een taak te maken door angst te ervaren om gestraft te worden als ik 'het fout zou doen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om 'fouten' te maken in de ogen van andere mensen omdat ik angst heb dat er dan iemand plots op mij zou beginnen roepen --- en hierin dus angst te hebben van de ANGST die ik zou ervaren als dat zou gebeuren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben dat andere mensen zouden denken dat ik iets fout/niet juist gedaan heb volgens 'de regels'/'afspraken' en daarom na te denken over wat ik zou doen in de toekomst om 'het juiste' te doen volgens andere mensen, zodat ik mij veilig kan voelen in en als de gedachte dat 'andere mensen tevreden zijn over mij', waarin ik mezelf een slaaf gemaakt heb van andere mensen/mijn omgeving, door niet te beseffen dat deze ervaring van angst afkomstig is uit mijn kindertijd waarin ik die angst gekopieerd en geleerd heb van mijn ouders/familie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om te leven door angst te hebben van angst -- door angst te hebben om mij angstig te voelen, in de plaats van te beseffen dat angst maar een energetische reactie/ervaring is die in mezelf bestaat en dat ik absoluut niet het slachtoffer ben van die ervaring, maar de creator, de verantwoordelijke

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik het slachtoffer ben van de angst die ik ervaar in mezelf, door angst te hebben van angst, waarin ik nooit beseft heb dat die angst een ervaring is die in mezelf bestaat die ik altijd gebruikt heb als excuus om geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en mijn bestaan/leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om los te laten en mezelf te zijn onvoorwaardelijk als de natuurlijke expressie van mezelf als het fysieke lichaam, uit angst dat ik dan niet zal doen wat ik geloof dat ik moet doen als wat zogezegd 'juist' is volgens wie andere mensen zijn en wat zij belangrijk vinden


wordt vervolgd in dag 133

Dag 131: Ik Mis Hem -- Zelf Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 130: Ik Mis Hem"


Wanneer en als ik de ervaring van gemis zie opkomen in mezelf als reactie op het beeld/de gedachte van mijn partner in mijn geest, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat deze ervaring een teken is dat ik mezelf heb afgescheiden van mijn partner waarin ik hem gebruik om een deel van mezelf op te vullen dat ik heb onderdrukt in mezelf -- hierin stel ik mij tot doel om, in de plaats van mezelf te verliezen in fantasiëen en gedachten aan het samenzijn met mijn partner waarin ik positieve energie genereer in mezelf die uiteindelijk een negatieve energie zal manifesteren in mezelf in het uitvoeren van mijn dagelijkse taken, één en gelijk te staan met mijn partner en mezelf niet toe te staan iets van hem te willen/verlangen/verwachten, maar te beseffen dat hij in en als mezelf bestaat in eenheid en gelijkheid met mezelf als het fysieke lichaam, omdat ik besef dat het beeld van mijn partner in mijn geest maar een beeld is en geen realiteit

wanneer en als ik de gedachte aan mijn partner, als een beeld in mijn geest, zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe te reageren op dat beeld met de ervaring van verlangen/opwinding, omdat ik besef dat ik hierin enkel de negatieve ervaring van gemis manifesteer en creëer in mezelf, waarin ik het gevoel heb dat ik niet echt HIER besta, en dat ik hem als dat beeld in mijn geest nodig heb om 'volledig' en 'vervuld' te zijn

ik besef dat ik al volledig en vervuld ben als het fysieke lichaam HIER en dat de enige reden dat ik mij onvolledig en onvervuld voel in en als de ervaring van gemis, is omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf af te scheiden van mezelf door het beeld van mijn partner te projecteren in mijn geest als een deel dat zogezegd ergens buiten mezelf bestaat en dat ik moet 'hebben' om 'heel'/'volledig' te zijn

ik stel mij tot doel om 'partnerschap' en 'relatie' te herdefinieren van een energetische polariteit van verbondenheid als positief en gemis als negatief, tot een fysiek samenzijn in en als eenheid en gelijkheid -- in en als het gewaarzijn dat wij elkaar niet nodig hebben om te bestaan, omdat we al HIER bestaan in en als de fysieke realiteit in en als de eenheid en gelijkheid van het leven zelf, waarin het partnerschap/de relatie  een punt is van ondersteuning van wie wij werkelijk zijn als eenheid en gelijkheid als zelf-expressie en niet een punt van ondersteuning van afscheiding als gemis en verlangen

ik stel mij tot doel om mijn relatie/partnerschap te transformeren van een voedingsbodem van energie en emotionele reacties als afscheiding tot een voedingsbodem van/voor het leven als de onvoorwaardelijke fysieke expressie in en als eenheid en gelijkheid -- door een process te doorlopen van zelf-vergeving, zelf-eerlijkheid en zelf-correctie om steeds verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het directieve principe van de relatie

ik stel mij tot doel om mezelf in elk moment uit de fantasiëen in mijn geest te halen als het verlangen om 'meer' te creëren omdat ik besef dat wat omhoog gaat zal omlaag komen, want zo werkt energie nu eenmaal -- ik stel mij hierin tot doel  om mezelf te leren kennen als een fysiek wezen, en in elk moment constant en stabiel te staan in mijn zelf-expressie, of ik nu fysiek bij mijn partner ben of niet, omdat ik besef dat elke ervaring van gemis of 'verbondenheid' enkel in mijn persoonlijke geest bestaat als afscheiding gebaseerd op mijn persoonlijke verlangens in verband met het 'hebben van een relatie' als het zogezegde 'zoeken naar het missende deel van mezelf'

ik stel mij tot doel om één en gelijk te staan met alle delen van mezelf als de fysieke realiteit, en dus mijn leven en tijd hier op aarde niet te verspillen aan 'gemis' en 'zoeken'/'verlangen'/'hopen'/'wachten' door te beseffen dat ik één en gelijk ben met mijn partner en dus niet in mijn gedachten afscheiding te gaan creëren in en als beelden, omdat ik besef dat alle beelden en energetische reacties/ervaringen altijd persoonlijke interpretaties zijn van de realiteit die zich altijd enkel limiteren tot wat ik WIL zien en ervaren

Dag 130: Ik Mis Hem

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'gemis' te ervaren wanneer mijn partner niet bij mij is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen zin te hebben om nog iets te doen omdat ik niet kan stoppen met denken aan het samenzijn met mijn partner

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te fantaseren over het samenzijn met mijn partner, kussen, knuffelen, vrijen, als herinneringen die opkomen in mijn geest - en dan weerstand te ervaren om de dagelijkse taken uit te voeren omdat het allemaal 'minder' lijkt dan het beeld in mijn geest als de herinneringen en de positieve gevoelens die ik genereer op basis van dat beeld

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd momenten uit het verleden met mijn partner te projecteren in mijn geest en mezelf daarin al de 'goede' en 'leuke' en 'aangename' dingen te laten zien die ik nu zogezegd 'mis'/'niet heb' - en daarin weerstand te voelen om alleen te zijn met mezelf en mijn dagelijkse taken uit te voeren omdat ik geloof dat ik een 'meerwaarde' mis in mijn leven, als de beelden en de ervaring in mijn geest in en als mijn fantasiëen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als mijn relatie met mijn partner, en daarom nog enkel bij hem te willen zijn de hele tijd om mij 'vervuld' en 'compleet' te voelen - en daarin mijn dagelijkse taken, mijn leven en mezelf te verwaarlozen door enkel nog toe te leven naar de momenten waarin ik samen met hem kan zijn --- niet beseffend dat ik mezelf hierin in een gevangenis plaats van gedachten, gevoelens en emoties en mezelf saboteer in mijn bestaan/leven door niet in elk moment te leven in en als zelf-vervulling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van die herinneringen van het samenzijn met mijn partner door mezelf te beoordelen in die herinneringen, waarin ik een 'meerwaarde' geef aan mezelf in relatie met mijn partner - en aldus het gevoel/geloof creëer in mezelf dat ik mijn partner nodig heb om die meerwaarde te kunnen ervaren, en dat ik dus 'minder waard' ben zonder mijn partner in mijn leven en aan mijn zij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat 'gemis' een natuurlijk en vanzelfsprekend deel is van 'liefde', en dat het 'normaal' is dat liefde soms pijn doet wanneer en als mijn partner niet bij mij is --- in de plaats van te beseffen dat ware liefde enkel echt kan zijn wanneer en als het in elk moment HIER aanwezig is, in en als mezelf, ongeacht of hij bij mij is of niet --- ware liefde is niet de ondersteuning van afscheiding tussen beide partners, maar de ondersteuning van wie wij werkelijk zijn als levende wezens, één en gelijk aan elkaar

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik mijn partner enkel mis wanneer hij niet bij mij is omdat ik zelf in mijn geest speciale waarde heb gehecht aan ons 'samenzijn', gebaseerd op geloofsystemen en beoordelingen over het 'in een relatie zijn', en 'een relatie hebben' en 'een partner hebben' die ik gekopieerd heb van mijn familie/cultuur/samenleving, geloofsystemen die op zich niets te maken hebben met het fysieke samenzijn met mijn partner maar enkel in mijn geest gebeuren waarin ik mezelf compleet afscheid van mijn partner en van de momenten waarin wij samenzijn door deze momenten als beelden in mijn geest te projecteren en te beoordelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn partner van mezelf af te scheiden door hem te gebruiken in mijn interne, alternatieve geest van persoonlijke waarden, normen, beoordelingen en geloofsystemen die ik gekopieerd en geleerd heb van mijn primaire omgeving als ouders/familie - waarin ik speciale waarde hecht aan ons samenzijn, en hem beoordeel aan de hand van de beoordelingen/waarden die ik gekopieerd heb van mijn familie in verband met wat 'goed' en 'slecht'  en 'beter' en 'minder' is --- zoals het geloof dat het hebben van een partner 'goed' is en alleen zijn 'slecht' is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de minuten af te tellen in de ervaring van 'verveling' en 'weerstand', wachtend en verlangend naar het moment dat ik weer samen kan zijn met mijn partner - waarin ik het verleden als herinneringen continu projecteer in mijn geest, als het beeld van ik en mijn partner die 'samen zijn', hetgeen ik beoordeel als 'positief' en 'goed', en daardoor continu verlang om dat beeld te kunnen vervullen, om dus 'samen te zijn' met hem, zodat ik mij goed kan voelen over mezelf --- in de plaats van te beseffen dat ik deze ervaring zelf gecreëerd heb door 'samen zijn' te beoordelen als 'positief' en 'alleen zijn' te beoordelen als negatief, aan de hand van de beoordelingen en waarden die ik gekopieerd heb van mijn familie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te fantaseren over het samenzijn met mijn partner, over het knuffelen, het aanraken, samen lachen en vrijen wanneer ik alleen ben om een positieve ervaring in mezelf te genereren gebaseerd op mijn beoordelingen over die momenten die zich afspelen als herinneringen in mijn geest -- in de plaats van te beseffen dat die beoordelingen niet zijn wie ik werkelijk ben, maar dat ik die beoordelingen gekopieerd heb van mijn omgeving als waarden in verband met wat 'goed' en 'slecht' en 'beter' en 'minder' is --- waarin ik geleerd heb dat het 'hebben van een relatie' iets 'goed' en 'positief' en 'wenselijk' is, waardoor ik mij ook 'beter' en 'meer' voel wanneer ik samen ben met mijn partner omdat ik mezelf dan beoordeel als 'goed' omdat ik 'een relatie heb'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als die positieve energetische ervaring die ik genereer door te fantaseren over het samenzijn met mijn partner, en daarin dus de negatieve ervaring van gemis te creëren wanneer ik niet fysiek bij mij partner ben -- in de plaats van te beseffen dat zowel de opwinding als het gemis, het positieve als het negatieve zich altijd hebben afgespeeld in mijn geest en dat ik nooit werkelijk fysiek samen geweest ben met mijn partner, in de zin van dat ik mij nooit gewaar geweest ben van mezelf als het fysieke lichaam in het samenzijn met mijn partner, ik zat altijd in de geest als beoordelingen, gedachten en gevoelens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd die positieve opwinding te definieren als het leven en dus te geloven dat ik die opwinding moet ervaren om 'te bestaan', om 'mezelf te kunnen zijn'

ik vergeef mezelf dat ik het verlangen om een relatie te hebben en een partner te hebben heb toegestaan te bestaan in mezelf als een waarde die ik gekopieerd heb van mijn omgeving als familie en cultuur/samenleving als iets dat blijkbaar 'heel belangrijk/speciaal is', waarvan ik dacht/geloofde dat ik het 'moet hebben' om het leven te ervaren - waarin ik mezelf als het leven in en als mezelf heb onderdrukt en op zoek ben gegaan naar die definitie van wat 'het leven' is volgens mijn omgeving als een beeld in mijn geest, nooit beseffend dat ik hierin enkel het leven heb weggegeven en verwaarloosd door niet te realiseren dat het leven geen beeld is maar een werkelijke zelf-ervaring in en als mezelf

Dag 129: Ik ben Niet Alleen - Zelf-Correctie

Dit zijn de Zelf-Correctieve Statements voor Dag 127 en Dag 128 "Ik ben niet Alleen"


wanneer en als ik de angst zie opkomen in mezelf om alleen te zijn met mezelf, om de relaties in mijn wereld te verliezen en 'alleen achter te blijven', dan stop ik en ik adem, en ik besef dat 'alleen zijn' in vergelijking met 'samen zijn' een energetische ervaring is in een energetische polariteit van positief en negatief die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door de realiteit die ik zie met mijn ogen van mezelf af te scheiden in en als beelden in mijn geest -- waarin het 'samen zijn' met 'andere mensen' in functie staat van het voeden en ondersteunen van het gevoel van superioriteit als het gevoel/geloof dat ik speciaal ben en dat de angst om die beelden als 'andere mensen' te verliezen in wezen de angst is om mij niet meer speciaal en belangrijk en superieur te kunnen voelen, hetgeen dus niets te maken heeft met 'andere mensen' omdat ik hen altijd alleen maar gebruikt heb als pionnen in mijn wereldje van eigenbelang als mijn persoonlijke Hollywood-film met mezelf als de ster van de show

ik besef dat ik in zelf-eerlijkheid altijd alleen ben, altijd gewoon simpelweg HIER, als wie ik werkelijk ben, alleen in en als mezelf als de levende statement van wie ik ben, en dat dat niet goed noch slecht, niet positief noch negatief is, het is gewoon wie ik ben in en als de simpliciteit en eenvoud van mezelf als het leven zelf

wanneer en als ik merk dat ik in de slachtofferrol zit, waarin ik mij het slachtoffer en de slaaf van de angst in mezelf om alleen te staan voel, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat deze slachtofferrol mij aangeleerd geweest is door mijn omgeving/familie/ouders, waarin ik geloof dat ik speciaal ben en dat al de 'slechte', onaangename, verschrikkelijke dingen die in de wereld bestaan niet met mij mogen gebeuren, maar waarin ik niet besef dat een ander één en gelijk is aan mezelf en dat de rug keren naar al degenen die in deze wereld terechtkomen in verschrikkelijke situaties van moord, verkracting, uitbuiting en andere vormen van pijn, hetzelfde is als mij de rug toekeren naar mezelf als het leven in mezelf - en dat dit van mij een hypocriet en een misbruiker maakt -- omdat ik mezelf boven het leven plaats door het leven in een ander niet te herkennen en erkennen als één en gelijk met het leven in mezelf en door een niet voor een ander te doen als wat ik voor mezelf zou willen

ik besef dat ik mij enkel alleen kan voelen wanneer en als ik mezelf heb toegestaan te participeren in de energetische ervaring van verbondenheid, als het opzettelijk creëren van definities, beoordelingen en gedachten over 'relaties', als het geven van een 'meerwaarde' en een 'speciale betekenis' aan het samenzijn met iemand of meerdere mensen - waarin het 'alleen zijn' enkel een negatieve ervaring is omdat de energie die ik in mezelf heb opgebouwd in mijn participatie in gedachten en gevoelens in relatie met die bepaalde mensen plots naar beneden zakt omdat de mensen waarmee ik die gedachten en gevoelens heb geassocieerd niet meer in mijn wereld zijn

ik stel mij tot doel om in elk moment van ademhaling te beseffen dat ik alleen ben in mezelf, als het directieve principe, het bepalende principe van mijn wereld als wie ik ben - en dat ik dus op een punt van verantwoordelijkheid sta als een beslissende factor van wat ik zal toestaan te bestaan in mijn wereld en wat niet, als de levende statement van het leven als wie ik ben

ik stel mij tot doel om in elk moment te beseffen dat ik alleen besta als het punt van verantwoordelijkheid in mijn wereld, en dat ik niet het slachtoffer ben van de angst in mezelf van 'de wereld', maar dat ik de creator ben, de beslissende factor, en dat ik in elk moment mijn leven en het leven op aarde in mijn handen heb

wanneer en als ik merk dat ik mijn macht weggeef aan relaties als gedachten en gevoelens in mezelf, in en als afscheiding van andere mensen/mijn omgeving, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat het principe van twee of meer in mijn naam dat ik altijd gebruikt heb als excuus en validatie voor mijn participatie in het weggeven van mijn macht aan het energetische construct van relaties in en als mezelf een illusie is, omdat ik besef dat ik nog steeds het startpunt ben van mijn ervaring, van de realiteit, van al wat HIER bestaat, omdat alles bestaat in en als mezelf - en ik ben de creator van afscheiding via gedachten, gevoelens en emoties

Dag 128: Ik ben niet Alleen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te zijn met mezelf omwille van al de angsten die bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van mijn angsten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met de angst in mezelf door angst te hebben van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de angsten in mezelf van de wereld, van mensen, van de toekomst, van alle 'verschrikkelijke dingen' die mij kunnen overkomen als beelden in mijn geest, een systeem zijn van kennis en informatie die ik gekopieerd heb van mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd constant op zoek te zijn naar een uitweg, een vlucht, een lichtpunt - om te kunnen vluchten van de angst die ik ervaar in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij het slachtoffer te voelen van de angsten in mezelf als beelden van 'wat mij allemaal kan overkomen' als kennis en informatie die ik gekopieerd heb van mijn ouders en op zoek te zijn naar medelijden van andere mensen - net zoals ik vroeger steeds medelijden heb gekregen van mijn ouders als een bevestiging van mijn slachtofferrol

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet op zoek te gaan naar de oorsprong van al mijn angsten en nooit te hebben beseft dat waar ik angst van heb, werkelijk gebeurt in de levens van zovele wezens op aarde en dat mijn angst puur egocentrisch is - omdat ik mezelf niet inzet om een wereld te creëren waarin mensen niet terechtkomen in 'verschrikkelijke situaties', maar omdat ik mij liever onttrek van de 'wrede wereld' en besta in een houding van 'red je eigen hachje' als overleving, waarin ik de 'verschrikkelijke situaties' enkel verder toesta te bestaan in de levens van anderen, door mezelf niet te erkennen en realiseren als één en gelijk met alle wezens op aarde, maar besta in een persoonlijke bubbel van zelf-medelijden als het zogezegde 'slachtoffer' van de realiteit, niet beseffend dat ik door te bestaan in die houding enkel meer slachtoffers creëer op aarde en dus al mijn angsten in wezen manifesteer

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het geloof en gevoel dat ik het slachtoffer ben van angst een geestesconstruct is dat ik gekopieerd heb van mijn ouders en waarmee ik mezelf heb geidentificeerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik het niet verdien om de dingen waar ik angst van heb mee te maken en nooit te hebben beseft hoe ego-centrisch dit is, omdat ik hierin blijkbaar geloof dat andere mensen het wel verdienen om mijn angsten mee te maken, omdat ik nooit de moeite heb gedaan om op te staan in het besef dat het bestaan van al die angsten onaanvaardbaar is in mijn leven en het leven van een ander, één en gelijk met mezelf, in het besef dat het leven van een ander evenwaardig is aan mijn leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te zijn met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar een relatie uit angst om alleen te zijn met mezelf

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn omgeving te manipuleren om aandacht en een relatie te krijgen en te houden uit angst om alleen te zijn met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat 'alleen' als 'eenzaamheid' enkel bestaat omdat ik relaties als afscheiding heb toegestaan te bestaan in mezelf - in de plaats van gewoon te staan/bestaan als mezelf als het moment in en als zelf-eerlijkheid als ademhaling, als simpliciteit en eenvoud

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd na te denken, en zo eenzaamheid en 'alleen zijn' te hebben gecreëerd door niet gewoon HIER te zijn, in eenheid en gelijkheid met allen, maar door mezelf af te sluiten en af te scheiden in mijn geest in en als relaties in polariteiten van 'samen zijn' en 'alleen zijn' als 'positief' en 'negatief'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte dat 'andere mensen zich ook zo voelen en ook zo denken', als wat ik afleid uit hun uiterlijke gedrag en wat ze zeggen, te gebruiken als mijn excuus en rechtvaardiging om te geloven dat mijn gedachten en gevoelens 'echt' zijn en om dus verder te kunnen participeren in de gedachten en gevoelens - in de plaats van te beseffen dat het zich allemaal alleen maar afspeelt in MIJN GEEST waarin ik alleen ben met mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan gedachten en gevoelens door de backchat/gedachten/geloof dat 'andere mensen ook zo denken/voelen' te gebruiken als excuus en validatie voor mijn participatie/bestaan in gedachten en gevoelens, en dus niet te staan/bestaan als het zelf-directieve principe van mijn leven/bestaan en dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te spiegelen aan andere mensen, en te denken dat als zij 'het ook doen', dan is het 'normaal' en dan mag/moet ik het ook doen, dan ben ik 'ok' als ik dat ook doe en ook zo ben - en dus 'andere mensen' te gebruiken als een punt  in mijn wereld waar ik mijn verantwoordelijkheid aan weggeef -- in de plaats van te beseffen dat dit het systeem is, het systeem van relaties waarin de mensheid verloren is, als de illusie dat we 'niet alleen zijn' en dus niet alleen verantwoordelijk voor onszelf en ons bestaan, als een geloof dat door ouders aan hun kinderen wordt
aangeleerd en dat als gevolg heeft dat mensen elkaar maar nadoen, dat kinderen de voorgaande generaties maar nadoen, dat mensen enkel om zich heen kijken en 'de grote hoop' volgen en dus iedereen participeert in een geld-systeem dat duidelijk niet functioneel is maar niemand ooit opstaat om het te veranderen ook al zou het volledig mogelijk zijn - omdat mensen weten, dat als we werkelijk zouden opstaan voor/als wat het beste is voor allen, dat we dan verantwoordelijkheid moeten nemen voor onszelf omdat we dan alleen staan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk relaties te creëren met mensen om de illusie te creëren dat ik niet alleen ben, door het punt van gelijkvormigheid als het geloof dat zij 'net zoals ik zijn', hetgeen ik aflees uit hun gedrag en de woorden die ze spreken, te gebruiken als mijn validatie en rechtvaardiging en excuus voor mijn gedachten en gevoelens -- in de plaats van te beseffen dat ik geleerd heb van mijn ouders om steeds te kijken naar en mezelf te vergelijken met andere mensen en de gedachte dat 'zij ook zo zijn' te gebruiken als reden en validatie voor wat ik zelf doe en wie ik zelf ben, waarin ik op geen enkel punt ooit geleerd heb om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden en voor mijn bestaan, maar ik heb alleen geleerd om 'de grote hoop' te volgen en gewoon ervoor zorgen dat ik 'zoals de rest ben', waardoor ik dat punt dan ben gaan gebruiken als mijn excuus en validatie voor mijn participatie in verlangens

wordt vervolgd in Dag 129

Dag 127: Ik ben niet Alleen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik niet alleen ben omdat er een beeld van andere mensen in mijn geest zit, en omdat ik veronderstel dat zij vanalles denken en voelen, hetgeen ik kan afleiden uit hun gedrag/uiterlijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachten te projecteren in andere mensen als een beeld in mijn geest - hetgeen ik dan gebruik als excuus om mijn macht weg te geven en geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedachten -- door te geloven dat wat ik denk over 'wat andere mensen denken', met HEN te maken heeft, en dus niet gecreëerd is door mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de energetische ervaring van opwinding te verbinden met het denken aan wat andere mensen over mij denken, en wat andere mensen voelen over mij -- omdat ik hierin het gevoel heb dat ik niet alleen besta, dat er 'nog andere wezens zijn als ik'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd opzettelijk NA TE DENKEN over andere mensen, over hoe zij zich zouden voelen en wat zij zouden denken - om de ervaring in mezelf te creëren dat ik niet alleen ben, en dat ik het slachtoffer ben van mijn omgeving, van 'andere mensen', omdat zij zogezegd 'vanalles denken/voelen' en dus 'ook echt zijn', 'net als ik'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen naar een 'zielsverwant', naar iemand die 'zoals ik is', zodat ik het gevoel kan hebben in mezelf dat ik niet alleen besta -- en daarom te participeren in gedachten waarin ik mij inbeeld wat andere mensen denken, gebaseerd op wat ik zie van hen als hun uiterlijk gedrag/uitdrukking, en op die manier de idee creëer dat 'zij zoals mij zijn', want 'ik ben ook een denkend, voelend mens', dus 'wij begrijpen elkaar' - in de plaats van te beseffen dat wij elkaar niet werkelijk begrijpen, omdat onze taal systeemtaal is, voorgeprogrammeerde manieren van spreken die afkomstig zijn uit angst - en dus het enige dat 'hetzelfde' is in ons is de ANGST, al de rest is een illusie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik VERLANG om na te denken, ik VERLANG om na te denken over wat andere mensen zouden denken en voelen - omdat ik verlang naar de energetische ervaring van opwinding, als het gevoel dat ik 'niet alleen ben', het gevoel dat 'andere mensen' mij zien, mij opmerken en dus vanalles over mij denken en voelen, waarin ik het gevoel kan hebben en kan geloven dat ik 'speciaal ben' want 'andere mensen denken over mij en geven mij dus speciale waarde'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat IK degene ben die speciale waarde hecht aan gedachten en gevoelens, door zelf na te denken over wat andere mensen denken en voelen, en er dus aandacht en waarde aan te geven - en aldus de idee creëren in en voor mezelf dat 'de gedachten en gevoelens van andere mensen over mij' echt zijn

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te beseffen dat 'andere mensen' als beelden in mijn gedachten, karakters zijn in MIJN FILM als mijn geest -- waarin ik de beelden die ik zie met mijn ogen gebruik om een 'speciaal wereldje' te creëren waarin ik mij 'speciaal' kan voelen, en dat die beelden op zich niet echt zijn, niets te maken hebben met de fysieke realiteit, maar letterlijk enkel MIJN interpretatie van wat ik zag met mijn ogen, hetgeen compleet gebaseerd is op mijn persoonlijk verlangen om mij speciaal te voelen -- waardoor ik mezelf dus omring met karakters/personages
 in mijn geest, met mezelf als het hoofdpersonage

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat ik denk dat andere mensen denken, werkelijk enkel mijn gedachten zijn, die ik projecteer in het beeld dat ik van hen in mijn gedachten heb - en dat het dus IK ben die vanalles denkt over MEZELF, en dus andere mensen als beelden gebruikt om dat hele 'poppenspel' te kunnen spelen, zodat ik mij 'de ster' kan voelen in mijn hollywood film


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn gedachtenwereld en mijn ervaring van afscheiding/opwinding in het denken aan andere mensen en het projecteren van mijn veronderstellingen over wat zij zouden denken en voelen gebaseerd op hoe ik hun uiterlijk gedrag interpreteer  te valideren door te denken 'maar het lijkt zo echt' , waarin ik geen verantwoordelijkheid neem voor het FEIT dat hoe ik andere mensen hun expressie/gedrag INTERPRETEER, enkel in mezelf bestaat en vanuit mezelf komt als mijn 'database' van kennis en informatie, waarin ik de realiteit altijd alleen maar interpreteer, zie en ervaar  op basis van wat IK persoonlijk belangrijk vindt, volgens MIJN verlangens en angsten - en dat ik dus letterlijk enkel mezelf zie in andere mensen

   
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om alleen te staan/bestaan in mezelf, met mezelf - en dus niet te willen verantwoordelijkheid nemen voor mijn gedachten over 'wat andere mensen denken en voelen' zodat ik mij niet alleen voel in mezelf -- zodat ik kan participeren in energetische opwinding als afscheiding

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te willen nemen voor mijn geest/gedachten, omdat ik niet wil beseffen dat ik werkelijk alleen besta in en als mezelf en dat er niemand 'anders' is, er is enkel ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van de ervaring van 'alleenheid', omdat ik geloof dat ik iets enorm zou missen in en als het alleen zijn in mezelf - ik zou zoveel ervaringen missen, ik zou de realiteit als RELATIES missen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat relaties als het LICHT in en van deze realiteit hier op aarde - een illusie zijn, omdat mensen sterfelijk zijn, en relaties dus ook, dus elke relatie en dus elk gevoel, elke gedachte, is gedoemd om te eindigen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te vechten tegen mezelf in mezelf door niet alleen te willen staan in mezelf, met mezelf -- uit angst van mijn omgeving, uit angst om aangevallen te worden - en dus hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien dat het verlangen naar relaties als LIEFDE in mezelf, afkomstig is van de ANGST die ik werkelijk voel van 'andere mensen' -- en dat liefde dus in werkelijkheid angst is en dus een leugen is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wat mensen zeggen, denken, voelen en doen enkel speciaal en waardevol LIJKT omdat ik erover nadenk, omdat ik er speciale waarde aan hecht in mijn gedachten, en dat dat het simplistische bewijs is dat ik werkelijk ALLEEN besta in mezelf, in mijn innerlijke realiteit van gedachten, gevoelens en emoties

Dag 126: Manipulatie

Ik stel mij tot doel om, wanneer en als ik merk dat ik de ander persoon probeer te manipuleren, om een beeld in mijn geest als een verlangen te vervullen, waarin ik mijn expressie verander en onderdruk door 'rekening te houden' met hoe de ander persoon zou/zal reageren op mij in en als gedachten, gevoelens en emoties - te stoppen en te ademen en te beseffen dat verlangens niet het leven is, dat verlangens niet zijn wie ik ben, maar een voorgeprogrammeerd systeem is in en als de geest -- en ik stel mij tot doel om mezelf onvoorwaardelijk, zonder vooropstellingen, zonder verwachtingen, zonder gedachten, uit te drukken, te zeggen wat ik werkelijk te zeggen heb en aldus het zelf-directieve principe te zijn van mijn leven als mezelf

ik stel mij tot doel te stoppen met het mezelf laten meevoeren door de stroom als mijn omgeving - door verlangens te stoppen in mezelf, omdat ik besef dat ik, door mezelf te definieren in en als verlangens, mezelf enkel zal compromitteren en onderdrukken en mijn macht zal weggeven aan mijn omgeving, om toch maar te krijgen wat ik wil, om de verlangens te bevredigen --- waarin ik maar een slaaf ben van mijn omgeving, makkelijk bestuurbaar, altijd veranderend van karakter/persoonlijkheid, naargelang hoe ik mijn omgeving kan gebruiken en manipuleren om te krijgen wat ik wil - waarin ik dus het gevoel heb dat ik controle heb over mijn omgeving, terwijl het net andersom is, ik heb mijn zelf-controle weggegeven aan mijn omgeving door dingen te verlangen van mijn omgeving

wanneer en als ik merk dat ik verwachtingen als beelden aan het creëren ben over een situatie en/of een persoon, dan stop ik en ik adem - en ik besef dat ik hierin mezelf in een gevangenis aan het steken ben, waarin ik een slaaf ben van mijn omgeving, geketend door het verlangen/de verwachtingen in mezelf - die ik koste wat kost wil bevredigd zien, waardoor ik dan mezelf extensief compromitteer en onderdruk, om mijn omgeving te kunnen manipuleren en controleren door mijn gedrag/expressie continu te veranderen en aan te passen

ik besef dat zolang er verlangens bestaan in mezelf, ik niet werkelijk besta, en ik onmogelijk zelf-eerlijk kan zijn, en ik mezelf nooit werkelijk zal uitdrukken als wie ik werkelijk ben -- omdat ik mij steeds zal laten sturen en beinvloeden door de angst om te verliezen of niet te krijgen wat ik wil als een verlangen/beeld in mijn geest

ik stel mij tot doel om praktische fysieke communicatie te ontwikkelen - en mezelf te ondersteunen in mijn proces om te leren om mezelf uit te drukken als wie ik werkelijk ben, onvoorwaardelijk en op te staan in en voor en als mezelf -- door rekening te houden met de fysieke realiteit, en door via schrijven een punt volledig te bekijken en zo praktisch mogelijk uitvoerbaar te maken -- en op die manier zelf-vertrouwen op te bouwen, om mezelf niet meer te communiceren/uit te drukken vanuit angst van verlies, maar vanuit zelf-expressie

ik stel mij tot doel om steeds te doen wat het beste is voor allen als het leven in en als mezelf - en ik besef dat ik manipulatie hiervoor niet kan gebruiken - en dat ik werkelijk 'kwetsbaar', 'nederig' en 'alleen' sta in en als zelf-eerlijkheid -- en hierin stel ik mij tot doel te vertrouwen op ademhaling in het uitdrukken van mezelf op een heldere, duidelijke en oprechte manier -- als wat het beste is voor allen, omdat ik besef dat 'eerlijkheid het langst duurt', en dat leugens en zelf-onderdrukking alleen maar onaangename consequenities creëren in de toekomst

Dag 125: Manipulatie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd manipulatie te gebruiken om mezelf te beschermen van mijn angsten - door proberen controle te hebben over hoe mensen op mij reageren door mezelf te veranderen en aan te passen om hen een goed gevoel te geven over mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben van afwijzing en manipulatie te gebruiken om mezelf te beschermen van die angst -- waardoor ik mezelf steeds weer compromitteer in mijn relaties/omgang met mensen door mijn expressie te onderdrukken uit angst van het beeld dat opkomt in mijn geest waarin ik 'afwijzing' inbeeld/projecteer, hetgeen ik associeer met een negatieve ervaring in mezelf -- waardoor ik 'liefde' creëer in mijn wereld, in mijn relatie met mensen, als een positieve ervaring in een poging om weg te vluchten van die negatieve ervaring, niet beseffend dat de angst gevoed wordt door de liefde, het negatieve wordt gevoed door het positieve en dat ik mezelf op die manier in een eindeloze lus van zelf-compromittering en zelf-verloochening vastzet

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet het zelf-directieve principe te zijn van mijn wereld, door verlangens te verbergen van mezelf - en dus niet werkelijk HIER te staan, in en als wie ik werkelijk ben als eenheid en gelijkheid als het leven zelf in en als de zekerheid van wie ik ben als de beslissing die ik maak in elk moment van ademhaling -- door mijn macht weg te geven aan allerlei verlangens die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en die ik niet bereid ben op te geven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik mijn omgeving manipuleer uit angst van verandering, omdat ik alles hetzelfde wil houden, volgens wat IK WIL, volgens mijn plan, mijn verleden, mijn gewoontes, mijn verslavingen, en daarin dus mezelf niet de vrijheid geef om mezelf uit te drukken, om nieuwe wegen te bewandelen, om mezelf te verkennen en ontdekken, om andere mensen, mijn omgeving te verkennen en ontdekken in elk moment HIER


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de angst van verandering als de angst om 'mijn wereldje' als mijn gedachten, gevoelens en emoties als het verleden als beelden in mijn geest, te verliezen - en daarom mezelf te onderdrukken in mijn expressie en mijn omgeving als mezelf te manipuleren door mezelf te veranderen en aan te passen aan de situatie/persoon, om ervoor te zorgen dat alles in mijn wereldje hetzelfde blijft, dat dat beeld dat ik in mijn geest gecreëerd heb als 'wie ik ben' in en als 'mijn leven/wereld', intact blijft, en dat al de personages als mensen waarmee ik relaties heb gecreëerd in dat beeld blijven


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd toekomstprojecties te creëren in mijn gedachten, als hoe ik wil en verwacht dat een situatie zich zal uitspelen, wat ik wil en verwacht dat er zal gebeuren, gebaseerd op hoe ik mij wil voelen, gebaseerd op het verleden - waarin ik er zeker van wil zijn dat mijn verleden zich weer zal afspelen in de toekomst, omdat ik zoveel angst heb van verandering - waarin ik mezelf opzettelijk vastzet in de gevangenis van de geest als de continue herhaling van het verleden als MIJN gedachten, MIJN gevoelens, MIJN ervaringen in en als HERINNERINGEN, als een klein gelimiteerd systeem waarin ik niet echt besta, niet echt leef, als een zelf-directieve beslissing in elk moment


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn leven door mijn macht weg te geven aan het verleden als de gedachten en gevoelens in mijn geest als mijn innerlijke ervaring, hetgeen een geheel is van herinneringen - waarin ik niet werkelijk besta als een zelf-bepalend, zelf-directief wezen, maar een slaaf ben van herinneringen, van de geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd altijd het ergste te verwachten in en als verandering - en aldus mezelf steeds weer doen teruggrijpen naar wat ik ken, en mij steeds maar te laten meevoeren en beinvloeden en sturen door het verleden als gedachten, gevoelens en emoties, waarin ik telkens opnieuw dezelfde ervaringen herhaal uit angst om mezelf te verliezen als ik zou stoppen en veranderen -- in de plaats van te beseffen dat het verleden niet eens werkelijk is wie ik werkelijk ben, maar een geheel aan reactieve ervaringen die zich hebben opgebouwd in mezelf doorheen mijn leven als een 'identiteit' van gedachten, gevoelens en emoties waarin ik geen enkele controle heb, waarin ik niet werkelijk besta in het gewaarzijn van mezelf, maar waarin ik een slaaf/slachtoffer ben van de innerlijke ervaringen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat de herinneringen in mezelf als de geest van gedachten, gevoelens en emoties, niet zijn wie ik werkelijk ben - omdat het altijd maar een reactief systeem geweest is, waarin ik maar reageerde op mijn omgeving, situaties en mensen vanuit voorgeprogrammeerde reacties, geloofsystemen, gedachten, enzovoort -- en dat ik als levend wezen nog nooit werkelijk heb bestaan


...wordt vervolgd in dag 127