Dag 749: Kijk niet zo Serieus

Een statement die ik doorheen mijn leven, vanaf ik zeer jong was, vaak gehoord heb van mensen in mijn omgeving, is de woorden "Kijk niet zo serieus!", "waarom kijk je zo serieus?" of "je ziet er zo serieus uit!". En op zich lijkt die statement vrij onschuldig en is zelfs vaak al spelend bedoeld, maar voor mij bracht deze stelling steeds veel emotionele reacties met zich mee.

De verwarring in verband met die stellingen begon voor mij aanvankelijk omdat, wanneer je klein bent sta je niet meteen stil bij hoe je gedrag of gelaatsuitdrukkingen overkomen op andere mensen en je staat er dus ook niet bij stil dat je gelaatsuitdrukking bijvoorbeeld geinterpreteerd zou worden als 'serieus' voor iemand anders, terwijl je je vanbinnen niet meteen zo voelt.

Het is zelfs zo dat ik in dat moment waarin iemand mij zegde dat ik er serieus uitzie en dat ik 'niet zo serieus' moet zijn, nog niet echt een referentie had in mezelf voor het woord 'serieus'. Ik wist met andere woorden niet echt wat het betekende dat ik serieus ben of dat ik er serieus uitzie, laat staan dat ik iets aan het doen was dat blijkbaar niet 'goed' was, gezien de manier waarop het woord serieus uitgesproken werd in dat moment en de manier waarop deze persoon mij aansprak.

De verwarring en zelfs schok die ik ervoer in dat moment was zo grijpend dat ik het mij nu zelfs nog herinner en dat ik dat moment gedurende mijn hele leven heb ervaren als iets zeer intens, ook al lijkt het op het eerste zicht niet zo. En het is door mezelf  en voornamelijk mijn eigen interne ervaringen die zich in dat moment afspeelden in mezelf te onderzoeken dat ik pas ben komen te begrijpen waarom ik reageerde hoe ik reageerde  en waarom ik die herinnering doorheen mijn leven met mij heb meegedragen als één van de basispillaren van mijn interne persoonlijkheid als zijnde hoe ik mij ervaar vanbinnen in relatie tot mijn omgeving.

In dat moment begreep ik bijvoorbeeld niet waar die persoon die mij vertelde dat ik 'niet zo serieus' moet zijn eigenlijk vandaan kwam binnenin zichzelf. Ik begreep niet dat die persoon als volwassene zelf al een hele geschiedenis binnenin zichzelf meedroeg. Een geschiedenis die de context vormde voor waarom hij:

1. Mijn expressie in dat moment bestempelde en definieerde in en als het woord 'serieus'
2. 'serieus zijn' ervoer en zag als iets 'negatief', iets dat veranderd moet worden

Voor mij als kind voelde het aan als een aanval op mijn wezen omdat ik die context die in hem bestond niet zag. En het vreemde is dan dat zelfs wanneer je dan opgroeit van kind tot volwassene en je als het ware je eigen 'context' begint op te bouwen, dat je zulk 'n herinneringen nog steeds met je mee blijft dragen in de plaats van je vermogen toe te passen om jezelf te verplaatsen in de schoenen van de ander en hun context te realiseren en te zien in relatie tot de situatie en hoe ze zichzelf uitdrukten. Het is een simpel gebaar maar erg efficient in het loslaten van emotionele ervaringen en reacties die puur gebaseerd zijn op herinneringen waarin jij als kind de context ontbrak om bepaalde situaties te begrijpen.

Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden

Dit is een Verderzetting van "Dag 477: Hoe Bouw Ik Zelf een Emotionele Instorting Op?" - waarin ik had vastgesteld dat emotionele ervaringen van wanhoop, frustratie, kwaadheid en zelf-medelijden die op een bepaald punt opkomen in mezelf, een gevolg en resultaat zijn van een opbouwing van een spanning in mezelf door middel van de gedachten en gevoelens en emoties waarin ik doorgaans in participeer, die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen in mezelf waarop alles plots 'teveel' wordt en ik als het ware 'ineenstort' en alles opgeef.

Dus, uiteraard, om zo een emotionele ineenstorting te vermijden, moet ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhouden om die spanning op te bouwen in mezelf --- en tot dat doel is het nodig om te onderzoeken waar, wanneer en hoe ik precies die spanning opbouw. Met andere woorden, welke gedachten zijn het die door mijn geest gaan en die gevoelens en emoties activeren in mezelf, die ik gedurende afzienbare tijd laat opbouwen in mezelf  door ze te aanvaarden als een deel van 'wie ik ben' in en als mezelf?

Als ik terugkijk naar het specifieke scenario dat ik onderzocht in mijn vorige blog, als de situatie waarin die specifieke emotionele ineenstorting naar boven kwam in mezelf - dan zie ik dat de spanning die ik aan het opbouwen was voordat die ineenstorting plaatsvond, er van de aard waren van bijvoorbeeld een angst van wat de mensen om mij heen denken van mij en meer specifiek een angst dat de mensen om mij heen om de één of andere reden 'niet tevreden zijn over mij' --- en dit, zoals ik had ingezien na nader onderzoek, was afkomstig vanuit het feit dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn eigen leven en dat ik de mensen om mij heen wil manipuleren door hen 'tevreden te maken', om voor mij te zorgen en mij te ondersteunen --- omdat ik tijdens mijn kindertijd de idee en het geloof heb opgebouwd in mezelf dat als de mensen om mij heen tevreden zijn over mij, dat ze dan zullen zorgen voor mij en dat ik dan veilig ben en niet moet zorgen voor mezelf.

Ik bedoel, dit 'niet zorgen voor mezelf' is gebaseerd op een overlevingsangst en is in relatie tot het hebben en verkrijgen van voeding, onderdak en geld -- maar op andere vlakken geldt dit ook als een punt van een gebrek aan respect hebben voor mezelf en geen zorg dragen voor mezelf.

Ik zal bijvoorbeeld nooit wat ik persoonlijk leuk of aangenaam of onaangenaam vindt op de eerste plaats zetten, in de zin van dat ik vaak mijn eigen interne voorkeuren of uitdrukking zal onderdrukken om mezelf te kunnen aanpassen aan de voorkeuren of uitdrukking van anderen, teneinde die personen tevreden te maken door hen te geven wat het is dat ze willen.

Dit punt manifesteert zich ook in hoe ik in relatie sta tot mijn eigen lichaam, waarin ik bijvoorbeeld geen waarde hecht of aandacht besteed aan mijn eigen lichaam, omdat, wat in mijn geest op de eerste plaats komt, is 'andere mensen' en erachter komen wat het is dat zij willen en hoe zij zich voelen en wat zij denken over mij --- en in dat proces zie ik niet eens dat ik zelf besta, dat ik zelf Hier aanwezig ben in en als een Fysiek Lichaam -- en dus wordt dat lichaam Verwaarloosd.

Ik bedoel, ik heb al lang genoeg rond dit punt gecirkeld in mezelf - de zelf-onderdrukking, de angst om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, het manipuleren van de mensen om mij heen, en de energetische/emotionele spanning die ik daardoor opbouw in mezelf hetgeen dan uiteindelijk tot een emotionele instorting leidt. En nog steeds is dit punt niet bewogen in mezelf, het is duidelijk dat er iets is in mezelf dat ik nog niet in overweging genomen heb in relatie tot hoe dit punt bestaat in mezelf, als de oorzaak van waarom het is dat ik hierin nog niet veranderd ben en waarom het is dat ik dit patroon macht blijf geven over mijn bestaan.

Met andere woorden: Wat is het dat ik niet wil loslaten? Waarom is het dat ik blijf terugkeren naar een reactie-patroon dat duidelijk niet het beste is voor mezelf?  Waarom is het dat ik niet stabiel blijf in mezelf in relatie tot mijn interne en externe realiteit en specifiek in relatie tot de gedachten in mijn interne realiteit over hoe mijn externe realiteit op mij reageert?

Want, dit gebeurt niet zomaar in mezelf - ik Doe het gebeuren. Ik ben het startpunt van al wat er omgaat in mezelf dus ik kan niet zomaar beweren dat dit reactiepatroon macht heeft over mij of 'te sterk' is of op de één of andere manier invloed kan hebben over mij -- omdat, het is Mezelf, het bestaat in mezelf - dus, het feit dat ik het gevoel heb, en geloof dat het 'macht heeft over mij' en dat het 'mij kan beïnvloeden', duidt aan dat ik opzettelijk geen verantwoordelijkheid wil nemen voor een deel van mezelf en dat ik mezelf opzettelijk distancieer van een deel van mezelf in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 479

Dag 424: Waarom is het zo Erg om Kritiek te Krijgen?

Dit is een verderzetting van "Dag 423: Tegen Wie denk je wel dat je het Hebt?!" waarin ik een reactiepatroon heb uitgeschreven in relatie tot 'kritiek krijgen' of 'opmerkingen krijgen' of zelfs 'tips krijgen' van andere mensen in verband met specifieke dingen die ik doe/uitvoer in de fysieke realiteit.

Dit patroon is er één waarin ik aanvankelijk reageer met kwaadheid, verbonden met gedachten van 'tegen wie denk je dat je het hebt?!', 'denk je soms dat ik een kind ben - en dat ik dat niet weet?!', 'denk je dat ik niet slim genoeg ben om zelf te weten waar ik mee bezig ben?!' --- waarin ik dus de 'kritiek/opmerkingen/tips' die ik krijg over wat ik doe van andere mensen 'persoonlijk opvat' en interpreteer in en als de gedachte/idee/het geloof dat ze geen vertrouwen hebben in mij en mijn kennis en vaardigheden, en dat ze geen waardering of respect hebben voor mij (dit impliceert dus dat ik de concepten/woorden 'waardering' en 'respect' heb gedefinieerd in en als een vorm van 'aanzien' en 'blind vertrouwen') - omdat ik denk van 'als ze respect zouden hebben voor mij en mij zouden waarderen/zien als hun gelijke, dan zouden ze niet denken dat ze mij moeten zeggen hoe ik dingen moet doen, maar dan zouden ze erop vertrouwen dat ik weet waar ik mee bezig ben en dat ik slim genoeg ben om het correct uit te voeren.

Wat ik in deze reactie en backchat/gedachten zie is dat het gebaseerd is op en afkomstig is van mijn relatie met mijn ouders en mijn leerkrachten die ik ervoer in mezelf toen ik klein was, waarin ik de indruk kreeg dat hun opmerkingen, raadgevingen, tips en kritiek in verband met wat ik aan het doen was, vaak kwamen vanuit een reactie/ervaring van frustratie in hen omdat ik iets niet 'goed'/'correct' aan het doen was volgens hen --- en in zo'n situaties waarin een leerkracht of een volwassene in mijn omgeving zich uitdrukte tegenover mij in relatie tot iets dat ik niet 'juist'/'correct' deed, voelde ik mij vaak heel negatief, verbonden met de gedachten dat ik 'een klein dom kind' ben dat 'niets weet' --- omdat er in sommige moment die specifieke woorden zelfs gebruikt werden van 'weet je nu helemaal niets' of 'je kan toch ook nooit iets goed doen' of 'je bent maar een kind, je kan dat nog niet'. En in elk van die situaties, was het niet meteen de woorden op zich waar ik op reageerde --- omdat, de woorden op zich zijn niet 'negatief' -- het was de Tonaliteit waarmee mensen de woorden spraken. Een tonaliteit die ik in mezelf automatisch definieerde als 'frustratie' en 'kwaadheid' en die ik in mijn geest automatisch een 'negatieve' lading/waarde gaf.

En als ik onderzoek waar die ervaring/reactie van woede/kwaadheid tegenover mensen wanneer ze mij 'kritiek'/'opmerkingen' geven vandaan komt - dan zie ik dat ik mij eigenlijk machteloos voel --- vandaar ook dat er na de woede een ervaring van zelf-medelijden volgt -- omdat het een reactie van machteloosheid is - waarin ik aanvankelijk in een zelf-verdediging/zelf-bescherming reactie ga van woede/kwaadheid in mezelf --- en dan uiteindelijk ga ik in een ervaring van zelf-medelijden als een manipulatie techniek die ik heb opgebouwd doorheen mijn kindertijd als een manier waarmee ik ondervond dat ik mijn omgeving kon manipuleren om te krijgen wat ik wil, zoals ik bvb wil dat mensen 'respect hebben voor mij' en 'stoppen met mij te bekritiseren' en 'mijn intelligentie erkennen/waarderen'.

Dus: waar is het dat die Machteloosheid vandaan komt? Dat is de meest belangrijke vraag omdat ik zo tot de kern en het startpunt zal komen van die hele emotionele belevenis in mezelf -- door de laag te onderzoeken van de ervaring die aan de basis ligt van waarom ik mij kwaad voel, of waarom ik zelf-medelijden voel en ervaar. - en waar de backchat en gedachten vandaan komen tegenover andere mensen in verband met 'respect en waardering krijgen'.

In het moment dat iemand mij zegt van 'kim, je zou dat beter zus of zo doen' of 'zou je volgende keer alsjeblieft dit of dat willen doen?', of 'je doet dat zo beter niet' - voel ik mij eigenlijk angstig/machteloos omdat, wat er in dat moment opkomt in mijn geest is gedachten/backchat van 'ik ben niet goed genoeg', 'mensen aanvaarden mij niet zoals ik ben', 'ik wordt afgewezen' - en met die gedachten heb ik in mezelf een emotionele ervaring van angst verbonden. En dus, vanaf het moment dat die gedachten opkomen in mezelf, als reactie op een moment dat iemand iets aan te merken heeft op mijn expressie/uitdrukking - voel ik mij in een quantum moment plots heel angstig - en dan beschuldig ik de persoon in kwestie van 'kritiek op mij te hebben' en 'mij te beoordelen' en 'hard te zijn voor mij' en dan voel ik mij kwaad, omdat ik dus geloof dat die persoon en het specifieke gedrag van die persoon de oorzaak is van waarom ik mij angstig voel.

En hierin heb ik dus nooit ingezien dat ik mij niet angstig voel omwille van hoe die persoon zich heeft uitgedrukt tegenover mij, ik voel mij angstig als reactie op mijn persoonlijke interpretaties en percepties van de expressie van die persoon - waarin ik dus onmiddellijk denk en geloof dat ik 'niet goed genoeg ben', dat ik 'minderwaardig' ben, dat er 'iets mis is met mij' en dat ik 'afgewezen zal worden'.

En dus, in het bemerken van dit soort gedachten in mijn geest die aan de grondslag liggen van een automatische onmiddellijke reactie van angst wanneer iemand commentaar/opmerkingen geeft op/over mijn expressie/gedrag/handelingen -- is het interessant en noodzakelijk om mezelf de vraag te stellen van waarom het is dat die gedachten in mijn geest bestaan, met andere woorden: welke herinneringen in mijn geest dragen bij aan de idee dat ik 'afgewezen' zal worden, of dat ik 'minder' ben dan andere mensen of dat er 'iets mis is met mij'? Omdat, deze gedachten, zijn specifieke woorden, die ik, als kennis en informatie, van ergens gehaald heb --- het zijn ideëen, geloofsystemen, die eigen zijn aan de menselijke geest en dus een specifiek  programma volgen.

In de Volgende blog zal ik overgaan naar de volgende stap in het loslaten van deze emotionele reactie waarin ik mezelf in essentie saboteer in mijn omgang met andere mensen en met mezelf - en zal ik zelf-vergeving uitschrijven en delen in verband met de specifieke patronen die ik in deze blog in mijn schrijven heb kunnen ontdekken. Hetgeen als het ware een afpellen zal zijn van een 'eerste laag' van energetische ervaringen in mezelf die ik heb kunnen detecteren en vastpinnen in relatie tot dit specifieke programma - waarna ik het punt opnieuw zal onderzoeken om de volgende laag te kunnen zien en afpellen van wat er in mezelf bestaat aan programma's en constructen die aan de grondslag liggen van de emotionele reacties in een situatie waarin iemand een opmerking geeft over mijn gedrag/uitdrukking/handelingen.

Omdat, ik kan niet verwachten dat ik alles in één keer zal zien, dat ik het hele construct uit de doeken kan doen door één keer aan zelf-introspectie te doen in mijn schrijven - neen: Het proces van zelf-verandering en de Reis naar Leven is een praktisch proces dat verschillende stappen heeft die ik onderling en dooreenlopend bewandel -- bijvoorbeeld: ik schrijf over het punt in zelf-eerlijkheid, dan pas ik zelf-vergeving toe in mijn schrijven of in de praktische realiteit in het moment, dan test ik mezelf  weer in het moment zelf wanneer zo een specifieke situatie zich aandringt - en dan schrijf ik weer de ervaringen die ik nog kan opmerken in mezelf uit, en dan bewandel ik het hele proces opnieuw.

Het Proces is niet een 'spirituele zoektocht' of 'spiritueel pad' dat ik bewandel - waarin ik bepaalde 'niveaus' of 'lagen van bewustzijn' of 'fasen' moet doorlopen en uiteindelijk 'klaar ben' met mijn 'pad'/'reis' en iets 'bereikt' heb --- Neen, het proces van de Reis naar Leven is een heel praktisch proces van zelf-creatie in elk moment van ademhaling -- waarin het niet zo simpel is als het uitvoeren van een aantal stappen achter elkaar en dan verwachten dat je 'klaar bent' en 'gedaan hebt' -- je bent immers door de verschillende lagen van de geest aan het gaan in het veranderen van wie je bent in bepaalde situaties en relaties, hetgeen wil zeggen dat je hetzelfde punt verschillende keren zal bezoeken, telkens een laag dieper --- tot je tot de kern komt van alles, namelijk Jezelf -- wie jij zelf bent ALS de kern. En dat gaan nu eenmaal niet op één twee drie.

Dag 212: Faalangst - Zelf Vergeving

In deze blog-post deel ik de Zelf-vergeving statements gerelateerd aan het onderwerp in "Dag 211: Faalangst - Probleem, Oplossing en Beloning"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf in de toekomst te projecteren aan de start van een project door te verlangen naar erkenning voor het eindresultaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik mezelf daarin in een energetische polariteit plaats van verlangen en angst - en dat de consequentie van het verlangen naar erkenning voor het eindresultaat is dat ik angst zal hebben om te falen, en waarschijnlijk niet zal beginnen aan het project uit angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat verlangen naar erkenning voor het resultaat/product van mijn daden een zelf-sabotage is - door angst om te falen te creëren in mezelf en door niet in te zien dat het 'resultaat' dat ik verwacht van mijn daden als hoe ik het inbeeld in mijn geest/verbeelding NOOIT overeenkomt met de fysieke werkelijkheid en dat het daarom onmogelijk is om het 'project' in mijn geest om te zetten in fysieke realiteit en om het resultaat dat ik in mijn verbeelding heb als wat ik 'wil bereiken', werkelijk te bereiken in de fysieke werkelijkheid - omdat de geest een gelimiteerd systeem is van kennis en informatie gebaseerd op herinneringen als een 'persoonlijke interpretatie van de realiteit die ik zie met mijn ogen en dus niet gebaseerd is op of rekening houdt met hoe de fysieke realiteit werkelijk functioneert -- waardoor ik als het ware 'gedoemd' ben om te 'falen' aangezien het 'resultaat' dat ik bereik in de fysieke realiteit nooit overeen zal of kan komen met het 'resultaat' dat ik wil bereiken in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te saboteren in het uitvoeren van een opdracht/project/taak door mezelf in de toekomst te projecteren in mijn geest en mij in te beelden hoe ik het project tot een einde zal brengen, in en als het verlangen om erkenning te krijgen voor 'het resultaat', en door niet in te zien dat ik daarin de 'angst om te falen' creëer waarin ik mezelf saboteer in het daadwerkelijk uitvoeren van het project in de fysieke werkelijkheid, omdat ik nooit heb beseft dat de 'realiteit' in mijn verbeelding niet de realiteit is die HIER is als de fysieke werkelijkheid/substantie - en dat het uitvoeren van het project in fysieke werkelijkheid zoals ik het in mijn verbeelding heb gedaan onmogelijk is en dus 'gedoemd' is om te 'falen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken 'ik kan dit niet' bij het begin van een project als een gedachte van angst om te falen in wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om kritiek te krijgen voor wat ik doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door mijn familie in en als het geloof dat ik erkenning moet krijgen van andere mensen voor wat ik doe om te overleven in deze wereld, en dat ik daarom mijn expressie moet onderdrukken door na te denken over 'wat andere mensen zouden goed vinden'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe mijn familie geen inzicht had in de consequenties van hun daden - en dat ze niet zagen hoe ze angst om te falen aan het programmeren waren in mij door een negatieve waarde te geven aan 'fouten maken' in en als 'kritiek krijgen' - waardoor ik uiteindelijk niet meer zou durven mezelf uitdrukken of zelf beslissingen maken uit angst om fouten te maken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de angst om fouten te maken te hebben gekopieerd van mijn familie door mezelf te definieren in en als de energetische polariteit van verlangen naar erkenning en angst om te falen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'falen' enkel in de geest bestaat in en als beoordelingen en in wezen niet echt is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'falen' te definieren in en als 'competitie', als de angst om negatief beoordeeld te worden door andere mensen en daarom afgewezen te worden en te 'verliezen' - in de plaats van 'falen' te definieren als 'zelf-oneerlijkheid', als het 'vallen' in energie in het proces van zelf-realisatie, en dat dus 'angst om te falen' op zich een 'falen' is, als het 'vallen in energie', in de plaats van mezelf te vertrouwen in en als zelf-eerlijkheid, en mezelf uit te drukken in het moment in en als zelf-eerlijkheid, en zo te staan/bestaan als het levende voorbeeld van wat het leven werkelijk is en zou moeten zijn, als dus NIET een competitie met 'winnaars' en 'verliezers', maar als een onvoorwaardelijke zelf expressie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik angst heb om te falen, ik al 'gefaald' ben, door zelfs maar te overwegen om 'falen' toe te staan te bestaan in mezelf --- in de plaats van mezelf te vertrouwen in en als wie ik werkelijk ben als het leven zelf en in te zien dat er geen 'juist' of 'fout', 'goed' of 'slecht' is, er is enkel mezelf in en als zelf-eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'angst om te falen' in wezen een excuus is om niet te groeien, leren, ontwikkelen en veranderen - door mezelf, in en als 'angst om te falen', te saboteren in het uitdrukken en dus leren kennen van mezelf --- door niet in te zien dat ik mezelf enkel kan ontwikkelen en dat ik enkel kan leren en groeien als en wanneer ik mezelf toesta mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken in en als zelf eerlijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te saboteren in mijn leerproces, en in mijn proces van zelf-ontwikkeling, zelf-verandering en zelf-verbetering door mezelf te definieren in en als en te laten beinvloeden door angst om te falen als de angst om negatief beoordeeld en afgewezen/afgekeurd te worden door 'andere mensen' - in de plaats van in te zien dat, zolang ik mezelf definieer in en als een 'beeld' dat 'andere mensen' kunnen zien/beoordelen, ik mezelf 'gevangen' houdt in een gelimiteerde eendimensionele expressie van mezelf, en mezelf dus tegenhoudt in het werkelijk ontplooien, onwikkelen en ontdekken van mezelf als een interdimensioneel wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met angst om te falen en mezelf te laten beinvloeden door angst om te falen, door onmiddellijk te stoppen met wat ik doe, en te zoeken naar afleiding, als iets dat mij een 'goed gevoel' zal geven - in de plaats van te ademen door de angst en in te zien dat ik in en als die angst mezelf enkel aan het saboteren ben in mijn proces van zelf-verandering, zelf ontdekking en zelf-expressie door mezelf gelimiteerd te houden in mijn fysieke expressie - en daardoor in mijn geest te gaan, in en als verbeelding en gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de angst om te falen een techniek is van de geest om ervoor te zorgen dat ik mezelf nooit zal realiseren als een fysiek wezen, als het leven zelf, in en als eenheid en gelijkheid, als wie ik werkelijk ben -- door mezelf te hebben toegestaan steeds te 'vluchten' van de angst om te falen in 'verbeelding' en gedachten, op zoek naar een positief gevoel, waarin ik mezelf nooit de kans geef om mezelf als fysieke expressie te ontdekken, leren kennen en realiseren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd  'fouten maken' te verbinden met de ervaring van angst - door 'fouten maken' te beoordelen als 'negatief' en 'slecht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'groei' en 'ontwikkeling' en een 'leerproces' onmogelijk is zonder 'fouten' te maken --- waarin 'fouten maken' in wezen zoveel betekent als 'proberen', 'leren', 'ontwikkelen' en 'perfectionneren'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat fouten maken zelfs noodzakelijk is in elk ontwikkelings- en groei-proces

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'fouten maken' te definieren als 'kritiek' krijgen van en beoordeeld worden door mensen en met een emotionele reactie in mezelf van angst --- in de plaats van 'fouten maken' te definieren in en als  het ontdekken, verkennen en ontwikkelen van wie ik ben als een fysiek wezen, tot in de perfectie - in het besef dat een 'perfect resultaat' onmogelijk is zonder het 'leerproces' dat eraan vooraf gaat


zelf correctieve statements volgen in Dag 213