Dit is een verderzetting op "Dag 222: Waarom heb ik nog niets geleerd in 25 jaar?"
In mijn vorige blog heb ik gekeken naar een eigenaardige ervaring van zelf-sabotage in mijn bestaan/leerproces in mijn leven hier op aarde - hoe ik opzettelijk DOE ALSOF ik 'intelligent' ben, en mezelf dus verberg achter een uiterlijke presentatie van 'intelligentie' als het 'weten wat ik doe', 'weten wat goed/slecht en juist/fout is' en 'zelf-zekerheid' in mijn daden en woorden in de samenleving/omgeving waarin ik mij bevind -- als een vlucht van de ervaring van mezelf tijdens mijn kindertijd waarin ik de indruk had dat mijn omgeving mij zag als 'dom', 'onbeduidend' en 'onwetend' omdat ik 'maar een kind' was en dus 'niets wist' en dus zogezegd 'niets interessants te vertellen had'.
Wat eigenaardig is in deze situatie van volwassenen die wat kinderen te zeggen hebben en de expressie van kinderen 'oninteressant' vinden omdat kinderen 'niets weten' en dus zogezegd niets van 'waarde' te vertellen hebben 'over' de wereld/realiteit - is dat dit impliceert dat 'volwassenen' op zoek zijn naar iemand waar ze naar kunnen luisteren, ze zijn op zoek naar leiding en richting van iemand buiten zichzelf, ze zijn op zoek naar iemand die hen iets kan vertellen wat ze nog niet weten, naar iemand die 'zelf-zeker' is in wat hij/zij te vertellen heeft over deze realiteit -- ze zijn op zoek naar 'iets' in wat een ander te vertellen hebben, en dat 'iets' vinden ze niet in wat een kind te vertellen heeft, dus ervaren ze kinderen als 'oninteressant' en voelen ze zich niet 'aangetrokken'/gestimuleerd/gemotiveerd om te luisteren naar een kind (we weten immers goed genoeg dat wat onze kinderen ons te vertellen hebben niets meer kan zijn dan wat we er zelf in geprogrammeerd hebben door middel van onze woorden - waardoor een 'kind' zogezegd pas 'interessant' wordt wanneer het ouder is en 'levens-ervaring' heeft opgedaan, en het maw 'input' heeft gekregen van verschillende richtingen/mensen/culturen).
Mensen zitten in een polariteit van langs de ene kant het 'onder-waarderen' en 'aan de kant schuiven'/'negeren' van wezens die 'minder' ervaring/kennis/informatie hebben - en langs de andere kant het 'over-waarderen' en op een voetstuk plaatsen van wezens die 'meer' kennis/ervaring/informatie hebben. En het is door deze polariteit dat kinderen leren dat ze blijkbaar 'minder-waardig' en 'oninteressant'/'onbeduidend' zijn omdat ze 'niets weten' -- waardoor in hen dezelfde polariteit geprogrammeerd wordt omdat ze dan zelf ook op zoek zullen gaan naar het vergaren van 'meer' informatie/kennis/ervaring om zogezegd 'meer waard' te zijn.
Dit is hoe ik zelf geleerd heb om mezelf te 'beschermen' van 'onder-gewaardeerd' te worden door mij zelf-zeker voor te doen in 'wat ik te vertellen heb', 'wat ik kan/doe' en 'wat ik weet/ken' --- ook al, als ik eerlijk ben met mezelf, is al wat ik ken, weet en kan/doe, gekopieerd/geleerd/overgenomen is van 'andere mensen' en kan ik met andere woorden niet werkelijk 'zeker' zijn van wat ik ken, weet en kan/doe.
Hierin heb ik mezelf in een polariteit geplaatst in mezelf van mij langs de ene kant 'zelf-zeker' en 'intelligent' voor te doen als wat ik GELOOF over 'wie ik ben' als het beeld dat ik van mezelf presenteer - en lang de andere kant mij zeer 'onzelfzeker' en 'dom' te voelen vanbinnen --- waardoor/waarin ik mezelf in een 'zoektocht' heb geplaatst naar die 'zekerheid' in andere mensen en op die manier mezelf heb gesaboteerd in mijn leerproces als het ontwikkelen van innerlijke zekerheid en vertrouwen door mezelf in die persoonlijkheid van 'ik weet alles' vast te zetten en het voor mezelf dus onmogelijk te maken om nog werkelijk iets bij te leren of te groeien omdat ik niet wil onderkennen dat ik eigenlijk nog steeds een 'klein kind' ben in de zin van dat ik nooit werkelijk 'gegroeid' ben in mijn 'bewustzijn' omdat al wat ik denk/geloof te 'weten' over de 'wereld' enkel aangenomen/gekopieerde kennis en informatie is zonder enige vorm van zelf-inzicht of begrip --- aangezien ik alle kennis en informatie die mij 'aangeleerd' werd steeds heb aangegrepen als een 'attribuut' in het opbouwen van mijn 'personage' van 'een intelligent persoon', waardoor ik de tijd nooit nam om wat ik heb geleerd te toetsen aan de realiteit om er voor mezelf achter te komen hoe alles werkt en wat eigenlijk echt is.
Wordt vervolgd in Dag 224
No comments:
Post a Comment