Dag 770: Emotionele Manipulatie -- Waarom ls het als een Tweede Natuur?

Vandaag bemerkte ik een interessant gedragspatroon dat ik doorheen mijn leven heb meegedragen en geleeft - maar waar ik mij vreemd genoeg nooit vragen over heb  gesteld. Het is ook een gedragspatroon dat ik van begin af aan heb aangenomen en aanvaard als 'normaal' en 'vanzelfsprekend' omdat het ook is hoe veel mensen zich gedragen en uitdrukken. Toen ik vandaag echter even stilstond in mezelf en een stap achteruit nam en werkelijk keek naar dit patroon, besefte ik pas wat voor een vreemd gedrag dit eigenlijk is.

Ik was namelijk met mijn partner en nog iemand op stap en plots ervoer ik een subtiele verandering in zijn gedrag tegenover mij. Ik ervoer het alsof hij iets afstandelijker was dan gewoonlijk. En vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte, voelde ik dat ik automatisch een beslissing nam in mezelf om zelf ook afstandelijker te worden en om dus een vorm van emotionele manipulatie toe te passen.

Dit was het moment dat ik even stopte in mezelf en keek naar wat ik eigenlijk aan het doen was en naar de reactie waar ik in aan het gaan was. Ik realiseerde mij plots hoe onnozel en absurd deze reactie eigenlijk was, omdat het haast lijkt te zeggen dat ik niet met mijn partner gewoon kan communiceren over dingen die ik opmerk in mezelf en/of in hem, maar dat ik als het ware emotionele oorlogsvoering moet toepassen om te "communiceren" en om hem met andere woorden te laten weten dat mij iets dwarszit.

Het is uiteraard maar doordat ik al een proces achter de rug heb van het ontwikkelen van open communicatie met hem, dat ik nu pas begon op te merken hoe vreemd deze reactie die zo automatisch naar boven kwam eigenlijk was. Dit was immers hoe ik doorheen mijn leven ben omgegaan met conflicten die ik ervoer binnenin mezelf in relatie tot mensen om mij heen. Wanneer mij iets dwarszat en/of wanneer ik op de één of andere manier reageerde op iemands gedrag - bijvoorbeeld wanneer ik de indruk kreeg dat iemand's karakter plots veranderde in een bepaalde situatie - was mijn onmiddellijke reactie steeds om zelf ook mijn karakter te veranderen en bijvoorbeeld afstandelijker te worden.

Ik ben het zo gewoon geworden om emotionele manipulatie - zoals mij opzettelijk afstandelijk gedragen - te gebruiken om een boodschap over te dragen en om iemand te laten weten dat ik ergens op heb gereageerd , in de plaats van simpelweg te communiceren hoe ik mij voel en/of wat het is dat ik heb opgemerkt.

In deze situatie had ik bijvoorbeeld, vanaf het moment dat ik een verandering opmerkte (ook al was het enkel een persoonlijke interpretatie van en reactie op mijn partner zijn gedrag), dit gewoon onmiddellijk ter sprake kunnen brengen om het met hem te overleggen en na te kijken of mijn reactie in wezen gegrond was of enkel een persoonlijke interpretatie. Of indien het niet mogelijk is om dat in het moment zelf te doen, hetgeen bijvoorbeeld in deze situatie het geval was, dan kan ik ook wachten om het later met hem te overleggen.

Maar wat ik doe wanneer ik in een emotionele reactie ga - zoals mij afstandelijk te gaan gedragen omdat ik de indruk heb dat hij dat doet - dan sluit ik alle mogelijkheid tot open communicatie af en dan krop ik het op. Wat er dan uiteindelijk zal moeten gebeuren is dat de emotie naar verloop van tijd naar boven zal komen, wanneer hij het eindelijk bijvoorbeeld opmerkt, en dat het hele gebeuren plots een emotionele lading zal krijgen zowel voor mezelf als voor mijn partner.

Dat soort emotionele manipulatie is een gevolg van in wezen te hebben aanvaard en gelooft dat echte open communicatie in een relatie - waarin je bijvoorbeeld kan praten over je eigen reacties en gedachten en hoe je je voelt op een volledig open manier, zonder beoordeling - niet mogelijk is, en dat 'communicatie' steeds een soort van onderliggende strijdvoering is van subtiele emotionele reacties -- een soort van duwen en trekken de hele tijd. Terwijl in feite open communicatie net het meest voordehandliggende is...

Wordt vervolgd in Dag 771

Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken?

Vandaag ontvouwde zich een interessant moment wanneer ik een coaching seminarie bijwoonde. Ik zat buiten met een paar vrienden voordat de seminarie van start ging en een man wandelde ons voorbij die een grapje maakte. Hij maakte een commentaar op een plagerige manier maar ik besefte niet meteen wat hij ermee bedoelde dus ik reageerde er niet meteen op met wederwoord.

Hij keek even naar mij en zegde dan nog iets maar ik wist niet meteen wat ik van zijn blik moest maken dus reageerde ik ook niet meteen op zijn commentaar. En daarop zegde hij dan iets zoals 'ze kan er precies niet mee lachen'. Hier besefte ik dat hij in dat moment in een reactie gegaan was op mijn blik en op het feit dat ik hem niet automatisch en onmiddellijk van weerwoord voorzag, omdat uit zijn woorden bleek dat hij mijn blik en mijn houding in dat moment opvatte als een afkeuren van zijn gedrag of een reactie op zijn gedrag waarin hij dus ervan uitging dat ik zijn commentaar of grapje 'niet amusant' vond.

En hier zag ik hoe mensen soms zo snel kunnen reageren in hun geest op hun eigen perceptie van de realiteit. Omdat, in mijn geest en mijn gedachten was ik nog bezig met het verwerken van wat hij had gezegd en het zoeken naar de gepaste reactie daarop. Ik wist niet goed of hij een grapje aan het maken was of commentaar aan het geven was en ik wist dus niet goed hoe ik erop moest reageren. En in dat moment stond mijn blik als het ware op 'neutraal'. Maar wat voor mij 'neutraal' was, was voor hem 'negatief'. Hij vatte mijn blik op als eerder negatief van aard, als kwaad of geïrriteerd. En daar reageerde hij dan op met de opmerking 'ze vindt het precies niet om te lachen', op zijn eigen perceptie van hoe ik mezelf uitdrukte, waar ik me in dat moment niet eens van gewaar was.

Ik was me in dat ene moment even niet gewaar van hoe mijn uitdrukking eruit zag, omdat ik bezig was in mijn eigen geest wat er om mij heen ging te verwerken. En dit is interessant omdat ik dit patroon eerder in mijn leven heb zien opkomen. Het patroon waarin iemand in mijn omgeving iets zegt tegen mij en ik niet goed weet wat die persoon bedoelt of welke reactie ze eigenlijk van mij verwachten, en terwijl ik het gezegde nog aan het verwerken ben in mezelf, is die persoon al aan het reageren op hoe mijn blik er in dat moment uitziet en op het feit dat ik niet meteen automatisch reageer.

Dit is iets dat ik vaak heb opgemerkt in mijn interacties met mensen, is dat ik soms wat trager ben in hoe ik dingen verwerk dan de meeste mensen, en omwille van die traagheid ben ik me soms niet gewaar van hoe mensen de blik op mijn gezicht interpreteren. Terwijl ik dan nog aan het nadenken ben over hoe ik moet reageren op iets wat iemand zegt, is die persoon al aan het reageren op de - voor mij - neutrale blik op mijn gezicht omdat zij die neutraliteit eerder opvatten en zien als een boze of kwade blik en dat dan meteen volledig persoonlijk gaan opnemen.

Voordat ik het dus weet voelt iemand zich persoonlijk aangevallen door mij, zonder dat ik zelfs de kans had om werkelijk iets te zeggen of goed te begrijpen wat er aan het gebeuren was of wat er gezegd werd.  Wat zich dus afspeelt in zulk'n momenten is niet enkel dat patroon in mijn geest waarin ik in een staat van verwarring ga in verband met het niet weten hoe te reageren op iets dat zich afspeelt in mijn omgeving, maar ook het patroon in die andere mensen die een bepaalde blik onmiddellijk 'persoonlijk' gaan opnemen en onmiddellijk gaan denken dat ik 'kwaad' ben op hen, hetgeen ook iets zegt over hun geest en de invulling die zij geven aan de realiteit die zij zien met hun ogen.

Omdat, ze zien duidelijk niet wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mij, ze zien niet dat wat zij interpreteren als kwaadheid, in wezen verwarring is. En dat is omdat zij misschien al snel in die reactie van kwaadheid schieten in relatie tot dingen die andere mensen zeggen of doen, en dan dus ook die reactie gaan zien in anderen omdat het iets is wat ze zelf doen. Maar dat wil dan niet zeggen dat wanneer ze die reactie zien in een ander, ook werkelijk is wat er in die ander afspeelt.

Dit is dus de 'les' van vandaag, dat we namelijk maar al te snel veronderstellen dat hoe we denken dat een ander reageert op ons werkelijk is wat er zich in die persoon aan het afspelen is. We zien echter niet verder dan onze neus lang is, met andere woorden wat we niet zien is dat wat we zien in een ander in termen van hun reacties op ons zich enkel limiteert tot hoe we zelf in elkaar zitten. Hoe we anderen dus zien reageren op ons is hoe we zelf vaak reageren op anderen.

Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid

Ter verderzetting op Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging open ik in deze blog het eigenlijke punt dat zich verschuilt achter de reactie van verontwaardiging en de reactie van kwaadheid op het zien van bepaald 'gedrag' van andere mensen dat over het algemeen bestempeld wordt als 'slecht' of 'gemeen' of op de één of andere manier ondermaats gedrag.

Toen ik mij dus gewaar werd van die emotionele reactie van verontwaardiging in mezelf elke keer ik een individu op de één of andere wijze verstoten zag worden uit de groep of onheus behandeld zag worden door de groep, hield ik even halt in mezelf om te onderzoeken wat er eigenlijk werkelijk gaande is.

Omdat, in het bewandelen van mijn proces ben ik er al achter gekomen dat wanneer ik reageer met kwaadheid en wanneer ik me 'kwaad maak' om iets, dan is dat over het algemeen een teken dat ik mij ergens in mezelf angstig voel en dat de kwaadheid in feite een soort van zelf-verdedigings of -beschermings reactie is voortvloeiende uit mijn angst.

Wanneer ik dus vanuit dit perspectief keek naar die kwaadheid in de vorm van 'verontwaardiging' die opkwam in mezelf, merkte ik op dat ik me eigenlijk enkel kwaad maakte om één welbepaald punt en dat mijn kwaadheid eigenlijk een bepaald 'thema' had.

En dat thema was namelijk dat ik enkel reageerde op het zien van 'buitensluiting' of 'uitstoting' van één individu door een groep van mensen. Dat was specifiek waar ik op aan het reageren was. En wanneer ik mijn blik dan verschoof naar de angst die zich daarachter verschool, begreep ik dat ik aan het reageren was vanuit een angst die in mezelf bestond om zelf buitengesloten te worden door een groep.

Dit is in feite een angst die ik doorheen het grootste gedeelte van mijn leven heb ervaren, namelijk een grote angst en onzekerheid over mezelf in relatie tot groepen van mensen. Telkens wanneer ik me in groepen van mensen bevond, ervoer ik mij over het algemeen als onzeker, ongemakkelijk en angstig, voornamelijk in verband met een angst om door de groep op de één of andere manier buitengesloten te worden.

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging

Ter verderzetting op Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf? breidt ik in deze blog verder uit over wat het eigenlijk werkelijk was waar ik op aan het reageren was elke keer wanneer ik mezelf zag kwaad worden op het zien van hoe een groep mensen een individu in de groep 'onterecht' behandelden, of althans zo ervoer en zag ik het vanuit mijn ogen en ervaring.

Dus, aan het oppervlak leek het 'normaal' dat ik reageerde met verontwaardiging en kwaadheid omdat ik er in mijn geest van overtuigd was - een overtuiging die gebaseerd is op de idee dat andere mensen op dezelfde manier zouden reageren - dat wat ik die individuen zag doen 'onterecht' en 'onrechtvaardig' en 'onjuist' was. En dit was uiteraard gebaseerd op de ideëen en overtuigingen die in mijn geest bestaan in relatie tot wat 'juist' en 'fout' gedrag is.

Bijvoorbeeld, wanneer ik een groepje dames zag roddelen over een andere dame, reageerde ik met kwaadheid op dat groepje, verbonden met een gedachte van 'komaan, je roddelt toch niet over iemand, gedraag je eens volwassen!'. Of toen ik één vrouw zag praten tegen een andere vrouw over een ander lid van de groep, waarin ze bezig was de mening van die andere vrouw te veranderen en vorm te geven in relatie tot de persoon waar ze het over had, reageerde ik ook met ontzetting verbonden met een gedachte van 'hoe arrogant ben je om zo achter iemand z'n rug te praten?! Iemand die in de eerste plaats niet eens echt iets verkeerd heeft gedaan!'.

Roddelen wordt over het algemeen in een negatief daglicht gezet en wordt doorgaans erkend door vrijwel iedereen als een negatieve eigenschap, waardoor ik mij ook 'gerechtvaardigd' voelde in mijn emotionele reactie van verontwaardiging en kwaadheid wanneer ik die mensen zag roddelen. En daardoor stelde ik mij ook aanvankelijk geen vragen over mijn eigen reacties.

Wanneer ik echter in zelf-eerlijkheid binnenin mezelf keek naar het eigenlijke startpunt en de eigenlijke oorsprong van mijn reacties, zag ik een ander verhaal...

Wordt vervolgd in de volgende blog...