Art by
Marlen Vargas Del Razo
Het "ik geef het op" karakter komt op in mezelf wanneer ik iets in gedachten heb, een beeld van 'wat ik wil/zal doen', waarin ik mezelf in die gedachte/dat beeld een bepaalde taak zie uitvoeren, iets bepaald zie doen, en mij daar opgewonden/verwachtingsvol bij voel - omdat ik in mijn gedachten al in de toekomst zit waarin ik die taak al heb uitgevoerd, omdat ik het mezelf zie doen in mijn gedachten, alsof ik het dus werkelijk aan het doen ben en gedaan heb, waarin ik mij al inbeeld dat ik erkenning krijg voor die taak die ik in mijn gedachten al gedaan heb.
Dit is waar het "ik geef het op" karakter zijn intrede doet, omdat ik besef dat de fysieke realiteit niet overeenkomt met de realiteit in mijn gedachten, en ik dus niet in werkelijkheid die taak heb uitgevoerd, en dus ook nog niet van de erkenning kan genieten - dus begin ik mij gefrustreerd te voelen in mezelf, als een gevoel dat ik 'vast zit' in mijn fysieke lichaam --- omdat ik dus verlang naar de realiteit in mijn geest waarin ik al vanalles gedaan heb en een soort 'ideaalbeeld' van mezelf heb gecreëerd op basis van al die dingen die ik al 'heb gedaan' in mijn geest, maar dat beeld niet kan bereiken/worden/zijn omdat ik nog steeds hier zit, in de fysieke realiteit, waarin ik maar niet lijk te kunnen 'voldoen' aan dat ideaalbeeld in mijn gedachten dat ik voor mezelf gecreëerd heb als 'wie ik denk dat ik moet zijn' volgens allerlei geloofsystemen, normen en waarden die ik gezien/gekopieerd heb van mijn omgeving als de mensen waar ik mezelf heb toegestaan een
'speciale relatie' mee te creëren.
Die frustratie met de ervaring van mijn zogezegde '
fysieke gelimiteerdheid', als de frictie/conflict die ik heb gecreëerd in mezelf in het willen bereiken/worden/zijn van een beeld in mijn gedachten als wat ik DENK dat ik moet doen, en wat/wie ik DENK dat ik moet zijn/worden op basis van wat ik doe, bouwt zich dan op in mezelf omdat ik langs de ene kant mezelf zit te duwen richting dat ideaalbeeld als 'mijn doel', als wat ik denk/geloof dat ik MOET worden/doen, en langs de andere kant wordt ik telkens 'afgeremd'/'gelimiteerd' door de fysieke realiteit waarin ik maar niet 'van hier tot daar' lijk te geraken, de fysieke realiteit die 'niet wil meewerken' om van mijn gedachte/beeld een realiteit te maken, zodat ik die erkenning kan krijgen waar ik naar verlang in en als het vervullen van dat 'doel'.
Uiteindelijk kom ik op het punt waarin ik denk 'ik geef het op', gestaafd door allerlei backchat die bevestigt dat ik moet opgeven, zoals 'ik ben ook nergens goed in', 'ik zal het nooit kunnen', 'het is ook altijd hetzelfde', 'ik ben werkelijk gewoonweg dom', 'het is niet eerlijk', etcetera, alvorens ik ook maar ergens werkelijk aan begonnen ben - alleen omdat ik het beeld dat ik voor mezelf in mijn gedachten had gecreëerd als 'mijn doel' niet kon/kan bereiken en omdat ik hierin niet besefte dat een beeld op zich zowieso niets te maken heeft met de fysieke realiteit die hier is in elk moment van ademhaling, en ik aldus gedoemd ben om te 'falen' in het proberen te verwezenlijken/verwerkelijken van een beeld in en als de fysieke realiteit.
In het proces van zelf-realisatie steekt dit karakter nogal vaak de kop op omdat ik de neiging heb om, in mijn geest, telkens een projectie te maken als een ideaalbeeld van 'wie ik moet/zal zijn in de toekomst' en van welke stappen ik moet ondernemen en hoe ik dat moet doen om te bereiken wat ik geloof dat ik moet bereiken en te zijn/worden wie ik geloof dat ik moet zijn/worden - omdat ik eigenlijk nooit werkelijk heb geleerd om simpelweg te leven en in het moment mezelf uit te drukken in en als zelf-vertrouwen - ik heb altijd 'geleefd' vanuit de geest als toekomstbeelden, waardoor ik uiteraard vaak dingen heb opgegeven en mezelf enorm heb gelimiteerd in mijn expressie door veel dingen niet te doen door te veronderstellen dat ik 'toch zal falen' nog voordat ik eraan begonnen ben, door dus de beelden/backchat in en als mijn geest te vertrouwen.
Ik vergeef mezelf dat ik het "ik geef het op" karakter heb gecreëerd in mezelf door mezelf te proberen te bewegen in de fysieke realiteit vanuit gedachten als beelden als projecties in de toekomst - en door niet te beseffen dat de fysieke realiteit GEEN BEELD IS, maar DE realiteit die HIER is in elk moment van ademhaling, die zich ook niet laat limiteren tot een beeld in de geest
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in de ervaring van opwinding/verwachtingsvolheid/verlangen op basis van een beeld/gedachte in mijn geest waarin ik mezelf iets zie doen en mij inbeeld dat ik erkenning krijg voor wat ik doe/heb gedaan in mijn geest - en niet te beseffen dat dit de oorsprong/bron is van het karakter van "ik geef het op", waarin ik dan naar de negatieve tegenpool beweeg in mezelf, door nooit te hebben beseft dat dit is hoe de geest werkt in en als positieve en negatieve ervaringen die elkaar steeds afwisselen, omdat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in de valse realiteit van beelden in de geest, een realiteit die niet eens echt is en die enkel in functie bestaat van het genereren van energie in mezelf, waarin ik mij in het ene moment positief opgeladen zal voelen door 'positieve' beelden op te roepen in mijn geest en de andere moment voel ik mij negatief, met 'negatieve' beelden/gedachten/backchat die opkomt in mijn geest --- terwijl ik op geen enkel punt heb beseft dat die beeldenrealiteit in en als de geest op geen enkele manier ook maar iets te maken heeft met de fysieke realiteit en ik aldus gedoemd ben om steeds 'op en neer' te gaan in en als energetische ervaringen als ik mezelf toesta mezelf te definieren in en als de geest als beelden/gedachten
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wanneer en als ik mezelf ervaar in het "ik geef het op"-karakter als een negatieve ervaring in mezelf op basis van negatieve gedachten en backchat, dit een teken is dat ik mezelf heb toegestaan te participeren in het creëren van een positieve energetische ervaring in mezelf op basis van positieve gedachten en backchat - als het mij inbeelden en projecteren in de toekomst in en als een 'ideaalbeeld' wat ik wil 'worden/hebben/doen' in en als het verlangen om mij belangrijk/speciaal/meer/beter te voelen -- en dat de sleutel van het stoppen van het "ik geef het op"-karakter dus het stoppen is van het positieve karakter van het verlangen naar erkenning in en als beelden in mijn geest
ik vergeef mezelf dat ik een beeld heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mezelf een taak zie uitvoeren, op basis van het verlangen naar erkenning dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, waarin ik verlang om, aan de hand van wat ik DOE, 'meer'/'beter'/'belangrijker' te zijn dan wie ik ben in dit moment HIER, in en als beoordelingen over wat ik 'heb gedaan' in het beeld in mijn geest - in de plaats van mezelf te aanvaarden als wie ik ben HIER, en te beseffen dat '
God' in de kleine dingen zit, wat betekent dat het stoppen van de geest en het proces van zelf-realisatie net het tegenovergestelde is van het beeld dat ik creëer in mijn geest, omdat de geest telkens een 'groots' tafereel zal schetsen en mij zal ophemelen in en als een 'karakter', terwijl het leven zelf net 'minder' is, het stoppen van alle grootheidswaanzin als de beelden in en als de geest en naar de fysieke realiteit 'terug te keren' als de details/kleine dingen als het moment van
ademhaling, in en als het besef dat het 'kleine', de 'details' net de bron/oorsprong is van het leven, van al wat hier bestaat, omdat alles altijd klein begint --- waarin ik aldus enkel de oorsprong/bron van mezelf als het leven zal ontdekken als en wanneer ik terugwandel in en als nederigheid naar/tot het allerkleinste
zaadje/begin en aldus het bestaan als mezelf 'ontrafel'
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het "ik geef het op"-karakter enkel kan bestaan in mezelf wanneer en als ik mezelf heb toegestaan de positieve energetische ervaring in en als positieve gedachten/backchat te laten opbouwen/cumuleren in mezelf, zonder te beseffen dat elke positieve ervaring altijd een negatieve ervaring met zich meezeult en dat ik vroeg of laat zal vallen in de negatieve ervaringen - waarin het "ik geef het op"- karakter dus bestaat in mezelf om mij duidelijk te maken dat ik mezelf heb toegestaan te participeren in de grootheidswaanzin van de geest en het tijd is om terug te keren naar/tot nederigheid als het fysieke bestaan/lichaam in en als het moment HIER
ik vergeef mezelf dat ik het "ik geef het op"-karakter heb toegestaan te bestaan in mezelf als een zelf-sabotage techniek van het ego van de geest, door mezelf te laten meeslepen in emotionele ervaringen van depressie, zelf-medelijden, frustratie en irritatie als reactie op de gedachte/het beeld dat opkomt in mijn geest van herinneringen waarin ik mezelf ervoer als 'gefaald' zoals een loopwedstrijd waarin mijn vader mij had ingeschreven, waarin ik had opgegeven omdat ik niet verder kon lopen en ik mij teleurgesteld, inferieur en machteloos voelde omdat ik mezelf beoordeelde als 'gefaald' in de ogen van mijn vader, als een herinnering/beeld die dan de backchat in mezelf in gang zet waarin ik tegen mezelf zeg dat
ik 'een mislukkeling ben', 'niets kan', 'niet goed genoeg ben', 'het mij toch nooit zal lukken', 'het altijd hetzelfde is met mij' en 'er iets mis is met mij', waarin ik mezelf letterlijk een depressie in praat als een neerwaartse spiraal van 'negatieve', 'zelf-beoordelende', 'zelf-beschuldigende' gedachten
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als die herinnering waarin ik had opgegeven en mezelf beoordeelde als 'mislukkeling' en 'niet goed genoeg' en reageerde met de emotionele ervaring van inferioriteit, machteloosheid en teleurstelling - in de plaats van te beseffen dat ik mij in die herinnering enkel zo ervoer omdat ik VERLANGDE naar de erkenning van mijn vader, zonder te beseffen dat als ik het positieve punt van 'erkenning' toesta te bestaan in mezelf, ik tegelijkertijd ook het negatieve punt van 'afwijzing'/'mislukking' toesta te bestaan in mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van mezelf in en als die herinnering, die opkomt als mijn 'bevestiging' dat ik 'een mislukkeling ben' als mijn excuus om op te geven wanneer iets mij niet lukt -- door nooit te hebben beseft dat ik die ervaring zelf had gecreëerd door een relatie te vormen met mijn vader waarin ik iets van hem verwachtte, namelijk erkenning en dat dus het 'niet lukken' van iets, altijd gebaseerd is op en afkomstig is van het verlangen om te 'slagen' in iets, om erkenning te krijgen voor mijn daden, als een beeld in mijn geest dat ik wil uitvoeren en verwezenlijken in de fysieke realiteit met het achterliggend motief om er erkenning voor te krijgen --- en dus nooit te hebben beseft dat deze ervaring van 'een mislukkeling' te zijn niet is wie ik werkelijk ben, maar enkel bestaat in de energetische polariteit van het verlangen om te 'slagen' en de angst om te 'falen', in en als de beoordelingen van 'positief'/'geslaagd'/'gelukt'/'goed' en 'negatief'/'mislukt'/'gefaald'/'slecht', hetgeen in wezen allemaal enkel beelden zijn in en als de geest als het ego en niets te maken hebben met de fysieke realiteit
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen om te 'slagen' in wat ik doe, en aldus al wat ik doe eerst in mijn geest in te beelden als mijn 'doel', als een 'ideaalbeeld', gebaseerd op het verlangen naar erkenning, waarin ik steeds mezelf zal vergelijken met andere mensen om een beeld te kunnen vormen van wat 'het beste' is, wat 'beter' zou zijn dan de expressie van andere mensen, om dat dan als een beeld in mijn gedachten te projecteren als 'wat ik moet bereiken om erkenning te krijgen' - en aldus de ervaring van 'falen' te creëren in mezelf, als een ervaring van willen opgeven omdat het mij 'niet zal lukken' om dat beeld in mijn geest te bereiken/verwezenlijken in de fysieke realiteit, als een complete emotionele zenuwinzinking --- in de plaats van in dat moment simpelweg het verlangen om te 'slagen' te stoppen in mezelf en te beseffen dat dat niet is wie ik werkelijk ben, maar een ervaring die ik heb gekopieerd van mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin ik merkte dat ik door middel van het krijgen van erkenning van mijn omgeving kon krijgen wat ik wilde/verlangde
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te participeren in het creëren van beelden in mijn gedachten als 'ideaalbeelden' van hoe ik wil dat mijn expressie eruit ziet, op basis van de vergelijking met de expressie van andere mensen, als hoe mijn omgeving mij vroeger vergeleek met andere mensen en mij aldus liet weten dat ik 'beter'/'meer' moest zijn dan wie ik was, dat ik mezelf moest bewijzen door vanalles te 'doen'/behalen/bereiken --- in de plaats van te beseffen dat dit niet is wie ik werkelijk ben, maar enkel hoe ik mezelf heb laten programmeren door mijn omgeving tijdens mijn kindertijd, waarin ik op zoek ging naar een 'beloning' als een positief gevoel in mezelf, in en als het wegvluchten/vermijden van straf/angst ---hetgeen ik dus bereikte door mijn expressie te vormen naargelang het 'erkenning' krijgen van mijn omgeving, en dus moeite te gaan doen om 'goed te zijn' in al wat ik doe, in vergelijking met andere mensen, om aldus te bewijzen aan mijn omgeving dat ik 'goed genoeg' ben en ik de erkenning zou krijgen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn expressie door mezelf uit te drukken vanuit een beeld in mijn geest als een 'ideaalbeeld' als wat ik denk dat ik moet zijn/bereiken/behalen/doen/hebben - en mij dan gefrustreerd te voelen wanneer ik dat beeld niet uitgevoerd krijg in en als de fysieke realiteit -- in de plaats van te kijken naar de oorsprong van dit verlangen/construct in mezelf, en te beseffen dat de basis van dit construct een angst is van mijn omgeving, in en als een herinnering uit mijn kindertijd waarin ik mij angstig voelde wanneer mijn omgeving mij had beoordeeld op mijn expressie die zij toevallig 'niet goed' vonden naargelang hun verlangens en ik dus de
overlevingstechniek ontwikkelde in mezelf om steeds rekening te houden met wat mijn omgeving van mij wil/verlangd, wat zij goed vinden, en mijn expressie daaraan aan te passen, om steeds hun erkenning te krijgen, zodat ik mij veilig kon voelen in mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat mijn expressie altijd al heel 'frustrerend' geweest is voor mezelf omdat ik mezelf altijd wil uitdrukken vanuit de geest als 'ideaalbeelden' in mijn gedachten, in en als het verlangen naar erkenning als de angst van afwijzing/afkeuring/beoordeling, op basis van een herinnering - in de plaats van mezelf uit te drukken als wie ik ben
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als die herinnering waarin ik mij aangevallen en beoordeeld voelde in en als de emotionele ervaring van angst, wanneer mijn omgeving mij beoordeelde op mijn expressie - in de plaats van te beseffen dat ik mij op dat moment enkel angstig voelde omdat ik mezelf al had toegestaan een relatie te creëren met die specifieke mensen in mijn omgeving, waarin ik verlangde naar hun aandacht en ondersteuning, en aldus mezelf al in een inferieure positie had geplaatst tegenover hen - en dat die reactie van angst een ego-beschermingsreactie was waarin ik eigenlijk
angst had om te verliezen wat ik van hen wilde/verwachtte/velangde, namelijk aandacht, liefde en ondersteuning
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het gevoel dat ik iets 'moet' doen/bereiken/behalen/worden/zijn als een beeld in mijn gedachten, waarin ik mij gefrustreerd en geirriteerd voel in mezelf als en wanneer ik dat beeld niet kan bereiken/behalen, gebaseerd is op en afkomstig is uit ANGST - als een emotionele reactie die gebaseerd is op herinneringen uit mijn kindertijd waarin ik reageerde met angst op de beoordelingen/expressie/woorden van mijn omgeving tegenover mij --- en dus niet is wie ik werkelijk ben, omdat angst een ego-beschermings en overlevings mechanisme is, en ik ben geen ego, ik ben het leven zelf, als de statement die ik maak van mezelf
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het gevoel in mezelf dat ik constant bekeken en beoordeeld wordt, afkomstig is uit een herinnering van mijn kindertijd waarin ik gereageerd heb op angst op de beoordelingen van mijn omgeving, door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en voor mijn innerlijke ervaringen, omdat ik mezelf had toegestaan een relatie te creëren met de mensen in mijn omgeving en daarin/daarom mezelf heb laten beinvloeden door hun expressie - in de plaats van te beseffen dat beoordelingen ALTIJD afkomstig zijn vanuit angst, en dat de mensen in mijn omgeving mij beoordeelden toen ik een kind was, vanuit ANGST, waarin ik hen een deel van zichzelf liet zien waar ze angst van hadden, waarin ze mij dan gingen beoordelen en aanvallen in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en zelf-eerlijk te zijn en te beseffen dat wat ze zien in mij zichzelf is, één en gelijk
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het leven als wie ik werkelijk ben als zelf-expressie, absolute simpliciteit is in elk moment van ademhaling, en totaal geen enkel moeite vergt, ik moet niet nadenken of beelden creëren in mijn geest bij mijn fysieke beweging/daden, ik moet geen moeite doen, mij gefrustreerd voelen, proberen, trachten, pogen, bereiken, behalen en forceren - fysieke expressie als wie ik ben in het moment is moeiteloos -- elke moeite is ik die mezelf toesta in de geest te bestaan, iemand/iets willen zijn dat ik niet ben uit ANGST
Zelf-correctieve Statements volgen in Dag 108
