Things are not Alright

So the point that's been becoming abundantly clear is that, I am so extremely self-dishonest that I truly do not 'deserve' to be a part of existence. That if I don't in every moment 'force' myself into self-honesty, I WILL find ways to 'fuck around', and avoid the point of self-honesty at all cost.

Like, my 'default' mode is 'rampant self-dishonesty'. And so it takes RADICAL discipline and effort to change that. There's just no other way. It's really like 'give me a hand and I'll take an arm' sort of situation here. Like, give me ANY leeway, ANY small little opening or opportunity to sabotage, and hide, and avoid and twist and deceive, and I will. I simply 'cannot be trusted' lol.

And so there's just a constant tendency to sort of go into 'love and light'. To give sort of a 'positive spin' on things and hang out more in the 'positive' and 'lightheartedness'. Where, 'oh, things are not so bad', and 'oh, I am actually quite an innocent being', and 'oh it's all just the mind. It's not really my fault'. It's kind of like looking for a 'pat on the back'.

Like, Ok I went through all that bad stuff and I felt bad about myself. Let's not do that again. So the 'programming' there is like having that constant 'see-sawing' and 'back-and-forth' of 'oh I'm bad', 'oh no I'm good', 'oh no I'm bad', 'oh no I'm actually good'. Rather than just staying in the 'bad' so to speak. Cause the 'bad' is sort of just pointing out your 'mistakes' or your 'flaws' basically. The stuff you KNOW you 'did wrong'. The things about you that you know you need to change and just aren't 'alright'.

But it's just this constant 'movement' or 'tendency' towards the sort of 'comforting' and 'approval' and 'reassurance'. For someone or something to just tell you that "oh it's all alright actually. Don't worry about it". When, actually, you know what. Yeah, you should be 'worrying' about it. As in you should be actively trying to change it. And so, in a sense, you should feel 'uncomfortable' about it, as a 'reminder' that 'things are not alright' and that there is an 'urgency' to change yourself.

But the 'programming' is basically to believe that the 'good', the 'positive', the 'lightheartedness', is the 'normal'. The 'default'. That's how I 'should experience myself', at the end of the day. And that the 'bad', is always only for a moment. That's why it's often so 'unfathomable' when things happen that sort of completely take away all chance of going back to that 'positive normal'. Like a relationship break-up, or losing your job, getting some terminal illness, losing something/someone valuable in your life, things like that. When really, those kind of events are only showing you that your 'positive normal' is a LIE. And that the ACTUAL 'default' is the 'negative'.

Dag 710: Geen zelf-verandering zonder Toewijding en Discipline

 Ter verderzetting van Dag 709: Het Belang van het neerschrijven van je proces van zelf-verandering, ga ik in deze blog verder in op de toepassing en applicatie van het veranderen van jezelf op praktisch, realistisch en fysiek vlak. In de voorgaande blogs heb ik een aantal momenten gedeeld waarin ik mijn proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie overgebracht heb naar de echte werkelijke momenten in mijn dagelijkse leven en waarin de echte verandering plaatsvond.

Deze praktische verandering die plaatsvindt in je dagelijkse fysieke werkelijkheid is iets dat tijd zal vergen om in jezelf en in je dagelijkse gaan en laten te implementeren en integreren. Vanaf het moment dat je je schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctieve stappen hebt toegepast, als de stappen die plaatsvinden in het schrijven en stappen die als doel hebben om als 'voorbereiding' te dienen voor het echte werk, dan is het een kwestie van het oefenen en herhalingsgewijs toepassen van de eigenlijke correcties en inzichten die je in je schrijven hebt geformuleerd.

Het is dus ten eerste belangrijk om niet te veronderstellen dat wanneer je bepaalde inzichten hebt opgedaan tijdens het schrijf-proces en wanneer je een emotionele ervaring hebt kunnen stabiliseren door middel van zelf-vergeving of wanneer je een plan hebt geformuleerd en neergeschreven voor hoe je ziet dat je een patroon in je geest kan veranderen in je zelf-correctieve stellingen, dat die verandering dan ook vanzelf automatisch zal plaatsvinden.

Jij bent degene die actief je inzichten en realisaties en je actieplan zal moeten toepassen om ware verandering te initiëren in je dagelijkse bestaan, dus je proces van ware zelf-verandering hangt absoluut en compleet af van jouw toewijding aan het navolgen van je plannen en jouw bereidheid om te 'doen wat je zegt' in termen van het bewijzen dat wat je neergeschreven hebt geen 'lege woorden' waren.

En ten tweede is het belangrijk dat eens je aan je praktische verandering begint, dat je beseft dat dit een proces zal zijn waarin je gewaarzijn en discipline moet oefenen om:

1. Te identificeren en te zien wanneer het is dat je in het patroon in kwestie stapt terwijl doorheen je dag
2. Wanneer je dan jezelf erop 'betrapt' dat je in het patroon zit of wanneer je dan het patroon ziet opkomen in je geest, de stap te zetten om jezelf ervan te weerhouden in het patroon te stappen en eerder te ademen en de correctieve stappen die je uitgeschreven hebt voor jezelf toe te passen

Sinds ik het patroon in mezelf geïdentificeerd heb van het compulsief analyseren van mijn gedrag door het oogpunt van 'hoe andere mensen mij zien' en de voorbereidende stappen heb toegepast, heb ik tijdens de voorbije dagen in een aantal momenten mezelf erop kunnen betrappen dat ik in het patroon heb gestapt of ging stappen. Wat ik dus gemerkt heb, is het gewaarzijn van wanneer dat patroon opkomt in mijn geest en wanneer ik er in zit niet zo vanzelfsprekend is en dat het tijd en oefening vergt om een absolute stabiliteit te kunnen creëren in mezelf in relatie tot het patroon. Daarom schrijf ik vaak ook over één specifiek patroon gedurende verschillende opeenvolgende blogs, om verslag te kunnen doen over het proces dat eigenlijk nodig is om een welbepaalde stabiliteit en dus meetbare zelf-verandering te bewerkstelligen in relatie tot het patroon in kwestie.

Dag 264: Leerkrachten - Profeten van Het Systeem?

Dit is een verderzetting van "Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?" -- waarin ik een 'persoonlijkheids-eigenschap' in mezelf heb bekeken, van hoe ik mezelf heb gedefinieerd in en als een angst van mensen en de gedachte en ervaring dat wanneer mensen een negatief geladen mening/beoordeling hebben over mijn expressie, dat ze mij dan 'aanvallen' -- en hoe ik daarin een 'gedrag' en 'persoonlijkheid' heb ontwikkeld van 'verlegenheid'en 'onzelfzekerheid', van mezelf isoleren en mijn expressie onderdrukken in 'sociale situaties' en mijn macht weggeven aan 'andere mensen' --- opgebouwd op een ervaring tijdens mijn kindertijd in relatie met mijn primaire omgeving, waarin ik mij 'aangevallen' voelde op mijn expressie en de indruk kreeg dat ik niet werd aanvaard door mijn omgeving en dat ik mezelf moest veranderen in mijn gedrag, uitdrukking en uiterlijk om 'goed genoeg' te zijn om hier te bestaan.

Bepaalde personen in mijn primaire omgeving die een grote invloed hadden op mij in de ontwikkeling van mijn persoonlijkheid/identiteit in deze wereld, waren leerkracht - en mijn ervaring is dat ze die 'rechtlijnigheid', 'normering', 'uniformiteit' en 'controle' van het schoolsysteem en hun positie/functie in en als het schoolsysteem, ook toepasten in hun gezinsleven -- en dus hun kinderen/kleinkinderen probeerden te vormen/disciplineren tot 'robots'/'systemen' die voldoen aan een bepaalde 'norm' en 'standaard', zoals hoe kinderen massaal door het schoolsysteem gevormd en gedisciplineerd worden om in een bepaald 'model' te passen - en waarin er in de klas en op de speelplaats wordt uitgemaakt wie 'de beste' is en wie 'de mindere'/'de verliezer' is in termen van hoe goed men zich kan passen en  schikken in dat 'model' dat algemeen aanvaard wordt door 'de samenleving'/'het systeem' als 'normaal' en 'goed' en 'het beste' en dat vooropgesteld wordt door het schoolsysteem --- in en als, en aan de hand van het kunnen naleven van en leven volgens al de verschillende GELOOF-SYSTEMEN die er bestaan of zouden kunnen bestaan in verband met wat 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' is.

Leerkrachten zijn dan, naar mijn ervaring, mensen die trachten die 'norm' te bepalen en definieren en dan opdringen aan kinderen en dus 'de samenleving', in en als het geloof dat zij absoluut weten wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' is, want, zij zijn LEERKRACHT, en staan daarin in een positie, hen toegewezen en toegestaan door de samenleving, om de kinderen van de wereld, en dus de toekomstige volwassenen, vorm te geven. Ik bedoel, dit is een enorme verantwoordelijkheid - maar spijtig genoeg werd/wordt dit in de menselijke geest en de geest van leerkrachten in deze wereld vertaald naar een ego-ervaring van superioriteit en macht/controle, en wordt die verantwoordelijkheid niet werkelijk praktisch toegepast naar de kinderen toe.

Ik zie mezelf en de ervaring van mezelf in mijn leven, in en als mijn specifieke 'persoonlijkheid' die ik heb ontwikkeld in mijn leven, voor een groot deel bepaald door de relatie met de leerkracht in mijn primaire omgeving die ik had toegestaan te bestaan in mezelf, dan ook als een levende/gemanifesteerde consequentie van hoe de 'leerkrachten' in deze wereld, en hoe zij zichzelf hebben gedefinieerd in relatie tot kinderen, niet het beste zijn voor allen en niet werkelijk beseffen wat de impact van hun woorden en daden is op de kinderen die ze opvoeden.

Wat de leerkracht tracht te doen, is 'uniformiteit' creëeren, en daarin met andere woorden de 'natuurlijke' expressie van het individu/kind te onderdrukken en limiteren zodat het in een bepaalde 'norm'/'vorm' zal passen --- om op die manier hun eigen geloof in deze 'norm' en het geloof dat er werkelijk een 'norm' bestaat in en als de realiteit, te bevestigen voor zichzelf --- hetgeen betekent dat ze enorm veel angst hebben van al wat 'anders' is, en dus ook niet goed omkunnen met kinderen die zich niet zo makkelijk laten vormen/plooien/transformeren naar/tot die 'norm'/'vorm' -- en er dan ook, aan de hand van allerlei disciplinaire maatregelen, alles aan zullen doen om die kinderen te dwingen om zichzelf 'over te geven' en aan te passen aan wat het systeem als de leerkracht van hen verwacht.

De leerkracht drukt zich dus uit tegenover kinderen vanuit een persoonlijke ANGST van het 'onbekende', angst van wat ze niet kunnen definieren, angst van het LEVEN, angst van al wat natuurlijk en 'vrij' is --- en omwille van die ANGST, zal de leerkracht REAGEREN met onderdrukking en controle en machtsmisbruik, om zichzelf van die angst te kunnen beschermen - door bijvoorbeeld ervoor te zorgen dat alle kinderen zichzelf aanpassen en veranderen aan de 'norm', als het 'beeld' waar de leerkracht in GELOOFT, het zogezegde 'ideaalbeeld' van 'de mens' in en als 'het systeem' - waarin de leerkracht zich als het ware een 'gezant van God' voelt, een 'mediator', een 'tussenpersoon' die instaat voor het 'systematiseren' van de expressie van de mens om te passen in de 'structuur' van 'het systeem' dat hier bestaat --- ze zijn 'profeten van het systeem' als het ware en ze GELOVEN in 'het systeem' --- zonder echter spijtig genoeg zelf werkelijk inzicht te hebben in wat 'het systeem' precies is en hoe het eigenlijk werkt, waarin ze bijvoorbeeld niet beseffen dat 'het systeem' geen 'God-gegeven' is en dat het niet 'Heilig' is, het is iets dat gemaakt is door de mens, gebaseerd op individualistische, egoïstische menselijke verlangens -- terwijl de leerkracht dan bijvoorbeeld 'het systeem' en de werking van het systeem zal aanleren aan kinderen, in 'vakken' zoals 'aarderijkskunde', 'biologie', 'geschiedenis' en 'taal', alsof het een soort van 'vaste structuur' is die door God geschapen is, en leert kinderen dan impliciet om zichzelf te ervaren als 'inferieur' tegenover 'het systeem' en om dus nooit verantwoordelijkheid te nemen voor dit, in wezen 'mens-geschapen', systeem.

De leerkracht heeft 'het systeem' en het bestaan en leven van de mens hier op aarde in en als de menselijke samenleving, 'geintellectualiseerd' - hetgeen wil zeggen dat de leerkracht de 'vormen'/'contouren' en dus 'het beeld' van de 'menselijke samenleving', in een 'structuur' van kennis en informatie giet, overgenomen van specifieke boeken, geschreven door specifieke mensen die door andere specifieke mensen aangeduid zijn als 'de waarheid', en die structuur van kennis en informatie dan opdwingt aan de kinderen in de samenleving en verkoopt alsof het 'de waarheid' is, als 'hoe het leven op aarde nu eenmaal is', en dan verwachten en willen dat kinderen in die 'waarheid' als kennis en informatie GELOVEN en vertrouwen --- hetgeen op zich compleet achterwaards is, omdat 'het leven op aarde' in wezen dynamisch is en constant in verandering is - landen, overheden, instituties, wetenschappelijke bevindingen, culturen, taal, etc... veranderen continu --- waardoor er in wezen niet echt een 'vastgelegde structuur' is in en als 'de realiteit' als hoe die wordt aangeleerd in al de vakken op school.

Het probleem met onderwijs is dat het gebaseerd is op een gepolariseerde machts-relatie, waarin de leerkracht zichzelf, als de belichaming van 'het systeem', boven en superieur aan de kinderen plaatst, in en als 'kennis en informatie' over 'hoe het systeem werkt' en 'wat het systeem is' dat geprogrammeerd wordt in de kinderen - en daarin kinderen vormt tot slaven van het systeem die niet in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor het leven op aarde omdat ze niet inzien of beseffen dat zij zelf het leven op aarde zijn en uitmaken en beslissen in en als hoe zij leven en wie zij zijn als een levend wezen hier op aarde, en dat 'het systeem' op zich zelfs niet eens bestaat --- omdat 'het systeem' altijd maar een concept/geloof geweest is in en als kennis en informatie dat, door en via leerkrachten als mediators, boven het leven geplaatst is in en als de menselijke geest van de kinderen. En dat het enige 'systeem' dat eigenlijk echt 'bestaat' of heeft plaatsgevonden, is de menselijke geest als kennis en informatie, waarin mensen zichzelf hebben afgescheiden van het leven op aarde als het leven in zichzelf, door te GELOVEN dat er iets 'meer'/'groter' is dan zichzelf - dat de 'structuren'/'instituties' als 'overheid', 'school', 'land', 'unie', 'familie', 'cultuur', 'religie',etc... als al die woordjes die we geleerd hebben op school, 'echt' bestaan als bepaalde 'systemen' waar we in zitten --- zonder ooit in te zien dat de 'structuur' en 'het systeem' in wezen het woord zelf was/is en ons GELOOF in dat woord, en hoe we onszelf door het schoolsysteem hebben laten programmeren in en als afscheiding van en inferioriteit tegenover die woorden, en dus een inferioriteit tegenover de realiteit waarin we GELOVEN dat we ons bevinden omwille van hoe we die realiteit hebben gedefinieerd via de woorden die we denken en spreken, als dus de 'structuur' die we gegeven hebben aan de realiteit die we zien met onze ogen.

Het gevaar en probleem dat bestaat in hoe kinderen geprogrammeerd/opgevoed worden door leerkrachten, één dat ik zelf ontdekt heb in mezelf --- is de afwezigheid van een besef van zelf-verantwoordelijkheid, van betrokkenheid in en als het leven op aarde en een besef dat ik HIER besta ALS het leven op aarde, en dat het leven op aarde bijgevolg mijn creatie en verantwoordelijkheid is. Ik ben opgevoed als een perfecte 'robot', iemand die goed kan volgen, en na-apen, kopiëren, imiteren en ja-knikken, als al die eigenschappen die het schoolsysteem zo waardevol en belangrijk vindt - en voor mij heeft mijn ervaring van 'eigen-waarde' altijd bestaan in en als het krijgen van 'erkenning' voor mijn 'kunde' in het volgen van de regels en het na-apen en kopieren van de expressies die door 'het systeem' in en als de media wordt beoordeeld als 'superieur' en 'het beste' --- omdat dat mijn ervaring van 'beloning' was in mijn relatie met de leerkracht in mijn primaire omgeving/familie.

Het probleem in dit verlangen naar erkenning voor mijn 'kunde' is het feit dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn expressie in woorde en daad, compleet in de handen leg van 'andere mensen' door te denken dat 'zolang ik erkenning krijg, ben ik goed bezig' --- omdat ik heb geleerd om 'de samenleving' en dus 'de mensen om mij heen' altijd boven mezelf te plaatsen als 'het systeem' en mezelf te aanvaarden als 'inferieur' - waarin ik dus nooit heb ingezien dat 'het systeem' niet echt bestaat en dat 'andere mensen' gewoon levende wezens zijn, één en gelijk met mezelf - en dat ik, één en gelijk met hen, verantwoordelijk ben voor het leven op aarde. ik heb geleerd om mijn macht weg te geven en om dus absoluut geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn expressie hier in deze realiteit door 'kennis en informatie' in verband met wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' als 'het systeem' boven mezelf te plaatsen - en daarin dus 'de realiteit' te hebben aanvaard als 'hoe het nu eenmaal is' als een schijnbaar rigide vaste structuur, en dus nooit die geloofsystemen van goed/slecht, juist/fout, positief/negatief te hebben bevraagd en getoetst aan hun praktische werkbaarheid en toepasbaarheid in en als de fysieke realiteit waarin ik mij bevind.

Het schoolsysteem, en leerkrachten, nemen dus het natuurlijke 'zelf-vertrouwen' van het kind/wezen weg, als de 'vaardigheid' om zichzelf te ontwikkelen en te ontplooien tot een verantwoordelijk wezen hier op aarde - en verplaatsen het met het geloof dat het kind als wezen op zich inferieur en minderwaardig is en tot niets in staat is, en dus moet 'geleid' en 'gevormd' worden door het schoolsysteem ---- en dat het in wezen absoluut niet in staat is om op welke manier dan ook echt verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf, Omwille van hoe het schoolsysteem gevormd en gedefinieerd is in en als een machts-relatie/verhouding tussen 'leerkracht'/'systeem' en 'kinderen', en dus niet staat/bestaat als een mechanisme van ondersteuning in en als eenheid en gelijkheid. En dus creëert het apathische, doelloze, zelfonzekere, karakterloze kinderen die constant op zoek zijn naar een hand om vast te houden en een 'leider' om te volgen en erkenning van te krijgen - hetgeen absoluut niet het beste is voor het leven op aarde.


Wordt vervolgd in Dag 265

Dag 241: Wat is Discipline?

Dit is een vervolg op "Dag 239: Wat is Onvrijwillige Aandacht en hoe werkt de Geest van een Slaaf?"
en "Dag 240: Systeem-discipline versus Zelf-discipline"


In deze blog kijk ik naar de vraag 'Wat is Zelf-Discipline/Discipline?', 'Wie ben ik in en als Zelf-Discipline/Discipline?' en 'Hoe kan ik Discipline leven in en als wat het beste is voor Al het leven?'



ik besef en realiseer mij dat 'discipline' en 'zelf-discipline' als een tegenpool van 'luiheid', geen echte discipline is - omdat het een beoordeling is over 'hoe ik eruit zie', dat in het teken staat van 'sociale overleving' -- en dus niet het beste is voor allen als het leven op aarde

ik besef en realiseer mij dat ik opgevoed ben om 'discipline' te leven als een leugen - als een 'beeld' dat bijdraagt tot mijn 'imago' en 'sociale reputatie' en dus persoonlijke overleving in 'het systeem'/'de samenleving' -- en dat ik dus nooit inzicht gehad heb in wat 'discipline' werkelijk is of zou moeten zijn, omdat ik nooit heb ingezien of beseft wie ik werkelijk ben als HIER, als eenheid en gelijkheid

ik besef en realiseer de noodzaak om 'discipline' te onderzoeken en te herdefinieren - om er zeker van te zijn dat de 'discipline' die ik leef in deze realiteit, bijdraagt tot het creëren van een wereld die het beste is voor al het leven dat HIER is

Ik besef en realiseer mij dat de ervaring en expressie van 'luiheid' een consequentie is van de ervaring en expressie van 'discipline' die enkel persoonlijk belang en verlangens dient en in tegenstrijdigheid bestaat met het algemeen belang, en dus een wereld creëert vol misbruik, uitbuiting en lijden --- en dat het dus vanzelfsprekend is dat kinderen 'luiheid' ervaren, als een uitdrukking van onbegrip en onmacht ten aanschouw van deze realiteit die op geen enkele manier steek houdt, en die duidelijk laat zien dat hun leven geen werkelijk 'doel' heeft

Ik besef dat 'discipline' die het resultaat is van 'angst' van 'autoriteit' - enkel weerstand zal creëren in de vorm van 'luiheid' --- omdat er geen inherent inzicht aanwezig is in 'waarom' die 'discipline' nodig is, wat 'discipline' is, welk 'doel' die 'discipline' dient en 'waarom' het dat 'doel' dient, en 'wie/waarom/hoe ik ben' in en als die 'discipline'

ik stel mezelf tot doel om 'discipline' te leven als een toewijding van mezelf aan het enige 'doel' dat echt en waardevol kan zijn - als het creëren van een realiteit/wereld die het beste is voor elke levensvorm in eenheid en gelijkheid met mezelf --- omdat ik besef dat 'luiheid' enkel kan bestaan wanneer 'discipline' gedefinieerd wordt in en als het bereiken en nastreven van een 'doel' als hoe het gedefinieerd is in en door de samenleving, en dus ter ondersteuning bestaat van de wereld/samenleving/systeem als hoe het op dit moment bestaat, als een 'doel' dat dus in wezen eigenlijk 'doelloos' is

ik stel mezelf tot doel om 'discipline' te leven als het in elk moment vragen stellen bij de 'systeem-discipline' die ik heb aanvaard in mezelf, als de patronen die ik mezelf heb toegestaan blindelings uit te leven op basis van en omwille van angst van autoriteit --- hierin stel ik mezelf tot doel om te staan/bestaan als zelf-autoriteit en dus 'discipline' te leven als het in elk moment trouw zijn aan mezelf, eerlijk zijn met mezelf en toegewijd zijn aan mezelf als eenheid en gelijkheid, in en als het wandelen van het proces van absolute zelf verwezenlijking in en als het creëren van een realiteit die het beste is voor al het leven als mezelf --- en daarin dus 'discipline' te leven als een levende statement van 'wie ik ben' als HIER --- omdat ik besef dat de 'systeem-discipline' als de voorgeprogrammeerde definitie van 'discipline' die ik heb aanvaard in mezelf, van mij een 'discipel' maakt van het systeem van misbruik en eigenbelang en consequenties creëert

ik stel mezelf aldus tot doel om op te staan en te staan/bestaan als een 'discipel' van het leven en gedisciplineerd te zijn in het creëren van een systeem dat het algemeen belang van het leven op aarde dient

ik stel mezelf tot doel om aan te tonen aan ouders en leerkrachten dat 'discipline' aanleren door middel van angst in kinderen enkel zal leiden tot consequenties op persoonlijk en collectief/globaal/algemeen vlak - en dat 'discipline' in wezen een 'natuurlijke' en 'vanzelfsprekende' eigenschap/uitdrukking is in/van het kind wanneer het kind zijn plaats, functie en doel realiseert als een levend wezen op aarde, in relatie tot het bijdragen aan het leven op aarde en het functioneren in een systeem dat zorg draagt voor het leven op aarde --- en dat discipline die aangeleerd wordt aan kinderen door middel van 'straffen' en bedreiging en dus ANGST, enkel 'noodzakelijk' geacht wordt omdat het systeem waarin de kinderen geboren worden NIET een systeem is dat zorg draagt voor het leven, waardoor kinderen geconfronteerd worden met de 'doelloosheid' en 'nutteloosheid' van hun leven hier op aarde

ik stel mezelf tot doel om aan te tonen dat het in wezen zelfs een criminele daad is om kinderen te dwingen, via 'discipline' en 'disciplinering', om het leven op aarde zoals het op dit moment gestuurd wordt door de mens te aanvaarden zoals het is en om erin 'mee te draaien' in en als 'persoonlijke overleving' -- omdat dit de oorsprong is van het misbruik dat toegestaan wordt in het huidige systeem

Dag 240: Systeem-discipline versus Zelf-discipline

Dit is een vervolg op "Dag 239: Wat is Onvrijwillige Aandacht en hoe werkt de Geest van een Slaaf?" - waarin ik het 'probleem' besproken had van 'systeem-discipline', het gedisciplineerd zijn om regeltjes te volgen zonder vragen te stellen en gehoorzaam te zijn --- en de 'oplossing' van 'zelf-discipline'.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te associeren met de gedachte dat ik iets 'moet' doen voor iemand anders zonder zelf inzicht te hebben in waarom ik het 'moet' doen - en dus mijn leven weg/op te geven om een slaaf te zijn voor andere mensen in en als 'het systeem'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te associeren met 'successvol zijn in het systeem' en 'erkenning krijgen van mensen voor mijn success'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te definieren in en als een polariteit met 'luiheid'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te associeren met een verlangen - door 'luiheid' te associeren met een angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te beoordelen als 'goed'/'positief' en 'luiheid' te definieren als 'slecht'/'negatief'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het woord 'luiheid' te definieren als 'slecht'/'negatief' --- als een beoordeling die ik heb gekopieerd van mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mij af te vragen wat 'luiheid' is en waar 'luiheid' vandaan komt, door het zomaar blindelings te definieren als 'slecht'/'negatief' -- en dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor het bestaan van 'luiheid' in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring/expressie van 'luiheid' een gevolg is van het weggeven van mijn macht door mezelf te hebben laten programmeren in en als de ervaring van ANGST tegenover 'de wereld' en 'mijn omgeving', en 'mensen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'luiheid' een expressie is van 'opgeven' door geen 'doel' te zien in/van het leven - en een gevolg is van de ervaring van 'machteloosheid' in mezelf tegenover 'de wereld' --- door niet te 'begrijpen' wie ik ben in en als dit bestaan en waarom de wereld bestaat zoals ze op dit moment bestaat

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'luiheid' een gevolg is van het opgroeien in een 'zorgende' omgeving, als een 'socialistisch systeem', 'de zorgstaat' - en tegelijkertijd mijn verantwoordelijkheid in en als het systeem niet in te zien door mezelf te hebben aanvaard als een 'slaaf'/product van het systeem, en daardoor niet in te zien of te begrijpen 'waarom' ik besta -- waarom ik 'moet' werken en mijn leven moet geven voor een systeem in een wereld die niet 'zorgt' voor elk levend wezen op aarde, die armoede en hongersnood en lijden toestaat te bestaan op grote schaal terwijl er 'gezorgd' wordt voor een 'elite' aantal wezens in een 'elite-staat'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'luiheid' te definieren/beoordelen als 'ondankbaarheid' tegenover het systeem dat voor mij 'zorgt' - in de plaats van in te zien hoe die 'luiheid' in wezen een uitdrukking is van het niet begrijpen waarom er voor mij gezorgd wordt door 'het systeem' - terwijl miljoenen andere wezens in situaties van armoede, hongersnood en misbruik achtergelaten worden --- en dus niet begrijpen waarom ik moet werken in en voor een systeem dat niet voor allen onvoorwaardelijk zorgt en dus het misbruik en het lijden in de rest van de wereld rechtvaardigt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe een 'socialistisch systeem', een 'zorgstaat', die pretendeert het beste voor te hebben met zijn inwoners/burgers - in wezen hypocriet is wanneer en als het dat socialistische principe weigert toe te passen voor elk levend wezen in de wereld --- en dat kinderen in die 'socialistische' staat dus onmogelijk opgevoed kunnen worden om dit 'socialistische' principe te leven en toe te passen omdat ze zien hoe die 'socialistische staat' de kinderen in de rest van de wereld laat lijden en sterven op massale schaal zonder op een echte manier zichzelf in te zetten om de wereld te veranderen zodat er voor elk kind onvoorwaardelijk gezorgd wordt, waardoor expressies zoals 'luiheid' ontstaan in die kinderen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'luiheid' enkel bestaat omdat ik mezelf heb toegestaan 'discipline' te definieren in en als het 'vechten/werken om te overleven', als een expressie van het ego die 'getriggerd' wordt door ANGST - zonder enig inzicht in wie ik ben in en als het leven op aarde en waarom ik 'moet' overleven of waar die angst vandaan komt

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat zowel 'discipline' in en als 'overleving' als 'luiheid' expressies zijn van een gebrek aan zelf-verantwoordelijkheid --- waarin 'luiheid' een consequentie is van die 'overlevings-discipline', als een 'verlamd zijn van angst' --- in de plaats van 'discipline' te leven in eenheid en gelijkheid met wie ik werkelijk ben als het leven zelf, als het in elk moment eerlijk zijn met mezelf en verantwoordelijkheid nemen voor mezelf als het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd 'discipline' te leven als een levende statement van wie ik ben - door mezelf te hebben toegestaan 'discipline' te definieren in en als een energetische polariteit als een 'persoonlijkheids-eigenschap' die gebaseerd is op een voorgeprogrammeerde overlevings-angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat 'discipline' altijd 'luiheid' zal produceren als consequentie wanneer en als die 'discipline' niet geleefd wordt in en als wat het beste is voor allen


Wordt Vervolgd in Dag 241