Dag 724: Het aspect van zelf-verantwoordelijkheid in de ervaring van inferioriteit

In deze blog zet ik verder op Dag 723: Hoe Verander je het gedachten- en reactiepatroon van Competitie en vergelijking? waarin ik heb aangetoont en uiteengezet hoe het is dat bepaalde grote patronen in jezelf, zoals bijvoorbeeld het gedachten- en reactiepatroon van competitie en vergelijking, enkel veranderd kunnen worden als en wanneer je dat patroon uiteenrafelt en het geduld toepast en oefent om te beginnen met het onderzoeken en veranderen van de details en de genuanceerde manier waarop het patroon bestaat.

Het interessante aan het bewandelen van je proces en specifiek het doorwandelen van het proces van onderzoeken hoe een bepaald patroon in elkaar zit, is dat je door middel van schrijven maar ook door middel van gesprekken met anderen, deuren opent in jezelf waardoor je dingen begint te ontdekken in jezelf waar je je eerder niet van bewust was.

Je kan bijvoorbeeld lange tijd geloven dat een patroon op een bepaalde manier in elkaar zit en dus spits je je proces van zelf-verandering toe op dat begrip, maar dan plots door je ervaringen neer te schrijven of erover te spreken of zelf-vergeving toe te passen, kom je tot een nieuw inzicht en begrip en plots zie je met zoveel meer helderheid dat dit het 'puzzelstuk' is dat je steeds had moeten begrijpen en inzien om tot een punt van bevrijding en loslaten en verandering te komen met betrekking tot het patroon dat je aan het doorwandelen bent.

Ik geloofde bijvoorbeeld op een bepaald punt, wanneer ik onderzocht hoe het competitie en vergelijking patroon in mezelf in elkaar zit, dat het simpelweg iets is dat ik gekopieerd heb van mijn ouders en dat ik in en als dat patroon als het ware de 'zonden van de vaders' aan het uitleven ben - totdat ik op een welbepaald moment terwijl ik het punt uiteenzette met iemand anders, mij herinnerde dat ik voor een groot deel van mijn leven mij superieur voelde tegenover de mensen in mijn omgeving.

Ik zag met andere woorden dat het niet zozeer bij mijn ouders lag en dat ik niet zomaar het slachtoffer ben in de situatie, in termen van dat ik zomaar 'hun' patronen aan het uitleven ben, maar dat ik de ervaringen van inferioriteit, zelf-twijfel en onzekerheid als zijnde ervaringen die afkomstig zijn van het competitie patroon, zelf heb gecreëerd door mezelf compleet te definieren in en als de ervaring van superioriteit doorheen mijn leven.

Toen ik klein was kreeg ik vaak erkenning voor mijn 'superioriteit' bijvoorbeeld in school, in hoe ik kan schrijven en lezen en hoe ik mijn taken uitvoer enzovoort. Ik werd gezien als 'beter' dan bijvoorbeeld mijn broer of sommige andere kinderen, en dus ervoer ik mij er ook naar. Ik was er dan ook van overtuigd dat ik inderdaad beter ben en ik voelde mij ook superieur tegenover anderen. Dit werd dan een patroon doorheen mijn leven van mezelf vergelijken met anderen en steeds manieren vinden om mezelf ervan te overtuigen dat ik op bepaalde vlakken superieur ben.

Het is pas door mijn proces te bewandelen en door mezelf in een groep te bevinden van andere individuen die ook hun proces bewandelen, dat ik ben beginnen inzien dat ik helemaal niet 'superieur' ben en dat het steeds moeilijker wordt om mezelf op te sluiten in mijn eigen geest en mijn waanbeelden van schijnbare superioriteit. Wat ik dan langs de andere kant ervaar is de eerder negatieve kant van de medaille, namelijk inferioriteit, onzekerheid en zelf-twijfel.

En dit was voor mij een belangrijk punt om in te zien omdat ik meteen ook mijn eigen verantwoordelijkheid kon realiseren in relatie tot deze ervaringen omdat ik met mijn eigen ogen inzag dat het een direct resultaat en gevolg is van de ervaringen en gedachtenpatronen waar ik doorheen mijn leven actief in geparticipeerd heb.

Meer in Dag 725

Dag 719: Het onderzoeken van een reactie van minderwaardigheid

Vandaag merkte ik een interessante reactie op bij mezelf. Interessant omdat het een specifiek reactiepatroon is dat zich blijft herhalen en dat steeds de kop blijft opsteken. En elke keer ik de reactie onderzoek, vindt ik een nieuwe laag van hoe de reactie binnenin mezelf bestaat.

Deze reactie is een ervaring van gespannenheid en minderwaardigheid wanneer een bepaald persoon in mijn omgeving mij benadert. En elke keer die reactie in mezelf naar boven komt voel ik mij ook ongemakkelijk omdat ik mij uiteraard niet graag minderwaardig voel tegenover een persoon. Ik heb gemerkt dat de ervaring van minderwaardigheid aanvoelt als een soort van electrische schok doorheen mijn lichaam en specifiek in mijn solar plexus, en dat het een uiterst onaangename ervaring is.

Dus wanneer die ervaring dan in mezelf naar boven komt wanneer ik met deze specifieke persoon aan het praten ben, dan ga ik uiteindelijk ook kwaad worden op die persoon omdat die kwaadheid voortkomt uit het feit dat ik mij ongemakkelijk voel vanbinnen. De kwaadheid heeft dus in werkelijkheid niets te maken met de persoon in kwestie maar het komt wel in mezelf naar boven omdat het een soort uitlaatklep is als compensatie van de ongemakkelijkheid die ik aan het ervaren ben.

Ik besliste dus naar mijn schrijfblok terug te keren na dat moment waarin ik met haar praatte omdat ik merkte dat diezelfde ervaringen van spanning, minderwaardigheid, ongemakkelijkheid en kwaadheid nog steeds in mezelf naar boven komen en dat dit dus een teken is dat er iets is in mijn zelf-studie en zelf-toepassing dat ik gemist heb in mijn proces van het verandering van deze ervaringen binnenin mezelf.

Een interessante observatie en realisatie die dan naar het oppervlak dreef terwijl ik deze reacties aan het onderzoeken was, is dat ik opmerkte hoe deze reactie van minderwaardigheid en gespannenheid heel dicht verwant zijn met het feit dat zij een vrouw is net als ik. Ik keek immers naar mijn relatie met de mannen in mijn omgeving en ik merkte op dat ik die ervaring van gespannenheid en minderwaardigheid en ongemakkelijkheid eerder ervaar in relatie tot vrouwen dan tot mannen.

Wanneer ik keek naar hoe ik mij ervaar rond de mannen, zag ik dat ik mij veeleer stabiel ervaar en dat ik mij nooit zo minderwaardig en ongemakkelijk voel dan wanneer ik mij rond vrouwen bevindt. Voor mij was dit een teken dat het dit specifieke fenomeen is dat ik grondiger moet gaan onderzoeken omdat het aan de oorsprong kan liggen van wat het precies is in mijn geest dat die ervaring van ongemakkelijkheid en minderwaardigheid activeert in mijn geest.

Wordt vervolgd in Dag 720

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf. Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

Het probleem in en van onzekerheid en het bestaan van de ervaring van onzekerheid in mezelf is dus dat er een gebrek aan ZELF-eerlijkheid is in mezelf in relatie tot specifieke aspecten en delen van mezelf als dingen waarin ik participeer in mijn geest.  Met andere woorden er zijn dingen die ik van mezelf verborgen houdt -- en ik ervaar de emotie van onzekerheid in reactie en relatie tot mensen in mijn wereld en omgeving om mijn blik en gewaarzijn af te wenden van mezelf en te richten naar andere mensen --- door zogezegd die specifieke delen van mezelf verborgen te houden van 'andere mensen' zodat ik geen verantwoordelijkheid zou nemen voor mijn relatie met mezelf en voor het feit dat wie ik ben in mijn relatie tot 'andere mensen' en hoe ik mijn relatie met de mensen in mijn omgeving heb gedefinieerd, namelijk in en als onzekerheid als het verborgen houden en onderdrukken van de realiteit van wie ik ben, is een representatie van hoe ik in relatie sta tot mezelf.

Dus, ik gebruik de emotie van onzekerheid  om ervoor te zorgen dat ik niet zie of besef dat ik niet eerlijk en integer ben met mezelf - zodat ik een oogje kan dichtknijpen in relatie tot bepaalde dingen die ik doe in mijn dagelijkse leven die ik eigenlijk niet wil veranderen van mezelf maar waarvan ik eigenlijk in mijn achterhoofd wel weet en besef dat het niet het beste is voor mezelf omdat het een 'mindere' vorm van bestaan is waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan.

Dingen zoals bijvoorbeeld uitstelgedrag of het afdwalen in mijn geest en in dagdromen in de plaats van mezelf fysiek te bewegen en toe te passen in het actief bouwen aan mijn leven in en als de fysieke werkelijkheid. Of het ervoor kiezen om een film te kijken om 'de tijd te verdoen' en mijn aandacht af te leiden van andere zaken die eigenlijk gedaan moeten worden maar waar ik niet al te veel 'zin' in heb. Dat zijn allemaal dingen die in mezelf bestaan die niet het beste zijn voor mezelf en die niet in lijn staan met mijn beste en hoogste potentieel. Dingen waarin ik mezelf toesta en accepteer te bestaan op een manier die niet getuigt van hoe het eigenlijk is dat ik wil bestaan, als wezen.

En het zijn die dingen die ik tegelijkertijd ook niet meteen wil veranderen omdat ik mezelf er zodanig mee geïdentificeerd heb dat ik geloof dat het is 'wie ik ben' en dat ik bijgevolg mezelf niet zal kunnen zijn als ik niet meer kan participeren in die interne ervaringen en gewoontes. En om er dus voor te zorgen dat ik niet zal veranderen in en als die gewoontes, heb ik de emotionele ervaring van onzekerheid in mezelf gecreëerd waar ik mezelf achter verberg en waarin ik mijn aandacht afleid zodat ik niet direct zal zien wie ik ben vanbinnen en zodat ik niet daadwerkelijk eerlijk zal zijn met mezelf over wat ik doe in mezelf en wat ik toesta en accepteer te bestaan in mezelf en macht en authoriteit te hebben over mijn interne en externe bestaan.

Het is dus in feite vrij vreemd dat ik opzettelijk aan die inferieure en 'mindere'/'verminderde' vorm van mezelf blijf vastklampen en zelfs manieren ga bedenken om mezelf op die manier in stand te houden in de plaats van te veranderen opdat ik mijn hoogste en meest optimale potentieel kan bereiken - en dat ik er met andere woorden voor kies om te bestaan in en als een verminderde vorm van mezelf, een vorm van bestaan waarin ik met andere woorden weet en besef dat het beter kan en dat het niet hoeft te zijn wie ik ben.

Dit proces van het veranderen van de emotionele ervaring van onzekerheid zal dus uiterst interessant zijn omdat ik mezelf erin de kans geef om ten eerste de delen van mezelf waarin ik mezelf verminderd heb in hoe ik besta en wie ik ben als wezen onder ogen te komen -- zodat ik die delen en aspecten van hoe ik besta bijgevolg kan veranderen en corrigeren en daadwerkelijk kan veranderen en zodoende mijn hoogste potentieel kan verwezenlijken.

Dag 548: Is Emotioneel worden een Gevolg van Gebrekkige Zelf-Kennis?

 Dag 548: Is Emotioneel worden een Gevolg van Gebrekkige Zelf-Kennis?

Het Praktische Transformatieproces van Emotionele Zelf-Sabotage

In Dag 546 ben ik begonnen met het onderzoeken van mijn dagelijkse realiteit om drie praktische situaties te vinden voor mezelf waarin ik in het patroon stap van zelf-sabotage in relatie tot het ervaren van onzekerheid met betrekking tot het leren van nieuwe dingen of geconfronteerd worden met het feit dat er iets is dat ik 'niet weet' en de ervaring van minderwaardigheid die ik daar in mijn geest aan gekoppeld heb - teneinde die drie situaties dan te kunnen gebruiken in het bewandelen, uitvoeren en 'leven' van een proces van praktische en realistische zelf-verandering en specifiek het veranderen van dit patroon van zelf-sabotage in relatie tot mijn zelf-ontwikkeling in het leren van nieuwe vaardigheden.

In deze blog en de volgende blogs zal ik deze drie situaties bekijken vanuit het startpunt van het onderzoeken hoe ik mijn toepassing en interne en externe beweging kan veranderen opdat ik het sturende principe wordt van wat er binnen en buiten mezelf gebeurt in de zin van dat ik mezelf dus niet meer zal ervaren of aanvaarden als het 'slachtoffer' van mijn eigen interne emotionele reacties -- maar dat ik zelf stabiel sta in mezelf in en als een duidelijk besef en realisatie van wie ik werkelijk ben in relatie tot mezelf en de situatie waarin ik mezelf bevindt. Omdat, ik heb voor mezelf gemerkt, in het bewandelen van een proces van zelf-verandering, dat emotionele reacties op situaties in feite het gevolg zijn van een gebrek aan zelf-kennis en zelf-gewaarzijn - in de zin van dat ik bijvoorbeeld emotioneel zal reageren op een situatie als een eendimensionele en oppervlakkige ervaring en reactie omdat ik binnenin mezelf in wezen geen ander 'script' heb voor hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken of ervaren in die situatie en omdat ik me diep binnenin mezelf eigenlijk verloren voel in de situatie waar ik mij in bevind --- en dus zoek ik mijn toevlucht tot emotionele reacties om als het ware te kunnen omgaan met de situatie, op dezelfde manier als hoe ik als kind emotioneel reageerde wanneer ik niet wist wat mji overkwam of wat er gebeurde.

Maar wat ik ook heb ingezien en beseft is dat het wel degelijk mogelijk is om die oppervlakkige manier van reageren en beleven en bestaan in relatie tot wie ik ben en hoe ik best in deze werkelijkheid te veranderen op een manier waarin ik mezelf ervan verzeker dat ik absoluut zeker ben van wie ik ben in een gegeven situatie en dat ik dus niet zo makkelijk bestuurbaar of beinvloedbaar ben door emotionele reacties --- en dat ik, wanneer er een emotionele reactie opkomt in mezelf, begrijp waar die vandaan komt en waarom en hoe die bestaat in mezelf, en daardoor dus in staat ben om mezelf tegen te houden in het mezelf laten meevoeren door  en mezelf te verliezen in die emotie. Omdat, het is enkel wanneer ik mijn eigen innerlijke wereld niet ken, dat het mogelijk is voor die innerlijke wereld van emoties en gevoelens en gedachten om mij te kunnen overspoelen en als het ware te overmeesteren - hetgeen in feite gebeurt in en als dit patroon waar ik het praktische veranderings-proces van aan het bewandelen ben. De enige reden waarom dit patroon macht over mij kan hebben en waarom het is dat het in staat is om mij te sturen in mjin geest en fysieke handelingen - is omdat ik nooit de moeite gedaan heb om mezelf te leren kennen -- om binnenin mezelf te kijken en te onderzoeken wie ik eigenlijk werkelijk ben en hoe ik eigenlijk besta. Ik heb immers altijd mijn gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen zomaar aangenomen als 'wie ik ben', en dus niet eens beseffend dat ik in wezen in staat ben om die gedachten, gevoelens en emoties als mijn interne wereld en beleving te veranderen opdat ik zelf uiteindelijk tevreden ben met wie ik ben vanbinnen en vanbuiten en opdat er geen enkele ervaring meer bestaat in mezelf die voor mij zal beslissen wie ik ben.

Wordt Vervolgd in Dag 549

Dag 534: Volwassen Zijn wil zeggen Alles Weten en Niets Bijleren

Dus, ik bedoel, wanneer ik terugkijk op mijn proces, en zelfs nu zie ik die specifieke neiging nog opkomen in mezelf in hoe ik mezelf uitdruk in relatie tot mijn omgeving - van in een rigide standpunt te gaan in mezelf in relatie tot dingen in mijn wereld en realiteit, waarin ik een 'mening'  in mezelf creëer die ik dan met absolute zekerheid verkondig aan andere mensen, in feite enkel vanuit het startpunt van het willen laten zien aan mensen dat ik 'iets weet', dat ik ergens zeker van ben. Bijvoorbeeld in het voorbeeld dat ik in mijn vorige blog aanhaalde van het begin van mijn proces waarin ik amper werkelijk wist waar ik aan begonnen was en wat zelf-vergeving en 'proces' en 'zelf-eerlijkheid' eigenlijk werkelijk is - toch, wanneer mensen mij er vragen over stelde, verkondigde ik allerlei stellingen in relatie tot wat al die dingen zogezegd zijn alsof ik wel absolute duidelijkheid had in mezelf in relatie tot wat het allemaal werkelijk is.

En, ik bedoel, ik deed dat niet enkel met mijn 'proces', het was in feite met alles zo - ik wilde gewoon mijn mening verkondigen. Wanneer mensen mij een vraag stelden over iets, ook al wist ik het niet zeker, vertelde ik de kennis die in mijn geest bestond over het onderwerp gewoon zodat ik mijn zegje kon hebben en zodat ik de idee kon planten in mensen hun geest dat ik weet waar ik het over heb. Dat ik dingen 'weet'.

En dat is een neiging die ik ontwikkeld heb in mijn relaties met de mensen om mij heen doorheen mijn leven in het observeren van mensen om mij heen --- waarin ik telkens de schijnbare zelf-zekerheid observeerde wanneer ik bijvoorbeeld mijn ouders zag praten met andere mensen, dan vertelden ze dingen met zo'n zekerheid dat het was alsof zij de absolute waarheid en realiteit in hun handen hadden, en precies wisten hoe dingen in elkaar zitten en werken in deze wereld en realiteit.

En dus werd dat mijn beeld en idee in mijn geest in relatie tot wat het wil zeggen om een volwassene te zijn in deze wereld - dan moet ik dingen kunnen zeggen aan andere mensen met absolute zekerheid. Dan moet ik absoluut weten hoe dingen werken en bestaan. En, als ik dat niet weet, dan moet ik gewoon alsof doen. Althans dat was de oplossing die ik ervoor gevonden heb: als ik niet zeker ben van mijn antwoord op vragen, dan doe ik gewoon alsof - dan gebruik ik het beetje kennis en informatie dat wel in mijn geest zit en dat vertel ik dan op een manier waarop het lijkt alsof wat ik zeg de absolute realiteit is.

Dit is een eigenaardige eigenschap wanneer ik het zo bekijk omdat - ik bedoel, op zichzelf is het enorm zelf-limiterend omdat wat ik eigenlijk aan het doen ben is dat ik mezelf aan het saboteren ben in mijn leerproces in deze wereld - in de zin van dat ik niet eens besef dat van al de dingen die ik denk en meen te weten en al de kennis en informatie die ik vertel aan andere mensen in en als schijnbare zekerheid, is er eigenlijk weinig tot niets waar ik werkelijk absoluut zeker ben, in de zin van dat ik bijvoorbeeld niet eens weet of besef waar mijn kennis en informatie zelfs vandaan komt.

Dus, terwijl ik zit te doen alsof ik oh-zo-veel weet en alsof ik oh-zo-zeker ben van wat ik zeg - mis ik de eigenlijke realiteit waar ik in elk moment iets van kan bijleren omdat ik niet eens wil toegeven aan mezelf, laat staan een ander, dat er misschien iets ontbreekt in hoe ik de wereld en realiteit versta. Dus, terwijl ik geloof en denk dat ik het allemaal weet, weet ik eigenlijk niets, omdat ik elke kans tot leren voorbij laat gaan door al mijn aandacht te kanaliseren in en naar mijn eigen geest als waanbeelden van mijn eigen grootsheid.

Wordt vervolgd in Dag 535

Dag 445: Kan ik Vergelijking en Competitie in Mezelf Veranderen door Mezelf te Vergeven?

Dit is een Verderzetting van "Dag 444: Als ik in Competitie sta met Anderen - Geef ik dan Eigenlijk Mezelf Op?" - waarin ik als eerste stap/fase in dit proces van het Veranderen van een Emotionele en energetische ervaring en reactie van Competitie en Vergelijking, in de praktische toepassing van het Onderzoeken van de technische details en eigenschappen die eigen zijn aan deze specifieke ervaring in de Geest, heb vastgesteld en gezien dat de emotionele instabiliteit die gecreëerd wordt door het gedachtenpatroon van Competitie en Vergelijking in wezen bestaat en gemanifesteerd is als een soort van 'wisselstroom' die geïnitieerd en geactiveerd wordt door een haast continue stroom van Beoordelingen die opkomen in mijn Geest - zijnde zowel zelf-beoordelingen als beoordelingen over de mensen die ik zie met mijn ogen in mijn fysieke omgeving. Waarin, het ene moment beoordeel ik mezelf als 'beter'/'superieur' en een ander als 'minder'/'inferieur' omwille en op basis van welke eigenschappen, factoren of dimensies dan ook waar ik mijn aandacht in geplaatst heb en waar ik mezelf in mijn geest geconditioneerd heb om een speciale specifieke waarde in te projecteren en te plaatsen -- en het andere moment beoordeel ik mezelf als 'minder'/'inferieur' in vergelijking met en relatie tot een ander die ik dan beoordeel als 'meer'/'superieur', op basis en aan de hand van precies dezelfde eigenschappen, factoren en dimensies waarin ik mezelf heb gedefinieerd als zijnde 'superieur' en 'meer' tegenover andere personen in mijn fysieke omgeving. Hierin dus, ben ik tegelijkertijd de 'winnaar' als de 'verliezer' - want, ik voel mij beter dan sommige mensen en minder dan andere mensen -- ik voel mij zowel inferieur als superieur --- hetgeen dus die specifieke ervaring creëert in mezelf van 'Onstabiliteit', aangezien ik in dit Mentale Construct/Programma van Vergelijking en Competitie niet stabiel aanwezig blijf in mezelf als 'wie ik ben' - ik zou zelfs vaststellen dat ik niet eens werkelijk Besta, in de zin van dat ik niet Sta in mezelf als een Levende STAtement van 'DIT is Wie IK Ben'.

In deze Blog zal ik dan Verderzetten in dit Process van het Veranderen van dit specifieke 'PersoonlijkheidsVirus' in en als Wie ik ben vanbinnen - 'Virus', omdat deze interne Staat van Zijn enkel Consequenties creëert voor mezelf in hoe ik leef en besta en hoe ik mezelf ervaar en uitdruk in mijn Leven. Omwille van de emotionele instabiliteit, getriggerd en geactiveerd door Beoordelingen die opkomen in mijn Geest, zal ik bijvoorbeeld niet in staat zijn om heldere beslissingen te maken die het beste zijn voor mezelf -- mijn ervaring van, visie op en interpretatie van mijn wereld en omgeving die ik zie met mijn ogen zal immers gekleurd, bepaald en bestuurd zijn door voorbepaalde oordelen in verband met wat zogezegd 'positief' of 'negatief', 'goed' of 'slecht' en 'juist' of 'fout' is, verbonden met een compulsief idee en geloof dat deze voorbepaalde oordelen met betrekking staan tot mij persoonlijk -- waarin en waardoor ik ten eerste de Realiteit niet zie als wat ze eigenlijk is en hoe ze eigenlijk functioneert, en ten tweede aanvaard ik mezelf niet als wie ik werkelijk ben, als zijnde namelijk positief noch negatief, goed noch slecht en juist noch fout, maar simpelweg 'wie/wat/hoe ik ben'/'Mezelf'.

De Praktische toepassing van Zelf-Vergeving die ik zal delen in de volgende blog, in geschreven en gesproken vorm, is specifiek en cruciaal in dit proces van het Veranderen van een intern Mentaal, Emotioneel en Gedrags-Virus -- omdat, het concept van en het verlangen om te 'Veranderen' in en als Mezelf is niet voldoende om daadwerkelijk fysiek en realistisch te veranderen als een waarachtige, zichtbare, meetbare en echte uitdrukking van Wie ik ben in en als mijn Fysieke Bestaan als een Fysiek Levend Wezen in deze Fysieke Werkelijkheid. Gesproken en geschreven Zelf-Vergeving is noodzakelijk in dit proces om aan mezelf klaar en duidelijk de Statement te maken, in relatie tot het specifieke mentale, emotionele en gedrags-patroon dat ik wil veranderen in en van mezelf, van 'Kijk, ik zie en besef wat ik in mezelf heb laten bestaan, hoe en wie en wat ik mezelf heb laten worden doorheen mijn leven, hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan - en in dit besef en inzicht neem ik verantwoordelijk voor deze specifieke 'bestaansvorm' waarin ik nu bijgevolg besta -- maar tegelijkertijd vergeef/verlos ik mezelf van dit patroon waarvan ik duidelijk zie dat het niet het beste is voor mezelf noch voor mijn omgeving, en in het vergeven van mezelf, Geef ik Mezelf terug aan Mezelf en geef ik mezelf de Kans om opnieuw te beginnen.

In deze toepassing van Zelf-Vergeving, die specifiek, duidelijk, direct en uitgebreid/gedetailleerd is, als een fysieke uitdrukking in Woord en Daad -- laat ik als het ware aan het voorontworpen 'programma'/'construct' van vergelijking/competitie in en van de geest dat doorgaans automatisch 'draait' als een machine van onderbewuste, achterliggende gedachten in elk moment dat ik in interactie treed met mijn omgeving weten van 'Hey, ik ben hier nog, en ik beslis wie ik ben - Hier en Nu'.

Wordt vervolgd in Dag 446

Dag 444: Als ik in Competitie sta met Anderen - Geef Ik dan Eigenlijk Mezelf Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 443: Waarom heb Ik Angst om de Verliezer te Zijn?" - waarin ik het onderliggende gedachten-construct/systeem heb onderzocht en omlijnd dat aan het startpunt en de bron ligt van waarom er een emotionele ervaring van 'Opgeven' in mezelf naar boven komt wanneer ik mij in een situatie bevindt waarin ik oog in oog sta met een uitdaging -- bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe techniek aan het leren ben tijdens de Squash-les.

Dit construct in mijn geest die een specifieke 'energetische ervaring' produceert in mezelf van een constant schommelen tussen positieve gevoelens van superioriteit en negatieve emoties van inferioriteit -- is een 'construct' van Vergelijking en Competitie, waarin ik het ene moment mezelf 'beter'/'superieur' waan aan een specifieke persoon waarmee ik mezelf in Vergelijking en Competitie plaats en het andere moment geloof ik dat ik minder en inferieur ben in vergelijking met een specifieke persoon die ik observeer in mijn omgeving. Deze continue energetische schommeling in mijn geest zorgt voor een 'instabiliteit' in mezelf, omdat ik niet HIER ben of besta, in de simpliciteit en de eenvoud van 'wie ik ben' als een uniek individu, constant, stabiel en consistent in elk moment -- neen, ik ben het ene moment positief en het andere moment negatief, nu eens goed dan weer slecht, nu eens beter dan weer minder - volgens de gedachten van Vergelijking en Competitie die in mijn geest bestaan en die mij allerhande beoordelingen in het oor fluisteren in relatie tot mezelf en andere mensen die ik zie om mij heen.

En het is door deze constante schommeling tussen energetische polariteiten van positieve en negatieve energie in mezelf, van gevoelens en emoties, dat ik niet stevig in mijn schoenen sta en dat ik bijvoorbeeld vanaf het moment dat ik voor een uitdaging sta, het gevoel heb dat ik geen 'macht' of 'kracht' heb om erdoor te gaan op een stabiele manier, en dat ik niet werkelijk op mezelf kan berusten, vertrouwen of steunen --- en dus ga ik in een gedragspatroon van 'Opgeven'. Omdat, ik bedoel, zolang ik niet stabiel sta in mezelf, als een levende statement en zekerheid van 'Ik ben HIER' en als het ware sta als een pilaar van consistentie en stabiliteit, dan kan ik er onmogelijk op vertrouwen dat ik er voor mezelf zal zijn terwijl ik door de uitdaging heen wandel. Opgeven lijkt dan dus, vanuit het perspectief van de Geest, de meest 'veilige' optie -- omdat, wat ik doe in de emotionele ervaring van Opgeven, is in feite uitreiken naar de mensen om mij heen in de verwachting dat zij er zullen zijn voor mij, dat zij mij zullen opvangen en dat zij zullen staan als mijn zekerheid en stabiliteit.

Dat is immers een specifiek verwachtingspatroon dat ik heb opgebouwd in mijn geest doorheen mijn kindertijd - omdat, mijn gezinsleven en de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, was allemaal zeer stabiel, ik kon erop vertrouwen dat ze er altijd voor mij zouden zijn. Ik bevond mij in een zeer stabiele en hechte familiale structuur waarin het voor mij steeds leek alsof ik kan vertrouwen op de mensen in mijn omgeving, op die schijnbare 'stabiele structuur' -- en dat het met andere woorden geoorloofd is om mijn zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid compleet te verloochenen en mezelf te laten vallen, want 'er zullen altijd wel andere mensen zijn die mij opvangen'.

De consequenties van dit gedragspatroon van opgeven dat ik heb geconditioneerd in mezelf doorheen mijn leven - laten zich nu echter zien - en wat ik nu besef is dat ik mezelf enorm gelimiteerd heb in mijn leven in verband met het ontwikkelen en ontdekken van nieuwe vaardigheden, en het maken van beslissingen en het kiezen van een 'levenspad', enzovoort, omdat ik de gewoonte had gecreëerd in mezelf om steeds op te geven vanaf het moment dat dingen een beetje moeilijk werden. En, ik had dus nooit beseft of ingezien dat het net dat moment is waarop dingen moeilijk worden, dat het 'doorbraak' moment is, het moment waarop je jezelf verandert en je daadwerkelijk jezelf uitbreidt. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld tijdens het sporten -- het is dat punt waarop je lichaam pijn doet en het aanvoelt alsof je gaat sterven en je niet meer kan, dat je weet van, als je hier doorzet en niet opgeeft, dat je een 'grens' in jezelf overschrijdt en dat je de volgende keer met veel minder moeite hetzelfde punt zal kunnen bereiken - en je zo langzaam maar zeker jezelf in die specifieke vaardigheid uitbreidt en ontwikkelt.

Het patroon van 'Opgeven' is dus, zoals ik al had aangekaard, in relatie tot het gedachten-construct van 'competitie' en 'vergelijking' -- niet zomaar een 'opgeven' tegenover wat het dan ook is waar ik mee bezig ben, maar eerder een Opgeven van mezelf, tegenover mezelf. Omdat, terwijl ik mezelf in mijn geest aan het vergelijken ben met andere mensen, en ik zit te schommelen tussen gevoelens en emotionele ervaringen van superioriteit en inferioriteit - zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik aanvaard mezelf niet zoals ik ben' en 'ik vind mezelf niet goed genoeg - en dus wil ik erkenning krijgen van andere mensen dat ik beter ben dan hen, zodat ik mij ten minste positief kan voelen over mezelf' --- waarin ik dus niet sta als een punt van ondersteuning en stabiliteit voor mezelf, hetgeen dan uiteindelijk onvermijdelijk zal leiden tot een punt waarin ik 'Opgeef' in een moment waarin het even moeilijk wordt voor mezelf.

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een ervaring/reactie van Opgeven, met de volgende stap in dit proces, namelijk het toepassen van Zelf-Vergeving waarin ik dit construct van Vergelijking en Competitie dat ik heb gedefinieerd in deze blog zal verlossen en loslaten in mezelf door te staan als het punt van verantwoordelijkheid in relatie tot de creatie van dit specifieke construct.

Dag 374: Zijn gedachten onze rechtvaardiging om de Fysieke realiteit te Onderwerpen?

Dit is een verderzetting van "Dag 372: Is Mentale Arbeid werkelijk meer Waard dan Fysieke Arbeid?" en "Dag 373: De Illusie van de Superioriteit van Gedachten"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik zie dat ik in mijn gedachten ga, in en als het geloof dat mijn gedachten het 'antwoord' hebben op de problemen die ik zie in de fysieke werkelijkheid, het 'antwoord' op mijn zorgen, angsten en conflicten in verband met 'mijn leven' in en als de fysieke werkelijkheid - en dus geloof dat mijn gedachten superieur zijn aan de fysieke werkelijkheid - dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en realiseer mij  dat de zogezegde 'superioriteit' van gedachten een voorgeprogrammeerd geloofsysteem is dat ik gekopieerd heb van mijn ouders en de samenleving/media/mijn omgeving, waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf af te scheiden van de fysieke werkelijkheid, door te geloven dat de fysieke werkelijkheid 'inferieur'/'minderwaardig' is - zonder ooit in te zien en te beseffen hoe ik de fysieke werkelijkheid nooit heb onderzocht en dus nooit heb ingezien hoe de beoordeling van 'inferieur' in verband met de fysieke werkelijkheid niet de realiteit is van wat de fysieke werkelijkheid echt is

Hierin zie, besef en begrijp ik dat het de gedachten zijn in en als de geest die in wezen inferieur zijn omdat gedachten een oppervlakkige aangeleerde, gekopieerde en voorgeprogrammeerde beoordeling is over wat ik zie met mijn ogen als de fysieke werkelijkheid die als enige doel hebben om mij een gevoel van superioriteit te geven in en als mezelf over de realiteit die ik zie met mijn ogen vanuit mijn gedachten

Als en wanneer ik zie dat ik mezelf of anderen beoordeel als 'inferieur' op basis en omwille van het punt van fysieke arbeid - vanuit een geloofsysteem dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf dat fysieke arbeid inferieur is aan 'mentale arbeid' als gedachten -- dan stop ik en ik adem - en ik besef en realiseer mij dat de beoordeling van fysieke arbeid en het lichaam als 'inferieur' het resultaat is van generaties van brainwashing in en als de 'menselijke evolutie' waarin de mens zichzelf in die mate heeft afgescheiden van zichzelf als het fysieke lichaam, op zoek naar de ervaring van superioriteit

Waarin, ik zie, besef en realiseer mij dat deze aanvaardde beoordeling over de fysieke realiteit zich heeft gemanifesteerd in en als de fysieke realiteit in eenheid en gelijkheid met wie ik mezelf heb toegestaan te worden in en als mezelf - in hoe alle wezens die geen kennis en informatie bezitten, alle mensen die niet geschoold zijn, diploma's hebben of kunnen bewijzen dat ze gedachten in hun geest hebben als voorgeprogrammeerde kennis en informatie, achtergelaten, weggeduwd en verwaarloosd worden - net als hoe ik mezelf heb toegestaan mezelf als het fysieke lichaam te verwaarlozen door meer waarde te hechten aan kennis en informatie in en als het ego van de geest --- waarin ik een samenleving heb toegestaan te bestaan waarin mensen die kennis en informatie bezitten als gedachten in en als de geest, zich superieur wanen over mensen die niet dezelfde kennis en informatie bezitten en daarin een wereld rechtvaardigen waarin enkel hun overleving/leven waarde heeft


Ik stel mezelf tot doel om te bestaan/staan als het levende voorbeeld en de levende statement van het waarderen en eren van mezelf als wie ik werkelijk ben als het fysieke lichaam in en als eenheid en gelijkheid met de fysieke werkelijkheid - door het wandelen van een proces van zelf-eerlijkheid, zelf-vergeving en zelf-correctie --- en daarin mezelf uit de illusie van superioriteit te wandelen in en als het stoppen van gedachten als Ego en eigenbelang

ik stel mezelf tot doel om het process te bewandelen van het herstellen van mijn vertrouwen in de fysieke realiteit als het fysieke lichaam als eenheid en gelijkheid -- in en als het besef dat wanneer en als ik dingen bekijk en benader vanuit gedachten, dat ik enkel het ego gereflecteerd zie en daarin afscheiding creëer en manifesteer in en als de fysieke werkelijkheid als het leven op aarde --- terwijl, wanneer en als puur kijk naar de realiteit die zich voor mijn ogen bevindt zonder na te denken, zonder oordeel te vormen en zonder te reageren - dan zie ik de realiteit als wat het is, één en gelijk met wie ik ben, en daarin kan ik mezelf bewegen in eenheid en gelijkheid met de fysieke realiteit als mezelf

Dag 266: Leert het Schoolsysteem Inferioriteit aan Woorden?

Dit is een verderzetting van "Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?",
"Dag 264: Leerkrachten - Profeten van Het Systeem?"
 en "Dag 265: Hoe is de 'Leerkracht' een profeet van het Systeem?"




Ik besef en realiseer mij dat ik mezelf door het schoolsysteem in deze wereld heb laten programmeren om kennis en informatie over de realiteit die ik zie om mij heen blindelings te aanvragen als superieur aan mezelf - en dat ik daarin mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan 'het systeem' van kennis en informatie door nooit te hebben ingezien dat 'het systeem' enkel bestaat in en als mijn geest en in wezen niet 'echt' is


ik besef en realiseer mij dat 'het systeem' waarin ik altijd heb geloofd en waar ik mij altijd inferieur heb tegenover gevoeld, niet werkelijk hier bestaat - maar in wezen GELOOFSYSTEMEN zijn die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, als wat ik GELOOF over de 'realiteit'/'wereld' waar ik in besta door mezelf te hebben toegestaan mezelf te laten programmeren in en als afscheiding met de woorden die ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd in het 'schoolsysteem'


ik besef en realiseer mij dat ik consequenties heb gecreëerd in en als het leven op aarde, omdat ik nooit besefte dat ik volledig verantwoordelijk ben voor al wat hier bestaat --- omdat ik mezelf had toegestaan mezelf te laten programmeren en mezelf te definieren in en als de ervaring van inferioriteit tegenover 'het systeem' van kennis en informatie als 'geloof-systemen' over 'de realiteit' die ik zie met mijn ogen

ik stel mezelf tot doel om het proces te wandelen van schrijven, zelf eerlijkheid, zelf vergeving en zelf correctie om mezelf HIER te brengen - in en als het besef dat ik verantwoordelijk ben voor al wat hier bestaat --- en te bestaan als het levende voorbeeld van het soort wezen dat het schoolsysteem werkelijk zou moeten produceren, een wezen dat verantwoordelijkheid kan nemen voor zichzelf en zijn omgeving

ik stel mezelf tot doel om mee te werken aan het herstructureren/herdefinieren/herformuleren van het schoolsysteem en van 'leerkrachten' --- om kinderen te assisteren in het leren van woorden in eenheid en gelijkheid met zichzelf, zodat ze inzien dat 'het systeem' niet 'boven' of superieur aan hen staat, maar HIER is, als hun realiteit, als zichzelf --- en dat de realiteit waar ze zich in bevinden dus altijd één en gelijk zal zijn aan wat ze toestaan te bestaan in zichzelf als de definities van de woorden die ze toestaan te bestaan in zichzelf

ik stel mezelf tot doel om mezelf te herdefinieren in en als de woorden die ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven - en om verantwoordelijkheid te nemen voor de woorden, en dus de realiteit en mijn begrip en ervaring van 'de realiteit' en mezelf in en als de realiteit --- omdat ik inzie en besef dat er geen 'god' of 'systeem' of 'hoger wezen' of 'hogere structuur' is die voor mij zal zorgen en die boven mij staat en waar ik op kan vertrouwen - ik besef dat ik hier alleen besta en dat de realiteit die hier bestaat op dit moment is wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf als HIER en dat 'het systeem' als wat in wezen bestaat in en als mezelf als de woorden die ik heb afgescheiden van mezelf, niet op zichzelf zal veranderen --- ik moet mezelf daadwerkelijk bewegen om mezelf als de woorden te veranderen, om mezelf op elke manier te hercreëren tot wat het beste is voor het leven als mezelf