Dag 800: Wat je Zegt ben je Zelf: Hoe Oprecht ben je Werkelijk?

Onlangs heb ik tot het besef moeten komen dat een bepaald beeld en idee dat ik had van mezelf eigenlijk niet overeenkomt met de realiteit van wie ik over het algemeen ben. En tot dit besef kwam ik maar door het toepassen van het gereedschap van zelf-vergeving en zelf-eerlijkheid.

Ik heb mezelf altijd gezien als een zeer eerlijk en oprecht iemand. Op diep niveau was dit hoe ik mezelf zag, als iemand die steeds open, oprecht en eerlijk is. Dit was een idee dat ik ook steeds hoog hield in mijn relatie. Ik zag mezelf als eerlijk en oprecht omdat ik nooit aarzelde om alles te delen met mijn partner, in verband met hoe ik me voelde vanbinnen, welke gedachten er door mijn geest gingen, welke mijn angsten zijn, enzovoort.

Ik droeg het ideaal en principe van 'eerlijkheid' steeds hoog in het vaandel en was er dan ook van overtuigd dat ik die eerlijkheid belichaamde omdat ik doelbewust ervoor zorgde dat ik geen geheimen droeg en dat ik onvoorwaardelijk alles van mezelf deelde met mijn partner.

Wanneer dan soms bleek dat mijn partner niet alles van zichzelf deelde met mij op dezelfde manier, kwam een reactie van mij gekwetst en zelfs bedrogen voelen naar boven. Ik voelde me kwaad worden omdat ik mezelf met hem vergeleek en in de vergelijking de conclusie trok dat ik steeds eerlijk en oprecht geweest ben en hij niet - en dat ik daarin als het ware het slachtoffer was van de situatie.

Onlangs kwam deze reactie nog eens in mij naar boven, maar in de plaats van automatisch de reactie te vertrouwen en me erin te laten meevoeren en in beschuldiging te gaan tegenover mijn partner, keerde ik mijn blik eerder naar binnen toe. In de plaats van in dat moment die idee in mijn geest die zegde dat "ik altijd zo eerlijk en oprecht ben" en waarin ik de vinger wees naar mijn partner en hem beschuldigde van "onoprecht te zijn" te geloven, stelde ik die idee in vraag en vroeg ik me tegelijkertijd af of ik eigenlijk werkelijk zo compleet en absoluut 'eerlijk en oprecht' ben als hoe ik mezelf doe uitschijnen in mijn geest. Wat ik immers ondertussen al geleerd heb in verband met de geest is dat de ideeen die ik heb over mezelf in mijn geest vaak als doel hebben om de realiteit van mezelf te verbergen.

En het was maar omdat ik merkte dat de stelling in mezelf van "ik ben zo eerlijk en oprecht" geladen was met reacties - waarin ik mezelf zag als positief en mijn partner als negatief - dat ik besefte dat ik eigenlijk te maken had met een IDEE in mijn geest en dus niet noodzakelijk met een realistische representatie van wie ik in werkelijkheid ben.

In het onderzoeken van dit idee en door mezelf de vraag te stellen of ik wel daadwerkelijk de belichaming ben van eerlijkheid en oprechtheid realiseerde ik me dat de eerlijkheid die ik steeds toepaste nooit echte eerlijkheid was, maar in feite een schijn-eerlijkheid en valse eerlijkheid was. Mijn idee van eerlijkheid was het ongefilterd en automatisch delen van wat er allemaal omging in mijn geest met mijn partner en vaak was ik eigenlijk in een reactie terwijl ik mezelf aan het delen was.

Ik was bijvoorbeeld 'eerlijk' met mijn partner over bepaalde angsten die ik had, terwijl ik tegelijkertijd nog steeds die angst ervoer en het delen een vorm van manipulatie was waarin ik eigenlijk stiekem hoopte op een bepaald antwoord van mijn partner dat mij op mijn gemak zou stellen. Echte eerlijkheid zou niet bestaan in het zomaar delen van mijn reacties met mijn partner, maar eerder in het kijken naar en onderzoeken van wie ik eigenlijk ben in en als die reacties. Echte eerlijkheid bestaat met andere woorden op de eerste plaats in relatie tot mezelf.

Echte eerlijkheid wil zeggen dat ik een gewaarzijn ontwikkel in verband met hoe mijn reacties, mijn angsten, mijn gedachten en al wat er in mijn geest omgaat bestaan en wat er werkelijk gaande is 'achter de schermen in mijn geest'. En dit kan enkel wanneer ik niet automatisch mijn reacties volg en vertrouw en deel met mijn partner alsof het is 'wie ik ben', maar wanneer ik eerder een stap terug neem en vertraag in mezelf om voor mezelf eerst te onderzoeken wie ik eigenlijk werkelijk ben in en als de reacties die in mijn geest naar boven komen.

In deze situatie besefte ik dus dat de oneerlijkheid en onoprechtheid waar ik mijn partner van aan het beschuldigen was in feite in mezelf bestond, gewoon op een andere manier die ik niet zag of besefte tot ik mezelf ging onderzoeken.

Dag 629: Emotionele Propaganda en de Verhaaltjes die we Onszelf Vertellen

Waarom en hoe is het dus dat we zo kwetsbaar zijn en in ons onderbewustzijn zo open staan voor emotionele meningsvorming in die mate dat we de woorden die we gebruiken om te denken, te spreken, te communiceren en onszelf uit te drukken, gaan limiteren tot de emotionele lading die we geleerd hebben te verbinden met die woorden door middel van de emotionele meningsvorming propaganda waar aan gedaan wordt door niet enkel media maar ook elke andere invloed waar we doorheen ons leven mee in contact gekomen zijn, zoals ouders, familie, schoolsysteem, vrienden, enzoverder.

Waarom is het dat we in ons opgroeien in deze wereld geen eigen inzicht ontwikkelen in relatie tot hoe dingen werken, wie we zijn, hoe onze wereld en realiteit bestaat en wat met andere woorden eigenlijk 'echt' is? We zijn immers zo plooibaar dat we bijvoorbeeld gaan geloven in bepaalde goden of krachten, ideëen, en wereldbeelden dat het haast lijkt alsof geen enkel mens in deze wereld eigenlijk werkelijk ziet wat echt is, wat nu in feite dé realiteit is. Het is zelfs zo erg dat veel mensen zouden beweren dat er geen 'echte' realiteit bestaat, dat dé realiteit niet bestaat en dat 'de realiteit' maar zoveel is als wat je er zelf van maakt in je eigen geest en gedachten.

Er zijn mensen die geloven dat het onze geest is die de werkelijkheid fabriceert en niet het tegenovergestelde, ook al is er bewijs genoeg aanwezig dat duidelijk laat zien dat alles van wie we zijn, wat we denken en geloven, en hoe we onszelf ervaren als 'mens' en 'individu' in deze wereld, louter het resultaat is van opvoeding, van natuurlijke en biologische processen, van 'programmatie' als het ware. En al wat ervoor nodig is om dit te zien en te erkennen is zelf-eerlijkheid.

Zelf-eerlijkheid in de zin van dat je bijvoorbeeld maar moet kijken in je eigen herinneringen om te achterhalen waar, wanneer en hoe het is dat je bepaalde denkbeelden bent gaan vormen. Wie je beïnvloed heeft en waar je bepaalde woorden, ideëen, geloofsystemen en meningen van gekopieerd en overgenomen hebt. Het probleem is echter dat zelf-eerlijkheid in ons mensen zo schaars is dat het meest voordehandliggende bewijs van wie we werkelijk zijn en wat de realiteit werkelijk is compleet genegeerd en zelfs ontkent wordt.

Ik bedoel, zelfs met al onze wetenschap en vooruitgang in het zogezegde 'intellect' van de mens, gelooft zo goed als elk mens in de westerse wereld zowel als in de niet-westerse wereld in de eigen geest en de rechtschapenheid, correctheid en in feite schijnbare alwetendheid van de eigen gedachten, meningen, opinies, ideëen en meningen. En dit kan gezien en gemeten worden aan het feit dat wij mensen het 'normaal' en vanzelfsprekend en zelfs 'eigen aan de natuur van onszelf' vinden om emoties en gevoelens te ervaren op basis van de meningen, ideëen, beoordelingen en geloofsystemen die we ons vormen in onze gedachten over de werkelijkheid die we zien met onze ogen en horen met onze oren.

Emoties en gevoelens zijn hét bewijs dat we geloven in de sprookjes en verhaaltjes die we onszelf vertellen en die in wezen aan ons verteld geweest zijn doorheen ons leven en die een eigen leven gaan leiden zijn in onze geest - in onze eigenste gedachten, in de plaats van dat we waarachtig rationele wezens zijn die de realiteit bekijken op een nuchtere manier en vanuit gezond verstand, in en als het besef, het begrip en het inzicht dat er wel degelijk een 'echte' werkelijkheid bestaat die niet omschreven of bevat moet worden in verhaaltjes, maar die zich simpelweg vlak voor onze ogen bevindt. Een werkelijkheid die we zelf kunnen aanschouwen en zien en begrijpen, als we maar de moed zouden hebben om los te laten van de verhaaltjes die we gekopieerd hebben doorheen ons leven van onze omgeving in verband met wat het is dat we zogezegd zouden moeten denken en geloven over de wereld en realiteit waar we ons in bevinden.

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Hoeveel van wat we denken te 'Weten' over onze Werkelijkheid is Eigenlijk 'Echt'? 

De zelf-Eerlijkheid Series

Ik ben nu al een tijdje aan het kijken naar en aan het onderzoeken hoe en waarom er een mechanisme bestaat in en als de menselijke geest die de illusie creëert dat wij, mensen, 'alles' weten, dat we niets meer moeten bijleren - hetgeen resulteert in het constant gewoon vertellen en verklaren en delen van onze meningen en opinies, en in wezen het constant herkauwen van steeds dezelfde kennis en informatie omdat - als we kijken in zelf-eerlijkheid naar onszelf en onze samenleving, dan kunnen we misschien zien dat er niemand is die eigenlijk werkelijk aan Zelf-Onderzoek doet.

Ik bedoel, we hebben immers onze wetenschappers die dat zogezegd voor ons doen, het onderzoek naar onze geschiedenis, en biologie, en anatomie, en fysiologie en filosofie en god-weet-wat-nog -- terwijl het grootste deel van ons mensen gewoon  bestaat in en als een onzichtbare bubbel waarin we ons aan onze gewoonten en levensstijl en routines houden alsof dat is wat het leven opmaakt -- alsof hoe wij persoonlijk leven en bestaan en functioneren in relatie tot onze dagelijkse realiteit, het absolute antwoord is op de vraag 'wat is Leven?' en 'Wat is Het Leven?' -- omdat we er op een bepaald punt precies zomaar zijn vanuit gegaan dat, omdat we dingen hebben zoals wetenschappers, en leerkrachten en ouders en allerhande autoriteitsfiguren en -structuren, dat wij daarom zelf die moeite niet moeten doen om onszelf en onze wereld en realiteit en bestaan te onderzoeken. En dat, omdat we dingen lezen over wat al die wetenschappers zogezegd ontdekt hebben over de realiteit, als kennis en informatie over 'onze wereld' waar we ons in bevinden die  we dan opslagen in onze geest en transformeren tot 'onze mening' en 'ons gedacht', denken en geloven we om de één of andere reden dat wij nu een helder inzicht hebben in hoe alles bestaat. Terwijl, als we eerlijk zouden zijn met onszelf dan zouden we inzien en beseffen dat we zelf eigenlijk nooit werkelijk iets ontdekt of gezien of gerealiseerd hebben - we hebben het enkel gehoord en gelezen van een ander en gekopieerd in onze geest.

Waarom is het dus dat we zelf niet die wetenschappers zijn? Waarom en hoe is het dat we niet eens nieuwsgierig of benieuwd lijken te zijn naar wat we zelf zouden kunnen ontdekken als we het proces zouden ondernemen van het onderzoeken van hoe onze realiteit werkelijk bestaat --- en dat wil niet enkel zeggen, de realiteit buiten onszelf als de fysieke wereld, maar ook en in wezen vooral de realiteit binnenin onszelf. Dit is immers waar het is dat zelfs onze zogezegde voorname 'wetenschappers' in onze wereld die we vertrouwen om ons te laten weten hoe alles werkt de mist zijn ingegaan - in dat er namelijk nooit de link gelegd geweest is, het is zelfs nooit overwogen geweest dat er een link zou kunnen zijn, tussen onze interne realiteit en onze externe realiteit - en dat, om de externe realiteit te begrijpen zouden we misschien wel eens naar binnen moeten kijken.

Terwijl, het eerste punt dat overduidelijk zou moeten zijn voor elk wezen dat zichzelf 'wetenschapper' durft te noemen of dat durft te exclameren een waarachtige interesse te hebben in het leren kennen van de eigenlijke werkelijkheid, is dat dé grootste bepalende factor van hoe we onze waarnemingen interpreteren en ervaren en zien IS net die link en het verband tussen onze interne en externe realiteit. Het feit dat er een 'Ik' en een 'gewaarzijn' of 'bewustzijn' bestaat binnenin onszelf is het eerste punt dat het in de eerste plaats mogelijk maakt dat we überhaupt het bestaan van 'een realiteit' kunnen erkennen - dus, hoe is het mogelijk dat die link het meest genegeerde en verwaarloosde punt is doorheen de geschiedenis van de zogezegde 'wetenschap'?

Hebben we ooit als kind van onze omwereld, van het schoolsysteem, van onze ouders, van de media en de wetenschappelijke gemeenschap geleerd om, teneinde onze externe realiteit volledig te kunnen begrijpen, dat we eerst en vooral naar binnen moeten kijken en onze interne realiteit moeten leren kennen en begrijpen? Neen! En dit ondanks het voordehandliggende feit dat het onze interne wereld is die in de eerste plaats bepaald hoe we onze externe wereld zullen zien en ervaren en begrijpen. Het is de werking van onze interne structuren, niet enkel de Geest maar ook het Lichaam, dat specifieke limitaties kan leggen op ons perceptievermogen en dat bijvoorbeeld iets creëert dat 'selectieve perceptie' heet - namelijk de neiging om enkel specifieke informatie op te nemen uit wat we zien in onze omwereld, op basis van persoonlijke voorbepaalde ideëen, geloofsystemen en meningen die we in onszelf geïntegreerd hebben in relatie tot die omwereld.

Men moet dus de vraag stellen waarom het is dat dit proces van het leren kennen en onderzoeken van de interne realiteit zo angstvallig vermeden werd en wordt door al de structuren en instituties die instaan voor het opvoeden en vormgeven van de kinderen in deze wereld. Waarom is het dat kinderen niet leren om een interne stabiliteit en zelf-vertrouwen te ontwikkelen dat garant kan staan voor een welgevormd vermogen van het kind om zijn realiteit te zien als wat het is - en dat ze in de plaats daarvan leren om net niet te vertrouwen op zichzelf en vooral geen zelf-vertrouwen te ontwikkelen in relatie tot wat zij eigenlijk zien in hun wereld en omgeving, maar al hun vertrouwen te plaatsen in 'andere mensen', in de leerkracht, de ouder, het schoolsysteem, de media, enzovoort? Dit zijn pertinente vraagstukken die zouden moeten spelen in de geest van elk mens die beweert het beste voor te hebben met deze wereld en de kinderen in deze wereld en hun toekomst.

Dag 377: Terug naar het Begin in het Process van Geest naar Leven

Dit is een verderzetting van "Dag 376: Ego-Centrisme Versus Zelf-Opoffering -- Wat is het Beste voor Allen?" - waarin ik schreef over en onderzocht hoe het ego in en van de menselijke geest zichzelf boven het lichaam plaatst, en kennis en informatie gaat eren en vereren in en als het geloof dat kennis en informatie nodig is om te leven, en te bestaan - terwijl, die kennis en informatie niet draait rond leven of bestaan, maar rond Overleven en Voortbestaan.

Waarin, het niet eens gezond verstand is om te 'overleven' of  'voort te bestaan', in de zin van, hoe we het bestaan, het leven op aarde verwoesten en vernielen in onze persoonlijke strijd om ons persoonlijk individuele voortbestaan - terwijl, als we zouden geven om het leven, om het bestaan, in elk moment van ademhaling, dan zou het leven op aarde een hemel zijn voor alles en iedereen. En dus, is het eigenaardig hoe we Geloven dat we kennis en informatie gebruiken om te Overleven en om ons 'voortbestaan' te verzekeren, ondanks het feit dat we ten eerste in dit proces onze omgeving vernietigen en bijgevolg onszelf, die afhankelijk zijn van die omgeving om te bestaan, en dat we ten tweede letterlijk zowieso ten dode opgeschreven zijn, omdat ons leven hier op aarde eindig is, waardoor er niet eens zoiets bestaat als 'overleving' en 'voortbestaan', het is een Illusie, een Leugen, hetgeen zoveel wil zeggen als dat we ons leven hebben opgegeven in naam van een Leugen, dat we onszelf, ons leven, ons bestaan als het leven zelf, in en als het moment van ademhaling HIER, hebben weggegeven, gecompromitteerd en opgegeven aan kennis en informatie, aan een systeem in en als onze Geest die ons leven voor ons leidt terwijl wij in en als Goedgelovigheid erop vertrouwen dat dat systeem aan kennis en informatie waar wij onszelf aan hebben weggegeven ons ergens naartoe zal leiden - terwijl het ons in werkelijkheid enkel tot onze onvermijdelijke dood leidt.

En, wat ik zelf ook over het hoofd gezien had, terwijl ik deze blogs aan het wandelen/schrijven was over hoe de menselijke geest functioneert en werkt, is de mate waarin dit hele systeem zich afspeelt in mezelf - de mate waarin ik mezelf heb toegestaan te bestaan in en als dit programma/systeem van kennis en informatie als persoonlijke 'overleving' en 'voortbestaan' --- en hoe ik als het ware in dit 'voortbestaan' en 'overleving' in en als kennis en informatie in mijn geest, letterlijk mezelf voorbij aan het gaan was, 'voort' aan het gaan was aan het 'bestaan' en 'over' het 'leven' aan het gaan was, het Bestaan en het Leven zijnde wie ik werkelijk ben als het lichaam, als HIER. Hoe ik kennis en informatie aan het gebruiken was om mezelf af te scheiden van wie ik ben als HIER, op weg en op zoek naar een bepaald doel, idee, punt in de toekomst - waarin ik mezelf opzettelijk aan het afleiden en wegleiden was van het leven in en als mezelf HIER.

Omdat, het is, of het lijkt althans, zoveel makkelijker om  het patroon van kennis en informatie te volgen, het patroon van het ego, van afscheiding -- het is immers wat ik mijn hele leven hier op aarde heb gedaan, het is hoe ik mezelf heb geprogrammeerd en heb laten programmeren sinds mijn kindertijd. Ik ben het zo gewoon om aan mezelf voorbij te gaan in wat ik doe, in hoe ik mezelf uitdruk, in wat ik zeg, in hoe mijn geest werkt - in de woorden die ik schrijf. Het is de gewoonte van de geest, van mezelf in en als de geest, om statements te maken, meningen te vormen, verkondigingen te doen en dingen te zeggen in en als kennis en informatie, in en als het ego-standpunt van 'dit is hoe het is' en 'dit is wat ik zie/weet/begrijp/realiseer' - maar het is een ander paar mouwen om die stellingen, die kennis, informatie, inzichten en realisaties op mezelf toe te passen en Zelf-Eerlijk te zijn. Eerlijk te zijn over het feit dat, wanneer ik het heb over 'de mens', dan heb ik het over mezelf, wanneer ik het heb over de kwaadaardigheid die bestaat in en als de menselijke geest, dan heb ik het over de kwaadaardigheid die bestaat in mezelf, wanneer ik het heb over de leugenachtigheid, het bedrog, de hebzucht en het egocentrisme dat bestaat in en als de mens, dan heb ik het over de leugenachtigheid, het bedrog, de hebzucht en het egocentrisme dat eigenlijk in mezelf bestaat, maar waar ik nooit eerlijk over geweest ben - eerlijk tegenover mezelf en tegenover het bestaan, het leven als mezelf.

Omdat, dit is wat kennis en informatie doet, dit is wat de Geest doet - de functie van kennis en informatie in en als de geest is precies om zelf-eerlijkheid tegen te gaan, om wat werkelijk bestaat in mezelf en wie ik werkelijk ben vanbinnen te verbergen en onderdrukken onder geloofsystemen, ideëen, definities, beoordelingen, meningen en opvattingen over Wie ik ben en over wat de Realiteit is van mezelf, in functie van: Overleving. Het is Liegen om te Leven, kleine leugentjes die ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd - kleine onderdrukkingen van mezelf, hier en daar een compromittatie van mezelf, hier en daar een kleine leugen, een misleiding, een manipulatie, om te Overleven in deze realiteit -- kleine leugens die doorheen mijn leven en ontwikkeling in deze wereld hebben opgestapeld tot een grote Leugen die ik nu ben en leef. Waarin, ik nu zo tsjokvol zit van leugens als kennis en informatie in en als mijn Gedachten, dat ik niet eens meer zie, weet of besef wie ik eigenlijk echt ben, wie ik werkelijk ben vanbinnen --- omdat ik geleerd heb om mijn innerlijke realiteit te verbergen, onderdrukken en verwaarlozen - en daarin het Leven zelf, het Bestaan, te onderdrukken, verbergen en verwaarlozen in functie van Overleving en Voortbestaan... zogezegd.

In het nieuwe Eqafe interview van Anu, heeft hij het over 'Back to Basics', terug naar het begin - en dat wil zeggen, terug naar zelf-eerlijkheid, even stilstaan, even stoppen en beseffen dat --- het niet uitmaakt hoe lang ik al in dit proces gewandeld heb, hoeveel realisaties of inzichten ik verworven heb, het maakt allemaal niet uit omdat, zolang er geen Zelf-Eerlijkheid aanwezig is, is het allemaal maar kennis en informatie in de Geest, niet anders dan wat ik mijn hele leven gedaan heb, hoe ik altijd al bestaan heb.

Als ik niet zelf-eerlijk ben in elk moment van ademhaling, vindt mijn geest altijd wel een manier om het Ego weer op te bouwen, om de ervaringen, realisaties en inzichten in 'wie ik ben', in 'de menselijke geest', die ik heb opgebouwd doorheen het proces dat ik bewandeld heb, te gebruiken om een 'alter ego' te creëren, een Systeem, een Programma van kennis en informatie, waarin ik GELOOF, net zoals ik altijd al geloofd heb doorheen mijn bestaan, dat ik 'goed' en 'juist' en 'correct' en 'eerlijk' en 'rechtvaardig' en 'positief' ben, en al wat je wilt - maar het is niet echt, het is een Beeld, een idee, een Geloof van/over Wie ik ben dat bestaat in mijn geest, omdat, Zelf-Eerlijkheid in werkelijkheid niets te maken heeft met hoe lang ik al dan niet in mijn proces gewandeld heb, hoeveel inzichten ik verworven heb, hoeveel ik al dan niet zie of begrijp of besef in verband met hoe alles in elkaar zit. Zelf-Eerlijkheid is HIER, simpel.

Zelf-eerlijkheid is de beslissing om te stoppen met mezelf te verbergen achter mijn woorden, om te stoppen met mezelf te onderdrukken onder mijn gevoelens en emoties en gedachten, om te stoppen met mezelf te verbergen achter Angst -- en om te durven, het lef, de moed en de standvastigheid te hebben om te Staan, en te blijven staan, in elk moment opnieuw - niet om te overleven of voort te bestaan, niet omdat het goed, juist, correct, rechtvaardig, eerlijk of positief is, niet om iets te bewijzen aan 'Andere Mensen' -- maar omdat het is wie ik ben, omdat ik eerlijk ben met mezelf, omdat ik HIER besta en ik erken en zie, besef en begrijp dat ik HIER besta en omdat ik mezelf als het bestaan HIER eer, respecteer, aanvaard en omarm - omdat ik de beslissing maak om te bestaan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor elk levend wezen op aarde: zelf-aanvaarding, zelf-respect, zelf-omarming, zelf-eerlijkheid.


Wordt Vervolgd in Dag 378